Άλλα περίμενε...Δηλαδή, όχι "περίμενε". Απαιτούσε.
(Α)- Η Σταχτοπούτα έβλεπε πολλά αμερικάνικα έργα και τελευταία, μέρα με τη μέρα, αισθανόταν σούπερ, άρχισε να έχει απαιτήσεις. Έτσι λένε οι γνωστές της...είχε αλλάξει πολύ. Αν και έμοιαζε να γίνεται πιο "ο εαυτός της".
(Β)- Άκουσα πως επί δυο μήνες ζητούσε ρεπό. Εννοώ με διανυκτέρευση. Η κυρία της δεν είχε πρόβλημα ..."κλώτσαγε" ο κύριος γιατί τη ζήλευε. Για τα 60 χρόνια του, η 37χρονη μοναχική Σταχτοπούτα φάνταζε σαν μια Λολίτα, ένα νυμφίδιο!
(Γ)- Όλοι ζηλεύουν, σε τέτοιες περιπτώσεις. Εννοώ σε αυτές τις ηλικίες. Είναι κάτι το αδιέξοδο, μια αυτοκαταστροφή. Τόσοι νταγλαράδες κυκλοφορούν έξω...
(Β)- Διαφωνώ μαζί σου. Δεν ζηλεύουν όλοι. Κι όσοι ζηλεύουν δεν "καρφώνονται" όλοι. Θέλω να πω ότι ο κύριος μπορεί μεν να ζήλευε τη Σταχτοπούτα αλλά πιο πιθανό είναι πως υποκρινόταν ότι ζηλεύει την γυναίκα του.
(Α)- Σταχτοπούτα ή Σταχτομπούτα; Από μικρός αναρωτιόμουν. Γιατί όμως αυτή η σύνδεση τού παραμυθιού με το καμένο πτώμα που έχουμε μπροστά μας στο τραπέζι; Τα αποσπασματικά στοιχεία που έχουμε γι' αυτήν δίνουν μια ξεκάθαρη εικόνα γυναίκας χωρίς φίλους επιστήθιους, χωρίς σχέσεις, συγγενείς...
(Γ)- Χωρίς τίποτα τελικά; Ούτε ένα σχολείο από όπου πέρασε, τόπο γέννησης, θρήσκευμα... Εργαζόταν στο σπίτι τού ζευγαριού αυτού, έτσι;
(Β)- Εκεί είπε πως είναι από την Πολωνία αλλά δεν κατάλαβαν καλά, δεν την ρώτησαν άλλα. Είχε έναν τρόπο να σου μεταδίδει πως δεν θέλει πολλές ερωτήσεις...Τις δουλειές της τις έκανε. Μετά έβλεπε τηλεόραση κι έμοιαζε να καταλαβαίνει τ' αμερικάνικα, τα βραζιλιάνικα, τα τούρκικα εξίσου καλά. Χαμογελούσε συγκρατημένα, όταν οι περιστάσεις το απαιτούσαν.
(Δ)- Ψάξαμε πουθενά αλλού; Κάπου που θα μπορούσε να έχει αφήσει ίχνη...Μπουρδέλα, στριπτιζάδικα. Μοναστήρια; Δεν ξέρουμε τι μπορεί να έκανε πριν αποφασίσει να γίνει "κοπέλα" στο σπίτι.
(Γ)- Πωωπω...ιδέα δεν έχουμε! Η αστυνομία πρέπει να βγάλει στο δρόμο νέα παιδιά, δραστήρια, με όρεξη για τον έλεγχο τών πολιτών, όλων τών πολιτών! Δεν πρέπει να περιμένουμε να ξεφυτρώσει ένα καμένο πτώμα μπροστά μας για να αρχίσουμε να ψάχνουμε τι ήταν και τι έκανε...αρχίζοντας από το μηδέν!
(Α)- Ψυχολόγους χρειαζόμαστε, αστυνομικούς ψυχολόγους που να διεισδύουν στη ζωή κάθε δυσπρόσιτου πολίτη, κάθε ατόμου που ζώντας μοναχικά ή περιθωριακά μπαίνει στο απυρόβλητο, θεωρούμενο ένα δύστυχο μόριο που μόνο συμπόνοια χρειάζεται.
(Β)- Χάνουμε το χρόνο μας με ανθρώπους που είναι γνωστή η αντιπάθειά τους προς την κατάσταση τών πραγμάτων. Πολλές φορές μαθαίνουμε ένα σωρό άχρηστα πράγματα...τι τρώνε, πώς το κάνουν κ.λπ.
(Γ)- Και να που... πες πως αυτό το τσόκαρο αντί να καεί ζωντανή, δικτυωνόταν με άλλα άτομα ιδίων προθέσεων. Θα είχαμε ένα μεγαλύτερο πρόβλημα.
(Δ)- Για μένα είναι λάθος να πιστεύουμε πως ο κίνδυνος ανατροπής ελλοχεύει μόνο στα άτομα που παρακολουθούμε να τρέχουν σε συγκεντρώσεις. Πάντα υποτιμούσαμε αυτούς τού καναπέ: "αδρανή στοιχεία, ουδέτερη μάζα, κατίνες"...Πόσο λάθος...Πίσω από μια Κατίνα, ένα χοντρό μπάζο, ένα σπασίκλα, πετάγεται ξαφνικά ένα τέρας, που σαν δεινόσαυρος τσαλαπατάει με μερικά βήματά του ένα μικρό γήπεδο γεμάτο κόσμο.
(Γ)- Από μίσος; Γιατί τόσο μίσος; Δεν νομίζω...Με ποιο κίνητρο;
(Δ)- Είναι πανικόβλητοι, κύριοι...Και ο ατομικός πανικός τους θα μπορούσε να ξεσπάσει σαν ομαδικό αμόκ. Είναι, ας πούμε ένα νέο είδος ομαδικού αντανακλαστικού που γεννιέται αργά-αργά, τρέφεται από τη βία που ασκείται πάνω τους και ...να, κάθε ένας από αυτούς που εμείς βρίσκουμε αδρανοποιημένο, σαν τη Σταχτοπούτα, είναι κάποιος που ήταν προορισμένος να συμμετάσχει στην "τήξη" τους.
