Το Ρομπότ

Πώς θα 'θελα να μην ξέρω το όνομά σας
ούτε το επάγγελμά σας
να μη γνωρίζω την ηλικία σας
ούτε τον τόπο κατοικίας σας!
Να αγνοώ το φύλο σας
τις προτιμήσεις σας στο κρεβάτι
τις πεποιθήσεις σας στην πολιτική
τα γούστα σας στη μουσική!
Από πού κρατάει η σκούφια σας
αν καπνίζετε τσιγάρο ή πίπα
Δεν θέλω να γνωρίζω
για σας πια άλλο τίποτα
παρά μονάχα αυτά που λέτε!
Ει δυνατόν χωρίς φωνή, δίχως καν γλώσσα
ψυχρά να φτάνουν ως εμένα
τα λόγια σας απογυμνωμένα
χωρίς φτιασίδια τοπικισμού
και ιδεολογίας στολισμένα.
Στο νόημα καλύτερα θα μπω
αν στον Κυβερνοχώρο μάθουν να ζητούν
πριν πεις το κοντό και το μακρύ σου
"Απόδειξε πως είσαι ρομπότ
και γράψε μας την άποψή σου".

Ο τύπος τού ανδρός

Να, και στον Πουτσίνι, στο ρόλο τού Πίνκερτον εμφανίζεται ο τύπος τού άντρα που αφού γλέντησε και παράτησε την πτωχή Μπατερφλάι, στο τέλος τον πιάνουν οι τύψεις. Τον γόη έκαμε ο Αμερικάνος αξιωματικός τού Ναυτικού που γύριζε τον κόσμο και στην Ιαπωνία σκέφτηκε να κάνει μια ...στάση κι ένα γάμο τής πλάκας, μέχρι να "νυμφευθεί στην Αμερική με πραγματικό γάμο". Φεύγει, νυμφεύεται κι επιστρέφει με τη σύζυγό του στην Ιαπωνία, όπου η Μπατερφλάι βάζει τέλος στη ζωή της. Τραγουδάει λοιπόν "Addio, fiorito asil" (Αντίο, ολάνθιστο καταφύγιο).

Τα Όρη

Όχι σπάνια -στο τέλος τής μέρας- δεν βρίσκει κανείς νέες σκέψεις. Τα σημερινά;

Η Πίστη κινεί όρη...τότε ποιανού είναι μεγαλύτερη η αξία; Της Πίστης, του Πιστού ή εκείνου που καλλιεργεί την Πίστη; Ή τα όρη είναι εύκολα στη μετακίνηση; Ξέρω γω...Είναι ο Προφήτης πιο απαραίτητος ή ο Εσταυρωμένος; Χωρίς τον Εσταυρωμένο η Πίστη υφίσταται. Ο Εσταυρωμένος, εάν πιστεύεις, θα υπάρξει. Αν δεν είναι Αύριο, ίσως είναι σ' ένα Χρόνο, σ' έναν Αιώνα.

Ο Εσταυρωμένος χωρίς Προφήτη θα περνούσε απαρατήρητος, ίσως τόσο απαρατήρητος που να μην κατέληγε καν Εσταυρωμένος. Όσο για τον Πιστό ...εντάξει, αυτός κάτι θα έβρισκε στο Οποίο να πιστέψει. Οπωσδήποτε!

Ένιωσα πως ήμασταν πλεονέκτες όταν απορρίπταμε τη Σοβαροφάνεια και επιμέναμε σαν Μερακλήδες πως "Η Σοβαρότητα μετράει, όχι η Σοβαροφάνεια". Πολυτέλειες... τώρα που εξέλιπε τελείως η Σοβαρότητα, νιώθω πολύ έντονη την ανάγκη ύπαρξης τής Σοβαροφάνειας.  

Στοργή

Η μαμά ανάβει την τηλεόραση 
να περάσει η ώρα τού μικρού 
που κάθεται μονάχο 
Σκέφτεται 
"Αχ,
θα με φροντίσει εμένα αυτό, 
μιά μέρα σαν γεράσω;..."

Μα ναι, 
πενήντα χρόνια αργότερα 
ο γιός φιλάει 
στο μέτωπο τη μάνα 
"Να σου βάλω 
λιγάκι
την τηλεόραση, μαμά;"

Happy anniversary

Και... Μα ναι
Θα τα λέγανε.
Δεν υπήρχε περίπτωση,
δε χάνονται μεμιάς οι άνθρωποι έτσι
ανάμεσα σ' ένα φέτος κι ένα πέρυσι

Θα τα λέγανε,
δεν αφήνει κενό πίσω του κανείς.
Αφήνει μερικά χιλιόμετρα δρόμου,
το όλο και πιο ξεθωριασμένο νόημα
τής λέξης "Εμείς"

Dolce vita

Πλεύκη

Ειδήσεις διάφορες διάβαζε στην εφημερίδα που ξεφύλλιζε πηγαίνοντας στην Ομόνοια με τον ηλεκτρικό: "Ξένος Επίτροπος χρειάζεται στην Ελλάδα... Πακιστανοί βίασαν 86χρονη μέσα στο τζαμί...Δασκάλα δίδασκε σεξ σε νέους μαθητές."

"Βλακείες", σκέφτηκε και άρχισε να βρίζει πάλι το δερματολόγο του που τον ανάγκαζε να κάνει αυτή τη διαδρομή. Παρακολούθηση κάθε μήνα κι εκείνο το ξινό ύφος με το οποίο έλεγε "Βάζε τις αλοιφές σου, έτσι κι αλλιώς οι κοκκινόμαυρες αυτές κηλίδες στο δέρμα σου δεν φεύγουνε. Βάλε τις αλοιφές μην χειροτερέψει η Πλεύκη σου. Πώς κάνεις έτσι; Εγώ, αν τις είχα δεν θα έδινα τόση σημασία!"

-Ξέρεις, γιατρέ, εσένα ίσως να μην σε πείραζε αλλά έτσι κι αλλιώς -με το συμπάθιο- δεν διακρίνεσαι  για την ομορφιά σου οπότε μικρό το κακό. Εγώ όμως κατά γενική ομολογία είμαι αρκετά νέος και εμφανίσιμος κι είναι κρίμα να έχω Πλεύκη .

-Ε...τι να κάνουμε...

-Άκουσα για μια νέα θεραπεία με μπύρα και πιπέρι πάνω στο δέρμα καθημερινά και πάπρικα με ούζο την Κυριακή...

-Χα χα χα... Δυστυχώς, φίλε μου. Είναι όλα Μ Π Ο Υ Ρ Δ Ε Σ! Δεν υπάρχει θεραπεία για την Πλεύκη! Μ Π Ο Υ Ρ Δ Ε Ε Ε Σ!

Είχε κάτι το ειρωνικό ο τρόπος τού δερματολόγου και σίγουρα απείχε πολύ από τον τρόπο που μιλούσε στους άλλους ασθενείς. Πικράθηκε ο ανθρωπάκος και σταμάτησε να πηγαίνει σε γιατρούς. Πέταξε τις κρέμες, τα διαλύματα και τις πομάδες. Δεν κατέβαινε πια Ομόνοια. Στενοχωριόταν για την κατάστασή του αλλά θυμόταν με χαρά την ατάκα "εσύ μπορεί να είσαι ασχημομούρης και να μη πολυφαίνονται οι λεκέδες στο πρόσωπο (που δεν το πιστεύω) αλλά εγώ..." Μουαχαχαχαχαχα!

Πέρασαν χρόνια -δέκα, ίσως και πιό πολλά- κατά τα οποία ο άνθρωπος ταξίδεψε πολύ, ξεκουράστηκε πολύ, δούλεψε πολύ, κοιμήθηκε πολύ αλλά ποτέ μόνος. Όλα στην υπερβολή. Είχε τόσο ξεκόψει από την προηγούμενη ζωή του, τις παλιές σκέψεις και συνήθειες ώσπου ένα μεσημέρι στο τραίνο, ενώ διάβαζε την εφημερίδα του ("Και δεύτερος Ξένος Επίτροπος χρειάζεται στην Ελλάδα... Πακιστανοί βίασαν 89χρονη μέσα στο τζαμί...Δασκάλα δίδασκε επί χρήμασι σεξ σε νέους μαθητές...") κάποιος τού έπιασε το χέρι:
-Ματθαίε, εσύ;

-Μάρκο... τι κάνεις;

-Περίφημα φίλε μου, στο τρέξιμο... πέντε χρονάκια ακόμα για τη σύνταξη. Κι εσύ; Καιρό έχω να σε δω. Ούτε στου γιατρού μας δε σε συναντάω. Μα τι έγιναν τα σημάδια στα μούτρα σου; Τέλειο χρωματάκι, τέλειο μαίηκ απ. Εγώ χάλια έγινα, κοίτα!

-Δεν είναι μαίηκ απ, είναι το φυσικό μου. Έγινα καλά. Να 'ναι καλά ο γιατρός μας στην Ομόνοια. Όντως, το δέρμα μου είναι όπως πρώτα. Τι μου θύμισες τώρα! Τρέχαμε τότε με τις αλοιφές, τις λοσιόν, ό,τι ακούγαμε το δοκιμάζαμε.

-Καλά εσύ. Εμένα και τους περισσότερους άλλους γιατί δεν μας έκανε καλά ο κερατάς;

-Τι να σου πω; Ούτε κι εγώ δεν ξέρω. Τα ίδια, ασφαλώς, τον πλήρωνα κι εγώ. Μονάχα, ίσως...ξέρεις κάτι...είχε γεννηθεί μια μεγάλη κόντρα μεταξύ μας, μια αμοιβαία αντιπάθεια, θυμάμαι. Μια περιρρέουσα ατμόσφαιρα πως ανταγωνιζόμασταν ποιος από τους δυο μας ήταν που τελικά θα κατατρόπωνε την Πλεύκη. Η νίκη ήταν μέσα στα μυαλά και τών δυο μας αλλά ποιος  θα ήταν δίκαιο να την καρπωθεί; 

Abat jour

Η μη-ομιλία

Δε θα σε ρωτήσουνε ποτέ
"Τώρα, γιατί μιλάς;"
Με ζήλο θα σε ανακρίνουν όμως
όταν για μια στιγμή σωπάσεις
"Τάχα τώρα τι σκέφτεσαι και δεν το λες;
τι απεργάζεται ο νους σου;"

Τα ίδια τραβάει κάθε Χριστός
Σαν λέει παραβολές και κάνει θάματα,
σιωπηλοί, όλοι, τον κοιτάνε

Όταν πάνω στο σταυρό βρεθεί
κι ο πόνος τον φιμώνει
αρχίζουν ένα γύρω όλοι:
"Μούγκανες, τώρα, δε μιλάς
Θεός να σου πετύχει...και Σωτήρ
ούτε τον εαυτό του δε τον σώνει!"

Ο εξαπολύων τας επιθέσεις

 Σημεία "no": ζελές, χείλη, φρύδια. Το παιδί με τα γυαλιά.

Το Φάντασμα του Σκυλάδικου

Αρετή

Έξω τοπίο: ομίχλη, δύση,
ήλιος καρφωμένος,
ουρανός και Τάμεσις
Μέσα τοπίο: ζέστη,
κουβέρτες, καναπές,
μυρωδιά από οινόπνευμα
σποραδικά φορμόλη
Η μαμά κρατά
το μωρό της αγκαλιά
ανακούφιση το άρωμα
της ποβιδόνης απ' το στόμα της
καθώς ανοίγει το βιβλίο
να βρει ένα παραμύθι
χωρίς την αμαρτία αυτού τού κόσμου
Σεταβλόν, χλωρίνη
κι εξαφανίστηκε η βρωμιά
άσπρες σελίδες μείνανε,
ξέβαψε το βιβλίο

Ποιο συναίσθημα;

Ο κόσμος αυτός που απελπίζεται, που οδύρεται, που δυστροπεί ...δεν ξέρω ποιό συναίσθημα αξίζει να νιώθει κανείς γι' αυτόν. Το ότι είναι "οι πολλοί" μάλλον παραπέμπει σε έναν όχλο με συμπεριφορά ορδής. Η ανάγκη τους για συσπείρωση κάνει φανερούς τους φόβους και τις φοβίες τους. Ο ...ομαδικός εγωισμός τους, που ορθώνεται μόλις μεταμορφωθούν σε ένα πλήθος μεγαλύτερο από ένα άλλο μικρότερο το οποίο μπορούν να τσαλαπατήσουν, έχει δυο όψεις: "θρίαμβος" όταν είμαστε οι πολλοί, "καταπίεση" όταν είμαστε οι λίγοι.

Το γεγονός πως ανήκω σ' αυτόν τον "χύδην όχλο" δεν με εμποδίζει να αντιληφθώ την ασημαντότητά μας - "ασημαντότητα"... πόσο επιεικής είμαι!

Η δοξασία πως ό,τι λέγεται Λαός, κοσμάκης, πολίτες, δικαιούται να ...έχει πάντα δίκιο είναι μια αυθαιρεσία που βολεύει όλους: κράτα εσύ την αίσθηση πως είσαι ο δίκαιος, άντλησε την ουσία τής ύπαρξής σου από το "αίσθημα δικαίου" τού οποίου το μονοπώλιο νομίζεις πως έχεις. Οι άλλοι θα κρατήσουν το δικαίωμα των "τελικών αποφάσεων" αν και θα σου τονίσουν πως οι αποφάσεις θα έπρεπε να είναι τελικά δικές σου αλλά -τι κρίμα!- δεν είναι.

Τυχεράκια! Άντε πάλι ...σου έλαχε ο ρόλος τού αδικημένου, εκείνου που τελικά έχει το δικαίωμα, το μοναδικό δικαίωμα, να καυχιέται πως ...αδικείται.

ΥΓ
Το τηλέφωνο χτυπάει, όλοι το ακούνε. Το ακουστικό είναι πολύ βαρύ για να το σηκώσει κάποιος. 

Ο εκ του ασφαλούς

Martini

Φέρνοντας την καταστροφή

Μαζεύονταν, σχεδόν κάθε βράδυ, οι τρεις φίλοι Χ, Ψ, Ω στο σπίτι του Χ. Εκεί συζητούσαν πίνοντας μπύρα κι ακούγοντας μουσική. Ο Χ καθόταν στον καναπέ κι οι άλλοι δυο στις πολυθρόνες. Όπως όλοι σχεδόν οι διανοούμενοι, πολύ συχνά, συχνότατα, κατέληγαν να συζητούν για τον θάνατο:
"Σιγά τα ωά!" και "όλα μια ιδέα είναι..." έλεγε ο Χ μα οι άλλοι είχαν τους ενδοιασμούς τους.

Ψ: Ναι, καλά...όταν έρχεται εκείνη η στιγμή που φεύγει η ψυχή από το σώμα σου... τρομάζεις ή δεν τρομάζεις; Από το στόμα θα βγαίνει, μάλλον, ε; Από πού; Έλα ρε, αφήστε την πλάκα...

Ω: Και πού ξέρεις πως πεθαίνεις όταν πεθαίνεις; Λέω δηλ. πώς ξέρεις ότι δεν θα αποφευχθεί το μοιραίο την τελευταία στιγμή; Όπως επίσης δεν μπορείς να ξέρεις αν μια ζαλάδα είναι ένα απλό συμβάν ή τα προεόρτια τού τέλους!

Χ: Βλέπεις τη ζωή να περνάει σαν ταινία μπροστά από τα μάτια σου. Αν δεν τα δεις είσαι μια χαρά Νταξ'. Τα κυριότερα στιγμιότυπα βλέπεις. Χι χι χι!

Ψ: Εγώ φοβάμαι πάντως!

Ένα βράδυ, αφού αποχώρησαν ο Ψ κι ο Ω, τρύπωσε ο Θάνατος και πλησίασε τον Χ που είχε ξεμείνει στον καναπέ.

-Εσένα, ρε φίλε, σου φαίνεται εύκολο να μιλάς για μένα από τον καναπέ; Για τι με πέρασες εμένα;    Επανάσταση, σοσιαλισμό, τέχνη με πέρασες;

-Νόμιζα πως μπορεί κανείς να σε δέχεται σαν κάτι το αναπόφευκτο που είσαι. Τα αναπόφευκτα μαθαίνουμε να τα δεχόμαστε. Να, πόνος η γέννηση, πόνος ο οδοντογιατρός, πόνος μπρος τα κάλλη, πόνος τής περιόδου κ.ο.κ.

-Μα εγώ δεν είμαι πόνος ούτε χρησιμεύω σε κάτι. Μια κλεισούρα είμαι κι αν λιγάκι με αφήνατε να περάσω απαρατήρητος, θα ήταν για όλους πιο εύκολα. Οι τελετές σας φταίνε. Συγκινείστε εκεί, μαζευόσαστε, ο ένας χαζεύει τους άλλους, οι άλλοι σκέφτονται τα έξοδα. Έξοδα...λες κι είναι κρητικός γάμος "Βάλε και 5000 μπαλοθιές επί 1 Ευρώ η σφαίρα=5000 Ευρώ"!

-Κρυάδες...

-Αυτό που κρύβεται πίσω από του θάνατου το φόβο είναι η μοναξιά που νομίζετε πως θα βρείτε κι όχι η απορία αν βγαίνει η ψυχή από το στόμα. Τι φοβάστε, μωρέ; Ο άνθρωπος είναι καταδικασμένος για πάντα να συγχρωτίζεται με τους ομοίους του. Και στο θάνατο -στην άλλη ζωή, σωστότερα- από συγχρωτισμό άλλο τίποτα...πατείς με, πατώ σε. Ο γέρος που τα κάνει πάνω του τρίβεται πάνω στα ρούχα σου. Εσύ, άπλυτος, λιγούρης και ξεμωραμένος τρίβεσαι πάνω σε καμιά λεπτεπίλεπτη κυρία που είναι στριμωγμένη ανάμεσα σε σένα και σε κανέναν εξίσου άθλιο με σένα. Με σένα και τους φίλους σου. Τέτοιοι άχρηστοι δεν λείπουν από πουθενά. Ακόμα και μετά θάνατον θα τους έχεις δίπλα σου να συζητάνε -τι άλλο;- πώς θα είναι η ζωή η επόμενη... όλο για κάτι το μελλοντικό θέλει να μιλάει ο άνθρωπος. Και μάλιστα, τις πιο πολλές φορές, φέρνοντας την καταστροφή!

Καθρέφτης

Τι είναι, είδωλό μου; Θλιμμένο σε βλέπω στον καθρέφτη. Αυτό είναι ασυνήθιστο, ξέρεις. Πρέπει το είδωλο να είναι σε αρμονία με το πρόσωπο που στέκεται μπρος το γυαλί. Εσύ όμως είσαι τόσο κακόμοιρος, κατηφής, τη στιγμή που εγώ νιώθω δύναμη γεμάτος. Τόση εκτίμηση έχω για μένα τώρα που μου αρκεί ένας απλός καθρέφτης, να δείξει το πρόσωπό μου κι εγώ θα μείνω εκεί, να με θαυμάζω με τις ώρες. 


Μάλλον ο λόγος ύπαρξής σου είναι ακριβώς αυτός: όταν πάω από ματαιοδοξία να πετάξω, εσύ φρόνιμο με κρατάς και προσγειωμένο ενώ τη στιγμή που πάω να γκρεμιστώ, το βλέμμα μου κάνεις φωτεινό, τα χείλη μου γελαστά, στους ώμους μου βάζεις φτερά. Μόνο μέσα σου, από καιρό, ζω πια καθρέφτη μου. Ξέχασα μου φαίνεται ποιος είναι ο εαυτός μου και ποιο το είδωλό του. Μικρή η διαφορά... Μου είναι αρκετό αυτά τα δυό να μείνουνε μαζί για πάντα.

Βίαιη εκπνοή, σαν φτέρνισμα

Όχι, δεν είμαι κατά τού γέλιου. Το γέλιο δίνει δύναμη, υγεία, ψυχική ηρεμία. Όχι πως κάθε γέλιο είναι φάρμακο. Όπως κάθε γέλιο δεν προκύπτει από το γελοίο έτσι και κάθε γέλιο δεν προκύπτει από το χυδαίο και το προσβλητικό. Το γέλιο που κάνει καλό είναι πρώτ' από όλα εκείνο το γέλιο που έρχεται αυθόρμητα, απρόβλεπτα σαν βίαιη αναπνοή. Τυχαία, σε μια παρέα δύο, τριών, πέντε ανθρώπων. 

Μου αρέσουν οι οργανωμένες εκδρομές και ξεναγήσεις μα δεν μου αρέσει το γέλιο που έρχεται από τους επαγγελματίες τού γέλιου, αυτούς που ζουν από το γέλιο, που παράγουν γέλιο σε μια ορισμένη ώρα. Επίσης δεν μου αρέσει το γέλιο που παράγουν αυτοί που νομίζουν πως "έχουν την ικανότητα να χαρίζουν γέλιο" (τι μετριοφροσύνη!).

Ένα γέλιο σε μια παρέα με ένα κρασάκι, με ένα αυτοσχέδιο τραγουδάκι σκωπτικό, ή σε έναν ποδοσφαιρικό αγώνα, τρέχοντας πάνω στο χώμα ή ανάμεσα στα δέντρα, με ποδήλατο ή με πατίνι. Το γέλιο εκεί, στ' ανοιχτά δίνει ζωντάνια...είπαμε, το γέλιο είναι και μια βίαιη αναπνοή. Θα έπρεπε λοιπόν να γελά κανείς κάτω από τον ήλιο, σε χωράφια, μακριά από κλειστούς χώρους γεμάτους καπνό. Χωρίς ωράριο και -πάνω από όλα- όχι "για να ξεφύγουμε από τα προβλήματα" αλλά να, γιατί έτσι είναι.

Και μου φαίνεται ανόητη αυτή η παραγωγή τού γέλιου, σε μαζική κλίμακα -ό,τι περισσέψει το πετάμε- γιατί αν δεν παράξουμε γέλιο "θα μας πουν μονόχνωτους και καταθλιπτικούς".

Les hommes

Ξερά

Μετά τον Επιτάφιο άρχισαν να μπαίνουν όλοι στο ναό. Ήξερα καλά πως ξεγελούσαν τον εαυτό τους, η είσοδος στο ιερό είναι απαγορευμένη αν πρώτα δεν έχεις περάσει από το μονοπάτι που σου καίει τα πόδια. Περπατώ σ' ένα δρόμο, προς το μπαρ. Ζευγάρια που φιλιούνται είναι ένα ντεκόρ για τα μπαρ, το νέον φωτίζει το πρόσωπο τής στολισμένης γυναίκας.

Ο άντρας, με το πάθος του, σκεπάζει την απροθυμία τής γυναίκας. Ο Παζολίνι ήταν ένας άγγελος τής αλήθειας τουλάχιστον σ' αυτό το θέμα: Οι γυναίκες του, από την Κολχίδα έως το Μιλάνο φιλούσαν με τα μάτια ανοιχτά τους εραστές τους, παθιασμένους ή όχι, μοιραίους ή ευκαιριακούς. Οι άντρες φιλιούνται μεταξύ τους με περισσότερο πάθος. Ακολουθούν τον εραστή τους, βγάζοντας τα ρούχα τους στο λιμάνι, άρτι αφιχθέντες από τη Θήρα.

Αυτό παρατηρώ, αυτό πρέπει να καταθέσω. Εδώ, απέναντι σε μια ημέρα που τελειώνει μ' ένα σάντουιτς κι ένα ποτήρι κρασί, αισθάνομαι ταλαιπωρημένος μόνο από το γεγονός ότι όλα αυτά έγιναν χωρίς να γνωρίζω το λόγο. Άδικο δεν είναι, σε τελική ανάλυση. Με κάνει μόνο να νοσταλγώ την εποχή που κάπνιζα τα βράδια - η μέρα τέλειωνε εκεί.

Αυτά γι' απόψε. Ξερά... Τα υπόλοιπα αύριο. Κι επιφυλάσσομαι του δικαιώματός μου και τής ευχαρίστησής μου: Σκέψεις, διάθεση κι επιχειρήματα ίσως αύριο να μην έχουν καμία σχέση με τα σημερινά.

Άσε, κ. Dalla...

Ήδη μερικοί δεν ήξεραν τον Dalla...Από αυτούς που τον είχαν ακουστά, μερικοί θα πουν: "Άλλος ένας θάνατος ανθρώπου τού καλλιτεχνικού κόσμου". Άλλοι θα πουν "πήγε να βρει την Amy Winehouse και τον M. Jackson..."

Βέβαια, στην Ελλάδα μας, ενώ οι θάνατοι τών δύο παραπάνω σταρς έγιναν θέμα σε τηλεόραση και διαδίκτυο, ο Lucio πέρασε στα ψιλά. Μα και αυτός...αν ήθελε να τιμηθεί η απουσία του, τόσο πολύ τού κόστιζε να βρεθεί μέσα σε καμιά μπανιέρα τίγκα στην ηρωίνη και στα υπνωτικά;

Όχι τίποτ' άλλο...Με ρωτάς, κ. Dalla, αν πήραμε χαμπάρι το θάνατό σου και εμείς. Μερικοί σίγουρα κάτι ακούσαμε. Αύριο, λέει, θα εκτεθείς -μέρα τών γενεθλίων σου- στην πλατεία τής πόλης σου, που την έκανες τραγούδι. Τώρα, για περισσότερα πράγματα, εδώ στην Ελλάδα, δε σε κόβω...

Κατ' αρχήν στα μπαρ, στο ράδιο, στην tv, δε σε άκουγα (ελάχιστα "σε παίζανε") ...κατά κανόνα άκουγα Αμερικάνικα και Βρετανικά. Δικαιολογημένα, βέβαια, αφού η Αμερική είναι πιο κοντά στην Ελλάδα. Καθώς και η ζωή μας είναι πιο κοντά στην Αμερικάνικη. "Κομματάρα, yeah..." που λενε οι Ράδιο Αρβύλα στο άκουσμα τών πρώτων ήχων τού δυνατού μπάσου και των εκκωφαντικών ντραμς.

Άλλο πράμα ο καλλιτέχνης που όλη την ώρα απασχολεί τα μ.μ.ε. με τις αποτοξινώσεις του, τις εμφανίσεις του στις οποίες κατουριέται, που αποκοιμάται όρθιος πάνω στη σκηνή. Σ' αυτά τα χρόνια, κ. Dalla, ο καλλιτέχνης είναι σαν σταρλέττα: για να ασχολούνται μαζί της πρέπει να κουνάει την ουρά της. Πολιτικές τοποθετήσεις και φιλοσοφικές σκέψεις θέλει ο κόσμος από τους σταρς;

Βγήκες να πεις καμιά παπαριά ποτέ κ. Dalla, όπως οι beatles ή οι άλλοι αγγλόφωνοι αστέρες που με το μάτι μαύρο από την πρέζα, έλεγαν διάφορα μεγαλομανιακά και ύστερα έπιαναν τα όργανα κι έβγαζαν με άγριες φωνάρες τα σώψυχά τους; Και δεν εννοώ τους Bowie, Clapton, Knopfler.

Κάποτε ο κ. Νιόνιος είχε πει για "...αυτή τη μαϊμού, το Ντάλλα, που με αντέγραψε" (sic). Τέλος πάντων. Εσύ πήγαινες κι ερχόσουν σαν τουρίστας. Την τελευταία φορά "μας την έκανες" και δεν ήρθες. Είπαν πως "δε σ' άφησε ο γκόμενος" :)

Τώρα κανονικά θα έπρεπε να βάλω ένα βιντεάκι με ένα τραγούδι σου. Μα έχω βάλει και θα βάλω πάλι κι άλλα. Τώρα -δεν ξέρω γιατί- μού έρχεται να βάλω το τραγούδι που θεοποίησαν οι "αρβύλα":

Σαν αμερικανάκι θα φωνάξω κι εγώ: kommataraaa...yeah. Στην υγειά σου, Αμέρικα...Και εις άλλα με υγεία. Όπως την εννοείς εσύ την υγεία ... τζόγκινγκ & κοκαϊνη.

  

J' attendrai