Ο περαστικός

Υπήρχε ένα δέος προς το πρόσωπο του περαστικού. Λες κι ήταν αλήθεια όλα εκείνα που λέγονταν, πως τάχα είχε τη δύναμη (με τα κατάλληλα και γνωστά σ' αυτόν μέσα) να αλλάζει τη διάθεσή σου. Να σου την αλλάζει εντελώς, από την μια ακραία διάθεση να σε μεταφέρει στην αντίθετή της, μέσα σ' ελάχιστα λεπτά.

Τι έτρεχε με αυτόν τον άνθρωπο; Μπορούσε ν' αλλάξει τη διάθεσή σου, όταν αυτή ήταν τόσο στενάχωρη που να μην μπορείς πλέον να την αντέξεις. Καλό αυτό και πολλοί, πολύ συχνά, το επιθυμούν. Έλα όμως που αυτός ο μυστήριος είχε τη δύναμη να σου αλλάξει την ψυχολογική κατάσταση ακόμα και χωρίς να το επιθυμείς...

Έτσι, το πέρασμά του, η πορεία του, έμοιαζε με μια γραμμή αποτελούμενη όχι από σημεία αλλά από εμβρόντητα ανθρωπάρια που ξέχασαν τη βούλησή τους, έκρυψαν μέσα τους τη δίψα για χαρά κι έκλεισαν για πάντα τα στόματά τους. 

Πρώτος πληθυντικός

Πρώτα απ' όλα, να σταματήσουμε με αυτό το κούφιο "Εμείς";  Ένα "Εγώ" κι ένα "Εσείς" είναι αρκετά.  Έτσι, για να απλοποιήσουμε τη ζωή μας;  Α, παρασύρθηκα: τη ζωή "μου" και τη ζωή "σας".

Κλικ 35

Απόγονος των προγόνων μου,
πρόγονος των απογόνων μου
φαίνεται πως δεν είμαι
Το φως
στις κορυφές των κτιρίων
δεν είμαι
Ούτε το πλήθος
που κάνει τον περίπατό του
όταν ο ήλιος στα κάστρα
επιθεωρεί τις πολεμίστρες

Κιοτήδων φάρα, καταραμένη

Αχ, αυτός ο Ριγολέττος!

Να θυμάται άραγε πόσες φορές έγλειψε εκεί όπου τώρα κατουράει;

Να καταλαβαίνει άραγε πως δεν κάνει επανάσταση -εξάλλου δεν θα έκανε ποτέ- απλά θυμώνει και ασχημονεί επειδή δεν τον μεταχειρίζονται όπως είχε κακομάθει; Του πήραν και το μέλλον τού παιδιού του!

Πόσα θέλει ένας Ριγολέττος για να πάει πάλι σπίτι του; Στο κάτω-κάτω τού έμεινε η επιλογή να αρχίσει πάλι από το μηδέν...

Κι ο αγανακτισμένος Ριγολέττος έχει το αντίτιμό του. Κι εγώ σε ξέρω πολύ καλά, σύντροφε Ριγολέττο, μικρή είναι η τιμή σου. Εγώ θα συμφωνούσα να σου δώσουν ένα γεμάτο πουγκί για να πας στο σπίτι σου, ξεχνώντας ακόμα και το παιδί σου.

Δεν το κάνω όμως γιατί ...είμαι αγανακτισμένος με την οργή σου. Όπως αγανακτισμένος ήμουν και με την ευφορία σου, δυο-τρία χρόνια πριν.

Συνέχισε, λοιπόν, να βρίζεις κι ας μη σε ακούει κανείς:

"Αυλικοί, κιοτήδων φάρα καταραμένη!"

Γεννηθήτω φως

Έλαμπαν...Πώς  έλαμπαν! Για μένα ήταν κάτι το άφταστο. Μια ουτοπία μεγάλη ήταν να συγκριθώ με αυτούς. Ήσαν γίγαντες κι ήμουν νάνος. Τώρα θα με ρωτήσετε πώς από εκείνη την ευγένεια και την αρετή   τής ταπεινοφροσύνης, κατρακύλισα σ' αυτή τη γλοιώδη αλαζονεία. Θα φανεί παράξενο πώς εκείνο το χαμηλωμένο κεφάλι σταμάτησε να κοιτά το έδαφος και πρότεινε με θράσος το πηγούνι του.


Όλη η μεταβολή συντελέστηκε μέσα σε μια στιγμή μονάχα: Έλαμψα...Αααχ, έλαμψα για μια στιγμή μονάχα αλλά εκείνη τη στιγμή έλαμψα πιο δυνατά από αυτούς. Μια φορά έλαμψα μέσα στη μισοσκότεινη ζωή μου αλλά έκρυψα τον ήλιο. Έπειτα έσβησα και πάλι αλλά είχα γευτεί "το θείον που δικαιούται ο άνθρωπος". Άλλος λίγο, άλλος πιο πολύ. Σημασία έχει να το γευτείς.


Αν μη τι άλλο, με αυτήν την εξέλιξη τών πραγμάτων, η ζωή μου απαλλάχτηκε από την κατηγορία τής ανώφελης ύπαρξης. Όταν το πρώτο επίτευγμα κατορθώνεται, μπορείς τότε να αρχίσεις τις φαντασιώσεις, όλο εκείνο το μεθύσι, το ντελίριο, την υπερφίαλη φιλοδοξία στην οποία παραδόθηκε ο Θεός όταν άρχισε να δημιουργεί το Σύμπαν. 
  

Teresa

Η αντιπαθής κυρία

Στεκόταν η κυρία μερικά μέτρα μακριά από τη βιτρίνα τού μικρού μαγαζιού με τα περίεργα εκτεθειμένα αντικείμενα, τα οποία κακολογούσε και γέλαγε μαζί τους. Έτσι έκανε κάθε φορά που περνούσε από το δρομάκι εκείνο. Αρκετά συχνά συνέχιζε να χλευάζει την πραμάτεια, ακόμα και παρόντος τού ιδιοκτήτη τού ταπεινού καταστήματος. Εκείνος την άκουγε μα, για πολύ καιρό, έκανε πως δεν την προσέχει.

Όσο εκείνος φαινόταν να μη δίνει σημασία τόσο η κυρία πήγαινε δειλά-δειλά πιο κοντά στη βιτρίνα και όλο και πιο ξεδιάντροπα κακολογούσε τα ξύλινα κουκλάκια, τα μικρά κάδρα, τα μουσικά κουτιά, τις ασημένιες αλυσίδες που ήταν εκεί στη βιτρίνα, όλα βαλμένα στη σειρά. Φτηνά τα έλεγε και άσχημα. Δυσφήμιση κανονική:

-Τι άνθρωπος πρέπει να είσαι συ για να πουλάς τέτοιες ασχήμιες; Αυτά που πουλάς δείχνουν πως μέσα σου έχεις κακιά ψυχή και μάλλον με τους ανθρώπους δεν έχεις πολλά νταραβέρια.

-Μαντάμ, από κει μακριά που στέκεσαι, σωστό συμπέρασμα νομίζεις πως θα βγάλεις; Ξέρεις τι λεπτοδουλειά έχει κάθε κομμάτι που βλέπεις εδώ πέρα; Ααααχ...

Ο μαγαζάτορας μετά από κάθε τέτοια στιχομυθία έτρεχε μέσα στο μαγαζί για να προλάβει να εξυπηρετήσει όλη την πελατεία που μαζευόταν  στη διάρκεια τού καυγά. Να, ο ένας ήθελε το ξύλινο ξωτικό, άλλος το ρολόι με τους δείκτες που γυρίζουν ανάποδα, άλλος τη γραφομηχανή που άλλο πλήκτρο πατάς κι άλλο σου γράφει κ.ο.κ.

Όταν η κίνηση έδειχνε να "κάνει κοιλιά", ο έμπορος έβγαινε από το μαγαζί κι έβαζε τις φωνές στη γυναίκα που ήταν έξω:

-Φύγε πια από δω, διαβολογυναίκα...μου καταστρέφεις το μαγαζί. Μαζί μ' αυτό καταστρέφεις και το βιός μου. Ω, τι έπρεπε να βρεθεί μπροστά μου! Φυσικό είναι, βέβαια, ο κόσμος να φεύγει όταν ακούει τις συκοφαντίες σου και τις πιστεύει. Θύματα γίνονται στα ψέματά σου οι ανυποψίαστοι.

Τότε η γυναίκα έβαζε πιο δυνατά τις φωνές και πρόσβαλε, καταριόταν τον άτυχο τον καταστηματάρχη, δυσφήμιζε τα είδη που πουλούσε. Τότε ήταν που έτρεχε πάλι ο μαγαζάτορας να κάνει νέες πωλήσεις. Ο κόσμος μαζευόταν μέσα εκεί και κάτι θα αγόραζε... κάτι τις, έτσι, για να βγει κρατώντας ένα πακετάκι. Ένα πακετάκι που, βγαίνοντας από το μαγαζί, θα το κουνούσε επιδεικτικά κάτω από τα μούτρα τής μεσόκοπης, ξινής, αντιπαθητικής κυρίας.

Το ρεμάλι

Όχι, δεν είναι ο έλληνας Χέλμουτ Μπέργκερ, ο έλληνας Αλαίν Ντελόν, ο έλληνας Ρούπερτ Έβερετ. Και  βέβαια δεν υπάρχει οδός "ΤΗΣ ΦΩΚΙΩΝΟΣ ΝΕΓΡΗ". Ήταν απλώς ο Άλκης Γιαννακάς στην καλτ ταινία "Το ρεμάλι τής Φωκίωνος Νέγρη".

Αγάπα με τρυφερά

Λοιπόν...έλεγε η γιαγιά της στο χωριό πως, όταν βραδιάζει κι είσαι μόνος σπίτι, δεν κάνει να σφυρίζεις. Να, είναι ένας πάρα πολύ αποτελεσματικός τρόπος να καλείς το διάολο, όταν δε θέλεις να τον βρεις μπροστά σου. Όταν τον θέλεις (και ποιός τον θέλει;) είναι πολύ δύσκολο να σε επισκεφτεί. "Δεν πρέπει να το ξεχνάει κανείς αυτό", έλεγε η γιαγιά της. Τώρα άμα σου ξεφύγει κι αφηρημένη σφυρίξεις, αμέσως πάρτο πίσω, ακύρωσέ το: σφύριξε ρουφώντας τον αέρα προς τα μέσα.

Ένα βράδυ, εκεί που σιδέρωνε με το ραδιόφωνο ανοιχτό, άρχισε να σφυρίζει - το ένα μετά το άλλο- κάτι τραγουδάκια τού Έλβις που της άρεσαν πολύ. Από κει και πέρα, όσο έπαιζε το ραδιόφωνο τόσο σφύριζε αυτή. Όταν πια το συνειδητοποίησε πως είχε βραδιάσει κι αυτή σφύριζε αρειμανίως, την έπιασε τρομάρα. Λες να είχε τρυπώσει ο διάολος και να στριφογύριζε μέσα στο σπίτι;

Έψαξε κάτω από το τραπέζι, εκεί που συνήθως διαισθανόταν πως κρύβεται κάτι κακό και παραμονεύει μόλις καθίσει εκείνη για να κοιτάξει ανάμεσα στα πόδια της, να δει το χρώμα τού βρακιού της. Ύστερα έλεγξε το μπάνιο γιατί κι εκεί -όχι σπάνια- είχε νιώσει πως κάτι κακό κρύβεται που τη βλέπει να κάνει μπάνιο, τη λιγουρεύεται και αυτοϊκανοποιείται. Δε βρήκε τίποτα όμως κι αφού κοίταξε και στον καναπέ και δε βρήκε παρά εκείνο το μαξιλάρι που σαν σάτυρος τρύπωνε μέσα στα απόκρυφά της, ησύχασε κι είπε σε ένα μισάωρο να πάει πια για ύπνο.

Νυσταγμένη μπήκε στην κρεβατοκάμαρα κι είδε ολοφώτεινο και στολισμένο, δυο μέτρα άντρα καθιστό, τον Έλβις να την περιμένει. "Δαίμονά μου αγαπημένε!", είπε και βούτηξε καταπάνω του. Μια ώρα μετά, ακόμα αναρωτιόταν τι στο διάολο εννοούσε η γιαγιά της όταν έλεγε "διάολος".

Κλικ 34

Μάντεις

Δεν φταίνε οι μάντεις που προμηνύουν καταστροφές. Φταίνε αυτοί που τους συμβουλεύονται όταν τα πράγματα είναι σκούρα.

Vivre pour vivre

Defragmentation

Λοιπόν: χειριστής κομπιούτερ -άσχετος- βλέπει το μηχάνημά του να γίνεται αργό και θυμάται μια τριάδα συμβουλών που τού δώσανε: ρημπούτ, ανασυγκρότηση δίσκου, επαναφορά συστήματος σε προηγούμενο σημείο. "Όταν τα πράγματα δεν πάνε καλά στα γουίντοουζ '95, πρέπει να δοκιμάζεις ένα από αυτά". Τι να δοκιμάσει πρώτα όμως; Είπε να πάρει την τεχνική υποστήριξη. Μετά αποφάσισε να κάνει μια "ανασυγκρότηση δίσκου". Σημάδεψε με το ποντίκι κι έκανε κλικ.

Η οθόνη γέμισε από άπειρα ορθογώνια παραλληλόγραμμα σε σειρές και στοίχους. Άλλα πράσινα, άλλα κόκκινα, άλλα μπλε. Στον πάτο τής οθόνης διάβασε πως τα κόκκινα παραλληλόγραμμα ήταν, λέει, κατακερματισμένος χώρος. Κάθε τι που γραφόταν στο σκληρό δίσκο, τελικά, έπιανε περισσότερο χώρο από το μέγεθός του γιατί -μη βρίσκοντας χώρο να γραφτεί ολόκληρο σε μια θέση και στη βιασύνη του να γραφεί- γραφόταν σε τμήματα διάσπαρτα εδώ κι εκεί.

Τα πράσινα γίνονταν μπλε και τακτοποιούνταν, τα κόκκινα σπρώξε από δω-σπρώξε από κει, μαζεύονταν στο τέλος σ' ένα μέρος και βάλτωναν εκεί. Ήταν άραγε τα πράσινα παραλληλόγραμμα κάτι σαν απολωλότα πρόβατα που έβρισκαν το δρόμο τους ή ψυχές που περνούσαν από το καθαρτήριο στον Παράδεισο; Ναι, κάτι τέτοιο τού θύμιζαν. Όση ώρα διαρκούσε η διαδικασία, ένιωσε τα κόκκινα σχήματα να δυστυχούν, να είναι εξαρχής χαμένα, προορισμένα να μένουν στο κατακερματισμένο κομμάτι τού δίσκου και να παρατηρούν τα υπόλοιπα να τακτοποιούνται, να ανεβαίνουν στη επιφάνεια.

Του φάνηκε κόσμος ολόκληρος αυτό και κόσμος ίσον πάλη. Πάλη για να ανέβεις, πάλη για να μην κατέβεις. Πάλη για να πάρεις το σπίτι τού άλλου, πάλη για να μη χάσεις το δικό σου. Πάλη ακόμα και για να κρατήσεις το γκέτο σου. Να το διατηρήσεις περιφραγμένο και απόρθητο. Καθαρό και όσο μπορείς πιο τακτοποιημένο. Μακριά από τα χέρια τών άλλων. Ναι, ας είναι: Σκληρές οι μάχες, Πύρρειες οι νίκες κι όλα αυτά για ένα καταφύγιο, ένα γκέτο, ένα καταγώγιο. 

Te Deum

Ε.Μ.Υ.

Κάποιος ας τού διαβάσει την ψυχή,
μπορεί ένα μέντιουμ
να χρειαστεί,
μπορεί ένας γεωμέτρης ίσως
να διχοτομήσει τη γωνία
μέσα του που έχει πλευρές
την Αγάπη και το Μίσος
Ή μήπως ένας μετεωρολόγος
τις μετρήσεις του να κάνει
κοιτώντας τον μαύρο ουρανό
θα δει μέσα του
-πίσω απ' τον κουρνιαχτό-
το πρωινό που καταφθάνει

Κλικ 33

Anema e core

On Strike

Η απεργία για μένα είναι όπως όταν καυγαδίζω με τη σύζυγο: μένω λίγο μακριά της, ποτέ δεν πρόκειται για λεφτά, σχεδόν πάντα είναι θέμα γοήτρου και η σύζυγος είναι αλλουνού.

Κουβέντα σε κανέναν!

Ούτε για πέντε ούτε για δέκα κηλίδες επρόκειτο. Το σώμα του είχε σχεδόν γεμίσει από κηλίδες, άλλες σκούρες κι άλλες ανοιχτόχρωμες. Αφού οι δερματολόγοι τού έδωσαν κορτιζόνη, αλόη, αντιηλιακά κι αφού τον βεβαίωσαν πως δεν πρέπει να ανησυχεί γιατί δεν συμβαίνει κάτι σοβαρό, αυτός απευθύνθηκε σε πρακτικό. Ο πρακτικός τού συνέστησε ψωμί και ούζο.

-Πόσο ψωμί να τρώω και πόσο ούζο να πίνω;

-Δε θα τα καταπίνεις αυτά. Εντριβές θα κάνεις καθημερινά, επί 3-4 μήνες, με το ψωμί βουτηγμένο στο ούζο, σ' όλη την επιφάνεια τού δέρματος. Ε...ναι και εκεί.

-Θα στοιχίσει πολύ...έτσι δεν είναι;

-Μην πάρεις καλή μάρκα. Φτηνό ούζο και παλιό ψωμί είναι εντάξει. Εξάλλου δεν πας για πλήρη ίαση. Ένα 60% και είσαι εντάξει. Μόνο μην πας να το πεις στους γιατρούς. Είναι μυστικό πατροπαράδοτο.

Ο άνθρωπος αγόρασε τα "γιατρικά" του και το ίδιο κιόλας βράδυ άρχισε τη θεραπεία. Το προχτεσινό ψωμί με μπόλικο ούζο "ΩΠΑ" τρίφτηκε στο άρρωστο δέρμα, πράγμα που επαναλήφθηκε καθημερινά και μετά ένα μήνα έδωσε αποτελέσματα πολύ ικανοποιητικά: το δέρμα του έγινε κατά 80% όπως πριν! Όταν πείστηκε πως "γινόταν δουλειά", σκέφτηκε να κλιμακώσει την αγωγή του, για να πετύχει το τέλειο, το 10, το Α1. Εφ' όσον υπάρχει το καλύτερο, γιατί όχι;

Ο νέος συνδυασμός απέδωσε και μετά δυο μήνες είχε αποκτήσει ένα ομοιογενές χρώμα στο δέρμα του. Σάστισε όμως όταν, κοιτώντας στον καθρέφτη, είδε πως η βελτίωση ήταν ακριβώς ίδια και στο πίσω μέρος τού σώματός του παρ' όλο που εκεί δεν έφτανε να τριφτεί. Την επόμενη κιόλας ημέρα πήγε να πει τα καθέκαστα στους τρεις δερματολόγους που τού είχαν πει πως "δεν υπάρχει θεραπεία γι' αυτό". Θα θεράπευαν, έτσι, κι άλλους.

"Χα χα, μα δεν καταλαβαίνεις πως πρόκειται για αυθυποβολή;" είπαν εκείνοι. Η χαρά του εξατμίστηκε μεμιάς. Τι σήμαινε σ' αυτή την περίπτωση "αυθυποβολή"; Αγόρασε ένα ακόμα πιο ακριβό ούζο και συνέχισε τη θεραπεία του, θυμωμένος με τους γιατρούς αλλά και ακούγοντας στο κεφάλι του συνέχεια τη λέξη "αυθυποβολή". Ένα μήνα μετά όμως, με μεγάλη απογοήτευση, είδε τις κηλίδες να έχουν και πάλι εμφανιστεί.

Άντε πάλι στον πρακτικό:

-Νάτες πάλι...ξαναβγήκαν οι άτιμες!

-Έκανες όλα όσα σου είχα πει;

-Ναι και πήγαινα τόσο καλά που αγόρασα πιο ακριβό ούζο και το άλειβα με φρέσκο ψωμί.

-Καλά έκανες αλλά γιατί δεν αρκέστηκες σε ό,τι είχαμε πει; Δεν πειράζει...τα άλλα που σου είπα τα τήρησες; Σκέψου καλά!

-Ναι, σου λέω, και ήμουν τέλειος. Τόσο καλά που έδειξα τα αποτελέσματα και στους ξύπνιους που λέγαν πως δε γίνεται τίποτε.

-Δηλαδή; Σε ποιούς;

-Στους γιατρούς...

-Μήπως σου είπαν τη λέξη "αυθυποβολή";

-Ναι...τι είναι αυτό ακριβώς;

-Όχιιι...αυτή η λέξη φταίει που χάλασε η πρόοδός σου. Ξέχασα να σου το πω. Όσο κρατάει αυτή η θεραπεία, δεν πρέπει αυτή η λέξη να ακουστεί! Τώρα θα σου δώσω άλλη θεραπεία που αντέχει ακόμα κι αν ακουστεί η λέξη αυτή. Ίσα ίσα που, όταν τώρα -νέα αγωγή- θα τρίβεις κρασί με παξιμάδι πάνω στις κηλίδες, θα φροντίζεις με θρησκευτική ευλάβεια να λες ακριβώς σαράντα φορές τη λέξη "αυθυποβολή"- δυνατά και καθαρά. Και κουβέντα σε ΚΑΝΕΝΑΝ!

Ακολούθησε τις οδηγίες ο άνθρωπος με ακρίβεια ...μικροχειρουργικής. Σε ένα μήνα ήταν πάλι υγιέστατος. Κι όταν με τους φίλους του συζητούσε γι' αυτά, έλεγε και ξανάλεγε: Καλό το κρασί και το παξιμάδι, παιδιά, αλλά να δεις πως το πιο αποτελεσματικό θα ήταν εκείνες οι σαράντα οι φορές που έλεγα "ΑΥΘΥΠΟΒΟΛΗ...". Καμιά φορά το επαναλαμβάνω ακόμα, έτσι..προληπτικά!

Mann - Mahler - Visconti

Κούφια

Ποιήματα σε βαριά βιβλία
από εποχές που είχαν αξία
η αγάπη, η δύναμη
το θάρρος

Τώρα πια, τι δυστυχία!

Κούφια, ανόητα όλα
και αστεία
Στους καιρούς αυτούς
αποδρούν οι παλιοί στίχοι
απ' τα βιβλία
ενώ οι καινούργιοι φυγομαχούν

Πακέτα

Κάποια στιγμή τον πλησίασε ο Χάρος και τον ρώτησε δειλά-δειλά άν γινόταν να πάρει αυτόν μαζί του. Κάποιον έπρεπε να πάρει αλλά όλοι έβρισκαν κάποια δικαιολογία: ο ένας είχε παιδιά μικρά και έπρεπε να τα μεγαλώσει, ο άλλος είχε μεγάλα παιδιά και έπρεπε να τα παντρέψει, ο άλλος ήθελε λίγο πρώτα να χαρεί τη σύνταξή του. Εεε...

Ο άνθρωπός μας τού απαντά αρνητικά και ύστερα προσθέτει:
-Μα έτσι μου ζητάς να πάψω να υπάρχω από τη μια στιγμή στην άλλη; Πόση στενοχώρια για τους δικούς μου...στενοχώρια αιφνίδια!

-Αν είναι γι' αυτό, το κανονίζουμε. Τους προετοιμάζουμε τρόπον τινά. Καμιά φορά, όταν προετοιμάζεις τον κόσμο, εκείνος νιώθει αυτό το "μια ψυχή που είναι να βγει...". Κατάλαβες;

-Δεν παύει να είναι μια μεγάλη στενοχώρια. Μην το βλέπεις σαν να είσαι πλανόδιος πωλητής και απλώς μου πλασάρεις κάτι να το πάρω εγώ και αν δεν το θέλω δε χάθηκε ο κόσμος!

-Πιο απλό είναι αυτό που σου "πουλάω" εγώ γιατί έτσι κι αλλιώς θα το αποκτήσεις. Το τέλος όλων μας, εμού συμπεριλαμβανομένου, είναι κάτι αναπόφευκτο κι απρόβλεπτο. Μου μιλάς τώρα σαν να πρόκειται να επισπεύσω το τέλος σου κατά τριάντα χρόνια ενώ ίσως καθόμαστε και συζητάμε για κάτι που είναι να γίνει σε ένα 24ωρο...

-Όλοι έτσι λένε, ε; "Γιατί πριν την ώρα μου; Γιατί εμένα;"

-Έτσι λένε όλοι. Αναγκάζομαι να σκαρφιστώ κάθε τόσο νέες προσφορές -"πακέτα" τα λέω εγώ- για να κάνω τη δουλειά μου. Να ήξερες τι έχω, ως τώρα, φανταστεί! Η τελευταία προσφορά είναι η υπόσχεση πως θα μπορέσεις να επικοινωνείς με φίλους και γνωστούς, οι οποίοι θα είναι πολύ μα πολύ περίεργοι να μάθουν πώς τα περνάς.

-Θα μου κάνουν όλοι ερωτήσεις για να μάθουν από μένα τι γίνεται στο υπερπέραν;

-Ναι. Εκτός από τους δημοσιογράφους. Εκεί δε θα "φαίνεσαι". Τέτοια προσφορά ποτέ δεν κάνω σε δημοσιογράφους και πολιτικούς!

-Όχι, εντάξει. Δε με νοιάζουν αυτοί. Η οικογένειά μου, κάτι φιλαράκια και...

-Και...; Πες το κι έγινε!

-Να, η απέναντί μου κυρία, που καιρό τώρα πολιορκώ...Αυτή πρώτα από όλους θέλω για μένα πάση θυσία να ενδιαφερθεί, να τής φανώ επιτέλους ενδιαφέρων!

Ο Χάρος, λένε, είναι βιαστικός και μόλις πετύχει μια αρχική συμφωνία μαζί σου, την εκτελεί επί τόπου...κι αυτήν κι εσένα. Πριν προλάβεις να αρχίσεις να ρωτάς για "ετούτο και εκείνο" τής θλιβερής διαδικασίας. 

Αλιείς μαργαριταριών

Έπαρση

Αποβραδίς
πριν ναρκωθείς λίγα λεπτά
μοιάζει με σημαία
που σκαρφαλώνει αργά
απάνω στον ιστό της
η αγένειά σου
τού χαρακτήρα σου η ποιότης

Η αναμονή

Εκείνες τις στιγμές καταπράυνε την αγωνία του με τη σκέψη πως, επιτέλους, είχε έρθει η ώρα να απελευθερώσει τα αυτιά του από το θόρυβο που μια ζωή έκαναν οι αλυσίδες στα πόδια του όταν περπατούσε. Ύστερα η σκιά τού ειδώλου του θα έπαυε να τον κοιτά αυστηρά από τον καθρέφτη. Και με τη σκέψη πως δεν ήταν δα ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος, περίμενε να περάσουν ακόμα δυο-τρία λεπτά τα οποία τού φάνηκαν κάθε άλλο παρά ένα μαρτύριο.

Cuore di Gesu'

Τα γένια του

Τα γένια σκέπαζαν το πρόσωπό του κι όλοι αναρωτιόντουσαν τι θέλει και τ' αφήνει, αφού καλύτερος είναι με πρόσωπο καθαρό όταν κυκλοφορεί. Εκείνος απαντούσε πως το ξέρει ότι με τα γένια δεν είναι όμορφος αλλά καλύτερα έτσι παρά να φαίνονται στα μούτρα του κάτι άσκημες, μαύρες κηλίδες.

Καλύτερα άσκημος, σκεφτόταν, παρά άρρωστος να λογαριάζομαι. Και συνέχιζε να εξηγεί το λόγο που τη γενειάδα έτρεφε, μην τυχόν και νομίσουν οι άλλοι ότι δεν έχει γούστο, δεν έχει αισθητική. Κι έτσι, σε όσους τον ρωτούσαν, έλεγε το λόγο που κάνει αυτή την αβαρία στην αισθητική αντίληψή του: κάτω από τα γένια κρύβω κάτι άσκημες μαύρες κηλίδες. Στο τέλος, το είχε πει σε όλους. Έτσι, στο τέλος κι αφού το ξέρανε όλοι, ξύρισε τα γένια του. "Τι το έκρυβες μωρέ, σιγά το πράμα!" τού είπανε οι άλλοι.

Δεν ήξεραν, δεν είχαν καταλάβει οι άλλοι (μα ούτε και ο ίδιος) πως τα γένια δεν τα είχε τόσο για να κρύβει τις κηλίδες αλλά πιο πολύ τα είχε για να τον ρωτούν γι' αυτά κι εκείνος, απαντώντας, να τους προετοιμάζει να αντικρίσουν αργά ή γρήγορα κάτι ανεπαίσθητα σημάδια που με δυσκολία έβλεπες στο πρόσωπό του. 

Κλικ 32

Σόδομα

Ε...ήταν άλλη η εποχή τού Λοτ. Εκεί η καταστροφή έπεσε πάνω στα Σόδομα και τα κατέκαψε όλα το θειάφι. Όχι όμως επειδή δεν είχαν αφήσει πισινό για πισινό ανέπαφο ή επειδή όλη μέρα δεν έκαναν άλλη δουλειά από το να ξεπατώνονται εκ περιτροπής. Όχι. Η πραγματική αιτία τής οργής τού Θεού ήταν η κακή συμπεριφορά τών κατοίκων, τών Σοδομιτών, απέναντι στους δυο αγγέλους που φιλοξενούσε ο Λοτ στο σπίτι του. Ζητούσαν οι ντόπιοι να τούς παραδοθούν οι ξένοι (που δεν ήταν άλλοι παρά δυο μεταμφιεσμένοι άγγελοι, όπως πάντα) για να τους ...περιποιηθούν. Ο Λοτ, φιλότιμος όπως ήταν, αντιπρότεινε στους νταβραντισμένους τις δυο κόρες του για να αφήσουν ήσυχους τούς ξένους του. Δεν έπιασε τόπο όμως η αντιπροσφορά κι έτσι, μετά τα γνωστά γεγονότα, η πόλη καταστράφηκε. Όπως λένε οι παραδόσεις (Γένεσις) ο Λοτ έφυγε να σωθεί με τις κόρες του ...αφού βεβαιώθηκε πως είχαν πάρει αρκετό κρασί για να μεθύσουν και οι τρεις. Χωρίς σύζυγο, ο Λοτ θα το γιόρταζε με τις κόρες του. Ο Θεός δηλαδή, στην ουσία, τιμώρησε την έλλειψη φιλοξενίας και την κακή συμπεριφορά προς τους ξένους. Δεν τον ένοιαζε τι έκαναν οι Σοδομίτες με τον ποπό τους. Αργότερα -πιο ρηχοί ιστοριοδίφες- έδωσαν την ερμηνεία αυτή, τού πρωκτικού σεξ. Τέλος πάντων, εμείς ας φερόμαστε καλά στους ξένους. Καλού-κακού...

Εξυπνάδα

Αν η εξυπνάδα ήταν γυναίκα, θα ήταν άσχημη και σέξυ.

Κλικ 31

Καταστροφή

Η επιλογή τής θέσης για το κόλλημα τού αυτοκόλλητου δεν είναι τυχαία. Είναι συχνό φαινόμενο πάνω στα σήματα να βρίσκει κανείς τέτοια κωλόχαρτα που δυσκολεύουν την ήδη ταλαίπωρη υπόθεση τής οδήγησης. Είναι η κακία τού αλητάμπουρα (εξάλλου ο Έλληνας είναι εν πολλοίς αντικοινωνικό άτομο) που εξιτάρεται με τη σκέψη πως δυσκολεύει τη ζωή τού συνανθρώπου του.

Ius primae noctis

Πολλές είναι στη ζωή τού ανθρώπου οι χαρές, όπως πολλές χαρές ήταν γεμάτη και η δικιά μου η ζωή. Χαρές που θύμιζαν γιορτές με τραπέζια στην ύπαιθρο, κρέας και κρασί, μετά από το κυνήγι. Άλλες φορές πάλι τραπεζώματα σε καπνισμένες αίθουσες με συζητήσεις εύθυμες και γέλια μέχρι δακρύων. Χαρά σαν από τρέξιμο σε φωταγωγημένη πλατεία όταν ξαναβρίσκεις τους παλιούς σου φίλους για να τους πεις πως σου έχουν λείψει. Αλλά ακόμα κι ένα συντριβάνι νερό μετά από χιλιόμετρα δρόμο μες τη ζέστη, είναι κι αυτό χαρά, όταν χώνεις το κεφάλι σου από κάτω.


Αναρίθμητες είναι σε μια μόνο ζωή οι χαρές. Ένα φευγιό, ένας ερχομός, μια αγκαλιά ή μια γροθιά μπορούν στον ουρανό να σε ανεβάσουν. Απαραίτητη δεν είναι η ομορφιά για να νιώσεις, στο σώμα σου και την ψυχή, την ευχαρίστηση! Κι όχι μόνο για λίγους είναι οι χαρές παρά για όλους. Ακόμα κι ο πιο δυστυχής κάποτε βρήκε στη ζωή του τη χαρά, εκείνη τη μεγάλη. Μόνο που κάποιος πάντα βρίσκεται μεγαλόφωνα και μπάσα να αναγγείλει: "ius primae noctis" και τής δικής σου τής χαράς το μεγαλύτερο μερίδιο -σαν φόρο πριν εσύ τη γευθείς- το παίρνει.


"Κράτησε εσύ τη νύφη σου, όμως την πρώτη νύχτα της εγώ θα τηνε πάρω!"

IGNU

IGNU

On top of that if you know me I pronounce you an ignu Ignu knows nothing of the world a great ignoramus in factories though he may own or inspire them or even be production manager

Ignu has knowledge of the angel indeed ignu is angel in comical form

W. C. Fields Harpo Marx ignus Whitman an ignu Rimbaud a natural ignu in his boy pants

The ignu may be queer though like not kind ignu blows archangels for the strange thrill agnostic women love him Christ overflowed with trembling semen for many a dead aunt He's a great cocksman most beautiful girls are worshipped by ignu

Hollywood dolls or lone Marys of Idaho long-legged publicity women and secret housewives have known ignu in another lifetime and remember their lover

Husbands also are secretly tender to ignu their buddy oldtime friendship can do anything cuckold bugger drunk trembling and happy

Ignu lives only once and eternally and knows it he sleeps in everybody's bed everyone's lonesome for ignu - ignu knew solitude early

So ignu's a primitive of cock and mind equally the ignu has written liverish tomes personal metaphysics abstract, images that scratch the moon 'lightningflash-flintspark', naked lunch, fried shoes, adios king The shadow of the angel is waving in the opposite direction dawn of intelligence turns the telephones into strange animals Από τα πιο αγαπημένα ποιήματα - Allen Ginsberg: Ignu

Λόγια

Η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων, που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία.
.............................................................................................................................

Επαφίεται;            (Δηλαδή δεν είναι έργο τού Κράτους η τήρηση τού συντάγματος;)
Πατριωτισμός;      (Ποιοί είναι οι πατριώτες και ποιοί οι μη-πατριώτες;)
Με κάθε μέσο;      (Όλα -μα όλα- τα μέσα;)
Βία;                       (Τι είδους βία;)
................................................................................................................................
Αυτά σημείωνα προ καιρού με ...βδελυγμία. Τώρα πια έχω συμβιβαστεί πως ζω σε μια χώρα που τρέφεται από τα μεγάλα λόγια και τις ανύπαρκτες πράξεις. Αυτά, κύριοι, είναι ζητήματα πάθους, ψυχής, ηρωισμού. Κι αυτά δεν παραγγέλνονται σε στυλ "Κοίτα...πιάσε και λίγο ηρωισμό όταν τον χρειαστεί η πατρίδα". Ο Έλληνας αρέσκεται στα μεγάλα λόγια, ιδίως στα δημόσια γραπτά. Όχι... Να μην ακούσω να λένε κάποτε πως χωρίς τα λόγια τους δε θα είχε υπάρξει ένας Παναγούλης!