Ευτυχώς υπάρχει το Παρίσι

We' ll always have Paris
(Casablanca)

> Σε κάνουν να νιώθεις λίγος και ανασφαλής, ε; Τόση ώρα τις κοιτάς με ένα βλέμμα...

> Ποιές κοιτάζω; Τις γάμπες σου, λες;

> Ναι...σου φαίνονται προκλητικές από ό,τι καταλαβαίνω. Τι συναίσθημα σού γεννούν τώρα, τώρα που τις βλέπεις λεπτές, μυώδεις και καλλίγραμμες;... Σκέφτεσαι πως θα μπορούσε να τις έχει άλλος για δική του ευχαρίστηση; Τι σού έρχεται στο νου;

> Θα ήθελα...πραγματικά θα ήθελα, να μην υπάρχεις ή να μην ξέρω πως υπάρχεις...

> Θα μπορούσες να με σκοτώσεις; Πες μου, θα με σκότωνες και ύστερα τι; Θα έκρυβες το πτώμα μου ή θα μετάνιωνες αμέσως και θα σε καταλάμβανε πανικός. Στοιχηματίζω πως θα σε έβρισκε η αστυνομία σε κανένα εφημερεύον νοσοκομείο με κρίση πανικού!

> Δεν θα το έκανα ποτέ εδώ. Θα πηγαίναμε μια εκδρομή μακριά...μια οργανωμένη εκδρομή, στο εξωτερικό ίσως. Έχω σκεφτεί κι άλλες φορές, δηλαδή το έχω φαντασιώσει - μη με παρεξηγείς... Φανταζόμουν να σού δίνω μια σπρωξιά και συ να πέφτεις από ψηλά, καμιά τρακοσαριά μέτρα. Μα για φαντάσου: σχεδόν σαν να πέφτεις από την κορυφή τού πύργου τού Άιφελ.

> Ρομαντικό! Αλλά εσύ δεν είσαι ικανός ούτε να αγοράσεις ένα ασυνήθιστο δώρο, να κάνεις μια  έκπληξη τέλος πάντων. Τόσο προβλέψιμος, τόσο στερεότυπος! Πάντα με τα ίδια ρούχα, το ίδιο ωράριο...

> Μα εσύ πρέπει να με σέβεσαι όπως είμαι, μαλα.ισμένη! Πού ξέρεις αν εγώ θα κάνω την έκπληξη αύριο ή μεθαύριο...ή σε δυο χρόνια; Κοίτα, δεν θέλω να μαλώνουμε, δεν θέλω να σου χώσω κάμερα ανάμεσα στα μπούτια για να ελέγχω τι γίνεται εκεί, θέλω να μοιράζεσαι μαζί μου τα πάντα, να είμαι εγώ ο σπουδαιότερος για σένα κι ας σε πηδάνε άλλοι δέκα!

> Μ' αυτόν τον τρόπο που μου μιλάς, θες να είσαι κι ο σπουδαιότερος για μένα!!! Απορώ πώς δεν σε πέταξα έξω ακόμα...

> Όχι... δεν μπορείς να το κάνεις αυτό. Θα ήταν σκληρό, παράλογο...Εγώ είμαι ένας άνθρωπος-εγγύηση, εγώ έχω κατασταλάξει στο τι θέλω. Μπορώ να προσφέρω πολλά εγώ. Όλα θα αλλάξουνε. Δεν είναι πως δεν μπορώ να είμαι σαν τους άλλους...είναι που δεν θέλω, ΔΕΝ ΘΕΛΩ! Θα δεις, θα αλλάξουμε ζωή. Θα αλλάξω ρούχα, στυλ...δεν θα με αναγνωρίζεις- θα φεύγουμε τριήμερα, θα αρχίσουμε τα ταξίδια. Θα σου δείξω τι ικανότητες, απεριόριστες, έχω για να κάνω την έκπληξη. Σε δυο βδομάδες, κανόνισε, αρχίζουμε ένα γύρο τής Ευρώπης: Ρώμη, Μιλάνο, Παρίσι. Ξέρεις πόσο καιρό ονειρεύομαι να πάμε;    

Σοφιστείες περί καλλιτεχνίας (Ο Αντιχείριστος)

Όταν ο πόνος εκείνος επανέλθει, την επόμενη φορά, δεν θα φερθώ αμυντικά. Η θεραπεία είναι στάση αμυντική. Το μέλος που πονάει δεν θέλει καλόπιασμα και χάδια. Θέλει χτυπήματα, τρυπήματα, κοψίματα... Έτσι, που λες, κ. πρόεδρε κάνε κι εσύ. Δεν θέλω να πιστέψω πως δεν έχεις παπίδια. Απλώς πονάνε, είναι άρρωστα, λίγο μικρά. Πονάνε κι εσύ τα χαϊδεύεις, σαν να τα ανταμείβεις.

Ήμουν ένα παράδειγμα προς αποφυγήν έως ότου εμφανίστηκε κάποιος χειρότερος από μένα κι όλοι λέγαν, για κείνον τώρα, πως κανείς δεν πρέπει να τού μοιάσει. Ύστερα ήλθε ένας χειρότερος κι έπειτα ένας άλλος χειρότερος, ο χειρότερος από όλους. Αξιώθηκε αυτός, να κατακυριεύσει τον Πλανήτη. Παράλληλα με τον Χείριστο ευδοκίμησαν κι άλλα παρόμοια είδη που στο τέλος υπέκυψαν στη δύναμή του. Το σύνολο ονομάστηκε Σύγχρονος Άνθρωπος.

Γνώρισα δυο δημιουργούς...ή τρεις. Εεεε περίπου πενήντα. Ένας αυτοκτόνησε. Έκτοτε θεωρήθηκε ο "απόλυτος δημιουργός" και κληροδότησε τους ομοίους του με το ... καθήκον τής αυτοκαταστροφής. Το καθήκον αυτό έγινε θεματολογία, δημιουργία. Η αυτοκαταστροφή έγινε μέρος τής δημιουργίας. Τρελά! Τρελά! Ο ποιητής δεν αναγεννάται στο έργο του αλλά αναγνωρίζεται σαν δημιουργός ΜΕΣΑ από την αυτοκαταστροφή του (παράδοξο). Η αλήθεια είναι πως ΕΞΑΡΤΑΤΑΙ από την αυτοκαταστροφικότητά του. Γίνεται θλιβερός, λυπητερός και μετά μονότονος. Αααα όχι έτσι, όχι...άλλο το αλλόκοτο, άλλο το κλαψιάρικο.

Έτσι που λες ...ο πόνος δεν θέλει χάδια και μαλθακότητες. Ο πόνος επιδοτείται μόνο στις περιπτώσεις τών αναπήρων καθώς και στην επαιτεία, όπου αυτή επιτρέπεται.  

Οι κουβέντες της

Μπερδεύω τώρα τα λεγόμενά σου
Όποιαν ανοησία κι αν ακούσω
μοιάζει πως ήτανε δική σου ρήση
ή τής μητέρας μου νουθεσία
γυναίκας τού άλλου κόσμου

Ύστερα πάλι είναι έργο δύσκολο
να θυμηθώ σε ποιονε κάτι είπα
τη μια κουβέντα ή την άλλη
Πότε, πού; Ποιος ήταν, ποιά;
Σε ποιά πλευρά τού Ιόνιου;

"Προς τι αυτή η ενασχόληση;"
σ' ακούω ήδη να ρωτάς

Ξέρεις οι λέξεις μοιάζουν λύματα
σκορπάνε μες τις θάλασσες
και δηλητήρια γίνονται
ξύλα, συντρίμμια ναυαγίων
ξεβράζονται απ' τα κύματα

Σαν Ευνούχος

Κάτω από αυτές τις συνθήκες για μένα το καλύτερο είναι να πέσω για ύπνο. Αν κάνω άσχημα όνειρα δε θα φοβηθώ κι αν όμορφα δω, θα πω πως είμαι ξύπνιος. Είμαι "ελεύθερος" απόψε, δεν κυνηγάω νεράιδες και ξωτικά...Δεν πετάω όπως αυτές οι ανόητες χρυσαλλίδες, γύρω από ελκυστικά λαμπιόνια κάποιας παραλίας γιατί, τι ευκολότερο από το να καείς μέσα σ΄ ένα πολύχρωμο φως;

Όταν οι νύχτες έχουν αναπάντεχα πολλές απαιτήσεις κι οι φωταψίες είναι στους δρόμους περισσές, φρόνιμο είναι να προτιμήσεις να φυγομαχήσεις. Δεν είμαστε πάντα έτοιμοι για το καινούργιο και το χτες καμιά φορά φαντάζει φοβερό. Σε τέτοιες περιπτώσεις που οι φίλοι σε τραβούν κι οι νύχτες, σαν πολιτικάντηδες υπόσχονται πολλά, άστα! Μην μπλέξεις με ιστορίες για λακκάκια στο πηγούνι, βλέμματα που σε ζαλίζουν και κυλοττίτσες σε κοινή θέα.

Ίσα ίσα... διώξε τους φίλους, δώσε και ρεπό για απόψε σ' αυτό το χαρέμι από σκιές που ήθελε να σε πείσει πως τάχα είσαι πασάς. Ησύχασε επιτέλους και φέρσου όπως πρέπει, φέρσου σαν Ευνούχος.

Dante

Με το μετρό (ρατσισμός)

Θεέ μου... τι μπανάλ!

Υπηρεσιακοί που παραδίδουν τη σκυτάλη στους "μακράς ψπνοής". Πλήξη...πλήξη. Πρωτόκολλο = Τύπος = Μονοτονία = Στερεοτυπία.

Οι Αυτιστικοί εκρήγνυνται, εξοργίζονται με κάθε αλλαγή στο πρόγραμμά τους. Είμαι αυτιστικός αλλά αυτό το Πρωτόκολλο έχει κάτι το βλάχικο.

Από την άλλη, να το κυριαρχο συλλογικό συναίσθημα που έκανε το χρέος του: απέρριψε το ρατσισμό, αποθέωσε τα ίδια δικαιώματα, αρνείται να δεχτεί ότι , ευτυχώς, υπάρχουν και διαφορές και ποικιλία και διακρίσεις.

Και αντρικό υπάρχει και θηλυκό υπάρχει και ερμαφρόδιτο υπάρχει. Όταν θέλω να δω ποδόσφαιρο, προτιμώ το αντρικό, όταν θα κάνω μετακόμιση θα καλέσω άντρες. Όταν θέλω να ακούσω τζαζ θα πάω σε μαύρους, όταν θέλω καν-καν θα πάω σε γυναίκες.

Όχι, λένε...δεν έχει τέτοια, ρατσιστή! Η Δημοκρατία είναι το πολίτευμα, μπορείς να είσαι οπαδός τού Μάο, τού Γα Μάω, τού Λιν Πιάο, τού Μαρκούζε, τού Παρτούζε, τού Κέυνς αλλά, γμτ, ΚΑΤΣΕ ΦΡΟΝΙΜΑ και ΚΑΝΕ Ό,ΤΙ ΚΑΝΟΥΝ ΟΛΟΙ!!!

Να λες: ΟΛΑ είναι καλά, όλα είναι ίσα εκτός από τα δάχτυλα, ΝΑΙ ΣΤΑ ΓΚΕΗ ΠΡΆΙΝΤ...Πάρτον από πίσω, μετά από αιώνες ΚΑΤΣΕ ΚΑΛΑ, μετά από 2000 χρόνια δέξου τους γκεη, δεν υπάρχουν διαφορές, πρέπει να είσαι ΥΠΕΡ τους, απαγορεύεται να τους κράζεις, ΕΓΩ ΕΥΧΟΜΑΙ Ο ΓΙΟΣ ΜΟΥ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΓΚΕΗ.

Χτες ή αντίπροχτες μια φίλη ήρθε πάλι με ένα χαρτί στο χέρι να μου δείξει ένα ποίημα που είχε γράψει. Πρέπει να ήταν η 10η φορά που έκανε αυτή την κίνηση. Ισάριθμες φορές τής έχω πει " κοίτα, εγώ δεν καταλαβαίνω από τέτοια... γυναικεία ποίηση...ξέρω γω...". Για δέκατη φορά μού είπε τη γνωστή ατάκα "ρίξε μια ματιά, πες μου πώς σου φαίνεται...το έγραψα κι αυτό μες το λεωφορείο".

Θυμήθηκα την απάντηση που είχε δώσει κάποιος σε παρόμοια περίπτωση: " Μα βρε παιδί μου...μήπως πρέπει να αρχίσεις να χρησιμοποιείς το μετρό;".

Απόλυτος Ρένος

Solitudine

Το έχει τραγουδήσει στα Ελληνικά, με περισσότερη θηλυκότητα, ο Θάνος Καλλίρης.

Παραμύθια

Ο Τζεπέττο κινούσε τον Πινόκιο, τον ψευτάκο...



Ο Σπαθάρης τον παγαπόντη, τον Καραγκιόζη...



Κι εδώ μωρέ, τι έγινε; Αντιστροφή τών ρόλων;

Κάπου τους ξέρω

Είναι καινούργιοι, είναι το καινούργιο αλλά ...τους έχω ξαναδεί, κάπου τους ξέρω.

Θ,ε,ό,κ,λ,η

Πήρα από τού ονόματός σου τα γράμματα
κρυφά το θήτα και το κάπα
Βούτηξα στη θάλασσα μ' αυτά
νιώθοντας πως σε παίρνω μαζί μου

Κολύμπησα ως τις βάρκες, κείνες με τους κωπηλάτες
που ρυθμικά φώναζαν "εεε οπ!", "εεε οπ!"
κι έκλεψα δυό γράμματα απ' τις φωνές τους
Παρ' όλα αυτά εσύ έμενες ακόμα
ακίνητη, μπρούμυτα στην άμμο

Πριν φύγει ο Ήλιος τού 'πεσε ένα λάμδα κι ένα ήτα
- σαν το πελοποννησιακό εκείνο "γλη"

Να, επιτέλους, κοντά μου ήσουν κι έτριβες από κακία
την καμμένη πλάτη μου μ' ένα κοχύλι.

Μπαλκόνι

Ποιοι μου τον ζητάνε

Ένα τέτοιο πουκάμισο έχω κι εγώ. Καλό ...νομίζω κι ο Κακλαμάνης, ο δήμαρχος Mr. December 2008, φορούσε συχνά ένα τέτοιο σαν αυτό που φοράει ο κύριος.

Και τι έγινε;

Όχι "τι έγινε;"...ανάμεσα στους άλλους κι αυτός θέλει τον ψήφο μου!
Φίλε μου, τον ψήφο που βλέπεις...τον έχουν ζητήσει ιερά τέρατα: Γ. Μαύρος, Κ. Καραμανλής, Αβέρωφ-Τοσίτσας, Ράλλης, Η. Ηλιού, Φλωράκης, Α. Παπανδρέου ...

Και λόγω διπλής υπηκοότητας, κάποτε, τον έριξα και στον Μπερλινγκουέρ το ψήφο μου.

Λίγο "στενοί" δεν είστε του λόγου σας;

Κριτική Τριλογίας και Κανδυλιανή μοίρα

Με το τελευταίο βίντεο κλιπ κλείνει η "Τριλογία τού Λούμπεν προλεταριάτου" (Γύφτος, Τίμια Πόρνη, Απατημένος). Μια ταξική τριλογία: Τρεις κόσμοι χωρίς μέλλον ή μάλλον με ένα πολύ καθορισμένο μέλλον...Καθείς θα ακολουθήσει το δικό του Γολγοθά, καθείς ακούει την κλαγγή τών όπλων τής δικής του Μάχης (σε κασσεττόφωνο, τρανζιστοράκι, γουόκμαν). Η Ήττα γράφεται πάντοτε με Η. Σημαίνει, στο σινεμά, αποξένωση, νεύρωση, παραίτηση.

Εδώ όμως οι χαρακτήρες είναι Δαντικοί αντάξιοι τής θείας τους (κωμωδίας). Σε άλλους συγγραφείς είδαμε χαρακτήρες Βοκακικούς με περισσότερες επιλογές (το πορνίδιο επωφελείται τών cd players - με ένα fwd επιταχύνει τη μοίρα του, νιώθει πιο βαθιά τον πόνο, το τέλος φαίνεται πιο ελαφρύ, ο Γολγοθάς γίνεται Σπαστική Κολίτιδα).

Η Μοίρα είναι κοινή: κάποιος Ρωμαίος στρατιώτης θα χώσει το μακρύ κοντάρι του στο υποχόνδριο τού ήρωα είτε αυτός είναι Δαντικός είτε Βοκακικός. Ακόμα και ένας ήρωας τού Κανδυλικού έργου λ.χ. πρέπει να προφυλάξει τις "Χαραμάδες" του. Εμείς, ως θεατές τού Ευρωπαϊκού Κιν/φου, πρέπει να ελπίζουμε να μην είναι κοντός ο Ρωμαίος λεγεωνάριος και το κοντάρι να φτάσει στο υποχόνδριο.
Πρέπει όλοι μας να φυλάξουμε ακέραιες τις "Χαραμάδες" μας.  

Όλες Ίδιες

Ποιος μπορεί να πει πως "όλες οι γυναίκες είναι ίδιες"; Ένας Γυναικολόγος ίσως. Εδώ το λέει ο (έμπειρος) Στασουλάκης. Όχι ως γυναικολόγος αλλά ως απατημένος.

Oldchamour's artworks & Bimbo's tales

Κύκλοι ερημιάς

Πνίγομαι όταν γύρω μου
νιώθω να μην υπάρχει για όλους
αυτή η ερημιά τού χρόνου
που εγώ κατάφερα στη ζωή μου:
Να, οι ομόκεντροι κύκλοι
που περιττοί είναι μα κοσμούν
με έναν αιώνα εγκράτειας
είκοσι χρόνια ομορφιάς

Αν παρ' ελπίδα

"Αν παρ' ελπίδα κοιμηθούμε στο ταξίδι;", λες... (Όλο σκοτούρες βάζεις στο μυαλό σου). Σωστά, στα ταξίδια, οι σκοτούρες ανήκουν στα καράβια, στα κάρα, στα τρένα. Το δίχως άλλο... Υπάρχουν άλλοι να νοιαστούν: τα πληρώματα, ο οδηγός, ο αγωγιάτης. Για τον επιβάτη...(θες να το ακούσεις, ε;), για τον Τ-Α-Ξ-Ι-Δ-Ι-Ω-Τ-Η ! Φέρνει ανατριχίλα η λέξη!-  μένει ένας ύπνος. Χαλάρωσε στο ταξίδι σου...ακούμπα το κεφάλι σου στην ποδιά μου. Δεν έχεις να σκεφτείς τι θα γίνει αν σε πάρει ο ύπνος. Ναι, έτσι κι αλλιώς ...Είπαμε...Είπαμε: πάντα αποβιβαζόμαστε στο τέρμα εμείς. Ακόμα και να σε πάρει ο ύπνος, τών τουριστών οι βαλίτσες που τσουλάνε πάνω στις ρόδες τους, περνώντας δίπλα σου θα σε ξυπνήσουν.  

Θαυμασμός

Αρχίζεις, για "άγνωστο" λόγο, να μιμείσαι κάτι (ή κάποιον) κι ύστερα από μικρή (χρονικά) διαδικασία αντιλαμβάνεσαι πως το θαυμάζεις.

Fabrizio De Andre'

Τα βασικά

Πολιτικοί, τιβι-περσόνες,

θα ...αποδείξουν πάλι 

πως δεν ζουν ζωή άλλη

διαφορετική από τη δική μου

Βλέπουν κι εκείνοι φουτμπώλ 

σκέφτονται όπως σκέφτομαι

με τρόπο αριστερό μα μισαλλόδοξο

ανθρωπιστικό μα κι εγωκεντρικό

πρόστυχο, αν θέλετε, σεξιστικό

Ένα είναι σίγουρο
πως κι εκείνοι θέλουν

δουλειά και σταθερό μισθό,

στη ζούλα λίγη χλίδα,
τζαμπαρία άφεση αμαρτιών

ακριβώς όπως εγώ

Σεισμός

Περισσότερο από όλα φοβάται το σεισμό
Όχι γιατί θα γκρεμιστεί απάνω του ο κόσμος
Ούτε γιατί θα ανοίξει η γη και θα ρουφήξει
θαυμαστά μνημεία, έργα τού νου και τών χεριών
Μακριά είναι αυτός από τα τεράστια μεγέθη
Ξένος νιώθει με τις κληρονομιές του
Σαν κύστη άρρωστη, γεμάτη πύον και πέτρες
φοβάται τις απότομες, δυνατές τής γης κινήσεις
που θα ανάδευαν όσα έχει εντός του

Jack Peponi

Ennio

Ωραία χρόνια

- Ε... Εγώ θυμάμαι το τότε, τα φοιτητικά μου χρόνια, που ρίχναμε ξύλο εμείς οι Κνίτες.

Μπλόγκερς υπεράνω πάσης υποψίας

- Χαλάουα στο κεφάλι; Μόνο αυτό;

- Μόνο; Ναι, μόνο. Αποτρίχωση τού κεφαλιού.

- Θέλω να πω...πώς μπαίνεις στο σπίτι τού άλλου, με κίνδυνο να φας ξύλο ή να σε πυροβολήσουνε κιόλας μόνο και μόνο για να υποβάλεις σε τέτοια χαλάουα μια γυναίκα;

- Δεν ξέρω... πάντως κάποιος το έκανε 10 φορές μέσα σε ένα μήνα!

- Δεν είναι τρελός. Οι τρελοί σφάζουν. Δεν είναι κλέφτης. Γυναίκα ή άντρας; Πλακατζής για να μη γίνει βίαιος, αλαζόνας...

- Τι κλισέ! Δεν μας βοηθάνε και πολύ οι ψυχολόγοι μας: πάντα πρόκειται για άτομο αντικοινωνικό, αλαζόνα κ.λπ., που θέλει να παίξει με τα νεύρα μας...

- Τυπική παρουσία...Άκου τώρα, 10 αποτριχωμένα γυναικεία κεφάλια με πολλά κοινά σημεία...οι κάτοχοι τών κεφαλιών εννοώ, έχουν πολλά κοινά στοιχεία. Ανάμεσα στα 30-40, μοντέρνος τρόπος ζωής, χειραφετημένες, οι 9 ετεροφυλόφιλες και η μια μπαϊσέξ. Πέντε καπνίζουν, τρεις-τέσσερις χρησιμοποιούν κάνναβη.

- Απίθανη αναφορά έχεις στα χέρια σου. Για να δω...7 στις 10 παρακολουθούν ποδόσφαιρο, στις 2 αρέσει ο Μπρατ Πιτ, σε καμία ο Αλαίν Ντελόν. Πέντε λατρεύουν τον Μέσσι, 1 το Μουρίνιο. Οι μισές συμμετείχαν στις κινητοποιήσεις τών Αγανακτισμένων. Καλά, πώς και σας εμπιστεύτηκαν τέτοια δεδομένα;

- Όταν ο παθών θέλει πραγματικά να βρεθεί ο δράστης, τότε γίνεται σαν άβουλο ον στα χέρια σου. Σου λέει τα πάντα. Κοίτα δω: 9 στις 10 είδαν το δράστη που σίγουρα ήταν Έλληνας και 1 "είδε" Αλβανό. Άκουσαν και τις ομιλίες στα Ελληνικά...

- Ποιες ομιλίες; Ένας δεν ήταν;

- Ένας ήταν αλλά, καθώς βλέπεις, αναφέρεται εδώ σαφώς το περί ομιλιών. Πιθανόν απευθύνθηκε στα θύματα.

- Συνεχίζω: χρήστες τού διαδικτύου όλες, χωρίς e-mail απειλητικά, 9 στις 10 μπλόγκερς, usernames παρόμοια: zouzounela, psaritsa, e-coliaraX, lovely_heart, κ.λπ. τίποτα το προκλητικό. Περιεχόμενο συμβατικό, τίποτα το άσεμνο, τίποτα το αξιοπρόσεκτο, τίποτα το φασιστικό, το ρατσιστικό. Όλα αριστερής απόχρωσης, ρομαντικά, αόριστα επαναστατικά...

- Επανάσταση στα σχολεία, στις φάμπρικες, στα γραφεία, στις παμπ, στα κομμωτήρια, στο κρεβάτι, στο ίντερνετ, στην κουζίνα, στα πάρτυ, στην Τέχνη...

- Ο Μαρκούζε...

- Ο Τσε...

- Ο Ρεμπώ...

- Η Διδώ...

- Με στρινγκ και ζαρτιέρες...

- Ο Ρεμπώ; Η Διδώ;

- Όχι...αυτές, τα θύματα, αυτά τα βλήματα...η zouzourella, η e-xcolia ...οι πως-τις-λένε.

Θεός

Η ποίηση βρίσκεται, σαν το Θεό, για άλλους παντού και για άλλους μόνο στα βιβλία.

P. Conte