Τουλάχιστον έναν πρόεδρο

Οι δυο φίλοι άρχισαν εντελώς απρόσμενα μια συζήτηση με έντονο το στοιχείο τής λεγόμενης Υπέρβασης τού Εγώ που κλιμακώθηκε έως και σε επίπεδα κατάπτυστης αυταρέσκειας...


Μετά από μια πενταετία φιλίας, μια εγκάρδια συζήτηση, ένα τυχαίο βράδυ με πάμπολλες εκμυστηρεύσεις, έφερε ακόμα πιο κοντά δυο πενηντάχρονους φίλους . Ένα τυχαίο βράδυ όπου ανάμεσα σε τόσους καλεσμένους λες και οι δυο τους ξαναδιαπίστωναν πόσα κοινά σημεία είχαν. Η συγκίνηση τής συζήτησης έκανε τον ένα να πει στον άλλο:

- Φίλε μου, ξέρεις πως είμαι τυχερός άνθρωπος. Κατ' αρχήν οικονομικά στέκω τόσο καλά που εργάζομαι μόνο και μόνο επειδή δεν μπορώ να μένω στο σπίτι άπραγος και μόνος. Θα μπορούσα να μένω σπίτι διαβάζοντας, πηδώντας και διαλογιζόμενος. Τι πλήξη!
Αυτό που θέλω να σου πω, ίσως μες την ευφορία τού κρασιού, είναι πως ό,τι και να χρειαστείς που έχει να κάνει με υγεία, με κάποιον έρωτα ... οτιδήποτε σοβαρό δηλαδή, μπορείς -και θα ήθελα- να απευθυνθείς σε εμένα. Θα το θεωρούσα τιμή μου να σε βοηθήσω.

- Ευχαριστώ, καλέ μου φίλε μα ούτε κι εγώ έχω την ανάγκη να εργάζομαι. Αυτά που έχω αρκούν για να ζήσω. Θα ήθελα πάντως να έχω την ικανοποίηση να φανώ χρήσιμος σε κάποιον που έχει ανάγκη από χρήματα και που η βοήθειά μου θα τον έβγαζε από τα δύσκολα.

- Ώστε δεν έχει μείνει τίποτε που να μας συγκινεί...Αλίμονο δυο σαν κι εμάς δεν έχουν πιά λόγο να υπάρχουμε παρά μόνον για το καλό τών άλλων;!

- Δεν είναι λίγο αλλά δεν είναι και αρκετό. Έστω ότι εγώ ή εσύ, δεν το προσωποποιώ, σώζουμε κάθε μέρα κι από έναν ανθρωπάκο. Δικαιώνεται η ύπαρξή μας έτσι;

- Ποια η προσφορά κάποιου που σώζει έναν ανθρωπάκο... Ας είμαστε ρεαλιστές. Θα ήθελα να ζω στη Φλωρεντία και να σώσω ένα μέλος τής οικογενείας τών Μεδίκων, για παράδειγμα.

- Ω, ναι... ή συνταξιδιώτης τού ζεύγους Κέννεντυ! Με φαντάζομαι μερικές φορές στο ίδιο αυτοκίνητο με τον πρόεδρο. Να...τού δίνω μια φιλική φάπα, εκείνος σκύβει προς τα εμπρός και γλιτώνει τη σφαίρα!

- Πςςς! Εγώ θα συγκρατούσα τη σύζυγό του τη στιγμή που εκείνη πετάγεται προς το πίσω μέρος τού προεδρικού οχήματος λες και ήθελε να δει τα μυαλά τού Προέδρου, να τα πιάσει, ίσως να τα βάλει πάνω στο στήθος της!!!

- Το άλλο στο είπα; Τη στιγμή που η σφαίρα κατευθύνεται προς τον Μάρτιν Λούθερ, θα πεταγόμουν εγώ και θα "έτρωγα" τη σφαίρα αντί γι' αυτόν.

- Εεε τώρα να είμαστε και πραγματιστές. Τρως και σφαίρες;

- Όχι να τη φάω, να τη δεχτώ εγώ αντί για εκείνον. Πώς έκανε ο Μπόντυγκαρντ...

- Πωωω πω! Τι μού κάνεις τώρα! And I will always ooooohoooo