Είναι ζωντανή

Η Ελληνική γλώσσα είναι μια γλώσσα ζωντανή. Το βλέπουμε αυτό καθημερινά. Έχω περιορίσει αρκετά τις λεγόμενες "κοινωνικές" επαφές κι έτσι πιστεύω πως αφού το διαπίστωσα εγώ, πολλώ μάλλον, το έχουν διαπιστώσει κι άλλοι.

Η Ελληνική γλώσσα είναι μια γλώσσα ζωντανή διότι εμπλουτίζεται διαρκώς με νέες λέξεις και εκφράσεις. Ήμουν νεαρός όταν άρχιζε το πρώτο κύμα νεολεξιών ή, αν προτιμά κανείς, ένα κύμα εισαγωγής λέξεων που διαμορφώνονταν κατά περίπτωση:

Το "παρκέρνω", "σουτέρνω" ήταν τα κυριότερα και η κατάληξη -έρνω χρησιμοποιείται εδώ αντί τής -αίρνω διότι το σουτέρνω δεν πρέπει να θεωρείται ότι συγγενεύει με το "παίρνω".

Ακολούθησε ένα πλήθος λέξεων Αμερικανικής, Ιταλικής, ακόμα και Τουρκικής προέλευσης. Τα "τσάο" (τσάγια), "μπάϊ", "θένκς" ήρθαν...για να μείνουν.

Η υποκουλτούρα έφερε και τις εκφράσεις "την κάνω", "την πούλεψα", "άμα λάχει", οι οποίες έγιναν εξαιρετικά δημοφιλείς (Χ. Κλύνν), τόσο δημοφιλείς που υιοθετήθηκαν κι από μορφωμένα στρώματα πολιτών. "Γειά σου ρε μεγάλε", έγινε ο ... επίσημος χαιρετισμός μας.

Εσχάτως διάφορες εκφράσεις όπως "φύλα τον κώλο σου"- watch your ass, "το 'χεις"- you got it, "δεν το πιστεύω"- i don't believe it, "γουαου!"- wow! κ.λπ. κυκλοφορούν μέσα στο στόμα μας έχοντας προέλευση από τα λούμπεν* στρώματα και  ισχυρή διεισδυτικότητα μέσα στον μορφωμένο κόσμο που ποτέ δεν κατάλαβε σε τι χρησιμεύει το να μιλάς με ευπρεπή και επικοινωνιακό λόγο.


Ίσως όλοι να προτιμούν τη "μαγκιά" από τον σαφή λόγο.

Ναι, η Ελληνική γλώσσα είναι ζωντανή. Ίσως όμως κάνει ...πολύ κακές παρέες.

*Λούμπεν, επειδή η γλώσσα αυτή είναι μια παραλλαγή τής αργκό τών φυλακισμένων.

Godfather - Santo & Johnny

Ebb tide

J

Μέρα απρόσμενη

Την αυγή μιας ημέρας
Άφαντης από τα ημερολόγια
Μέρα που δε θυμότανε το χτες
Ούτε υποσχόταν μιαν επαύριο

Εκείνη την αυγή ματαίως
Εγώ περίμενα ένα φως

Μέρα που κανείς δεν πρόβλεψε
Μέρα χωρίς παρελθόν και ρίζες
Μέσα στη μνήμη κανενός

Μέρα που 'λεγες  δε θα 'χει
Ούτε απόγευμα ούτε βράδυ
Μια μέρα που δεν ήταν μέρα

Μέρα δωμάτιο κλειστό
Δίχως παράθυρο και πόρτες
Απόφαση πήρα ν' αδράξω
Ό,τι είχα πάντα ονειρευτεί
Να ονειρευτώ ό,τι είχα αγαπήσει

Κι έτσι πρόσμενα λιγάκι φως

Λογοκρισία...επειγόντως!

Οι ραδιοφωνικοί/τηλεοπτικοί σταθμοί εκπέμπουν γέλιο όταν τα πράγματα δυσκολεύουν...Προβάλλουν το γελοίο σαν τελευταία άμυνα. Όλοι ξέρουν πως όπου δημιουργήσεις μια εστία γέλιου έχεις σταματήσει κάθε διάθεση για αντίδραση. Το γέλιο απέχει πολύ από την οργή, αναιρεί την οργή. Οι ηλίθιοι θιασώτες τού γέλιου "την πατάνε" σαν τα μικρά παιδιά που, για να σταματήσουνε το κλάμα, οι μεγάλοι τούς λένε αστειάκια ή τα γαργαλάνε.

Όσο χειρότερη είναι η κατάσταση, τόσο ξεφυτρώνουν νέες "χιουμοριστικές" εκπομπές...προβάλλεται η ανάγκη να ξεσκάσουμε γιατί αλλιώς "θα τρελαθούμε".

Όλοι βέβαια γλείφουν την καραμέλλα τής Δημοκρατικότητας που δεν μπορεί να συνάδει με τη διαδικασία τής λογοκρισίας -αλοίμονο ...μη τυχόν και δεν μπορέσει να πει τη βλακεία του ο κάθε κρετίνος οπαδός τής Δημοκρετινίας!

Βέβαια θα ήμουν αντίθετος με τη λογοκρισία από όργανα όπως το αστείο ΕΡΣ που αποτελείται από εκπροσώπους των αστείων κομμάτων κι έχει δώσει στο παρελθόν δείγματα τού ποιού του (θεωρώντας πως πρέπει "να κοπεί" η εκπομπή τού Β.Λεβέντη ενώ επέτρεπε να μεταδίδονται σκληρές τσόντες !)

Κάποιοι σοβαροί άνθρωποι θα υπάρχουν, ακόμα και στην Ελλάδα, που να μπορεί κανείς να τούς εμπιστευτεί τον έλεγχο τών Ρ/Τ προγραμμάτων. Σίγουρα πάντως αυτοί δεν βρίσκονται μέσα στα κόμματα.

Οικοσυσκευές

"Αν δεν σού αρέσει η τηλεόραση, σβήσε την ή πέτα την"...Έτσι λένε, ξεχνώντας πως η τηλεόραση είναι ένα κομμάτι τής επίπλωσής μου, ένα από τα δικαιώματά μου, ένα μέρος τού σπιτιού μου όπου βάζω αυτό που πρέπει. Για παράδειγμα δεν μπορεί κανείς να μου βάλει στο ψυγείο περιττώματα και να μού πει "αν δε σού αρέσει το ψυγείο, μην το ανοίγεις!".

Σκάνδαλα

     
     Ο καλύτερος τρόπος για να καλύψεις ένα σκάνδαλο είναι να ξεσκεπάσεις ένα μέρος του.

Από zougla.gr - Ζωή τής πλάκας

Αποφυλακίζεται ο Κορκονέας

Πρώτη καταχώρηση: Παρασκευή, 28 Μαΐου 2010, 17:06

Τον περιοριστικό όρο της παραμονής στην πόλη της Άμφισσας, τη διαμονή σε δηλωθείσα διεύθυνση στην πόλη και την εμφάνιση πρωί – βράδυ στο Α.Τ. της περιοχής, επέβαλε το Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο Άμφισσας στους δυο ειδικούς φρουρούς, Επαμεινώνδα Κορκονέα και Ευάγγελο Σαραλιώτη, οι οποίοι κατηγορούνται για τη δολοφονία του 15χρονου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου στις 6 Δεκεμβρίου 2008 στα Εξάρχεια.

Οι δύο κατηγορούμενοι αναμένεται να αφεθούν ελεύθεροι την Κυριακή 6 Ιουνίου λόγω παρέλευσης του 18μηνου της προφυλάκισης.

Κορκονέας και Σαραλιώτης εξέφρασαν την αντίθεσή τους στην απόφαση του δικαστηρίου, αφού είχαν ζητήσει να μην τους επιβληθεί κανένας περιοριστικός όρος.

Τελευταία ενημέρωση: Παρασκευή, 28 Μαΐου 2010, 17:20


Κύριοι, ας ασχοληθούμε με τις συντάξεις μας κι ας αφήσουμε τις ζωές να χάνονται για πλάκα...Έτσι κι αλλιώς, στην Ελλάδα, ζωή τής πλάκας ζούμε.

Μ.Ο.Δ....Δηλαδή συμμετείχαν και ένορκοι στη σύνθεση; 
Το Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο είναι Ποινικό Δικαστήριο, το οποίο εκδικάζει κακουργήματα σε πρώτο βαθμό. Συγκροτείται από τρεις τακτικούς δικαστές (έναν Πρόεδρο Πρωτοδικών ως πρόεδρο και δύο Πρωτοδίκες) και τέσσερις ενόρκους (λαϊκούς δικαστές). Κατά το Σύνταγμα είναι το κατ’ εξοχήν αρμόδιο δικαστήριο να δικάζει κακουργήματα.  

Για να πετάξεις μακριά ένα φύλλο χαρτί έχεις δύο επιλογές: Η εύκολη είναι να το τσαλακώσεις και να το συμπιέσεις σε μπαλάκι. Η δύσκολη είναι να φτιάξεις μ'αυτό μια καλοσχεδιασμένη σα'ί'τα. Κάπως έτσι είναι και οι επιλογές μας στη ζωή.

Γλίτσα

Υποθέτει κανείς πως στους δρόμους, στα σπίτια, παντού τέλος πάντων, υπάρχει μια μάζα, κάτι παχύρευστο σαν γλίτσα...κάτι ομογενοποιημένο.

Στο μυαλό αρκετών δεν ρέει λογική ή συναίσθημα...ρέει αυτή η ίδια γλίτσα.

Εκεί μέσα λοιπόν, όλα έχουν την ίδια αξία και την ίδια σημειολογία.

Έτσι λοιπόν μοιάζουν όλα ίδια.

Τι διαφορά έχουν οι τίτλοι των ειδήσεων όταν τα γεγονότα πέφτουν μέσα στη γλίτσα;

Όλα ίδια είναι: 

Σκότωσαν 16χρονο και τη γλιτώνουν κι αυτό στον εγκέφαλο μερικών είναι ίδιο με το δακρυγόνο στο πρόσωπο τού Γλέζου...

Θυμάμαι καμιά φορά τούς τεράστιους τίτλους τών αθλητικών εφημερίδων που διάβαζα νεαρός:
ΠΈΤΑΞΑΝ ΚΟΡΝΈ ΣΤΟΝ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗ, ΣΤΗΝ ΠΡΟΠΟΝΗΣΗ ΣΤΟΥ ΡΕΝΤΗ!

Έτσι λοιπόν:
Σκότωσαν τον 16χρονο, μάς κόβουν μερικά ευρό, ρίχνουν δακρυγόνο στο Γλέζο, πετούν κορνέ στο Γεωργιάδη...

Αυτά τα νέα μας. 

Ενώ υπάρχει μια μεγάλη ποικιλία ανθρώπων με καταπατημένα δικαιώματα, οι καταπατητές των δικαιωμάτων είναι πάντα πανομοιότυποι μεταξύ τους.

Ειδήσεις - από zougla.gr

Zougla.gr

Προς αποφυλάκιση οι Κορκονέας - Σαραλιώτης

Πρώτη καταχώρηση: Τετάρτη, 26 Μαΐου 2010, 09:31

Σοβαρό φαντάζει πλέον το ενδεχόμενο αποφυλάκισης των δύο ειδικών φρουρών, οι οποίοι κατηγορούνται για τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου, καθώς σε δέκα ημέρες, στις 6 Ιουνίου δηλαδή, λήγει το 18μηνο ανώτατο όριο προσωρινής κράτησής τους.

Σύμφωνα με πληροφορίες, εντός των επομένων ημερών αναμένεται να εκδοθεί το σχετικό Βούλευμα από το Εφετείο της Λαμίας για την αποφυλάκιση των δύο κρατουμένων. 

Όπως όλα δείχνουν, δεν θα έχει ολοκληρωθεί η δίκη στην Άμφισσα μέχρι τότε, κάτι που σημαίνει ότι οι Επαμεινώνδας Κορκονέας και Βασίλης Σαραλιώτης θα μπορούν να κυκλοφορούν ελεύθεροι.

Προκειμένου να «περιοριστούν» οι συνέπειες μίας τέτοιας εξέλιξης αλλά και για λόγους ασφαλείας, το Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο της Άμφισσας θα αντικαταστήσει την προφυλάκιση των δύο κατηγορουμένων με την επιβολή περιοριστικών όρων, πριν από την επίμαχη ημερομηνία.

Δεν αποκλείεται, δηλαδή, οι Κορκονέας και Σαραλιώτης να αφεθούν ελεύθεροι, αλλά να τους επιβληθεί ο περιοριστικός όρος της παραμονής εντός των ορίων της Άμφισσας, όπου διεξάγεται η δίκη, ή της Ιτέας.

Την Τρίτη ήταν μία ακόμη συναισθηματικά φορτισμένη ημέρα στο δικαστήριο της Άμφισσας, καθώς προβλήθηκε το video που είχε τραβήξει κάτοικος των Εξαρχείων από το βράδυ της 6ης Δεκεμβρίου 2008, όπου ακούγονται οι πυροβολισμοί.

Παρόντες κατά την προβολή των επίμαχων σκηνών ήταν και οι γονείς του 15χρονου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου.

Διαβάστε επίσης:

Διέψευσε την υπεράσπιση Κορκονέα ο γυμνασιάρχης, Πρώτη καταχώρηση: Πέμπτη, 13 Μαΐου 2010, 07:59.

Εμείς

Εμείς οι μεγαλύτεροι κάναμε τον κόσμο όσο χειρότερο μπορούσαμε. Για τη συνέχιση του έργου μας πρέπει να εμπιστευθούμε τους νεότερους. Εξ άλλου θα τους διδάξουμε τόσα πολλά...

Hier encore

Δυστοπία

 

Κάποιες  μακριές, λευκές νύχτες κατεβαίνω μια σκάλα που με πηγαίνει βαθιά υπόγεια κάτω από τους θορύβους τής ασφάλτου. Νιώθω στα πόδια μου κραδασμούς, σείεται δυνατά το μέρος που πατάω ώσπου να το συνηθίσω. Η δύναμή μου και το βάρος μου πολλαπλασιάζονται εκεί κι η όρασή μου σιγά-σιγά μεταλλάσσεται σε ένα μείγμα αισθήσεων, μια αίσθηση ανάμεσα στην αφή και την ακοή. Το σύνολο τής οπτικής επαφής με το περιβάλλον καταργείται. Έτσι, δεν μπορώ να δω τα τοιχώματα των τούνελ στα οποία περιπλανιέμαι αλλά η παραμικρή επαφή μου με το υλικό τους παράγει ήχο εκκωφαντικό, ενώ διαφέρει κι η συχνότητα τού ήχου ανάλογα με το χρώμα.

Όσο μια τέτοια, ισχνή, πληροφόρηση τού περιβάλλοντός μου επιτρέπει, μπορώ να φανταστώ πως βρίσκομαι σε τόπο που εκτός των τούνελ, αποτελείται από αχανείς πλατείες με οροφές που αφήνουν ένα ύψος όχι μεγαλύτερο από το μέσο ύψος ενός ανθρώπου σε ελαφρά κυρτή στάση. Ο θόρυβος που παράγεται κατά το βηματισμό μου μεταφράζεται στο μυαλό μου σαν σκονισμένο βουητό. Η υπόθεση που κάνω περιλαμβάνει την ύπαρξη γραμμών στο έδαφος, που χιάζονται, ένα είδος από πλαστικές ράγες με βαθύ μπλε χρώμα.

Περιστασιακά ψηλαφώ στρογγυλά αντικείμενα με χαρακτηριστικό βόμβο στο άγγιγμά τους, πιθανόν χρώματος κιτρινωπού-αν δεν κάνω λάθος. Εντυπωσιάζομαι και πάλι από την έλλειψη μεταλλικών αντικειμένων, πράγμα που συμβαίνει συνέχεια ενώ οι ήχοι από σημαίες που ανεμίζουν υποτονικά μέσα στον θερμό, πνιγηρό αέρα των υπογείων εκτάσεων φτάνουν σ' εμένα πολύ καθαρά. Ξοπίσω τους οι ριπές των βημάτων θυμίζουν το βήμα τής χήνας που ακούγεται μαύρο και στο νου φέρνει εικόνες φασιστικών παρελάσεων.

Σαν να σέρνονται αλυσίδες, τώρα, από τα πόδια μου κι ακούω παράθυρα να ανοίγουν, από υλικό ξύλινο, παλιό. Το χέρι μου ψηλαφά ζωντανά πρόσωπα αιωρούμενα γύρω από τις τρύπες που βρίσκω στο διάβα μου και που συνδέουν τούς μεγαλύτερους διαδρόμους. Δεν βρίσκει το χέρι μου σώματα πουθενά. Μερικά πρόσωπα, στο άγγιγμά μου, ανοίγουν σαν σαρκοφάγα άνθη που γλείφουν τα δάχτυλά μου.

Κι ενόσω κινούμαι αδιάκοπα σε μέρη όπου τα σπρωξίματα, οι ιαχές κι ο πανζουρλισμός φέρνουν στο νου μου σκηνές τού Φελλίνι (όπως εκείνην τού "La nave va", όπου ο τυφλός διαγκωνιζόταν με το πλήθος για να θαυμάσει ...ιδίοις όμμασι το καινούργιο πλοίο), αρχίζω να αισθάνομαι στη ράχη ένα ξύλινο βάρος αρκετά μεγάλο και σκουντήματα από πολλά παιδιά, ισομεγέθη με μεγαλόσωμα ποντίκια. Θα μπορούσε να είναι ένας σταυρός ή ένα τεράστιο τόξο, αυτό το ξύλο που κουβαλώ.

Έτσι, άλλοτε εκεί κάτω καταλήγω ένας Εσταυρωμένος κι άλλοτε ένας τοξοβόλος έτοιμος για μια εκτέλεση. Κανένα από τα δυο δε μ' ενθουσιάζει. Η ψευδαισθήτωση αυτή, τότε, πρέπει να τελειώσει. Να αναβληθεί για κάποια άλλη νύχτα, άλλωστε τελειωμό δεν έχουν οι λευκές μου νύχτες.
    
Η επιστροφή είναι σίγουρη κι αυτό γιατί τη στιγμή που βρίσκομαι στη θέση τού Εσταυρωμένου, μέσα στο μυαλό μου "σκάει" η λυτρωτική εικόνα του χιονιού. Κι αυτή ξέρει καλά να με οδηγήσει πάνω, ακριβώς εκεί όπου αρχίζω το κατέβασμα τής σκάλας. Σύντομα είμαι πάλι πάνω.

Ύστερα το μόνο που θέλω είναι να χώσω το πρόσωπό μου μέσα σε μια χούφτα χιόνι και να εισπνεύσω δυνατά. Μου ξαναδίνει πίσω την όρασή μου το χιόνι, ενώ έχει σκεπάσει τα πάντα.

Πλανήτης Γη

Είμαι βέβαιος πως κάποιος μακρινός πολιτισμός μάς παρατηρεί χιλιάδες χρόνια τώρα κι έχει ήδη αποφανθεί: Όχι, δεν υπάρχει ζωή στη Γη.

SID VICIOUS

Κλισσεδάκια

"Με όλους τους λαούς είμαστε αδέλφια. Οι κυβερνήσεις φταίνε για τους πολέμους". (Εκτός από τούς Αλβανούς βέβαια που τούς παίρνει όλους η μπάλα.).

Δεν συναντηθήκαμε

Περίμενα να με ανακαλύψουν αυτοί. Αυτοί περίμεναν να αποκαλυφθώ εγώ. Έτσι...δεν συναντηθήκαμε ποτέ.

Καθένας πώς τη βρίσκει

Όταν βρεθείς σ' ένα καινούργιο χώρο, πριν ανακοινώσεις πως είσαι οπαδός τού "όπως τη βρίσκει ο καθένας", κάλυψε καλά τα νώτα σου.

Coney Island Baby

Φανάρια

Πράσινη Παρασκευή ή Κόκκινο Σαββάτο
Το πρώτο αργό βήμα τής νύχτας
Που πρόσμενα με μάτια νυσταγμένα
Προβάλλει πίσω απ' το φανάρι
Και γνωριζόμαστε πολύ καλά
Μετά από όσα κάναμε ώστε να ξαφνιαστούμε

Έχω στην κάθε τσέπη μου από έναν αναπτήρα
Ο ένας ανάβει ένα τσιγάρο ακόμα
Κι ο άλλος καίει εμένα
Εκατό λέξεις στο μυαλό μου
Θέλουν να γίνουν ποίημα
Ποίημα χτεσινό
Ποίημα τής κάθε μέρας
Ποίημα που ποτέ δε λέει τίποτα
Για κείνον που το γράφει
Ποίημα γραμμένο σ' ένα μπαρ
Με αμερικάνικα τραγούδια
Μπαρ με ακίνητους θαμώνες

Ατέλειωτη η αναμονή
Κουράστηκαν  οι λέξεις
Η σκηνή πρέπει να' ναι ζωηρή
Με ηθοποιούς ν΄αυτοσχεδιάζουν
Η παράσταση αναβάλλεται γι αύριο, την ίδια ώρα

Εγώ νύσταξα ακόμα πιό πολύ
Κρύβομαι σε ίλιγγο πορείας ταξί
Μετά τα μεσάνυχτα τρεις η ώρα

Καλά δεν ξέρω  που πηγαίνω
Το υπαγορεύουν οι σηματοδότες
Πράσινο ή κόκκινο θα δείξουν;

Τι μέρα είναι;
Αυτό μετράει...γιατί:
Κόκκινο-Σαββάτο και Πράσινο-Παρασκευή

La cucaracha

Γύρω στις 12 το μεσημέρι ξύπνησε από μια πολύ ενοχλητική μουρμούρα, ένα τσακωμό και κάτι στριγγλιές  μέσα στην κοιλιά του. Πάλι το λεπτό του έντερο καυγάδιζε με το στομάχι του που όλο σκουπιδαριά κατεβάζει, "τα' χωνε" και στο παχύ άντερό του που δεν κουνιέται λίγο να σπρώξει τις βρωμιές. Μες τον τυμπανισμό του, ο Ηλίας, ήπιε δυο σόδες κι άρχισε να σκέφτεται και να ρεύεται κατά ριπάς. Το μυαλό του ήταν ακόμα κολλημένο στο ποίημα που ήθελε να τελειώσει και δεν έβρισκε τον τρόπο.

Έσυρε το βήμα του αργά,  με το ένα πόδι του ξυπόλητο, αφού δεν βρήκε την αριστερή παντόφλα, κι έφτασε στο μισοσκότεινο μπάνιο όπου ως συνήθως τον περίμεναν οι τρεις γνωστές του μεγάλες κατσαρίδες παρέα με κάτι μικρότερες. Από την απροσεξία και τη βιασύνη να στρωθεί πάλι στο γράψιμο πάτησε μια από τις μεγάλες κατσαρίδες και μάλιστα με το ξυπόλητο το πόδι.

"Ωχ! Την πάτησα πάλι" είπε μέσα του και μ' ένα κομμάτι χαρτί υγείας ξεκόλλησε από την πατούσα του το καφετί έντομο που κουνούσε σπασμωδικά τα πόδια του. Το "Την πάτησα πάλι" ήθελε να πει πως πάλι πάτησε την ίδια κατσαρίδα. Πέταξε στη λεκάνη το αεικίνητο έντομο, που μόλις ο Ηλίας γύρισε την πλάτη του σκαρφάλωσε με πολύ κόπο στο κάθισμα της λεκάνης κοιτάζοντας το κακάσχημο, ξεχειλωμένο κι εντελώς αηδιαστικό δίποδο να βγαίνει από την τουαλέτα αφήνοντας την πόρτα ανοιχτή.

Λένε πως οι κατσαρίδες αγαπούν το χαρτί, συχνάζουν κοντά σε ηλεκτρικά καλώδια, δεν αντέχουν το φως και είναι το μόνο είδος που θα επιζήσει μετά από έναν ενδεχόμενο πυρηνικό όλεθρο. Όλα αυτά έκαναν τον Ηλία να βλέπει τα αρθρόποδα αυτά σαν την ενσάρκωση τού ονείρου τής αθανασίας, πράγμα που επιβεβαιωνόταν κι από το γεγονός ότι είχε πατήσει τόσες φορές το συγκεκριμένο έντομο κι αυτό παρέμενε ζωντανό. Ο μύθος τού Αισώπου για τον Αετό και την Κατσαρίδα τον διασκέδαζε πολύ: αυτό το είδος, στα τουλάχιστον τριακόσια εκατομμύρια χρόνια ύπαρξης πάνω στον πλανήτη, κατάφερνε να επιζήσει σχεδόν μόνο από τη βρωμιά του.

Ο Ηλίας δεν έβρισκε τίποτα το αηδιαστικό στη "Μεταμόρφωση". Ο Γκρέγκορ Σάμσα ίσως ήταν τυχερός που σιγά-σιγά μεταμορφωνόταν σε κατσαρίδα. Πράγματα απίθανα είχε διαβάσει, όπως το ότι, ακόμα και εντελώς αποκεφαλισμένα, αυτά τα έντομα διατηρούν την κινητικότητά τους ακόμα και για μια βδομάδα με τη φοβερά περιφερειακή τοποθέτηση των ζωτικών τους κέντρων, ζούν παντού πάνω στην υφήλιο και σε μερικές περιοχές τού πλανήτη πολλαπλασιάζονται ακόμα και με πραγματική παρθενογένεση. Αλλά, επίσης λένε, την πείνα δε γνωρίζουν. Καννιβαλίζουνε συχνά...

Ω, Άνθρωπε, ασήμαντο είδος που είσαι, τόσο πολύ ευάλωτος είσαι, σε τόσες λίγες αντιξοότητες! Ο οίστρος μονομιάς κατέκλυσε τον Ηλία καθώς σκεφτόταν πως να ησυχάσει την κοιλιά του:

Περαστικό είδος, ευπαθές, φτιαγμένο να αρρωσταίνει, χίλια βάσανα να τραβάει, να ψάχνει για ζωή υγιεινή και καθαρό αέρα, να καυχιέται για θάρρος κι αξιοπρέπεια, να πρέπει να καμώνεται πως φτιάχνει κοινωνίες και λαούς που σε θεούς πιστεύουν, μηνύματα στο διάστημα να στέλνει μήπως και τα καταλάβουνε όντα από άλλους κόσμους, να μην ξέρει πού βαδίζει, να ψάχνει νέους δρόμους πάνω σε νέους πλανήτες, ενώ απρόσεκτος, μέσα στο ίδιο το σπίτι του, πατά το πιό τέλειο πλάσμα.

Teardrop

Σύννεφα σ' έναν καθρέφτη

ΠΡΙΝ

Όταν απόκαμα απ'αυτό το Κέρδιζε και Χάνε
Ένιωσα τη ζωή μου σαν άδεια παραλία
Σε βροχερό χειμώνα που αιφνίδια είχε φτάσει
Φοβισμένος έχωσα το κεφάλι μου στην άμμο
Και για καιρό έμεινα εκεί ακίνητος πρηνής
Να κοιτώ σ' έναν καθρέφτη νύχτα - μέρα
Αδημονώντας να γνωρίσω τον ξένο εκεί μέσα

            
ΤΟΤΕ

Ψίθυροι ήρθαν λέγοντάς μου να μην αναπαυτώ
Γιατί υπάρχουν ακόμα πολλοί δρόμοι να βαδίσω
Και θα πρέπει να τους διαβώ όλους μονάχος
Φοβήθηκα. Τι ανεπιτυχής προσπάθεια θα ήταν!
Δύναμη πιά καμμία δεν έχω, ένας ανίσχυρος είμαι
Όπως όλοι οι άνθρωποι που ξέρω κι ακόμα πιο πολύ
Πρώτα κλαίω, κατόπιν σκέφτομαι κι έπειτα ξεχνώ

           
ΥΣΤΕΡΑ

Σαν ήρεμες αναπνοές από τα ρουθούνια του Θεού 
Οι μέρες άρχισαν να κυματιζουν πλάι στο παράθυρό μου
Άρχισα τότε να νιώθω πως όλες οι στιγμές μου
Δεν ήσαν παρά ψήγματα αιωνιότητας σπασμένης
Ευτυχία και θλίψη, οι μέρες μου και οι νύχτες
Ήσαν φωτα απ'τα αστέρια, σύννεφα σε έναν καθρέφτη
Κι αφού κοιμήθηκα μ'αυτά, πολύ ένιωσα σπουδαίος

           
ΤΩΡΑ

Το επόμενο πρωί ξύπνησα, ένα μικροσκοπικό νέο αγόρι
Που άρχισε πάλι απ την αρχή κάνοντας το ίδιο πράγμα
Αυτό το Κέρδιζε και Χάνε που κάποτε τόσο μ' είχε κουράσει

Προϊόντα

Στο μηχάνημα τής ανακύκλωσης, από τη μια μπήκε ένας άνθρωπος κι από την άλλη βγήκε ένα κέρμα κι ένα σκουπίδι.

G. Moroder

Τορίνο 1889

 

Στα μέρη μου, όταν δε γελούν
Φωνάζουνε και δυστροπούν
Ουρλιάζουν οργισμένοι

Με τη δίχως νόημα ζωή τους
Που δεν τους πάει πιά μπροστά
Και ούτε αλλού πηγαίνει
Παρά στα ίδια και τα ίδια

Αδύναμοι και ηττημένοι
Χτυπούν το άλογό τους
Που τους ρωτά απηυδισμένο

"Για που τραβάς αφεντικό;
Εγώ πια δεν καταλαβαίνω"

Μες την οχλαγωγία, τη βουή

Σ' απάντηση το δέρνουν

Ακόμα μια ξυλιά πιο δυνατή
Στα πόδια και στη ράχη
Πέφτει στα πονεμένα άκρα του
Κλαίγοντας για τον ανόητο
Τον άξεστο, χυδαίο αναβάτη
Που τώρα δίχως άλογο 

Μονάχος θα πλανιέται μάταια
Στα ίδια  πάντα μονοπάτια

Κύκλους ομόκεντρους θα κάνει

Δίχως πουθενά να φτάνει
Γδέρνοντας τώρα την ψυχή του
Ελλείψει άλλου υπαιτίου
Περνώντας και διαβαίνοντας
Για απειροστή φορά
Πάντα απ' τα ίδια μέρη

Σταθμός του: πάλι η Αφετηρία

Όλο και πιο κουρασμένος
Κατηφής, καμπουριασμένος
Χωρίς πίστη πιά καμμία
Ούτε ελπίδα ούτε σοφία.

       Συνέβη στο Τορίνο,

Πλατεία Καρινιάνο, 1889

"Εγώ δεν έχω πάρει διπλώματα και τέτοια...εγώ σπούδασα στο Πανεπιστήμιο της ζωής"

Τρου στόρι

Πρέπει να δούμε τι βαρύτητα έχει η έννοια της ελευθερίας μέσα σε μια κοσμοθεωρία απαλλαγμένη από την τρέχουσα αντιμετώπιση τού θανάτου και τι βαρύτητα έχει μέσα σε μια κοσμοθεωρία διαποτισμένη από  αυτήν την αντιμετώπιση. Στην πρώτη περίπτωση μπορεί κανείς να μιλήσει για ελευθερία, απαλλαγή από το φόβο. Στη δεύτερη όχι. Επίσης πρέπει να δούμε ποιό είναι αυτό που μας ελευθερώνει από τον πόνο και τη θλίψη. Μήπως μια ψευδαίσθηση, ένα ψέμα;  Ή μια στωϊκή στάση απέναντι στη ζωή;

Θα πω μια ιστορία πολύ σύντομη κι ακραία, δυστυχώς αληθινή:

Μου έλεγε μια μητέρα ότι εξέλαβε την αυτοκτονία τού γιού της (πέσιμο από τον 5ο όροφο) ως "μαγκιά" . Ο μανιοκαταθλιπτικός γιός της έλεγε "μια ζωή" πως κάποτε θα πετάξει σαν πουλί.  Άρα, η μάνα, θεώρησε πως "ο Τάκης ήταν ελεύθερος, αφού έκανε κάτι που πάντα υποσχόταν να κάνει". Ο άτυχος νέος , όμως, έκανε ό,τι έκανε για να βάλει ένα τέλος στο βάσανό του.

Η ίδια μάνα κοίταζε αφ' υψηλού, ειρωνικά, μιαν άλλη μάνα η οποία διατηρούσε καλά κρυμμένο, στο μνήμα τού γιού της, ένα κινητό τηλέφωνο "για να τον καλεί κι ας μην απαντάει". Φρόντιζε μάλιστα, πέραν των άλλων τελετουργιών, να διατηρεί φορτισμένο   το κινητό αυτό με τη βοήθεια του φορτιστή του αυτοκινήτου της  ώστε να εξασφαλίζει την συνεχή... επικοινωνία τους.

Και οι δυό τους διαστρέβλωναν το γεγονός γιατί ΕΤΣΙ επιβάλλει η αντίληψη τού πολιτισμού μας: Η αντίληψη πως το τέλος τού καθενός δεν είναι απλώς ένα τέλος αλλά κάτι παραπάνω.

Ο λόγος που έγραψα αυτό το κείμενο είναι η πρόθεση να αντιπροτείνω άλλες "υπέρτατες αξίες", πέραν των συνηθισμένων (δικαιοσύνη, ελευθερία κ.λπ.).

Τα μεγαλύτερα αγαθά

Είναι η ειρήνη και η ελευθερία (ακόμα) τα υπέρτατα αγαθά;  Και τι είναι "ειρήνη";  Και τι είναι "ελευθερία";
Μήπως άλλα δύο δολώματα, δύο Δούρειοι Ίπποι;

P.M. Dawn

Κατάβαση

Όσο για μένα...εγώ έκανα μια κατάβαση από τους ουρανούς ενώ κρατιόμουν σφιχτά από τα ηνία ενός μαύρου γλάρου.  Νωπά φύλλα μέντας με ακολουθούσαν κι ήσαν παντού. Άλλα έπεφταν στα κύματα που  οδηγούσαν σε ανοιχτές θάλασσες. Εκεί φτάνουν από μακριά ανθρώπινες ανάσες, λέξεις από ένα βυθό γεμάτο ζωή.

Από τη γη έφτανε ως εμένα, εκτός από τη χλεύη των ανθρώπων, μονάχα το τραγούδι τού κρασιού των γενναιόδωρων αμπελιών κι αυτό ήταν αρκετό για να κρατήσει την πτώση μου αργή, αιώνια, γεμάτη εικόνες που γέμιζαν το αίμα μου με τη δύναμη ενός νεογέννητου θεού. Κοινώνησα με το Άπειρο.

Οι θεοί γεννιούνται, πετούν, είναι απανταχού παρόντες...κι ύστερα βυθίζονται στο πέλαγος. Όλα τα βιβλία τής Πίστης ξαναγράφονται από την αρχή.

Καροτσάκι

Το μέλλον μου είναι ένα καροτσάκι τού super market  που το σπρώχνω προς τα εμπρός, ελπίζοντας να το έχω γεμίσει μέχρι να φτάσω στο Ταμείο.

Καλοί Χριστιανοί

Ο Θεός δεν χρειάζεται καλούς Χριστιανούς. Ο Θεός χρειάζεται Χριστιανούς που θα αμαρτάνουν και θα χρειάζονται συνεχώς τη συγχώρεσή Του.

"Χέζε ψηλά κι αγνάντευε"

Προέρχεται από την εποχή της Τουρκοκρατίας. Ένας αρματωλός μπορούσε να πιαστεί σε μια από τις πιό προσωπικές στιγμές του από τους Τούρκους. Οπότε η ενδεδειγμένη τακτική ήταν να διαλέγει ένα μέρος με καλή ορατότητα (ψηλά). 

Δημόσια ζωή

Soft top

 
I'm gonna run till it breaks up
Overheats and explodes
Pick up what's left of me
Leave the rest of it way down that road

A fine romance

Λέων

Μου αρέσει να μοιράζομαι πράγματα, αρκεί να παίρνω τη μερίδα τού λέοντος.

Motherless

Και οι ένστολοι όχι;

Είπεν:

"Βέβαια, για τον Αλέξη, κάναμε πορείες. Για τους 3 της Marfin δεν κάνουμε...Όταν η βία προέρχεται από ένστολους, διαμαρτυρόμεθα. Όταν δολοφονούν οι κουκουλοφόροι, σωπαίνουμε. "

 Χωρίς βόμβες, φόνους, απαγωγές, βιασμούς, αποδράσεις, εξαφανίσεις...πώς θα ζούσες (και "αξιοπρεπώς" μάλιστα), κύριέ μου;

Η Γιορτή της Μητέρας

Έβλεπε το γιό του καθισμένο απέναντί του στον καναπέ διαρκώς αφηρημένο και σκεπτικό. Δυό μάτια που πολύ δύσκολα κάποιος θα μπορούσε να καταλάβει τι βλέπουν μέσα στην οθόνη της TV ή και αν όντως παρακολουθούσαν κάτι μέσα σ'εκείνο το χαζοκούτι.

Γεμάτα θλίψη ή και νοσταλγία, πιθανόν και ειρωνία, έμοιαζαν να κοιτάζουν εκείνα τα ολοστρόγγυλα ματάκια...Στ'αλήθεια ήταν δύσκολο να διακρίνει ο πατέρας τι έκρυβε μεσα στην ψυχή του ο 8χρονος μικρός του γιός.

Οι σκέψεις του, που προσπαθούσε να τις πνίγει μέσα του ο γονιός, ήταν οι ίδιες αναμασημένες ενοχές του, τις οποίες δεν άντεχε να δουλεύει στο μυαλό του για πολύ, χωρίς να γίνει αντιληπτή μια μελαγχολική περισυλλογή στα μάτια του.

Απορροφημένος στιγμές-στιγμές από την TV, ο 8χρονος μικρούλης καθόταν και κοίταζε τις διαφημίσεις που άρχιζαν στη μέση του σιριαλ "Der kommissar", που παρακολουθούσαν ανελλιπώς πατέρας και γιός.

Διαφημίσεις γεμάτες όμορφες μανούλες με συνομήλικα παιδάκια στην αγκαλιά, μανούλες με τεράστιες αγκαλιές, χάδια και γελαστά πρόσωπα που προσέφεραν υγιεινές σοκολάτες γάλακτος για τα μικρά και ...γλυκά, πολλά γλυκά, όλα φτιαγμένα από τα μαγικά χέρια εκείνης:της μαμάς, που "είναι μόνο μία", της μάγισσας μαμάς.

Να, σαν κι αυτήν που στη διαφήμιση, μόνο με ένα φιλί, έδιωχνε τη μιά τον πόνο από ένα γερό πέσιμο και σταματούσε το κλάμα, την άλλη που με τα όμορφα σα φτερούγες χέρια της έδιωχνε τα  κακά κουνούπια πριν αυτά τσιμπήσουν το μικρό της...το χαρούμενο κυνηγητό πριν το μεσημεριανό φαγητό, το θείο κάλεσμά της που προανείγγελε το πλούσιο περιεχόμενο τού τραπεζιού.

Σκεφτόταν ο πατέρας, να βρεί κι αυτός κάτι παρόμοιο να κάνει, για να μη νιώθει πίκρα το μικρό του που, από τις "βλακείες" των μεγάλων, είχε απομείνει με έναν κατηφή πατέρα μοναχά και μάλιστα σε μια περίοδο που όλοι οι συμμαθητές ρωτούσαν το μικρό "τι γλυκό σού έφτιαξε η μαμά σου σήμερα;"

Τις αγωνιώδεις σκέψεις τού πατέρα διέκοπτε ύστερα η συνέχεια του "der kommissar". Για πολύ λίγο όμως...σε λίγο σηκωνόταν αμήχανος τάχα για να τακτοποιήσει κάτι ή να πάει στο μπάνιο ή στην κουζίνα, κάτω από τον απορροφητήρα, να καπνίσει ένα τσιγάρο και να σκεφτεί τα ίδια και τα ίδια.

Θα πρέπει να πέρασαν εκατοντάδες τέτοια βράδια και το σκηνικό παρέμενε το ίδιο: der kommissar, καναπές, διαφημίσεις και...οι δυό τους. Μέχρι που ένα βράδυ ο πατέρας καθόταν εντελώς αμίλητος και πιό σκυθρωπός, πιό βαθιά μέσα στις σκέψεις του.
Την επομένη, όπως είπε πολλές φορές η TV, ήταν η "γιορτή της μητέρας".

Ο μικρός μετά από λίγο νύσταξε κι ετοιμάστηκε για το κρεββάτι του. Πριν μπει στο δωμάτιό του, πλησίασε τον πατέρα νομίζοντας πως κοιμάται και με τα χείλη του ακόμα βρεγμένα από το πλύσιμο των δοντιών, κοιτώντας πάρα πέρα, τον φίλησε και τού ψιθύρισε στο αυτί:

"Μπαμπά, είναι αργά, κοιμάσαι κιόλας ...σήκω, πάμε για ύπνο." 

F. De Andre' - La guerra di Piero

Η δίψα του λαού

"Ο λαός διψά για μόρφωση, για δημοκρατία, αγώνες και προοπτική"

Σχολείο δεύτερης ευκαιρίας

Συχνάζω σ' αυτόν τον  χώρο υπό την έννοια που και ο Γκυ Ντε Μωπασσάν σύχναζε, γιά να γευματίσει, στον τόσο κακόγουστο -κατ' αυτόν- Πύργο τού Άιφφελ. Όπως απάντησε τότε ο Γκυ, προτιμούσε να τρώει το μεσημέρι στο μόνο μέρος τού Παρισιού απ' όπου ο Πύργος δεν ήταν ορατός κι επομένως δεν τον ενοχλούσε: "στο εσωτερικό του, δηλαδή", εξομολογήθηκε.

Υπό αυτήν την έννοια συμμετέχω κι εγώ σε δυσάρεστες για μένα καταστάσεις ...τρυπώνω στο εσωτερικό τους...ελλοχεύω εκεί μέσα, μόνο και μόνο για να μην τις έχω όλη μέρα μπροστά στα μάτια μου. Ίσως ισχύει το ίδιο και για την ξιπασιά, τις παραξενιές και τις υστερίες που έχουν αλώσει και στοιχειώσει το Είναι μου τόσο καιρό.

Έτσι απαλλάχτηκα από το να βλέπω εκνευρισμένος παρκαρισμένα αυτοκίνητα σε σημεία που δεν μου αφήνουν ελεύθερο οπτικό πεδίο στις στροφές των δρόμων. Έτσι απαλλάχτηκα από το να απαντώ με ευγένεια σε αγενείς ερωτήσεις. Έτσι απαλλάχτηκα από το να δίνω σαφείς απαντήσεις σε αόριστες ερωτήσεις. Κι από πόσα άλλα, που δεν "έπιαναν τόπο" τελικά, απαλλάχτηκα!

Και για όσους σκεφτούν "μα δεν είναι σωστή αυτή η τακτική", θα απαντήσω πως δεν με έπεισαν για το αντίθετο όλοι εκείνοι που συμπεριφέρονται όπως συμπεριφέρονται, έχοντας στο στόμα τους ένα "απαγορεύεται" για ό,τι διαφορετικό κάνουν οι άλλοι και ένα "ε...και τι έγινε;" όταν εκείνοι φέρονται ανορθόδοξα και απρεπώς.

Μη έχοντας να αποκομίσω τίποτα από την καλή μου συμπεριφορά απέναντι σ' αυτά τα ράκη του αυτοαποκαλούμενου "κοινωνικού ιστού", παρά μόνο μια ναρκισσιστική ικανοποίηση πως είμαι "διαφορετικός", αποφάσισα για μια πιό...αρμονική συμβίωση να επανεκπαιδευθώ για χάρη της "κοινωνικής" μου ένταξης.

Η επιτυχία μου ή μη θα εξαρτηθεί από την ...ικανότητα των "δασκάλων" μου, στους οποίους εμπιστεύομαι τον ήδη ιδιότροπο χαρακτήρα μου. Εκείνον του μεμψίμοιρου κριτή που, πιστεύοντας πως "κι άλλοι είναι σαν αυτόν", αποφαίνεται: "τα ζώα ζουν ανάμεσά μας".

Τέλος, πιά, σ' αυτά τα ρητορικά σχήματα: Όσο "αυτοί ζουν ανάμεσά μας" άλλο τόσο και "εμείς ζούμε ανάμεσά τους". Η σύντηξη θα γίνει, ούτως ή άλλως.

Τα μάτια της μισόκλεισαν...

Αποκαμωμένη ακούμπησε τα χέρια της μέσα στο νεροχύτη και, ανάμεσα  στους υδρατμούς της κατσαρόλας και τη μυρωδιά των ψαριών, ένιωσε σιγά-σιγά τα μάτια της να κλείνουν.
Χλώμιαζε όλο και πιό πολύ. Θολά έβλεπε πιά τους πράσινους τοίχους της κουζίνας. Ένιωσε πως έφευγε μακριά από το σώμα της και μακριά από τη ζωή της, έτσι όπως αυτή τής είχε έρθει.

Ο νους της κρατούσε σφιχτά τις εικόνες από το περιοδικό που είχε στα χέρια της λίγα λεπτά πιό πριν. Έτσι το οπτικό της πεδίο άρχισε να ξεμακραίνει από τις κατσαρόλες και πλησίαζε όλο και πιό πολύ σ' εκείνες τις φωτογραφίες. Κάτι της θύμιζαν αυτά τα μέρη...Μα, τα είχε επισκεφθεί ή απλως το είχε κάποτε σχεδιάσει χωρίς ποτέ να το πραγματοποιήσει;

Ναοί κι αγάλματα, πολλοί κήποι, ο μεγάλος ποταμός...Α ναι, οι διακοπές της: Ιταλία, Φλωρεντία.
Πολύ αόριστα ένιωσε μια άλλη παρουσία κάπου μέσα στο σπίτι, χωρίς να μπορεί να καθορίσει το πού αυτή βρισκόταν. Την ένιωσε πιό συμπαγή από κάτι που στέκεται απλώς, πολύ πιό ισχυρή από κάτι που σκέφτεται.

Ξαφνιάστηκε από το γεγονός ότι δεν ένιωσε μέσα της κανένα φόβο. Ούτε που αναρωτήθηκε "ποιός να 'ναι;". Μονάχα γύρισε το κεφάλι της ήρεμα πρός την κρεββατοκάμαρά της και ένα χαμόγελο φώτισε το πρόσωπό της. Μιά αντρική σκιά φαινόταν στο πάτωμα, η μισή μέσα στο υπνοδωμάτιο και η υπόλοιπη μισή εξείχε από αυτό.

Η σκιά έμενε ακίνητη, έμοιαζε μάλιστα να κρατά με το αριστερό χέρι κάτι πάνω στον αριστερό ώμο ενώ το δεξί χέρι διαγραφόταν μυώδες να ακουμπά το μηρό. Κάτι μέσα της σκίρτησε καθώς η στάση τής σκιάς τής θύμισε έντονα μιά εικόνα που κάπου ήταν καταχωρημένη στις αναμνήσεις της...ίσως τις ερωτικές ή μήπως στα αρχετυπικά κατάλοιπα που συμβόλιζαν τη νεότητα και τη ρώμη, το θάρρος να μη φοβάσαι τίποτα - ούτε εφιάλτες ούτε γίγαντες. Μόνο να στέκεις εκεί γαλήνιος κι επιβλητικός με το βλέμμα να αγναντεύει το Νότο.

Ήταν όλα εκείνα που εκείνη δε μπόρεσε ποτέ να κάνει, μένοντας σπίτι, κλείνοντας έξω από τον κόσμο της αυτό το θηρίο, την καθημερινότητα, που καμμιά φορά γιά να παλέψεις μαζί του θέλει έναν ηρωισμό που δεν μπορείς να έχεις πάντα.

Τα μάτια της μισάνοιξαν γιά λίγο και με μικρά αβέβαια βήματα πλησίασε τη σκιά που παρέμενε ακίνητη -για μιά στιγμή τής φάνηκε πως κινήθηκε λίγο προς αυτήν- και ξάπλωσε κοντά της. Μέσα σε ένα ανάλαφρο αεράκι που μπήκε από το παράθυρο φέρνοντας μαζί του μυρωδιές από μακρινούς κήπους, αποκοιμήθηκε γαλήνια στο πάτωμα, κοντά στον ήρωά της.

Εμβαθύνοντας στην καθημερινότητα, συναντάς την αιχμή τού ονείρου.

"Σας παρακαλώ...μην υποβιβάζετε τη νοημοσύνη τού κόσμου. Ο κόσμος έχει πιά ξυπνήσει...", λένε οι πολιτικοί και όχι μόνο.

You 'd be so nice to come home