Βαγγελίστικα

 Ο μικρός Βαγγέλης από τα 3 του χρόνια περνούσε τις μέρες με τον πατέρα του, μιλώντας επί ώρες, μιλώντας επί μέρες, περνούσαν οι ηλικίες. Λόγια όλο και πιο μεγάλα, λόγια από συζητήσεις όλο και πιο θολές, λόγια και λέξεις ορθογραφίας, καλλιγραφία χωρίς φύλο. Πιπίλα που πέφτει και λέξεις. Νερά που καταβρέχουν, σύννεφα που περνούν πετώντας και πάλι λέξεις. Καβούρια στα βράχια, μεγεθυντικός φακός που καίει το χαρτί, Ντελ Πιέρο - Τζίμι Χέντριξ και λέξεις. Μια τόσο μεγάλη επιθυμία να γράφει αυτά που λέγονταν, όμως τί απροθυμία!

Κι έτσι τα λόγια του μοιάζαν νεολεξίες και είχαν κάτι πολύ χαρακτηριστικό. Ήταν αυτό που πολύ εύστοχα είχε παρατηρήσει κάποιος ή κάποια: "Άρχισες πάλι να μιλάς τα Βαγγελίστικα".

C. Rea

 

She closed her eyes

              She closed her eyes

                        (Chris Rea)

Έκλεισε τα μάτια για λίγο και όταν τα άνοιξε πάλι πρόσεξε μια επιγραφή στον απέναντι τοίχο..."φασίστες δε σας ξεχνάμαι". Σκέφτηκε πως μόνο όταν πεθαίνεις, μόνο τότε μπορεί να ξεχαστείς. Σουφρώνοντας τα φρύδια η κ. Ένγκλεντιν άρχισε να κοιτά τα αγόρια και τα κορίτσια που κρέμονταν από το μονόζυγο, στα 6-7 μέτρα μακριά της. Εστίαζε στις κοιλιές τους και φαντασίωσε, για λίγα λεπτά, πως τα προεφηβικά κορμιά ήταν γυμνά και ταλαντώνονταν, με τους άγουρους μύες τους να συσπώνται. Η τόση αθωότητα την πήγε πίσω. Πίσω στις μέρες της. Πίσω στα πρόσωπα που της δημιουργούσαν τα ίδια συναισθήματα.  

Ο Μιχάλης, ο Πελοποννήσιος με το αξάν τού Πύργου, βλάχος κανονικός μα τόσο τρυφερός μαζί της. Σκληρός με τους άλλους. Τα γαλάζια του μάτια και εκείνη η αθωότητά του να παρασυρθεί από την γυναίκα τού φίλου του ερωτικά...και εκείνη η ευκολία να δεχτεί να τον κάψουν τον σύζυγο ώστε να μην βρεθεί η σορός του...Πόσο γλυκός όμως!

Έπειτα ο Ευάγγελος, που είχε μάλιστα μοιραστεί το ίδιο κελί με τον Πελοποννήσιο για δυο χρόνια. Από τον Μιχάλη είχε γνωρίσει τον Ευάγγελο η Ένγκλεντιν και τα έφτιαξαν πίσω από την πλάτη του. Φρόντισε όμως να μην πληγωθεί κανείς. Τις άδειες που έπαιρναν οι δύο φυλακόβιοι άνδρες, τις περνούσαν με την Ένγκλεντιν αμφότεροι ο είς εν αγνοία τού άλλου.

Η καϋμένη άκουγε με διαφορετική περιγραφή τα συμβάντα τής φυλακής, τής Ακτίνας Ά, τού κελιού τάδε. Ο Ευάγγελος είχε να το λέει πως το δικό του κακούργημα ήταν ...ευγενέστερο από τού Μιχάλη που "είχε λερώσει τα χέρια του με αίμα"

Θυμήθηκε ακόμα δύο συντρόφους που την είχαν σαγηνεύσει πριν χρόνια (οι ψυχαναλυτές έλεγαν πάντα πως οι εγκληματικοί τύποι γοητεύουν τα άτομα τού αντίθετου φύλου από το δικό τους). Άρχισε να κοιτάζει τα παιδιά τής παιδικής χαράς που είχαν πια λιγοστέψει. Αθώα και χαμογελαστά πρόσωπα μπορούσε να δει όχι όμως προς αυτήν.

Ο τοίχος πάλι τράβηξε την προσοχή της και η ανορθογραφία "...δεν σας ξεχνάμαι" την έκανε να νιώσει μάταια όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω της. Τάξη και λαγνεία χρειαζόταν η ζωή της, υπέθεσε.

Τον κακό σου τον καιρό

Ακόμη και αυτοί

οι δικοί μας οι καιροί

οι τενεκέδες οι κενοί

και παντοιοτρόπως ευτελισμένοι 

ακόμη και αυτοί οι καιροί

θα ακούσουμε κάποτε 

να αποκαλούνται

ριζοσπαστικά επαναστατικοί

U scaccaricchie

 Μέσα στο σπίτι τριγυρίζεις κάνοντας μικρούς θορύβους.

Γελάς τόσο άκακα... Ναι, ξεγελάς πως ένα παιδάκι είσαι μόνο, που τραβάει το τραπεζομάντηλο από το τραπέζι μετά το δείπνο, που τραβά τις άκρες των σκεπασμάτων, πέρα δώθε πας τις καρέκλες...

Και λες ένα παιδί είσαι που δεν γεννήθηκε ποτέ. Η μαμά σου, λες, κάθε βράδυ, με τελετουργική συνέπεια έπινε τις σταγόνες που τής έδωσαν να παίρνει μέσα σε λίγο κρασάκι, ώστε να μην γεννηθείς ποτέ ή μιάν ημέρα να ξυπνήσει η μάνα σου και να δει τα σεντόνια της γεμάτα από αίμα και σένα να μην σε νιώθει πιά να κλωτσάς μέσα της. Να μην σώσεις και γεννηθείς με λίγα λόγια...

Τι ψευτάκος που είσαι! Η μάνα σου δεν άντεξε μέχρι το τέλος (σου). Σταμάτησε τις σταγόνες και άρχισε να τρώει καλά. Γνώρισε και κάποιον που τής έδωσε αγάπη. Τόση αγάπη και για σένα! 

Αυτή ήταν η πραγματική ιστορία. Πουθενά όμως δεν γράφτηκε πως, σε δύσκολους καιρούς, ξέχασαν να σε βαφτίσουν.

Κόκκινο καπελάκι φοράς και αστεία τρομάζεις τους ανθρώπους.

Photographs &

 

Η σταδιοδρομία συνεχίζεται

 Στο σημείο όπου κλήθηκε η αστυνομία έφτασε ο υπαστυνόμος  Φ. με δύο όργανα τής τάξεως. Συνάντησε έναν ανθρωπάκο που έτρεμε σαν το ψάρι. Ανήσυχος, έντρομος με ένα κλειδί στο χέρι που έτρεξε να το δώσει στους αστυνομικούς.

- Γρήγορα, ανοίξτε...το τελευταίο δεκαήμερο η μάνα μου ούτε απαντάει στα τηλέφωνα ούτε παίρνει κανέναν τηλέφωνο. Εννοείται πως δεν βγαίνει λόγω τού φόβου...

Ο υπαστυνόμος Φ κοίταξε γύρω του, στέκοντας κοντά στο πλυσταριό όπου έμενε η γερόντισσα και είπε "Εδώ δεν συμβαίνει τίποτα"

- Ανοίξτε παρακαλώ. Εγώ δεν τολμώ...

Όπερ και εγένετο. Το θέαμα που αντίκρυσαν είναι αδιάφορο: μία γραία νεκρή, στο κρεββάτι της σε ελαφρά αποσύνθεση.

Πω πωωω είπε το ένα από τα όργανα. Σε αποσύνθεση...Ε υπαστυνόμε Φ.; Οπωσδήποτε Covid ...αλλά σε αποσύνθεση; Πόσο καιρό έμεινε έτσι;

- Εεεε...Η κοινωνική απόσταση, παιδί μου

Αυτά είπε ο Φ. και μέσα του γύριζε ακόμη η σκέψη: Εδώ δεν συμβαίνει τίποτε.

Ο αντάξιος του είδους του

"Ricordati che sei solo una cavia" - "Μην ξεχνάς πως είσαι μόνο ένα πειραματόζωο" (C. Ingrassia, στο φίλμ Un mostro e mezzo) 

 Ένα ποντίκι μέσα στο σπίτι. Φεύγω από το δωμάτιο και μοιραζόμαστε το σπίτι. Αργότερα του αφήνω ολόκληρο το σπίτι και βρίσκομαι στους πέντε δρόμους με τα τσουμπλέκια μου και τα φορτώνω στο αμάξι. Κλείνω τις πόρτες του αυτοκινήτου και ανάβω την μηχανή. Χα...προς τα πού ξεκινάω;

 Άκουσα πως όλα αυτά που ζούμε είναι ένα πείραμα. Αν είναι έτσι, τότε ένα ποντίκι στο 

σπίτι σίγουρα είναι ένα πείραμα που σκοπό έχει να καταγραφεί η αντίδρασή μου (αν και είναι γνωστό πως ο ρόλος του πειραματοζώου είναι αναφαίρετο δικαίωμα του ποντικού). Ο πειρασμός να αποπροσανατολίσω το πείραμα ήταν σίγουρο πως θα με νικούσε.

Λοιπόν ...ποιό θα ήταν το λιγότερο αναμενόμενο; Να φύγω από την οικία μου...Και το πιό αυθόρμητο; Να εξολοθρεύσω τον ποντικό; Όπου μπαίνει ένας ποντικός όμως, σημαίνει πως με τον ίδιο τρόπο θα μπει και άλλος...και άλλος. Συνήθως καταλήγεις να γεμίσεις το σπίτι με παντός τύπου ...αντιποντικικά και τίποτε δεν καταφέρνεις!

Στο τέλος χάνεις τον πόλεμο. Μένει μόνο να το παραδεχτείς. Θα φύγεις από το σπίτι. Ανάμεσα στις σκέψεις αυτές συνυπολόγισα και άλλους παράγοντες. Δεν φταίει μόνο ο ποντικός μέσα στο σπίτι αλλά και όλα τα υπόλοιπα -έξω από το σπίτι. Είναι στ' αλήθεια δύσκολο να βρεις ποιός είναι τελικά ο πειραματιζόμενος και ποιός το πειραματόζωο (ή ΤΑ πειραματόζωα;)

Για να μην καταγραφεί η αντίδρασή μου ως η "Αναμενόμενη", είπα να συμβιώσω με το ποντίκι. Να δούμε ποιός θα αντιδράσει πιό απρόοπτα. Ποιός θα φανεί πιό αντάξιος του είδους του. Ξεφόρτωσα το αμάξι και μπήκα στο σπίτι μου πάλι, με μια μεγάλη χαρά που θα άρχιζε ένας πόλεμος.

 

Επαναληπτικότητα (Στον Φίλιππα, εχτές που γιόρταζε)

Κοιμήσου. Γρήγορα κοιμήσου για να αρχίσει ο εφιάλτης, ο πολύωρος εφιάλτης. Αν προλάβεις να τον δεις μονορούφι όλον, θα μπορέσεις να ξυπνήσεις το πρωί για να πας στην δουλειά σου. Εκεί θα αρχίσει η καρναβαλική παρέλαση: Κάθε διευθέτηση εισερχομένων και εξερχομένων, η διόρθωση επιστολών, οι ομιλίες των γύρω σου θα σου χαρίσουν μια ευφορία και ένα ηδονιστικό μούδιασμα. Αργότερα, προς το απόγευμα μπροστά στην τηλεόραση με την ένταση τελείως χαμηλωμένη και με ένα κομμάτι του Chet Baker να επαναλαμβάνεται, θα σκέφτεσαι την επαναληπτικότητα των ημερών, τους ομόκεντρους κύκλους (εσύ ...το κέντρο). Κάθε μέρα μοιάζει με την προηγούμενη στο ότι κάθε μέρα ξεχνάμε να κάνουμε κάτι. Εσένα οι μέρες σου μοιάζουν μεταξύ τους γιατί κάθε μέρα, ηθελημένα και εκούσια, αναβάλλεις τα πάντα για την επαύριον.

E penso a...

Το μπλουζ τής Ενοχής

Κοιμάμαι...Ξυπνάω...ξανακοιμάμαι, boy Και όταν ξυπνάω ιδρώνω και βλέπω εφιάλτες Υπήρξα πάντα κακός σύζυγος, κακός μπαμπάς, boy Περιπλανιόμουνα τη νύχτα σε μπαρ και πάρτυ νεολαιών κομμάτων Ξενοκοιμόμουνα και ξόδευα το μεροκάματο στις παστρικιές Στερούσα τόσα χρόνια από τη φαμίλια μου ψωμί και γάλα, boy Τα χρήματα της κυράς μου έπαιζα στο μπαρμπούτι Στα κωλόμπαρα βόλταρα και έκανα το γόη Σκεφτόμουνα να βάλω ένα τέλος στην άθλια ζωή μου Ώσπου -αλίμονο- έμαθα πως επιπλέον, boy Έχω κολλήσει την αναθεματισμένη αυτή αρρώστια Καταστροφή! τώρα θα κολλήσω την άμοιρη κυρά μου Τα αγγελούδια μου, τα ανίψια, τα παιδιά μου Και την κακομοίρα κυρά Φρόσω, τη γιαγιά μου

Στο κελλί

Το γαργοϋλικό τέρας που τόσο καιρό διατηρούσα στην ζωή δίνοντάς του να φάει σιχαμένα αποφάγια, όταν με έβλεπε γρύλιζε τρυφερά, λες και με ευχαριστούσε. Ένα χαμόγελο σαν αυτό τών επαιτών και δυο υγρά μάτια στρέφονταν προς εμένα. Ανταπέδιδα έναν απαξιωτικό μορφασμό... Μία των ημερών πηγαίνοντας για την τροφοδοσία του, δεν βρήκα εκεί το τέρας. Παρόλο που η συνήθης δυσοσμία του δεν ήταν πια παρούσα, υπήρχε η αίσθηση πως κάτι ζούσε εκεί μέσα...θόρυβοι, ψίθυροι και ένα φως που έτρεμε. Ψάχνοντας βρήκα ένα ανθρωπάριο παχουλό και κοντό με όψη βρέφους που χαμογελούσε με δυο δοντάκια να ανατέλουν...ένα πρόσωπο σαν αυγή. Του χαμογέλασα από καρδίας και εκείνο δεν άλλαξε όψη: γελαστό ήταν, γελαστό παρέμεινε. Σκέφτηκα πως σε ένα τέτοιο αγγελούδι άξιζε ένα πολύ καλύτερο πιάτο με γευστική και υγιεινή τροφή. Γύρισα στο σπίτι και επέστρεψα με δύο πιάτα γεμάτα λειχουδιές και φρούτα διαίτης. Έφαγε αχόρταγα και κάθησε στο πάτωμα. Το κοίταξα με τρυφερότητα, χαμογέλασα πατρικά. Εκείνο γρύλισε και μου χαμογέλασε με ένα χαμόγελο σαν αυτό των επαιτών. Με κοίταξε με δυο υγρά μάτια.

Η μικρή μέρα

Μικρές ασήμαντες παρορμήσεεις. Μεγάλες σκέψεις, όνειρα. Φαντασιώσεις. Μέσα σε ένα καφέ, σε ένα κάθισμα μακριά από τα άλλα. Σε μια ώρα που κανείς δεν πατάει στα καφέ...αν και η μέρα αυτή μου δίνει την αίσθηση τής πιο μικρής μέρας. Ήδη από το πρωί πλανιόνταν στον αέρα διαρκώς λέξεις και έννοιες όπως "μικρό", "σύντομο","κοντό" καθώς και παράγωγα...μικρόβιο, κοντοπίθαρος κ.λπ. Η συντομία, το μικρό -δεν ξέρω γιατί- μου θυμίζουν φευγιό, αναχώρηση, απόδραση. Μηρύκαζα αυτές τις στρεβλές και αβάσιμες σκέψεις με μεγάλη ευχαρίστηση. Ήμουν χαρούμενος γιατί περιστρεφόμενος γύρω από παραδοξολογίες, ιδεοφυγές,"κινήσεις τού ιππότου", που λένε οι ψυχολόγοι (όσοι το γνωρίζουν) κατάφερνα να πλησιάσω το εσωτερικό τού νέου είναι μου. Έβλεπα να ξανάρχεται μέσα στις φλέβες μου καλό αίμα και να περιδινίζεται με ορμή, από το μυαλό μου ως τα πόδια μου. Πιό πολύ όμως ένιωθα ευτυχής που η αίσθηση αυτή με έλουε σε ένα καφέ μικρό, σε ένα κάθισμα μακριά από άλλα άδεια τραπέζια. Μικρά τραπέζια με πολύ λίγο φως πάνω τους πλέον, αφού η μέρα τέλειωνε πιό σύντομα. Μού είπαν πως πρέπει να πηγαίνω...Ευγενικά, δεν λέω. Πήρα τις σκέψεις μου μαζί.

Κατευθυνόμενα

 Για να μαθαίνουν (όσα θέλουμε να μαθαίνουν) οι νέοι και να θυμούνται (όσα θέλουμε να θυμούνται) οι γεροντότεροι.

Μα η ζωή προχωράει...

Αν δεν σε έσωζα

Αν δεν σε έσωζα κάθε νύχτα, θα κοιμόμουν μόνος. Ή, ίσως, θα σε θρηνούσα, θα σε νοσταλγούσα, θα κρεμούσα το χέρι μου από το κρεββάτι φτιάχνοντας ζωγραφιές με το δάχτυλο στο πάτωμα, μέχρι το δάχτυλο να πάρει φωτιά από την τριβή.
- Κοίτα τι ζωγράφισες...

Αν δεν σε έσωζα κάθε νύχτα, θα κοιμόμουν σε ακριβά ξενοδοχεία, διαβάζοντας περιοδικά ή και βλέποντας παλιές ελληνικές κωμωδίες με ημίωρα διαλείμματα ύπνου, με ένα μπλοκ δίπλα μου σημειώνοντας στίχους...σοφίες...αφορισμούς.
- Κοίτα τι έγραψες...

Αν δεν σε έσωζα κάθε νύχτα, θα στερούμουν τις απαραίτητες επιπλήξεις και διορθώσεις πάνω στην συμπεριφορά μου, αυτούς τους διαλόγους που μού χαρίζουν το μποξ που λείπει από την ζωή μου. Χτυπήματα που τρώω στην κοιλιά, παρόλο που προσποιούμαι...δηλαδή προσποιούμαι ότι προσποιούμαι.
- Μα δεν μπορείς να φυλαχτείς ούτε από ένα χτύπημα...

Από το τέλμα

Ο σιδηρος γράφει...Κάποτε ήμουν ακίνητος
Πριν χρόνια βρέθηκα κάτω από μια σιδηροκαταιγίδα
Μήνες ολόκληρους ρινίσματα σιδήρου χτυπούσαν το πρόσωπό μου
Μαστίγωναν τον κορμό μου
Θυμήθηκα τους μαγνητικούς πίνακες που παίζαν τα παιδιά
Ζωγραφίζαν αστεία τέρατα
Με έναν δυνατό μαγνήτη ξεκολλούσα τα ρινίσματα από πάνω μου
Παίρνοντας ρεύμα από από τεράστιους συσσωρευτές. Ακίνητος.

Κάνει κανείς έναν αστείο πήδο προς τα εμπρός πέφτοντας αδέξια στο έδαφος
Λερώνεται πέφτοντας στο χώμα μα ξεκολλάει από το τέλμα και είναι έτοιμος
να ξεκινήσει πάλι την πορεία του
Πολλή λάσπη, πολύ αίμα, πολύς ιδρώτας...κάποια μικρή ταπείνωση
Αν θυμάσαι ποιός ήταν ο προορισμός σου, είσαι έτοιμος να προχωρήσεις

Ti scordero'

Η Αντιγραφή

" Προς τους κρατουμένους του παρόντος στρατοπέδου εργασίας,

Αύριο, στο χρονικό διάστημα 6π.μ. έως 8π.μ., θα εκτελεστεί άπαν το προσωπικό του παρόντος στρατοπέδου εργασίας.

Παρακαλείσθε μέχρι τις 10μ.μ. σήμερον να έχετε ανακοινώσει προς ημάς, συγκεκριμένα και αναλυτικά τον τρόπο που ο καθείς εξ υμών προτιμά να λάβει τέλος η ζωή του.

Συμπληρώσατε, επί τούτου, προσεκτικά το έντυπο που σας διανέμεται αυτην την στιγμήν.

Παρακαλείσθε, για τεχνικούς λόγους, να μην επιχειρήσετε να αντιγράψετε ο ένας από το έντυπο του άλλου δι' οιονδήποτε λόγον"

Η Διοίκησις του στρατοπέδου.

Παραπαίων περδόμενος

Κάποιος σταθερά βαδίζων, επελαύνων... πεζός αλλά πορεύεται με όλη την αλαζονία ενός ιππέως. Ο Θεός δίνει θάρρος στους αδυνάμους, ελεημοσύνη στους φτωχούς, όνειρα στους πεινασμένους, κάνει ώστε σταθερά να περπατά αυτός που ενδόμυχα είναι φοβισμένος. Ο Θεός έδωσε θάρρος στον Ιησού, ο Ιησούς στους Αποστόλους. Όλοι οι καθοδηγητές, οι αυτοκράτορες, οι κατακτητές έχουν το "ΕΝ ΤΟΥΤΩ ΝΙΚΑ" τους. Τους κρατά όρθιους, δεν τους αφήνει να σωριαστούνε χάμω.
Εσχάτως εσυνάντησα έναν νέου τύπου ηγέτη. Πέρασε δίπλα μου, αφτιασίδωτος, μάλιστα με κοίταξε μια στιγμή και συνέχισε την πορεία του, παραπαίων περδόμενος.

Φαντάσου

Την χειρότερη άποψη για την ζωή την απέκτησε όταν τον έπεισαν πως η δική του μοίρα δεν ήταν δα και η χειρότερη.

Annamaria

Προδιαγεγραμμένο δεινό

Δεν ήταν σε θέση να αποφασίσει αν ένας πόνος ή ένα τέλος που είναι γνωστό πως θα έρθει, αν κάτι τέτοιο δυσάρεστο είναι ποτέ δυνατόν να αποτελέσει αποκούμπι, παρηγοριά μέσα στο εντελώς άγνωστο μέλλον που μας υπόσχεται η φύση της ζωής. Είναι δηλαδή προτιμότερο ένα γνωστό, προδιαγεγραμμένο δεινό παρά ένα πηχτό σκοτάδι, μια πλήρης άγνοια του τι περιέχει αυτό το μέλλον που όλοι το θέλουμε μακρύ και άρα γεμάτο πιθανότητες...τύχη και αναγκαιότητα. Αμέλειες και σκοπιμότητες. Εάν ο Θεός μάς εγγυάται ένα τέλος, ίσως θέλει να μας καθησυχάσει πως δεν είμαστε καταδικασμένοι σε μια ατελείωτη περιπλάνηση.

Grecia, bouzouki e fantasia

Εδώ που φτάσαμε, ας θυμηθούμε και τον Dionisio, ένα γνήσιο τέκνον της Μεγάλης Ελλάδος, το οποίον διέμενε εις Βάρι (σημερινόν Bari)  της Ν.Ιταλίας. Μέτοικος εκ Χαλκίδος, εκτός από το κοπιώδες επάγγελμά του, είχε αφιλοκερδώς αναλάβει την ψυχαγωγίαν των συμπατριωτών του. Εκ Κρήτης είς, εκ Λακωνίας ο έτερος ενοστάλγουν τας πατρίδας των και φυσικότατα τας μουσικάς των.
Φρόντιζε δι' αυτό ο Διονύσιος-Dionigio όπως τον απεκάλουν οι αυτόχθονες του Salento που ηγάπησαν τους ήχους των οργάνων του Διονυσίου και τους ζητούσαν τας εσπρινάς ιδία ώρας.
Οι απαιτήσεις του κοινού, καθώς λέγεται, ηνάγκασαν (με πάσαν επιφύλαξιν, εις συνεργασίαν μετά του Αρχιμήδους) να κατασκευάσει μηχανήματα αναπαράγοντα ύμνους και ωδάς, τα οποία ονόμασε "σταθμόν".
Ήτο δική του η έμπνευσις να δώσει εις τον σταθμόν ένα όνομα: "Grecia, bouzouki e fantasia"

Ξύπνημα

Όταν ξύπνησα, άργησα να προσανατολιστώ στο χώρο. Δεν κατάφερα όμως ούτε κατά προσέγγιση να προσδιορίσω εάν ήταν πρωί ή απόγευμα ή πιο αργά...Βράδυ;
Είδα πως ξυπνούσε αργά και με δυσκολία. Περίμενα να ανοίξει καλά τα μάτια της και ρώτησα:

-Τι ώρα είναι; Ξύπνησα ξαφνικά ή κάτι τέτοιο - δεν θυμάμαι όμως πότε πήγα για ύπνο. Δηλαδή θυμάμαι χιλιάδες φορές που πήγα για ύπνο, όμως δεν μπορώ να βρω την τελευταία. Τι ώρα είναι;

- Είναι 9 π.μ....πάλι καλά που δεν βρέχει. Κοιμήθηκες αργά; Πριν φύγω;

-Δεν ξέρω αν είχες φύγει ούτε καν αν έλειπες...

- Έφυγα κατά τις 9 μ.μ. Μετά από μία ημέρα που δεν ανταλλάξαμε κουβέντα.

-Να, δεν είμαι σίγουρος ότι ήσουν μαζί μου χτες. Ξέρω πως πολλές φορές κοιμηθήκαμε μαζί αλλά για χτες...δεν ξέρω. Παρ' όλα αυτά έχω την αίσθηση πως συζητούσα όλη μέρα με κάποιον, για σένα.

-Talking about you των Animals...Από την ανάποδη του The house of the rising sun

-Δεν θυμόμουν πριν λίγο πού είχα κοιμηθεί το προηγούμενο βράδυ, δεν θυμόμουν αν ήσουν μαζί μου. Θυμάμαι κάποιον άγνωστο που μιλούσε για σένα...αν και πιθανόν μιλούσα μαζί σου για κάποιον που τώρα δεν θυμάμαι. Ξέρεις οι ομιλίες όλων μας τώρα τελευταία μοιάζουν καταπληκτικά μεταξύ τους.

P. Gagliardi

Ντενεκέδες χρωμάτων

Καστανά μαλλιά την έβλεπε να έχει και στους δρόμους της φτωχικής γειτονιάς έτρεχε, κάθε μέρα και πιο λίγο...για να αργήσει να αφήσει πίσω της την παιδική ηλικία.
Τί φόβος μήπως και πέσει...για εκείνον ήταν ο φόβος. Για εκείνον που περνούσε τα μεσημέρια του στην ταράτσα την ασβεστωμένη με τα λουλούδια τα φυτεμένα μέσα στα τσίγκινα δοχεία, χρωμάτων συνήθως...Βασιλικός μέσα σε ντενεκέ Χρωτέχ. Ρομαντικός...άλλοι χρησιμοποιούσαν τους ντενεκέδες για να φυλάξουν τα ξύγκια. Άλλοι τους είχαν για σκοποβολή με τα φλόμπερ.
Ίδια έβλεπε λοιπόν την κοπελίτσα με τα καστανά μαλλιά;
Μακάρι η μοίρα της να ήταν να της φυτέψουν κάποτε βασιλικό κι άλλα ανθάκια. Κανείς να μην την χτυπήσει με κάνα φλόμπερ, ούτε να την γεμίσει με τα ξύγκια του. Μακριά της οι γέροι, κάτι σκατάνθρωποι που άνω των πενήντα όντες, τάχα μου ήθελαν να θαυμάσουν το όμορφο...από αισθητικής πλευράς...

1η Μαϊου

   Λεβάντα στην πουκαμίσα της σορού που ήταν ξαπλωμένη μπρος στα πόδια μου. Ηλικία περασμένη, 

πλαδαρό πρόσωπο με αχνό μέηκ απ στο ξυρισμένο μάγουλο. Οι μηροί του ατροφικοί...και άτριχοι 

 όπως τυχαίνει στους γέροντες. Έβλεπε κανείς ότι επρόκειτο για έναν άνθρωπο του κόσμου, όλων 

 των κόσμων, όλων των εποχών. Διέκρινες ένα άρωμα Μπελ Επόκ στα γύρω σου τετρ. μέτρα,

 και μια σκληρή οργή του Μάη 1968. "Μπουρζουάδες, σας μισούμε!"

Πλούσια διακόσμηση, σου έδινε την αίσθηση μιας αδιαφορίας για τον κόσμο, την φτώχεια του, 

την συντριβή του, την σύνθλιψη που υφίσταται κάθε μέρα. Μέρες του Σαλό θύμιζε έντονα. 

Αναρωτιέσαι αν ο Προυστ μπορούσε να γράψει για το Σαλό, έστω και σαν μια μελέτη κάποιας δυστοπίας.

 

Αυτοί οι τύποι σαν τον άνθρωπο μπροστά στα πόδια μου κατέληγαν να ζουν με γάτες, μιλώντας με αυτές.

Το άρωμα της λεβάντας με έσπρωξε να μετακινήσω την σορό, σαν να περίμενα πως μπορεί να σταθεί στα πόδια της. Εκείνη συρρικνώθηκε πεισματικά στην αρχική της θέση.

Επιβράβευση

Αλίμονο. Ο φόνος έγινε ίσα για να γευτεί την αίσθηση τής μοναξιάς. Σε ένα κελί την απολαμβάνεις. Εξάλλου είναι και μέρος της τιμωρίας, πολλούς δε τους τρομάζει η σκέψη να βρεθούν μακριά από μικρά αγαπημένα αντικείμενα, πρόσωπα της συνήθειας. Φαντασιώνει κανείς την ύπαρξη μιας ερήμου απαλλαγμένης από σκιές και ψιθύρους με περίσσεια ανιαρών επαναλήψεων, με περίσσεια απουσίας και κενού. Μοιάζει εύκολο να διατηρηθείς στην σιωπή.
Μέχρι, βέβαια, να εμφανιστεί κάποιος άλλος. Κάποιος άλλος καταδικασμένος να στερηθεί όλο αυτό το συνοθύλευμα που αποκαλείται "προσωπική ελευθερία".

Time after time

Μετάδοση

Παντοδυναμία

Σε αυτόν τον κόσμο που είναι ολόκληρος σκηνή θεάτρου, οι ηθοποιοί, κομπάρσοι και πρωταγωνιστής, απροσδόκητα αρρωσταίνουν και πεθαίνουν. Οι αρρώστιες τους...δεν είναι αυτές που τους σκοτώνουν.
Κανείς σχεδόν δεν πεθαίνει από τις νόσους του. Είναι η ανόητη βεβαιότητα που τους κατέχει και η ασφάλεια πως ο εκμηδενισμός τους είναι πλασματικός, πως δεν υφίσταται. Είναι μέρος τού έργου...

Έχοντας μπροστά τους δύο όπλα, ένα αληθινό και ένα ομοίωμα, στρέφουν αδίστακτα εναντίον τους το πραγματικό.

Plastic Bertrand

Μέρα 4

-Εσάς τι λέει ο γιατρός σας για αυτό το κακό που μας  βρήκε, αυτή τη μάστιγα του καιρού μας;
-Ααα, εγώ έχω βρει έναν πολύ καλό γιατρό που μου τα εξηγεί όλα. Δεν μου αφήνει καμιά απορία.
-Έτσι λοιπόν, ε;
-Αμ πώς...μου λέει τι να τρώω, τι όχι, πως να περπατώ, τι φάρμακα να παίρνω, ποιά στάση να αποφεύγω κ.τ.λ.π.
-Αναφέρθηκε στο πόσο επικίδυνο είναι να πιάνεις τα μάτια σου και να κρατάς το στόμα κλειστό;
-Ελάτε καλέ, το στόμα κλειστό...λίγο υπερβολικό μου φαίνεται...πώς θα γίνει;
-Βάζετε μια μάσκα, για όνομα Θεού!
-Το δοκίμασα και αυτό αλλά για πότε τρύπησε ούτε που το κατάλαβα
-Λίγη προσοχή δεν βλάπτει, όμως.
-Ε, η προσοχή, εκείνες τις ώρες που χάνεις τον έλεγχο, πάει περίπατο. Μα πώς; εσείς όταν έρχεστε σε συνεύρεση κρατάτε το στόμα κλειστό, τα μάτια κλειστά και φοράτε αυτή την μάσκα;

Μέρα 3

Άσχημη πρωτοβουλία πήρα σήμερα (ακόμα υπό την επήρεια των παλαιών παροτρύνσεων "σήκω από τον καναπέ") και βγήκα στο παράθυρο να τραγουδήσω σαν ένδειξη συσπειρώσεως κατά του αόρατου εισβολέα ιού. Διάλεξα το Day O αλλά ήθελα να εκδηλώσω την δυσαρέσκειά μου και απέναντι στην κυβέρνηση και τον Λαϊκό Σύνδεσμο.
Ήθελα να χαιρετίσω και την οργάνωσιν ΦΕΜΕΝ και τους Αντίφα.
Άρχισα να τραγουδώ με όλη μου την δύναμη το Day O μέχρι που μου χτύπησαν το κουδούνι, ενώ πρόσεξα πως κάτω από το παράθυρό μου είχαν μαζευτεί κάμερες, σμήνη από κάμερες.
Ήσαν άνθρωποι του masterchef και του mystylerocks που ήθελαν να τύχουν μνείας στις διαμαρτυρίες μου.

Μέρα 2

Εκτός της τηλεφωνικής επικοινωνίας με τον Φάνη, δεν υπήρξε κάτι άλλο το ασυνήθιστο σήμερα στις ώρες που πέρασαν. Τυπικά κουτσομπολιά, και μερικά σχόλια γύρω από το ρολόι του.
Ανάμεσα σε σχόλια κακοήθη για τους celebrities, μου εκμυστηρεύτηκε πως του προκάλεσε έντονη διέγερση η ιδέα πως  είναι συνδεδεμένος -μέσα σε μια σχεδόν έρημη πόλη- με κάποια ώριμη γυναίκα με την οποία υποτίθεται θα μιλούσαν στο τηλέφωνο, εκφράζοντας οι δυό τους φόβο και συμπάθεια, προσέχοντας να μην αναφέρονται ο ένας στον άλλο.
Φοβικός εκείνος, μανιοκαταθλιπτική εκείνη...είχαν αρκετά να διηγηθούν οι δυό τους. Έτσι τα σκέφτηκε...την 2η Μέρα.

Μέρα 1

Τίποτα το συγκλονιστικό. Καμιά διαφορά από χθες. Απλώς μερικές στιγμές η τιβι δείχνει μερικά από τα δεινά που σε περιμένουν εξ αιτίας της επιδρομής του ιού αυτού. Ο Σ. Παπαδόπουλος, ο Αθερίδης με τις τριχωτές τους μούρες διατείνονται ότι θα συμβάλουν στην τελική μάχη κατά της πανδημίας (τη στιγμή που ο πρώτος από τους δύο έχει δημιουργήσει βάσιμες υπόνοιες ότι πάς συμμετέχων στην εκπομπή του, είτε τραυματίζεται σοβαρώς είτε πεθαίνει είτε παύει να λειτουργεί νοητικώς... με ανεξήγητα αίτια).
Δρόμοι καθαροί χωρίς εκείνες τις χιλιάδες καρέκλες. Απολαμβάνω την καθαρήν ατμόσφαιρα της πόλης μου.
Τόση προσπάθεια...θα πάει χαμένη από ένα τόσο δα κύτταρο.
Τέρμα...Δεν θέλω να μεγαλώσω σε έναν κόσμο με ιούς, πλαστικό και Παπαδόπουλο.

Ιδιόμορφος μάνγκας

Καλύτερα που δεν τόλμησες. Πιο καλά που φοβήθηκες. Σύρθηκες στο λαγούμι σου. Την σκαπούλαρες και σήμερα..Ναι, σαν δειλός. Σε είπαν χέστη και ευνούχο.
Λίγο ηρωισμό δεν έδειξες και ορθώς έπραξες. Ασφαλής ένιωσες με την σκέψη πως είναι πολλοί εκείνοι που φοβήθηκαν όπως εσύ. Σου δίνει θάρρος όταν βλέπεις κι άλλους να δειλιάζουν.
Όταν φοβάσαι, το βάζεις στα πόδια. Χτυπά η καρδιά σου πιο γρήγορα, πιο δυνατά και νιώθεις ζωντανός. Στο κάτω κάτω έφταιγαν οι πολλές σου γνώσεις. Πολλοί οι κίνδυνοι και "μάγκας" πολλές φορές σημαίνει...νά' σαι σώφρων.

Στο ραφείο

-Γυρίστε λίγο να ελέγξω τον καβάλον σας ακόμα μια φορά, γιααα...σιγουριά

-Ναι, ας είμαστε προσεκτικοί στο σημείο αυτό. Αλλά πιστεύω πως ήδη το ελέγξατε αρκετά. Ενδελεχώς...ενδελεχέστατα!

-Καθήκον μου, κυρία μου να ελεγχθεί όσο ενδελεχώς χρειαστεί. Ο θηλυκός καβάλος...

-Η "καβάλα" δηλαδή, χαχα....Ποιός θα το πίστευε ότι και το θηλυκό γένος διαθέτει καβάλον

-Όλα τα παντελόνια διαθέτουν καβάλο. Καβάλος προέρχεται από την ιταλικήν λέξιν cavallo, άλογο, δηλαδή.

-Και εις τι διαφέρει ο αρσενικός καβάλος από τον θηλυκόν;

-Χμ... θα χρειαζόμασταν έναν αρσενικόν καβάλον εδώ για να σας δείξω

-Λοιπόν;

-Ε λοιπόν...δεν έχομεν στην κατοχή μας αρσενικόν καβάλον. Τουλάχιστον 100% αρσενικόν
καβάλον.

-Κι εσείς; Δεν έχετε αρσενικόν;

-Θηλυκός και ο δικός μου. Νόμισα πως το προσέξατε...

-Πρόσεξα μόνον ότι είναι φανερά βρεγμένος. Ντροπή σας!

-Μα όχι, τι νομίσατε; Φταίει αυτό το Γκουμιρόξ που παίρνω εσχάτως. Βρέχομαι αδιάκοπα. Θα πρέπει να το διακόψω.

-Όχι αιφνιδίως...Θεός φυλάξοι!

A Milano

Ντουέττο

- Ω! Χαίρετε! Πώς και βρεθήκατε από εδώ;

- Αν θέλετε μιλήστε μου στον ενικό
δεν είμαι δα και καμμιά γραία...

- Θα ήθελα να πω αυτά που έχω να πω
με εκατονταπλάσιες λέξεις από αυτές που αρκούν
μα διστάζω να ξεστομίσω ακόμη και τις μισές!
Τι κάνετε εδώ; Ψάχνετε καμμιάν αντρέσσα που γνωρίζω;

- Ένα κατάστημα ψάχνω με βαφές μαλλιών
Μου είπαν πως κάπου εδώ θα βρώ κάποιο
κρυμμένο σε κάποιο δρομάκι σαν κι αυτό

- Εσείς βαφή μαλλιών;! Θα έλεγε κανένας
πως βιάζεστε πολύ να αλλάξετε το χρώμα των μαλλιών σας

- Κατ' ανάγκην, βλέπετε
εδώ και λίγα χρόνια
χτενίζω, εκτός από ξανθές, και λίγες άσπρες τρίχες

- Αόρατες, σας λέγω
Εγώ δεν τις βλέπω

- Είστε μακριά πολύ

- Δεν θα ήτο φρόνιμο σε αυτό το δρομάκι
πολύ κοντά σας να σταθώ
Τα βλέμματα του κόσμου...
Το μαγαζί που ψάχνετε είναι εκεί πίσω
Μετά, αν επιτρέπεται, που σκέφτεστε να πάτε;

- Περνώ τα απογεύματα, μία-δύο ώρες στην εργασία τού αδελφού μου

- Ο αδελφός σας, θαρρώ, ένας δημοσιοϋπαλληλίσκος;

- Α όχι, ακούραστος εργάτης ενός ταχυσφαγείου

- Ταχυφαγείου, είπατε;
- Όχι...για την ακρίβεια, σας είπα "Ταχυσφαγείου"

- Φρόνιμο θα ήταν τότε να προμηθευτείτε την βαφήν σας και...

- Τι θα λέγατε μετά να περπατήσουμε μαζί
Πολλά έχουμε να πούμε, ίσως!

- Ω! Δεν θα ήτο φρόνιμον σ' αυτούς εδώ τους δρόμους
κάτω από τα βλέμματα τού κόσμου αυτού.

- Αντίο, λοιπόν...
- Αντίο.

Συχνά στην τηλεόραση

-Τους απείλησε, σου λέω...Μα την Παναγία! Παρ' όλο που όλοι γνωρίζουν την πραότητά του, το πόσο μειλίχιος είναι...

- Μα ποιός; Για ποιόν μιλάς; Για τον αριστερό εκείνο συγγραφέα που βλέπω τακτικά στην τηλεόραση;

- Όχι. Αφού σού λέω "τους απείλησε". Οι αριστεροί δεν απειλούν ούτε τραμπουκίζουν. Χάνουν την ψυχραιμία τους ενίοτε, όταν τους πνίγει το δίκιο. Δεν καταφεύγουν στην βία.

- Μα νομίζω πως όλοι καταδικάζουν την βία.

- Οι αριστεροί μάλιστα την καταδικάζουν από όπου και αν προέρχεται!

- Σίγουρα. Έχω την εντύπωση όμως πως δεν την καταδικάζουν "όπουν κι αν καταλήγει"

- Ίσως ...να χρειάζεται κάθε τόσο λίιιγη βία να καταλήγει κάπου. Αν η βία είναι σαν την δύναμη  F στην  Φυσική, σαν την ενέργεια...τότε χρειάζεται η βία. Αλλιώς πώς θα υπάρξει κίνηση, εξέλιξη;

- Άρα καλά κατάλαβα ποιόν συγγραφέα εννοούσες στην αρχή...Όντως είναι κείνος ο αριστερός που βλέπω συχνά στην τηλεόραση.

Fool

Κουρδίζω ένα ρολόι

Κουρδίζω ένα ρολόι τοίχου ...Απόψε κέρδισες πάλι εσύ και μου έκανε παρέα ο Τσιτσιπάς, από την τηλεόραση. Ενώ...μπορείς
Μπορείς να έρχεσαι κατά βούλησιν συχνά, να περπατάς στα πέριξ στενά χωρίς να παραβιάζεις γνωστούς και κρυμμένους χάρτες. Μπορείς ... έχεις το κίνητρο και την ζωντάνια να βρίσκεσαι στους δρόμους τέτοια ώρα.
Ενώ, πάντα κουρδίζοντας το ρολόι, η προσοχή μου στρέφεται στον κ. Λάνθιμο αυτή την φορά. Η τιβη λέει πόσο θαυμάσιος είναι και πόσο ψηλά θα πάει το σινεμά μας.
Γιά πες...ανάμεσα στο σκάλπ μας και το κρανίο μας ...υπάρχει κάτι; Ένα μονωτικό υλικό που να κλείνει τον κόσμο έξω από την πόρτα...
Κουρδίζω το ρολόι ...
Η καθημερινή παρέλαση επαναλαμβάνεται...ο κ.Τράμπ, ο κ. Πούτιν, το ολοκαύτωμα.
Κουρδίζω κι άλλο το ρολόι ώσπου σταματώ και κάθομαι στην πολυθρόνα.
Η καθημερινή παρέλαση συνεχίζεται. Το ρολόι στον τοίχο μετά από πέντε λεπτά σταματάει.

Σκέψη από το έδαφος

Εβραϊκό νεκροταφείο...Βόλτα ανάμεσα στις πέτρες...Μια σκέψη πηδάει από το έδαφος μέσα στο νου μου. Δεν ξέρω αν είναι, ίσως, και επιθυμία. Αμαρτία. Αργότερα μέσα στο μωβ γυαλιστερό λεωφορείο είναι όλα ένα ιταλικό ή ρουμανικό μάθημα με τα τραγούδια από τα ηχεία, με τα γραψίματα στα γόνατα κοριτσιών. Το λεωφορείο τρέχει τόσο γρήγορα, ώσπου σταματά, προς το τέλος του ταξιδιού. Είναι ιδρωμένος ο οδηγός. Αναγγέλλει το τέλος της διαδρομής: "Όλομουτς!". Είναι ταραγμένος, κάνει λάθος.

Ξεκινά εκ νέου το δρομολόγιο.