Οι εκδοχές τού θάρρους

Κάποτε υπήρξε ο Α.που υπέφερε από διάφορες φοβίες και κυρίως μίαν φοβίαν την οποία δεν θα φανερώσω.
- Φοβάσαι ρε αυτό το απλό πράγμα που το κάνουν όλοι; Ακόμα κι αυτός ο ντιπ (deep) μαλάκας
το καταφέρνει. Ο Γιώργης...Ο τάδε, ο δείνα και ο φιλαράκος τους!

Πολλά χρόνια πόνου ο Α. άκουγε εκείνο το "ακόμα κι αυτός ο ντιπ..." έως ότου έφτασε στην
κατάληξη "σταδιάλα!...αν δεν μπορώ να κάνω αυτό που τόσον θέλω, ας ψοφήσω...". Μια μέρα
ώρμησεν, λες κι έπαιρνε με φάπες και κλωτσιές τον φόβον του κι έκαμεν alla grande αυτό που
έτη τριάντε δεν τόλμαγεν να κάμει.
Βγήκεν νικητής και ωραίος. Και έκτοτε...και έκτοτε γαμ... και έδερνε στους κύκλους του.

Έως ότου κάποτε, εις παρέαν του ευρισκόμενος, εκεί που ωμίλουν με κάποιον φοβικόν,
έπεφταν τα επιχειρήματα απάνω στο τραπέζι: "Άντε μωρέ, πανεύκολον είναι."
- Μα ο φόβος;;; παίζει και να αποθάνω!
- Δεν παίζει...
- Παίζει να τρελαθώ από τον τρόμον!
- Δεν παίζει βρε μαλάκιστρε!
Έως ότου, εις το φινάλε, κάποιος γύρισε και κοίταξε τον Α. Και δείχνοντάς τον, είπεν προς τον φοβικόν:
Να, ακόμα κι αυτός ο μαλάκας ντιπ, κάποτε τα κατάφερε...τον πήδησεν τον φόβον! Τι άλλον καλύτερον επιχείρημα να σου βρω, καημένε;

Να δώσουμε μιαν άλλη ευκαιρία...

Όταν σερβίρεις, πρέπει να γελάς...ειδικά όταν σερβίρεις κακής ποιότητας φαγητό. Το βλέπουμε και στην πολιτική αυτό. Όσο χειρότερο το γεύμα, τόσο πιό αναγκαίο είναι το χαμόγελο τού σερβιτόρου. Αυτό ισχύει για ένα φαγητό που, κακό ή μέτριο, είναι όμως υπαρκτό. Είναι στην κουζίνα.
Άν όμως δεν υπάρχει φαγητό;
Οι θαμώνες, μόλις αυτό γίνει αντιληπτό, θα αρχίσουν να φωνάζουν και να ωρύονται. Εγώ πιθανολογώ πως (ναι και εγώ!) θα φωνάζω και θα ωρύομαι - από καθαρό μιμητισμό, όμως.
Η λύση είναι τότε να αρχίσει ο απατεών μπαινοβγαίνοντας στην κουζίνα να βεβαιώνει πως "Το φαγητό υπάρχει, το φαγητό υπάρχει, το φαγητό υπάρχει..."
- Το φαγητό υπάρχει;
- Βέβαια...μα θα ήταν δυνατόν ποτέ;;; Υπάρχει, είναι στην κουζίνα. Μόνο που είναι αμαγείρευτο!
- Και πώς;
- Το λάθος ήταν δικό σας - Γελάει ο ψεύτης
- Μα τι λες;
- Το γεύμα ήταν για αύριο! - Γελάει ο ψεύτης...
- Ψεύτη, ψεύτη. Σε μάθαμε, ό,τι υπόσχεσαι είναι ψέματα!Τίποτα δεν ετοιμάζεται εδώ μέσα, ούτε για αύριο ούτε για μεθαύριο.
Και ήταν αυτή η στιγμή να θελήσω να αποβάλω την κακή συνήθεια τού μιμητισμού που όλη μου τη ζωή την κουβαλάω;;;!!!
Κι όμως...ενώ όλοι άρχισαν να φωνάζουν και να ωρύονται, διαπίστωσα πως είχα αποβάλλει τη συνήθεια εκείνη. Είπα μόνο δυνατά:
- Μα σταματήστε... μυρίστε ολόγυρά σας. Ο τόπος μυρίζει κρέας που σιγοψήνεται, φρέσκα λαχανικά και μαλακό ζυμάρι. Άδικα τα βάζετε με τον εστιάτορα...
Έφυγα με έναν μορφασμό αηδίας, χωρίς καμμιά περιέργεια να μάθω τι έγινε στην συνέχεια.

40

Πόσον όμορφοι ήσαν οι έλληνες τού '60
πόσον όμορφος ο πατέρας μου τότε
πόσον όμορφοι όλοι οι πατεράδες
με το τσιγκάνικο δέρμα τους σαν γύφτοι τής Ισπανίας
αδύνατοι κι ευλύγιστοι λιάζονταν στις παραλίες
Όμορφος έτσι ποτέ δεν υπήρξα
κι ίσως ούτε τα εγγόνια μου θα 'ναι
Παίζαν πετώντας στον αέρα τα παιδιά τους
τα πιάνανε στο πέταγμα, οι σκιές χορεύαν
άλλα μωρά γελούσαν και άλλα κλαίγαν
Πάντα γελούσα σε αυτές τις πτήσεις
εξόν από μια που είχα δει στ' όνειρό μου:
Έπεφτα, λέει, από ψηλά πάλι στην αγκαλιά τού πατέρα
και ήταν κατάλευκος, μάτια κλειστά και δίχως χέρια

Η απώλεια τού momentum

(Εις φιλαράκον)

Μα τι κρίμα, στ' αλήθεια, "για δες καιρό που διάλεξε ο..." (δεν συνεχίζει τη ρήση τού ήρωος, σαν προληπτικός που είναι). Πάντως το νόημα είναι αυτό...για δες, τώρα που αρχίζουν τα αναπάντεχα συμβάντα, αυτά που κανείς δεν ανέμενε, εκείνος παροπλισμένος θα τα παρακολουθεί (σιγά τώρα, ένα μπανιστήρι απλό τού έμενε). Πόσα σημαντικά, πόσο σημαντικά...Κι εκείνος ...θεατής!

Τώρα που η ναζιστική μπότα κάνει σημειωτόν πάνω στα γάλατα
Τώρα που τα σύνορα πέφτουν
Τώρα που οι θρησκείες προχωρούν σε ξεκαθάρισμα λογαριασμών
Τώρα που η κυρία ελευθερίων ηθών
μετακόμισεν απέναντί του

Lilly Lilly

Μα πώς μπορείς και είσαι τόσο ψείρας, ρώτησε ο Τάδες τον Δείνα
Λειτουργούν περίφημα τα μάτια μου, τα αυτιά μου, οι αισθήσεις μου όλες, είπε ο Δείνας
Μα δεν πρόκειται για ένα βάσανο, μια νεύρωση; είπε ο Τάδες
Α όχι, είναι ένα ταλέντο για να βασανίζεσαι, πετυχαίνοντας όμως και μια αναγνώριση

Παρατσούκλι

Όσο μεγάλωνες και άλλαζε κάτι απάνω στο κορμί σου
Άλλαζε και το παρατσούκλι που σού έβαζα για αστείο
Να, μια άλλη ρυτίδα ξύπνησε κάποτε στο μέτωπό σου
Και πόσο αυθόρμητα απόκτησες ένα νέο παρατσούκλι!
Παρατσούκλια: τρυφερές και αγαπημένες νεολεξίες
Τέλειωσαν όμως κάποτε αυτά τα ονόματά σου
Ντα-ντα, Ντου-Ντου, Κι-κι, Κο-κο, ...
Τι κρίμα... ένα ακόμα χαϊδευτικό σού έλειψε (δεν βρήκα;)
Και θα είχες μείνει μαζί μου ακόμα λίγο

Ψαλίδι

Ο άντρας που είχε τρόπον τινά "σταθεί άντρας" στη ζωή του, τώρα βλέπαμε να εξαφανίζεται
(μέσα στην ξύλινη κάσα του) στην λακκούβα που είχε ετοιμαστεί για να τον υποδεχτεί. Από
μια γωνία φαινόταν να μειδιά, και το κοστούμι με το οποίο τον είχαν ντύσει δικαιολογούσε
αυτό το μειδίαμα (σαν αυτοσαρκασμό αν το εκλάμβανε κανείς): μανίκια μακριά και φαρδιά,
μόνο τα δάχτυλα εξείχαν συμμετρικά, από δεξιά κι από αριστερά και αλληλοεπικαλύπτονταν.
Κάποιος πήδηξε μέσα στο λάκκο λάθρα...δεν τον πήρε είδηση κανείς. Είχαν όλοι πάρει το βλέμμα
τους από από την σκηνή εκτός από εμένα που ήθελα να "φωτογραφίσω" το συμβάν κρυφά, σαν
να μην με αφορούσε. Έτσι είδα και τον ανθρωπάκο να στριφογυρίζει μέσα στο λάκκο, με δυσκολία
να ορθοποδεί μήπως πατήσει τον νεκρό. Με ταχυδακτυλουργικές κινήσεις έκρυψε στην τσέπη τού φαρδιού κουστουμιού ένα ψαλίδι. Όταν ρώτησα τι σήμαινε αυτή η κίνηση, μού την περιέγραψαν
σαν ένα μέρος τού τελετουργικού που πρέπει να τηρείται αλλά, φεύ, τώρα το παραλείπουν...
Κακώς...κακώς (είχαν ένα ένοχο ύφος!). Ε καλά, είπα...τέτοια τυπολατρεία! Μην κάνετε έτσι.
Μού εξήγησαν μετά πως το ψαλιδάκι αυτό είναι απαραίτητο στον αποθαμένο: κόβει με αυτό
την κλωστή που τον κρατά δεμένο με τα γήινα και τους ανθρώπους - πράγμα ανυπόφορο για
το πτώμα.

Οθόνη

Αν και τυραννισμένος από έναν πυρετό από τη μιά, κι έναν αφόρητο πόνο στους ώμους μου από την άλλη, πρόλαβα να εμβαθύνω ακόμα μια φορά
σε χρώματα, σε βλέμματα, σε μυρωδιές
όλα αυτά που μυστήριο είναι για μένα...(εύκολα ξεχνάω)

"Αυτό που έχω μέσα στην τσάντα μου είναι το μυστήριο."
Ναι...τι μυστήριο για μένα! Κι αυτό που έχω να πω είναι "το παρακάνεις!". Πες εσύ αυτό που έχεις να πεις...
Πες ό,τι είπα εγώ ή πες κάτι δικό σου. Ας λέμε όλοι μας πάντα τα ίδια...

Βλέφαρα ελαφρώς πρησμένα, ιδίως τα κάτω, κεφάλι γερμένο αριστερά, άρωμα με όνομα που τον τελευταίο χρόνο κανείς δεν το έχει φωνάξει
Ανοησίες τού τύπου "Χλωμή...αναιμική ή μόνον κουρασμένη;"
Το πρόσεξα προχτές στο σινεμά. Δεν καθόσουν μπροστά μου ή πίσω μου - ήσουν στην οθόνη
Όλα τα υπόλοιπα, στη σειρά:
Κυκλική κίνηση με την αντίστροφη μέτρηση
5  4  3  2  1  0
Μερικά μεγάλα κεφαλαία λατινικά γράμματα
Και πάνω στης οθόνης το λευκό πανί, εκείνο το λιοντάρι που βρυχάται γυρίζοντας το κεφάλι του.
Το χρώμα τής χαίτης του ήταν ίδιο το χρώμα τών μαλλιών σου.

Ti lascio una canzone

Μια παρέα είμεθα

Λες και διασκεδάζουμε τόοοσο πολύ με τη δημοκρατία μας, που κάθε τόσο μάς προκύπτει και κάποιος νόμος για την προστασία τού ιδιωτικού απορρήτου.
Όλο μέσα στη μουρτζουφλιά και την κατήφεια...

Πόσο σπουδαία είναι μια βροχή ακόμη;

Στεκόμασταν αντιμέτωποι ο ένας με τον άλλον κι είχαμε μια πίκρα
στο πρόσωπο και οι δυό. Φορές φορές κοιτούσαμε σε παράλληλες
διευθύνσεις, αντίθετες κατευθύνσεις.

Λιώναμε και οι δύο, ήταν φανερό σε όλους πως χάναμε κάτι από το ύψος μας, κάτι από το
πλάτος τών ώμων μας και κοιτώντας τα ακριβή ρολόγια μας, υπολογίζαμε τον χρόνο που θα περνούσε μέχρι να μη μείνει τίποτε από την υπόστασή μας, εξόν από τα χαμόγελα τα πεσμένα στο πάτωμα, (λίγο στραπατσαρισμένα, φτιαγμένα από το πλαστικό υλικό που χρησιμοποιούμε για να μη γλιστρούμε στα υγρά δάπεδα).

Όλες εκείνες τις ώρες σκεφτόμουν πότε θα μπορέσουμε να φύγουμε από
εκείνο το μέρος, εκείνον τον τρίτο όροφο που γινόταν όλο και πιο σκοτεινός
και αφιλόξενος. Ερημωνόταν σιγά σιγά καθώς οι πιό τολμηροί τής υπηρεσίας
που στεγαζόταν στο κτίριο, αψηφούσαν την βροχή και έφευγαν τρέχοντας
.
Άλλωστε πόσες φορές είχε βρέξει και άλλοι περίμεναν το τέλος τής νεροποντής,
άλλοι ...τολμούσαν την έξοδο με ή χωρίς ομπρέλλα, και άλλοι, σαν εμάς, πατούσαν
τα χαμόγελά τους...που τόσα πολλά μπορούσαν να σημαίνουν!...
Κι όμως έπρεπε εδώ και ώρα να έχουμε όλοι σχολάσει...

Ανελκυστήρες

Φίλοι μου...φίλοι μου και παιδιά μου
Γιατί έτσι σας αποκαλώ;
Ίσως κάποιος παρωχημένος σεβασμός... είσαστε άλλωστε γενιά μου
Μα οι πραγματικά δικοί μου άνθρωποι
δεν στέκουν ανάμεσά σας
Ρωτάτε: "Και πού να 'ναι;"
Ακολουθούν αδιάκοπες κινήσεις ασανσέρ
που όταν βραδιάζει χάνονται κάτω από τη γη
όπου συνωστίζονται περιμένοντας
την πυρετική κίνηση τής αυγής

Εσύ που επιστρέφεις αποβραδίς κάπως αργά
νομίζεις πως είναι σύμπτωση
που δε βρίσκεις τον ανελκυστήρα εύκαιρο ποτέ
"Πάααλι", λες; "Μα πρέπει να τυχαίνει πάντα και μόνο σε μένα;"
"Ma deve capitare sempre a meee!", όπως έλεγε κείνος ο θεατρίνος
πιστεύοντας πως για όλες τις κακοτυχιές έφταιγε η γκαντεμιά του

Θα έρθει πάλι το πρωί
θα ανατείλουν οι ανελκυστήρες για να αρχίσουν τις διαδρομές
ως τα πιο ψηλά πατώματα, έπειτα κάτω

Ώρες γραφείου, μέρες εργάσιμες, χλιαρή χαρά
Όλα χαλαρώνουν, ξαπλώνουν, σχεδόν κοιμούνται...
Βράδυ

Οι θαλαμίσκοι, από κάθε όροφο φορτώνουν κόσμο
σκιές κουρελήδων που με πολύ ζόρι χωράνε, σπρώχνονται
συνωστίζονται χωρίς να ζητάνε παραπάνω χώρο
χωρίς καν να απαιτούν αέρα να αναπνεύσουν

Εκεί ψάξτε τους ανθρώπους μου, αυτούς που δεν είναι ανάμεσά μας

Πολιτισμικές ομοιότητες

-Γιατρέ μου...πώς είναι δυνατόν; Φοβάμαι ακόμα και τους λευκούς μετανάστες από το
Καραμπουχιστάν ενώ δεν έχω κανένα πρόβλημα ούτε με τους πιό μαύρους εισβολείς
Αρειανούς τού πλανητικού μας συστήματος! Πώς γίνεται;

-Μα δε χρειάζεται φιλοσοφία...Παίζουν ρόλο οι πολιτισμικές ομοιότητες!

Στον τόπο

Σαν προβλέψιμος, τυπικός δολοφόνος, επέστρεψα στον τόπο τού εγκλήματος
Το ίδιο παρατήρησα πως είχε κάνει και το θύμα μου
Ανόητος που ήμουν...πίστευα πως η ιστορία επαναλαμβάνεται:
Ο άλλος σήκωσε μια βαριά πέτρα και την κατέβασε στο κεφάλι μου

Τρέχω πολύ με διάφορα

"...Καμμιά φορά, σπάνια, διαβάζω αυτά που γράφεις...ξέρεις, όχι πολύ συχνά. Δεν προλαβαίνω, δεν καταλαβαίνω από αυτά, είναι λίγο ακατανόητα. Δεν πολυασχολούμαι με την ανάγνωση αυτόν τον καιρό, τρέχω πολύ με διάφορα. Διαβάζω πολύ λίγο, άλλα είδη...Αυτό το δικό σου που δε βγάζεις άκρη, το ειρωνικό-μισανθρωπικό-υπεροπτικό ύφος στα περισσότερα κομμάτια σου, μερικές εμμονές (ρολόγια, Χριστοί, Μαστρογιάννηδες)...Γιά κάποιο λόγο τα έχεις βάλει άνευ λόγου με ορισμένους, αντί να αντιλαμβάνεσαι το ρόλο τους. Δεν μπορώ να ακούω παλαβομάρες τύπου Έβολα και τα τοιαύτα.
Όσο περνάει ο χρόνος, μοιάζει να γίνεσαι ένας αναίσθητος, απολυταρχικός φασιστάκος. Ένας ρατσίστας, ένας φασίστας, ένας ομοφοβικός. Εσύ, που με το βινύλιο στη διαπασών, άκουγες μαζί μου τραγούδια τής αναρχίας...
Πώς έγινες έτσι; Δεν λες τίποτα από όσα έλεγες...δεν γράφεις πιά τίποτα από όσα θέλω να γράφεις..."

Τέστ

Η εργασία μου είναι να κάθομαι πίσω από ένα τζάμι και να παρακολουθώ διαλόγους που σκοπό έχουν να προσδιορίσουν κατά προσέγγισιν την ηλιθιότητα τού εκάστοτε εξεταζομένου. Ενδιαφέρον, ε;
Έτσι, μεταξύ άλλων, ακούω συχνά... ερωτήσεις-παγίδες, οι οποίες μέσα στο ήδη φορτισμένο κλίμα, παγώνουν το "θύμα" ιδίως όταν αυτό είναι σαστισμένο απέναντι στις γυναίκες (κυρίως) εξετάστριες.

"Για πείτε μας ποία η διαφορά πουλιού/αεροπλάνου...ακούω, ακούω, πείτε μαςςς!"
Το πουλί έχει τρίχες ενώ το αεροπλάνο δεν έχει;

"Εξετάζεστε, εεε; Σοβαρότης! Πείτε λοιπόν...είναι πιό βαριά 10 κιλά βαμβάκι ή 10 κιλά τσιμέντο;"
Δύσκολο. Να το κάνουμε 1κιλό και 1κιλό, που ξέρω την απάντηση;
"Έστω...ή μάλλον ένα λεπτό" - ακολουθεί σύσκεψη: "καλέ ισχύει η ερώτηση για το 1 κιλό και για τα 10 κιλά; Για ρώτα κάποιον που ξέρει..."
Αν πέσει 1 κιλό μπαμπάκι στο κεφάλι δεν παθαίνεις τίποτα, ενώ με 1 κιλό ατσάλι σπάει το κεφάλι!
"Επίδειξη εξυπνάδας, εεε; Χιούμορ, εεε;"

Είμαι έξυπνος, είμαι χιούμορ...α-α-α. Συγχωρείστε με, ξέρω πως είμαι ένα καθυστερημένο άτομο...
Αργότερα ο εξεταζόμενος, έχων απαντήσει σε άλλες 20 παρόμοιες ερωτήσεις, σηκώθηκε, απομακρύνθηκε από τους εξεταστάς και ρώτησε:
Συγγνώμη, υπάρχει περίπτωση να αλλάξουν ποτέ οι απαντήσεις στις ερωτήσεις αυτές; Δεν πιστεύω...Γιατί λοιπόν όλες τις φορές που έχω αξιολογηθεί, μου κάνετε ακριβώς τις ίδιες ερωτήσεις;

Λέσχαι

ΠΟΙΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΜΠΗΚΕ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΕ ΜΑΚΡΥΠΟΥΛΙΑ-ΧΑΤΖΗΓΙΑΝΝΗ;
διάβασε σε μια φυλλάδα ο Ηλίας. Αναρωτήθηκε: μα τι άνθρωπος ήταν αυτός που θα έμπαινε σφήνα στο δημοφιλές ζεύγος;

Και ποιός είναι ο Ηλίας που κόφτεται για τους 2 celebrities, θα πείτε...
Το λοιπόν:
Αν η ζωή τού Ηλία ήταν μια ταινία, θα ήταν σίγουρα μια ανιαρή ταινία. Φίλοι με τους οποίους αντήλλασσε απόψεις γύρω από την Τέχνη τάχα, ενώ το βασικό του ενδιαφέρον ήσαν οι γυναίκες. Νοσηλευτής ο ίδιος θώπευε εν κρυπτώ νέες γυναίκες, σαλιάριζε στο skype, όπου παρίστανε τον γιατρό εκμεταλλευόμενος τις ελάχιστες ιατρικές γνώσεις του (όπως: άλλο πυλωρός, άλλο πρωκτός
...άλλο ουρήθρα, άλλο πιτυρίθρα).
Τέλος πάντων, δεν επρόκειτο μόνο γι' αυτά. Η κολλώδης του συμπεριφορά, το σκάλισμα τής μύτης
με άμεση βρώση τής εξαχθείσας ύλης (κατά τον τρόπον τού προπονητού Λεβ τής Γερμανίας), το πτύειν από το παράθυρον τού αυτοκινήτου του συμπλήρωναν το κάδρον. Συμπεριφοράν τοιαύτην δεν είδον ούτε εις τας χαμηλής υποστάθμης λέσχας όπου συχνάζει η ταπεινότης μου. Eις τοιαύτην λέσχην όπως η ΛέσχηΚώλαση, δεν θα συναντήσετε αίσχος αυτής τής ολκής.

Δεν ξέρω εάν έδωκα σαφή εικόνα τού Ηλίου.Ίσως εάν τον προσδιόριζα ως το αντίστροφον τού Σουητκόρνερμποϋ, να επιτύγχανα τον στόχον μου.