Jose Luis Rodriguez - El Puma

3.40!

Έπεσες κι έσκασες

Κάνε κλικ εδώ για να βγεις...Για να βγεις από τη δύσκολη θέση, για να βγεις από τα ρούχα σου. Για να βγεις από την αδράνεια και να πάρεις πρωτοβουλίες: Ναι, πρέπει και να ξυριστείς. Μαζί με τα γένια, ξύρισε από το πρόσωπό σου κι αυτό το παθητικό :( τού καλού παιδιού που έχει προβλήματα. Ξέρουμε πως είσαι έξω καρδιά, αισιόδοξος και ομιλητικός. Θετική ενέργεια εκπέμπεις πάντα, δροσοσταλίδες πετάγονται από το κορμί σου σαν τις φυσαλίδες τής κοκακόλας και είσαι παντού περιζήτητος.

Πώς να το κάνουμε; Παρέα χωρίς εσένα δε γίνεται. Οι βραδιές δεν έχουν νόημα χωρίς εσένα. Ήσουν το κέντρο βάρους τής ομήγυρης ... μα τι λέω... η Λυδία λίθος ήσουν, η υποτείνουσα στο Πυθαγόρειο θεώρημα, τα μαλλιά τού Σαμψών. Πάντα φρεσκολουσμένος, ποτέ δεν έκανες κοιλιά, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Αποφασιστικός κι ορμητικός, κάθετος, δυναμικός, όλοι θέλαμε να σου μοιάσουμε. Να τώρα που βούλιαξες κι εσύ μέσα στην πολυθρόνα και βουλιάζεις όλο και πιο πολύ.

Κάνε κλικ, πάτα esc. Εξαφανίσου, στην τελική. Έπεσες, έσκασες σαν καρπούζι και διαπιστώσαμε πως δεν σε είχαμε και τόση ανάγκη τελικά.

Αλόγα η αλογόμυγα

Τι δουλειά είχε ο Αντώνιος να ανέβει στο πλοίο τής Κλεοπάτρας; Έπρεπε εκείνη να κατέβει να τον υποδεχτεί...

Νάτη η αλόγα, η αλογόμυγα
ματιές ρίχνει ολόγυρα, κοιτάνε τα λιγούρια
Δυο μπούτια έχει η Μπουμπού
και τα ανοιγοκλείνει
Ο ένας πάνω στον άλλο στριμωγμένοι
επωφελούνται οι στερημένοι
κάθιδροι
να πάρουν λίγο μάτι
Επόπτευση, ιχνηλασία, επίθεση, κατάληψη
Κανονική σού λέω μάχη!
Ευφυής αντιπερισπασμός:
Η Μπουμπού διαθέτει και μυαλό
εξυπνάδα, τσαγανό
και τακτική
Όπως έγινε άλλοτε, ιδού κι εσύ
ρίχνεις τώρα τα μούτρα σου
και ανεβαίνεις στο καράβι

Άβατον

Άβατον

Όταν βλέπω κουβέρτες
κατάχαμα στρωμένες από εραστές
που ζουν χωρίς τον κόσμο
πόσο ανήμπορος νιώθω!

Φοβάμαι που' ναι έτσι απόμακροι
και για τον έναν από αυτούς
υπάρχει μόνο ο άλλος

Για πολύ καιρό εδίσταζα να περάσω
απ' την ξώπορτα τών εραστών
που ζουν χωρίς τον κόσμο
Τρέμαν τα πόδια μου
όταν ανέβαινα δειλά δειλά τη σκάλα
που με πήγαινε στο έρημό τους σπίτι

Έπειτα φεύγοντας σαν αποδιωγμένος
τη βαριά τους πόρτα πίσω μου άφηνα
Ένα Αντίο εναπόθετα
και ένα δάκρυ
μπροστά στο γυάλινο άβατόν τους

Μέσα σε μια νύχτα

Το συγκεκριμένο όνειρό του είχε αρχίσει πολύ πιο νωρίς από ό,τι αρχίζουν τα όνειρα. Υπολόγιζε πως δεν είχαν περάσει ούτε 10' από τη στιγμή που τον πήρε ο ύπνος, όταν άρχισε να βλέπει -σαν σε αποσπάσματα ταινίας- τον εαυτό του να κοιτάζεται στον καθρέφτη, έκπληκτος και αμήχανος, πολύ προβληματισμένος.

Κοιτούσε τα μαλλιά του που, μπροστά στον καθρέφτη, άσπριζαν ολοκληρωτικά μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα ονείρου. Από κατάμαυρα γίνονταν λευκά. Αμέσως μετά, κατά το όνειρο πάντα, περιφερόταν στα διάφορα δωμάτια τού σπιτιού και τον κυνηγούσε μια σκέψη, μια ανόητη σκέψη:

Θεέ μου, τι θα πω αύριο στο γραφείο ...Όλοι με ξέρουν σαν μαυρομάλλη... Όταν φτάσω εκεί με αυτά τα άσπρα μαλλιά, θα σκεφτούν πως τόσο καιρό τα έβαφα και ξαφνικά ξέμεινα από βαφή...Είναι άδικο!...Τι να τους πω; Ασπρίζουν σε μια νύχτα τα μαλλιά;!

Ξανά μπροστά στον καθρέφτη με την ελπίδα πως "όνειρο είναι..." . Πόση διάρκεια μπορεί να έχει;...πόση συνέχεια;...Κάποια στιγμή η πλοκή θα αλλάξει εντελώς. Το σκηνικό τής τουαλέττας με τον καθρέφτη, θα το σαρώσει ένα άλλο σκηνικό, κάποιας άλλης πλοκής. Ίσως αργότερα να έβλεπε τον εαυτό του σε κάποιο αεροδρόμιο κοντά στις βαλίτσες του, ίσως στο σούπερ μάρκετ. Ας ήταν όπου ήθελε, αρκεί να  είχε απαλλαγεί από αυτό το βάσανο τού "τι θα τους πω για τα κάτασπρα μαλλιά μου ;;;".  Μια άλλη ανόητη σκέψη φύτρωσε μέσα στο όνειρο:

Έστω πως περνάει η πρώτη μέρα. Ύστερα τι; Κι αν τα μαλλιά μου μαυρίσουν πάλι; Θα με κοροϊδεύουν όλοι δικαίως. Μα πώς γίνεται να αλλάζω έτσι μέσα σε μια νύχτα;

Ύστερα άλλη μια σκέψη κι ακόμη μια κι άλλη ...ύστερα μια ολόκληρη ακολουθία από ανόητα ερωτήματα:

Το κοινό, Θεέ μου ...όλοι θα ρωτάνε, το πώς, το πότε, το γιατί τού συνέβη αυτό ...αν θα μπορούσε να συμβεί και σε αυτούς, θα "χτυπάνε ξύλο", θα φτύνουν τον κόρφο τους, θα τον δείχνουν με συμπόνια. Μήπως  έτρωγε ανθυγιεινά; Θα ζητούν όλοι να μάθουν τι έτρωγε για να το αποφύγουν μήπως και πάθουν τα ίδια. Ίσως είναι μεταδοτικό. Η κοπέλα του, πώς θα το αντιμετώπιζε ;;; Τής άρεσαν τόσο πολύ τα μαλλιά του!

Την επόμενη μέρα, ξυπνώντας, δεν έτρεξε στον καθρέφτη να δει τα μαλλιά του για να βεβαιωθεί πως ήταν ένα απλό όνειρο. Δεν ανησύχησε ούτε στον ελάχιστο βαθμό για όλα αυτά που τον τρόμαξαν στο εξωπραγματικό διάλειμμα τού ύπνου. Τα μαλλιά του ήταν πράγματι, από καιρό, λευκά κι όσο για το γραφείο ήταν ήδη πέντε χρόνια συνταξιούχος. Είτε έδειχνε ακόμη νέος είτε έδειχνε παππούς, πολύ μικρή σημασία είχε. Δεν υπήρχε "κοινό" ούτε "γραφείο" πια, εδώ και χρόνια. Και δεν τον στενοχωρούσε αυτό καθόλου μα καθόλου. Να ...είναι που τα όνειρα είναι φτιαγμένα για να γεννούν συγκίνηση με το στανιό. Ακόμα και λύπη που στην πραγματική ζωή δεν υπάρχει.

Παραχωρήσεις

Πηγαίνετε ... Πηγαίνετε ελεύθερα στον ψυχολόγο σας, τον ψυχίατρό σας, τον ψυχοθεραπευτή σας. Αναλογιστείτε, όμως, πως τού παραχωρείτε ένα σημαντικό μέρος τής ψυχικής σας ανεξαρτησίας.

Εξοστρακισμένος

Μια παράγκα σ' ένα καμένο δάσος
Εκεί τού αξίζει να μένει!

Αποφάσισαν για κείνον οι δημοκρατικοί πολίτες
πλούσιοι και φτωχοί μετρώντας τα όστρακά τους

Εκεί θα ζήσει με την ενοχή του

Με μαυρίλα και μυρωδιά από κάρβουνο
όμοια θα δει πως είναι η ψυχή του

Και ποιος θα πάει να τον επισκεφτεί εκεί;
Κάποιος περίεργος που θέλει από κοντά να δει
αυτόν, το τέρας, το παράδειγμα προς αποφυγήν

Κι αυτοί που βόσκουν την κοινή γνώμη
Α! Τούτοι θα τον βγάλουνε φωτογραφίες
όπου να φαίνεται πως χάνει τα λογικά του
και απαγγέλλει βαρύγδουπες ανοησίες

Τιμωρείται τώρα ο άμοιρος
αλλά με χαρά πολύ μεγάλη
κάθε μέρα κι από λίγο αλλάζει

Προσεχώς πλέον σε τίποτε δε θα μοιάζει
μ' αυτό το πλήθος που τον  κατηγορούσε

Τουλάχιστον έναν πρόεδρο

Οι δυο φίλοι άρχισαν εντελώς απρόσμενα μια συζήτηση με έντονο το στοιχείο τής λεγόμενης Υπέρβασης τού Εγώ που κλιμακώθηκε έως και σε επίπεδα κατάπτυστης αυταρέσκειας...


Μετά από μια πενταετία φιλίας, μια εγκάρδια συζήτηση, ένα τυχαίο βράδυ με πάμπολλες εκμυστηρεύσεις, έφερε ακόμα πιο κοντά δυο πενηντάχρονους φίλους . Ένα τυχαίο βράδυ όπου ανάμεσα σε τόσους καλεσμένους λες και οι δυο τους ξαναδιαπίστωναν πόσα κοινά σημεία είχαν. Η συγκίνηση τής συζήτησης έκανε τον ένα να πει στον άλλο:

- Φίλε μου, ξέρεις πως είμαι τυχερός άνθρωπος. Κατ' αρχήν οικονομικά στέκω τόσο καλά που εργάζομαι μόνο και μόνο επειδή δεν μπορώ να μένω στο σπίτι άπραγος και μόνος. Θα μπορούσα να μένω σπίτι διαβάζοντας, πηδώντας και διαλογιζόμενος. Τι πλήξη!
Αυτό που θέλω να σου πω, ίσως μες την ευφορία τού κρασιού, είναι πως ό,τι και να χρειαστείς που έχει να κάνει με υγεία, με κάποιον έρωτα ... οτιδήποτε σοβαρό δηλαδή, μπορείς -και θα ήθελα- να απευθυνθείς σε εμένα. Θα το θεωρούσα τιμή μου να σε βοηθήσω.

- Ευχαριστώ, καλέ μου φίλε μα ούτε κι εγώ έχω την ανάγκη να εργάζομαι. Αυτά που έχω αρκούν για να ζήσω. Θα ήθελα πάντως να έχω την ικανοποίηση να φανώ χρήσιμος σε κάποιον που έχει ανάγκη από χρήματα και που η βοήθειά μου θα τον έβγαζε από τα δύσκολα.

- Ώστε δεν έχει μείνει τίποτε που να μας συγκινεί...Αλίμονο δυο σαν κι εμάς δεν έχουν πιά λόγο να υπάρχουμε παρά μόνον για το καλό τών άλλων;!

- Δεν είναι λίγο αλλά δεν είναι και αρκετό. Έστω ότι εγώ ή εσύ, δεν το προσωποποιώ, σώζουμε κάθε μέρα κι από έναν ανθρωπάκο. Δικαιώνεται η ύπαρξή μας έτσι;

- Ποια η προσφορά κάποιου που σώζει έναν ανθρωπάκο... Ας είμαστε ρεαλιστές. Θα ήθελα να ζω στη Φλωρεντία και να σώσω ένα μέλος τής οικογενείας τών Μεδίκων, για παράδειγμα.

- Ω, ναι... ή συνταξιδιώτης τού ζεύγους Κέννεντυ! Με φαντάζομαι μερικές φορές στο ίδιο αυτοκίνητο με τον πρόεδρο. Να...τού δίνω μια φιλική φάπα, εκείνος σκύβει προς τα εμπρός και γλιτώνει τη σφαίρα!

- Πςςς! Εγώ θα συγκρατούσα τη σύζυγό του τη στιγμή που εκείνη πετάγεται προς το πίσω μέρος τού προεδρικού οχήματος λες και ήθελε να δει τα μυαλά τού Προέδρου, να τα πιάσει, ίσως να τα βάλει πάνω στο στήθος της!!!

- Το άλλο στο είπα; Τη στιγμή που η σφαίρα κατευθύνεται προς τον Μάρτιν Λούθερ, θα πεταγόμουν εγώ και θα "έτρωγα" τη σφαίρα αντί γι' αυτόν.

- Εεε τώρα να είμαστε και πραγματιστές. Τρως και σφαίρες;

- Όχι να τη φάω, να τη δεχτώ εγώ αντί για εκείνον. Πώς έκανε ο Μπόντυγκαρντ...

- Πωωω πω! Τι μού κάνεις τώρα! And I will always ooooohoooo

Έκρηξη

Έπρεπε να σωθώ οπωσδήποτε
πού χρόνος να σκεφτώ εσένα!
Οι ώρες φάνηκαν λίγα λεπτά
Η όραση, η ακοή, η κίνηση
δούλευαν δαιμονισμένα

Ίδια με άρρωστο εσκέφτηκα:
όλου τού κόσμου την πανάκεια
την ήθελα μόνο για μένα

Την ύπαρξή σου θυμήθηκα πολύ μετά
τότε που είδα μακριά μου
τις πολύχρωμες παντόφλες σου
το καμένο εμπριμέ σου φουστάνι

T. Renis

Χωρίς εσένα

Σήκω από τον καναπέ. Πάρε την τύχη σου στα χέρια σου. Μην αδρανείς. Ε, τώρα ...αν είναι να αρχίσεις να σκοτώνεις κόσμο, καλύτερα κάτσε εκεί που κάθεσαι. Η Ιστορία θα προχωρήσει και χωρίς εσένα.

Στρίμωγμα

Ευτυχώς το μπαλκόνι μας είναι γωνιακό
Κρύβομαι εγώ στη μια πλευρά
εσύ πληγώνεσαι στην άλλη
Βλέπω εγώ τον ένα δρόμο
εσύ βλέπεις τον άλλο
Ο κόσμος σου, ο κόσμος μου
Κρεμασμένο στην κάθε πλευρά
από ένα κλουβί που έχει μέσα
δυο στριμωγμένα καναρίνια

Το κλάμα

Κλείσε το παράθυρο, παιδί μου
Ξάπλωσε
Σκέπασε το κεφάλι σου με τις κουβέρτες
Άκουσε
Πώς φυσάει έξω ο αέρας!
Μια στιγμή
Πάω να βάλω μέσα τη γλάστρα τής μητέρας
Μη φοβάσαι
Είναι από αλλού το κλάμα που ακούς
Καρφώθηκε φαίνεται κάποιο αγκίστρι
στα φτερά μιας πεταλούδας

Χριστούγεννα από καρδίας

Τα περασμένα χρόνια, μες την ευμάρειά μας
Θυμάμαι πλησιάζαμε πολύ ο ένας τον άλλον!
Δώρα πηγαινοέρχονταν κάτω από το δένδρο
Μα τι έρωτες ψεύτικοι καθρεφτίστηκαν στις μπάλες...
Τι πλούτος, δαχτυλίδια, ενώτια 18Κ
Σέξυ καλσόν, παπούτσια Φλωρεντίας
Μποξεράκια όπως τού Δαβίδ Μπέκαμ
Σουτιέν από την σύζυγό του Βικτωρία
Κοιλιακοί, αποτριχώσεις, τι θεϊκά κορμιά
Με εκκεντρικά εσώρουχα από κάτω
Ασυδοσία, χλιδή τύπου Αρχαίας Ρώμης
Οι συνευρισκόμενοι καθώς κυλιόντουσαν γυμνοί
Πέφταν απά στο Δέντρο
Κουβάρια γινόντουσαν μέσα στις γιρλάντες
Πασαλείβονταν μέσα στη Μοτσαρτέλλα
Ενώ από τα Αχ και Μπαχ σείονταν τα κρεβάτια
Μαθητές μετεξεταστέοι στο οδόστρωμα, νεκροί
Διασαλευότανε η τάξις
Fire boy, Fire...

Τώρα
Μείναν τα απολύτως απαραίτητα
Αισθήματα αγνά, οικογενειακοί δεσμοί
Μελομακάρονα, κουραμπιέδες, γκυ
Δώρα φτηνά, συμβολικά, νοσταλγία για τη δραχμή
Αραιά και πού η τηλεόρασις θα δείξει
Εθνική μετάδοση
Σε γκρο πλαν έναν κώλο με χρυσό βρακί

Mia Martini - Minuetto

Μα αλλάζει ο εγκέφαλος;

Κάποια μέρα, όλα όσα συμβαίνουν τώρα, μου φαίνεται πως θα τα δούμε σαν έργο που κάποιος θα ανεβάσει στο θέατρο. Κάποιος θα τα γυρίσει ταινία, άλλος θα γράψει βιβλίο με θέμα το πώς περνούσαμε τις μέρες μας, πώς διαχειριστήκαμε το ρίσκο τών γενεών. Κι οπωσδήποτε θα υπάρξουν πολλές συζητήσεις...

- Μα είχε εκλείψει την εποχή εκείνη εξ ολοκλήρου η κοινή λογική;
- Καθόλου ρομαντική εποχή, δύσκολοι καιροί για πρίγκιπες ήταν εκείνοι τελικά!
- Η Νέμεσις ... η Νέμεσις ...
- Η Εποχή τού Υδροχόου!
- Από τις τόσες ενοχές τους φαντασίωναν το τέλος τού πλανήτη... χι χι.

Παρόλα αυτά, όπως όλοι ξέρουμε, ο εγκέφαλος αλλάζει. Με το πέρασμα τών αιώνων, άλλα κομμάτια του αδρανοποιούνται, άλλα αθόρυβα δραστηριοποιούνται. Στα μεν η μοίρα επιφυλάσσει κάποιο εντυπωσιακό όνομα, κάποια συσχέτιση με το οικουμενικό/συλλογικό ασυνείδητο, κάποια συγγένεια με το ένστικτο τού φιδιού ή με την όσφρηση τού σκύλου. Στα δε η μοίρα επιφυλάσσει εκείνη τη σαστιμάρα, εκείνη την αίσθηση τού αλλότριου και ξένου που νιώθει κανείς παρόλο που έχει μπροστά του -αν και in vitro- συγκεκριμένο χρονικό κομμάτι τής διαδρομής του. Τής δικής του διαδρομής.

Είναι αυτή η σαστιμάρα, το να μην αναγνωρίζεις τον ίδιο σου τον εαυτό τού παρελθόντος, που δημιουργεί την απορία που γίνεται Τέχνη.

Κενά στη μνήμη

Τα παιδιά κατέστρεψαν το μαγαζάκι μου, το 2008. Ευτυχώς οι κυβερνήσεις μετά βοήθησαν να ορθοποδήσει η επιχείρησή μου...



Κενά στη μνήμη

Καθένας από εμάς κάθεται τρεμουλιάρης
στην άκρη τού μονού κρεβατιού του
Σαν τα γερόντια στους οίκους ευγηρίας
καταλαμβάνουμε την τελευταία θέση μας επί γης
Υπάρχει κάποιος που δε βλέπει, άλλος  που δεν ακούει
άλλος που πάνω του κατουρεί
Ο διπλανός μου δεν καταλαβαίνει τίποτε πια
όλα τού φαίνονται ανεξήγητα καινούργια
λες και τα βλέπει για πρώτη φορά
Άδεια η μνήμη, ανημπόρια και μελαγχολία
Γερόντια που προσπαθούν να ξαναμάθουν
στράτα- στρατούλα να περπατούνε
Δρόμο ανηφορικό που έχουν μπροστά τους
όσοι προσπαθούν να θυμηθούν!
Πέφτουν στα γόνατα, χτυπάνε
γίνεται όλο και πιο δύσκολο να σηκωθούν

Η κραύρωση

                                                
Λες να ήταν Εκείνη, η γυναίκα που είδα χτες; Εννοώ εκείνη τη γυναίκα που χαχάνιζε επί ώρες με την παρέα της στο καφέ... Για δες που μετά τριάντα χρόνια θυμόμουν ακόμη πως ήταν αριστερόχειρας. Αυτή που είδα χτες πάντως, τα κατάφερνε και με τα δυο χέρια.

Μμμ, δεν κατέληξα σε ασφαλές συμπέρασμα παρόλο που παρατηρούσα από απόσταση τους καρπούς της... Στον αριστερό καρπό δεν φορούσε ρολόι, όπως και τότε. Ο χρόνος δεν ήταν πιεστικός ποτέ γι' αυτήν, τίποτα δεν ήταν "θέμα χρόνου". Είδα όμως καθαρά και αμέσως πως τα χρόνια που πέρασαν την είχαν "περιποιηθεί" για τα καλά στο πρόσωπο.

Σαν σκελετός αμετάβλητος είχε παραμείνει το γέλιο της και η ομιλία της... ίδια η εκκωφαντική μουσική τών συγκεντρώσεων, ο ρυθμός τής ντουντούκας. Καμιά αλλαγή. Ίσως και τα μαλλιά της, παρά το τεχνητό τους χρώμα, διατηρούσαν τον χοροπηδηχτό τους χαρακτήρα, εκείνο το τυπικό κούνημα τών κομμώσεων που προτιμούν οι "εύκολες". Έδωσα στο νου μου ένα σκούντημα, θέτοντας σοβαρά υπόψη μου (επί τούτου) την πλέον πολύ πιθανή κλιμακτήριό της.
Για να αμβλύνω τη διάθεσή μου για πισωγύρισμα, εφηύρα μια προχωρημένη κραύρωση στο παθητικό της.
Ώ του θαύματος...Ουφ! Επιτέλους, κατάφερα να αηδιάσω με αυτήν.

"Κάποτε θα με απαξιώσεις, θα με απομυθοποιήσεις κακήν κακώς..." μού είχε πει. Κι εγώ είχα πιστέψει τότε πως ήθελε να πει ότι θα την ξεχάσω ή θα μαλώσουμε με παλιόλογα και προσβολές. Ποτέ δεν πίστευα πως, εκτός από το να κρατήσω ταριχευμένο το υπέροχο χαμόγελό της, θα ξεκολλούσα -σε μικρές μερίδες- τις νεανικές ακόμα (φευ!) σάρκες από το σώμα της.

Έλλις Άϊλαντ

Θα κάνω την ίδια διαδρομή
(όπως τότε)
με μία μονάχα διαφορά:

Τώρα είμαι πλούσιος
τόσο πλούσιος που μπορώ
να λαχταρώ
να ξαναζήσω
τής νοσταλγίας τον πόνο

Φαίνεται αλλόκοτο που εγώ
(ο λεφτάς)
μετά από τόσα χρόνια στης πατρίδας μου την αγκαλιά
πεθύμησα ξανά να αντικρύσω
από μακριά
όπως τότε, την πρώτη φορά
τών Δακρύων την Νήσο

4 τροχοί