True to life

   So it gets to seven

And I think of nothing
But living in darkness
And the diamond lady
Well she´s not telling
I don´t even know her name
It´s amazing
Times have changed
In days of old
Imagination´d leave you standing
Out in the cold
Dancing city
Now you´re talking
But where´s your soul
-You´ve a thousand faces
I´ll never know
There are complications
And compensations
If you know the game
Agitated in Xenon nightly
I´ll take you home again
Travel way downtown
In search of nothing
But the sky at night
And the diamond lady
Well she´s not talking
So I turn the pages
And tell the story
From town to town
People tell me
Be determined
Poor country boy
Too much love
Means too much trouble
Much time alone
But arm in arm
With my seaside diamond
I´ll soon be home

Φόβος - Άγχος

 
Δεν ξέρω αν το πρώτο που νιώθεις ερχόμενος στον κόσμο είναι κάτι άλλο εκτός από φόβο. Αν μετά το θάνατο υπάρχει οιασδήποτε μορφής επόμενη ζωή, πιστεύω πως και σ' αυτήν το πρώτο που νιώθεις είναι ένας τρόμος, μιά αίσθηση εκμηδενισμού, πριν καλά-καλά ξεκολλήσεις από το μηδέν.

Μετά αρχίζεις να μαθαίνεις πράγματα, λέξεις, συμπεριφορές. Όλα εκεί αποσκοπούν: στον εξορκισμό του φόβου. Όσο πιό πολλά μαθαίνεις, τόσο πιό δυνατός νιώθεις απέναντι στο φόβο. Δίνεις τη μάχη σου και συνήθως, όπως οι περισσότεροι, την κερδίζεις αυτή τη μάχη. Η μοίρα αυτών που χάνουν τη μάχη αυτή είναι τόσο προφανής που τη γνωρίζουμε όλοι.

Αλλά ας δούμε τι γίνεται με αυτούς που κέρδισαν την πρώτη (προπατορική;) μάχη με το φόβο. Για να μη μπερδευόμαστε με την καθημερινή έννοια τού φόβου ας αποκαλούμε τον πρωταρχικό αυτό φόβο με το όνομα "Φόβος". Ξεκαθαρίζω ότι δεν έχουν καμμιά σχεδόν σχέση μεταξύ τους.

Μπορεί να παρακάμψεις κατά κάποιο τρόπο τη μάχη με το Φόβο και στη μετέπειτα ζωή σου να είσαι ένας ακόμα δειλός, ένας φοβισμένος ...κάποιος που έκλεισε τους λογαριασμούς του με το Φόβο βάζοντας υποθήκη ολόκληρη τη ζωή του, πουλώντας την ψυχή του, νοικιάζοντας μια ζωή στα καταγώγια. Ή πάλι να περάσεις όλη τη ζωή σου στην προσπάθεια ν' απομακρύνεσαι από το Φόβο, που θα σε κυνηγά μέσα σε μια κινούμενη άμμο.

Στην προσπάθεια αυτή χρειάζεσαι Στόχους. Οι Στόχοι αυτοί στέκουν συνήθως πολύ ψηλά, τόσο ώστε να σου προκαλούν δέος αλλά είναι και ευκαιρίες παροδικής καταξίωσης: με την επίτευξή τους απομακρύνεσαι για λίγο από το Φόβο. Η απαραίτητη προσπάθεια για να πετύχεις τους Στόχους σου "έγκαιρα" βάζει μέσα στη ζωή σου ένα νέο κεφάλαιο:  Άγχος.

Χμμμ...

Τον αποκάλεσαν "Μισάνθρωπο". Εκείνος ψύχραιμα απάντησε: "Δεν μου λέτε κάτι που δεν ξέρω. Η απορία μου είναι αν σε κάποιον διαφορετικό κόσμο θα ήμουν κι εγώ διαφορετικός ή και εκεί θα ήμουν πάλι μισάνθρωπος."

Κόκκινη Μαργαρίτα

Μαργαρίτα - Μάρα, παιχνίδια που παίζουν τα μάτια! Ξέρεις πως χτες κάτω απ' το δυνατό ήλιο, κοντά μεσημέρι, σε είδα πάλι να περιδιαβαίνεις τα ίδια μέρη, τους δρόμους να διασχίζεις με σκυμμένο το κεφάλι;

Μάρα εγώ θα ρωτούσα αν θυμάσαι τη ματιά εκείνου που, υπηρεσία εκτελώντας σε άγριο ένστολο κυνήγι, νικητής βγήκε κι από τα τρία μέτρα μέσα στα τριάντα σου χρόνια, άλλο δεν είδε παρά ένα κορίτσι που με τις σφαίρες ήθελε τον κόσμο ν' αλλάξει.

Στη φυλακή συγγνώμη από τους γονείς σου ζητούσες που κάνανε κόρη που αντί να σπουδάσει, να φτιάξει ένα σπίτι, να παντρευτεί και να αναθρέψει δύο αγόρια, η ξεμυαλισμένη σκεφτόταν τού προλεταριάτου τη στεναχώρια, πώς με τα όπλα θα φύγει η πανούκλα, πως "χτυπώντας έναν τους, εκατό εκπαιδεύεις".

Μάρα κι εγώ που αυτά τα λόγια γράφω, σάμπως σε γνώρισα για να σε ξέρω; Να όμως, στη σκέψη όλων ήθελα να σε φέρω, να μάθουν όλοι για μια γυναίκα, από καλό σπίτι αστών φρονίμων. Ποιοι θα ρωτήσουν, ποιοί θα σε κρίνουν : "ήταν όμορφη, ήταν τρελή, ποιος λογικός αυτά τα κάνει;"

Σε είδα λοιπόν, μα ήσουν μακριά μου, για να σ’ αγγίξω έπρεπε να τρέξω. Ανάμεσά μας πολύς άχρωμος και άοσμος κόσμος, απρόσκλητος μπαίνει. Από κοντά οι ήρωες τάχα πώς να ‘ναι;
Όμορφοι, πάντα νέοι μα και ξένοι σε μια ζωή "εδώ κι εκεί", μια στιγμή χρόνου δανεισμένη.

Ασπασμός

Μα, δεν είναι σήμερα που  θα πεθάνουμε 
συμπολίτες μου αγαπημένοι
και σ' όλους εσάς που μ’ εκτιμάτε
τον τελευταίο ασπασμό δε θα τον δώσω
κι ας σας κατέλαβε η αγωνία
πως απ αύριο: τέλος,
ποτέ πια δε θα ειδωθούμε


Μα, δεν είναι σήμερα που θα πεθάνουμε 
φίλοι μου από πάντα λατρευτοί
στηρίγματα της ανασφάλειάς μου
ενοικιαζόμενοι συνδαιτυμόνες
της Καθαράς Δευτέρας και του Αγίου Πάσχα
όχι δε θα σας ασπασθώ τώρα
η αιωνιότητα θα μας παρέξει χρόνο


Μα, δεν είναι σήμερα που θα πεθάνουμε
η χειρονομία αγάπης από μένα δε θα γίνει
κάτι καλύτερο εσκέφτηκα να κάνουμε
να ρίχνουμε λοξές ματιές και μαχαιριές
προσποιητά να αγκαλιαζόμαστε
όπως το κάναμε ως τα τώρα
γιατί σας λέω: Δεν έχει έρθει ακόμη η ώρα