Το συγκεκριμένο όνειρό του είχε αρχίσει πολύ πιο νωρίς από ό,τι αρχίζουν τα όνειρα. Υπολόγιζε πως δεν είχαν περάσει ούτε 10' από τη στιγμή που τον πήρε ο ύπνος, όταν άρχισε να βλέπει -σαν σε αποσπάσματα ταινίας- τον εαυτό του να κοιτάζεται στον καθρέφτη, έκπληκτος και αμήχανος, πολύ προβληματισμένος.
Κοιτούσε τα μαλλιά του που, μπροστά στον καθρέφτη, άσπριζαν ολοκληρωτικά μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα ονείρου. Από κατάμαυρα γίνονταν λευκά. Αμέσως μετά, κατά το όνειρο πάντα, περιφερόταν στα διάφορα δωμάτια τού σπιτιού και τον κυνηγούσε μια σκέψη, μια ανόητη σκέψη:
Θεέ μου, τι θα πω αύριο στο γραφείο ...Όλοι με ξέρουν σαν μαυρομάλλη... Όταν φτάσω εκεί με αυτά τα άσπρα μαλλιά, θα σκεφτούν πως τόσο καιρό τα έβαφα και ξαφνικά ξέμεινα από βαφή...Είναι άδικο!...Τι να τους πω; Ασπρίζουν σε μια νύχτα τα μαλλιά;!
Ξανά μπροστά στον καθρέφτη με την ελπίδα πως "όνειρο είναι..." . Πόση διάρκεια μπορεί να έχει;...πόση συνέχεια;...Κάποια στιγμή η πλοκή θα αλλάξει εντελώς. Το σκηνικό τής τουαλέττας με τον καθρέφτη, θα το σαρώσει ένα άλλο σκηνικό, κάποιας άλλης πλοκής. Ίσως αργότερα να έβλεπε τον εαυτό του σε κάποιο αεροδρόμιο κοντά στις βαλίτσες του, ίσως στο σούπερ μάρκετ. Ας ήταν όπου ήθελε, αρκεί να είχε απαλλαγεί από αυτό το βάσανο τού "τι θα τους πω για τα κάτασπρα μαλλιά μου ;;;". Μια άλλη ανόητη σκέψη φύτρωσε μέσα στο όνειρο:
Έστω πως περνάει η πρώτη μέρα. Ύστερα τι; Κι αν τα μαλλιά μου μαυρίσουν πάλι; Θα με κοροϊδεύουν όλοι δικαίως. Μα πώς γίνεται να αλλάζω έτσι μέσα σε μια νύχτα;
Ύστερα άλλη μια σκέψη κι ακόμη μια κι άλλη ...ύστερα μια ολόκληρη ακολουθία από ανόητα ερωτήματα:
Το κοινό, Θεέ μου ...όλοι θα ρωτάνε, το πώς, το πότε, το γιατί τού συνέβη αυτό ...αν θα μπορούσε να συμβεί και σε αυτούς, θα "χτυπάνε ξύλο", θα φτύνουν τον κόρφο τους, θα τον δείχνουν με συμπόνια. Μήπως έτρωγε ανθυγιεινά; Θα ζητούν όλοι να μάθουν τι έτρωγε για να το αποφύγουν μήπως και πάθουν τα ίδια. Ίσως είναι μεταδοτικό. Η κοπέλα του, πώς θα το αντιμετώπιζε ;;; Τής άρεσαν τόσο πολύ τα μαλλιά του!
Την επόμενη μέρα, ξυπνώντας, δεν έτρεξε στον καθρέφτη να δει τα μαλλιά του για να βεβαιωθεί πως ήταν ένα απλό όνειρο. Δεν ανησύχησε ούτε στον ελάχιστο βαθμό για όλα αυτά που τον τρόμαξαν στο εξωπραγματικό διάλειμμα τού ύπνου. Τα μαλλιά του ήταν πράγματι, από καιρό, λευκά κι όσο για το γραφείο ήταν ήδη πέντε χρόνια συνταξιούχος. Είτε έδειχνε ακόμη νέος είτε έδειχνε παππούς, πολύ μικρή σημασία είχε. Δεν υπήρχε "κοινό" ούτε "γραφείο" πια, εδώ και χρόνια. Και δεν τον στενοχωρούσε αυτό καθόλου μα καθόλου. Να ...είναι που τα όνειρα είναι φτιαγμένα για να γεννούν συγκίνηση με το στανιό. Ακόμα και λύπη που στην πραγματική ζωή δεν υπάρχει.
