Φυλακές - Η Χλωρίνη

Την επομένη τον συνάντησα και σαν από στοργή μου ήρθε αυθόρμητα να τον φιλήσω σταυρωτά. Αφού θυμηθήκαμε όλους τους γνωστούς, ζωντανούς και πεθαμένους, ήρθε η ώρα να παραγγείλουμε καφέ και να αρχίσουμε τη συζήτηση. Τη συζήτηση που εγώ τόσο περίμενα και που εκείνος δέχτηκε πρόθυμα να κάνουμε, θέτοντας ευγενικά έναν όρο: "Μη φάμε κι όλη την ώρα μας με την καβλάντα..."

-Πες τίποτ' άλλο βρε Α... Πως άντεξες εκεί; Τι σε κράτησε όρθιο 5 χρόνια εκεί μέσα;

-Να σου πω...δεν ξέρω αν μπορείς να πεις πως έμεινα όρθιος ούτε αν την έβγαλα καθαρή. Μην το περιορίζεις όμως σε μένα. Ξέρω αρκετούς που κατάφεραν να μείνουν ακέραιοι και να μη λυγίσουν. Γελάω, ξέρεις, μ' αυτούς που λένε πως το "κλαδί που λυγίζει στον αέρα καταφέρνει να μη σπάσει ενώ εκείνο που δε λυγίζει...κρακ!". Εκεί μέσα "λυγίζω" σημαίνει "σκύβω" κι όποιος σκύβει, ξέρεις. Χραπ!

-Κι όταν σκέφτεσαι πως υπάρχει κάπου ένα χαρτί που γράφει πως θα είσαι πάλι ελεύθερος το 2020, τότε πως δε λυγίζεις; Κάτι πρέπει να σε κρατάει. Κάποια ελπίδα, μιά αυταπάτη, μιά υπόσχεση;

-Όποιος μένει όρθιος εκεί, όντως τρέφεται από κάποια ελπίδα. Δεν έρχεται απ' έξω όμως αυτή η ελπίδα αλλά από μέσα τους. Δεν ξεπηδάει από τους τοίχους και τα κάγκελα. Όλα αυτά είναι στενάχωρα. Ξέρεις γιατί κρεμάνε στους τοίχους πόστερ με αχανείς παραλίες, ψηλά βουνά, ατέλειωτα λειβάδια; Γιά να μένει ζωντανή η οπτική ανάμνηση του "μακριά από δω" που πάει μαζί με το "έχω δρόμο να τρέξω" που πάλι σημαίνει πως δεν υπάρχει μόνο το "εδώ και τώρα". Τι; Μη μου πεις πως πιστεύεις στ' αλήθεια αυτές τις μαλακίες που λένε πως οι φυλακόβιοι διακοσμούν τα κελιά τους με γυμνές γυναίκες...

-Έτσι δε βλέπουμε στις ταινίες, στις γελοιογραφίες. Κάτι σαν τους στρατιώτες δεν είναι κι αυτοί;

-Όχι μωρέ. Τι στρατιώτες και βλακείες...Νομίζεις πως κάθονται και κλαίνε τη μοίρα τους σαν τους στρατιώτες ή σαν τους Έλληνες φοιτητές στο εξωτερικό που κλαψουρίζουν επειδή δεν έχουν τη μαμά τους να τους σιδερώσει τα σώβρακα; Οι πιό πολλοί απ' αυτούς θα πιάσουν τη χλωρίνη να καθαρίσουνε τους τοίχους του κελιού τους και θα κοιτάξουν να στριμώξουν κανένα βρωμιάρη που δεν πλένεται και βρωμάει.

-Καλά όλα αυτά αλλά σκέφτομαι πως στην ουσία κοιτάζουν ο καθένας την πάρτη του κι αυτό δεν είναι και τόσο ελπιδοφόρο. Θα μου άρεσε να τους σκέφτομαι ενωμένους γιατί έχουν να περάσουν ένα μέρος της ζωής τους μαζί. Θα μου άρεσε να ελπίζουν σε κάτι πέρα από τη χλωρίνη, να παίρνουν δύναμη όχι μόνο από τα πόστερ στους τοίχους αλλά κι από κάτι άλλο. Την κοινωνική αλλαγή ας πούμε. Ή και την πολιτεία, το ποιός κυβερνάει. Στο κάτω-κάτω η πολιτεία νοιάζεται γι' αυτούς. Ένα μέρος της τουλάχιστον...

-"Η κοινωνίααα, η πολιτείααα...". Ξέρουν πιό καλά από όλους πως κοινωνική συνείδηση δεν υπάρχει κι άρα δεν υπάρχει και κοινωνία. Ένα πλήθος υπάρχει που θα τους κοιτάζει χωρίς να ξέρει να ερμηνεύσει την κάθε τους πράξη ή πάλι θα ερμηνεύει λάθος την κάθε τους πράξη. Κάθε μέρα τους απομακρύνει και πιό πολύ από τους "έξω από τους τοίχους". Ξαναδιάβασε την τελευταία σελίδα του "Ο Ξένος". Προσεγγίζει πολύ πετυχημένα την ψυχολογία των βαρυποινιτών. Γι' αυτούς σου μιλάω. Εκείνους που εκεί μέσα τους αποκαλούν "συνειδητοποιημένους". Πρόκειται γιά αμπελοφιλόσοφους βέβαια αλλά σου δίνουν την εντύπωση πως έχουν δει "το φως".

-Δηλαδή δεν αντλούν καμμιά δύναμη από εμάς που θέλουμε πιό ανθρώπινες συνθήκες γιά εκείνους;

-Δε θα το έλεγα. Ξέρεις, καμμιά φορά έρχονταν πολιτικοί για να ακούσουν τα προβλήματα των κρατουμένων κι αυτοί ρωτούσαν ο ένας τον άλλον: "Ποιοί είναι αυτοί,ρε;". "Ξέρω γω, τίποτα μαλάκες της Ν.Δ. ή του Συνασπισμού θα' ναι", απαντούσαν οι άλλοι.

-Κι όλες αυτές οι πορείες που κάνουν οι αντιεξουσιαστές για χάρη τους, δεν τους "αγγίζουν" καθόλου;

-Μπα! Τότε λένε "Ξέρω γω; τίποτα μαλάκες αναρχοαυτόνομοι θα' ναι μαζεμένοι και κάνουν φασαρίες".

-Αυτό το τελευταίο με αποκαρδιώνει. Πίστευα πως από αυτό το νοιάξιμο θα άλλαζαν τρόπο σκέψης. Θα καθάριζε λίγο η ψυχή τους από τη μαυρίλα και τη μιζέρια του κόσμου τους...

-Με αυτά "θα καθάριζε η ψυχή τους"; Μπα! Υπάρχει καθαριστικό πιό δυνατό από τη χλωρίνη; Αυτή που καθαρίζει το κελί τους εννοώ...Μην το πάρεις μεταφορικά. Πάμε τώρα, γιατί θέλω να "πέσω" νωρίς; Θα τα ξαναπούμε...