Δεν είναι απαραίτητο να ασχολούμαστε συνέχεια με ιστορίες που οδηγούν στη μια ή την άλλη άποψη. Χαρούμενες ή θλιβερές, όλες ίσα δικαιώματα έχουν. Μια από αυτές είναι η αληθινή, όπως πάντα, ιστορία τού Χρήστου.
Ο Χρήστος ήταν (είναι και θα είναι) ένας γλυκός παρανοϊκός άρρωστος. Ευγενικός πολύ γίνεται μόλις διαπιστώσει πως δεν θες το κακό του. Από τα δυο πακέτα τσιγάρα που κουβαλάει πάντα μαζί του, το ένα το προορίζει για να σού το χαρίσει μόλις σε χαιρετίσει. Αφού τελειώσουν οι χειραψίες κι όλα αυτά τα συγκινητικά, ο Χρήστος αρχίζει το μόνιμο παράπονό του, αυτό που κουβαλάει μαζί του τα τελευταία 35 χρόνια.
-Πότε θα 'ρθει αυτή η δικαίωση; Αυτό θέλω εγώ και τίποτε άλλο. Ούτε λεφτά ούτε αύξηση στη σύνταξή μου...
-Βρε Χρήστο, είσαι καλά; Τι θα πει δε θέλεις λεφτά; Δε σε νοιάζει που θα σου τα πάρουν όλα, ρε κακομοίρη;
-Όχι, τη Δικαίωσή μου περιμένω, δε θέλω τίποτα άλλο. Άμα είναι να έρθει εκείνη η μέρα, δε με νοιάζει τίποτα άλλο. Πάρε άλλο ένα τσιγαράκι.
(Μπλιαξ! Μου προσφέρει αυτό που έχει μονίμως στερεωμένο πάνω στο δεξί αυτί του)
-Μπα, το έχω κόψει, ρε Χρήστο.
Η Δικαίωση για το Χρήστο αναμένεται να έρθει από τον ήλιο. Δεν τον νοιάζουν οι συντάξεις και όλα τα λοιπά. Αυτό που "τρώει" τον άνθρωπο αυτό, κάθε μέρα - όλη μέρα, είναι πότε θα έρθει εκείνη η μέρα που ο ήλιος θα λάμψει σύμφωνα με το δικό του όνειρο:
Την ώρα που ο Χρήστος ανοίγει το παράθυρό του, και είναι ακόμα σκοτάδι, ο ήλιος ανάβει σαν ένα φως στον ουρανό. Έχει ήδη ανατείλει αλλά δεν λάμπει...περιμένει πρώτα το σύνθημα από τον ανθρωπάκο αυτόν που, κατά βάθος, ξέρει ότι τέτοιες τελετές όπως η "Δικαίωση" είναι πιθανότερο να λάβουν χώρα σε μέρη σημαδιακά: Στον Άγνωστο Στρατιώτη, στην Ακρόπολη, απέναντι από τη Βουλή (όπου και τον είδα στο youtube να μουτζώνει το κοινοβούλιο εσχάτως).
-Αφού δε μου δίνουν αυτή τη δικαίωση που ζητάω!
-Από τη Βουλή θα σου τη δώσουν;
-Ξέρω γω;...Θα μπορούνε αυτοί, όλα τα μπορούνε!
Σ' αυτή τη μέρα που με γκρίνια άρχισε και με μια γεύση ματαιότητας συνεχίστηκε, αυτό που μου έλειπε ήταν το παράπονο του Χρήστου που κάπου μου θυμίζει λίγο τον εαυτό μου. Δυσάρεστο χαρμάνι, τελικά. Με συνέφερε το πιο κάτω βίντεο.
-Πνεύ-μα ευγε-νές τού λο-γισμού μου
-Άντε, καλή Δικαίωση...
Ο Χρήστος ήταν (είναι και θα είναι) ένας γλυκός παρανοϊκός άρρωστος. Ευγενικός πολύ γίνεται μόλις διαπιστώσει πως δεν θες το κακό του. Από τα δυο πακέτα τσιγάρα που κουβαλάει πάντα μαζί του, το ένα το προορίζει για να σού το χαρίσει μόλις σε χαιρετίσει. Αφού τελειώσουν οι χειραψίες κι όλα αυτά τα συγκινητικά, ο Χρήστος αρχίζει το μόνιμο παράπονό του, αυτό που κουβαλάει μαζί του τα τελευταία 35 χρόνια.
-Πότε θα 'ρθει αυτή η δικαίωση; Αυτό θέλω εγώ και τίποτε άλλο. Ούτε λεφτά ούτε αύξηση στη σύνταξή μου...
-Βρε Χρήστο, είσαι καλά; Τι θα πει δε θέλεις λεφτά; Δε σε νοιάζει που θα σου τα πάρουν όλα, ρε κακομοίρη;
-Όχι, τη Δικαίωσή μου περιμένω, δε θέλω τίποτα άλλο. Άμα είναι να έρθει εκείνη η μέρα, δε με νοιάζει τίποτα άλλο. Πάρε άλλο ένα τσιγαράκι.
(Μπλιαξ! Μου προσφέρει αυτό που έχει μονίμως στερεωμένο πάνω στο δεξί αυτί του)
-Μπα, το έχω κόψει, ρε Χρήστο.
Η Δικαίωση για το Χρήστο αναμένεται να έρθει από τον ήλιο. Δεν τον νοιάζουν οι συντάξεις και όλα τα λοιπά. Αυτό που "τρώει" τον άνθρωπο αυτό, κάθε μέρα - όλη μέρα, είναι πότε θα έρθει εκείνη η μέρα που ο ήλιος θα λάμψει σύμφωνα με το δικό του όνειρο:
Την ώρα που ο Χρήστος ανοίγει το παράθυρό του, και είναι ακόμα σκοτάδι, ο ήλιος ανάβει σαν ένα φως στον ουρανό. Έχει ήδη ανατείλει αλλά δεν λάμπει...περιμένει πρώτα το σύνθημα από τον ανθρωπάκο αυτόν που, κατά βάθος, ξέρει ότι τέτοιες τελετές όπως η "Δικαίωση" είναι πιθανότερο να λάβουν χώρα σε μέρη σημαδιακά: Στον Άγνωστο Στρατιώτη, στην Ακρόπολη, απέναντι από τη Βουλή (όπου και τον είδα στο youtube να μουτζώνει το κοινοβούλιο εσχάτως).
-Αφού δε μου δίνουν αυτή τη δικαίωση που ζητάω!
-Από τη Βουλή θα σου τη δώσουν;
-Ξέρω γω;...Θα μπορούνε αυτοί, όλα τα μπορούνε!
Σ' αυτή τη μέρα που με γκρίνια άρχισε και με μια γεύση ματαιότητας συνεχίστηκε, αυτό που μου έλειπε ήταν το παράπονο του Χρήστου που κάπου μου θυμίζει λίγο τον εαυτό μου. Δυσάρεστο χαρμάνι, τελικά. Με συνέφερε το πιο κάτω βίντεο.
-Πνεύ-μα ευγε-νές τού λο-γισμού μου
-Άντε, καλή Δικαίωση...
1 σχόλιο:
Ωραίος ο Χρήστος!
Δημοσίευση σχολίου