Ο αυτόχειρας τού San Remo

Είμαι άνθρωπος που σπάνια χαμογελάει, είναι αλήθεια, αλλά γύρω μου υπάρχουν κιόλας πολλοί που χαμογελούν και γελάνε διαρκώς, χωρίς όμως να σού λένε ποτέ τι έχουν μέσα στην ψυχή τους, είχε πει ο L. Tenco.

Αργότερα, πολύ λίγο μετά το San Remo 1967, βρέθηκε νεκρός από την αγαπημένη του Dalida έχοντας αφήσει το παρακάτω σημείωμα:

"Αγάπησα το Ιταλικό κοινό και τού αφιέρωσα, μάταια, πέντε χρόνια από τη ζωή μου. Καταλήγω σ' αυτήν την πράξη όχι γιατί κουράστηκα από τη ζωή -αντιθέτως- αλλά σαν πράξη διαμαρτυρίας απέναντι σ' ένα κοινό που στέλνει στον τελικό (τού San Remo) το "Io, tu e le rose" και σε μια επιτροπή που επιλέγει το "La rivoluzione". Ελπίζω αυτή η πράξη μου να ξεκαθαρίσει τις ιδέες μου (περί τραγουδιού) σε μερικούς.

Γειά σας.
Luigi."


Πολύ νωρίτερα, σε άλλη περίσταση, είχε πει:  "Ο κόσμος μιλάει, μιλάει, χωρίς να διανοείται τι λέει, υπάρχει πολύς θόρυβος για μια μονάχα φωνή. Είμαι ένας τραγουδοποιός που τραγουδά σε μια λάθος εποχή, σε καιρούς που δεν τού ανήκουν..."

Σ' εμάς έμεινε στη μνήμη με το μελαγχολικό, όπως και τα περισσότερά του, αυτό τραγούδι:

Τα πουλιά

Μιλούσε σπασμωδικά...πάρα πολύ. Σχεδόν ακατάληπτα και πολλές φορές αισχρά. Το καταλάβαινε κι ο ίδιος και, μη μπορώντας να κάνει αλλιώς, απέφευγε τα πολύωρα παιγνίδια με τους φίλους του που έτσι κι αλλιώς ήσαν λίγοι. Στράβωνε τα μούτρα του, έβγαζε κάτι φωνές που έμοιαζαν γαυγίσματα. Οι γονείς του τον είχαν χτυπήσει όσο μπορούσαν, όταν όλα αυτά τα έκανε στο σπίτι ή στο σχολείο τού μεγάλου ορεινού χωριού του.

Ο Βέρτος, πριν πληροφορηθεί τι τού συμβαίνει αισθανόταν ένοχος για όλες τις φορές που είχε φέρει σε δύσκολη θέση τούς γονιούς του με κείνα τα ηχηρά φυσήματα τής μύτης, εκείνες τις κραυγές και τα βρωμόλογα που ξεστόμιζε, χωρίς να το θέλει, μπροστά σε συμμαθητές και συγγενείς.

Πέρασε πολλά μέχρι να μάθει, με μεγάλη απογοήτευση, πως για όλα αυτά έφταιγε μια αρρώστια από την οποία έπασχε. Τη λέγαν "Σύνδρομο Τουρέτ", όπως τούς είπε ένας περαστικός γιατρός-καλοκαιρινός τουρίστας που είχε παρακολουθήσει τη συμπεριφορά του. Όσοι εχουν αυτή την πάθηση, λίγο-πολύ, τα ίδια πράγματα κανουν, τού είπε.

"Με το πέρασμα τών χρόνων και πρός την ενηλικίωση τα συμπτώματα θα λιγοστέψουν". Για την ενηλικίωση ήταν πολύ μακριά ο καιρός και φυσικά κανείς στο χωριό δε θα τον ανεχόταν. Βλέπεις θεραπεία δεν υπήρχε -εκτός από φάρμακα που θα τον κρατούσαν αποβλακωμένο- κι εκείνος θα ήταν πάντοτε ένα βάρος για τους δικούς του. Αποφάσισε να βρει τρόπο να λείπει από το σπίτι του.
Βρήκε δουλειά εκεί όπου, έτσι κι αλλιώς, οι άλλοι θα τον ξαπόστελναν για να τον κρατήσουν μακριά τους : Έβγαζε τα πρόβατα το πρωί και τα γύριζε πίσω το βράδυ, παρέα με ένα συνομήλικό του κωφάλαλο εκ γενετής, τον Μάρκο που κι αυτός "άχρηστος" ήταν.

Ο μικρός Βέρτος έβλεπε με έκπληξη πως οι φωνές του κι οι στριγγλιές είχαν γίνει, μέρα με τη μέρα, ένας τρόπος να συνεννοείται με τα ζωντανά. Μόνο που όλοι αυτοί οι άγριοι ήχοι τρόμαζαν τα πουλιά κι εκείνος έμενε λυπημένος να τα κοιτάζει να φεύγουν. Απ' την άλλη ο Μάρκος τρόμαζε βλέποντας τις συσπάσεις στο πρόσωπο τού Βέρτου κι έβαζε τα κλάματα.

Έπρεπε τότε να τον αγκαλιάζει και με νοήματα να τού εξηγεί πως είναι κάτι που δεν το θέλει, "τού ξεφεύγει". Αργότερα ο Μάρκος, έχοντας πιά καταλάβει, παρηγορούσε αυτός τον Βέρτο, όταν εκείνος έδειχνε να έχει αποκάμει από τούς μορφασμούς και τα γαυγίσματά του. Έσβηναν μέσα στην παλτουδιά τού Μάρκου οι φωνές και σταματούσαν οι μορφασμοί, όσο γύρω τους μαζεύονταν τα πουλιά που τους τραβούσαν την προσοχή.

Περνώντας ο καιρός τα απογεύματά τους έγιναν πιό ήσυχα. Κυλούσαν οι ώρες ενώ οι δυο τους ζωγράφιζαν, σ' ένα μπλοκ ζωγραφικής, τις πορείες τών πουλιών: από πού έρχονταν, ποιές στροφές έκαναν στον ουρανό, πού ξεκουράζονταν και προς τα πού απομακρύνονταν όταν κάτι τα τρόμαζε. Ήταν η καθημερινή τους αγαπημένη ασχολία.

Λίγο πριν το τέλος τού καλοκαιριού, ένα απόγευμα, ο Μάρκος έδειξε στον Βέρτο το μπλοκ ζωγραφικής που είχαν γεμίσει με τις τροχιές και τις συνήθειες τών πουλιών που πετούσαν ολόγυρά τους. Έδειχνε τη μια ζωγραφιά μετά την άλλη κι έκανε ζωηρές κινήσεις προσπαθώντας κάτι να δείξει στο φίλο του, κάτι που εκείνος δεν καταλάβαινε. Γύρισε τα φύλλα τού μπλοκ και το στόμα του έμεινε μισάνοιχτο όταν αντιλήφθηκε πως, καθώς φαινόταν ξεκάθαρα στα σχέδιά τους, τον τελευταίο καιρό τα πουλιά έρχονταν, πετούσαν κοντά τους κι έφευγαν ήσυχα, νωχελικά.

Οι πτήσεις κι οι αποχωρήσεις τών πουλιών τον τελευταίο καιρό δεν μοιάζαν πιά σε τίποτε με τις τρομαγμένες φυγές τους, τα άτακτα σκορπίσματά τους μετά από τις στριγγλιές τού Βέρτου που, ούτως ή άλλως ο Μάρκος δεν είχε ποτέ ακούσει και, όπως λένε, κανένας δεν ξανάκουσε.

Cu' mme

Κανόνας τού 5-6 για τον ιό του entaxis

Προσοχή! Κυκλοφορεί καταστροφικός ιός. Το όνομά του: "koinonikientaxis.exe". Αν κάποιος σού παραδώσει κάτι "χρήσιμο όσον αφορά την κοινωνική ένταξη", μην το βάλεις στο σύστημά σου για κανένα λόγο. Ο ιός αυτός είναι άκρως επικίνδυνος. Καταστρέφει παντελώς την προσωπική σου ζωή.

Αν υποψιάζεσαι ότι ήδη έχεις κολλήσει τον ιό αυτόν, τότε πάρε δυό φίλους σου και πηγαίνετε στο πλησιέστερο μπαρ να πιείτε 5-6 μπύρες. Αν δεις ότι μπορείς ακόμη να γελάς και να κάνεις τους άλλους να γελούν, σημαίνει πως ο ιός δεν έχει εξαπλωθεί και μπορεί να αφαιρεθεί από το σύστημά σου.

Στείλε το μήνυμα αυτό σε 5-6 επιστήθιους φίλους και προειδοποίησέ τους. Αν συνειδητοποιήσεις πως δεν έμειναν 5-6 επιστήθιοι φίλοι να ειδοποιήσεις, τότε σημαίνει πως ήδη έχει μολυνθεί το σύστημά σου, αλλά από μια ηπιότερη μορφή του ιού η οποία όμως έχει ήδη επηρεάσει την προσωπική σου ζωή.

Στην περίπτωση αυτή, μεταφέρσου μόνος σε κεντρικότερο μπαρ και μείνε εκεί όσο χρειαστεί, μέχρι να γνωρίσεις 5-6 καινούργιους επιστήθιους φίλους. Τότε μπορείς να θεωρήσεις ότι είσαι πάλι καθαρός.

Έπειτα μην λησμονήσεις την αρχική οδηγία: Μην χρησιμοποιήσεις τίποτα από αυτά που θα σού πασσάρουν ως "χρήσιμα για την κοινωνική ένταξη".

Ανθρωπιστικά

Από μεγαλοψυχία κινούμενοι, εναντιώνονται στη Θανατική Ποινή, καταλήγοντας στην ...πιο ανθρωπιστική επιλογή: "Καλύτερα να ζήσει για να υποφέρει μια ζωή!".

Ανία Μεσαιωνική

Το πρώτο φως τού ήλιου έπεσε πάνω στα χαρτιά τής τράπουλας που ήταν αφημένα ακατάστατα στο τραπέζι από τού χτές τη νύχτα, όχι από κούραση ή βαρεμάρα πάντως. Άλλη ιστορία μού είπαν, σε στυλ Μεσαιωνικό.

Τι ηδονή νιώθει αυτός που παίζει παθιασμένα μέχρι που ξάφνου αρχίζει ανήμπορος να βλέπει πως, πάνω στο ξέφρενο παιχνίδι, είναι τα χαρτιά που κάνουνε κουμάντο ενώ τα χέρια του άβουλα εντελώς, απαλά τα βαστούν ή ορμητικά στο τραπέζι τα χτυπάνε.

Οι θεοί τής τράπουλας, τα Ευγενή χαρτιά, απρόθυμα ήταν να παιδεύονται σε παιγνιδάκια ανόητα, ανάμεσα σε φίλους. "Ανία μεγάλη όταν δεν διακυβεύεται καμιά μεγάλη απώλεια!" Θα προτιμούσαν να 'χουνε βρεθεί σ' άλλο τραπέζι, κάπου αλλού στον χρόνο, όπου μονάχα ένας Βαλές θα' φερνε χασούρα δέκα σκλάβων ίσως και τριάντα αλόγων, περιουσίας αληθινής.

Καθώς ήσυχο το παιγνίδι συνέχιζε και τα χαμόγελα δίνανε και παίρναν, μέσα σε κρύα αστεία και φλερτ, μπουκάλια μπύρας, μουσική, δυο Ντάμες βρέθηκαν κοντά η μια στην άλλη και μέσα στην οργή τους ξεστομίσανε λέξεις ανάρμοστες γι' αρχόντισσες. Τι ειπώθηκε δε θα σας πω. Απλά εννοούσαν:  "Ανία μεγάλη όταν δεν διακυβεύεται καμιά μεγάλη απώλεια!" Σ' άλλους καιρούς, δυο απ' αυτές στα χέρια ενός παίχτη θα κέρδιζαν κάστρα ή ένα γάμο μ' άρχοντα.

Πολιτισμένο παιγνίδι παίζανε οι παίχτες. Πείραγμα εδώ-πείραγμα εκεί, κάποιος σηκώνεται να αλλάξει μουσική, άλλος πάει στην κουζίνα, λέει, να φέρει πάγο. Σε λίγο άλλος τεντώνεται, πηγαίνει προς το μπάνιο. Μες τα χαρτιά του έχει τρεις Βασιλιάδες που άρχισαν κεραυνούς να ρίχνουν από την οργή τους. Ευτελισμός ανείπωτος, σε τέτοιο παιγνίδι να' σαι. Κι όχι μονάχα αυτό, αλλά: "Ανία μεγάλη όταν δεν διακυβεύεται καμιά μεγάλη απώλεια!"  Άλλοτε τρεις Βασιλιάδες στα χέρια ενός παίχτη, θα έκριναν τα πάντα. Μια ανάξια ζωή, ενός ασεβή το άθλιο τομάρι.

Όπως και πρώτα είπαμε, τα χαρτιά είναι που παίζουνε, έτσι λέει το παραμύθι. Δεν παίζουνε οι παίχτες. Σαχλαμαρίζουνε αυτοί, λένε πως την ώρα τους περνούν, λένε πως χαλαρώνουν. Καμιά φορά στοιχηματίζουν με φασόλια. Έτυχε τράπουλα κακή, όμως, αυτή τη φορά, τράπουλα με θυμό, τράπουλα κουρασμένη να μοιράζεται ματαίως.

Λένε λοιπόν, πως οπλίστηκαν οι Βασιλιάδες, λένε πως άφησαν για μια στιγμή τής τράπουλας τον κόσμο. Κι ο καθένας τους έσφαξε κι από έναν άθλιο παίχτη κόβοντας στη μέση ξαφνικά το άνοστο παιγνίδι.

Oceania

Εις άτοπον απαγωγή

Θυμάμαι που και που, όπως τώρα που προσπαθώ να τελειώσω το διάβασμα ενός θρησκευτικού βιβλίου, τα χρόνια που η λογική μου, ο νους μου, το Εγώ μου ολόκληρο αποζητούσαν το Θεό. Όχι έναν θεό οποιοδήποτε, "μια ανώτερη δύναμη" όπως το προσδιορίζουν μερικοί ούτε μια θρησκεία οποιαδήποτε.

Κι αν είναι βέβαιο πως κάθε νέος, κάποτε, θα κάνει ένα πέρασμα από τον αναρχισμό, άλλο τόσο βέβαιο είναι πως κάθε έφηβος θα νιώσει τη ζεστασιά μέσα στον παραμυθένιο κόσμο τού Χριστιανισμού έως ότου, κάτω από την πλημμυρίδα τών ορμονών, αρχίσει να νιώθει την πλήρη έλλειψη οποιασδήποτε ανάγκης για πίστη, την αίσθηση στενότητας που υποβάλλουν οι κανόνες, οι όρκοι κι οι θεσμοί. Α ... Η πιό όμορφη στιγμή που ζουν ταυτόχρονα το σώμα και το πνεύμα!

Επιστρέφοντας σε μένα, θα ομολογήσω πως αναζητώντας το Θεό, θέλησα να σταθώ όρθιος μπροστά στα σύμβολά του, στα Άγια δισκοπότηρα, τα κεριά, τις εικόνες, τους σταυρούς του, σαν όλα αυτά να μην είχαν νόημα κανένα. Όπως όταν περιμένεις να ακούσεις έναν αδύναμο ήχο επιβάλλεις την απόλυτη σιγή όντας συνάμα έτοιμος να μην ακούσεις τίποτα, έτσι και εγώ προσπάθησα να έχω μέσα στο νου μου έναν σπόρο παραδοχής πως αυτό που ψάχνω δεν υπάρχει. Νομίζω είναι ένας σωστός τρόπος αναζήτησης, μια "εις άτοπον απαγωγή".

Πίστευα τότε πως ο Θεός, για να αποκαλυφθεί μπροστά μου, χρειαζόταν λίγη ησυχία, λίγο σκοτάδι και τις αισθήσεις μου τεταμένες. Όχι πως τότε θα μού παρουσιαζόταν κάποιο πνεύμα -ο ίδιος ο Θεός ή κάποιος παρατρεχάμενός του (μιλάει η θρησκεία μας για Αγίους, Αγγέλους κ.λπ.). Απλώς ένιωθα μέσα μου πως κάποια στιγμή θα μου αποκαλυπτόταν ένας δρόμος μακρύς κι επίπονος που τελικά θα με οδηγούσε, όχι στον ίδιο το Θεό, αλλά στην απάντηση τού ερωτήματός μου: Υπάρχει ο Θεός;

Αυτή η αναδρομή, τριάντα χρόνια πίσω, είχε σαν αφορμή αυτούς τους στίχους τού R. M. Rilke:


"Μην περιμένεις ο Θεός δίπλα σου να κατέβει / να σου πει: Δες...Υπάρχω!

Εκείνος ο Θεός που επιδεικνύει την παντοδυναμία του / θεός δίχως νόημα θα πρέπει να 'ναι

Κατανόησέ τον εσύ / από την ανάσα Του που σε γέμισε, από αυτό που αναπνέεις, από αυτό που εσύ ο ίδιος είσαι..."




Έκτοτε συνέχισα να ...ψάχνω. Η αίσθηση που μένει είναι πως η ωρίμανση δεν είναι τίποτα άλλο παρά η αναζήτηση πραγμάτων όλο και πιό απλών αλλά όλο και πιό απρόσιτων. Αυτά δεν αστειεύονται και φυσικά δεν σού δίνουν το χρόνο για μια λύση "δια τής εις άτοπον απαγωγής".

Guarda che luna

Σπουργίτι

Συνήθεια μού έγινε η φυγή
ο τρόπος μου να ζω ανάμεσα στον κόσμο
μοιάζει με τίναγμα πουλιού από κλαδί
που ξαφνικά το κούνησε ο αέρας

Από τα πάντα σκιάζομαι:
τις σκιές τών φύλλων που με κρύβουν
ένα παιγνίδισμα αχτίνας από φως
έναν καρπό που πέφτει από το δέντρο
Όλα αυτά
σ' άλλο κρησφύγετο με στέλνουν

Μέχρι ν' αλλάξω καταφύγιο
γρήγορα χτυπά η καρδιά μου
καθώς αδέξια πετώ
πάνω από πλήθη που φωνάζουν
ουρλιαχτά από σίδερο
που μ' έχουν βάλει στόχο

Ανατρεπτικά

Δικτατορικό καθεστώς είναι εκείνο που καίει τα βιβλία με τις ανατρεπτικές ιδέες. Δημοκρατικό είναι εκείνο που δεν επιτρέπει να γίνουν βιβλία οι ανατρεπτικές ιδέες.

Πραγματική Δημοκρατία

Πραγματική Δημοκρατία έχουμε όταν μπορούμε να εκλέγουμε τούς τηλεπαρουσιαστές τής επόμενης σεζόν κι όχι τούς πολιτικούς τής επόμενης τετραετίας.

Οι χωριάτες τής Κίνας

Στα χωριουδάκια τής Κίνας κάτι νεογέννητο πλανιόταν στον αέρα, μήνες ακόμα μετά την μεγάλη Ανατροπή. Το συναντούσε ο ταξιδευτής από χωριό σε χωριό και το ένιωθε να πορεύεται μαζί του, διεισδυτικό, μεταδοτικό και μεθυστικό όπως ήταν για εκείνον το άρωμα τής γαζίας στον τόπο του. Ταξιδεύοντας, όπου κι αν πήγαινε, ένα χαμόγελο ήταν ζωφραφισμένο στα πρόσωπα τών αντρών, τών παιδιών και τών γυναικών.

Το μυαλό του, με ...τη Δυτική νοοτροπία που κουβαλούσε, σκέφτηκε αμέσως πως όλη αυτή η ανακούφιση στα πρόσωπα, η λάμψη στα βλέμματα κι οι ζωηρές φωνές ήταν η πρώτη ενθουσιώδης αντίδραση στην ήδη εν εξελίξει ανακατανομή τής γης. Πάνω στα πιό ήρεμα σώματα ακόμα και τα ρούχα έμοιαζαν διαφορετικά, οι άκρες τους ανέμιζαν κυματιστά με τα ελαφρά φυσήματα τού αέρα.

Κανένας δεν μιλούσε για τη γη ή για τις καλλιέργειες. Αυτό τον εξέπληξε τόσο πολύ όσο τον εξέπληξαν κι οι μαζώξεις  στους ανοιχτούς χώρους, στα κέντρα τών χωριών όπου έβλεπε τον ένα άντρα μετά τον άλλον να ακουμπά την πλάτη του σ' ένα μεγάλο δέντρο και να μιλάει φωναχτά, με μια ασυνήθιστη συναισθηματική φόρτιση, άλλοτε σχεδόν κλαίγοντας κι άλλοτε με εμφανή οργή.

-"Τι στο καλό λένε; Λόγο βγάζουν όλοι αυτοι;", ρώτησε τελικά τον συνοδό του.

-"Όχι", είπε εκείνος. "Οι άνθρωποι αυτοί που βλέπεις να φωνάζουν -ή πιό σωστά να μιλάνε στον εαυτό τους και τους άλλους φωναχτά- δεν κάνουν τίποτ' άλλο παρά έναν απολογισμό τών παθημάτων τους από τους γαιοκτήμονες και γενικά τους ισχυρούς τής προηγούμενης κατάστασης: άλλος δοκίμασε τη σωματική βία, άλλος δανείστηκε με τέτοιο επιτόκιο που στο τέλος πλήρωσε το χρέος του δίνοντας τη 15χρονη κόρη του σ' ένα γέρο, άλλος αποχωρίστηκε την οικογένειά του."

-"Και τι θα κερδίσουν με αυτό; Κάποιο επίδομα σαν καταδιωγμένοι-αντιστασιακοί;" ξαναρώτησε, σχεδόν ρητορικά ο ταξιδευτής.

-"Όχι. Είναι μια διαδικασία που ακολουθούν, όπως είδες, παντού εδώ. Έχει σκοπό να γίνει γνωστό στούς άλλους, τι  καταλογίζει ο καθένας στους μέχρι χτες ισχυρούς. Αυτός που έγινε θύμα βίας, αυτός που τού πήραν τη γυναίκα, αυτός που τον έκλεψαν στο μεροκάματο...θέλει να το πει στους άλλους. Όχι για να τους κάνει κοινωνούς τού μίσους του αλλά, κατά κάποιο τρόπο, να τους ρωτήσει αν ο θυμός που νιώθει είναι δικαιολογημένος ή μήπως υπερβολικός. Ξέρεις, είναι γνώρισμα τών ανθρώπων αυτών ο φόβος μήπως, από υπερβολή, φερθούν σε αυτούς που τούς αδίκησαν ακόμα πιό άδικα από ό,τι έπραξαν εκείνοι. Αυτός ο λαός είναι έτσι: πρώτα θέλει να φανεί ανώτερος στο αίσθημα δικαίου κι ύστερα να εξισωθεί στο χρήμα και τη γη. Έτσι δεν είναι και στα μέρη σου;".

Η φυλή μας / Το είδος μας

Εμείς, που αυτή η ζωή μάς κρατάει μούτρα και ξέχασε να μας δώσει τα στοιχειώδη, εμείς οι λίγο πικραμένοι μα κι ανυπόφορα μεμψίμοιροι, είναι αλήθεια... Εμείς που ξέρουμε πως είμαστε τόσοι πολλοί κι όμως νιώθουμε πάντα τόσο μόνοι. Ε, εμείς θα κρατήσουμε καλές σχέσεις με αυτή τη ζωή. Δεν θα τής γυρίσουμε την πλάτη. Δεν θα την κατηγορήσουμε σαν "άδικη" αμέσως.

Θα κρατήσουμε μια στάση αναμονής για μια δεύτερη ευκαιρία χωρίς να θορυβήσουμε, χωρίς να αφήσουμε να διαφανεί η ανυπομονησία μας, κάποιος εκνευρισμός μας.

Έτοιμοι να πούμε "Ευχαριστώ" θα είμαστε, ευγενείς και ευγνώμονες όπως πρέπει, κι ας περιμέναμε στην ουρά πάρα πολύ καιρό. Θα πρέπει η ζωή να καθυστερήσει πολύ ακόμα να γυρίσει το βλέμμα της προς εμάς και τη φυλή μας για να εξαγριωθούμε, για να φύγει αυτή η καλοσυνάτη ματιά από το πρόσωπό μας, το κουρασμένο χαμόγελο από τα χείλη μας.

Πρέπει να καταβάλει μεγάλη προσπάθεια η ζωή, άθλο πρέπει να καταφέρει, για να δει τα πρόσωπά μας βλοσυρά, τη μεγάλη φυλή μας σαν εξαγριωμένο όχλο - λυσσασμένη αγέλη λύκων εξοπλισμένη με λευκούς στιλπνούς κοπτήρες.

City lights / Il cielo in una stanza

Ένα ποντικάκι στο δρόμο...

«Πυροβόλησε το παιδί μου και μετά σηκώθηκαν με τον άλλο και έφυγαν σαν να μη συνέβη τίποτα. Πήγαν στους άλλους αστυνομικούς, που ήταν πιο πάνω και δεν είπαν τίποτα. Η αξία του παιδιού μου για αυτούς ήταν όσο μία κατσαρίδα. Σαν να είχαν πατήσει ένα ποντικάκι στον δρόμο...».

Η μητέρα τού Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου  (παρμένο από zougla.gr).

Χωρίς να ενοχλήσει κανέναν

Αρχίζει πάλι ο Λάκης...Επιτέλους θα έχουμε έναν άνθρωπο που τα λέει καλά. Μια φορά τη βδομάδα, νομίζω. Έπειτα τον δείχνει και σε επανάληψη. Μεγάλο το κοινό του: από παλιούς αριστερούς μέχρι προοδευτικούς (αφού βλέπουν το Λάκη) χουντοδεξιούς...Ξέρει πώς θα τα πει ο Λάκης. Θα ασκήσει σκληρή κριτική, θα στηλιτεύσει συμπεριφορές, θα βρίσει. Θα μας επισημάνει τα στραβά και θα κάνει τις προτάσεις του χωρίς να ενοχλήσει κανέναν.

Θα μας ενημερώσει ο Λάκης για όλα: Δ.Ν.Τ., κακόμοιρες γριές και γέροι που επιβιώνουν με μια σύνταξη τής πείνας, τη στιγμή που άλλοι σπαταλούν εκατομμύρια όπως λ.χ. οι βουλευτές (χωρίς να μιλήσει για τα δικά του "μεροκάματα") χωρίς να ενοχλήσει κανέναν.

Θα μάς χαρίσει γενναιόδωρα το χιούμορ του, διανθισμένο με βωμολοχίες αλλά πάντα χωρίς ίχνος ρατσισμού, με σπόντες εναντίον τών πολιτικών, τών γραφειοκρατών, θα νοσταλγήσει τούς παλιούς καιρούς τών πολιτικών/κοινωνικών αγώνων (σε ποιούς πολιτικούς αγώνες πήρε μέρος;) χωρίς να ενοχλήσει κανέναν. 

Μετά θα μας πει για τις ανισότητες, την οικογενειοκρατία στην Ελλάδα. Θα μας πει για τον Αλογοσκούφη που στέλνει το παιδί του στο ιδιωτικό σχολείο, θα πει για παιδιά τού λαουτζίκου (προσοχή στην έκφραση "λαουτζίκος") που δε βρίσκουν να δουλέψουν, που είναι αναγκασμένα να πάνε στρατό ενώ οι άλλοι τη σκαπουλάρουν (σαν κι αυτόν) χωρίς να ενοχλήσει κανέναν.

Στο τέλος θα τραγουδήσει ο πολυτάλαντος μερικά τραγούδια που έχουν χαρακτηριστεί προοδευτικά και θα φέρει κάποιον λαμπρό καλεσμένο στον οποίο θα υποκλιθεί, θα εκδηλώσει το δέος που νιώθει και θα αποδοκιμάσει το σταρ σύστεμ και τα θύματά του, τους ελαφρόμυαλους νέους, χωρίς να ενοχλήσει κανέναν.

Φανερό είναι πως απεχθάνομαι και αυτόν και τούς ομοίους του που κομίζουν τέτοιου είδους γέλιο από την οθόνη και εύλογα θα μου πει κανείς: "Ε, μην τον βλέπεις αν δε σου αρέσει...". Έλα όμως που, την επομένη της εκπομπής του, στη δουλειά, στην τηλεόραση, θα ακούω συνέχεια "Είδες χτες τι είπε ο Λαζόπουλος;". Δεν γίνεται αυτός ο τύπος -μια και τα καταφέρνει να μην ενοχλεί κανέναν- να μην ενοχλεί ούτε εμένα;

Ti ricordo ancora

Το ...υλικό του

Βρισκόμαστε νοερά μέσα σε μια χαρακτηριστική ψυχιατρική κλινική πολυτελείας όπου νοσηλεύονται περίπου είκοσι  εύποροι ψυχικά άρρωστοι, εδώ και δέκα περίπου χρόνια.
Ήπιοι ψυχωτικοί, δημιουργικοί καταθλιπτικοί, διπολικοί συναισθηματικά διαταραγμένοι και ιδιοφυείς αυτιστικοί είναι το υλικό (η πελατεία δηλαδή) τού ψυχιάτρου που μαζί με την, επίσης ψυχίατρο, αδελφή του διευθύνουν την κλινική.

Η μονοτονία τών ωρών έχει δημιουργήσει στούς τροφίμους την ανάγκη να επικοινωνούν και να ανταλλάζουν απόψεις. Άλλοτε επί σοβαρών θεμάτων, άλλοτε επί μη σοβαρών θεμάτων κι άλλοτε περί τού διαχωρισμού τών θεμάτων σε σοβαρά και μη.

Όσοι από τους ασθενείς αρέσκονται να πειράζουν τούς θεράποντές τους, περιμένουν την "επίσκεψη" του γιατρού μόνο και μόνο για τον πειράξουν από λίγο έως πολύ, περιλαβαίνοντάς τον με το σχεδόν ίδιο πάντα ερωτηματολόγιο:

-Κύριε καθηγητά, πάει πολύς καιρός από τότε που σας πρωτορώτησα αν υπάρχει ψυχή και δεν μού απαντήσατε ακόμη...πάνε χρόνια. Μήπως βρήκατε τη σωστή απάντηση; Πιστεύετε στην ύπαρξη τής ψυχής ή όχι;

-Άσχετα απ' αυτό, από το ότι δεν πιστεύει ο καθηγητής, εμείς πρέπει να το πιστέψουμε κι αυτό είναι το θέμα μας, έτσι;

-"Α, όχι ...πιστέψτε ελεύθερα ό,τι θέλετε", είπε με περισσή κατανόηση ο κ. καθηγητής.

-Κύριε καθηγητά, συνέχισε ένας άλλος, συγγνώμη αλλά αν υπάρχει κάτι σαν την ψυχή, πιστεύετε πως μπορεί να αρρωσταίνει; Κι αν αρρωσταίνει, μπορεί ένας άνθρωπος σαν εσάς να την επαναφέρει;

-Κύριε καθηγητά, πιστεύετε πως μια ψυχή, ένα πνεύμα θα μπορούσε να υποφέρει καθημερινά, όπως εγώ; είπε ο καταθλιπτικός. Θέλω να πω: Υποφέρει κι ο Θεός; Εσείς, που  προσπαθείτε να θεραπεύσετε εμάς, δηλαδή, θα θεραπεύατε κι Εκείνον;

-"Ω, όχι βέβαια...δεν παύουμε να είμαστε άνθρωποι!", είπε γελώντας κάτω από τα μουστάκια του ο κ.καθηγητής.

-Μάλλον είστε όλοι ηλίθιοι...Ακόμα κι αν ο Θεός υπέφερε δεν θα είχε σε ποιόν να το πει. Κανείς δε θα ήξερε το δράμα τού Θεού, είπε θυμωμένα ο αυτιστικός.

-Κύριε καθηγητά, με τα ανθρώπινα δεδομένα μιλώντας, ο Θεός θα έπρεπε να έχει πάθει νευρικό κλονισμό ή μελαγχολία βλέποντας τον άνθρωπο στα χάλια που έχει σήμερα;

-"Νευρικό κλονισμό...Μελαγχολία; Ε... Η ορολογία μιλάει για Μείζον Καταθλιπτικό Επεισόδιο.", είπε ο γιατρός καθαρίζοντας τα γυαλιά του.

-Είστε σίγουρος ότι η παντοδυναμία τού Θεού, όπως εκφράζεται στα θεολογικά κείμενα δεν παραπέμπει σε μια μορφή μεγαλομανίας;

-Ή θα μπορούσατε να αποδείξετε πως τα θαύματα περιγράφουν διαστρεβλωμένες αντιλήψεις όπως μετά από κατανάλωση ψυχοδηλωτικών ουσιών;

-"Μα δεν δεχόμαστε τις διηγήσεις περί θαυμάτων."

-Κι ούτε διαχωρίζετε τα θαύματα, δηλαδή για σας "θαύμα" είναι οτιδήποτε μοιάζει αλλόκοτο. Ούτε και τις προφητείες. Όταν μια πρόβλεψη αποδειχτεί λανθασμένη τότε γελάτε ειρωνικά κι όταν επαληθευτεί μιλάτε για "σύμπτωση" ή για ακόμα ένα "μη εξηγήσιμο φαινόμενο που κάποτε θα εξηγηθεί κι αυτό".

-Εγώ ακούω μέσα στο κεφάλι μου τη σκέψη τού διπλανού μου. Αυτό για μένα είναι θαύμα. Για σας όμως δεν είναι ούτε "σύμπτωση" ούτε κάτι που "ακόμη δεν έχει εξηγηθεί αλλά κάποτε θα εξηγηθεί κι αυτό".

-"Όταν κάτι απίθανο συμβαίνει τόσο συχνά θα πρέπει να θεωρείται απόκλιση από το φυσιολογικό και άρα νοσηρό."

-Εγώ ξέρω πως αν αύριο κερδίσω ένα εκατομμύριο, θα αναφωνήσω "ΘΑΥΜΑ !" ενώ κάποιος που δεν με γνωρίζει θα σκεφτεί πως "ε... κάποιος θα κέρδιζε" και δεν θα τού φανεί καθόλου "θαύμα". Ίσα- ίσα θα τού φανεί το πιό αναμενόμενο. "Σιγά μην κέρδιζα εγώ το εκατομμύριο!", θα πει.

-Οι πιθανότητες για κάτι εξαιρετικά ευτυχές ή για κάτι εξαιρετικά ατυχές είναι περίπου οι ίδιες. Όταν όμως τύχει κάτι ατυχές τότε ο παθών θα ξεσπάσει "Γιατί να τύχει αυτό σε μένα;", πράγμα που δεν θα κάνει αν τού συμβεί κάτι πολύ ευχάριστο.

-Χα χα! Είσαι Σχιζοφρενής...Μόνο 1 στους 100 είναι Σχιζοφρενής. Αυτό μου θύμισες τώρα. Το αντίστοιχο 1/100, σε ευτύχημα, τι θα μπορούσε να είναι;

-Χα...Τίποτα. Μην το βλέπεις για τόσο μικρό ποσοστό. Αν για παράδειγμα ήσουν 1/2000 ντιπ άτυχος, τότε ναι: το αντίθετο 1/2000 θα σού εξασφάλιζε πιθανόν ένα  IQ:180! Σαν τού κ. Καθηγητά εδώ ... πρρρτ!  Η τρέλα από την ψυχική υγεία απέχει πολύ λιγότερο από όσο απέχει η ηλιθιότητα από τη μεγαλοφυία.

-Γι αυτό και οι τρελοί μιλούν ακόμα με τους γνωστικούς ενώ οι ηλίθιοι και οι μεγαλοφυείς έχουν διακόψει κάθε σχέση.

-Διαφωνώ. Αυτοί οι γνωστικοί πιστεύουν πως η επικοινωνία με τον τρελό είναι δικό τους κατόρθωμα. Πιστεύουν πως τα ανόητα κολπάκια τους μας κρατούν σε επικοινωνία. Κανείς τους κατά βάθος δεν αναγνωρίζει στον τρελό καμιά ικανότητα ή προθυμία επικοινωνίας. Όταν η κουβέντα πάει καλά, καρπώνονται τη δόξα. Σ' αντίθετη περίπτωση, είναι ο τρελός που φταίει!

Ο καθηγητής αποχωρεί, είναι κουρασμένος για να χτίσει μιαν άλλη γέφυρα επικοινωνίας, πιό αμφίδρομη που να δίνει εύσημα και στις δυο πλευρές, όταν αυτές επιτέλους επικοινωνούν ...μιλάνε!!!  Θέλει τη γέφυρα όλη δική του. Αργότερα, ευκαιρίας δοθείσης σε κάποια συνάντηση ειδικών, θα περιγράψει στους συναδέλφους του το υψηλό επίπεδο επικοινωνίας που πέτυχε με το...υλικό του.

Prospettiva Nevskij

;

Μια ακόμα περιληπτική και ελεύθερη απόδοση τών στίχων ενός τραγουδιού τού F. Battiato:

Ένας άνεμος παγωμένος υπό το μηδέν
σάρωνε πλατείες και καμπαναριά
έμοιαζε λες με ριπή από πολυβόλο
που σκόρπιζε τα σύννεφα από χιόνι

Με βλέμμα πλάνο πιο αργά όλοι μαζί
θαυμάζαμε τη χάρη τού Νιζίνσκι
που είχε ερωτευτεί ο μέντοράς του
παράφορα στά Ρώσσικα Μπαλέτα

Το χειμώνα οι γυναίκες της γενιάς μου
σκύβανε πάνω από τούς αργαλειούς τους
κι εγώ τυχαία στη Λεωφόρο Νιέφσκι
συναντούσα τον Ιγκορ Στραβίνσκι

Μελετούσαμε κλεισμένοι στις κάμαρές μας
ώρες με το φως τών κεριών να τρεμοπαίζει
κι όταν κάτι είχε να πει η μικρή φωνή μας
περιμέναμε όλοι με σέβας τη σειρά μας

Κι εκείνο το δάσκαλο θυμάμαι ακόμα
που με έμαθε πως πρέπει στη ζωή
να διακρίνω τής Αυγής τον ερχομό
πίσω από το ατέλειωτο Λυκόφως

Σωτήρες

Ποιός δεν θέλει να γίνει ένας μικρός σωτήρας; Όσοι θέλουν, μένει μόνο να βρουν έναν ναυαγό, ένα Χριστό πεσμένο μέσα σ' αυτήν την κοσμοπλημμύρα. Οι σωτήρες μοιάζουν με όρνια που κάνουν στροφές πάνω από τα κεφάλια εκείνων που -κατά τη γνώμη τους- τούς έχουν ανάγκη. Τους ...διακρίνουν κάτι τέτοιους. Δεν ταιριάζουν με τους άλλους. Δεν τούς θέλουν τούς άλλους κι οι άλλοι δεν θέλουν αυτούς. Δεν γελούν με τα ίδια αστεία, δεν εκνευρίζονται από τις ίδιες αναποδιές, ξεκουφαίνονται από τις ομιλίες τής πλειοψηφίας, τού Μέσου Όρου, έχουν τούς δικούς τους ρυθμούς.

Η "σωτηρία" είναι πάντοτε η ίδια: "Θα τούς κάνουμε σαν κι εμάς", όχι "Θα τούς κάνουμε να νιώθουν άνετα, όπως εμείς". Θα τούς προσδέσουμε στο άρμα μας, θα τούς βάλουμε στην τροχιά μας, θα μιλάνε σαν εμάς, θα νοιάζονται γι αυτά που νοιαζόμαστε εμείς, θα έχουν ανάγκη αυτά που εμείς έχουμε ανάγκη. Θα τούς αποδείξουμε πως κάτά βάθος δεν ξέρουν τι θέλουν ή πως αυτό που θέλουν, απλά δεν γίνεται. Είναι ανέφικτα τα ζητούμενά τους, αυτά που θέλουν "δε γίνονται...".

Οι σωτήρες σπάνια ζητούν να μάθουν τι ακριβώς έχει ανάγκη ο άλλος. Η σωτηρία περιλαμβάνει "ό,τι προαιρείται" ο σωτήρας, όχι αυτό που έχει ανάγκη ο σωζόμενος. Ο "σωζόμενος", αναγκαστικά, θα παραλάβει αυτό που τού προσφέρεται. Κι αν πάλι δεν έχει ανάγκη τίποτα, πάλι θα πάρει "κάτι". Οτιδήποτε: μια εικόνα τής ζωής διαφορετική - "προσπάθησε να δεις τον κόσμο με άλλο μάτι, δεν είναι τόσο κακός", "μην είσαι συνεχώς οργισμένος", "η ζωή δεν βγαίνει όπως ζεις", "κοίτα αυτό, δες εκείνο", "μην κλείνεσαι στο καβούκι σου, βγάλε το κεφάλι έξω".

Αν είσαι χελώνα, με τα δάχτυλα θα βρουν το κεφάλι σου μέσα στο καβούκι σου κι αφού το πιάσουν, θα το τραβήξουν προς τα έξω. Αν θα προβάλεις αντίσταση, ίσως και να σου το ξεκολήσουν. Είναι αποφασισμένοι οι σωτήρες...

Δωμάτιο λίγων ημερών

Η θέα από το παράθυρό μου έμοιαζε με ένα εξ επαφής κοίταγμα γυαλιού αναμεμειγμένου με κοβάλτιο, το ίδιο οπτικό αποτέλεσμα που δίνουν συνδυάζοντας αυτά τα δυο υλικά οι τεχνίτες τού Μουράνο. Μια απεραντοσύνη από γαλάζιο που δε διακοπτόταν, από τη Δύση μέχρι την Ανατολή παρά μόνο από σειρές συννέφων, δεν άφηνε τίποτ' άλλο να φανεί από το μικρό άνοιγμα τού δωματίου μου. Τα κοντινά ξενοδοχεία δεν είχαν ακόμα  ορθώσει τις μουσικές τους ως το συνηθισμένο ύψος κι έτσι κάθε τόσο μια φωνή πλανόδιου πωλητή διαιρούσε το παράθυρό μου σε δυο τρίγωνα. Δοκίμαζα να λύσω Πυθαγόρειες ασκήσεις σχηματίζοντας διαγωνίους με το δάχτυλό μου στον αέρα.

Στο περβάζι τού παραθύρου αυτού είχα, ώρες ολόκληρες, αφημένα πρόχειρα σημειώματα με στίχους, στηριγμένα προσωρινά με καρφίτσες πάνω στο ξύλο. Άλλες φορές ο αέρας τα ξεκάρφωνε στέλνοντάς μου τα πάλι προς τα μέσα κι άλλες φορές τα ρουφούσε προς τα έξω, απαγγέλλοντας τα στιχάκια μου, πράγμα που αντιλαμβανόμουν σαν πέταγμα από θαλασσοπούλια. Λες κι εγώ ο ίδιος είχα απελευθερώσει, αντί για εκείνο το συρφετό  λέξεων και σκέψεων που είχα μέσα μου, μονάχα αριθμούς. Απλούς αριθμούς που ξεμάκραιναν ο ένας πίσω από τον άλλον, κατασκευάζοντας προβλέψιμες κι ατέλειωτες ακολουθίες όπως αυτή τού Φιμπονάτσι.  

Ανοχή

Η Δημοκρατία δεν θα έπρεπε να έχει να επιδείξει κάτι ουσιαστικότερο από την ανοχή της προς τούς αντι-Δημοκράτες και τις συμπεριφορές τους;