Un amore cosi' grande

Ladies pay

Lou Reed, Lurid, ο βρόμικος, ο πρόστυχος. Reed το καλάμι;
Ladies pay.
Στα '70.
Μετά...
οι Duran
Duran,
οι A-ha,
ο Bon Jovi.
Έμαθα πως ο Jovi σήμερα θεωρείται κάτι σαν J. Morrison αλλά στο πιο ζωντανό. Μάλλον επειδή ακόμα δεν πέθανε. 

Σε Εθνική Μετάδοση

Ξέχασα να σημειώσω ανάμεσα στα πράγματα που μου έκαναν εντύπωση κάτι που έμαθα εσχάτως: οι κάτοικοι τής Λατινικής Αμερικής, λέει, όταν δυσανασχετούν με το βιοτικό τους επίπεδο, με τη Δημ. Διοίκησή τους κ.λπ., αναφωνούν "Έχουμε καταντήσει Ελλαδία..."  Όλα αυτά συμβαίνουν μόνο και μόνο επειδή μάθανε πως εμείς είχαμε αυτοανακηρυχτεί, κάποτε, "Μπανανία" και γκρινιάζαμε  που ήμασταν Μπανανία.

Κι όμως:

Ο Έλληνας οπωσδήποτε δημιούργησε τις βάσεις τού Δ. Ευρωπαϊκού πολιτισμού, ως γνωστόν. Κυρίως όμως δημιούργησε, γέννησε τον Αθλητισμό. Δεν ξέρω αν άλλο μέρος τού πλανήτη γέννησε τόσο πολλά αθλήματα, όσα η Ελλάδα. Πάντως είναι σίγουρο ότι καμία χώρα, κανένας άλλος πολιτισμός δεν καλλιέργησε το άθλημα τής Γκρίνιας όσο το καλλιέργησε η Ελλάδα.

Ωλ γουέδερ γκρίνια θα πει "Ελλάδα". Δεν είναι οι ακρογιαλιές αυτό που λένε "Ελλάδα". Δεν είναι η φέτα, δεν είναι το μπουζούκι, δεν είναι ο χαλβάς, δεν είναι ο Ελύτης, δεν είναι ο Αριστοτέλης, δεν είναι ούτε καν ο καταναλωτισμός ούτε και η τεμπελιά. Ελάσσονα χαρακτηριστικά τής φυλής μας είναι τα όλα τα προαναφερθέντα.

Να υπήρχαν τόσες κάμερες ώστε κάθε Έλληνας να μπορεί να γκρινιάζει σε εθνική μετάδοση! Αχ τι ηδονή...Να γκρινιάξει που έχουμε τόσους ξένους, να γκρινιάξει που είμαστε ρατσιστές με τους ξένους, να γκρινιάξει που έχουμε κυβέρνηση, να γκρινιάξει που οι κυβερνήσεις δεν μας φροντίζουν, να γκρινιάξει που η τροχαία δεν βάζει πρόστιμα, να γκρινιάξει όταν η τροχαία τού βάλει πρόστιμο.

Πιο φοβερός, όμως, είναι όταν γκρινιάζει που φέρεται σαν Έλληνας αλλά γκρινιάζει ακόμα πιο πολύ όταν κακολογήσουνε τον "Έλληνα". Ναι, ο Έλληνας δεν μπορεί ποτέ να πει στον εαυτό του συνολικά "Σ' αγαπώ -ή Δεν σ' αγαπώ- γι' αυτό που είσαι!".

Ερήμην

Θα έχουμε απουσιάσει επί πολύν καιρό
όταν, παλιννοστούντες νοσταλγοί,
δούμε πως έγιναν αλλαγές  ένα σωρό
όλες σχεδόν εν τη πλήρη αγνοία μας


Άλλαξαν, θα πούμε, όλα συλλήβδην
Τι ζωή δίχως τάξιν και ηθικήν!  
σε λαϊκή αγορά ακατάστατη
ιδέες πωλούνται, φύρδην μίγδην


Φίλοι παλιοί, συνοδοιπόροι αγώνων
τώρα πώς μοιάζουν όλοι όχλος χύδην
μένει να γυρίσω την πλάτη μου σ' αυτήν 
την απόφαση που πάρθηκε ερήμην μου

Αυτοχ....

Μέρες που είναι... τι χειρότερο, τι πιο θλιβερό από μια αυτοκτονία μπορεί να ακούσει κανείς; Τι το χειρότερο μπορεί να συμβεί από το να μάθεις για κάποιον που έβαλε τέλος στη ζωή του; Ακόμα και να μη λυπηθείς το συνάνθρωπό σου, θα σε φάει η περιέργεια για το "πώς", το "γιατί" έγινε αυτό που έγινε.

Η εμπειρία λέει πως για την αυτοκτονία δεν πρέπει κανείς να μιλάει. Γι' αυτό ίσως είναι καλύτερα η ανάγνωση να σταματήσει εδώ. Mα γιατί, τι είναι; Μικρόβιο είναι και θα κολλήσουμε αυτοκτονίτιδα; Όχι αλλά είναι σίγουρο πως ακόμα κι αν (απλά) προσποιείσαι τον αυτοκαταστροφικό τύπο, ακόμα και τότε έχεις περάσει τη γραμμή, έχεις κάνει ένα βήμα προς την αυτοχειρία.

Δεν χρειάζεται κατ' ανάγκην να ερωτοτροπείς με την αυτοκαταστροφή. Θυμάμαι κάποιον ο οποίος ποτέ δεν είχε κατανοήσει τους (οιουδήποτε είδους) αυτόχειρες. Μάλιστα θεωρούσε δειλούς τους ανθρώπους που προβαίνουν σε τέτοιες πράξεις. Ο άνθρωπος αυτός έφυγε με τον ίδιο τρόπο τον οποίο απαξίωνε.

Ο Γκαίτε, με τον Βερθέρο και τους καημούς του, δημιούργησε ένα κύμα αυτοκτονιών μεταξύ τών αναγνωστών του στην Ευρώπη. Ένα κύμα αυτοκτονιών για ερωτικούς λόγους, μάλιστα. Η ροκ κουλτούρα έφερε στη μόδα την αυτοκτονία με πρώτους διδάξαντες τους αείμνηστους πατριάρχες της. Το "κενό" είπαν οδηγεί στην αυτοκαταστροφή. Η φύση τής ζωής, οι κενές σχέσεις, ο εχθρικός κόσμος, η ανέχεια, είναι όλοι καλοί λόγοι για να "την κάνεις", δε λέω όχι.

Όμως, πάνω απ' όλα, μη μιλάμε γι' αυτήν, μην την περιγράφουμε. Όλες οι περί αυτήν συζητήσεις τρυπώνουν στο μυαλό σου και κατασκηνώνουν εκεί. Σε μια στιγμή έντασης θα ενεργοποιηθούν και ίσως προκαλέσουν μια κίνηση που υπό άλλες συνθήκες δεν θα γινόταν πράξη. Σεβασμός σ' αυτή την πράξη: αν είναι να γίνει θα γίνει. Όμως δεν υπάρχει κανένας λόγος να γίνεται θέμα συζήτησης.

Κανείς πια να μην αναφέρεται ούτε καν στη λέξη "Αυτοχ....".

Ti sento

Το μισό "βραβείο"

"Τα απομεινάρια μιας μέρας". Ενδιαφέρον βιβλίο πρέπει να είναι, σκέφτηκα. Κάζουο Ισίγκουρο, ο συγγραφέας. Τα Γιαπωνέζικα προϊόντα τα αντιπαθώ όλα: αυτοκίνητα, κινηματογραφικά έργα, κλιματιστικά. Εκτός από τα SEIKO. Αλλά να, "Τα απομεινάρια μιας μέρας"...

Μα δεν εννοούσε τα απορρίμματα μιας μέρας, τα σκουπίδια δηλαδή. Δεν έλεγε γι' αυτές τις σακούλες που βγάζουμε στο μπαλκόνι κι όταν βραδιάσει τις πετάμε στον κάδο τών απορριμμάτων. Για βιώματα μιλούσε ο συγγραφέας.

Το βιβλίο μού άρεσε λιγότερο κι από ένα Τογιότα Στάρλετ. Γιαπωνέζικο διήγημα γραμμένο (όχι μεταφρασμένο) στην Αγγλική. Άχρωμο, άοσμο. Αλλά ο τίτλος ...Πόσα αριστουργήματα δεν άντλησαν την αίγλη τους από τον τίτλο τους;

Ο τίτλος είναι ένα φοβερό δόλωμα. Μπορεί να χαντακώσει ένα βιβλίο (π.χ. ο Ηλίθιος), να εξυψώσει ένα άλλο (π.χ. ο Μεγάλος Ύπνος). Μπορεί πολύ μεγάλο ρόλο να παίξει ένας τίτλος. Προσωπικά μου αρέσει ο τίτλος (δυο ή τρεις το πολύ λέξεις) να είναι παρμένος μέσα από το κείμενο. Κι αν το κείμενο δεν διαθέτει δελεαστικές λέξεις, τότε πρέπει να τις σκαρφιστείς.

Και τότε πάλι όμως, τις λέξεις που σκαρφίστηκες για τίτλο, χώσε τις κάπου μέσα στο κείμενο. Το μισό "βραβείο" ο τίτλος το παίρνει!

Tanta voglia di lei

Ο καβάλος

Μέσα στο μικρό ραφτάδικο, λόγω στενότητας τού χώρου, ανέπνεα τη μυρωδιά τών σκούρων υφασμάτων και τών καλοτυλιγμένων κλωστών. Παρ' όλο που η δουλειά μου ήταν ένα καλό καθάρισμα τού μαγαζιού, μέσα-έξω και κυρίως τα τζάμια, μου έμενε χρόνος αρκετός για να παρατηρώ τις ράφτρες. 


Παρατηρούσα την εστιασμένη τους προσοχή, την φροντίδα που επεφύλασσαν για κάθε πόντο, λες και είχαν να κάνουν με πολύτιμο μετάξι που ούτε ένα χιλιοστό του δεν έπρεπε να πάει χαμένο. Τέτοια ακρίβεια και αρμονία στις κινήσεις! 


Ο τρόπος που εισερχόταν η βελόνα στο ύφασμα θύμιζε χάρισμα χειρουργού: έπρεπε η βελόνα να μπει σ' ένα συγκεκριμένο σημείο με την ίδια ακρίβεια που ο γιατρός χώνει τη σύριγγα ανάμεσα σε δυο σπονδύλους ή ανάμεσα σε δυο πλευρά - προσεκτικά μην τραυματίσουμε το ν. μυελό ή κανένα αγγείο.


Το τρίψιμο του τραχήλου τής Μολδαυής για να ξεπιαστεί, οι κινήσεις υπερέκτασης τού κορμού τής Αλβανίδας και τα τσιριχτά της Ελληνίδας που έδινε οδηγίες στα κορίτσια, ήταν οι καθημερινές εικόνες κι ακούσματα του μαγαζιού εκείνου. 


Τα κορίτσια ιδρωμένα μπαινόβγαιναν στο δοκιμαστήριο μέχρι ο καβάλος του κυρίου να είναι τέλειος. Τα πιο πολλά ρούχα εκεί μέσα ήταν παντελόνια κι ο καβάλος είναι το παν σ' ένα αντρικό παντελόνι. Κι όπου κι αν ρωτούσες, θα σου έλεγαν πως το μαγαζί εκείνο έφτιαχνε τον πιο καλό καβάλο.


Θυμάμαι, ήταν φορές που έφευγα από κει μέσα νιώθοντας κόκορας κουνιστός, ντιγκιντάνγκας κατά το κοινώς λεγόμενον. Ενίοτε μάλιστα ένιωθα, χωρίς να ξέρω το γιατί, κόκορας ολότελα μουνουχισμένος.

Δον Χοσέ ο τραγικός

Ο Escamillo (στην Κάρμεν), το "Τραγούδι τού ταυρομάχου".

Το θέμα είναι μήπως η όπερα άξιζε να έχει το όνομα τού Δον Χοσέ κι όχι αυτό τής Κάρμεν; Μα, ξέρεις, η Κάρμεν πεθαίνει, η Κάρμεν είναι η τσιγγάνα με την παράνομη κι άστατη ζωή. Λαθρεμπόριο τσιγάρων και πουθενά δε στεργιώνει. Μια άσχημη μοίρα, όντως.

Αλλά κι ο Δον Χοσέ, σαν πρόσωπο που ζώντας μια ήσυχη/ανιαρή ζωή, ξαφνικά βρίσκεται να ξεφτιλίζεται σαν δεκανέας, να παρατά την μνηστή του, σχεδόν να αδιαφορεί για τη μάνα του και στο τέλος να φτάνει στην έτερο-  αλλά και (ουσιαστικά) στην αυτο- καταστροφή για χάρη τής Κάρμεν;

Δεν είναι λιγότερο τραγική η μοίρα του από εκείνη τής αγαπημένης του που όμως δεν τον αγαπά πιά. Αντιθέτως, εγώ θα έλεγα πως ο Δον Χοσέ είναι το τραγικότερο από τα πρόσωπα στην όπερα αυτή. Γιατί ο "στιγματισμένος" από τη μοίρα είναι κάποιος που ζει ευτυχής και πεθαίνει δυστυχής. Όμως (από την αρχή ως το τέλος) πιο δυστυχής είναι αυτός που συνδέει τη μοίρα του και τη ζωή του με έναν "στιγματισμένο". 

Μια απόλαυση

Επ' ουδενί δεν ήθελα να είμαι ο κριτής τών πάντων. Δοκιμάζοντάς το όμως, με δυο-τρεις ανθρώπους, ανακάλυψα πως πρόκειται για πραγματική απόλαυση!

Ταξιδεύουν μόνοι

Το ήξερα ...πάλι σαχλαμάρες θα περνούσαν από το μυαλό μου. Να, για τα αυτοκίνητα πάλι κάτι σκεφτόμουν. Τα τόσα αυτοκίνητα που διασταυρώνομαι μαζί τους πηγαίνοντας στη δουλειά ή γυρίζοντας στο σπίτι. Η πορεία είναι τόσο αργή που, καθημερινά, μου δίνεται η ευκαιρία να ρίξω το βλέμμα μου πάνω και μέσα σε καμιά εκατοστή αμάξια.

Μετά από ένα γενικό έλεγχο της εξωτερικής διακόσμησης ( επιγραφές "POWER", αυτοκόλλητα σε σχήμα Κρήτης, κουνελάκια που "το κάνουν", προειδοποιήσεις "don' t follow me- I' m lost") περιεργάζομαι το εσωτερικό τού οχήματος. Γυναίκες, άντρες... καμιά διαφορά. Τσιγάρο στο αριστερό, τηλέφωνο στο δεξί. Σε εγγλέζικα αυτοκίνητα πάει ανάποδα.

Με την πείρα που απέκτησα, έμαθα ένα άλλο παιχνίδι. Κοιτάς τον οδηγό και προσπαθείς να μαντέψεις τα μούτρα τού συνοδηγού. Με τον καιρό θα μάθεις να μαντεύεις: Να, σ' αυτόν τον οδηγό ταιριάζει, για συνοδηγός, μια χοντρή που μιλάει συνεχώς κάνοντας τη διαδρομή ατέλειωτη. Στον άλλο ταιριάζει μια ηλικιωμένη, μισοκοιμισμένη - θα μπορούσε να είναι η μάνα του.

Στον άλλον, που συναντώ πιο πέρα, ξέρω πως αν κοιτάξω στο κάθισμα δίπλα του θα δω μια γατούλα που φτιάχνει το μέηκ απ της στον καθρέφτη τού σκιαδίου(!) με μπόλικο νάζι. Άλλος πάλι, παρακάτω, στοιχηματίζεις πως θα 'χει στο πλαϊνό κάθισμα κάνα σχολιαρόπαιδο, άλλος ένα γέρο που το κεφάλι του τρέμει σαν κάτι διακοσμητικά σκυλάκια - παλαιομοδίτικο παιχνιδιάρικο αξεσουάρ αυτοκινήτων.

Παραμένει, αν και πιστεύω όχι για πολύ ακόμη, μια κατηγορία που δεν την έχω ταξινομήσει ακόμη. Είναι κάτι άνθρωποι που, προσπαθώντας να μαντέψω ποιος κάθεται δίπλα τους συνοδηγός, δεν μου έρχεται στο νου καμιά εικόνα. "Άντε", λέω στον εαυτό μου. "Να το πάρει το ποτάμι, κοίτα στο κάθισμα τού συνοδηγού να δεις τη λύση". Κοιτάζω τότε αλλά να, το ...πρόβλημα δεν είχε λύση. Ταξιδεύουν πάντα μόνοι.

Gran Torino

Φυσιογνωμική

Πρώτα ήθελαν να με πείσουν ότι αυτοί μού είναι απαραίτητοι: ΝΑ ΠΑΣ ΝΑ ΨΗΦΙΣΕΙΣ!
Τώρα θέλουν να με πείσουν ότι αυτοί μού είναι ολότελα άχρηστοι: ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΤΩΡΑ ΝΑ ΤΟΥΣ ΨΗΦΙΣΕΙΣ!

Η σειρά μας

Ποιος χρειάζεται χαρά; Ποιος χρειάζεται αγάπη; Ποιος χρειάζεται τέχνη; Ποιος χρειάζεται τέτοιες αηδίες στους σημερινούς καιρούς;

Αυτό που χρειαζόμαστε όλοι είναι μια τρύπα όπου θα χωθούμε, περνώντας τα βράδια μας με ευγενείς ασχολίες, όπως βασανίζοντας ο ένας τον άλλον εκ περιτροπής, επωφελούμενοι τής αδυναμίας τού εκάστοτε ανυπεράσπιστου ώσπου να έρθει η σειρά μας να παίξουμε αυτόν το ρόλο. 

Προς το παρόν έχουν άλλοι σειρά, πριν από μας θα φάνε άλλοι τις σφαλιάρες, άλλοι θα δουν τις σάρκες τους να πέφτουν λες και είναι λεπροί. Λες και οι σάρκες τους πέφτουν από πάνω τους όπως πέφτουν από τους Χανσενικούς η μύτη, τα αυτιά. Εμείς θα τις ξεσκίζουμε με ζήλο.

Ύστερα θα  'ρθει κι η σειρά μας! Εμάς που θα έχουμε μείνει τελευταίοι για να βασανιστούμε, τάχα εμείς θα βρούμε βασανιστές αντάξιούς μας; Ή μήπως ανθρωπάκια ατάλαντα -αυτά τα ίδια που απέτυχαν άλλοτε να μας αγαπήσουν, να μας συμπονέσουν, να μας συντρέξουν- μήπως τα ίδια, λέω, θα βρούμε μπρος μας ως βασανιστές;

Τι απαίσια παρωδία τού "120 μέρες στα Σόδομα" θα ήταν! Βασανιστήριο γελοίο ...αναρωτιέμαι κι αν είναι εφικτό. Δύσκολο πρέπει να 'ναι το να σε σοδομίσουνε άντρες ανίκανοι ή εκείνοι που πάσχουνε από τη νόσο τού Peyronie.

Το παιδί με τα γυαλιά

Σήμερα luna rossa

Εκτός από το γαλάζιο φεγγάρι (blue moon) υπάρχει και το κόκκινο φεγγάρι (luna rossa). Η διαφορετική "τύχη" και πορεία τών υπέρυθρων σε σχέση με τις υπεριώδεις ακτίνες, φέρνει τις πρώτες πάνω στο φεγγάρι ενώ οι δεύτερες σκορπίζουν σε διάφορες κατευθύνσεις. Αποτέλεσμα ένα κόκκινο φεγγάρι. Όλα αυτά στις ολικές εκλείψεις τού φεγγαριού, όπως σήμερα.

Friend Repeller

Το διάστημα 1.42 - 1.60 : το καλύτερο.
............................................................................................................


Είναι Χριστούγεννα και κανείς δεν έχει αρκετά χρήματα ώστε να τα περάσει όπως θέλει. Αν πάλι κάποιος έχει χρήματα για να κάνει μια εντυπωσιακή εκδρομή στο εξωτερικό, ας το κάνει: είναι μοναδική ευκαιρία να "μπει στο μάτι" γνωστών και φίλων που αναγκαστικά θα μείνουν στα σπίτια τους.

Είναι μια ευκαιρία να κάνεις τους φίλους σου να υποφέρουν, που πιθανόν του χρόνου να μην την έχεις. Έτσι, ενώ οι ευτυχέστεροι από την παρέα σου θα διηγούνται πώς πέρασαν τις Άγιες μέρες μέσα στη στοργή και τη θαλπωρή, εν μέσω συγγενών και φίλων, εσύ θα πεις αδιάφορα: "Εγώ πετάχτηκα Αυστρία, Ουγγαρία, Χώρες Βαλτικής...Νταξ!". Έτσι θα καταφέρεις ένα απολαυστικό χτύπημα στο ήδη κλονισμένο ηθικό τών γνωστών σου.

Συν τοις άλλοις, εφ' όσον έλειψες, δικαιολογείσαι 100% να μην κάνεις δώρα σε κανέναν, ίσως και να μην ευχηθείς σε κανέναν - "Από κει που ήμουνα...πώς να πάρω;". Η συμπεριφορά σου αυτή, σε συνδυασμό με την μεθεόρτια έπαρσή σου, θα πρέπει κανονικά να απωθήσει τους φίλους που βαρέθηκες ή να μειώσει τον αριθμό τών φιλικών προσώπων που βαρέθηκαν κι αυτοί να βρίσκονται δίπλα σου σε πέντε, δέκα, δεκαπέντε περιστάσεις - τη μια γιορτάζει ο ένας, την άλλη ο άλλος.

Σενάρια κοσμογονίας

Ο ένας κοντινός μου φίλος παραπονιόταν επειδή κάθε βράδυ αποκοιμόταν με το φόβο ότι κάποια στιγμή θα πεθάνει και κανείς δεν θα το πάρει είδηση. Θα πάει σαν το σκυλί, αβοήθητος, κι ίσως τον βρουν μετά από μέρες, μέσα στο διαμέρισμά του "σε αποσύνθεσηηηη! Μπου-χου-χου...". Θα ξεφτιλιστεί όταν οι γύρω του μάθουν πόσο μόνος ήταν. Ζούσε μόνος και περνούσε πολλές ώρες ξύπνιος γιατί πεθαίνοντας στον ύπνο σου καλό είναι αλλά σε βρίσκει απροετοίμαστο.


Ο άλλος μου κολλητός κλαιγόταν πως έχει τόσα πολλά πρόσωπα γύρω του, όλο του το σόι κι έτσι, όταν πεθάνει, θα στενοχωρηθούν ένα σωρό άνθρωποι κι αυτό πολύ τον απασχολούσε. Τι θα γίνονταν όλοι αυτοί μετά, όταν αυτός θα αποδημούσε εις Κύριον; Ζούσε συνέχεια μαζί τους και τους έδινε συμβουλές, έλυνε προβλήματα. Τίποτα δεν θα προχωρούσε δίχως αυτόν, οι άλλοι δεν ήξεραν να μοιράσουν δυο γαϊδάρων άχυρο. Έγραφε τη μια διαθήκη μετά την άλλη αφού καμιά από όλες δεν τον καθησύχαζε.


Τακτικά συζητούσαμε οι τρεις μας και προσπαθούσα να απαλύνω το βάσανο καθενός τους, χωρίς όμως να τους φανερώνω πως ίσως υπήρχαν και χειρότερα προβλήματα τα οποία ίσως -με τον τρόπο τους και για δικούς τους λόγους- ήθελαν να αγνοήσουν. Μου φάνηκε πως και οι δυο ικανοποιούνταν σκεπτόμενοι το θάνατό τους. Κρυφά κι από τον εαυτό τους φαντασίωναν έναν μικρόκοσμο που με την εξαφάνισή τους θα αποσταθεροποιούνταν και θα κατέρρεε. Για να ζήσεις σαν σπουδαίος πρέπει να γράφεις σενάρια κοσμογονίας για μετά το θάνατό σου.


Cose della vita - Eros & Tina

  

Κάτω από το νερό

Ο Νίκος παίρνει τα χάπια του αλλά ακόμα και σήμερα που γιόρταζε δεν ήταν καλά. Ο Νίκος και σήμερα πλενόταν σχεδόν όλη τη μέρα. Όλη μέρα κάτω από το ντους τριβόταν κι ούτε που κατάλαβε πόσο σαπούνι χάλασε.
Τριάντα εφτά χρόνια τραβάει τώρα αυτή η ιστορία. Στην ακτή τής απόβασης περίμεναν οι Τούρκοι. Πάνοπλοι εκείνοι, ανυποψίαστοι οι δικοί μας και αποδεκατίστηκαν. Ο Νίκος την γλίτωσε αλλά τού διπλανού του τα κρέατα πετάγονταν και κολλούσαν απάνω του, στο πρόσωπό του, στα χέρια του. Μέχρι να μπορέσει να τα βγάλει από πάνω του πίστεψε πως, αν δεν σκοτωνόταν, θα περνούσε μια ζωή μ' αυτές τις σάρκες πάνω στο σώμα του.
Ακόμη και τώρα πρόοδο σημαντική δεν έχει κάνει. Πλένεται, για μια στιγμή νιώθει καθαρός, χωρίς ξένα αίματα απάνω του. Ύστερα πάλι αρχίζει εκείνη η μυρωδιά από κρέας, τού έρχεται αυθόρμητα εκείνη η κίνηση που κάνει το κεφάλι όταν σου έρχεται μια πιτσιλιά στα μούτρα ξαφνικά.
Η γυναίκα του τον έχει αφήσει ήσυχο και τα παιδιά του έχουν τις οικογένειές τους. Τον έπαιρναν τηλέφωνο σήμερα, όλοι μαζί, να του ευχηθούν μα αυτός δεν απαντούσε. Σήμερα περισσότερο από κάθε φορά, τριβότανε ώρες ολόκληρες στο μπάνιο, κάτω από τα νερά.
  

Πάνω - κάτω το ίδιο

Ξαπλώνοντας προς τα πίσω τον κατέλαβε εκείνο το γνώριμο συναίσθημα πως πεθαίνει, πως από στιγμή σε στιγμή η ζωή του τελειώνει. Κουρασμένος πια από αυτά τα επεισόδια, σκέφτηκε να ζητήσει κάτι από το Θεό. Τι στο καλό, αν δε ζητούσε κι αυτός κάτι από τον Παντοδύναμο, τότε ποιός θα ζητούσε;

Κοίταξε στο ταβάνι και είπε την επιθυμία του "Αν δεν ήρθε η ώρα μου, Θεέ μου, άσε να συνεχιστεί το βασανιστήριο αυτό. Αν, όμως, όντως ήρθε η ώρα μου τότε απάλλαξέ με από αυτή την αγωνία. Αρκετό είναι το ότι πεθαίνω. Δεν χρειάζονται τόσα προεόρτια!"

Ο Θεός άκουσε τον πιστό Του και τον απάλλαξε -μια κι είχε έρθει η ώρα του- από την αγωνία του και επίσης ματαίωσε τον προθανάτιο ρόγχο που είχε προγραμματίσει για τον δούλο Του. Επειδή ήταν και καλός οπαδός του, εβουλήθη ο Κύριος να τού χαρίσει στις τελευταίες στιγμές ένα πολύ ευχάριστο, ηδονικό συναίσθημα. Θα ήταν μια ανταμοιβή για τον καλό δούλο του, σκέφτηκε γενναιόδωρα.

Ο πιστός, όντας ξαπλωμένος, ένιωσε τέτοια ευχαρίστηση να τον πλημμυρίζει που εκστασιάστηκε. Παρασύρθηκε και μέσα στην ευχαρίστηση ξέχασε το θάνατο, ξέχασε και τη συμφωνία που είχε κάνει. Αχάριστα λοιπόν, ξεψυχώντας, διαμαρτυρήθηκε στον Κύριο:

Μα, Κύριε, εμένα διάλεξες να βασανίσεις έτσι; Να μου χαρίσεις τόση ομορφιά στις αισθήσεις ενώ μου αφαιρείς τη ζωή; Χίλιες φορές καλύτερα θα ήταν μέσα στην αγωνία να πέθαινα, μέσα στους πόνους.

Από τότε ο Θεός, απογοητευμένος από την ασυνεννοησία, δημιούργησε μια άλλη κατηγορία ανθρώπων. Αυτούς που από τη στιγμή που γνωρίζουν τον κόσμο καταλήγουν στο ότι "το καλύτερο είναι ποτέ να μην γεννιέσαι" γιατί όλοι οι θάνατοι είναι ίδιοι πάνω-κάτω.

Τι όμορφη, τι αξιαγάπητη!

Όσο την κοιτάζει τόσο τη βρίσκει πιο όμορφη, τόσο πιο πολύ του αρέσει. Αλλά ο κακόμοιρος ο Νεμορίνο δεν είναι, λέει, παρά ένας ανόητος που μπορεί μονάχα να θαυμάζει την δύσκολη και ξινή Αντίνα. Αυτή ξέρει να διαβάζει, αυτή σκέφτεται ενώ εκείνος σίγουρα δεν είναι σε θέση να εμπνεύσει έρωτα στο αντικείμενο τού πόθου του. Έτσι καταλήγει στον πλανόδιο γιατρό Ντουλκαμάρα που του λύνει το πρόβλημα με το Ελιξήριο τού έρωτα.

Θαρρείς από μακριά

Ένα λεπτό... κάτι υπάρχει στο μυαλό μου. Ναι, εκεί που κρύβονται οι μνήμες, κάτι υπάρχει. Κάτι που δεν το σβήνει ο χρόνος. Αντιλαμβάνομαι την ύπαρξή του. Κι ας μην έχει μορφή ούτε γεύση, οσμή και σύσταση ας μη δείχνει.

Παρ' όλα αυτά πρέπει να έχει φωνή. Αλήθεια είναι πως οι αναμνήσεις από κάπου (συνήθως θαρρείς από μακριά) μας φωνάζουν. Μα τι να λένε τάχα αυτοί οι ψίθυροι που πάνε και μπερδεύονται με τις μουσικές, με τις φωνές τού σπορτσκάστερ, με τις υπερηχητικές βολές τών βίντεο γκέημς;


Δεν ξέρω. Μόνο εικασίες μπορώ να κάνω. Ένα ρολόι που κάνει το τικ-τακ το συνεχόμενο, ένα κομπρεσσέρ που δουλεύει ασταμάτητα, μια σειρήνα συναγερμού που σφυρίζει μανιασμένα...όλα αυτά αν τα ακούσεις προσεκτικά, με αφοσίωση και σεβασμό στη μηδαμινότητά τους, κάτι θα διακρίνεις πως σού λένε. 


Α, τι ωραία! Όλο το παρελθόν μου έρχεται τώρα ορμητικό σαν κύμα, σαν μια ενιαία μνήμη: τα τραγούδια στο πούλμαν μιάς εκδρομής γύρω από τη μεγάλη λίμνη.