Φυλακές - Απρόσμενη εξέλιξη

Λοιπόν, ο τελευταίος που θα φανταζόμουν πως παρακολουθεί αυτό το blog με τους ελάχιστους αναγνώστες ήταν ένας πολύ παλιός φίλος που είχα χρόνια και ζαμάνια να τον δω: ο κ. Α.! Μου το έθεσε υπ' όψιν ο ίδιος στο τηλεφώνημα που δέχτηκα λίγο μετά τα μεσάνυχτα.

"Έλα, καλησπέρα..." είπε με τη χαρακτηριστική του προσωδία. "Καλησπέρα, βρε Α.!" είπα κι εγώ με τη δική μου. Ταυτόχρονα κλείνω και το καπάκι του laptop, λες και θα έβλεπε ο Α. τι έκανα... Πήγε στράφι έτσι ένα σχολιάκι πικρόχολο που ετοιμαζόμουν να στείλω σε κάποια ανάρτηση.
Τέλος πάντων, αφού είπαμε επί τροχάδην τα σπουδαιότερα νέα των τελευταίων ετών, ρώτησα πως και με θυμήθηκε τέτοια ώρα.

-Εσύ γράφεις αυτό το μπλοκ που λέγεται "κλάουνζ ιν...οφ δε μίρρορ", κάπως έτσι. Ε;

-Έλα βρε Α., τώρα...Με τι κάθομαι κι ασχολούμαι, θα μου πεις. Ε, εντάξει, τι σε πειράζει εσένα; Κοίτα, δεν το έχω πει σε κανέναν από τους γνωστούς μου και δε θέλω να το μάθουν. Καλά, εσύ πως το βρήκες;

-Έβαζα στην αναζήτηση διάφορα και βρέθηκα στο μπλοκ, το γκλοπ αυτό, το "κλαους ιν δε γουίντοουζ" και διάβασα την εξάρτηση που έβαλες, την τελευταία, για τις φυλακές- αθέατος κόσμος  κ.λπ.

-Φυλακές-παράλληλος κόσμος...Δε μου λες, Α., σταμάτησες πάλι τα φάρμακά σου ρε, για να γυρίσουμε πάλι στα γνωστά;

-Άσε τα φάρμακα και άκου: κάτι πήγες να πεις για τις φυλακές, σωστά τα είπες αλλά έτσι που τα έγραψες μου θυμίσανε κάτι από περιοδικό του Ονήσιμου, κάτι από ρεπορτάζ του Τσίμα ... Παπαριές, δηλαδή.

-Ε, εντάξει...γι' αυτό με πήρες; Γράψε σχόλιο κάτω από την ... εξάρτηση και πες πως δε σου άρεσαν αυτά που διάβασες. Γράψε ότι είναι καλύτερα να σχολιάζω την επικαιρότητα κ.λπ. Κοίτα μη γράψεις σκέτο "παπαριές". Βάλε και λίγη σάλτσα.

-Κάτσε, ρε μυγιάγγιχτε...Αμέσως αρπάζεσαι. Δεν αλλάζεις εσύ. Γι' άλλο σε πήρα. Πως να στο πω...Ξέρεις, χάθηκα μερικά χρόνια,ε; Ναι, όχι... κανείς γνωστός δεν το ξέρει, ε! όπως δεν ξέρει κανένας γνωστός πως εσύ έχεις αυτό το μπλονκ -ακριβώς το ίδιο- κανένας γνωστός δεν ξέρει πως τα 5 αυτά χρονάκια που χάθηκα ήμουνα μέσα, στηηη...φυλακή.

-Τι μου λες! Και...

-Μην αρχίσεις τώρα τα "τι έκανες;". Να σε βοηθήσω έλεγα.

-Σε τι, ρε Α.; Δε βλέπεις τα χάλια σου; Από το τρελάδικο, στη φυλακή...με παίρνεις πιωμένος και... "θα με βοηθήσεις";

-Γιατί όχι; Για τις φυλακές δε θέλησες να γράψεις; Εγώ θα σου πω ιστορίες...με πολιτικά, με σεξ, με τρέλα...και αγριάδα. Λέγε, θες;

-Θέλω...θέλω.

-Κουφαλίτσα! Το ήξερα...Νύσταξα τώρα. Άλλη φορά. Καληνύχτα.

-Ε πες κάτι!

-Καληνύχτα, είπαμε.

Η συνομιλία τέλειωσε. Έτσι ήταν μια ζωή ο Α. Εκεί που σου μίλαγε, λες κι έπεφτε ο διακόπτης...σου ανανέωνε το ραντεβού μετά από μέρες, εβδομάδες ή και χρόνια.