Where have all the flowers gone?

Κουκιά και Πυθαγόρας

Για τον Πυθαγόρα (575π.Χ. - 495π.Χ.) τώρα τα κουτσομπολιά: ο φιλόσοφος και οι ακόλουθοί του απείχαν από την κατανάλωση κουκιών. Ο λόγος ήταν πως στην περιοχή ήταν διαδεδομένη η έλλειψη τού ενζύμου G-6-PD οπότε η κατανάλωση των κουκιών προκαλούσε αναιμία με αιμόλυση ("σπάσιμο" δηλαδή τών ερυθρών αιμοσφαιρίων). Για άλλους, ο λόγος τής αποφυγής ήταν η δοξασία ότι το φυτό αυτό ήταν μια σύνδεση τού κόσμου αυτού με τον κόσμο τών νεκρών.

Έτσι, λένε πως ο ίδιος ο Πυθαγόρας έπεσε στα χέρια τών διωκτών του (από τον Κρότωνα) οι οποίοι και τον σκότωσαν, προτιμώντας να συλληφθεί παρά να περάσει μέσα από ένα κάμπο με κουκιά.

From Russia With Love - Matt Monro

Άνθραξ

Ο Άνθραξ, ο γνωστός βάκιλος που προκαλεί νόσηση με μεγάλη θνητότητα, αποτελεί ένα από τα πιο χρησιμοποιημένα όπλα τού βιολογικού πολέμου. Η μετάδοση είναι εύκολη είτε από την αναπνευστική οδό είτε από την επαφή με το δέρμα. Η μετάδοση είναι από μολυσμένο ζώο προς άνθρωπο κι όσο πιο πολύ οξυγόνο υπάρχει ...τόσο το καλύτερο.
Οι μελετητές τής Βίβλου υποστηρίζουν πως, από τις περιγραφόμενες πληγές εναντίον τής Αιγύπτου, οι δυο ήταν στην πραγματικότητα επιδημίες Άνθρακα. Στις Η.Π.Α. χρησιμοποιήθηκε για τρομοκρατικούς σκοπούς την περίοδο 2001-2002.  

Κλικ 19

Κόσμος σκατένιος

Ένας χιλιανός έφηβος, υπέκυψε νωρίς χθες μετά τον τραυματισμό του στο στήθος από σφαίρα την Πέμπτη, την δεύτερη ημέρα των μεγάλων διαδηλώσεων στην πρωτεύουσα, εναντίον της κυβέρνησης του προέδρου Σεμπαστιάν Πινιέρα. Ήταν ο πρώτος θάνατος που σημειώνεται στην διάρκεια της πολύμηνης κοινωνικής αναταραχής.

Η αστυνομία ανακοίνωσε ότι ο 16χρονος ονομαζόταν Μανουέλ Γκουτιέρες και πρόσθεσε ότι τραυματίστηκε στο στήθος στην διάρκεια αψιμαχιών ανάμεσα σε διαδηλωτές και αστυνομικούς τη νύχτα στο Σαντιάγο, εν μέσω της 48ωρης γενικής απεργίας στην διάρκεια της οποίας σημειώθηκαν επεισόδια και σποραδικές λεηλασίες.


Πηγή zougla.gr

Speak low

Τι λες, ρε Νικολάκη;

Ναι, ήταν ο φίλος μου ο Νίκος που σκάλιζε, από το δικό μου pc, το ιστολόγιό μου. Κοιτώντας την οθόνη, έλεγε κάθε τόσο:
-Καλόοο...καλόοο. Εντάξει, βγε συ...αλλά κάνε και τη ζωή σου, όχι όλη μέγα ιστολόγιο. Αχ, να! Αυτό μ' αγέσει πολύ!

Έτσι μίλαγε ο Νικολάκης, το ρ το έλεγε γ (όπως world) και το γ το έλεγε γ (όπως wrist). Τι εννοούσε όμως ο παίκτης "κάνε και τη ζωή σου, όχι όλη μέρα ιστολόγιο";

-Ποιά "όλη μέρα" ρε Νικολάκη; Άμα δε σου αρέσει το ιστολόγιο, πες το καθαρά ότι χάνω το χρόνο μου.

-Μην παγεξηγιέσαι, καλέ. Μια γνώμη είπα...Δουλειά δεν είχα και έγιχνα μια ματιά.

-Δουλειά δεν είχες, ε; Ξέρεις τι λένε πως κάνει ο διάολος όταν δεν έχει δουλειά...

-Απαυτώνει τα παιδιά του!

-Όχι...λοιπόν τι σού λέει το ιστολόγιο;

-Καλό είναι, δε λέω, αν και δε συμφωνώ με όλα όσα λες...

-Τι; Τι είπες;

-Καλό είναι, λέω...

-Όχι, όχι αυτό...το άλλο που είπες.

-Είπα, βγε παιδί μου, πως δε συμφωνώ με όλα όσα λες!

-Τι λες, ρε Νικολάκη που δε συμφωνείς με όλα όσα λέω... Αυτό δα έλειπε! Ξέρεις, ρε Νικολάκη, τι στομάχι χρειάζεται για να γράφεις αυτά που γράφεις έτσι ώστε κι εσύ να νιώθεις πως είπες αυτό που ήθελες να πεις αλλά να τού αρέσει και τού άλλου που σε διαβάζει -να τού αρέσει και τού καλοπροαίρετου αλλά και τού παπάρα που θα βρει την ιδέα σου ανόητη πλην όμως δε θα σου το πει.


-Καλά κι εσένα τι σε νοιάζει, αν ο άλλος πει ότι γάφεις βλακείες; Στα τέτοια σου. Εγώ δε μασάω από κάτι τέτοια, τους γάφω όλους στα καγύδια μου.

-Καλά εσύ έχεις μεγάλα καρύδια, Νικολάκη. Εγώ δε νιώθω τόσο δυνατός, μικρά είναι τα καρύδια μου Νικολάκη. Ποιό "ιστολόγιο όλη μέρα"; Την πιο πολλή ώρα μπρος σ' αυτό το μαραφέτι δεν την ξοδεύω για τούτα που διαβάζεις. Ταξίδια σχεδιάζω, φιλαράκο: δρομολόγια πλοίων και τρένων που διασχίζουν την Ευρώπη, που περνάνε σύνορα και τούνελ, ταχύτητες αστραπής, Άμστερνταμ, Βιέννη, Μπρυζ, Μόναχο, Μασσαλία, Λυών, Παρίσι. Βλέπω τις ώρες, τις αποστάσεις υπολογίζω και τις ώρες. ΄Υστερα το ρολόι μου κοιτάζω και πέφτω για ύπνο. Εκεί, μέσα στον ύπνο μου, βρίσκω πάντα κάποιον που σβήνει από τη μνήμη μου τα δρομολόγια...κι έτσι την άλλη μέρα αρχίζω πάλι απ' την αρχή. 

Το μπλουζ τής Ντίβας

Η Ντίβα στην πόλη είπανε πως θα 'ρθει
Χτες το 'λεγε το ράδιο στη διαπασών
Οι φυλλάδες φόραγαν φωτογραφίες της
Λεζάντα: Να τ' όνειρο όλων των αντρών

Ο γείτονας μού λέει "Εσένα τι σε κόφτει;
αυτό θα είναι κόλπο διαφημιστικό
ή ίσως κάποιος θέλει να μαζέψει κόσμο
για ν' αρχίσει να τού ρίχνει στο ψαχνό"

Σ' εμένα όμως αρέσει το σταρ-σύστεμ
Γκόμενες, φλώροι, γκέη σχεδιαστές
Σεις οι υπόλοιποι ...βαρετοί που είστε
Ξενέρωτες, υπόγειες τών ποντικών ζωές

Θα αγοράσω μια ακριβή πεντάδα πούρα
θα νοικιάσω ένα κουστούμι απ' τα καλά,
πολυτελές αμάξι απο κείνα τα σκούρα
πακέτο με κάποιον που να τ' οδηγά

Κι όταν η Ντίβα κάνει την είσοδό της
μ' αρχοντικές κινήσεις θα εμφανιστώ κι εγώ
"Ίσως κάποιος θέλει να μαζέψει κόσμο
για ν' αρχίσει να τού ρίχνει στο ψαχνό"

Κουνέλια με ...προεκτάσεις

Η γνωστή ακολουθία ακέραιων αριθμών τού Φιμπονάτσι (0,1,1,2,3,5,8,13,21,34,...) είναι μια ακολουθία στην οποία κάθε μέλος είναι το άθροισμα τών δυο προηγουμένων αριθμών, π.χ. 2+3=5, 13+21=34 κ.ο.κ.
Η ακολουθία αυτή ήταν το αποτέλεσμα τής προσπάθειας τού μαθηματικού τού 12ου αιώνα να υπολογισθεί η αύξηση ενός πληθυσμού κουνελιών ανά πάσα χρονική στιγμή, υπολογίζοντας πως αρχίζουμε με ένα ζευγάρι κουνέλια που αφού ενηλικιωθούν διασταυρώνονται και δίνουν άλλα κουνέλια τα οποία σχηματίζουν νέα ζεύγη που δίνουν άλλα κουνέλια κ.λπ. 
Λένε πως οι εφαρμογές τής ακολουθίας αυτής είναι πάμπολλες: από τα μαθηματικά στην πληροφορική, από την μελωδία στην ενορχήστρωση, από τον χαρακτηρισμό μιας αναλογίας ως ευχάριστης ή μη και πολλά άλλα. Ποιός ξέρει...

Io e te

Χαλάουα

Διαβάζοντας για τους ποιητές κανείς, γνωρίζοντας το βίο τους, αντιλαμβάνεται την πραγματική σημασία τής τέχνης τους. Βλέπει κανείς τον ποιητή σαν αυτό ακριβώς που είναι: ένα τραγικό πρόσωπο. Ποιητής δεν γίνεται όποιος θέλει. Η ζωή διαλέγει τους ποιητές. Η ζωή τούς καταριέται. Όχι, πιστεύω πως δεν υπάρχει ευτυχισμένος ποιητής. Κι αν κάποιον μου δείξουν και μου πουν πως είναι ποιητής κι ευτυχισμένος, εγώ θα δυσπιστήσω. "Τότε ή δεν είναι ποιητής ή κατάφερε και σας ξεγέλασε πως είναι τάχα ευτυχής".

Αυτό μάλλον διαπίστωσαν κι άλλοι πολλοί: ποιητής=θλιμμένος, κι άρχισαν να γράφουν κλαίγοντας και να κλαίνε γράφοντας. Μόνο που αυτό το κλάμα από τη γκρίνια απέχει πολύ λίγο. Δάκρυ θα τρέξει και με το κρεμμύδι. Η θλίψη η αληθινή (αυτή τού πραγματικού ποιητή) γίνεται και δικιά σου θλίψη. Μεταδίδεται, διαχέεται που λένε κι οι γιατροί τής ψυχής. Η με το ζόρι θλίψη, αυτό το τριπάκι στο οποίο μπαίνει όποιος θέλει κάτι να γράψει συγκινητικό, δεν αγγίζει κανέναν.

Ίσως και, τόσο κλάμα, μερικούς να τους απωθεί. Χάνει εκείνο το μεγαλείο που έχει το βαθύ κόψιμο τής φλέβας. Κάτι επώδυνο βέβαια είναι αλλά πολύ επιδερμικό. Σαν μια χαλάουα. Και εξ αιτίας αυτού πολλοί πετούν συλλήβδην στα σκουπίδια όλη την ποίηση.

Κλικ 18

Εριστικοί

Οι Εριστικοί ήταν μια ανορθόδοξη σχολή φιλοσόφων, προερχόμενη από τούς Σοφιστές. Η ονομασία τους προέρχεται από το είδος τού διαλόγου το οποίο υπηρετούσαν. Γι' αυτούς ο διάλογος ήταν μια μορφή "έριδος", μάχης στην οποία σημασία δεν είχε η εξεύρεση τής Αλήθειας (Σωκράτης) αλλά η επιβολή οποιασδήποτε πεποίθησης, άσχετα από το αν ίσχυε ή όχι. Αυτή η μάχη τών επιχειρημάτων (Έρις), αυτή η τέχνη, ουσιαστικά, να "κάνεις-το-άσπρο-μαύρο" στιγμάτισε για πολύ καιρό τούς ακόλουθους τού Πρωταγόρα και γενικά τών Σοφιστών.

Δουλειά δεν είχε...

Ο διάολος όντως απέκτησε παιδί ή μάλλον παιδιά, όπως έχουμε δει όλοι μας σε διάφορες ταινίες τού τύπου "Το μωρό της Ρόζμαρυ" κι εκείνη την περίφημη ταινία τού Ζουλάφσκι. Ήταν άνεργος όμως, ως γνωστόν. Λένε λοιπόν πως, όποτε δεν είχε τι να κάνει ο οξαποδώ (και μιλάμε για ώρες ολόκληρες) καθότανε με τα παιδιά του και μάλιστα είχε να το λέει πόσο ενδιαφέρεται γι' αυτά.

Λίγο πήγαινε στο μωρό που έκανε με τη Ρόζμαρυ το '68, το οποίο εν τω μεταξύ είχε μεγαλώσει κι είχε γίνει ένα ωραίο παλικάρι ξανθό με μπούκλες και λίγο πήγαινε στο παιδί που είχε κάνει με την Ιζαμπέλ Αντζανί, το 1981. Δίπορτο το είχε κι όλοι θαύμαζαν το διάολο που, παρ' όλη την κακή φήμη που τον συνόδευε, είχε γίνει τόσο καλός πατέρας και περνούσε τόσες ώρες με τα παιδιά του, όπως λίγοι γονείς κάνουν!

Τέλος πάντων, κάποτε ξεφτιλίστηκε. Μαθεύτηκε από όλους τι έκανε το πονηρό πνεύμα με τα παιδιά του όταν δεν είχε να κάνει παγαποντιές στο Χόλυγουντ και την Τσινετσιττά. Το μάθανε όλοι...Μέχρι και ένα γνωμικό καθιερώθηκε για τον αχρείο που συνέχιζε όμως να υποστηρίζει ότι περνούσε μερικές "ποιοτικές ώρες με τα παιδιά του". Τα παιδιά του, όπως γίνεται συνήθως, υπερασπίστηκαν σθεναρά αυτόν που τα κακοποιούσε τόσο καιρό κι έτσι το Κτήνος (αλλά και κτήνος) αφέθηκε ελεύθερο.

Πέρασε ο καιρός κι όλα σχεδόν ξεχάστηκαν. Τα δυο παιδιά τού παλιόγερου παντρεύτηκαν κι έκαναν δικές τους οικογένειες. Δυο παιδάκια απέκτησε το καθένα. Οι δουλειές πάντως τών νέων γονιών ήταν τέτοιες που θα έπρεπε είτε να πληρώνουν γυναίκα να προσέχει τα παιδιά είτε να βρουν κάποιο έμπιστο,  δικό τους άτομο ώστε να γλιτώσουν και τα χρήματα και να έχουν και το κεφάλι τους ήσυχο. Σκέφτηκαν τον παππού αφού οι γιαγιάδες συνέχιζαν ακάθεκτες τα γυρίσματα στο Χόλυγουντ.

Τα παιδιά όμως, αν και μικρά, μόλις τον είδαν επαναστάτησαν κι έφυγαν τρέχοντας. Τού πέταγαν και πέτρες. Είχαν ακούσει τι έκανε ο παλιόγερος, πριν χρόνια, στους μπαμπάδες τους. Εκείνος, με ύφος εντελώς προσποιητό, εξανέστη: "Μα τών παιδιών μου τα παιδιά, σαν δυό φορές παιδιά μου θα τα έχω!" 

A Different Corner

Στόμα κοινού

Δέκα που βρίζουν ίσον με έναν που φτύνει. Δέκα που φτύνουν ίσον με έναν που δαγκώνει.

Μολιέρος

Μετά από μια παράσταση τού έργου του "Κατά φαντασίαν ασθενής", τη νύχτα στις 17 Φεβρουαρίου τού 1673, πέθανε ο Μολιέρος. Η φυματίωση ήταν ήδη σε προχωρημένο στάδιο και ο συγγραφέας/ηθοποιός "σκέπαζε" το βήχα του με μορφασμούς και δήθεν γέλια. Λένε πως, επειδή φορούσε πράσινο κοστούμι στην παράσταση εκείνη, για πολύ καιρό το πράσινο χρώμα δεν χρησιμοποιήθηκε στα θεατρικά κοστούμια σ' όλη τη Γαλλία επειδή θεωρήθηκε γρουσούζικο.

Those were the days of our lives

Φυσική

Το "Δράση=Αντίδραση" είναι η καλή είδηση. Η κακή είδηση είναι πως, αν δώσεις μπουνιά στον τοίχο, αυτό που θα σπάσει είναι το χέρι σου.

B.B. King / L. Pavarotti

Πραγματικό thrill από τον Β.Β. και λίγο "Ααααααααααα!" από τον Μαέστρο.

Να γίνεσαι καλύτερος

-Θα πρέπει να γνωρίζετε πράγματα για να γίνετε καλύτεροι
-Να μας τα μάθεις εσύ...
-Αυτό είναι αδύνατο. Θα πρέπει να τα μελετήσετε οι ίδιοι
-Πες μας τότε: τι πρέπει να μελετήσουμε;
-Αυτά που θα βρείτε, αφού ψάξετε
-Θα μας πεις τι πρέπει να ψάξουμε;
-Αυτό που βρίσκεται εκεί όπου το ένστικτο σάς οδηγεί
-Μάθε μας να ξέρουμε πού μας οδηγεί το ένστικτό μας
-Πρέπει να γνωρίζει έκαστος από σας το ένστικτό του
-...
-...
-Μα, δεν μας λες, αξίζει τόσο πολύ το να γίνουμε καλύτεροι;

Ο Αδόλφος κι ο Πύργος

Όταν ο Χίτλερ (κατά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο) επισκέφτηκε το Παρίσι, ήταν φυσικό να θελήσει να ανέβει και στην κορυφή τού πύργου τού Άιφελ. Οι Γάλλοι τότε ακινητοποίησαν τους ανελκυστήρες και παραπονέθηκαν πως λόγω τού πολέμου ήταν αδύνατη η εύρεση τών απαραίτητων ανταλλακτικών που θα διευθετούσαν τη "βλάβη" ώστε να ανέβει ο Φύρερ. Έτσι θα έπρεπε να ανέβει 1792 σκαλοπάτια ο άνθρωπος. Πού να τα ανέβει; Ο Αδόλφος έμεινε στα πόδια τού πύργου. Όταν οι Ναζί αποχώρησαν, λέγεται πως τα ασανσέρ ξανάρχισαν αμέσως και κανονικά τις διαδρομές τους.  

Paroles - Dalida / Delon

Παραλία απωλεσθέντων

Ροδοπέταλα έβρεξε το πρωί η καλοκαιρινή ημέρα μα μια λεπτούλα βέρα είχε χαθεί στην παραλία, ανάμεσα στα βότσαλα, από απροσεξία γυναίκας που κανένανε δεν αγαπούσε πια. Δεν ήταν σπίτι, τα ρούχα από το σκοινί τής έκλεψε φυσώντας ο αέρας. Η κατσαρόλα έμεινε αδειανή, δουλειά πολλή είχε να κάνει η νέα. Μα πρώτα πρώτα έπρεπε να ξαναβρεί τη βέρα!

Έγινε μεσημέρι κι ο ήλιος, από ψηφίδες χρυσαφιές, έπλεκε τής θάλασσας μια πανοπλία, να μην την πληγώνουνε οι βουτηχτές. Δυο σκιές απλώνονται, περπατούνε χέρι-χέρι και φιλιούνται ξαπλώνοντας γυμνοί στα ζεστά βότσαλα τής παραλίας. Βαρύς τού άντρα ο κορμός, και παραδίνεται η γυναίκα. Στην πλάτη της κάτι κολλά, απάνω στον ιδρώτα.

Βράδυ ήρθε, απρόσμενα ο ουρανός έβρεξε λίγες στάλες κι ένα φεγγάρι φάνηκε καινούργιο, αθώο και λεπτό - σαν κόμμα ανάμεσα σε λέξεις. Η μέρα τέλειωσε, ήταν αργά και οι εραστές σηκώθηκαν, βιαστικά να φύγουν. Τινάζει η γυναίκα από την πλάτη της να πέσουν λίγα πετραδάκια. Ξάφνου κύμα ψηλό κάνει θόρυβο σαν χτύπημα καμπάνας και δεν ακούει κανείς το "ντινγκ" που κελαηδά, πέφτοντας πάλι στα βότσαλα, η μικρή λεπτούλα βέρα.

Κινέζικα

Η Κίνα είναι μια από τις χώρες όπου, καλώς ή κακώς, διατηρείται η Καταδίκη εις Θάνατον. Παρά την ελάχιστη πληροφόρηση που υπάρχει, εικάζεται ότι ο Ποινικός Κώδικας τού Κράτους προέβλεπε (έως το 1997) την εσχάτη τών ποινών για εβδομήντα περίπου αδικήματα.
Οι τρόποι εκτέλεσης τής ποινής είναι ο τυφεκισμός και η θανατηφόρα ένεση. 

Κρανιακή παραμόρφωση

Η επί τούτου παραμόρφωση τού κρανίου συναντιέται στην ιστορία πολλών λαών τής αρχαιότητας, όπως για παράδειγμα οι Ούννοι (4ος αιώνας μ.Χ.). Επρόκειτο για σφιχτό δέσιμο, από παιδικής ηλικίας, τού κεφαλιού ορισμένων ώστε αυτό να πάρει ένα ιδιαίτερο σχήμα, ξεχωριστό από το σχήμα τού κεφαλιού τών υπολοίπων.

Συνήθως οι ...στραβοκέφαλοι αυτοί αποτελούσαν μια ελίτ ως επί το πλείστον θρησκευτική. Όσον αφορά τους Ούννους, η σημειολογία τής πράξης είναι άγνωστη.

Ο Ένας

Βλέπετε, για το Χόλυγουντ, είτε Ιησούς είτε Κλιντ είναι ένα και το αυτό: σκόνη, πόδια που περπατούν με τσαμπουκαλεμένο βήμα, κατατρόπωση τού κακού. Γένια, βλέμματα (και πιστόλια) που σκοτώνουν. Μετρημένα λόγια που τον δένουν κόμπο τον άλλον. Γι' αυτό λέμε: Πρόκειται πάντα για τον Ένα!

Πιο κομψά

Μετριοφροσύνη: ο πιο δημοφιλής τρόπος να κρύβεις τον ναρκισσισμό σου.

Will You Still Love Me Tomorrow?

Απόσβεση

Ο περιστασιακός ο καπνιστής μπορεί να αγοράζει κάθε φορά πολλές κούτες τσιγάρα. Ο πολύ βαρύς ο καπνιστής καλύτερα να αγοράζει ένα-ένα τα πακέτα. Πιθανόν να μην του χρειαστεί δεύτερο.

Eros

Eco

Από τα αρχικά  τών λατινικών λέξεων Ex Coelis Oblatus (Δώρο Από τον Ουρανό) προέκυψε το επώνυμο τής οικογένειας τού γνωστού φιλόσοφου Umberto Eco.

Στον ίδιο μικρό δρόμο - ΙΙΙ

Οι μέρες περνούσαν και οι περαστικοί διάβαιναν μπροστά από το δέντρο. Μα ναι, το δέντρο είχε "εικόνες" κάθε τόσο στο εσωτερικό του αλλά δεν ήξερε αν πρόκειται για δικές του εικόνες ή ήταν εικόνες που η μορφή τους επηρεαζόταν από αυτά που βρίσκονταν κοντά του. Τελικά αντιλήφθηκε πως ό,τι περνούσε από κοντά του άφηνε και μιαν εικόνα μέσα του για μερικά δευτερόλεπτα.

Κόσμος περνούσε εκείνες τις μέρες φορτωμένος με στρογγυλά πράγματα στο κεφάλι, παιδιά με στρογγυλά πράγματα γύρω από τη μέση τους, παιδιά που πετούσαν -το ένα στο άλλο- στρογγυλά πράγματα τα οποία χοροπηδούσαν στο δρόμο και στους τοίχους. Στρογγυλά πράγματα που μοιάζαν με τους καρπούς τού μικρού δέντρου, μόνο που το μέγεθός τους ήταν πολύ μεγαλύτερο από αυτούς.

Σίγουρο καθώς ήταν πως επρόκειτο για καρπούς, καταχάρηκε: μπορεί αργότερα και τα δικά του τα μικρά νερατζάκια να γίνονταν όπως τα πολύχρωμα πηδηχτά παιχνίδια τών παιδιών, αυτά που τα φώναζαν "μπάλες". Ακούμπησε κάτι καινούργιο μ' αυτές τις σκέψεις: το Όνειρο. 

Monaco

Μονακό, 28 βαθμοί υπό σκιάν...

Από ψηλά

Το Σινικό Τείχος, με μήκος 8.500 χιλιόμετρα περίπου θεωρείται το μόνο ανθρώπινο έργο που θα έπρεπε να είναι ορατό κι από την επιφάνεια τής Σελήνης ακόμα. Το μήκος του είναι τέτοιο που ξεπερνά την ακτίνα τής Υδρογείου. Η κατασκευή του άρχισε τον 3ο π.Χ. αιώνα.


Παρ' όλα αυτά, λόγω τού "μικρού" πάχους τού τείχους (λιγότερο από 10 μέτρα), από τη Σελήνη δεν διακρίνεται λόγω τής μικρής δυνατότητας ανάλυσης τού ανθρώπινου ματιού.

Μοιραίος

"Μοιραίος" αποκαλείται ο άντρας που φέρεται απαξιωτικά προς τις γυναίκες αλλά είναι όμορφος. Ο άσχημος που κάνει το ίδιο πράγμα αποκαλείται σκέτα "μαλάκας".

Ιερός Λόχος

Ο φοβερός και τρομερός Ιερός Λόχος τής Θήβας ηττήθηκε από τον Φίλιππο και τον γιό του Αλέξανδρο στη μάχη τής Χαιρώνειας (338 π.Χ.). Έως τότε όμως είχε μια ένδοξη πορεία, γεγονός που αναγνώρισαν και οι αντίπαλοί τους.


Αποτελείτο από 150 ζευγάρια ομοφυλοφίλων (300 συνολικά πολεμιστές) και η βασική ιδέα για την καθιέρωση τού Ιερού Λόχου ήταν το ότι κανένας από τούς πολεμιστές δε θα ήθελε να ταπεινωθεί  μπροστά στον εραστή του. Επίσης θα έδειχνε μεγαλύτερο ζήλο να τον βοηθήσει σε περίπτωση που αυτός θα κινδύνευε από εχθρό.

Στον ίδιο μικρό δρόμο - ΙΙ

Το δέντρο, μέσα στο θόρυβο που έκανε ο αέρας, άρχισε και πάλι να γκρινιάζει. Εκείνο το βράδυ αντιλήφθηκε πως ήταν σε θέση να αποκτά συνήθειες όπως εκείνη τής γκρίνιας. Επίσης έγινε πια φανερό πως μπορούσε να καταλαβαίνει πότε κάτι τού γίνεται συνήθεια...καλή ή κακή.

Σαν να προστέθηκε πάνω του ένα ακόμη βάρος, σαν να φόρτωσαν πάνω στον κοντό κορμό του καμμιά εκατοστή μακριά κλαδιά. Κι εκείνο -σαν χαζό- το δέχτηκε και για να ανταπεξέλθει άπλωσε και τις ρίζες του ώστε να στηρίζεται σε μεγαλύτερη βάση.

Τότε όμως άρχισε να νιώθει πόσο θα δυσκολευτεί να ξεκολλήσει από τη θέση του ή μάλλον πως θα μείνει εκεί για πάντα. Πανικός κατέκλυσε το μικρό δέντρο. Αργότερα θυμήθηκε την αίσθηση αυτή τής τρομάρας. Ένιωσε τι σημαίνει να "μπορείς να θυμάσαι" και πόσο αυτή η δυνατότητα σε λυτρώνει.

E mi arriva il mare - R.Cocciante / P. Turci

Διαχρονικά έργα

Τα διαχρονικότερα έργα τού ανθρώπου: οι διαφυγές πυρηνικής ενέργειας στο περιβάλλον. Τι άλλο θα μπορούσε να επηρεάσει τον πλανήτη διαρκώς, ακόμα και επί χιλιάδες χρόνια;

Total Eclipse

Στον ίδιο μικρό δρόμο

Το δέντρο στη γωνία τού μικρού δρόμου τελευταία δεν ένιωθε καθόλου ευδιάθετο. Ένιωθε μάλλον παράξενα...Μάλλον κακό τού είχε κάνει το ότι είχε αποκτήσει -εδώ και κάνα μήνα- εκείνο το σφυγμό, εκείνο το σφυγμό που άρχιζε από τις ρίζες του και το διαπερνούσε ολόκληρο. Ένιωθε μέχρι και το τελευταίο του φύλλο να τραντάζεται από ένα ρυθμικό σκούντημα.

Στο φανάρι που είχε φυτρώσει δίπλα του, συμπέρανε πως πρέπει να είχε συμβεί κάτι παρόμοιο: άναβαν πάνω του -με τον ίδιο πάντα ρυθμό- τρία φώτα. Πράσινο, πορτοκαλί και κόκκινο, πάντα με την ίδια σειρά και σπάνια έμενε ολότελα σβηστό. Εκείνο όμως έδειχνε να έχει συμβιβαστεί με τους ρυθμούς του. Έμενε ακίνητο κι όταν άναβε το πράσινο έμοιαζε κι εκείνο με μικρό, μαδημένο δεντράκι.

Κοντά τους πολλές φορές οι περαστικοί πιάναν την κουβέντα. "Δέντρο μπροστά σε φανάρι, ακούς εκεί! Μπροστά  έπρεπε να στέκει το φανάρι και πίσω του το δέντρο, για να έχει ορατότητα ο οδηγός που διασχίζει το δρόμο!". Μα -αν γινόταν- σιγουρα και θα άλλαζαν θέση. Θα το ζητούσε το ίδιο το δέντρο σίγουρα για να διευκολύνει τη δουλειά τού συντρόφου του. Δεν γινόταν όμως γιατί το φανάρι ήταν εκεί, στεκόταν χωρίς να χρειάζεται στη βάση του χώμα και νερό.

Μερικές φορές οι δυο τους συντονίζονταν με ένα περίεργο τρόπο: το σκίρτημα τού δέντρου συνέπιπτε με το άναμμα τού κόκκινου φωτός στο πάνω μέρος τού φαναριού. Ταρακουνιόταν  τότε συγκορμο το δέντρο και παρατηρούσε τα αυτοκίνητα που αμέσως σταματούσαν. Μουσικές και ομιλίες τών οδηγών όλο και κάτι λέγαν. Συνήθως: "Μα για κοίτα αυτό το δέντρο... Ακριβώς μπρος από το φανάρι".

Αραιά και πού κάποιος φανατικός οικολόγος υποστήριζε το δέντρο. Έλεγε πως το φανάρι έπρεπε να είναι βαλμένο πιο ψηλά και στη μέση τού δρόμου και πως τα δεντράκια καλά κάνανε που ήσαν εκεί. Αυτό όμως δεν ήταν το πρόβλημα τού δέντρου μας το οποίο επώδυνα κάπως συνειδητοποιούσε πως ...έτσι απλά "απέκτησε καρδιά". Άρχιζε να νιώθει, να συγκινείται, να θυμώνει.

Γονείς...

Αχ...αυτοί οι γονείς. Όσο και να μεγαλώσουμε εκείνοι θα μάς βλέπουν σαν μικρά παιδιά. Σ' εμένα οι δικοί μου υποσχέθηκαν, για τη γιορτή μου, ένα σπίτι, μια κούκλα κι ένα μεγάλο αυτοκίνητο.

Εγκαίνια

Ο Βέρντι το 1869 απάντησε αρνητικά στον Ισμαήλ Πασά τής Αιγύπτου που, με αντάλλαγμα 80.000 φράγκα, τού ζήτησε να συνθέσει ένα έργο για τα εγκαίνια τής Διώρυγας τού Σουέζ. Δεν συνέθετε, είπε, επί παραγγελία. 


Αργότερα, όμως, όταν τού ζητήθηκε η σύνθεση ενός έργου για τα εγκαίνια τού Θεάτρου τού Κάιρου, δέχτηκε και δημιούργησε την πασίγνωστη Α'ί'ντα. Λόγω συγκυριών πάντως, το Θέατρο τού Κάιρου εγκαινιάστηκε με τον Ριγολέττο.

Ψεύτη!

Ο Τζέημς Μποντ έκανε όλα αυτά τα απίστευτα πράγματα και, ανάμεσα στα επιφωνήματα θαυμασμού, στις κιν/φικές αίθουσες άκουγες εκείνο το κλασικό "Ψεύτη!...Ψεύτη!".

Βιάσου!

Αν δεν πάψω να αισθάνομαι ποντίκι, πολύ σύντομα θα συναντήσω τη φάκα.