Κόαξ - κοάξ

Βάτραχος στο έλος μου, ξεστομίζω μετά από πολλή σκέψη (όταν οι προθέσεις μου είναι σοβαρές) καμιά κουβέντα στη γλώσσα τών ανθρώπων. Όταν απλά θέλω να κάνω την παρουσία μου αισθητή, τότε απλά κοάζω. Μιλάω δηλαδή τη μητρική μου, τη φυσική μου γλώσσα. Έτσι εξηγείται το ότι μερικές φορές αργά, πολύ αργά τη νύχτα, όταν έχει γίνει ησυχία εγώ "το ρίχνω" στο κόαξ-κοάξ.

Η φωνή μου ακούγεται με έναν αντίλαλο που τής προσδίδει -και καλά- παραπάνω κύρος. Όλα παίρνουν ένα πρόσθετο ειδικό βάρος τη νύχτα. Μέσα στο σκοτάδι κάτι απλό ακούγεται σοφό, βροντερό και αναπαράγεται για να γίνει κατανοητό από όλους, ακόμη και τους πιο ανόητους. Η επανάληψη θα φροντίσει τα υπόλοιπα. Κόαξ-κοάξ, κόαξ-κοάξ, κοάξ-κόαξ...

Τάχα μιλάω πάντα για τεμπελιά, εξυπνάδα, ομορφιά, έννοιες σημαντικές. Κι άλλα πολλά, δεν έχει σημασία τι λέω γι' αυτά. Σημασία έχει ότι αναφέρομαι σ' αυτά, πως το κόασμά μου θυμίζει αυτές τις περισπούδαστες λέξεις. Ξεγελιέται κι ο ακροατής και βγάζει ένα συμπέρασμα. Κοιτάζει γύρω του και βλέπει μόνο ένα βάτραχο στα στάσιμα νερά.

Χμμμ! Βλέπω τη μοίρα μου, την καριέρα μου ως βάτραχος: μια ωραία μέρα ίσως γίνω κάτι παραπάνω, ένας πρωταγωνιστής σε κάποιο μύθο σαν αυτούς τού Αισώπου.