Jazz όπως...

 Ένα μουσικό κομμάτι παιγμένο ανορθόδοξα, sui generis ή και παράφωνα,πολλοί το αποκαλούν jazz. Αλλά ας μην περιοριστούμε μόνο στη μουσική. Ας δούμε όλη τη ζωή σαν μουσική, όπου τα πράγματα "παίζονται" πάντα στον ίδιο το σκοπό πάνω στον οποίο, προφανώς, μερικοί από μας επιμένουν ν'αυτοσχεδιάζουν:

Jazz λοιπόν, στην πιο αδρή μορφή της, είναι η καλημέρα που λες σε κάποιον που δε γουστάρεις και η καληνύχτα που δεν έχεις κανέναν για να την πεις.

Είναι η ζαλάδα και η βαρεμάρα που προκαλείς μιλώντας σε κάποιον που σε θεωρεί μίζερο, ξινό και κολλημένο -κι έτσι χαμένο από χέρι- ενώ αυτός έχει δήθεν... κερδίσει στη ζωή.

Είναι η ζεστή βροχή πανω στο κοντομάνικο πουκάμισό σου όταν απ'την κουφόβραση έχεις απηυδίσει και χαίρεσαι που γίνεσαι μούσκεμα. Το ίδιο είναι και η γόπα που ρίχνεις στο άδειο μπουκάλι της μπίρας κάτω στο πάτωμα. 

Είναι απ'το απόγευμα ως τα μεσάνυχτα να τη βγάζεις ανάμεσα στο παράθυρο και την κουρτίνα, ανάμεσα στη μεγαλομανία και την αυτολύπηση, τη μοναξιά και τους φίλους που δεν λένε πιά τίποτα καινούργιο.

Είναι εκείνος ο φυλακόβιος "αράπης" που δεν του πρόσφερες τίποτα και όμως σου λέει:"nobody here gives a shit, man... but I see it in your eyes -you do give a shit!"

Jazz ειναι η ελεγχόμενη ψύχωση που κουβαλάς. Σου δίνει ευφράδεια, λέξεις κομμένες στην παραλήγουσα...έτσι κι αλλιώς η λήγουσα -ωχ μωρέ- εννοείται. Κι όταν οι λέξεις έχουν ειπωθεί πολλές φορές δεν τις ξαναλές και τότε κάνεις το scat: bah-ba-ba-ba-du-zad-ba-baah, σαν τον Louis Armstrong.

Είναι να μετράς την ηλικία σου σε περιστροφές γύρω από τον ήλιο και σε "μπλέ" φεγγάρια με τις φευγαλέες αντανακλάσεις τους σε ποταμίσια χλιαρά νερά. Στις όχθες κάποιοι αυτοσχεδιάζουν: Μία μπάντα μουσικών φτιαγμένη από κόκκινη σερπαντίνα που ο αέρας διαλύει σιγά-σιγά, μετά το τέλος του πανηγυριού στην κεντρική πλατεία.

Ω! Παρασύρθηκα. Μιλώντας μόνος μου ξέχασα εσένα...
Εσένα που τώρα πάλι θα ρωτήσεις "Μα τι στο καλό είναι πιά αυτή η μουσική;" κι εμένα που έτοιμος είμαι να αρχίσω από την αρχή τα παραδείγματα που δε θα σε οδηγήσουν πουθενά, πίστεψέ με. Κι εμείς είμαστε ένα ατέλειωτο κομμάτι jazz.