Johnny Logan

 

Χωρίς μυστήρια

 Μου έδειξε υπομονετικά την έπαυλη, σε κάθε της άκρη και γωνία και με παρότρυνε ευγενικά να την αποκτήσω. Όπως έλεγε, μεγάλη ιστορία και φήμη την συνόδευε και θα ήταν τιμή για μένα να περνώ τις ώρες μου εκεί κοιτώντας την θέα ή και τους τοίχους, με διάθεση για ενόραση και προσοχή στις λεπτομέρειες των πινάκων. Η περιπλάνησή μου ανάμεσα στα έπιπλα και δίπλα από τα παράθυρα, το κάθισμα κοντά στο πιάνο (- Μα δεν ξέρω να παίζω! - Mais , ΘΑ μάθετε...διάβασα τα χείλη της) θα μου γέμιζαν τις ώρες.

Μια αντίφαση που άργησα να εντοπίσω πάνω της ήταν ότι παρόλο που η προς πώληση οικία βρισκόταν 15 χλμ από την Τρίπολη και μέσα στην καρδιά του χειμώνα, εκείνη φορούσε καλοκαιρινά ρούχα και μιλούσε με ανυπόφορη κρητική προφορά που γινόταν όλο και πιό έντονη ιδίως τις 5-6 φορές που μίλησε στο τηλέφωνο που βρισκόταν στο βάθος ενός διαδρόμου κοντά στην κουζίνα. Το αυτί μου έπιασε φράσεις τού τύπου "Έτσι είναι εμάς τα χούγια μας κάμποσες φορές.

Αφού πέρασαν μια ή δυο ώρες που αναλώθηκαν σε περιγραφές του ακινήτου αλλά και επικλήσεις σε μια -δεν κατάλαβα ποιά- υποχρέωσή μου να το αποκτήσω και να το διατηρώ ως έχει, η περίεργη μεσίτρια δέχτηκε ακόμα ένα τηλεφώνημα και αποχώρησε, δίνοντάς μου "το ελεύθερο" να "ζήσω" για λίγες μέρες το σπίτι πριν πάρω την τελική απόφαση. Πρόσθεσε μάλιστα με ένα μελιστάλακτο ύφος: Να έχετε και εσεις το χρόνο σας...μην σας αδικήσουμε και εσείς να μην αδικήσετε το σπίτι. Τις τελευταίες λέξεις τις είπε χαϊδεύοντας ένα μεγάλο τραπέζι στην μέση του σαλονιού. Έπειτα πήρε το χέρι μου και το έσυρε πάνω στο τραπέζι, θυμίζοντάς μου τις σεάνς που βλέπουμε στον κινηματογράφο.

Όταν έφυγε πήγα στο παράθυρο να την περιεργαστώ από πίσω (το lato B της, που λενε οι Ιταλοί) χωρίς εκείνη να το γνωρίζει και θαύμασα την άνεσή της να προχωρά με τόσο ελαφρά ρούχα στο χιονισμένο τοπίο. Προσεξα πως δεν επιβιβάστηκε σε αυτοκίνητο. Το μόνο που υπήρχε, πενήντα μέτρα από το σπίτι, ήταν το δικό μου. Εκείνη χάθηκε πίσω από λίγα δέντρα, ξαναφάνηκε και χάθηκε οριστικά.

Την επόμενη μέρα, μετά από πολλές ώρες στο κρεββάτι, τακτοποίησα μερικά απαραίτητα αντικείμενα ενώ ταυτόχρονα ψαχούλευα συρτάρια και ντουλάπια δοκιμάζοντας τις ηλεκτρικές συσκευές που έβρισκα. Συγκέντρωσα στο σαλόνι την τηλεόραση, την καφετιέρα, έναν καναπέ, κουβέρτες και ένα θερμαντικό σώμα. Αργότερα διαπίστωσα πως η τηλεόραση δεν είχε λήψη. Έσυρα το τηλέφωνο κοντά μου γιατί ο διάδρομος ήταν σκοτεινός και βαρέθηκα να ψάξω λάμπες. Οι ντουλάπες περιείχαν κυρίως βιβλία σαν αυτά που αγοράζουμε από τα παλαιοπωλεία (τσελεμεντέδες, αναγνωστικά), παλιά ρούχα, φακέλους, βιντεοκασσέττες, σκουπόξυλα, σφουγγάρια και άλλα.

Ανάμεσα στις βιντεοκασσέτττες έψαξα για κάτι ενδιαφέρον. Σταμάτησα σε μια από αυτές επειδή οι άλλες είχαν τίτλους αδιάφορους, γραμμένους σε αυτοκόλλητα. Πάνω στην συγκεκριμένη ήταν γραμμένο "Αποδέχομαι το σπίτι μου". Μάλιστα σχημάτισα άσχημη εντύπωση γιατί ήταν γραμμένο "αποδέχομε". Έβαλα την κασσέττα για να δω τι μπορούσε να σημαίνει ο τίτλος.

Από τα πρώτα καρέ κάποιος κακοποιούσε τους τοίχους χρησιμοποιώντας ένα μεγάλο σφυρί, με κινήσεις αργές, χωρίς θυμό αλλά και χωρίς να διαφαίνεται ένας σκοπός στην προσπάθειά του. Δεν ήθελε να κατεδαφισει τους τοίχους φυσικά, δεν φαινόταν οργισμένος, ίσα ισα έδειχνε πολύ κουρασμένος, οι κινήσεις του αργές και δεν φορούσε τα κλασσικά πρόχειρα ρούχα όπως όλοι όσοι πρόκειται να ασχοληθούν με μαστορέματα/μερεμέτια και άλλες συγκαλυμένες καταστροφές. Αυτός ήταν γυμνός, θεόγυμνος!

Η κασσέττα δεν είχε τελειωμό και το μονότονο σφυροκόπημα του γυμνού μού έφερε ύπνο σαν να με νάρκωσε. Ξύπνησα πολύ αργότερα, γύρω στις 2πμ, έχοντας δει ένα μακρόσυρτο όνειρο το οποίο περιείχε κομμάτια από την παρουσίαση της νεαρής μεσίτριας με τη διαφορά ότι στο όνειρο εμφανιζοταν πολύ νεότερη και μόνο η προφορά της παρέμενε η ίδια. Η βιντεοκασσέττα είχε τελειώσει την ώρα που κοιμόμουν και θέλοντας να σιγουρευτώ για τυχόν άλλο περιεχόμενο, γύρισα την ταινία περίπου μία ώρα πίσω.

Πίνοντας τον καφέ μου νυχτιάτικα έβαλα πάλι το βίντεο να παίζει. Αυτή τη φορά παρατήρησα πως παρ' ότι ο γυμνός άντρας για λίγα λεπτά σταματούσε να κοπανάει, συνέχιζε να ακούγεται σε μικρότερη ένταση ένας άλλος θόρυβος παρόμοιος με τον κυρίως θόρυβο. Όπως κάθε περίεργος που σέβεται τον εαυτό του αναρωτήθηκα ποιός είχε κάνει εκείνη την βιντεοσκόπηση, αλλάζοντας κάθε τόσο την γωνία λήψεως και ζουμάροντας σε κάποια αντικείμενα.

Έκανα μια προσπάθεια να εμβαθύνω στην υπόθεση και στράφηκα προς τους πίνακες. Κάτω από τους πίνακες βρήκα ένονα σημάδια κακοποίησης των τοίχων, σχεδόν όλων. Αυτό με ανάγκασε να τηλεφωνήσω στην μεσίτρια για να την ενημερώσω και κυρίως για να αποδομήσω  (που λένε) όλη αυτή την ιστορία περί του υπέροχου σπιτιού. Υποσχέθηκα στον εαυτό μου πως αυτή τη φορά θα την αναγκάσω να έρθει και θα είμαι πιο παρατηρητικός όσον αφορά το παρουσιαστικό της. Τήρησα την υπόσχεσή μου.

Όσον αφορά εμένα, ένα λουκ Γκουίνεθ Πάλτροου θα μπορούσε μόνο να αποσκοπεί (και να πετύχει πολύ εύκολα) στο να αποσπάσει την προσοχή και να χειριστεί κάποιον. Ετσι και έγινε, προσπέρασε το περιεχόμενο του βίντεο, το οποίο εγώ προσπάθησα να εργαλειοποιήσω (που λένε) ώστε να πετύχω καλύτερη τιμή. "Ήταν σε άλλο κτίριο αυτό που είδατε, εδώ οι τοίχοι είναι περιποιημένοι...πώς είναι δυνατόν κάποιος να τους κακοποιούσε με αυτόν τον τρόπο;"

-Θα σας έδειχνα το βίντεο αλλά ο άνθρωπος που εμφανίζεται εκεί μέσα είναι γυμνός με τα γεννητικά του όργανα σε θέα και ίσως να σκανδαλιζόσασταν. 

Θα μου άρεσε να έδειχνε κάποια αμηχανία αλλά εκείνη περιεργάστηκε δήθεν την κασσέττα, διάβασε την ετικέττα της και μου την επέστρεψε. Γύρισε την πλάτη της προς εμένα και κοιτώντας από το παράθυρο, μετά από λεπτά σιωπής, παραδέχτηκε πως η ταινία γυρίστηκε μέσα στην κατοικία εκείνη.

Με το αθώο ύφος της άρχισε μια σύντομη εξομολόγηση:

-Ο άνδρας αυτός και εγώ υπήρξαμε εραστές επί σειρά μηνών καί...Ξέρετε, μετά κάθε συνεύρεσή μας, ένιωθα πως είχε τόση ένταση μέσα του που δεν την είχε εξωτερικεύσει κατά την πράξη και εύρισκε διέξοδο σ'αυτήν τη συμπεριφορά. Γυμνός όπως ήταν -το είδατε και σεις- άρπαζε ένα σφυρί και ξεσπούσε πάνω στους τοίχους. Εγώ τον είχα βιντεοσκοπήσει γιατί ο ίδιος δεν θυμόταν τίποτε μετά, παρόλο που μερικές φορές είχε προκαλέσει σημαντικές φθορές γύρω του. Έτσι πείστηκε, με όχι μικρές συνέπειες στην ψυχική του υγεία και αυτοεκτίμηση.

-Έμοιαζε να έκανε θόρυβο για να βρει την ευκαιρία να ουρλιάξει χωρίς να κινδυνεύει να ακουστεί; Και, αν επιτρέπετε, είχαν κάτι ιδιαίτερο οι συνευρέσεις σας; Εννοώ κάτι τόσο απαράδεκτο για εκείνον που να ήθελε να τις ματαιώσει...αυτή τη διαδικασία του undone, αν έχετε ακουστά.

-Την έχω ακουστά...Συνέβαινε αυτό στον πρώην σύζυγό μου, ο οποίος έβρισκε ακόμα και τις πιο απλές επαφές σαν βρώμικες, σαν βάρος  στην συνείδησή του. Κληρονόμησα το ακίνητο από εκείνον. Αλλά αυτός ό,τι και αν έκανε έμοιαζε να έχει στην ψυχή του ένα αβάσταχτο βάρος. Ήταν ο ιδιοκτήτης της βίλλας αυτής. Μετά από τρία ολόκληρα χρόνια "ομαλής" ζωής βρέθηκε νεκρός σκεπασμένος από χιόνι, λίγα χιλιόμετρα από εδώ. Όμως όσον αφορά τον σύντροφό μου, είμαι σίγουρη πως ήθελε να εκτονώσει κάποια ενέργεια

-Εξηγείστε μου κάτι. Ακούγεται στην ταινία θόρυβος από χτυπήματα στον τοίχο ακόμα και τις στιγμές που ο εραστής σας σταματά το σφυροκόπημα. Ακούγεται καθαρά ένα δεύτερο σφυροκόπημα. Υπήρχε κι άλλος άνθρωπος στο σπίτι;

-Όχι ακριβώς, αλλά...μερικές φορές ζητούσε και από εμένα να χτυπώ τους τοίχους. Χρειαζόταν βοήθεια, έλεγε. Έπρεπε, για να μας αποδεχτεί το σπίτι μας (γιατί ένιωθε πως το σπίτι τον απόδιωχνε), να το τιθασσεύσουμε πρώτα, να το δαμάσουμε... κι έπρεπε να συμμετέχουμε και οι δυο σε αυτό το τελετουργικό.

- "Αποδέξου το σπίτι σου για να σε αποδεχτεί και αυτό" σαν να λέμε, δηλαδή!

- Φαίνεται κάτι πολύπλοκο αλλά δεν είναι. Αποδέξου το σπίτι σου για να σε αποδεχτεί το σπίτι σου. Γιατί να μην σε αποδεχτεί πρώτα εκείνο, μεταφορικά μιλώντας; Τελικά ο σύντροφός μου δεν στάθηκε ικανός να τον δεχτεί το σπίτι γι' αυτό και μετακόμισε στα Ιωάννινα, χωρίς να ξαναδώσει σημεία ζωής. Έτσι, προτίμησα να πουλήσω την κατοικία ή να την χρησιμοποιήσω προς ενοικίαση. Και τότε εμφανιστήκατε εσείς. Εσείς τι λέτε; Θα το αποδεχτείτε το σπίτι αυτό; Χωρίς όμως τόση κακία, χωρίς να τού φορτώσετε τόσα φταιξίματα, τόσες δεισιδαιμονίες, και προ πάντων χωρίς να σκαλίσετε άλλο την ιστορία του. Αφήστε τα σημάδια πίσω από τα κάδρα, μην ψάχνετε άλλο για ταινίες, βάλτε όλα τα πράγματα όπως τα βρήκατε και όλα θα πάνε μια χαρά. Τι λέτε;

-Νομίζω πως ναι...πλήττω εύκολα, σαν χαρακτήρας, αλλά προς Θεού, νομίζω πως μπορώ να ζήσω και χωρίς μυστήρια.

 

Ο εμβρόντητος

                                          

Καημένα τα μάτια σου που, ευκολόπιστα κι αγαθιάρικα (αυτά μάλιστα), στράφηκαν στα τέσσερα σημεία τού ορίζοντα κοιτώντας εκ περιτροπής προς το βορρά, τη δύση, το νότο, την ανατολή και πάλι το βορρά...Μέχρι που ανακάλυψες πως αν για κάπου αποδράμε, αυτό το "κάπου" πρέπει να είναι μονάχα η πατρίδα. Δεν αξίζει ν' αποδρά κανείς γι' αλλού. Εξοδος και Ιουδαίοι.

Βέβαια θα πίστεψες πως αν δεν φεύγει κανείς με όνειρα περήφανα, με όνειρα λαχτάρας, τότε δεν αξίζει τόσο να σπάει το κεφάλι του για να βρει πού να πάει και πώς. Σωστά...με ξεφτίλα, μωρέ, πως μπορείς να μολύνεις μια φυγή, την υπέρτατη καλλιτεχνία που υπάρχει πριν το τέλος μιας ζωής;

Πάει καλά ...μάλλον δεν είχα καταλάβει πως για μεγάλα πράγματα άξιος ποτέ δεν ήσουν κι ούτε ποτέ θα 'σαι. Η μητέρα μιας μετριότητας μισή μετριότητα αξίζει. Το ταξίδι τής απόδρασης, εκείνο το τιμημένο σαν χαρακίρι, λίγοι μόνο πια αξίζουμε να το κάνουμε. Μα πρώτα ας αποκόψουμε τις ρίζες, ας μην κυκλοφορεί κοινό αίμα ανάμεσά μας. Όσο στο αίμα μου κυκλοφορούν υπνωτικά και αλκοόλ, εμβρόντητος θα μένω και στους περιπάτους μου τραίνα που περνούν θα ακούω, ενώ ξυπόλητος θα περπατώ στις παραλίες. Και η βάρκα μου θα μένει κάπου εκεί δεμένη.

Ink blot

 Ω! Ορίστε...Είδατε τώρα;

Αφήσαμε κάποτε έναν λεκέ

απάνω στο χαλί - μια πιτσιλιά

σαν ένα ink blot

Εκείνη η συνάντηση ήταν ένα τεστ

δίχως συμπέρασμα και εξήγηση

χωρίς απάντηση

Ας την δούμε τότε ως κάτι

που θα στεγνώσει

που δεν θα είναι πιά εδώ

θα εξατμιστεί απαρατήρητη

καθώς θα πλησιάζει η άνοιξη

και η εποχή

που όλοι μαζεύουν τα χαλιά

Εμείς αφήσαμε το στίγμα μας

Chanson des vieux amants

 

Τρίκυκλο

 Μέσα στο κλουβί είναι δυό πουλιά, τσακώνονται καθημερινά και έχει καθένα την γωνιά του όπου πάει και κάθεται μετά το καυγαδάκι τους. Σε ένα τόσο όμορφο κλουβί, με κάγκελα χρωματιστά και στιλπνά, καθένας μας θα ξέχναγε τα βάσανά του καί τα όνειρά του ακόμη, αυτά από τα οποία ποτέ δεν θα απαλλαγεί. Με ένα "δεν βαριέσαι, έχουμε καιρό, ες αύριον τα σπουδαία" περναει ο καιρός και μοιάζει θάλασσα χωρίς βυθό. Μα μιας και το κλουβί αυτό κρεμασμένο είναι σε ένα τρίκυκλο που όλο και ταξιδεύει, αναρωτιέμαι αν τα δυο πουλάκια φευγαλέα αισθάνονται τον φόβο ότι όλα αυτά θα  τελειώσουν αιφνιδίως. Η ταχύτητα τού τρικύκλου μετρά τον χρόνο, όχι οι καυγάδες τους.

Πεζοπόρος

Ένα φλυτζάνι, ενθύμιο τουριστικό, βρίσκω κάπου στην κουζίνα. Φιγούρες και σκιές ζωγραφίζει πάνω στα τοιχώματά του ο ζεστός καφές, δεν κάνει κρύο έξω... μπορώ να τον πιώ μονορούφι πριν καν να φέξει. Πέντε και μισή π.μ. η ώρα και σε αθλητικά παπούτσια πολυκαιρισμένα δένω σφιχτά τα κορδόνια. Κι έπειτα ανοίγω την πόρτα, βγαίνω στο λυκαυγές, πεζοπόρος που πάει να συναντήσει τον ήλιο .

Πηγαίνω όλο και πιο γοργά λες και περπατώ μαζί σου. Σαν να με είχες προσπεράσει από ώρες σε βλέπω αχνά μακριά μπροστά μου. Μέσα στο ελαφρύ μου λαχάνιασμα, στις γρήγορες αναπνοές, επιταχύνω ξαφνικά και αρχίζω μια μάντρα:

"Να με πας, να με πηγαίνεις, να σε βλέπω μπροστά μου, κάνε την καρδιά μου να χτυπά για να σε ακολουθώ για πάντα, να μην φτάνουμε ποτέ πουθενά και να παίρνει η καρδιά μου αίμα από το δικό σου"

Χαμόγελο

Χαμογελώ... και δεν είναι κακό, μία φορά στις τόσες, ιδιαίτερα όταν αυτό συμβαίνει κοιτώντας μέσα στα μάτια κάποιον που και εκείνος χαμογελά με τις ίδιες σκέψεις. Aκούμπησε τα χείλη σου  όταν χαμογελούν. Να τα ανταμείψεις. Εξερεύνησε το σχήμα τών χειλιών σου. Θα το βρεις σαν The shadow of your smile και είναι -ως σύλληψη- πολύ βαθειά.

Μια και καταλήξαμε να μιλάμε για δάχτυλα, διάβασα σε... έγκυρη μελέτη πως ο Θεός κάποτε ακούμπησε τα δικά του δάχτυλα στις κορυφές των πυραμίδων στην Αίγυπτο και, με όλη την δύναμή του, τις έβαλε να περιστρέφονται. Μαζί με αυτές άρχισε να γυρίζει και ο κόσμος όλος και από τότε, εξαιρώντας μικρές χρονικές περιόδους ωρών ή εβδομάδων, δεν σταματησε να γυρίζει ποτέ.

You and Me

 

Μα τι άνθρωπος θα είναι αυτός;

 Je sais...je sais  τραγουδούσε ο J. Gabin...Κααλά...κααλά, τραγουδούσε ο Μητροπάνος. Ξέρω... ξέρω πως σήμερα λέμε νεοφασισμός, νεοναζισμός...Καλά,"νεοκομουνισμός" δεν λέμε. Αλλά η δική μου λογική έτσι και αλλιώς δεν περιέχει τέτοιες έννοιες ούτε τέτοια σκεπτικά. 

Αν θες μπορείς να διακρίνεις τους ανθρώπους  με άλλα -πιο πικάντικα- κριτήρια, έχοντας ως άξονα τον μετα-άνθρωπο. Θα διαχωρίσεις τον μετα-άνθρωπο σε μετα-αλτρουιστή, σαν μετα-εαυτούλη ; Όχι! Γιατί ο μετα-άνθρωπος δεν θα κατηγοριοποιείται βάσει αξιών και προτερημάτων. Για να σε προλάβω, δεν θα κατηγοριοποιείται ούτε βάσει βιομετρικών δεδομένων. Το λέω γιατί ξέρω πού θα το πας!

Ο μετα-άνθρωπος, δηλαδή ο άνθρωπος που ήδη ξεμυτίζει, κάνει την εμφάνισή του σε σπίτια, επιχειρήσεις, χωρίς να έχει περιεχόμενο είναι συνώνυμο τού Ιδιώτη, μιας παραλλαγής τού αυτιστικού, που δεν αγαπά, δεν κλαίει, δεν εκπλήσσεται ...ούτε και αδιαφορεί πάντως. Ενδιαφέρεται μόνο για αυτό που πρέπει να φέρει καθημερινά εις πέρας.

Το ελιξήριο της νεότητος

 Η βαθιά σκιά μιας ρυτίδας, ξεφύτρωσε ανάμεσα στα δυο του φρύδια. Οι γροθιές του σφίχτηκαν και το στήθος του άδειασε μεμιάς. Μπροστά του, λίγα μέτρα από τον αφρό τής θάλασσας, έβλεπε εκείνους τους νεαρούς, μυώδεις, ψηλούς και ευλύγιστους... άλλοι μάλιστα ήσαν και ξεδιάντροπα ξανθοί. 

Ένιωσε μια αιώνια στιγμή φθόνου μέχρι να συνέλθει χάρις στην εκλογίκευση και την ντροπή. Δίπλα του ήταν η αγαπημένη, την οποία κοίταξε λοξά μέχρι να κινδυνέψει να γίνει αντιληπτός. Ήταν υπερβολική πάντως η ανάγκη του να διαπιστώσει αν εκείνη κοίταζε τα λαστιχένια εκείνα σώματα.

Τελικά τα βλέμματά τους διασταυρώθηκαν και η άμμος πάγωσε, οι ήχοι τής παραλίας σταμάτησαν να ακούγονται. Έπρεπε μια απόφαση να ακουστεί, μια ετυμηγορία. "Κοίτα τι θάλασσα, τι όμορφα σύννεφα, μοιάζει το καθένα τους να μιμείται κάτι", είπε κείνη.

"Τίποτε άλλο δεν κοίταξε τόση ώρα" σκέφτηκε εκείνος και μέσα του φώναξε "Με αγαπά, την νοιάζει για μένα μόνο, με θέλει ακόμα!". Μετά από λίγα δεκάλεπτα συνέλαβε τα μάτια του να περιεργάζονται την μορφή, την αναπνοή και την κίνηση τής ράχης μιάς σχεδόν έφηβης που με άλλες έπαιζε το παιχνίδι τού βολλευμπώλ.

Παράγοντες

 Παράγων 1 (αδύνατος άντρας, 83 ετών, μακρύ άσπρο μαλλί, ξερακιανός, άγριο βλέμμα, παλτό ψαροκόκαλο, κασκόλ κι ένα σακουλάκι σταφίδες στο χέρι):

- Μα εσύ είσαι...ζεις στον κόσμο σου, ε; Δεν είναι δυνατόν να διαβάζεις συνέχεια σκυφτός, σαν κακομοίρης, για να βρεις ποιος εκδότης ή δημοσιογράφος προωθεί τις υποθέσεις τών 80αρηδων, τών υπέργηρων. Ή πιο κόμμα σε έχει στις προτεραιότητές του...

Παράγων 2 (κοιλιά, άσπρο μούσι, ύφος φοβισμένο, ηλικία γύρω στα 88, καπνίζει σα φουγάρο και πίνει ρακί, με το ποτήρι ακουμπισμένο πάνω στη ΧΡΥΣΗ ΗΛΙΚΙΑ):
- Γιατί; Βλέπεις...είμαστε τόσοι πολλοί 79-99 ετών, με όλα αυτά τα προβλήματα υγείας που μαζέψαμε από τις κακουχίες! Ποιος θα μας σκεφτεί εμάς, εμάς που περάσαμε κατοχή και πολέμους και τώρα μας έχουν παραπεταμένους στη γωνία της ζωής;

Π1: Μα είσαι παρανοϊκός ή δεν καταλαβαίνεις πως όχι μόνο παροπλισμένος δεν είσαι, αλλά είσαι κι ένας σημαντικός μοχλός πίεσης τών πραγμάτων. Ο κόσμος βλέπει εσένα, 86 χρόνων, και σκέφτεται "μα αφού αυτός κατάφερε να περάσει τόσες δυσκολίες, πολέμους κ.λπ. κι ακόμα κινείται, πολιτεύεται, κυνηγάει γυναίκες, τότε σημαίνει πως είναι από μια σούπερ-ράτσα ή ότι οι Γερμανοί, στον πόλεμο, τούς βομβάρδισαν με βιταμίνες, με ορμόνες, ξέρω γω με τι... με αλόη!!!"

Π2: Μας έχουν πεταμένους...οι συντάξεις μας, τα φάρμακά μας, μαύρα χάλια, θα πεθάνουμε στο δρόμο, μέσα στο κρύο. Τόπο στα νιάτα, λέει ο άλλος...Ποια νιάτα; Αυτά με τα ντουφέκια; Κι εμείς στο δρόμο; Και οι κόποι μιας ζωής, τόσα χρόνια γλείψιμο εδώ, άλλα τόσα εκεί. Γλείψε...γλείψε...

Π1: Σταμάτα να κλαψουρίζεις. Έλα στα συγκαλά σου: Ποιος φοβάται μερικά παιδιά με όπλα; Κανείς. Για φαντάσου τι μπορούνε να καταφέρουν 10-12 γέροι...γέροι σαν εσένα, με βαρύ οπλισμό... Δεν θα ήταν και παράξενο...όπου σταθείτε κι όπου βρεθείτε λέτε για μπόμπες.

Π2: Πολύ περισσότερα, έχεις δίκιο, έχουμε περάσει από πολέμους εμείς και ξέρουμε πώς είναι να παίρνεις ζωές από τον εχτρό. Εμείς είμαστε ο κίνδυνος, εμείς δεν έχουμε ακόμα ούτε 40 χρόνια ζωής μπροστά μας...ούτε 35. Θα ζωστώ δυναμίτη ή ποντικοφάρμακο και θα πάω να πέσω μέσα στα φαγητά τους...

Π1: Κατάλαβες; Πρέπει να δείξουν πως τα φροντίζουν τα παιδιά, τους νέους ανθρώπους, αλλιώς αυτοί μπρος στην προοπτική να ζήσουν "έτσι" άλλα 40-50 χρόνια, θα φρικάρουν, θα τα διαλύσουν όλα. Ενώ τώρα λένε κι εκείνοι πως οι ριγμένοι είναι τα γεροντάκια...

Π2: Τα οποία όμως δεν μιλάνε. Παραδόξως δεν μιλάνε κι όταν μιλάνε παραπονιούνται πως οι συντάξεις δεν φτάνουν να δώσουν κάτι και στα παιδιά ή στα εγγόνια τους, λίγα ευρώ...Πονάω ρε, όταν έρχεται Λαμπρή και δεν έχω να τους πάρω ούτε ένα βεγγαλικό...

Π1: Αυτοί λοιπόν οι ξεμυαλισμένοι γέροι, σαν εσένα, που δίνουν στα εγγόνια τους χαρτζιλίκια, τα οποία θα ξοδευτούν σε υποπολυβόλα, χειροβομβίδες και μάγκνουμ ...αυτούς θες να εκπροσωπείς, ε; Κοίτα, θα σε καταγγείλω, ε; Μα, για δες...ύστερα λένε οι φασιστοψυχολόγοι πως φταίει ο μπαμπάς κι η μαμά. Ή η διαλυμένη οικογένεια...ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ ΟΛΟΙ....Ο παππούς φταίει, που έμεινε κολλημένος στα όπλα και τους σκοτωμούς, για την ελευθερία τής πατρίδας, τού βουνού, τού χωριού, τής γειτονιάς, τού κοτετσιού.

Π2: Εντάξει, ρε φίλε. Μην τα ξεχνάς...τρώμε κι εμείς ξύλο. Για τα εγγόνια μας...Σε κοιτάζει ο υπεύθυνος καταστολής τής πορείας στα μάτια και καταλαβαίνει τι παιδιά και τι εγγόνια έχεις βγάλει. Φαίνεται... αν έχεις μεταδώσει σε άλλους αυτό το κόλλημα με τα όπλα. Εσύ είσαι ο υπεύθυνος βασικά...εσύ είσαι και η διαλυμένη οικογένεια. 

Οδοί

Αισχύλου ή Θέσπιδος 43, όροφος 3ος (;), γραφείο 5.... 5, για αυτό είμαι σίγουρος, μόνο γι' αυτό. Ξεκινώντας προς τα εκεί τώρα, βλέπω πως βρέχει...ευτυχώς όχι δυνατά. Καλού κακού τηλεφωνώ πρώτα για να ρωτήσω "εκεί πώς είναι ο καιρός;" και ντρέπομαι να ομολογήσω πως ξέχασα την διεύθυνσή σου. Ίσως με πλάγιες ερωτήσεις, εκμαιεύσω μια επανάληψη της ακριβούς διευθύνσεως και δεν χαρακτηριστώ υπερβολικά αφηρημένος.

Βρέχει εκεί, στο ...εεε, στο γραφείο 5; Όχι; Ωραία, ξεκινώ. Περπατώντας σκέφτομαι, μεταξύ άλλων, πάλι ότι σχεδον όλα καθυστερούν σ' εμένα. Έτσι, αυτό που θα έπρεπε να ζω τώρα, θα το ζήσω σε 7 ή 8 χρόνια. Και φυσικά ό,τι αισθάνομαι και ζω σήμερα είναι κάτι που έπρεπε να συμβεί εδώ και 5 ή 7 χρόνια, Ήταν όλη η ζωή μου έτσι, μόνο που νόμιζα πως συνέβαιναν διάφορα περιστατικά, ασύνδετα μεταξύ τους, ετεροχρονισμένα. Όχι, πρόκειται για μια...χρονική καθυστέρηση. Γκροτέσκο και γκραν γκινιόλ...

Νάτο! Θυμήθηκα...Αισχύλου ήταν και όχι Θέσπιδος. Θα ήταν λάθος να ξεκινούσα για εκεί. Αστάθεια στο βήμα, καρδιοχτύπι, βουητό με ειδοποιούν ότι έχασα το δρόμο μου αλλά δε θέλησα να αντιληφθώ το λάθος μου. Ο μνημονικός κανόνας Θέσπις, Αισχύλος, Σοφοκλής με μπέρδεψε. Να σε πάρω πάλι τηλέφωνο...εεε στο κάτω-κάτω μπορεί να είμαι αφηρημένος.

- Ναι , πες μου πάλι την οδο, σε παρακαλώ. Μπερδεύτηκα με το αρχαίο θέατρο. Είσαι στην οδό Αισχύλου ή Θέσπιδος. Χα, μπερδεύτηκα λίγο.

- Μα όχι, μα είσαι χάλια...Σοφοκλέους είπα, 23, στον 3ο. Γραφείο 11.

Δαχτυλίδι

 Την Κυριακή το κεφάλι ακουμπάει στα βράχια 

 Το νερό γλείφει τα βράχια 

  Γλείφει και γλύφει

   Τα καβούρια κατοικούν εκεί

  

  Την Κυριακή χάθηκε το χρυσό δαχτυλίδι

   Βυθίστηκε χτυπώντας στις πέτρες

   Θάφτηκε μεσ΄την άμμο 

   Και ακούστηκε ο θόρυβός του

 Τραγουδώντας και μασουλώντας

 Πέρασε ολόκληρη η μέρα

 Παρακαλώντας τη θάλασσα

 Έκείνη έστειλε δυο-τρεις σταγόνες

Η ερημιά

 Η ερημιά στις λειτουργίες τού νού μου θα έρθει και τα προμηνύματά της θα αφορούν εσένα. Εσένα, πρώτο από όλα τα πρόσωπα, δεν θα θυμάμαι ότι σε γνώρισα, δεν θα θυμάμαι πώς είναι το όνομά σου και έπειτα δεν θα θυμάμαι ούτε άλλες λεπτομέρειες μικρές και μεγάλες. Θα μπορούσα να σε αποκαλέσω γλυκύ επισκέπτη που δεν φανερώνει αν μόλις ήρθε ή πάλι αν ετοιμάζεται να φύγει. Αγνοώντας την παρουσία σου η σκέψη μου θα δημιουργήσει πάνω στην εικόνα σου, την πάντοτε γαλήνια, μια παραίσθηση θορυβώδη και χρωματιστή...Θα ήσουν ένας μικρός σκύλος που πολεμάει να κρατηθεί όρθιος περπατώντας σε ένα ξύλινο δάπεδο στρωμένο μπάλες τού μπιλιάρδου. Μιλώντας στην παρουσία σου σαν να μιλώ σε κάποιον που πρώτη φορά ξαναβλέπω ύστερα από είκοσι χρόνια, ακούω φωνές νύχτας τού Αυγούστου και μοιάζουν με απαντήσεις σε αυτά που αργότερα ίσως αναρωτηθώ. Ίδιες λέξεις επαναλαμβάνονται. Μεθάω και δηλητηριάζομαι την ίδια ώρα από απλές κουβέντες. Ο εκκωφαντικός θόρυβος που κάνουν οι μπάλες στο πάτωμα κορυφώνεται καθώς σπρωχνονται από μια σειρά από πόρτες. Η μια μετά την άλλη ανοιγοκλείνουν. Ο σκύλος δεν φαίνεται πιά. Οι μπάλες ησυχάζουν και μαζί σταματά και ο θόρυβος.

Στον Cesare Pavese

Just a gigolo

 

Love's Got Bored Today

 Η αγαπούλα βαρέθηκε σήμερα πάλι χωρίς να πεί γιατί.. Μήνες και μέρες τώρα ρωτούσα αν είναι όλα ο.κ. "Ουφ μη ρωτάς συνέχεια απαντούσε,  είναι κάτι μέσα μου που καίει" και συνέχιζε να τραγουδάει:

Love's Got Bored Today... (Ήτανε λέει ο επαγγελματικός της στόχος)

Σαν το κορόιδο τραγούδαγα σιγόντο εγώ. Έλεγα θα είναι η βαρεμάρα της αγάπης, αυτά τα ωράρια ίσως, το πρόγραμμα της κάθε Δευτέρας, Τετάρτης και Παρασκευής. Πήρα ένα ύφος τυχοδιώκτη και είπα με έκφραση μπλαζέ και nonchalance: Τέρμα αυτά που ήξερες ως τώρα, όλα θα αλλάξουν, θα βλεπόμαστε Τρίτη και Πέμπτη, 8.00-10.00 μ.μ

Την ίδια απορία εξέφρασα πάλι και πάλι..."Ουφ άντε πάλι, τί έχεις πάθει;;;"

-Βαρέθηκες και σήμερα, βαρέθηκες και χτες, όλο βαριέσαι πιά μαζί μου!

-Δεν είναι "πιά". Από την αρχή βαριόμουνα μαζί σου, νόμιζα πως το έχεις καταλάβει

Άλλαξα αργότερα την κόμμωσή μου, άλλαξα τόπο διαμονής μιά και η αγαπούλα θα ηχογραφούσε το πρώτο της σινγκλ μαζί το γκρουπάκι της, ένα μάτσο weirdos, άστα να πάνε. Κι όταν της ζήτησα να την συναντήσω και πάλι για να δει μόνη της πόσο έχω αλλάξει, μου λέει:

-Θα σου στείλω το δισκάκι μου...και μετά τα λέμε...

Μέρες μετά το έλαβα...Το σινγκλ ήταν το Love's Got Bored Today. Από τον τίτλο διαβάζοντας πιο κάτω έβγαλα μιαν άκρη. Ήταν από την LGBT records...

Γιώργος Μαρίνος

 

Βρέχει

Ξαφνικά βρέχει. Και εσύ δεν νοιάζεσαι που μας μουσκεύουν οι στάλες της βροχής τα κεφάλια, κυλώντας ανάμεσα στα αραιωμένα μας μαλλιά... Βρέχει και μουσκεύει το φόρεμα που σου έκανε δώρο η μαμά μας, ενώ συνεχίζεις να εξιστορείς τα ανδραγαθήματα του μπαμπά.

Βρέχει και η βροχή πέφτει πάνω στα άνθη της λεβάντας, αναβάλλοντας την κάθοδό της στο χώμα. Βρέχει και πάνω στα αυτοκίνητά μας που με τις πόρτες ανοιχτές πετούν προς τα μας κακά μαντάτα από τα ραδιόφωνά τους. Τρέχεις να χαμηλώσεις την ένταση και επιστρέφεις.

Βρέχει και όπως ρουφάς την μύτη σου μοιάζεις με μαθητούδι που ζητά ανυπόμονα κάτι να μάθει, κάτι καινούργιο για μένα από μένα. Σώθηκες! Σου μιλώ για την αγάπη που είχε για την ταχύτητα ο Πουτσίνι, δεν σου λέω πως είμαστε χαμένοι, πως από όλα εκείνα τίποτα δεν έχει μείνει. 

Σε απογοητεύω επειδή δεν δράττομαι της ευκαιρίας (ή δεν πέφτω στην παγίδα;) να αρχίσω να μιλάω για τέχνη και για πίνακες, για τόσα μέρη που δεν είδα, για τον φόβο μου πως ως εδώ που φτάσαμε ήταν το γραφτό μας. Βρέχει και σηκώνω το πρόσωπό μου προς τον ουρανό, να δω το φως που παίρνουν οι σταγόνες της βροχής περνώντας μπροστά από τον ήλιο που αρχίζει να ανατέλλει πάλι.

Στον Gabriele D' Annunzio

Προφίλ

Όλοι νομίζουν πως αυτό που βρίσκουν είναι μοναδικό. Πρώτα ήμασταν όλοι μαζί και ψάχναμε μαζί. Βρήκαμε τότε κάτι και το είπαμε θεό μας...Θεό. Βρήκαμε την μουσική μας και πιστέψαμε πως και αυτή ήταν μοναδική. Ήμασταν νεότεροι τότε και είχαμε δασκάλους. Πιό νέοι με πιό νέους δασκάλους. Ομορφότεροι μαθητές με σπουδαιότερους, ακούραστους δασκάλους που χτυπούσαν την καρδιά τους με την γροθιά και φώναζαν ακούραστα: "Αυτό είναι!" 

Και το απλούστερο πράγμα που ανακαλύπταμε, αμέσως το θεωρούσαμε σπουδαίο και μοναδικό. Τόσο βέβαιοι πως ήταν μοναδικό ώστε δεν θέλαμε να ψάξουμε γιά τίποτε άλλο. Δεν επρόκειτο να βρούμε κάτι πιό αληθινό. Όλοι όσοι ανακαλύπτουν κάτι πιστεύουν πως είναι μοναδικό. Έτσι και μείς...Μόνο που εμείς είχαμε και δασκάλους που και κείνοι πίστευαν πως αυτό που μας μάθαιναν ήταν μοναδική αλήθεια. 

Και με την γροθιά πάνω στο στήθος και τις φλέβες στον λαιμό φουσκωμένες, εγώ τους βλέπω ακόμα και εξακολουθώ να πιστεύω πως από τότε άλλες αλήθειες δεν βρήκα και ούτε μένει να βρεθούν.

Πολιορκία

 Αύγουστος 1995, ημέρα 16η και τίποτε από όλα αυτά δεν θα είχε συμβεί αν ήταν Δεκαπενταύγουστος ή αν είχε συμβεί τότε δεν θα το θυμόμουν σήμερα. 

Ώρα 15.00 και  κάποιος περαστικός από τον δρόμο πέταξε, από κει κάτω, στο μπαλκόνι μου έναν σκύλο κακό και άγριο, πεινασμένο και φαλακρό λες και ήταν η μετενσάρκωση τού... δεν θυμάμαι, έναν υπουργό μού θύμισε ή κάποιον παράγοντα πολιτειακό. Με όλα μου τα δίκια δεν το άφησα να περάσει έτσι. Γιατί, καλέ, μού πετάς σκυλιά ψοφίμια λέσια κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσίν σου τού είπα, ενώ τού ανταπέδωσα τα πυρά, βρίσκοντας έναν μεγάλο ποντικό πίσω από τα βιβλία μου που τον πέταξα προς το μέρος του. Έχεις την τηλεόραση του είπα και μπορείς εκεί να βρείς ό,τι θέλεις για να το στρέψεις εναντίον μου. Όμως κινούμαι εγώ...αμυντικά και επιθετικά, ανάμεσα στις σκοπιές.

Και λέξη τη λέξη, φράση τη φράση, αυτό το παράπονο το γεμάτο οργή και χωρίς ίχνος μεμψιμοιρίας, ανεξάρτητο από λογική ή αίσθημα δικαίου, δημιούργησε ανάμεσα στα νεύρα μου, στο πνεύμα μου και όχι στην ψυχή μου ένα νέο αντανακλαστικό, απαραίτητο για τις επόμενες πολιορκίες που θα έρχονταν.

Baby Star

 

Φάρμακα και αρρώστιες

 Εγώ πάντως θέλω να σε κρατώ ενήμερο για τους κινδύνους τού νέου (ήταν νιός και γέρασε) ιού. Ξέρεις ότι είναι επικίνδυνος πραγματικά. Τί να λέμε τώρα; Επικινδυνότατος! Τι λες; Εγώ δεν ήμουν αυτός που έλεγα ότι "δεν είναι τόσο θανατηφόρος"; Ναι, εγώ ήμουν...Το εμβόλιο να το κάνεις και εσύ. Τί; ...εγώ δεν σού έλεγα ότι το εμβόλιο είναι ακόμα στα σπάργανα και ότι υπάρχουν ακόμα επιφυλάξεις...ότι "φοβάμαι λιγάκι" κ.λπ...Ε και;

Μα τι σου φαίνεται παράξενο και δυσνόητο; Εμένα, ως δημοσιογράφου, ο ρόλος μου είναι να σου δώσω να καταλάβεις πως είσαι ανάμεσα σε δυο επιλογές ...χωρίς αύριο. Πρέπει να ζεις ανάμεσα σε δυο φόβους. Όλοι από κάτι πάσχουμε, στο κάτω κάτω, και όσοι δεν πάσχουμε, πάσχουμε από τον φόβο πως αύριο πιθανόν από κάτι να πάσχουμε. 

Πάντα εγώ είμαι...σταθερός στις απόψεις μου. Πάντα εγώ.

Γωνίες

Εκείνοι σού έδωσαν αγέραστο λευκό δέρμα, που να μην γερνάει με την προϋπόθεση να χαράξουν πάνω του τα ονόματά τους με χρυσαφί μελάνι ...Εκείνοι που σε εφοδίασαν με μια καρδιά, ίδια σιδερένια αντλία με χαραγμένο τον σειριακό αριθμό σε ασημένια πλακέτα...Έκαναν τα νεύρα σου ιμάντες και ζήτησαν να υπάρχουν πάνω τους τα διακριτικά τους μαζί με αριθμούς που να υποδηλώνουν τα όρια αντοχής τού υλικού.

Θερμοκρασίες έγραψαν, τζάουλ, κιλοπόντ, μέγκαχερτζ, τέραμπάιτ...

Έκαναν τέστ αντοχής πάνω σου. Υπολόγισαν την αναμενόμενη φθορά σου.

Σού έδωσαν την τελική ώθηση.

Τώρα περιφέρεσαι σαν τόπι παραγεμισμένο από γυαλιστερά σπλάγχνα πάνω στα πεζοδρόμια αγνοώντας πως στην πορεία σου σε περιμένουν πολλές γωνίες. 

 

Δείκτες

Είμαστε σαν δυο δείκτες ρολογιού και περιστρεφόμαστε ο καθένας με την δική του ταχύτητα, καθένας με το δικό του σχήμα και μέγεθος. Συναντιόμαστε καμιά εικοσαριά φορές στο 24ωρο φευγαλέα πάντα, ανάμεσα σε δυο αριθμούς που ορίζουν τις ώρες: ανάμεσα στις 2 και τις 3 για παράδειγμα, ανάμεσα στις 6 και τις 7 και πάει λέγοντας... 

Μάλιστα υπάρχουν φορές που συναντιόμαστε και δεν το αντιλαμβανόμαστε, βυθισμένοι ο καθένας στις σκέψεις του, στην μοναξιά του. Καθήκον τού ενός οι ώρες και τού άλλου τα λεπτά, πράγμα που μας κάνει τόσο διαφορετικούς αλλά και τόσο αλληλένδετους. Χτίζουμε ένα δίπολο και όπως είπε, νομίζω, ο Ρίλκε "είμαστε δύο μοναξιές που η μία φυλάει την άλλη".

Δεν πρέπει να ξεχάσω, ανάμεσα σε όλα αυτά τα ψυχρά στατιστικά, πως είναι πιο όμορφες από όλες οι συναντήσεις μας στις 12. Ιδίως εκείνη στις 12 τη νύχτα.

Αλιείς μαργαριταριών

 

Η καρδιά τού φεουδάρχη

Εδώ και κάμποσο καιρό, ανάμεσα στην στιγμή που κάποια νεόνυμφη έρχεται και το επόμενο πρωινό που αυτή φεύγει από κοντά μου, δεν υπάρχει μόνο ευχαρίστηση, πόθος και λαγνεία. Ενίοτε συνυπάρχουν όλα αυτά μαζί με πόνο, όπως τα φώτα των γιορτών που αναβοσβήνουν. Η ευχαρίστηση διογκώνεται, γίνεται πόνος και ακολουθεί η αντίστροφη ακολουθία. Το χρωματιστό φώς το ακολουθεί το πηχτό σκοτάδι.  Γιά μένα αυτήν την  μορφή δυστυχίας πήρε το αγαπημένο και πατροπαράδοτο προνόμιο (υποχρέωση;) της ius primae noctis.

Αυτό το δικαίωμα και ευχαρίστηση τής εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο μπορούσε να θεωρηθεί κάλλιστα μια υποχρέωση και η μη εκπλήρωσή της θα εξέθετε έναν άρχοντα σαν εμένα στην σιωπηλή χλεύη τών υπηκόων μου. Αυτά βέβαια εξάρουν την ευφορία τών λίγων ωρών τής πρώτης νύχτας: η υποχρέωση, η εκμετάλλευση η επιβραβευμένη από τους ίδιους τους ανθρώπους που γνωρίζουν την μοίρα τους...

Την εκπλήρωση τού χρέους μου ήρθε να δυσχεράνει αυτό που -μην αντέχοντας πλέον- εκμυστηρεύτηκα στον γιατρό μου, προφασιζόμενος μιαν ανάγκη για σωματική τόνωση. Εκείνος με ψηλάφησε, με άκουσε στο στήθος, ήλεγξε ακόμη και τις νοητικές μου επιδόσεις! Εν τέλει έκρινε πως δύναμαι να ασκώ τα καθήκοντά μου κανονικότατα. 

 Όλα; τον ρώτησα...Κι αυτό το βάρος στο στήθος; Ξέρεις ότι υπάρχει και η υποχρέωση τής primae noctis. 

Υποκλίθηκε και απομακρυνόμενος με ενεθάρρυνε: Συνεχίστε το έργον σας. Μην σας αποτρέπει μια απλή coital angina. Σκεφτείτε τους υπηκόους σας!

Ώσμωση

 Το καλοκαίρι του 1995, Ιούλιος πρέπει να ήταν, μετακόμισα  σε ένα ευρύχωρο διαμέρισμα, πολύ κοντά στην παλιά μου κατοικία. Μού είχαν συστήσει τον ιδιοκτήτη τού διαμερίσματος, κάποιο πρωινό στην Εκκλησία. Λεγόταν κ. Τάκης και ένιωσα εκείνη την  αποστροφή που νιώθω για τα πολύ κοντά γεροντάκια, εκείνα που σε κοιτούν από κάτω προς τα πάνω, λόγω του ύψους τους...

Μέσα σε λίγες μέρες ολοκλήρωσα την μετακόμισή μου στο οροφοδιαμέρισμα κάτω από τον κ. Τάκη... Όλοι σχεδόν, συν τώ χρόνω βρίσκουμε ελαττώματα  στον χώρο που ζούμε ακόμη και μετά από 10 χρόνια παραμονής. Άν και τυπικός ανικανοποίητος, δεν βρήκα ψεγάδι κανένα πλήν της υπερβολικής ...ησυχίας.

- Και δεν χάρηκες;

Καθόλου, διότι μέσα στην σιωπή αυτή, διστάζεις να βάλεις το ραδιόφωνο, να μιλήσεις στο τηλέφωνο, να τραβήξεις το καζανάκι ακόμα και να μιλήσεις μόνος σου.

- Κανένας θόρυβος από επάνω;

Από πάνω ησυχία απόλυτη. Νόμιζα μερικές φορές πως ο κ. Τάκης δεν ζούσε εκεί...

- Πεθαμένος ήταν;

Ότι ζούσε αλλού έλεγα. Όποτε πάντως πήγαινα για την καταβολή τού ενοικίου, 1η τού μηνός, εκείνον τον έβρισκα ήδη μπροστά στην -κλειστή- πόρτα του, με τις πυζάμες του και την απόδειξη στο χέρι την οποία μου έδινε αφού έπαιρνε τα χρήματα.

Περνώντας ο καιρός συνειδητοποίησα πως δεν συνέβαινε τίποτα όταν έβαζα στην διαπασών την τηλεόραση ούτε εάν δοκίμαζα να κάνω τις ασκήσεις μου στο πιάνο. Τελικά δεν ενοχλιόταν κανείς από εμένα. Αντιθέτως...Αντιθέτως εγώ είχα αρχίσει να ενοχλούμαι από οσμές διάφορες...τσιγαρίλα, τσίκνα, οσμές τής τουαλέτας. Ούτε μια ευχάριστη μυρωδιά έως που εξόπλισα όλα τα δωμάτια μα αποσμητικό χώρου.

- Οι φωταγωγοί δεν ήταν;

 Όχι. Εννοείται πως είχα ελέγξει για σχισμές και για παράθυρα που δεν κλείνουν τέλεια. Ησύχασα για λίγους μήνες αλλά αργότερα, με αφορμή την πληρωμή τού ενοικίου, άρχισα να θέτω υπόψιν τού κ. Τάκη τις απορίες/διαμαρτυρίες μου. Μάλιστα τον ρώτησα, όπως εγώ ενοχλούμαι για διάφορους λόγους, εάν κάποιος άλλος ενοχλείται από τους θορύβους που έκανα εγώ: πλυντήριο, πιάνο, παραμιλητά ενίοτε.

- Τίποτα δεν είπε;

Είπε πως όχι και για να με ξεφορτωθεί είπε πως κάποια στιγμή θα περνούσε από την πόρτα μου να δει αν ακούγεται κάτι. Με καθησύχασε πάντως πως αυτά τα διαμερίσματα είναι απολύτως στεγανά στις οσμές, στους θορύβους, στα πάντα. Είπα "εντάξει" αλλά μου φάνηκε πολύ απίθανο ο γέρος να κατέβαινε για να περάσει έξω από την πόρτα μου.

- Κατέβηκε τελικά;

 Όχι αλλά εγώ, με την ιδέα αυτή, πήγαινα πολύ συχνά στο "ματάκι" τής πόρτας μου για να ελέγξω μήπως περνούσε ο κ. Τάκης. Συν τω χρόνω απέκτησα κάποια οικειότητα μαζί του και οι υποψίες μου εξατμίστηκαν. Μέχρι τον Φεβρουάριο τού 1998 όλα είχαν μπει σε μια σειρά. Μια δεκαριά μέρες από τα γενέθλιά μου άρχισα να αισθάνομαι πάλι τα ίδια πράγματα σε μεγάλη ένταση αλλά δεν ήθελα να απασχολήσω τον γέρο Τάκη που είχε καταπέσει κι άλλο.

- Πόσο άντεξες;

Δύο τρεις μήνες αργότερα, ερχόταν καλοκαίρι, ανέβηκα οργίλος στον γέρο. Μόλις είδε ότι ήμουν σε άσχημη κατάσταση, άνοιξε την πόρτα του επιτέλους και μου είπε να περάσω μέσα. Έκλεισε την πόρτα και είδα τον κακόμοιρο ανθρωπάκο να αποκτάει διπλάσιο ύψος από ό,τι πρώτα. Ξαφνιάστηκα και τον έσπρωξα. Έπεσε μπροστά στην πόρτα παρασύροντας και δυο αγαλματίδια που πέσαν στο κεφάλι του.

-Τίποτα δε σκέφτηκες;

Κατέβηκα κάτω και ...μόνωσα το σπίτι ώστε να μην νιώθω τσιγαρίλα (που τώρα έμοιαζε σαν να καπνίζει κάποιος στο 1μέτρο), θορύβους και σπρωξίματα στο σώμα μου, κυρίως από πίσω., σαν να βρισκόμουν σε βαγόνι τραίνου με αόρατους επιβάτες.

- Χαμπάρι δεν σε πήραν;

Από την βιασύνη μου πέταξα ολόγυρα τα λεφτά του ενοικίου και ξέχασα να πάρω την απόδειξη που έμεινε στον χώρο, με το ονοματεπώνυμό μου φαρδύ-πλατύ...Παρόλα αυτά ο κ. Τάκης δεν είπε ποιός τον είχε κακοποιήσει. Εγώ πέρασα το υπόλοιπο τής ημέρας στο κρεββάτι μου ώσπου με πήρε ο ύπνος, ένας ύπνος με διακοπές. Όταν ξύπνησα, αργά τη νύχτα, ανάμεσα στα άλλα ενοχλητικά, άκουσα κάποια βρύση να στάζει και σηκώθηκα να την κλείσω καλά. Τότε κατάλαβα πως ήταν άλλη μια λάθος αντίληψη, οι βρύσες ήταν όλες κλειστές. Φτάνοντας στην είσοδο τού διαμερίσματός μου είδα με τα ίδια μου τα μάτια να στάζουν, από το πάνω διαμέρισμα σταγόνες αίμα που σχηματίζαν μια κηλίδα που όλο και άπλωνε και πιτσίλαγε ολόγυρα...επιβεβαιώνοντας έτσι πως και εκείνο το διαμέρισμα, όπως και άλλα, δεν ήταν τόσο στεγανό όσο χρειάζεται για να μην παραβιάζεται η ζωή σου.

Είναι καλή η μάσκα;

 Εδώ δεν θα ερχόταν κανείς για να μάθει εάν η μάσκα μάς προστατεύει ή όχι από τον ύπουλο εχθρό. Θα μπορούσε όμως να αποκτήσει γνώση και νέες απόψεις που τα συστημικά κανάγια κρύβουν από τον πολίτη. 

   Η συζήτηση άρχιζε δίπλα μου ανάμεσα σε δύο κυρίες:

- Εγώ δεν καταλαβαίνω με ποιόν τρόπο  θα μάθει όλη την αλήθεια ο πολίτης...

- Σε παρακαλώ, εάν μπορείς, παράλειψε αυτόν τον όρο, αυτό το "πολίτες" Τί θα πεί πολίτες; Δεν ξέρουμε ούτε καν εάν στους πολίτες συμπεριλαμβάνονται και οι γυναίκες ή είναι μόνο οι άντρες αυτοί οι περίφημοι "πολίτες".

- Θέλεις να λέω "οι κύριοι και οι κυρίες";

- Ε τώρα...τί πολίτες; Υπάρχουν εργαζόμενοι-ες, εισοδηματίες, επιδοματίες, άστεγοι, ανάπηροι, πιστοί και άπιστοι. Τέλος πάντων, η κουβέντα μας είχε αρχίσει να φτάνει στην μάσκα και ειδικότερα στην περιέργεια που έχω να μάθω τελικά πώς είναι το πρόσωπο τού ψυχαναλυτή μου, τού ανθρώπου στον οποίο εμπιστεύομαι τα σώψυχά μου, μήνες τώρα. Ξέρεις τι εννοώ.

- Α καλά, τι σε νοιάζει...Σάμπως εκείνος νοιάζεται για τα μούτρα σου; Αυτό σε μάρανε; Για την μάσκα που λες, σκεφτόμουνα ότι, όπως ξέρεις λόγω τής εργασίας μου περπατάω πολύ και ανασαίνω με δύναμη. Και ο αέρας που πάει να βγεί από μέσα μου δεν μπορεί να απελευθερωθεί πίσω από αυτήν την...τάπα.

- Παθαίνεις φαρυγγίτιδες, λες;

- Σαμτάιμς. Πιο μεγάλο πρόβλημα είναι το πού θα βρεί διέξοδο όλος αυτός ο αέρας; Ένα μέρος του πάντως, αρκετά μεγάλο ...με δυσκολία το συγκρατώ. Για λίγο βέβαια. Μετά αρχίζει και βγαίνει από πίσω. Ξέρεις, τα "φύσα" που λενε. Δεν ξέρω...δεν ρωτάς και τον ψυχαναλυτή σου;

  

Μίμης ο σιδηρουργός

Ο Giancarlo Giannini στο φίλμ τής Lina Wertmuller

Αριθμοί

 Μια Κυριακή όπως τις άλλες Κυριακές

μετρήσαμε, βάλαμε κάτω αριθμούς

Τον αριθμό των γκολ που βάλαμε

εκείνων που δεχτήκαμε

Τον αριθμό στην φανέλα του μπαλαδόρου

τους πόντους που μαζέψαμε

Πόσους βαθμούς χρειαζόμαστε ακόμη;

Το παιχνίδι σήμερα κερδήθηκε

κι ας χάσαμε έναν ακόμα παίχτη

Γυμνά νεύρα

 Έπρεπε τότε να ήξερα πως μπορούσα να ελπίζω ακόμη, αλλά η περιρρέουσα ατμόσφαιρα μού στέρησε αυτήν την ...σοφία. Έτσι, όταν μού παρουσιάστηκε εκείνη η εξαιρετική ευκαιρία να σταθώ πάλι στα πόδια μου και να συνεχίσω την αναρρίχηση στην εσωτερική μου ζωή, εγώ προτίμησα τον ανέμελο περίπατο στην επιφανειακή επούλωση σωματικών παθημάτων. Άρχισα εκ νέου να χαϊδεύω τα πιο γυμνά από τα νεύρα μου.

Ίδια χάδια...Έκαναν την δουλειά τους. Οτιδήποτε μετριάζει την αίσθηση τού χαμένου χρόνου, τού ενεργού χρόνου, ευπρόσδεκτο είναι. Και φυσιολογικό είναι κανείς να πέφτει στην παγίδα. Όλοι το έχουν πράξει. Άλλος πολλές φορές, άλλος περισσότερες, κανένας μονάχα μια.

Σε κάποια στιγμή όμως ο ανελκυστήρας φτάνει στον όροφο της επιλογής σου και ανοίγει η πόρτα. Πρέπει να εξέλθεις τού θαλαμίσκου και να προχωρήσεις. Τέλειωσε η κάθετη, από κάτω προς τα πάνω πορεία. Ακολουθεί η οριζόντια μετακίνηση με την μονοτονία της. Αυτή η αίσθηση είναι που πρέπει να σε οδηγήσει να παραιτηθείς. Έχουν τελειώσει οι ευκαιρίες για τα "Υψηλά".

Σου μένει μόνο η άμεση παραδοχή, χωρίς χάσιμο χρόνου, ότι αυτό που απομένει εις το εξής να υιοθετήσεις είναι η πλήρης παράδοση στο προαναφερθέν επιπολής χάιδεμα ορισμένων γερασμένων γυμνών νεύρων.

Cinema

 

Ένας νέος φίλος

 Δεν είμαι αυτός που ήμουν, στα κακά και στα καλά

κάπως αλλιώτικο με αντικρύζω τώρα στα κάτοπτρα

Μαζί με μένα άλλαξαν όσα ήσαν δικά μου

Να, ένα παράθυρο έκλεισε εμπρός μου

και τα κλειδιά μου πιά δεν ανοίγουν 

τις γνώριμές μου πόρτες

Άλλαξαν οι φίλοι μου, χάθηκαν

στην θέση τών παλιών γνώρισα έναν καινούργιο

Έχει ένα αντικλείδι, λέει

που θα ανοίξει πάλι όσα έχουν κλείσει

Μια συναλλαγή προτείνει με αστερίσκους

που ασυζητητί απορρίπτω

Σχεδιασμός επί σοβαρών θεμάτων

 

Στην ηλικία μου, αυτήν του ώριμου άνδρα δηλαδή που θα αλλάξει η ζωή του, θα πρέπει κανείς να σκεφτεί όλες τις απαραίτητες συνιστώσες τής επερχόμενης περιόδου τής ζωής του. Να έχει προετοιμάσει το έδαφος και να μην αφήσει τίποτε στην τύχη και καμία εκκρεμότητα.

Απαραίτητο είναι πρώτα από όλα να εξασφαλίσει σε επάρκεια τα 3 Σ, δηλαδή Σωφροσύνη, Συναίσθημα, Σύνταξη. Τα δύο πρώτα θέλουν πολλή προσπάθεια και βοήθεια από τις συγκυρίες. Το τρίτο είναι το πιο εύκολο και δεν χρειάζεται να με απασχολεί.

Επίσης θα πρέπει η εμφάνιση, σωματικά αλλά και κοινωνικά να εκπέμπουν κύρος και αυτάρκεια. Όχι πλέον ευκαιριακές συναναστροφές. Λίγες συναναστροφές με σημαντικούς φίλους...χμ ή μήπως δεν χρειάζεται τόση εκλεκτικότητα; Πάντως υπάρχουν ερωτήματα που πρέπει να απαντηθούν, και έγκαιρα μάλιστα.

Δημοκρατία ή Σοσιαλισμός; Κοσμοπολίτικες διακοπές ή απόμακρα νησάκια; Ποιό είναι φρονιμότερο: να ψηφίζεις ή να μην ψηφίζεις; Ένα μεγάλο διαμέρισμα που δείχνει ότι είσαι "κάποιος" ή ένα μικρό ρετιρέ;

Μικρό ή μεγάλο; Ποιός με εκπροσωπεί καλύτερα; Η Δεξιά ή η Αριστερά; Ποιός νοιάζεται για μένα; Ποιός είναι πιο Έλληνας, ο Τσιτσιπάς ή ο Αντετοκούμπο; 

Το πουλί

Το πουλί είναι μέσα στο μικρό κλουβί

ίσα που φτάνει να το μοιραστεί 

με ένα δάκρυ πούχει συντροφιά

Στο δρόμο κοιτάζει από ψηλά

αγναντεύοντας τη δύση

αγνοώντας την οχλαγωγία

το μουρμουρητό του δρόμου

και τις χαρές της γειτονιάς

Τίποτε δεν τού λείπει εκεί μέσα

που κουρνιάζει ήσυχο, σκυφτό

τίποτε δεν τού λείπει

ούτε η αγάπη ούτε το φαγητό

και όταν διψάσει για νερό

σκύβει 

και λίγο από το δάκρυ πίνει

Η Επιδημία

 "Μόνη σωτηρία ο υποχρεωτικός εμβολιασμός...Μόνη σωτηρία..."

Film  Todo modo  του Elio Petri , Κείμενο του L.Sciascia

Χίλιες ψυχές

 Σύμφωνα με όσα εκείνος συναισθανόταν, όλα είχαν ψυχή. Γιατί; Επειδή και ο ίδιος είχε ψυχή; Ακόμα και ένα βαθιά ριζωμένο δέντρο σίγουρα δεν μπορούσε να κινηθεί, όμως αναμφίβολα διέθετε και εκείνο μια ψυχή... Αν όχι και περισσότερες από μια ψυχή. Και η ψυχή δεν ήταν τίποτε παραπάνω από .., κάλλος, αρμονία, και πάνω από όλα αναμνήσεις.

Δόξα τώ Θεώ (ή όχι;) εκείνος έτσι πίστευε και αναλόγως έπραττε και ενεργούσε. Όλα είχαν ψυχή, άνθρωποι και σύννεφα, πέτρες και τραπέζια. Μα, τότε, την ίδια την ίδια αξία είχαν όλοι και όλα; Άν ίσχυε κάτι τέτοιο, εκείνος έπρεπε να το γνωρίζει με βεβαιότητα, λόγω της ανάγκης του να διαχειρίζεται τα των ψυχών. Όπως επίσης έπρεπε επιτέλους να απαντήσει στο ερώτημά του: έχει ο κάθε άνθρωπος μία μόνο ψυχή ή δύο, τρείς και πάνω;

Ψυχές, λοιπόν, ίσον αναμνήσεις. Υπέροχες οι αναμνήσεις...Τι συναισθήματα μας δίνει η κάθε θύμηση! Όλες οι "θύμησες" δεν είναι ίδιες. Άλλο σου δίνει μια θύμηση που έρχεται και ξανάρχεται κάθε μήνα, κάθε χρόνο και άλλο -σχεδόν μια μέθη- σού χαρίζει μια ανάμνηση που έρχεται κάθε δέκα ή είκοσι χρόνια και ύστερα κρύβεται ξανά. Χίλιες λοιπόν ψυχές αξίζει εκείνη η ψυχή που περιέχει πολλές αναμνήσεις που όμως έρχονται, η καθεμιά, να σε συναντήσουν τρεις-τέσσερις φορές στην ζωή σου.

Εκσυγχρονισμοί

Λογικό είναι να καθιερωθεί το πιστοποιητικό εμβολιασμού, εί δυνατόν συνοδευόμενο από το αντίστοιχο πιστοποιητικό σεξουαλικής παρενοχλήσεως. 

- Σημαντικό το ζήτημα και ο καθένας το βλέπει όπως το βλέπει. Μα μετά 24 χρόνια;

- Γιατί ;...Είναι σαν τις πολεμικές αποζημιώσεις. Είναι απαιτητέες ακόμη και τώρα!

- Διαφορετικά τα μεγέθη και τα ζητήματα έχουν άλλα βάρη

- Όχι και τόσο...η γιαγιά μου έλεγε πολλές φορές πως, στην κατοχή, αξιωματικός των SS την πίεζε σεξουαλικά για να της παρέξει άδεια μετακίνησης τις νυχτερινές ώρες. Ειδάλλως θα την οδηγούσε στην τοπική kommandatur...Δεν την πίστεψα μέχρι που άρχισα να ζω μέσα από τον κινηματογράφο, να αντλώ ευχαρίστηση μόνο από αυτόν.

- Και;...

- Δεν θυμάσαι τον Σπύρο Καλογήρου: "Θα έρθεις μαζί μου ή θα σε δώσω στην Kommandatur μωρέ;"

Βισκόντι - Καμύ

Ο Μερσώ του σινεμά, το τέκνο δηλαδή του Καμύ και του Βισκόντι είναι ένα πλάσμα προνομιούχο όσον αφορά την δυνατότητα να ζει χωρίς την αίσθηση τής συνέπειας των πράξεών του. Η δυστυχία  ΤΟΥ αλλά και όλων ΜΑΣ αρχίζει την στιγμή που με αφορμή ακόμη και μια απλή παράβαση του νόμου (μια κακή στιγμή, που λένε) ανασύρεται από δεκάδες ερμάρια ένα παρελθόν, ξεπηδούν δεκάδες φάκελοι (φακέλοι λεγόμενοι), υποφάκελοι, δηλώσεις κ.λπ. Και όλα συνδέονται χωρίς να καταλήγουν κάπου αλλά...συνδέονται, αποκτούν μια "λογική συνέχεια", 3 το λάδι, τρεις το ξύδι...

Σοφά ρωτά το δικαστήριο: Είχατε βάλει την μητέρα σας σε οίκο ευγηρίας;...Κλάψατε όταν η μητέρα σας απεβίωσε;...Αληθεύει ότι την επομένη πήγατε σινεμά να δείτε μια κωμωδία; ... Αληθεύει ότι την επόμενη εβδομάδα αρχίσατε να βγαίνετε με μια δεσποινίδα;

Ο Μερσώ απαντά χωρίς εκδραμάτιση και μονολεκτικά, λες και δεν ήξερε ποιά είναι αυτά που θα ελαφρύνουν την θέση του, ποιά είναι αυτά τα ψέματα που ένα δικαστήριο αρέσκεται να ακούει από έναν απελπισμένο, αποσβολωμένο κατηγορούμενο.

Λέει την αλήθεια όσον αφορά το έγκλημά του, το οποίο έχει σχεδόν ξεχαστεί κάτω από τις τόσες ενδείξεις ή αποδείξεις (ποιά η διαφορά!) πως πρόκειται για έναν αναίσθητο. Όπερ έδει δείξαι... Σαν να μην μπορεί άλλο να περιμένει την τιμωρία του, ομολογεί. Αργότερα εκτελείται. 

Λειτουργεί ακόμα μια φορά αριστουργηματικά το δίδυμο Βισκόντι-Μαστροιάννι σε ένα μυθιστόρημα, το "Ο ξένος".

 

Gene Pitney