1η ΜΑΪΜΟΥ

Όχι "1η Μαΐου"... Πρώτη μαϊμού, είπα. Εσένα λέω, που είσαι ο άντρας ο καλλιτέχνης. Και επιπλέεις κιόλας παρόλο που φοράς μουσκεμένα ρούχα (από τα σάλια)...Είσαι και η Πρώτη μαϊμού. Πεθαμένη μαϊμού εντός ολίγου, εφ' όσον κάποιος σε πιστέψει. Άσε κι ένα σημείωμα με το/τα αίτια τού απονενοημένου διαβήματός σου. Όλοι θέλουνε να μάθουν γιατί το έκανες. Κι όχι μόνο αυτό αλλά και γιατί το καθυστέρησες τόσο πολύ.

Οι μαϊμούδες πεθαίνουν όρθιες κι ακόμα είναι τόσο τραγικές που "σκοτώνουν τις μαϊμούδες όταν γεράσουν". Φιλμς πολλά, μ' εσάς τις μαϊμούδες, γυρίστηκαν.

Όσο υπάρχουν μαϊμούδες
Όσα παίρνει η μαϊμού
Όπου τολμούν οι μαϊμούδες
Οι μαϊμούδες πεθαίνουν από αγάπη
Ήταν κάποτε οι μαϊμούδες
9 1/2 μαϊμούδες
Άρωμα μαϊμούς

Η αποτυχία σου ήταν πάντως ίσης αξίας...Είτε σαν αποτέλεσμα ορμονικών καταιγίδων το πάρεις, είτε νευροδιαβιβαστών αλλοιωμένων, μεταλλαγμένων τροφίμων κ.λπ. ...Μεγάλη απώλεια, τι να πεις!

Fai schifo! (Είσαι χάλια) - Nonchalance

Μαμά

Κοιτάζω ψηλά στον ουρανό, νιώθω πως κάποιος από κει με βλέπει. Μια μαμά είναι κει από νωρίς το πρωί αλλά κάθε τόσο κρύβεται, χρειάζεται τον καθρέφτη της όλο και πιο συχνά. Ξαναχτίζει έτσι μια μέτρια ομορφιά, γεμάτη φροντίδες και σκοτούρες. Ποτέ δεν καταφέρνει να λάμψει. Καμιά φορά πέφτει από κει πάνω, κρύβει τις ρυτίδες της βουτώντας στη θάλασσα, βρέχοντας τα μαλλιά της. Έτσι, την συναντώ στην ακτή το απόγευμα - παλιόγρια, μαυροντυμένη, τυλιγμένη μες στα φύκια.

Τέτοιο πλήθος

"Τέτοιο πλήθος είστε που αν σας βεβαιώσω ότι δεν έχω απογόνους, θα αρχίσετε όλοι, καθένας μέσα του, να πιστεύει πως τάχα είναι κείνος ο μόνος απόγονός μου. Κι αν πάλι σας δείξω στοργή, σαν να ήσασταν όλοι παιδιά μου, τότε καθένας μέσα του θα πιστέψει ότι είναι το παιδί μου το πιο αγαπημένο.

Πίσω από τη μωρία σας, κακία δεν υπάρχει. Υπάρχουν μόνο ψεύτρες και ξιπασμένες μάνες που δεν ήθελαν άλλο, παρά μόνο να βαυκαλίζονται πως έφεραν στον κόσμο τον ένα, κάποιον Ένα, τον μοναδικό, ανάμεσα σε ίσους."

Και αυτόν να φοβάστε...

Το στενό κόκκινο χαλί που προθυμοποιήθηκαν να στρώσουν κατά την άφιξή του, είχε αξία συμβολική. Άνθρωπος για τον οποίο αίμα πολύ είχε χυθεί και κείνος μέσα στο αίμα είχε περπατήσει προκειμένου να γνωρίζουν όλοι με ποιον έχουν να κάνουν και τι καταβολές έχει. Τα υποδήματά του όποιος κοίταζε υποκλινόμενος, έβλεπε τη διαδρομή του.

Ναι μεν κατασταλαγμένος τώρα πιά, έσφιγγε ολονών τών παρατεταγμένων τα χέρια, αλλά η σπουδαιότερη συμφωνία που θα μπορούσες να συνάψεις μαζί του ήταν εκείνη που γίνεται ανάμεσα σε έναν ισχυρό κι ένα έρμαιο αδύναμο. Σε κάποιον που είτε θα σου επιτεθεί είτε θα σου πετάξει ένα κοκαλάκι, λίγη βεβαιότητα για ειρηνική συμβίωση.

Αυτό ήταν όλο...Οι πόλεμοι που είχε κάνει σε ανύποπτο χρόνο, τα αναίτια μακελειά και η σκληρότητα απέναντι στους ανυπεράσπιστους, δεν ήταν μια διασκέδαση γι' αυτόν. Πάρεργο και ψυχοφθόρο, ενάντιο στις αρχές του ήταν οπωσδήποτε. Ήξερε όμως καλά πως έπρεπε μέρα με τη μέρα, με κάτι απάνθρωπο να χτίζει μια εικόνα. Για να βαδίζει στα κόκκινα χαλιά των υποδοχών αλλά μακριά, πολύ μακριά, από τα χνώτα των συμμάχων.

Siberia (Diaframma)

Παντοιοτρόπως

Todo modo είναι η σκληράδα που πρέπει να έχουν οι ιδέες, εκείνη τη στιγμή που τις πιστεύεις ενώ είναι ακόμα νεογέννητες, ασχημάτιστες, χωρίς τη διπλωματία που έχουν οι ιδεολογίες. Χωρίς καθοδήγηση. Είναι κάθε ρήξη που μπορείς να φανταστείς και όλη η αναίδεια που μπορείς να επιδείξεις στους δάσκαλους σου, που λένε πως δεν είναι δυνατόν να ψάχνεις για όλο και βαθύτερες ρίζες. Τα γιατί δεν τελειώνουν. Είσαι διατεθειμένος γι' αυτό το "πάση θυσία";

Κι αφού βλέπω τόσο μακριά, μόνο γι' αυτό, συμπεραίνω πως έχω αναρριχηθεί και στέκομαι πάνω σε ώμους γιγάντων - γελοίων, αλλά γιγάντων. Παραπάνω κι από ύψος γιγάντων είναι αυτό. Ζάλη μού φέρνει να βρίσκομαι στους ώμους γιγάντων με κοθόρνους καθώς κάνουν το γύρο τους στη σκηνή απέναντι σ' ένα κοιμισμένο κοινό .

Todo modo είναι "σ' αφήνω να λες ό,τι θες" αλλά ούτε να το σκεφτείς πως "θα περάσει το δικό σου". Τίποτα δε θα συζητηθεί. Τη φύση θα τη δεις μέσα στη σύσπαση των μυώνων κατά το ζευγάρωμα, την πληγή τής μάχης, στο μυαλό σου που έχει ποτιστεί (βλέπεις τη δύναμη που το κρατάει ακίνητο αλλά κι ανήσυχο μέχρις εξαντλήσεως)...Άρα είναι η επιμονή και η σταθερότητα τής δύναμης, αυτό που μετράει.

Έχω ένα όνειρο: Αυτός ο κόσμος, αυτό το είδος, κάποτε δε θα θέλει πια να μιλάει. Αργότερα θα χάσει και τη δύναμη να το κάνει.

Οι Αγέραστοι

Το είδα πολλές φορές το έργο
παρατηρώντας την ακολουθία τών σκηνών
σε πόλεις τού Βορρά
Μα ύστερα μέσα μου, με έβαζε η λογική κι αμφέβαλα
Μα είναι ποτέ δυνατόν;
Ποιος θεός θα έπλαθε άλλον, λέει, θεό
που θα ανέβαινε στη θέση του στο θρόνο;
Και γιατί να μην κάθονταν ισόβια αυτός;

Έκανα ξανά από την αρχή το πείραμα:
Ξυπνούσα, ετοιμαζόμουν για τον κρύο, υγρό καιρό
κι έβγαινα πάλι στους δρόμους
Άλλοτε πολύ νωρίς κι άλλοτε πάλι αργά
σε ώρες που δε φαντάζεται κανείς πως θα 'βγαινε από το σπίτι
Να ψάξεις τι; Ποιον να αιφνιδιάσεις;
Το νερό στους τόπους που αγαπάει περιδινίζεται
δηλαδή τον εαυτόν του ρουφάει

Στις γέφυρες, αργά το απόγευμα, το βλέπεις πώς χλευάζεται
πώς διώκεται με περιφρόνηση
από παντού ο ποιητής

Ένα λεπτό, κάτι θέλω να πω!

Βρισιές...και παρακλήσεις:
Σταμάτα πιά να γράφεις, να απαγγέλλεις!

Είμαι τραγουδιστής, άλλο είδος καλλιτέχνη!

Σ' αυτήν την πόλη δε χρειάζονται άλλοι καλλιτέχνες.
Παραπανίσιο θα ήταν έστω και ένα ακόμα ταίριασμα ξύλου με νερό
Αγάλματα και ποιήματα άλλα δεν χωρούν!

Είδα καθαρά πως οι ντόπιοι το γνωρίζουν
Εκεί τους άφησε ο Θεός, εκεί τους έταξε να μείνουν
μόνο για να είναι οι πιο όμορφοι κι έτσι να παραμένουν

Ενώ οι άλλοι, σαν θεατές, από κει περνάνε, γερνάνε και πεθαίνουν.

                                                                                        Βενετία

Γρήγορες σκέψεις σε μια ώρα

Ακριβώς μια ώρα νωρίτερα από το προβλεπόμενο, εντελώς κατά λάθος, έφυγα από το γραφείο. Ένα σωρό αιτίες μπορώ να βρω γι αυτό που μου συνέβη αν και αντιλήφθηκα το γεγονός μόνο όταν έφτασε η ώρα που θα έπρεπε κανονικά να φύγω από τη δουλειά. Σίγουρα σ' αυτό το χρονικό διάστημα τής μιας ώρας θα είχε γίνει ό χαμός: Πολίτες οργισμένοι θα στρίγγλιζαν αλλόφρονες. Άλλοι θα φαντάζονταν τον κρατικό λειτουργό να επιδίδεται σε κάποια λαθραία ευχάριστη δραστηριότητα, άλλοι πάλι θα έβλεπαν, πίσω από το γεγονός τής απουσίας, κάποια καταχρηστική προσοδοφόρα κίνηση, από κείνες που καθημερινά αποκαλύπτονται.

Ο κόσμος φαντάζεται και θέλει να το κάνει βίαια. Μέσα στις ιστορίες του πρέπει να έχει μια σπουδαία θέση το παράνομο, το χυδαίο. Τι πλήξη ένας κρατικοδίαιτος που δεν κουτουπώνει μια γραμματέα αλλά απλώς κοιμάται δέκα λεπτάκια... Ζωγραφίζει σκιτσάκια, γράφει ποιηματάκια.
Πού είχα μείνει;

Α! Με είχε καταλάβει ένα συναίσθημα αταίριαστου χρόνου, καθώς έβλεπα ότι ακόμα ο ήλιος ήταν πολύ πιο κοντά στην όψιμη μεσημεριάτικη θέση του παρά στην πρώιμη απογευματινή. Κάτι ενοικιαζόμενα ηλεκτρικά αυτοκίνητα για παιδιά (που συνήθως επιστρέφοντας σπίτι, βλέπω να τα μαζεύει ο ιδιοκτήτης τους) τα είδα ακόμα να κάνουν βόλτα στην πλατεία μέσα σε μουσικές που τρελαίνουν τα νήπια και στους μεγάλους φέρνουν άλλοτε νύστα κι άλλοτε νοσταλγία.

Αμερικάνικα τού τύπου "There's a new kid in town"... Σταμάτα να γράφεις ποιήματα... Επειδή υποτίθεται πως "There's a new kid in town / Everybody's talkin 'bout the new kid". Σταμάτα, σταμάτα...Ποια είναι η δουλειά μου; Την πρόδωσα. Πρόδωσα την ουσία τής ανάγκης να υπάρχω, ακριβώς εκείνη την αίσθηση πως δεν είναι δυνατόν να απουσιάζω από κάπου.

Τώρα θα ενθουσιαστώ. Όλοι με πήραν στο κατόπι και σχεδόν όλοι φορούν τακούνια, επί τούτου...Για να αισθανθώ, να ζήσω ηχητικά το ρόλο τού κυνηγημένου από τα πλήθη. Αλλά όχι από έχθρα ή από κακία. Η ωριαία απουσία μου μετουσιώνεται, έτσι, στο λιντσάρισμα ενός ραντεβού, στο όριο ενός βιαστικού κουτουπώματος.

Che gelida manina (1964)

Βίος επαναληπτικός

Το πρωί βρήκα την ημέρα και ήταν ήδη μέρα. Ύστερα από μένα περισσότερο μέρα έγινε. Συνάντησα έπειτα το παιδί και ήταν ήδη άνθρωπος. Μετά δε από μένα, περισσότερο άνθρωπος έγινε. Τις κάποτε καλλίπυγες κυρίες των χαμαιτυπείων ήδη γριές τις βρήκα. Ακόμα πιο γριές τις άφησα, χορτάτος αποχωρώντας. Ταξιδεύοντας προς το Βορρά ό,τι προσπερνούσα γινόταν Νότος. Προς τη Δύση καθώς αποτραβιόμουν, όλα γίνονταν Ανατολή.

Ούτω καθεξής...

Από τα σημαντικά πράγματα στη ζωή μου

πέρασα δίπλα, ξώφαλτσα, νομίζω

πάντως δοκιμάστηκα σ' όλους τους πειρασμούς

και πρόθυμα έσκυψα το κεφάλι


Πήρα μιαν άφεση αμαρτιών
προσωρινή
τίποτα παραπάνω
Πρέπει, λέει, πάλι απ' την αρχή!

Ούτως ή άλλως...

Τότε δεν πρόλαβα να βεβαιωθώ
αν πράγματι κάτι απ' όσα ζω
ήθελα να τ' αλλάξω

Un doppio whisky

Οι αναξιοπαθούντες ζητούν βοήθεια τη νύχτα

Η τηλεόραση επιτέλους ευαισθητοποιήθηκε. Τον τελευταίο χρόνο, ιδίως, αφιερώνει αρκετά λεπτά (συνήθως μεταμεσονύκτια λεπτά - πειράζει;) σε συνανθρώπους μας με Άνοια, με Νοητική Υστέρηση ή με κάποια αναπηρία κινητική. Γενικά ασχολείται με τον πόνο τού ανθρώπου τής διπλανής πόρτας. "Πονάς; ...να πάρω κανένα χάπι για τον πόνο σου;"

Το παλιοκόριτσο που έπεσε θύμα τών διαδικτυακών παραβατικών, μόνο και μόνο επειδή πόζαρε σχεδόν γυμνή μπρος στην γουέμπ κάμερα, είναι μια περίπτωσις. Ο γέροντας (όχι ο ποιητής, ούτε ο Παΐσιος) που κρατώντας αποστάσεις από τα νιάτα ("Να φύγετε, κύριοι, να πάτε αλλού" - "Get the hell outta here, gentlemen, go elsewhere!") δεν καταφέρνει να καταξιωθεί ως φίλος τής νεότητος, είναι άλλο έργο. Συλλαμβάνεται αργότερα από την ομάδα ΔΙΑΣ, σαν ένα είδος vigilante και μένει με το Μάγκνουμ στο χέρι...κι αυτό λιώνει πάνω στο παντελόνι.

Όλοι αυτοί, τρόπον τινά, "θέλουν και τα παθαίνουν". Η πραγματική τραγική περίπτωσις είναι εκείνη τού ηθοποιού που ενσαρκώνει τον ψημένο (με το αίμα του) ρεπόρτερ που, μετά από ρεπορτάζ πανδύσκολα (αποστολή στο Κουβέιτ, ρεπορτάζ για το σεισμό στο Αίγιο, πινγκ πονγκ με τον Τσάβες κ.ά.) αναγκάζεται λόγω οικονομικών συγκυριών να πάρει συνέντευξη από κάποιο πορνίδιο/σταρλέττα, η οποία κοκορεύεται (κοτεύεται) πως κοιμάται με πολλούς.

Πώς την ακολουθείς την κότα; Χα! Προσποιήσεις τέτοιες κάνει που θα χρησίμευε και στην προπόνηση τών τερματοφυλάκων. Κοτ κοτ. Ακολουθώντας ο βετεράνος τη σταρλέττα, γλιστράει σ' ένα στενό διάδρομο. Παρασύρει στο διάβα του και κάτι πορτατίφ, κάτι σιφινιέρες. Στο τέλος τα καταφέρνει: τής ρίχνει ένα ματσούκι ανάμεσα στα πόδια, πέφτει κάτω το γύναιο. Σούρνεται ως τα κει ο πουρός αλλά (μού φαίνεται λογικό) πονάει πλέον παντού.

Αμέσως μετά ακολουθούν οι "παστίλιες που εσύ τις παίρνεις, άλλος σταματά να πονάει".