Βολική πίστη

Σκεφτόταν ο ποιητής (εννοώ όλους τους γραφιάδες, όταν αναφέρομαι σε ποιητές):

Αν πω όλα όσα σκέφτομαι και μόνο όσα σκέφτομαι, τότε θα με πάρουν με τις πέτρες όλοι αυτοί που με διαβάζουν. Αν πω και κάτι παραπάνω, κάτι για να "μένω στο παιχνίδι" θα συνεχίσουν να με ακολουθούν...εννοώ αν προσθέσω στα λεγόμενά μου λίγα πράγματα που τα πιστεύουν όλοι, τότε θα τα καταφέρω να γίνω ευχάριστος.

Να γινόμουν άραγε πιο ευχάριστος αν έδειχνα πως φοβάμαι τη γνώμη όσων με διαβάζουν ή πάλι θα ήμουν πιο αγαπητός αν έδειχνα σκληρός, αλαζόνας που κανέναν δεν υπολογίζω; Μες τη μοναχική μου πορεία δεν θα φάνταζα πιο αληθινός ή πιο τραγικός; Αυτό βασικά πιάνει περισσότερο κι από μια αυτοκτονία.

Μπάσσος: "Είναι μια εύκολη αυτοειδωλοκτονίααα!" (κατά το:  "E' un facile vangelo" στη Μαντάμα Μπατερφλάι)

Από την άλλη άκρη τής σκηνής, ένας άνδρας κοιλαράς, με κουστούμι έργου τού Μολιέρου είχε μιλήσει και συνέχισε:

- Μην λησμονάς να ικανοποιείς όλο το κοινό τής πλατείας. Άφησε για το Αριστερίστικο κοινό σου μιαν ικανοποίηση. Θέματα ομοφυλοφιλίας, οικολογίας, καθημερινής πλήξης...Όσο για το δεξιόστροφο κοινό, πες κάτι για τον... αυτόν τον κρητικό, σε -ακης τελειώνει...Α! Για τον Κοσμάκηηη...

- Το ξέρω, ξέρω τα όριά μου. Αυτό είναι σαφές. Τα ταμπού είναι ταμπού. Δεν μπορείς να βρίσεις τον Βελουχιώτη διότι θα σε φάνε οι αριστεροί. Αν δεν μιλήσεις για τον Κοσμάκη θα σε φάνε, όμως και οι δεξ...

- Μόνο οι αριστεροί;! Έχω έναν πολύ φίλο, αριστεριστή, δέκα χρόνια στο Τορίνο φοιτητής, ντύνεται σαν φλούφλης (10 χρόνια στο Τορίνο...ε!) κι όποτε περάσει από τη Λαμία, περνάει να προσκυνήσει το ... Μπάμπη Κλάρα. Σε δυο πρόσωπα δε σηκώνει κουβέντα ...στον Άρη και τον Ρονάλντο.

- Ναι ...αυτό θέλω να σου πω, χωρίς να λέω τίποτα καινούργιο: Πόσο εύρος έχουμε να κινηθούμε; Πολλά ταμπού. Τα καθορίζουν οι ιστορικές πηγές. Έτσι βλέπεις και το δεξιό να θαυμάζει το Τσε ή τον Γκαριμπάλντι. Και για αυτούς υπάρχουν πηγές ότι επρόκειτο για ...καθαρματάκια.

- Ιστορική πηγή βρίσκεις για όλα, αρκεί να θες...Σταρ σύστεμ... Τσε, Βελουχιώτης, Μάο...

- Α, μη γίνουμε κώλος τώρα. Άλλο Τσε, άλλο Βελουχιώτης, άλλο Μάο. Άλλο Κάστρο, άλλο Γκαριμπάλντι!

-Έτσι λες;

Μπάσσος : E' un facile vangelooo

Ήγουν, ελευθερίως: Πολύ βολική ετούτη η πίστηηη!

Τύραννοι

Ο τύραννος, τις περισσότερες φορές, δεν διακρίνεται εύκολα: δεν φοράει μεταξωτά ρούχα (αντιθέτως καμιά φορά είναι πολύ πρόχειρα ντυμένος), δεν στολίζεται από βαριά δαχτυλίδια, δεν μοιάζει βασιλιάς. Κορώνα, τιάρα δεν φοράει, δεν είναι εύσωμος κι επιβλητικός ή τρομερός στην έκφραση, κεραυνοβόλος στο θυμό του...

Τις πιό πολλές φορές, εκείνος που μας τυραννά είναι ένα ανθρωπάκι αξιολύπητο, ζαρωμένο, πληγωμένο, αδύναμο να αντεπεξέλθει στη ζωή. Ένα ανθρωπάκι που μπορεί να το πάρει ο αέρας και να το πετάξει μακριά. Κάποιος που έχει καταφέρει να πείσει όλους τους γύρω του πως δεν πρέπει να τον στενοχωρούν...

...γιατί είναι ΚΡΙΜΑ, ΝΤΡΟΠΗ, ΑΧΑΡΙΣΤΙΑ...

Ε, αυτός πολλές φορές είναι ο χειρότερος ο τύραννος, ο τύραννος που κανείς δεν σκέφτεται να "φονεύσει". Έχει την ίδια έμπνευση να σε κοιτάξει στα μάτια και να πει:

"ΚΙ ΕΣΥ, ΤΕΚΝΟΝ ΒΡΟΥΤΕ;"

Μισό Vs Μισό

Ζω στα φτηνά, σαν να λέμε ζω στο πάγκο πουλημένος μισοτιμής. Δίπλα μου άλλοι κάνουν εκπτώσεις, προσφορές και δόσεις άτοκες. Φτήνια ...φτήνια για να φάνε όλοι. Εεε, γκρινιάρηδες! ...αμέσως: "πέφτει η ποιότητα, πέφτει η ποιότητα!" Μια ζωή γκρίνια, γκρίνια σαν τής λαϊκής:

-Εγώ, τούτο, το είδα πιο φτηνό ακόμα, εκεί, λίγα μέτρα παραπέρα. Μισά από όσα ζητάς εσύ!

-Ε άντε πάρτο από κεί...την ποιότητα τού εμπορεύματος την πρόσεξες; Ήταν σαν τού δικού μου;

-Στην ποιότητα, στην ποιότητα κολλήσαμε ενώ δεν έχουμε να φάμε;

-Θέλω την ίδια ποιότητα να πάρεις...Μισοτιμής, μισοτιμής...μειώσαμε την ποσότητα. Ας σεβαστούμε την ποιότητα!

-Έλα...έλααα έβγαλε η ποιότης κώλο κι έχεσε τον κόσμο όλο. Ποιότης η πατάτα, ποιότης η τομάτα!;

-Έλα και η Τζοκόντα τού Ντα Βίντσι στη μισή τιμή ... και στη μισή δεξιοτεχνία. Μισοτιμής ο καλλιτέχνης και πάλι πολύς είναι!

-Εδώ κι ο ποιητής! Στα μισά λεφτά παίρνεις το ποίημα όλο.

-Η Αφροδίτη τής Μήλου με άαανευ το κεφάλιιι!

Ζω στα φτηνά, μισοτιμής και γύρω μου μισοτιμής μαλώνουν. Μισοτιμής παλεύουν, σε τιμή ευκαιρίας μονιάζουν... Πιο πέρα πίνουνε κρασί, μισό ποτήρι είναι νερό, το άλλο μισό μηλίτης. Νέες ιδέες ευωδιάσαν τον αέρα... παγκοσμιοποίηση! κι έτσι γίναμε μισό από το ένα, μισό από το άλλο. Στο όλο πακέτο κι ο καυγάς ... Ο καυγάς αυτός μάς αναζωογονεί, σαν να παίζαμε τάβλι.

Το ένα χέρι χτυπάει το άλλο ...τα δυο μαζί βαράνε το κεφάλι. Εννοείται πως δεν γνωρίζει η δεξιά τι κάνει η πλευρά η άλλη. Πάντα από δυο μισά ήμασταν φτιαγμένοι...Απλώς τώρα ήρθε η ώρα τα δυο μισά να χωρίσουν τα τσανάκια.

Εξοστρακισμένοι

Το χωριό όπου πέρασα τα πρώτα χρόνια τής ζωής μου δεν ήταν τίποτα παραπάνω από ένα από τα τόσα χωριουδάκια τής Λουκάνια. Σε υψόμετρο περί τα 900 μέτρα, βραχώδες, αφιλόξενο, δυσπρόσιτο ... υπήρξε τόπος εξορίας στα χρόνια τού φασισμού. Η περιγραφή που κάνει ο Κάρλο Λέβι στο βιβλίο του "Ο Χριστός σταμάτησε στο Έμπολι" ταυτίζεται με τις εικόνες που δίνει ο Ρόζι στο ομώνυμο φιλμ.

Η στρατηγική τού φασισμού ήταν απλή: οι "παρέες" αριστερών, οι μασόνοι, οι ομοφυλόφιλοι, έπρεπε να πάψουν να υφίστανται στα μεγάλα αστικά κέντρα. Διασκορπίζονταν δηλαδή σε περιοχές όπου έχαναν την επαφή με τους ομοϊδεάτες τους κι αναγκάζονταν να παραμένουν εξοστρακισμένοι ουσιαστικά, ξένοι ανάμεσα σε ξένους και με ελάχιστες επιλογές για να "σκοτώσουν το χρόνο τους". Το ξέδωμα ήταν ένας περίπατος στα δρομάκια, συνήθως από το δωμάτιό τους έως το σύνορο τού χωριού (συνήθως το όριο ήταν το νεκροταφείο).

Ευνόητο είναι πως οι κάτοικοι -λόγω χαρακτήρος αλλά και λόγω τής ιδιότητος τού εξοστρακισμένου που στιγμάτιζε τους αφιχθέντες- ήταν απόμακροι και δεν συνάπταν σχέσεις με τους ξένους αυτούς. Σκληροί άνθρωποι, σκληρό μέρος. Όταν ξαναπήγα είχαν περάσει περίπου σαράντα χρόνια από την εποχή τού φασισμού. Κι όμως, τίποτα δεν είχε αλλάξει. Η ίδια έκφραση στα πρόσωπα, τα ίδια δρομάκια, κλειστά παράθυρα.

Τελικά το νόημα τού τίτλου δεν ήταν "Ο Χριστός σταμάτησε στο Έμπολι για ... ανεφοδιασμό ή για να πάρει μια ανάσα ή για φαγητό ή για κατούρημα..." . Όχι, η σωστή απόδοση, η σωστή ερμηνεία τού τίτλου ήταν:
 "Ο Χριστός πέρασε από τα μέρη εκείνα μα, καθώς ήταν απρόσιτα, δύσβατα και αφιλόξενα, αποφάσισε να αλλάξει δρόμο. Τα άφησε να μείνουν με τη σκληρή ζωή τους, στην Παγανιστική σχέση τους με την ύπαρξη τής Γής που κρατάει όμηρους τους ανθρώπους πάνω της. Όμηρους και σκλάβους.".

Όλο εκεί το πάει

Ησύχασε, δεν έφυγα ακόμη

Ησύχασε, αφού  δεν έφυγα ακόμα...δεν πρόκειται να φύγω, άγνωστο κουφάρι πεσμένο, ακίνητο στο πεζοδρόμιο. Μέσα στην νεκρική ακινησία σου διακρίνω μιαν ανησυχία, ένα βουβό αγωνιώδη πανικό ... Ναι, φοβάσαι μήπως φύγω. Ησύχασε, είπα...Αφού δεν έφυγα ακόμα, εδώ θα μείνω μέχρι να έρθει ο κόσμος, να μαζευτεί το φιλοθεάμον πλήθος.

Θα κάνουν πηγαδάκια γύρω σου πολλοί και θα ακουστούνε γνώμες επαϊόντων, πορίσματα ερασιτεχνών ιατροδικαστών, τσιρίδες νοικοκυρών που δύσκολα τα φέρνουν βόλτα με το θυρεοειδή τους. Μέχρι τότε εγώ εδώ θα είμαι, να σού κρατώ το χέρι που όλο και πιο κρύο γίνεται καθόσον μένεις ακίνητος, σαν μαριονέττα σπασμένη, πεταμένη σ' ένα πεζοδρόμιο αυτής τής πόλης. Ησύχασε...αφού δεν έφυγα ακόμη, σημαίνει πως το θέμα σου το έχω πάρει ζεστά.

Άσε το θάνατο να κάνει σωστά απάνω σου τη δουλειά του, να ολοκληρώσει το έργο του. Να χαλαρώσεις και εσύ από αυτό το πιάσιμο τής νεκρικής ακαμψίας. Έχεις ακόμα δρόμο μπροστά σου: στην κατάσταση που είσαι θα έλεγα πως το μισό δρόμο μοναχά έχεις κάνει προς την "αθανασία". Εκεί θ' αφήσω να σε περιλάβουν οι άλλοι, δικαιοδοσία κι αρμοδιότητα άλλη δεν έχω.

Ησύχασε και μην με ευχαριστείς. Πιστεύω στη Θεία Δίκη κι ελπίζω και για μένα κάποιος θα βρεθεί να κάνει ό,τι κάνω για σένα. Κάποιος που δίπλα μου θα μείνει, κρατώντας μου το χέρι, μέχρι να έρθει το πλήθος να με παραλάβει με τα ουρλιαχτά, τα πηγαδάκια, τα περιπολικά και τα κονβόυ ασθενοφόρων και συναφών οχημάτων.

Κάποιος να μείνει κοντά μου, αν χρειαστεί, λέγοντας "Μη φοβάσαι, ρε φίλε...Εγώ δε φεύγω. Μαζί σου θα μείνω μέχρι να έρθουν οι περίεργοι. Όχι, δεν είμαι εγώ από αυτούς που τα παρατάνε, σηκώνονται και φεύγουν, διστάζουν μια βοήθεια να ζητήσουν ...Από αυτούς που λένε άσε μη μπλέξουμε, μωρέ, σε τμήματα και καταθέσεις...χαμένος χρόνος κι έχουμε και δουλειές!"

Crying

[

Crying to the Sky... searching for a Silver Lining
Hoping that the clouds I'm climbing aren't hiding rain
Nowhere left to go...
For every show now disappoints me...
Still the ghost of love-lost haunts me till my dying day

I could fly away...
Over this river of tears...
But I think I'll stay...
To face all my troubles and fight like a man
I won't fear... Love is near...

Crying to the Sky...
Weeping like a Silver Fountain...
Praying on the Holy Mountain that it won't rain...

I could say goodbye...
Follow the Sun and the Moon,
But that would be a lie...
My heart's in your hand
And I'm leading a band full of Blues... Just for you...

Crying to the Sky...
Searching for a Silver lining
Hoping that the clouds I'm climbing aren't hiding rain

Κατηγορία:

Μουσική

Άδεια:

Τυπική άδεια YouTube

• 
  

Επαναλαμβανόμενες μνήμες

Κρεβάτι στο κέντρο τού δωματίου και περιφερικά καρέκλες τοποθετημένες κατά μήκος  τών τριών από τους τέσσερις τοίχους. Εκείνος ο τύπος είναι ακίνητος στο κρεβάτι και βλέπει τις πλάτες τών καρεκλών. Αυτοί που κάθονται, μιλάνε στα ντουβάρια ... μεταφορικά αλλά και κυριολεκτικά, φυσικά.

Ίδια συζήτηση κι απόψε. Αναρωτιέται κανείς πώς μπορεί να διακρίνει κάτι που διαρκώς, αενάως, επαναλαμβάνεται στην πραγματικότητα, από μια ανάμνηση που ταλαντεύεται σαν ακίδα σεισμογράφου σπρώχνοντας τις ίδιες εικόνες στη συνείδηση, χωρίς νόημα, χωρίς ουσία. Απλώς παρουσιάζονται με κάποιο όνομα ή ένα τίτλο.

Από πού ξεπηδάει η ζωή; Πώς ξεγλιστράει μέσα από τα χέρια τις περισσότερες φορές; Ζουν τη ζωή τελικά μόνο όσοι έχουν στο κεφάλι τους αυτές τις μπόρες σεροτονίνης, καταιγίδες ντοπαμίνης; Μάλλον ...οι υπόλοιποι κείτονται σε κρεβάτια στα κέντρα δωματίων απευθύνοντας ερωτήσεις σε καθήμενους  που τού γυρίζουν την πλάτη.

Άσε τη μνήμη να ψάξει ανάμεσα στις εικόνες σαν χέρι μέσα σε συρτάρι. Η ακίδα θα σταματήσει ακριβώς σε ένα σημείο. Ασήμαντη εικόνα σημείου που όμως στο exif του αναφέρει τοπωνύμιο και ημερομηνία.

Κολλάντζα και κάθε μέρα!

Φίλε μου, πόσο μου είχες λείψει όντως! Είχαμε δέκα χρόνια να ειδωθούμε, ε; Εεεε λες και δεν πέρασαν από πάνω μας τα χρόνια. Ναι, μωρέ, ακόμα και τώρα, στα πενήντα+ συνεχίζουμε να κάνουμε τα ίδια, όπως παλιά. Σαν κάτι παρέες τού κινηματογράφου οι οποίες κάθε φορά που επανασυνδέονταν έκαναν αυτά που είχαν "από ανέκαθεν" καθιερώσει: κουτσομπολιό ο ένας, τεχνητή κλανιά ο άλλος και θυμάσαι, θυμάσαι, θυμάσαι;

-Μπορώ να βεβαιώσω πως μοιάζει με τεστ μνήμης- οι γέροι, τα παλιά, τα θυμούνται όλα ...το ξέρεις.

Κοίτα, έχουμε γύρω μας κι άλλους ανθρώπους, νεότερους...άσε να δούμε τι σκέφτονται οι νέοι, να δούμε πώς είναι οι σημερινές εικοσάρες, πώς συμπεριφέρονται στις εμμηνοπαυσιακές φίλες τους...άραγε κλέβουνε και σήμερα οι εικοσάρες τους θείους τών φιλενάδων τους. Να κάτι ενδιαφέρον..."τι να σκέφτεται αυτό το ανέμελο τσόκαρο (από τη Θεσσαλία;) για σένα που κόβεις τις τρίχες από το στήθος σου μ' αυτό το διάολο το τρίμμερ επειδή τώρα άσπρισαν κι αυτές;"

Αυτά -το λέω χτυπώντας τη ράχη τού δεξιού μου χεριού πάνω στην αριστερή μου παλάμη*- έχουν σημασία...όχι οι γκόμενες που είχαμε... εγώ πάντα τα καλά κορίτσια κι εσύ τα άλλα, τα επιπέδου Τμήματος Ηθών! Ή, ξέρω γω, το ότι ο γιος σου τώρα έχει την ηλικία μας όταν γνωριστήκαμε. Ποιος νοιάζεται;

Λέω, φίλε μου, να μην ξαναχαθούμε, να αρχίσουμε να βλεπόμαστε πάλι κολλάντζα και κάθε μέρα. Δεν υπάρχει άλλο φάρμακο κατά τών αναμνήσεων. Εκεί κατέληξα... σε τούτο το φάρμακο, μάλλον αυτό το κάτι σαν εμβόλιο: δε θα ξαναχωρίσουμε κι έτσι θα σταματήσουμε να βαλτώνουμε κάθε πέντε χρόνια -υπότροποι- σε τούτη την Παρελθοντολογία.

*Δοκιμάστε την κίνηση που περιγράφω. Υποβάλλει στο συνομιλητή σας την αίσθηση πως μιλάς βάσει στοιχείων.

Φάε

Σήμερα ζήσε, φάε και πιές όσο μπορείς...Το υπόλοιπο θα το φυλάξουμε για αύριο.

Σταθερές προτιμήσεις

Είμαι βέβαιος πως δεν έκατσα ούτε μια φορά να εξετάσω σοβαρά τις επιλογές που μου προσφέρει η γκαρνταρόμπα μου. Συνήθως ανοίγω τη δίφυλλη ντουλάπα, κοιτάζομαι στον ενσωματωμένο καθρέφτη -για να διαλέξω κάτι που ταιριάζει στο λουκ που στοχεύω- και ύστερα φοράω πάλι τα ίδια με χτες, προχτές κι αντίπροχτες. Έχω σταθερές προτιμήσεις εγώ, δεν παρασύρομαι εύκολα από τη διάθεση τής στιγμής.

Γραβάτα, ας πούμε, δεν σκέφτηκα να φορέσω εσχάτως...Έχω μια που μού είχε αφήσει ο πατέρας μου όταν πήρα το πτυχίο κι έβαλα κουστούμι. Μια Balenciaga, λίγο ταλαιπωρημένη. Δυο  χρόνια μετά, όταν πήρα μετάθεση στη Ρόδο, ο μπαμπάς από τη στεναχώρια του "έφυγε". Έκτοτε δεν αγόρασα άλλη γραβάτα όχι από ανέχεια αλλά...να, αισθανόμουν ότι βεβηλώνω τη γραβάτα τού πατέρα.

Είμαι άνθρωπος που πιστεύει στις ιδέες εγώ, στα μηνύματα που εκπέμπω γύρω μου...στα μηνύματα που προσλαμβάνω από τους άλλους. Γι' αυτό και δεν κυκλοφορώ με BMW και τέτοια. Όχι πως δεν διαθέτω τα χρήματα αλλά να ...προτιμώ να κοιτούν εμένα κι όχι τις ζάντες τού αυτοκινήτου μου. Εεε πιά, όταν με κοιτάζει μια γυναίκα, θέλω να κοιτάζει τα χέρια μου, όχι το τιμόνι που κρατώ!

Στο σεξ εφαρμόζω τις ίδιες αρχές. Περιμένω να βρω τον άνθρωπό μου. Μα και βέβαια θα μπορούσα κι εγώ να κάνω όπως οι άλλοι. Σήμερα ακούς συνέχεια "Την πήγα στο χάι εστιατόριο, ήπιαμε σαμπάνια, μετά πήγαμε σπίτι μου και αφού σνιφάραμε λίγο καλό πράμα, κάναμε ζωώδες σεξ, με ό,τι χωράει ο νους σου...". Άλλη στρέβλωση αυτή: "ζωώδες σεξ" ...μα τα ζώα κάνουν σεξ μετά από σαμπάνια και βοηθήματα; Όχι, δα! Δεν ξεπέφτω σε τέτοιες ευκολούρες. Το πραγματικά ζωώδες σεξ το κάνουν τα σκυλάκια που τρίβονται πάνω στα μαξιλάρια. Όπως κάνω κι εγώ καμμιά φορά... όταν έχω πραγματική όρεξη για αχαλίνωτες περιπτύξεις.

Επίσης έχω (συνειδητά εννοείται) απορρίψει τα καλοκαιρινά μπάνια, αυτή την υπέρτατη έκφραση τουριστικής πορνείας με τα κοριτσόπουλα να βγάζουν τα άσπρα κωλαράκια τους έξω, με τα κακόγουστα τατουάζ. Προτιμώ την πισίνα εγώ, βέβαια ...όλο αυτό το αλάτι τής θάλασσας ξηραίνει την επιδερμίδα μου. Τα συντριβάνια τής πόλης μου συνδυάζουν τη δροσιά με την κουλτούρα. Εεεε! Οι διακοπές δεν αποκλείουν την πνευματική καλλιέργεια... δεν είμαστε μόνο ζώα που καταναλώνουμε καρπούζια κάτω από τον ήλιο...

Εμ! Πολίτες είμαστε. Έχω ευαισθησίες εγώ μα και λογική. Ορθολογιστής κι ευαίσθητος ...εχθρός τού χρήματος, ορκισμένος εχθρός!

2 1/2

Εκπληκτικός ο Charlie Sheen στο ρόλο τού εαυτού του. Πολύ καλοί κι οι υπόλοιποι (όλοι) αλλά δεν υποδύονται τους εαυτούς τους.

Σκετσάκι

Η Α.Μ. ο Εντουάρντο Ντε Φιλίππο, σε αυτό το σκετσάκι πιάνει την κουβέντα με τον απέναντί του. Το θέμα: ο απογευματινός καφές (μαζί με το τσιγαράκι;)...κι όλα αυτά στο μπαλκόνι, μετά από έναν μικρό υπνάκο. Η σύζυγος δεν ... συμπράττει. Σύμμαχός του η πατέντα του...αυτό το παλιόχαρτο που, κατά την γνώμη τού "εφευρέτη", συμβάλλει τα μέγιστα στην απόλαυση, αφού παγιδεύει το άρωμα μέσα στην καφετιέρα. "Είναι μερικά απλά πράγματα, κυρ καθηγητή..."

Αθάνατη Μεγάλη Ελλάδα... Και πόσο άβολα νιώθει κανείς σε αυτό το Ελληνορωμαϊκό Πάνθεο που καταπλακώνεται από το Βαλκανικό στραγγάλισμα...

Όταν σταματάει η καμπάνα

Καμπάνες... Η πιό συνηθισμένη πηγή ήχου που μπορείς να εμπιστευτείς για να συγκεντρώσεις ανθρώπους. Να τους πάρεις από εκεί που κάθονται και να τους καλέσεις ή απλά να τους πεις, να τους πληροφορήσεις για ένα χαρμόσυνο ή ένα θλιβερό γεγονός. Καμπάνες μεγάλες, καμπάνες μικρές, κουδούνες για τα γελάδια...καμπάνες που παράγουν τη νότα si ή τη νότα do. Στο καμπαναριό τού Τζόττο έχει επτά καμπάνες, κάθε μιά με δικό της όνομα, λένε. Διαστάσεις και σύσταση, όλα παίζουν ρόλο. Πόσα κιλά μέταλλο με πόσο καλά μελετημένες τις ιδιότητές του!

Πόσο οξειδώνεται το μέταλλο από το οποίο αποτελείται μια μεγάλη επιβλητική καμπάνα; Πόσο από το βάρος της χάνεται στην φυσική της φθορά, πόσο επηρεάζεται εξαιτίας αυτού το εύρος τής ταλάντωσής της κι επομένως ο ήχος της; Παρόλα αυτά ο ένας ήχος ακολουθεί τον άλλον. Προχωρούν ανά δύο, σαν ζευγαράκια, για την ακρίβεια...Ντιν-Ντον, λέμε για τον ήχο της. Χμ... λες κι ο ένας ήχος είναι "Ντιν" και το δίδυμο ταίρι του είναι ..."Ντον".. Για κάθε ντιν, πάντως, υπάρχει ένα ντον κι ύστερα ένα άλλο ντιν. Τίποτα, ποτέ δεν προαναγγέλλει την σιγή τής καμπάνας. Όταν γίνει ησυχία σκέφτεσαι πως "μα ναι, φαινόταν πως θα γινόταν ησυχία...το τελευταίο χτύπημα είχε κάτι διαφορετικό από τα προηγούμενα...δεν ξέρω τι μα δεν ήταν σαν τα άλλα..."

Είναι παράξενο, ασυνήθιστο για μένα: όση ώρα γράφω για τις καμπάνες, νιώθω μέσα μου μια ηρεμία, την ησυχία μιας γόνιμης ερημιάς, την έλλειψη κάθε ανάγκης να διαβαστούν αυτές οι λίγες γραμμές. Αν ήμουν μια καμπάνα, θα ήθελα να βρίσκομαι κάπου όπου θα "στριγγλίζω" δίχως να με ακούει κανένας. Χα! Και ποιός με πιστεύει;! Θα έπαιζα συνέχεια με τον κόσμο το παιχνίδι "Κατάλαβες αυτή τη φορά πότε θα σταματούσα; Ένιωσες στο τελευταίο "ντιν" τι είναι αυτό που κάνει τη διαφορά στον τελευταίο χτύπο; Μα πες μου...δεν είναι ανοξείδωτο το μέταλλό μου; Ε;"

Για το μήνυμα "no reply"

Και τώρα έρχονται, λέει, να με πλησιάσουν ως φίλοι μετά τον παλαιό καυγά μας. Δεν κατάλαβαν ότι ο καυγάς έγινε ακριβώς γι' αυτό: δεν τους ήθελα φίλους!

Peppino

Χωριάτικη ζήλεια τού Νότου

Η απλοϊκή Κατερίνα τού χαμογελούσε
κι όταν χαμογελούσε
μέσα στα μάτια της υπήρχε ο φόβος
ένας εφιάλτης: Να, εκείνος φεύγει
την εγκαταλείπει
μόνη στον κόσμο, για κάποιαν άλλη

Με πόση γλυκύτητα στους τρόπους τον αναγκάζει
να ορκιστεί πάλι και πάλι
πως δεν θα μπορούσε με άλλη γυναίκα
πως δεν θέλει άλλη γυναίκα
παρά μόνο εκείνη

Ξέρει η δόλια Κατερίνα πως σπαταλάει
από τις στιγμές τους τις πιο ωραίες
μα συνεχίζει και τού ζητάει
καινούργιους όρκους, νέες υποσχέσεις
Υπάρχουν άραγε τρόποι κάποιον να δέσεις
πέρα από λόγια και ικεσίες;

Υπάρχει -είναι ο φόβος- μια μέρα σκέφτηκε
ενώ φαινόταν πως τρελαινόταν
Σε ανάποδες ώρες κοιμόταν
όταν ξυπνούσε απάνω του κρεμόταν
"Πώς θα το ξέρω αν με έχεις προδώσει;"

"Κάποια Κυριακή, στού χωριού μας την εκκλησία
όταν θα στέκομαι δίπλα στο άγαλμα τής Παναγίας
ας με κάψει ολόκληρο η Παρθένα
αν ποτέ προδώσω εσένα, ακούς;
Ήσυχη λοιπόν τώρα να ζεις, σύμμαχό σου έχεις άλλη γυναίκα..."

Πέρασαν αργοί οι πρώτοι μήνες,
Ύστερα τα χρόνια πήραν ταχιά την κατρακύλα
Κάθε μέρα, απ' το πρωί νωρίς -χαράματα, έβλεπες την Κατερίνα
αν τύχαινε στην εκκλησία να πας για προσευχή
Την έβλεπαν και οι άλλοι που 'φευγε το βράδυ

Σκυμμένη στο παλτό της μέσα, με το πηγούνι της στο στέρνο
Τις κρύες βραδιές δεν την ακούγαν και πολλοί στο δρόμο
Μόνο ο κρύος αέρας που κάτω από το πανωφόρι
έμπαινε να τής παγώσει την καρδιά
ύστερα να πάει μακριά, σε χιλιάδες πόλεις και χωριά
τη λεπτή φωνή της:
"Μαντόννα μου, είσαι αληθινά σύμμαχός μου;
Θα μού πεις ειλικρινά αν ακόμα είναι εκείνος δικός μου;"

Εξεταστές επιδομάτων

Να συστηθώ; Θα μπορούσα να είμαι ο Γουλλιέλμος τού Μπάσκερβιλ
Βενεδικτίνος μοναχός, πρώην Ιεροεξεταστής
Χαίρω πολύ, προς το παρόν είμαι ένας μέντωρ
Μέντωρ on the go...


Κυνηγώ, πλέον τώρα, παράνομα επιδόματα
Εξετάζουμε εδώ κι εκεί
Ό,τι ύποπτο επίδομα φανεί
Εγώ, ο Γουίλλιαμ τού Μπάσκερβιλ
Ο  αλύπητος ο Μπερνάρντο Γκουί
Και, όπως θα έλεγε η Τζόπλιν,
Ο φίλος μου ο Μπόμπυ Μακ Γκί

ΤΟΚ...ΤΟΚ...ΤΟΚ...

- (Μπ. Γκουί): Ο ανάπηρος ας μπει, διάολος μέσα του θα έχει χωθεί!

- (Γουίλλιαμ): Πώς ονομάζεσαι, ξεστρατισμένε;

- (Σαλβατόρε - ανάπηρος): Ζαλβαντόορε
 

ΤΟΚ...ΤΟΚ...ΤΟΚ...Ησυχία!

- (Εν χορώ)
Σαθρά επιχειρήματα, σάπιες δικαιολογίες
Ακρωτηριασμοί
Φωκομέλειες
Νοητικές Αναπηρίες
Κωφαλαλίες
Τυφλότητα
Πάσης φύσεως υπόκριση διαταραχήηης

Άλλη μια περίπτωσις Δαιμονοκατοχήηης!
Άλλη μια περίπτωσις Δαιμονοκατοχήηης!
Άλλη μια περίπτωσις Δαιμονοκατοχήηης!

Πάρτε τον από δω, εις την Πυρά
Οι εφημερίδες ας τα δείξουν αυτά!
Η Δικαιοσύνη βασιλεύει πιά.

Οι υπογράφοντες...Ημείς

Γουλλιέλμος Ντε Μπάσκερβιλ
Μπερνάρντο Γκούι
Μπόμπυ Μακ Γκι

Τα κουτορνίθια

Εεε... Σαν τα χιόνια!
Τι κάνεις; Γειά σου, ρε μεγάλε
Φίλος μου είσαι κι εσύ
Μάγκας, μακαντάσης
Τι μπορώ να κάνω για σένα, ρε
Για να σου τ' αποδείξω;
Να "ρίξουμε" εκείνον
Ή να "κρεμάσουμε" τον άλλον;
Όταν αποφασίσεις,
πες μου τι θέλεις από μένα
Για να πιστέψεις πως είμαστε φίλοι
Να μ' εμπιστευτείς
Να σε κρεμάσω στο ζωνάρι μου
Όπως κάνουνε οι κυνηγοί
Μαζί με τ' άλλα κουτορνίθια

Privacy

Θα αναφερθώ μόνο στα πολύ προσωπικά μου. Τα υπόλοιπα δεν αφορούν κανέναν.

Βάσια, nike και Τσώσερ

Ο μονόλογος τού φίλου μου άρχισε από την πεποίθησή του ότι η έξοδός μας από το ευρώ δεν θα δυσαρεστούσε ούτε ευχαριστούσε τον μέσο Πακιστανό στη χώρα μας και κατέληξε στη ...Βάσια!

-Και ποια είναι αυτή; Καμιά παλιά ιστορία που θυμήθηκες; Και τι σχέση έχει με τη συζήτηση ενώ είχαμε φτάσει στο σημείο ότι το ευρώ μπορούμε να το βάλουμε σε μια ντουλάπα-μαυσωλείο αδιαφορίας;

-Έχει σχέση...θυμήθηκα τη Βάσια, κάποια που κάποτε με έχωσε σε μια ντουλάπα, γυμνό και αναστατωμένο, όταν ξαφνικά κατέφτασε απρόσμενα στο σπίτι της ο γιός της, 17 χρονών παληκάρι... Πριν καλά καλά σκεφτώ τι θα μπορούσα να κάνω ώστε να αποφύγω την (αμήχανη) συνάντηση με το παιδί αυτό, με μια σπρωξιά βρέθηκα σε μια ντουλάπα, μια παπουτσοθήκη για την ακρίβεια. Πολλά πέρασαν από το μυαλό μου, σαν σε φιλμ...όπως λόγου χάρη "τι στο διάολο θέλουν και δίνουν στους έφηβους κλειδιά τής εξώπορτας, κλειδιά τού διαμερίσματος;". Βέβαια, η Βάσια χωρισμένη ήταν, δεν μπορούσε να έχει μόνο εκείνη κλειδιά! Ναι, εγώ όμως πώς θα τα έβγαζα πέρα έτσι γυμνός, περιτριγυρισμένος από παπούτσια αθλητικά να όζουν ποικιλοτρόπως; Σε ζάλισα;

-Όχι, όχι...προχώρα, Chaucer μου εσύ!

-Ναι...έλεγα πως τα ρούχα μου δεν τα είχα μέσα στη ντουλάπα, αντιθέτως τα είχε στο χέρι του και έκλαιγε ο νεαρός, ρωτώντας τη μάνα του πού με είχε κρύψει κι αν κάνει κάτι όταν εκείνος λείπει από το σπίτι. Τελικά ο νεαρός ρωτούσε μέσα σ' όλον αυτόν τον κυκεώνα, αν η μαμά του τού κρύβει κάτι! Επιπροσθέτως, όλο και κάποια μικρή κατσαριδούλα μπαινόβγαινε μέσα από τα nike, τα adidas κ.λπ.

-Μπλιάχ...τι έκανες, Τσως;

-Ξέρεις εμείς οι άντρες πώς είμαστε ...Αγαπούσα κι εκτιμούσα τη Βάσια και σαν οπαδό ενεργό τού ΚΚΕ (πολύ "από πόρτα σε πόρτα") την εκτιμούσα: πολύ διαβασμένη, συγκροτημένη, με την σωστή έννοια "χειραφετημένη", κομουνίστρια πραγματική. Συνέχεια μού "έριχνε στα αυτιά" όταν πήγαινα να τής βρω ψεγάδια στην ιδεολογία της. Τελικά έπρεπε να "παίρνω το αίμα μου πίσω" στον στίβο τού σεξ. Με τάπωνε κι έτσι ήταν καθήκον μου να την ταπώσω μετά.
Όμως αυτή η ακαταστασία στην παπουτσοθήκη κι η αδυναμία της να διαχειριστεί μια σεξοτέτοια κρίση με τον τόσο κλαψιάρη έφηβο γιό της, τής στοίχισε πολύ στην εκτίμησή μου. Δεν ένιωθα πια την ανάγκη να την ταπώνω. Έτσι, λοιπόν, χωρίσαμε. Μπήκε στη ντουλάπα, δηλαδή... Όπως λένε όμως "Φταίμεεε κι οιοιοι δυόοο που ζούμε χώωωριααα".

Ο κασκαντέρ

"Η ζωή είναι μαζί μας σκληρή μα όχι από σκέτη κακία. Συνάμα μάς σκληραγωγεί, θέλει να μάς κάνει άντρες και γι' αυτό βάζει στο δρόμο μας εμπόδια. Άλλα από αυτά τα πηδάμε με την πρώτη, άλλα με κάποια δυσκολία και σε άλλα ...στοπ! κολλάμε. Είναι δηλαδή μια δοκιμασία όλα αυτά, η ζωή είναι αγώνας...εδώ φαίνεται ο μάγκας"

Με αυτά τα λόγια (μαζί με μερικές σάλτσες) ο άνθρωπος τής ιστορίας μας έπεισε κάποιο ψώνιο να ζήσει τη ζωή του αντί για εκείνον. Το "ψώνιο" είχε τόσο μεγάλη διάθεση -ίσως κι ανάγκη- να ξεπερνάει εμπόδια, να πηδάει πάνω από λακκούβες, να κολυμπάει στη μέση τής θάλασσας, να τον κυνηγά η αστυνομία, η εφορία, οι απατημένοι σύζυγοι, οι παπαράτσι, οι υποχρεώσεις...Χάρηκε ο καθημερινός ανθρωπάκος όταν ο τύπος δέχτηκε να γίνει ο -ας πούμε- κασκαντέρ του.

Εμφανισιακά ήταν ο κλασικός τύπος γιά σκληρές δουλειές, για ζωή με δράση και σασπένς, ριψοκίνδυνη. Μούσκουλα, παράστημα αθλητικό κι ένα στυλ αρρενωπό στους τρόπους του, είχε... Συν μια φωνή μπάσσα και πολλή διάθεση για δουλειά. Έμεινε με κάποιο σκεπτικισμό, βλέποντας αυτή την προθυμία του. Τι ήταν τούτος;...
"Βρε μπας και αρχίσει να πλήττει όταν θα δει πως ζώντας τη ζωή μου δεν επρόκειτο να ...το χαρεί;".

Μετά από χρόνια, η καθιστική ζωή, η ανώφελη καθημερινότητα, η έλλειψη προβλημάτων, η χλιδή και η μαλθακότητα τής ζωής τού ανθρώπου μας (που τώρα είχε αναλάβει ο κασκαντέρ να διεκπεραιώσει), τον είχαν μαραζώσει. Τον έπιασε, που λένε, μια μέρα και τού μίλησε:
"...Κοίτα, στην αρχή είχα σκεφτεί μήπως δεν τα βγάλω πέρα ... μήπως δεν καταφέρω να "παίξω" τη ζωή σου. Τώρα όμως πρέπει να σού πω ότι το αντίθετο με προβληματίζει: είναι όλα τόσο εύκολα και γαλήνια στη ζωή σου που εγώ δεν θα βρω ποτέ την αδρεναλίνη που χρειάζομαι. Γι' αυτό κι έγινα κασκαντέρ. Γι' αυτό ανέλαβα τη ζωή σου, αλλά...".

Δεν τέλειωσε τη φράση του μα, από μια κίνηση τών φρυδιών του, κατάλαβε ο εργοδότης πως η συνεργασία τους είχε μόλις τελειώσει. Είχε μείνει δίχως κασκαντέρ αφού αυτός ο αδρεναλινομανής είχε φύγει και προφανώς ήδη έψαχνε αλλού δουλειά. Δεν πέρασε πολύς καιρός, ίσως καμιά βδομάδα -δεν είχε προλάβει καν να βρει αντικαταστάτη- όταν τού κόσμου όλου τα προβλήματα πήγαν και τον βρήκαν. Λακκούβες να δουν τα μάτια σας, ξύλο και παπαράτσι, απατημένοι σύζυγοι ακόμα και θηρία από τσίρκο τον πήραν κάποτε κυνήγι.

Τράβηξε ο άνθρωπος πολλά στην υπόλοιπη ζωή του. Μα μες τις περιπέτειες και στις πλημμύρες τής αδρεναλίνης που καταβρέχαν το μυαλό του, εκτός από τον πόνο του, μέσα του δούλευε και μια κακία για τον τύπο που τον είχε παρατήσει, τον κασκαντέρ που ήθελε περιπέτειες μα δε βρήκε κι έφυγε: "Κορόιδο κασκαντέρ, ηλίθιος που στάθηκες...λίγο ακόμα να καθόσουνα μαζί μου και τώρα θα με ευγνωμονούσες!"