Είναι το τέλος της βραδιάς μου μια κωμωδία που παίζεται από μεταλλικούς ηθοποιούς, επίχρυσους. Σχηματίζουν ένα αυστηρό δικαστήριο που στην αρχή έρχεται να με κρίνει και ύστερα αλλάζει γνώμη. Καταδικάζει τη θλίψη μου, λέγοντάς μου ένα κοινότυπο αστείο.
Είναι όλα εκείνα που, άθελά τους, προδίνουν την παρουσία τους όταν έρχεται το βράδυ. Από μια πλευρά είναι η μέρα κι από την άλλη η νύχτα. Και τα δύο τους κινούνται νωθρά. Μπορώ να ψηλαφήσω στη διακριτική τους παρουσία, το πλησίασμα της νύχτας.
Είναι η αχνή εικόνα ενός σοβαρού καλοντυμένου κυρίου που πετάει πάνω από την αμέτοχη θάλασσα. Εκείνος είναι αγέρωχος, μακάριος και το νερό αλλάζει χρώματα στο κάτω μέρος της παιδικής μου ζωγραφιάς, που ονειρεύτηκα γερνώντας.
Είναι ένα σκοτάδι που έπεσε μπροστά στο παράθυρό μου πιο νωρίς από ό,τι περίμενα και με βρήκε χασομέρη να κοιτάζω αφηρημένα ένα κουρελή στο απέναντι παγκάκι που τρυπάει με το δάχτυλό του ένα μανταρίνι. Λιτό δείπνο.
Είναι ένας άνθρωπος που όλοι γνωρίζουμε. Γεννιέται και πεθαίνει εναλλάξ, μαδώντας μιάν ατέρμονα μαργαρίτα. Γεννιέται μες το χειμώνα φτωχικά και την άνοιξη δοξάζεται μέσα στη χλεύη αναζητώντας τον Πατέρα που τον λησμόνησε.
Είναι μιά ρωμαϊκή λεγεώνα που περιμένει το σύνθημα γιά την επίθεση από ένα στρατηγό που απέδρασε από την εποχή του σ' αναζήτηση του Γαριβάλδι, στο ταξίδι του στην Ουρουγουάη. Στο γυρισμό της θα επιστρέψει θριαμβεύτρια και θ' ακούσει το "memento mori" από τα πλήθη.
Είναι μιά μπάντα μουσικών φτιαγμένη από κόκκινη σερπαντίνα που ο αέρας διέλυσε σιγά-σιγά στην κεντρική πλατεία μετά το τέλος του πανηγυριού και μπλέχτηκε ανάμεσα στα μικρά πόδια των παιδιών.
Είναι στο τέλος και η απόχη του ύπνου που, καθώς κατεβαίνει να μ' αιχμαλωτίσει, δανείζεται τον ήχο του μαστίγιου.
Η μελέτη είναι μια διαδικασία που δίνει απαντήσεις σε απορίες
που πιθανόν να μην είχες ενώ σου δημιουργεί απορίες στις οποίες πιθανόν να
μην πάρεις ποτέ απάντηση.
Τελικά, μετά την περίφημη οικογενειοκρατία στην πολιτική, είδα το φαινόμενο να εξαπλώνεται στη μουσική (βλ. γιός Πάριου, κόρη Ζουγανέλη κ.λπ.), στο θέατρο (βλ. γιός Κούρκουλου, Καζάκου κ.λπ.), στην Ιατρική (βλ. γιός Στεφανή κ.λπ.).
Είναι στο DNA τους, λένε...Δηλαδή στο μέλλον, με την Ευγονική θα έχουμε ποιητές κατά παραγγελία, μουσικούς, ό,τι θέλουμε! Μάλλον ο επαγγελματικός αθλητισμός και το ποδόσφαιρο (όπου καθώς φαίνεται το τάλαντον δεν κληρονομείται με τους νόμους του Μέντελ) είναι μια πιό σοβαρή υπόθεση...
Τουλάχιστον δεν ξέρω κανένα κωλόπαιδο να παίζει επαγγελματικά μπάλα ελέω γονιδίων τού πατρός του και της μητρός του.
Λοιπόν, αυτό το παιδαρέλι με τα πανέξυπνα μάτια και τη γρηγοράδα στις κινήσεις, έκανε ευθύς εξαρχής καλή εντύπωση στον εξηντάρη φαρμακοποιό που εδώ και καιρό έψαχνε βοηθό για το Φαρμακείο του. Από τη στιγμή που κάθε δραστική ουσία έβγαινε στο εμπόριο από 5-10 φαρμακοβιομηχανίες, με τις αντίστοιχες 5-10 εμπορικές ονομασίες, ήταν φυσικό ο μεγαλούτσικος φαρμακοποιός να μην τα βγάζει πέρα πιά.
Το παιδαρέλι αυτό, αντιθέτως, είχε την ικανότητα μέσα σε πολύ λίγο χρονικό διάστημα, να μαθαίνει ίσαμε 10 σκευάσματα που περιείχαν την ίδια δραστική ουσία, την ουσία δηλαδή που κάνει τη δουλειά για την οποία δίνεται το κάθε φάρμακο. Ο φαρμακοποιός ενθουσιάστηκε όταν μετά δυό μόλις μήνες άκουγε κιόλας το νεαρό να λέει στους πελάτες "δεν έχουμε αυτό που ζητάτε, όμως έχουμε ετούτο δω που είναι ακριβώς η ίδια ουσία, με άλλο όνομα, μόνο από άλλη φαρμακοβιομηχανία...".
Ο έξυπνος νεαρός έβρισκε όλο και πιό ενδιαφέρουσες τις εσώκλειστες οδηγίες των φαρμάκων. Τότε απευθυνόταν στο φαρμακοποιό:
-Κύριε Πολύκαρπε, αν πάρεις ένα φάρμακο για τον πόνο, χωρίς να έχεις πόνο, τι παθαίνεις; Κι αν πάρεις αντικαταθλιπτικό, χωρίς να έχεις κατάθλιψη, τι συμβαίνει μέσα σου;
-Μπα...δεν ξέρω. Μάλλον τίποτα. Αν σ' αρέσουν τόσο πολύ αυτά, θα σου φέρω ό,τι βιβλία βρω.
-Ευχαριστώ. Δύο-δύο φέρνετέ τα γιατί αν τα φέρετε όλα μαζί θα τα μπερδέψω. Να 'ναι γραμμένα απλά, στην αρχή, να καταλαβαίνω και κάτι...
Ο κύριος Πολύκαρπος την επόμενη μέρα έφερε στο φαρμακείο το "Απλός Οδηγός για τα Φάρμακα" και μια "Φαρμακολογία σε Απλά Μαθήματα". Το ίδιο βράδυ ο νεαρός στρώθηκε στη μελέτη. Όπως όλοι ξέρουμε, η μελέτη είναι μια διαδικασία που σου δίνει απαντήσεις σε απορίες που πιθανόν δεν έχεις και σου δημιουργεί απορίες στις οποίες πιθανόν να μην πάρεις ποτέ απάντηση.
Εν πάσει περιπτώσει, ο νεαρός, επί μήνες μελετούσε τα όλο και πιό εξειδικευμένα συγγράμματα μέχρι τις πρωινές ώρες. Σε πολλούς ασκεί μια γοητεία ό,τι έχει να κάνει με την ψυχή, με το μυαλό - μπορείτε να το πείτε όπως θέλετε εκείνο το κομμάτι τού εαυτού μας που καθορίζει τη συμπεριφορά μας.
Έτσι κι αλλιώς θα πέσετε στην ίδια παγίδα: όσο περισσότερο παρατηρείτε κάτι, τόσο παίρνετε από αυτό λιγότερο ακριβείς πληροφορίες για τη φύση του. Η Αρχή της Αβεβαιότητας βρίσκει άριστη εφαρμογή παντού σχεδόν...
Με τη δίψα που η ημιμάθεια σε γεμίζει για να κάνεις κτήμα σου την άλλη μισή μάθηση, ο ήδη καλά κατηρτισμένος νέος, έψαχνε να βρει το πεδίο των δοκιμών του. Κι αυτό δεν βρίσκεται πολύ μακριά μας ή και να βρίσκεται μακριά μας, κάπου θα το ανακαλύψουμε. Αλλιώς θα το ...εφεύρουμε, κανένα πρόβλημα!
Ας πούμε πως ο υπαλληλάκος αυτής της ιστορίας, δεν άργησε να χαρακτηρίσει τον κ. Πολύκαρπο ως "άτομο αγχώδες και καταθλιπτικό", τη μητέρα του ως "άτομο στα πρόθυρα της άνοιας" και τη μεγάλη του αδελφή ως "άτομο νευρωτικό". Όσο για τον πατέρα του, αυτός είχε διαγνωσθεί ως "ψυχωτικός" εδώ και χρόνια από τους ειδικούς.
Πέραν λοιπόν της έξωθεν καλής μαρτυρίας που έχουν τα άτομα που διευρύνουν τα ενδιαφέροντά τους, υπήρχαν και οι διάφορες ενστάσεις για τη συμπεριφορά και την τακτική τού νεαρού. "Μην κουράζεσαι τόσο, παιδί μου" έλεγε στερεότυπα η μητέρα του, "Άστα μωρέ αυτά και τηλεφώνησε στην Πέπη που θέλει να πάτε βόλτα" έλεγε η αδελφή του. Ψυχαναγκαστικός έμοιαζε κι ο κ. Πολύκαρπος με την εμμονή του πως "το φαρμακείο πρέπει να ανοίγει ακριβώς στην ώρα του, ούτε λεπτό πιό αργά".
Ο νέος, έχοντας αποκτήσει μερικές γνώσεις πάνω στις ιδιόμορφες συμπεριφορές και με την άγνοια τού γεγονότος ότι όλοι μας έχουμε τις παραξενιές μας, προχωρούσε ακάθεκτος σε σχεδιασμούς θεραπευτικών τακτικών "τόσο απλών και πασιφανών αλλά και τόσο ευεργετικών για την καθημερινότητα όλων μας, μιάς καθημερινότητας που καταστρέφεται από την απροθυμία μερικών να παραδεχτούν τον ελλειμματικό τους ψυχισμό...". Ίσως αυτό να το έχουν σκεφτεί κι άλλοι αλλά με εντελώς χιουμοριστική διάθεση.
-Τρελός είσαι παιδί μου;! ήταν η αντίδραση του κ. Πολύκαρπου, όταν άκουσε τους τόσο ρητορικά διατυπωμένους ισχυρισμούς τού νεαρού ο οποίος άλλωστε δεν περίμενε και καμμιά καλύτερη υποδοχή.
Ποιός άλλος όμως είναι πιό πρόσφορος (ή όπως σκέφτηκε ο νέος) πιό υποχρεωμένος να συναινέσει στο να γίνει "πειραματόζωο" όταν κάποιος δικός του έχει τη βεβαιότητα πως κατέχει τη λύση σ' ένα τόσο σημαντικό θέμα; Δύο επαγγελματίες ψυχικής υγείας, όπου απευθύνθηκε τον αποθάρρυναν αγρίως. Τον αποκάλεσαν παράφρονα... Ε, και; Πιθανόν να έχρηζαν κι εκείνοι θεραπείας...Εξ άλλου, τον τελευταίο καιρό, οι περισσότεροι που τον περιτριγύριζαν τού φαίνονταν "κάπως": ο ένας έμοιαζε να φορά διαρκώς, αντί για πρόσωπο, ένα θυμωμένο emoticon, ο άλλος έμοιαζε να έχει πρόσωπο χωρίς καθόλου μιμική, σαν από πέτρα... Αυτήν την ασχήμια τώρα την ένιωθε σαν απειλή. Το "πείραμα" έπρεπε να αρχίσει. Τώρα πιά γιά λόγους...αμυντικούς.
Έτσι κι έγινε την επόμενη μέρα όταν άκουσε τον Πολύκαρπο να τεστάρει έναν άλλο νεαρό γιά τις ανάγκες τού φαρμακείου αφού, όπως καθαρά άκουσε να λέγεται, "ο προηγούμενος έχει ξεφύγει εντελώς!". Στις μέρες που ακολούθησαν και που συνυπήρχαν νέος και τέως βοηθός, ο "απειλούμενος" ήταν όλο κεράσματα, καφέδες και πορτοκαλάδες. Όλα βέβαια τα υγρά περιείχαν μέσα ό,τι δραστική ουσία θα μπορούσε να αποδιοργανώσει τη συμπεριφορά των άλλων δυό. Με λίγα λόγια κατάφερε άλλοτε να τους έχει σε καταστολή, άλλοτε σε υπερδιέγερση, γεγονός που γινόταν αντιληπτό από τους πελάτες. Κι όχι μόνο: οι γονείς τού δεύτερου νεαρού παρατήρησαν την όλο και πιό ανησυχητική συμπεριφορά τού παιδιού τους και κατέληξαν στην εισαγωγή του σε Ψυχιατρικό Τμήμα επειγόντως. Επίσης η σύζυγος τού Πολύκαρπου θεώρησε πως ο άντρας της έπαθε νευρικό κλονισμό και καλό θα ήταν να παραμείνει στο σπίτι, μακριά από τη δουλειά. Εξάλλου υπήρχε ο έμπειρος πλέον βοηθός που, παρά τις ιδιοτροπίες του, γνώριζε άριστα τη δουλειά.
-Τι μας βρήκε, παιδί μου! Έτσι που ήρθαν τα πράγματα, είσαι η μόνη μας ελπίδα να μην κλείσουμε το φαρμακείο...Θα τα καταφέρεις, αγόρι μου;
-Μα τι λέτε, κυρία μου! Θα τα καταφέρω...όχι βέβαια σαν τον σύζυγό σας αλλά θα βάλω τα δυνατά μου ώστε να βοηθήσω τον κόσμο που μας εμπιστεύεται...
Την επόμενη μέρα, πίσω από τον πάγκο του φαρμακείου, ο νεαρός της ιστορίας μας έβαζε αργά-αργά την άσπρη μπλούζα του, ανασήκωσε λίγο τα μανίκια του και υποδεχόταν τον πρώτο πελάτη ΤΟΥ. Μάλιστα πριν καν ο ανθρωπάκος μιλήσει, εκείνος βλέποντας το μελαγχολικό emoticon που είχε στη θέση τού προσώπου, τού είπε ευγενικά:
-Έλα...καλά έκανες και ήρθες σε μένα. Ξέρω ακριβώς τι σου χρειάζεται...
Δεν είναι λάθος να λέμε "μεγαλώνω τα παιδιά μου"; Δεν θα ήταν σωστότερο να λέγαμε "μεγαλώνω ΜΕ τα παιδιά μου";
25 Απριλίου, 2010
Γιατρός είναι κάποιος που φοράει άσπρη μπλούζα
και συνέχεια σου τονίζει πόσο βλαβερές για την υγεία σου είναι οι
αγαπημένες σου συνήθειες.
Στο τελευταίο από τα πολλά νυχτερινά του ξυπνήματα τού τελευταίου καιρού, σηκώθηκε από το κρεβάτι με το μυαλό του καθαρό. Με σκέψεις κάθετες και παγιωμένες όπως αυτές ενός εκτελεστή και με μικρά σταθερά βήματα, βγήκε στο μπαλκόνι όπου βρήκε ήρεμο ένα ομοίωμα της αθωότητάς του. Θύμιζε τη δική του παλιά αθωότητα της πράσινης ηλικίας, που τού χαμογελούσε τώρα αθώα, ολόγυμνη, με τα κάτασπρα δόντια της.
Η θέα της τον εξόργισε και με ένα δυνατό χτύπημα τού αγκώνα του πάνω στη λευκή οδοντοστοιχία έστειλε το φάντασμα εκείνο στο δάπεδο τού μπαλκονιού. Τα κάτασπρα δόντια του σκόρπισαν κι εκείνος τα πάτησε ένα-ένα όπως εκείνος ο παράφρων τσαλαπάτησε τα διαμάντια τής Εριφύλης. Δεν άφησε να τον καταλάβει όλη αυτή η συναισθηματική φόρτιση της Άνοιξης - στα φαντάσματα φέρονται με τον ίδιο πάντα τρόπο.
Πιό πέρα, πάνω στο τραπέζι, κοιτόταν η πίπα που άφηνε πάντα στο σταχτοδοχείο, φρέσκια και μυρωδάτη. Την έχωσε βιαστικά στο στόμα του κι άφησε τον καπνό να τού κάψει το λαιμό και τον ουρανίσκο. Ένα μικρό φως από μακριά τον έφερε αντιμέτωπο με τον τεράστιο χάρτη του κι εκείνος έστρεψε το βλέμμα του προς τη Δύση. Προσπέρασε την εντύπωση που τού υπέβαλε στιγμιαία το αμυδρό φως - Όχι, η Σικελία δε θα χωρούσε ποτέ στον Κηφισό. Το νησί τής Μουνιχίας, ναι.
Κάτω από το μπαλκόνι του πέρασε μια αγέλη σκύλων αφήνοντας το γάβγισμά τους να μοιράζει τη νύχτα σε κώνους και πυραμίδες. Στο απέναντι μπαλκόνι κάποιος άναψε ένα τσιγάρο...διέκρινε καθαρά τα κατακόκκινα μάτια του και το κατάχλωμο πρόσωπό του που ήταν στραμμένο προς εκείνον. Ήταν ντυμένος καθολικός ιερέας με τη Βίβλο στο ένα του χέρι και το τσιγάρο στο άλλο σαν να ήθελε να τού κάνει ερωτήσεις από το Ιερό βιβλίο.
Ξεπέρασε την πρώτη του ανατριχίλα και τού έστειλε πρόστυχα λόγια αντί για απαντήσεις. "Σου στέλνω το Σατανά!". Το μικρό μπαλκόνι τού παπά πήρε φωτιά κι αυτός υποκριτικά προσποιόταν πως έχασε τη μάχη με τον άπιστο. Καιγόταν μες τις φλόγες και κινούσε τα χέρια του, ξεστομίζοντας βρώμικες κουβέντες. Νόμιζε πως είναι εύκολο να παραστήσεις το διάβολο!
Πρόσκαιρη ιλαρότητα ένιωσε ο άγρυπνος, τέτοια που του ζέστανε το αίμα κι έτσι ετοιμάστηκε, γυρίζοντας, ν' αφήσει το μπαλκόνι, ώσπου ένιωσε ένα φόβο ακαθόριστο που τού πάγωσε τα μέλη. Μετά τα πρώτα βήματα, τού έκλεισαν το πέρασμα μια δεκαριά ομοιώματα τής αθωότητάς του, κατάχλωμα, με μάτια κατακόκκινα. Ομοιώματα, κι αυτά, της αθωότητας των τελευταίων στιγμών του.
Κύριοι και κυρίες, εδώ που τα λέμε, στη χώρα μας αυτό που λείπει κυρίως είναι η αίσθηση του χιούμορ. Αίσθηση του χιούμορ, είπα. Είναι λάθος να λέμε "έχει χιούμορ". Το Χιούμορ είναι ο ένας από τους δύο υγιείς ή -σωστότερα- ώριμους μηχανισμούς άμυνας τού "Εγώ". Ο άλλος είναι ο Αλτρουισμός. Είναι δηλαδή διαδικασίες με συγκεκριμένους αλγόριθμους, συγκεκριμένα όρια στη χρήση τους.
Εύκολα γίνεται κατανοητό ότι άλλο το humor κι άλλο η πλάκα, το καλαμπούρι, το ανέκδοτο. Παρ' όλα αυτά συνεχίζει στην Ελλάδα να υπάρχει η αντίληψη ότι καλαμπουρτζής, βρωμόστομος και χιουμορίστας είναι ένα και το αυτό.
Αυτός είναι και ο λόγος που το "καλύτερο χιούμορ" για τον Έλληνα είναι αυτό με τις "πούτσες", τα "αρχίδια", τα "γαμίσια" κ.ο.κ.
Έχοντας όμως, κατά κανόνα, τέτοια θεματολογία το Ελληνικό "χιούμορ" δεν κάνει τίποτα άλλο παρά να συνάδει με το βρώμικο (μέχρι πραγματικής "κοπρολαλίας") καθημερινό λεξιλόγιο και τις συνήθεις προσφωνήσεις καθώς και το αισχρό περιεχόμενο των τηλεοπτικών εκπομπών. Στοιχεία δηλαδή που φανερώνουν χαρακτήρα κατά βάθος αντικοινωνικό, γιατί τι άλλο εκτός από αντικοινωνικός είναι κάποιος που χρησιμοποιεί τόσο ...εντατικά βωμολοχίες;
Κι όμως, ο σημερινός Έλληνας πάνω στις παλιοκουβέντες στηρίζει και τα αστεία του και τις πλάκες του, παραμένοντας ένα αιώνιο γυμνασιόπαιδο που ανταγωνίζεται τα άλλα γυμνασιόπαιδα στο "ποιός θα μιλήσει πιό βρώμικα". Α, και πιό Αμερικάνικα ...παρά λίγο να το ξεχάσω.
Ο Έλληνας νοιάζεται για τη γλώσσα του...Μην τυχόν και του πεις να βγάλουμε από τη μέση τα η, ει, οι, και να κρατήσουμε μόνο ένα "ι".
Να βγάλουμε τα "ω" και να κρατήσουμε μόνο το "ο"; Απαπαπα! Θα χάσουμε τη γλώσσα μας, θα πούνε οι πιό πολλοί.
Λες και ο Έλληνας θα πει αλλιώς το "φως" κι αλλιώς το "φος". Σάμπως μιλώντας θα πει "φοος"...
"Ποιήματα" θέλει να πει και λέει "πίματα". Δεν έχει αυτό που λέμε "Φώνημα" η γλώσσα μας.
Τώρα, πώς ο Έλληνας δέχτηκε να "φύγουν" η οξεία, η περισπωμένη, η ψιλή και η δασεία είναι ένα... μυστήριο.
Συνεχίζει να θέλει τα διπλά γράμματα ενώ είναι γνωστό τοις πάσι ότι όλοι λέμε "έλιμα" όταν μιλάμε και παρ' όλα αυτά το "σωστό" είναι "έλλειμμα". "Πελοπόνισος" λέμε όλοι αλλά βάζουμε το διπλό ν, όταν γράφουμε. Άλλοι θυμόμαστε πως κάποιο γράμμα της λέξης είναι διπλό αλλά δεν το...πετυχαίνουμε και γράφουμε "Πελλοπόνησος" ή ρωτάμε το διπλανό: Ρε συ, δύο "λ" θέλει ή δύο "ν" η Πελοπόνισος;
Εκτός κι αν δεν ρωτήσουμε και το βάλουμε, φαρδύ-πλατύ, όπως το βλέπουμε στο σταθμό των Κ.Τ.Ε.Λ.:
ΠΕΛΛΟΠΟΝΗΣΟΣ.
Αυτό είδα τις προάλλες και πηγαίνοντας να επιβιβαστώ στο λεωφορείο, βλέπω την ταμπελίτσα που μου υποδείκνυε: ΑΝΩΔΟΣ (!!!).
Ο Α.,κατά την προσφιλή του τακτική, έκανε κι εδώ την παρατήρησή του:
-Έχεις δει το άλλο βίντεο, που τραγουδάει το "St. James" ο Cab Calloway; Το λέει χορευτά, γελώντας, ντυμένος με...
-Το είδα, τον διέκοψα εγώ, κατά τη δική μου προσφιλή συμπεριφορά και συνέχισα λέγοντας τα γνωστά περί των εθίμων, περί funeral jazz, για τους χορούς των Αφροαμερικάνων στις κηδείες τους...Τον πλάκωσα και με τους Ετρούσκους που είχαν κάποια ιδιαίτερη σχέση με το θάνατο, μέχρι που άρχισε να χασμουριέται και να διαβάζει κάτι μπλογκ από αυτά που αλληλομπινελικώνονται, που γλείφονται ή πουλάνε εξυπνάδα κ.λπ.
-Ε!...Τώρα θα κοιτάς αυτά ή θα πεις καμιά κουβέντα; Κλείστο το μαλακιστήρι αυτό, ρε Α.!
-Τι θες να σου πω...καμιά φυλακίστικη ιστορία, πάλι. Δεν έχω όρεξη...Άμα θες, θα σου πω κάτι να γελάσεις, από την εποχή που με μεταφέρανε στο ψυχιατρικό τμήμα. Τότε που έστελνα μηνύματα στον πεθαμένο αδελφό μου, θυμάσαι; Ακου να γελάσεις.
-Δε θέλω να γελάσω αλλά λέγε...
-Θα σου πω για το Γάτο, το επώνυμό του ήταν αυτό. Ο Θωμάς ο Γάτος λοιπόν, παλιός άρρωστος, από αυτούς που μιλάνε μόνοι τους, δεν "ακούνε" στα φάρμακα, γύρω στα 60 με γερασμένο παρουσιαστικό, από αυτούς που λίγοι θυμόντουσαν πώς και γιατί βρεθηκαν εκεί μέσα, στο τρελάδικο...
-Παρακάτω...κατάλαβα, φαντάζομαι.
-Ναι...έλεγα ότι αυτός ο Γάτος, όλα τα χρόνια απ' όσο ξέρω ήταν σε άθλια κατάσταση: άκουγε τους τοίχους να του μιλάνε, τσακωνότανε με τις πόρτες που "ανοιγοκλείνανε σαν να τον λέγαν πούστη"... ήταν και ξυπόλυτος, κλώτσαγε τις πόρτες κι έτσι, από τις πολλές πληγές, δυσκολευόταν και να περπατήσει. Άφησε,λοιπόν, και τις πόρτες να τον βρίζουν και απλώς ανταπέδιδε τους χαρακτηρισμούς. Όλα αυτά σταμάτησαν μέσα σε διάστημα μιάς βδομάδας και δεν ακουγόταν πιά...
-Αυτοκτόνησε, ε; Ρε τον κακομοίρη!
-Όχι...Παρατήρησε ένας νοσοκόμος ότι ο τρελάρας πήγαινε και καθόταν με τις ώρες, κάθε μέρα, κοντά σε μια γκαστρωμένη γάτα, της πήγαινε γαλατάκι με ψωμί, τη χάιδευε, της έπιανε στοργικά την κοιλιά και την αποχωριζόταν μόνο το βράδυ, όταν με δυσκολία πήγαινε για ύπνο, καμιά φορά σουρνόμενος σε χέρια και γόνατα - λόγω των μολύνσεων στα πόδια, λέγανε οι μέν...από παλινδρόμηση λέγανε κάτι ψυχαναλυτικής κατεύθυνσης τρελόγιατροι...από απλή μαλακία, λέγαν άλλοι που δεν τον θέλαν το Θωμά. Ένας μουρλός είπε και το άλλο: "Τον λένε Γάτο, αγάπησε τη γάτα και περπατάει σα γάτα...χε χε χε". Ναυτικός ήταν αυτός, μου φαίνεται...
-Συνέχισε, συνέχισε...
-Ωραίο καλαμπούρι...γάτος, γάτα, γάτος...Η γκαστρωμένη φούσκωνε και φούσκωνε κι ο Γάτος πηγαινοερχόταν με τα ψωμιά και τα γάλατα, κοιτούσε τις πόρτες εντελώς υποτιμητικά σαν να έλεγε "έχω τώρα πιό σημαντικά πράγματα να κάνω από το να τσακώνομαι"...αλλά τα πόδια του δεν αντέχανε κι όλο και περπατούσε στα τέσσερα. Ένα γιατρουδάκι έλεγε κάτι μπούρδες για ίαση της σχιζοφρένειας "δια της αγάπης". Όλοι όμως περιμέναμε, με την ίδια προσμονή, τα γεννητούρια. Προπαντός ο Γάτος, ο οποίος τις τελευταίες μέρες ανακοίνωνε σε όλους ότι θα γίνει πατέρας κερνώντας, όταν είχε χρόνο, και κανένα κομματάκι ψωμί βουτηγμένο στο γάλα για τη γάτα που από ώρα σε ώρα θα γινόταν μητέρα.
-Πόση τρυφερότητα κρύβει η ζωή, ρε Α. Για λέγε, είδατε όλοι τον τοκετό; Πως έκανε ο Θωμάς; Μη μου πεις ότι κρατούσε και το χεράκι, το ποδαράκι θέλω να πω, της γάταινας...Νομίζω ταυτίστηκε με το ρόλο του πατέρα...του ιδανικού πατέρα!
-Ταυτίστηκε, ναι. Μας ζήτησε κιόλας να απομακρυνθούμε, δεν μας ήθελε μπροστά όταν ήρθε η ώρα. Το σεβαστήκαμε όλοι και το θεωρήσαμε πρέπον να μην είμαστε εκεί να κοιτάμε το πράμα της γάτας να βγάζει γατάκια...
-Ναι, είχε δίκιο. Όταν ο άλλος έχει δίκιο να το λέμε...Μετά;
-Ήταν πολύ όμορφο, φίλε, για να 'ναι αληθινό...Δηλαδή αλλιώς τον φανταζόμασταν το Γάτο ως πατέρα. Αυτός φέρθηκε σάμπως να το παράκανε...Φέρθηκε κάπως υπερβολικά ή μήπως πρέπει να πω "κυριολεκτικά"; Ξέρεις τι κάνουν, έτσι λένε, οι γάτοι στα νεογέννητα...Τα τρώνε, λέει. Εγώ δεν το 'χα ξαναδεί αλλά αυτή τη φορά το είδα: Είδα το Γάτο με ένα μικρό γατοκέφαλο τόσο δα στο στόμα να σούρνεται βιαστικά στα τέσσερα. Αργότερα βρήκαμε κι άλλα τρία γατάκια με το κεφαλάκι τους κομμένο. Το τι επακολούθησε δεν περιγράφεται...οι μισοί μουρλοί παρηγορούσαν τη γάτα που έκλαιγε κοντά στ' ακέφαλα γατάκια της κι οι άλλοι μισοί κυνηγούσανε το Γάτο που -για άνθρωπος που ήταν- έπαιξε καλά και με το παραπάνω το ρόλο του γατοπατέρα...Κι εκείνος ο μουρλός να θριαμβολογεί: "Εγώ σας το 'λεγα, εγώ το είπα...τον λέγαν Γάτο, βρήκε τη γάτα κι έγινε...γάτος!".
Σύμφωνα με τον ίδιο τον Αρτώ, το θέατρο της σκληρότητας δημιουργήθηκε
προκειμένου να αποκατασταθεί στο θέατρο μια πλήρης πάθους και παρορμητική
σύλληψη της ζωής. Βασικά χαρακτηριστικά του θεάτρου της σκληρότητας
είναι:
1. Η απαισιοδοξία αλλά ταυτόχρονα και η ελπίδα ότι το θέατρο μπορεί
να οδηγήσει σε αλλαγές.
2. Η απομάκρυνση του κοινού από την καθημερινή πραγματικότητα και η
χρήση συμβόλων με σκοπό την συναισθηματική και ψυχική συμμετοχή του.
3. Χρήση τεχνικών και σκληρών εκφραστικών μέσων με απότερο στόχο την
αφύπνιση του κοινού, ένα είδος ψυχοθεραπείας.
4. Χρήση του γκροτέσκου, του άσχημου και του πόνου στην επικοινωνία με το κοινό.
Όταν αυτοαποκαλείσαι εικονοκλάστης και το μόνο που κάνεις είναι να πέρδεσαι πλησίον εικόνων, δεν κάνεις τίποτα περισσότερο από το να
εκμεταλλεύεσαι το σκοτάδι / σκοταδισμό του χώρου λατρείας των απανταχού
εκκλησιαζομένων, εκπέμπων φύσα.
Σκληρός άνθρωπος ο Χασάν που σου έλεγα, φίλε. Άκου: Μπορεί να είχε "δεθεί" τόσο στενά με τη μελαγχολική ιδιοσυγκρασία μου αλλά ούτε για μια στιγμή δεν άφηνε να διαφανεί πίσω από το οστεώδες του πρόσωπο κάποια γνωστή σ' εμένα συγκίνηση. Ένα δάκρυ, ένα συννεφιασμένο βλέμμα...Τίποτα!
Ούτε τη στιγμή που το κελί μας έκλεινε βαριά από νωρίς το βράδυ και, ευνόητο ήταν πως στα κελιά έπρεπε να πέσει άκρα του τάφου σιωπή, ούτε τότε δεν άλλαζε το μαυριδερό του πρόσωπο. Έμπαινε στο κελί μας και με το βιβλίο στα χέρια ξάπλωνε. Τίποτα το σκληρό ως εδώ, θα πεις.
Θυμάμαι, όμως, σαν τώρα πως μερικές νύχτες βασανιζοταν από τους πόνους του, κυρίως από τα χαλασμένα δόντια του και το τραυματισμένο χέρι, κάνοντας όλη νύχτα βόλτες στο κελί. Τον κοιτούσα από τα μισόκλειστα μάτια μου και προσπαθούσα να του αποσπάσω την προσοχή ή και να μάθω μήπως χρειάζεται κάτι. Μόλις καταλάβαινε πως τον παρατηρώ, καμωνόταν πως είχε αϋπνία κι έκανε κανά τσιγάρο. Οι πρώτες αντιδράσεις του ήταν αυτές ώσπου, εγώ ο μικρούλης, στρίμωξα τον ψιλόλιγνο Παλαιστίνιο:
-Γαμώ το, Χασάν, τι στο διάολο έχεις;...Κόφτο πιά το πέρα δώθε και πες μου πιά τι έχεις!
Τη μόνη φορά που με άκουσε και μοιράστηκε τον πόνο του μαζί μου, είπε: "το δόντι μου!"
Αφού τον κατσάδιασα που μου έλεγε για πρώτη φορά τι διάολο τον πιάνει και με άφηνε να σκέφτομαι τις άλλες φορές πως τον πιάναν οι τύψεις (αν θυμάμαι καλά ήταν υπόδικος για κάποια βομβιστική επίθεση στην Ελλάδα, την περίοδο που ήταν φοιτητής στη χώρα μας) αμέσως του πρότεινα να ζητήσει ένα απλό παυσίπονο από τον φύλακα.
-Όχι...όχι! Ο πόνος μου, Α., πρέπει να κρατήσει όσο θέλει Αλλάχ...Εκείνος θα σταματήσει το πόνος.
-Μπας και ντρέπεσαι να ζητήσεις, εσύ ένας... αγωνιστής, παυσίπονα από τη φυλακή μιάς χώρας που τής ανατίναξες ένα λεωφορείο; Έκανες και μισή δουλειά, κουφιοκέφαλε...και παιδεύεις και μένα με τις τύψεις σου! Έλα, το ΠΑΣΟΚ έχουμε τώρα. Αραφάτ, Αντρέας, φίλοι!
-Ξέρω, Α., φίλοι...όλα αυτά μαζί πάνε. Δε νιώτω καλά. Δεν ξέρω αν Αραφάτ θα έκανε έτσι.
-Έτσι και χειρότερα, κακομοίρη...Σου τελειώσαν και τα τσιγάρα. Άντε, πάρε από μένα ένα, μη σου κοπανήσω το κλαρίνο στο κεφάλι, να πονέσεις ακόμα πιό δυνατά και να ξεχάσεις τη ρίζα του δοντιού. Ξέρεις πως ο πιό δυνατός πόνος "σβύνει" τον πιό μικρό,ε;
-Ναι...ξέρω. Καλά, καλά...δώσε ένα τσιγάρο και κοιμήσου κι εγώ μετά θα φωνάξω το φρουρό να μου δώσει φάρμακο.
Έκανα πως κοιμόμουν όσο ο Χασάν κάπνιζε το τσιγάρο...
-Άντε, ρε Χασάν...να κοιμηθούμε επιτέλους, είπα βλέποντας το τσιγάρο να τελειώνει και γύρισα πλευρό πάνω στο κρεβάτι βρίζοντας και το Χασάν και τον Αραφάτ ώσπου οι βρισιές μου διακόπηκαν από το ουρλιαχτό του συγκάτοικού μου, ο οποίος είχε χώσει το αναμμένο τσιγάρο μέσα στο στόμα του, πάνω στο σημείο με το απόστημα. Έβαλα τις φωνές βρίζοντας αλλά ο Χασάν, πιό γαλήνιος παρά ποτέ, ήρθε κοντά και μου είπε:
-Σσστ! Πίστεψέ με, Α., έτσι είναι πιό καλά...Έτσι θα έκανε και αρχηγός μου. Είμαι σίγουρος! Αλλιώς δε θα ήταν εκείνος αρχηγός μου...Χασάν,τότε, θα είχε άλλο αρχηγό!
Κάποτε ο μεγάλος Pavarotti είχε πει για τον κύριο αυτόν: "Ζητείστε να συνεργαστείτε μαζί του. Είναι ο καλύτερος!". Νόμιζα πως ήταν μια δήλωση από αυτές που -εκ του ασφαλούς- κάνουν οι βεντέτες, οι αξεπέραστοι. Με τον καιρό...άρχισα να το βλέπω διαφορετικά. Αλλά και πάλι, δεν ξέρω να πω ποιός από τους δύο αυτούς είναι ο καλύτερος (αν υποθέσουμε πως υπάρχει καλύτερος και...χειρότερος ανάμεσα σε τέτοια μεγέθη).
Sul posto che siedo c’e’scritto Non Voglio Piu Veder Nessuno
E’ il mio posto in un mondo
Che non ho mai amato e voluto
Sono stato costretto a sentirvi
L’ho fatto senza provare gioia
L’ho fatto per gentilezza pura
Senza mai provare niente
Ne’ gioia,ne’ amore,ne’ pieta’
E stato un senso di dovere
Com’un comportarsi bene
Uno stupido savoir vivre
Per non mandarvi via cosi’
Come si scaccia una mosca
Che ti disturba continuamente
Ed invece di schiacciarla
La sopporti con pazienza
Pensando che sarebbe meglio
Cambiare posto
Cambiare stanza
Cambiare casa
Cambiare mille citta’
Ma la paura di ritrovarci
Ed aver fatto questo sforzo in vano
E’ quello che mi fa restare qui
Come un prigioniero
Con una condanna grave:
Il dovervi sopportare
Ad ognuno per un poco
E per sempre a nessuno.
Ελλάς, πως να σου το πω...είδα την Αφροδίτη σου σήμερα να κάνει παζάρια για ένα dildo σ' ένα sex shop στη Φιλελλήνων. Νύμφες τής δείχναν τα εμπορεύματα κι εκείνη ρωτούσε για την υφή και αντοχή τους. Η χωρίς χέρια θεά σου κουνούσε μόνο το κεφάλι σαν ερπετό από πέτρα που συστρέφεται για να μυρίσει από τις άστεγες μασχάλες της το arome de Paris - ξεχασμένο Λούβρο.
Ελλάς, με αποκαρδίωσε η θέα του Οδυσσέα να προσποιείται τον τρελό, όχι όμως από φόβο γιά τον πόλεμο. Οι ηλίθιοι λενε παντού "the war is over". Πονηρός Οδυσσέας που ξέρει πως δεν έχει σημασία αν γίνονται πόλεμοι. Το βολικότερο είναι να μπορείς να διαλέγεις εσύ ο ίδιος το δικό σου πόλεμο, αυτόν που θα σου δώσει λίγο χρήμα παραπάνω κάθε μήνα.
Ελλάς, δεν μπόρεσα να βάλω το χέρι στην τσέπη μου για να δώσω ελεημοσύνη στον αλκοολικό σου Διόνυσο που περιφερόταν τρέμοντας ανάμεσα στα φίδια-γεννήματα του μυαλού του- ξερατά πάνω στα ρούχα, κατουρούσε πάνω στους τοίχους, τον σπρώχναν οι μάγκες, φορούσε παλτό το καλοκαίρι, ζητούσε τσιγαράκι. Οι ...σωστοί ξέρουν από πρόνοια "το Κράτος πρέπει να φροντίσει τις απώλειές του!...".
Ελλάς, είδα το Δία σου στο προσκύνημά του στο Άγιον Όρος, ρίχνοντας κεραυνούς θείας καταδίκης στα κεφάλια των αθώων, άνθρωποι που ανθίζουν βγάζοντας τρίχες, έτοιμοι γιά σπορά, τώρα ξυλοκοπιούνται, αργότερα κόβουν με ξυράφια το στήθος τους, νύχτες στα άσπρα δωμάτια, σε κρατούν ασφαλή γιατί εσύ ο ίδιος δεν μπορεί να ξέρεις. Ελλάς, ούτε συ δε μπορείς να ξέρεις.
Ελλάς, γίνεται όλο και πιό αισχρό να βιοπορίζομαι ανελέητα από τον Ιπποκράτη που ήρθε σε στενή επαφή με την Ayurveda ιατρική, τη φίλησε στο στόμα κι ύστερα έπεσε στον πειρασμό να αγοράζει τις καψούλες του- χάπι της ευτυχίας- "κάτι μου κόβει την ανάσα... η καρδιά μου χτυπάει έξω απ' το στήθος...θέλω να πεθάνω μα φοβάμαι". Ελλάς, δεν είναι σωστό να ζω έτσι...από το θάνατό σου.
Ogni persona possiede due mani
Una e' il ieri e l’altra il domani
Una e’ pugno e l’altra e’ carezza
Una e’ tempesta e l’ altra e’ brezza
Una e’ il sorriso e l’altra il pianto
Una e’il sereno e l’altra il lampo
Una e' saggezza e l’altra follia
Una e’ rispetto e l’altra ironia
Oime’...Oime’...Oime’...
Dov’e’ il mio sorriso e la carezza?
Il mio dolce sereno,la mia brezza?
E’ un blues, questo,di un mutilato
D’ un uomo che gli manca un lato
E’ la disperazione di un vecchio
Stato catturato da uno specchio
E’ il forte dolore di un bambino
Che e’ inciampato s’un gradino
E’ un goal buscato al minuto novanta
Rock star drogato degli anni sessanta
E’ il sapore del sale senza un mare
Un trucco di carte che non sai fare
Una foto del Papa senza alcun potere
La bugia che la morte si deve temere
Lo strano concetto che devi adottare
La vita ed il mondo si devono amare
Πάνω σ’ αυτά τα χαρτιά η μικρή διήγηση μιας ζωής που κατάπιε κάμποσες άλλες ζωές εκτός από την ίδια χωρίς όμως να πάψει ποτέ να την ορέγεται. Σαν όραμα μπροστά στα μάτια μου, ένα κάρβουνο που δεν έχει καεί ολόκληρο. Βλέπω πως ίσως εκεί μέσα κρύβεται η ελπίδα.
Μια πρόστυχη στίξη είναι ο ρόλος των ημερών μου: άνω τελείες από κιμωλία, ανάμεσα στις νύχτες μου, τις φτιαγμένες από κρύσταλλο και ασήμι. Οι νύχτες μου μπορούσαν να είναι αμέτρητοι αεικίνητοι ζογκλέρ που θα κρατούσαν τα μάτια μου ανοιχτά για να κοιτάζω τα ουράνια σώματα και τους σχηματισμούς τους. Τίποτα άλλο.
Αυτή η πληγή δουλεύει ενάντιά μου ή μήπως κάτω από τις ευλογίες μου;
Τώρα που δεν ακούγεται πιά η μουσική, πού είναι η έκσταση που σου έδινε το απότομο τραγούδι της Ηχούς; Ξέχασα! Η υψίφωνος ιθαγενής που είναι; Την άφησαμε, πολύ απρόσεκτοι, και κείνη αφύλακτη διέφυγε και χάθηκε από κοντά μας. Αιμορραγεί πάνω στην άμμο κρυφά. Καημένη...βρέθηκε κιόλας ακάλυπτη μπρος στην ιλιγγιώδη, ελλειπτική πορεία των στρουθοκαμήλων και τη λοξή πτήση των γλάρων!
Φρόνιμο τέλος θα ήτανε να σκίσω τα γραφτά μου όλα, για να απομείνω απερίσπαστος πολιορκητής της αγάπης αυτού του παιδιού που με το νανούρισμά του κοιμάμαι το βράδυ και που το βρίσκω τα χαράματα να παίζει με τα χρυσόψαρά του στη μπανιέρα.
Α! τα χαράματα...Τι βάρος μού είναι! Μέσα σ' αυτήν την αστυνομική παρέλαση, σ' αυτό το αχανές τσίρκο που καλούμαστε να παρακολουθήσουμε, αναρωτιέμαι γιατί τάχα θα φάνταζε αλλόκοτο ένα χρυσόψαρο μέσα στη μπανιέρα την στιγμή που σε χαιρετά, ενώ μπαίνεις βιαστικός για το πρωινό σου ξύρισμα;
Το ξημέρωμα...Το ξημέρωμα πως να το αντιπαλέψεις μετά τη νύχτα που έφυγε, την άδεια μέρα που ήρθε;
10 Απριλίου, 2010
Μισώ τα ελαττώματά μου γιατί με νίκησαν. Από την
άλλη πλευρά όμως νιώθω και κάποιο θαυμασμό γι' αυτά γιατί αποδείχθηκαν
πιο δυνατά απο μένα.
Ξυπνώντας Κυριακή πρωί, συμπιέστηκα μέσα στο κενό μου. Είχα την αίσθηση πως κάπου εκεί, πολύ ψηλά, υπάρχει τόπος φιλόξενος ακόμα και για μένα.
"Ακόμη μια αναχώρηση!", λέω τότε στον εαυτό μου, ξέροντας πως προορισμός μου θα είναι ακόμη μια φυγή, ένα νέο σύντομο ταξίδι.
Πάλι ψηλά θα ανεβώ και νέων γλωσσών θα γίνω γνώστης.
Μα αλλοίμονο: Το βράδυ στην επιστροφή, άλαλο στη θέση μου, θα βρω τον εαυτό μου.
Φοβόταν να ταξιδέψει με το αεροπλάνο μέχρι που
του απέδειξαν ότι είναι ένα μέσο ασφαλέστερο από το αυτοκίνητο. Από τότε
άρχισε να φοβάται να ταξιδέψει ΚΑΙ με το αυτοκίνητο.
And I think of nothing
But
living in darkness
And the diamond lady
Well she´s not
telling
I don´t even know her name
It´s
amazing
Times have changed
In days of old
Imagination´d
leave you standing
Out in the cold
Dancing city
Now
you´re talking
But where´s your soul
-You´ve
a thousand faces
I´ll never know
There are
complications
And compensations
If you know the game
Agitated
in Xenon nightly
I´ll take you home again
Travel way
downtown
In search of nothing
But the sky at night
And the
diamond lady
Well she´s not talking
So I turn the pages
And tell the story
From town to
town
People tell me
Be determined
Poor country boy
Too much
love
Means too much trouble
Much time alone
But arm in arm
With
my seaside diamond
I´ll soon be home
Δεν ξέρω αν το πρώτο που νιώθεις ερχόμενος στον κόσμο είναι κάτι άλλο
εκτός από φόβο. Αν μετά το θάνατο υπάρχει οιασδήποτε μορφής επόμενη ζωή,
πιστεύω πως και σ' αυτήν το πρώτο που νιώθεις είναι ένας τρόμος, μιά
αίσθηση εκμηδενισμού, πριν καλά-καλά ξεκολλήσεις από το μηδέν.
Μετά
αρχίζεις να μαθαίνεις πράγματα, λέξεις, συμπεριφορές. Όλα εκεί
αποσκοπούν: στον εξορκισμό του φόβου. Όσο πιό πολλά μαθαίνεις, τόσο πιό
δυνατός νιώθεις απέναντι στο φόβο. Δίνεις τη μάχη σου και συνήθως, όπως
οι περισσότεροι, την κερδίζεις αυτή τη μάχη. Η μοίρα αυτών που χάνουν τη
μάχη αυτή είναι τόσο προφανής που τη γνωρίζουμε όλοι.
Αλλά ας δούμε τι
γίνεται με αυτούς που κέρδισαν την πρώτη (προπατορική;) μάχη με το φόβο.
Για να μη μπερδευόμαστε με την καθημερινή έννοια τού φόβου ας
αποκαλούμε τον πρωταρχικό αυτό φόβο με το όνομα "Φόβος". Ξεκαθαρίζω ότι
δεν έχουν καμμιά σχεδόν σχέση μεταξύ τους.
Μπορεί να παρακάμψεις κατά
κάποιο τρόπο τη μάχη με το Φόβο και στη μετέπειτα ζωή σου να είσαι ένας
ακόμα δειλός, ένας φοβισμένος ...κάποιος που έκλεισε τους λογαριασμούς
του με το Φόβο βάζοντας υποθήκη ολόκληρη τη ζωή του, πουλώντας την ψυχή
του, νοικιάζοντας μια ζωή στα καταγώγια. Ή πάλι να περάσεις όλη τη ζωή
σου στην προσπάθεια ν' απομακρύνεσαι από το Φόβο, που θα σε κυνηγά μέσα
σε μια κινούμενη άμμο.
Στην προσπάθεια αυτή χρειάζεσαι Στόχους. Οι
Στόχοι αυτοί στέκουν συνήθως πολύ ψηλά, τόσο ώστε να σου προκαλούν δέος αλλά είναι και ευκαιρίες παροδικής καταξίωσης: με την επίτευξή τους απομακρύνεσαι για λίγο από το Φόβο. Η
απαραίτητη προσπάθεια για να πετύχεις τους Στόχους σου "έγκαιρα" βάζει μέσα
στη ζωή σου ένα νέο κεφάλαιο: Άγχος.
Τον αποκάλεσαν "Μισάνθρωπο". Εκείνος ψύχραιμα απάντησε: "Δεν μου λέτε κάτι που δεν ξέρω. Η απορία μου είναι αν σε κάποιον διαφορετικό κόσμο θα ήμουν κι εγώ διαφορετικός ή και εκεί θα ήμουν πάλι μισάνθρωπος."
Μαργαρίτα - Μάρα, παιχνίδια που παίζουν τα μάτια! Ξέρεις πως χτες κάτω απ' το δυνατό ήλιο, κοντά μεσημέρι, σε είδα πάλι να περιδιαβαίνεις τα ίδια μέρη, τους δρόμους να διασχίζεις με σκυμμένο το κεφάλι;
Μάρα εγώ θα ρωτούσα αν θυμάσαι τη ματιά εκείνου που, υπηρεσία εκτελώντας σε άγριο ένστολο κυνήγι, νικητής βγήκε κι από τα τρία μέτρα μέσα στα τριάντα σου χρόνια, άλλο δεν είδε παρά ένα κορίτσι που με τις σφαίρες ήθελε τον κόσμο ν' αλλάξει.
Στη φυλακή συγγνώμη από τους γονείς σου ζητούσες που κάνανε κόρη που αντί να σπουδάσει, να φτιάξει ένα σπίτι, να παντρευτεί και να αναθρέψει δύο αγόρια, η ξεμυαλισμένη σκεφτόταν τού προλεταριάτου τη στεναχώρια, πώς με τα όπλα θα φύγει η πανούκλα, πως "χτυπώντας έναν τους, εκατό εκπαιδεύεις".
Μάρα κι εγώ που αυτά τα λόγια γράφω, σάμπως σε γνώρισα για να σε ξέρω; Να όμως, στη σκέψη όλων ήθελα να σε φέρω, να μάθουν όλοι για μια γυναίκα, από καλό σπίτι αστών φρονίμων. Ποιοι θα ρωτήσουν, ποιοί θα σε κρίνουν : "ήταν όμορφη, ήταν τρελή, ποιος λογικός αυτά τα κάνει;"
Σε είδα λοιπόν, μα ήσουν μακριά μου, για να σ’ αγγίξω έπρεπε να τρέξω. Ανάμεσά μας πολύς άχρωμος και άοσμος κόσμος, απρόσκλητος μπαίνει. Από κοντά οι ήρωες τάχα πώς να ‘ναι;
Όμορφοι, πάντα νέοι μα και ξένοι σε μια ζωή "εδώ κι εκεί", μια στιγμή χρόνου δανεισμένη.
Μα, δεν είναι σήμερα που θα πεθάνουμε
συμπολίτες
μου αγαπημένοι
και σ' όλους εσάς που μ’ εκτιμάτε
τον
τελευταίο ασπασμό δε θα τον δώσω
κι ας σας κατέλαβε η αγωνία
πως
απ αύριο: τέλος,
ποτέ πια δε θα ειδωθούμε
Μα,
δεν είναι σήμερα που θα πεθάνουμε
φίλοι μου από πάντα λατρευτοί
στηρίγματα
της ανασφάλειάς μου
ενοικιαζόμενοι συνδαιτυμόνες
της
Καθαράς Δευτέρας και του Αγίου Πάσχα
όχι δε θα σας ασπασθώ τώρα
η
αιωνιότητα θα μας παρέξει χρόνο
Μα, δεν
είναι σήμερα που θα πεθάνουμε
η χειρονομία αγάπης από μένα δε θα γίνει
κάτι καλύτερο
εσκέφτηκα να κάνουμε
να ρίχνουμε λοξές ματιές και μαχαιριές
προσποιητά να αγκαλιαζόμαστε
όπως το κάναμε ως τα τώρα
γιατί
σας λέω: Δεν έχει έρθει ακόμη η ώρα
Το σύνδρομο Asperger (Ασπεργκερ) είναι μια
νευροψυχιατρική διαταραχή και ονομάστηκε έτσι από τον Βιεννέζο γιατρό Hans
Asperger, ο οποίος το 1944 δημοσίευσε μια διατριβή, όπου
περιέγραφε ένα πρότυπο από συμπεριφορές σε μερικούς νεαρούς, οι οποίοι
είχαν κανονική νοημοσύνη και γλωσσική ανάπτυξη, αλλά
επεδείκνυαν ανεπάρκεια στην κοινωνικότητά τους και
στην επικοινωνία.
Παρά το γεγονός ότι η διατριβή δημοσιεύτηκε τη δεκαετία του ΄40, μονάχα
το 1994 το σύνδρομο Asperger προστέθηκε στο Διαγνωστικό
εγχειρίδιο DSM IV και μόνο τα τελευταία χρόνια αναγνωρίζεται
από τους ειδικούς και τους γονείς.
Τα άτομα με σύνδρομο Asperger παρουσιάζουν μια ποικιλία
χαρακτηριστικών και η διαταραχή εκτείνεται από ελαφριά έως πολύ σοβαρή.
Τα πρόσωπα με το σύνδρομο αυτό παρουσιάζουν
αξιοσημείωτο έλλειμμα στις κοινωνικές δεξιότητες, δυσκολεύονται όταν
συμβαίνουν αλλαγές στο περιβάλλον και προτιμούν την μονοτονία.
Συχνά δείχνουν ιδιαίτερη εμμονή σε ρουτίνες και έχουν περιορισμένα
ενδιαφέροντα. Ακόμη έχουν μεγάλη δυσκολία στο να κατανοήσουν μη λεκτικά
σήματα (γλώσσα του σώματος). Τα άτομα με το σύνδρομο είναι
συχνά ευαίσθητα στους ήχους, στις μυρωδιές, στις γεύσεις, στα φώτα.
Μπορεί να προτιμούν μαλακά ρούχα, ορισμένες τροφές και να ενοχλούνται
από ήχους/φώτα που κανένας άλλος δε φαίνεται να ακούει ή να βλέπει.
Είναι σημαντικό να θυμόμαστε, ότι ένα τέτοιο πρόσωπο εκλαμβάνει τον
κόσμο πολύ διαφορετικά. Ακόμη, πολλές συμπεριφορές του που φαίνονται
παράξενες ή ασυνήθιστες είναι εξαιτίας διαφορών σε νευρολογική βάση και
όχι αποτέλεσμα σκόπιμης αγένειας ή κακής συμπεριφοράς και πολύ
περισσότερο δεν είναι αποτέλεσμα ακατάλληλης γονεϊκότητας.
Εξ ορισμού, τα άτομα με Asperger έχουν κανονικό
δείκτη νοημοσύνης και αρκετά από αυτά επιδεικνύουν εξαιρετικές δεξιότητες ή ταλέντο σε
κάποια ειδική περιοχή. Εξαιτίας του υψηλού βαθμού λειτουργικότητας και
της αφέλειάς τους συχνά φαίνονται ως εκκεντρικοί ή παράξενοι και εύκολα
μπορεί να τους ενοχλήσουν ή να γίνουν θύματα τραμπουκισμού. Ενώ η γλωσσική τους ανάπτυξη είναι επιφανειακά κανονική, ωστόσο
υπάρχει έλλειμμα στην πρακτική χρήση της γλώσσας και στην προσωδία (τη μουσικότητα της ομιλίας). Το
λεξιλόγιό τους μπορεί να είναι πάρα πολύ συνηθισμένο και πλούσιο και
μερικά παιδιά ακούγονται σαν "μικροί καθηγητές" (όπως τα ονόμασε ο Asperger). Παρόλα αυτά όμως τα άτομα
με Άσπεργκερ γίνονται εξαιρετικά κυριολεκτικοί και έχουν δυσκολία στο
να χρησιμοποιήσουν την γλώσσα σε κοινωνικό πλαίσιο δηλ. επικοινωνιακά ή/και μεταφορικά.
Ένα από τα sites τους, στα οποία επικοινωνούν παγκόσμια είναι το http://www.wrongplanet.net/. Η ονομασία wrong planet είναι ενδεικτική της αποξένωσης που βιώνουν στην καθημερινότητά τους.
Ο Μπετόβεν, ο Αϊνστάιν, ο Τέσλα κι άλλοι εικάζεται πως ανήκαν στην παραπάνω περιγραφείσα οντότητα, πράγμα που αποδεικνύει την εξαιρετικά εστιασμένη νοητική δραστηριότητα μερικών Asp., σε αντίθεση με την, από μικρή έως μεγάλη, αποτυχία τους στις διαπροσωπικές τους σχέσεις.
Από την TV έχουμε δύο, ίσως υπερβολικά κάπως, παραδείγματα: τον Mr. Monk και τον Dr. House.
Κοιτούσε τα κοκαλιάρικα τα μπράτσα του τα χιλιοτρυπημένα. Σκεφτόταν πού είναι τώρα πιά τα χέρια της λίγο να τον χαιδέψουν; Τη χρειαζόταν!
Το βρώμικο και παγωμένο αίμα στις φλέβες του που βαριεστημένο δρομολόγιο έκανε στά τελευταία του χιλιόμετρα...Αυτό το αίμα, κάποτε, εκείνη το άναβε. Κάποτε...
Πάνω σε κείνο το μικρό του σώμα που μόνο από ζεστασιά είχε ανάγκη και τώρα ξέρει γιατί τρέμει, αχ ένα της φιλί, ζεστή θα ήταν φλόγα. Θυμάται...
Τότε ήσαν μονάχα δυό παιδιά και παίξανε με τις ζωές τους ένα τραγούδι με τρείς νότες, δεν χρειάζονταν δα και πιό πολλές: Σολ - Φα - Φα.
"Βάλε το Little Wing και πετάμε, μάγε μου εσύ και άγγελέ μου, κοντά σου πάντα θα 'μαι εγώ κι όταν θα πέφτεις θα σε πιάνω", του έλεγε.
"Πιάσε με...Έλα και πιάσε με..." ψιθύριζε τώρα κι αυτός, χωρίς να ξέρει πιά στ' αλήθεια ποιά λόγια ειπωθήκαν.
Balilla was the nickname of Giovan Battista Perasso,
a Genoese
boy who started the revolt of 1746 against the Habsburg forces that occupied the city in the War of the Austrian Succession
by throwing a stone on an Austrian official.
Legend[citation needed] asserts
that while dragging a piece of artillery through a muddy road in the
Portoria neighborhood of Genoa some Austrian soldiers forced onlookers
and passersby to dislodge it from the moat in which it had gotten stuck,
cursing and lashing at them: disgusted by the scene Perasso allegedly
grabbed a stone from the road and skilfully threw it at the Austrian
patrol, asking his fellow citizens a question in the Genoese dialect: "Che l'inse?" ("Am I to begin?" or
"Shall I start?") setting in motion an uproar which eventually caused
the Austrian garrison to be evicted from the city. The phrase became
proverbial in Italian as well.
...................................
Θέλω να σκέφτομαι αυτά τα τρία παιδιά, το Μιχάλη, τον Αλέξανδρο, τον Balilla κι όλα τα άλλα παιδιά που κάποια έκφανση της σκληρότητας των μεγάλων τα έδιωξε από τη ζωή πρόωρα, να βρίσκονται κάπου μαζί, σ' έναν κόσμο χωρίς Κούγιες και Λυκουρέζους.
ΟΧΙ, ΠΑΙΔΙΑ...Μην βλέπετε εμάς τους μεγάλους σαν να 'μασταν γονείς σας.
Ο φύλακας άγγελός μου απειλεί να αφήσει το πόστο του. Εκείνος γέρασε, λέει, εγώ δεν κοιμάμαι αρκετά, δουλεύω πολύ, τρώω λίγο, καπνίζω, πίνω...τα πάντα ακριβαίνουν κ.λπ. Ρατσιστής καθώς είναι, μου είπε να βρω κανένα Αλβανό γι' αυτή τη δουλειά.
Δεν είχε ποτέ του διαβάσει ούτε ένα λογοτεχνικό βιβλίο ώσπου του μπήκε στο νου η ιδέα να γράψει εκείνος ένα. Κόπιασε πολύ και το έγραψε. Έκτοτε άρχισε να διαβάζει μανιωδώς λογοτεχνία. Εκείνος δεν έγραψε πιά τίποτα.
Είναι φορές στις λεωφόρους που αρκεί να τύχεις ένα κόκκινο φανάρι και μετά να τα βρίσκεις όλα κόκκινα, το ένα μετά από τ' άλλο. Παράθυρα στο πεζοδρόμιο, κοιτάς μέσα και πέφτεις σε δωμάτια, σκοντάφτοντας στην περιέργειά σου. Ξαπλώνεις σε κρεβάτια στη σειρά, μαξιλάρια σκονισμένα. Άδειος χρόνος, πηχτή ανία σαν γάζα- από κάποιο τραύμα αιμορραγείς.
Ο χειμώνας πέρασε πίσω από το φεγγάρι, άλλαξε ρούχα και νάτος ξανά. Ανάμεσα σε δύο ημέρες υπάρχει πάντα ένας δρόμος να σε οδηγήσει στο ξημέρωμα. Καινούργιο τρένο, πιό ελκυστικό, ξεκινά το πρωί γιά να σε περάσει μέσα από το δάσος των στιγμών σου, με προορισμό που σε γεμίζει αγωνία σα στρογγυλός λαβύρινθος. Ελλείψεις και κύκλοι δεν έχουν γωνίες. Μιλά κανείς, λοιπόν, γιά ανυπαρξία γωνιών, ονομάζοντας την όλη διαδρομή "α-γωνία".
Και τι επιλογές έχει κανείς χωρίς γωνίες; Τα κρησφύγετά σου ψάχνεις στα τόξα των κύκλων! Μα, εάν μπορούσες να τρυπώσεις εκεί μέσα, σίγουρα θα ξάπλωνες στη χορδή κάποιου τόξου. 'Ενα γλυκερό δόλωμα θα σε οδηγούσε αμέριμνο στο κέντρο του κύκλου που σύντομα ανοίγει σε σπιράλ κι αρχίζει η κάθοδός σου στο ξένο νερό.
Το δικό σου νερό έχει ήδη εξατμισθεί κάτω από τον μεσημεριάτικο ήλιο της ματαιοδοξίας σου. Απομεινάρια του ήλιου σου τώρα αναγνωρίζεις μόνο μες τις αχτίδες της μεγαλοψυχίας σου, της συγχώρεσης και της ευγένειας που όλοι ζητούν από σένα με ζωηρά παραγγέλματα. Τύμπανο τσίρκου προαναγγέλλει ακροβασία.
Μα...Τι φως να δώσεις σ' ένα πλήθος που έχει τόση υπομονή και άνωση, ώστε να μπορεί να επιπλέει στις πιό αραιές ατμόσφαιρες...στο πιό ελαφρύ σκοτάδι;
