Ο Ένοχος

Στο επόμενο έγκλημα κατά τής αξιοπρέπειας,
τού θάρρους,
τού καλού γούστου,
σας προτείνω έναν κατηγορούμενο:
Εμένα.

Πακέτο πλήρες:
κατ' αρχήν θα αρνηθώ τα πάντα
"καμμία σχέση με όλα αυτά"
Θα υπάρξει άλλοθι, σχεδόν ακλόνητο
συνήγορος υπεράσπισης
και η καθιερωμένη ψεύτικη λιποθυμία

Τέλος, η αποκάλυψη:
Υπήρξα και ψεύτης, επίορκος
προσπαθώντας τα πάντα να αρνηθώ

Όχι, κύριοι
εδώ μέσα είναι όλοι αθώοι
κι ο μόνος ένοχος:
Εγώ

Ανάκλαση

Υπάρχει ένα τζάμι μες το κεφάλι μου
Μετά από αυτό, τα μάτια μου
Λίγο πιο πέρα ο Κόσμος, τα μάτια σου
Πίσω από τα μάτια σου, άλλο τζάμι
Κάτοπτρο, ακτίνες, γυμνάσματα φωτός

Το εργοστάσιο κοντά στην παραλία

Ένας κρότος, σαν τον κρότο που ακούμε όταν πολλά κιλά δυναμίτη "πάρουν την εντολή τους", με έκανε να ξυπνήσω απότομα εκεί που βρισκόμουν ξαπλωμένος. Με τα μούτρα να ακουμπάνε στην άμμο και με τα πόδια απλωμένα ίσαμε ένα μέτρο μέσα στη θάλασσα, ήμουν ένας χαρακτηριστικός ναυαγός για όποιον θα τύχαινε να περνά από κει. Πολλή ησυχία πάντως τριγύρω...τριγύρω από πού όμως; Το "πού-είχαμε-βρεθεί", δεν το μάθαμε ποτέ. Εγώ δεν το έμαθα, πόσο μάλλον οι άλλοι τρεις που ήταν μαζί μου.

Ένας ναυαγός...Γκάλλιβερ...ένιωθα μια τάση να θέλω να καθαρίσω -να απολυμάνω, μάλλον- το στόμα μου. Μια γεύση από λίπος είχε πλημμυρίσει το στόμα μου, τη μύτη μου και προς τα κάτω τον οισοφάγο μου. Θύμιζε το λίπος που, στα χρόνια τής φοιτητικής αθωότητας κάθε γιατρού, προκαλούσε μια ισχυρή αηδιαστική συναισθηματική συνιστώσα για το ανθρώπινο σώμα. Αυτά τα λιπαρά έλιωναν με το πέρασμα τών ωρών πάνω στο ανατομικό τραπέζι... Γιατί να μακρηγορώ; Ένιωθα σαν να είχα καταπιεί το προϊόν μιας συνήθους λιπαναρόφησης: λίγο αίμα, πολύ λίπος.

Πριν τρεις νύχτες, εγώ και άλλοι τρεις είχαμε φτάσει στην αμμουδιά εκείνη με μια μικρή ξύλινη βάρκα που μετά δυσκολίας μάς είχε μεταφέρει από το βυθιζόμενο καράβι μαζί με δυο τρεις βαλίτσες (ό,τι πρόλαβε ο καθένας πήρε) μονάχα, τις οποίες μόλις συνήλθαμε ανοίξαμε. Η κακοτυχία, ο πανικός, δεν ξέρω τι είχε φταίξει αλλά οι βαλίτσες που είχαμε, και σαν βασικό εφόδιο θα είχαμε, περιείχαν: ρούχα θερινά, ομπρελλίτσες για τον ήλιο, μια εξάδα μαγιώ, φιαλίδια με εκχυλίσματα αντιγηραντικά, με βότανα κατά τού υπερβολικού μαυρίσματος, αφροδισιακά λάδια και μια σεβαστή ποσότητα "χαπιών τής ευτυχίας" και "ελιξηρίου τής επιβίωσης". Τρόφιμα πουθενά...πουθενάαα! Και να σκεφτεί κανείς ότι είχαμε ξεκινήσει με κασόνια γευστικά τυριά, κρέατα, αλλαντικά... Καυγαδίσαμε άσχημα το πρώτο βράδυ -Τι να το κάνω εγώ το χάπι τής ευτυχίας, χωρίς φαγητό;...-Βάλε το εκεί που ξέρεις! ...-Αν δεν σκεφτώ εγώ για όλα, ανίδεοι...

Ήδη, το πρώτο πρωί, είδα πως ο ένας από τους τρεις άλλους είχε προφανώς αποφασίσει να εξερευνήσει το μέρος και να βρει μια πορεία μόνος του. Δεν είχε πάρει τίποτα μαζί του ούτε καν λίγα χαπάκια τής ευτυχίας. Ίσως να φοβήθηκε μήπως ξυπνήσουμε ή έφυγε βιαστικά. Ο Παύλος δεν ήταν ποτέ ο τόσο επιστήθιος φίλος μου και, για να πω την αλήθεια, δεν ταίριαζε και τόσο στην παρέα μας εξαιτίας τού κόμπλεξ που είχε..."εγώ ένας φτωχός φοιτητής μαζί σας, πφφφ!". Το λοιπόν...Ας πήγαινε στο καλό!

Κάτω από τις ίδιες συνθήκες, το επόμενο πρωί, είδαμε πως και ο Πέτρος είχε την έμπνευση νυχτιάτικα να ξεκινήσει τη δική του μοναχική πορεία. Γύρισα στον Ματθαίο (τον μόνο εναπομείναντα) και τού λέω:
-Βέβαια...άλλος ένας που, καθώς φαίνεται, πίστευε πως δεν πολυταιριάζουν τα χνώτα μας. Βέβαια ...αυτός -σε αντίθεση με τον Παύλο- είχε πάντα να λέει πως, με την οικονομική κατάσταση τής οικογένειάς του, είχε τη δυνατότητα να σπουδάσει σε κάποιο σπουδαιότερο πανεπιστήμιο... πιθανόν και η παρέα μας να τού φαινόταν κάτι σαν στενό σώβρακο που τον εμποδίζει να τού σηκωθεί...

-Σκεπτόμενοι άνθρωποι...ό,τι νομίζουν είναι σεβαστό. Λίγο τραβηγμένα αυτά που λες...αν δεν τούς άρεσε η παρέα, δεν θα ήταν τούτη η καταλληλότερη στιγμή για να το καταστήσουν σαφές! Για να είμαι ντόμπρος, θα σου πω ότι κι εγώ έχω την αίσθηση πως δεν κολλάω μαζί σας. Μπορώ και σπουδάζω στο περίφημο πανεπιστήμιο με σας, την ίδια επιστήμη με σάς, αν και είμαι ένας μαύρος. Απλώς ο πατέρας μου, σε κάποιο μέρος στην Αφρική "βγάζει λεφτά με περίεργο τρόπο", θα σκέφτεσαι...Πάντως, κατά τα άλλα, χωλαίνει η θεωρία σου. Παράξενο πολύ είναι και το ότι δεν πήραν μαζί τους καθόλου χάπια τής ευτυχίας και το άλλο, το ελιξήριο...Αυτοί είχαν μεριμνήσει να τα προμηθευτούν, οι δυο φευγάτοι...δεν είναι λογικό. Εσύ πώς κοιμήθηκες, αυτές τις δυο νύχτες;

-Ύπνος με διακοπές, ξυπνούσα με μια γεύση σαν από λαρδί και ξέπλυνα αρκετές φορές το στόμα μου με θαλασσινό νερό. Δεν θα τον έλεγα "ύπνο" αυτόν...

-Δυο τρεις φορές σε είδα κι εγώ να πηγαίνεις πάνω κάτω. Από τις φορές που ξύπνησα, τουλάχιστον τις μισές σε είδα ξύπνιο. Κάποια στιγμή σε είδα διπλό. Φαινόταν όντως σαν να πλένεις το στόμα σου...σού φώναξα κιόλας αρκετές φορές αλλά ο αέρας φυσάει πολύ δυνατά εδώ. Ας πέσουμε για ύπνο απόψε, έτσι κι αλλιώς οι δυο μας μείναμε. Δεν σχεδιάζεις να φύγεις κι εσύ απόψε...χε χε...αν φύγεις, άφησέ μου τα χάπια, ε; ο.κ.; Πάρε τα μισά μόνο...

Αν υποθέσουμε πως την νύχτα που ακολούθησε τα μάτια μου δεν με γέλασαν, τότε, περίπου στη μέση τής νύχτας, τέσσερις ψηλόσωμοι και πολύ μυώδεις αγριάνθρωποι ήρθαν και έσκυψαν πάνω από μένα και τον συν-ναυαγό μου, προφανώς συγκρίνοντάς μας. Εκείνος κοιμόταν κι εγώ προσποιήθηκα το ίδιο ενώ σαν λάμψη σκέφτηκα πως ο πρώτος που χάσαμε ήταν ο πιο παχύς από όλους. Ύστερα ερχόταν ο Πέτρος και ύστερα, ευτυχώς, ο μαύρος ο Ματθαίος. Τον οποίον και σήκωσαν οι τέσσερις και τον πήραν μαζί τους, αφού τον φίμωσαν κι αναισθητοποίησαν. Έμεινα να κάνω τον κοιμισμένο. Από μακριά ακούστηκε πάλι εκείνος ο δυνατός κρότος, σαν να μού έδινε το GO κι άρχισα να τρέχω.

Τράβηξα νότια ενώ στον αέρα απλώθηκε πάλι πηχτή εκείνη η ταγγή μυρωδιά. Βρέθηκα σε μια μεγάλη κοιλάδα όπου είδα να "βόσκουν" δεκάδες από εκείνους τους ψηλούς που άρπαξαν τούς συν-ναυαγούς μου. Άρχισε να ξημερώνει για τα καλά. Τόσο που διέκρινα στο δρόμο μεταλλικές πινακίδες χωρίς να διακρίνω τι είναι γραμμένο πάνω τους. Μετά από λίγο διάβαζα - αηδιασμένος από την οσμή εκείνη: "ARBEIT MACHT FOIE GRAS".
Το βέλος έδειχνε την κατεύθυνση...Εγώ φυσικά το έβαλα στα πόδια τρέχοντας μακριά από κει.

Αυτά τα μάτια σου!

Τα μάτια...ααχ.

Λοιπόν:

1. Όποιος θέλει να βρει κάτι ωραίο σε κάποιον άλλον, το πιο εύκολο είναι να το βρει στα ...μάτια. Ένας παχύς, καμπούρης, βρόμικος, χοντράνθρωπος μπορεί να "αναδειχθεί" χάριν τών αισθητηρίων αυτών οργάνων.

2. Μύστήριο στη συνάντηση Σαμαρρρά-Μπαρρρόζο...Γιατί άραγε; Τι σχέση έχει το μυστήριο με τα μάτια τών δυο σημαντικών προσώπων; Ο ανίδεος αδυνατεί να εμβαθύνει, ο μύστης μέσα σε 1-2 msec έχει "διαβάσει την κατάσταση". Και μπορεί να την διαχειριστεί συναισθηματικά (αλλιώς τι σόι μύστης είναι;).
Αφ' ενός το βλέφαρο τού Σαμ έχει πέσει αρκετά - φάνηκε σήμερα πως η μεσοβλεφάρια σχισμή δεξιά είχε ένα εύρος 3-4 mm, πολύ μικρότερο από το άλλο μάτι. Από την άλλη ο Μπαρρρ δεν έδειξε να έχει φρύδια, μακροσκοπικά τουλάχιστον. Σαν να τα ξυρίζει, τέλος πάντων ...δεν μπορώ να ξέρω.

3. Στις επόμενες συνομιλίες σου προσπάθησε να παρατηρήσεις τον εαυτό σου: όταν μιλάς σε κάποιον, τι κοιτάζεις συνήθως; Το στόμα ή τα μάτια; (αν βέβαια κοιτάς κάτι από τα δύο και δεν κοιτάς κάτι άλλο...οτιδήποτε).

4. Κλισέ εκφράσεις όπως "μιλάνε τα μάτια", "του πέταξε τα μάτια έξω", "το μάτι τού κυκλώνα", πόθεν έσχον;

Αθλιτείς οίμαι...

«Ζητώ συγγνώμη…»

Πρώτη καταχώρηση: Τετάρτη, 25 Ιουλίου 2012, 14:17

Μετά τον σάλο που προκλήθηκε με το σχόλιο της Βούλας Παπαχρήστου στο «twitter» η Ελληνίδα πρωταθλήτρια ζήτησε συγνώμη, μέσω του facebook.

«Όλα αυτά που συνέβησαν δεν με εκφράζουν. Είμαι Αθλήτρια τίποτε άλλο!! Δεν συνηθίζω να προσβάλω ποτέ κανέναν...δεν είμαι αυτής της ιδεολογίας! Ζητώ συγγνώμη αν άθελα μου προσέβαλα ανθρώπους! Δεν εχω καμία ανάμιξη με τα πολιτικά!!! Είμαι Αθλήτρια και μόνο!», αναφέρει η Παπαχρήστου.

Άλλη πληγή τής Ελλάδας είναι μετά τους πολιτικούς, τους ηθοποιούς, τα μοντέλα και ... οι αθλητές. Όλοι όσοι αποκτούν λίγη δημοσιότητα, σε τελική ανάλυση. Δημοσιότητα=Ασυλία...

Πολλοί οι ύποπτοι για αθέμιτες τακτικές... και με εφόδια τα τουίτερ και τα φέισμπουκ σκορπούν ολούθε την κοπριά που έχουν στο κεφάλι. Τράτζικ! ούτε ορθογραφία δεν ξέρουν. Η εξειδίκευση βλέπετε..."Αθλοιτείς ιμαι , δεν χροιαζέτε να ξάιρω ορθογραφοία".

Οδηγώ και ...τα σκέφτομαι

Αγαπητέ,

επικοινωνώ μαζί σας νιώθοντας την ανάγκη να μοιραστώ μαζί σας τα συναισθήματά μου, όλη εκείνη τη φόρτιση που με καταλαμβάνει ενώ βρίσκομαι περί τα μέσα τής διαδρομής Βιέννη-Βερολίνο. Στο μυαλό μου ανακατεύονται οι σκέψεις όλων αυτών τών ημερών, γύρω από τη σωτηρία τής χώρας μου.

Καθώς το cdplayer παίζει "Μη παρακαλώ σας, μη λησμονάτε τη χώρα μου...", συνεχίζω τη διαδρομή ανάμεσα στους λόφους αυτής τής χώρας με ένα φυλλαράκι μέντα κολλημένο στο κάτω χείλος μου. Οδηγώ και... τα σκέφτομαι κι αλλάζω ταχύτητα. Το φυλλαράκι ξεράθηκε κι έβαλα στο στόμα οδοντογλυφίδα. Σ' όλη αυτή τη διαδρομή έχω ένα άσχημο συναίσθημα. Μια χώρα που μας "κατείχε".

Μερικά χρόνια κατοχή τώρα...έτσι μάθαμε. Εδώ ο Τούρκος έκατσε 400 χρόνια. Τον είχαμε συνηθίσει όμως τον Τούρκο, γι' αυτό κράτησε τόσο η ...σχέση μας. Αυτός, ο Τούρκος, ήθελε την καλοπέρασή του και ένα σκυμμένο κεφάλι. Βλέπεις πού θέλω να καταλήξω...στα μισά τής διαδρομής που κάνω πνέει ένας άνεμος προόδου και σκέψης...φέρνει μια μπόχα από το λόφο τού Μπούχενβαλτ...με την οδοντογλυφίδα ανάμεσα στα δόντια, αλλάζω ταχύτητα.

Μπούχενβαλτ, επιστήμη, πειράματα, γνώση, βιομηχανική άνθιση. Δεν είναι Τούρκος αυτός που έρχεται πια για να μείνει. Έχει όρεξη για άπλωμα, ανάπτυξη, βιομηχανική άνθιση, γνώση, πειράματα, επιστήμη;...Ωχ! Πάλι αυτή η μυρωδιά από το λόφο τού Μπούχενβαλτ...χωρίς να το καταλάβω, το δεξί μου πόδι άρχισε να χορεύει ένα Βιεννέζικο βαλς πάνω στο γκάζι τού αμαξιού. Η Βιέννη όμως είναι πια αρκετά μακριά, πίσω μου.

Ο ένοικος και το κραχ

Πφφφ...πού είχα μείνει; Αααα, ναι...είχα αποφασίσει να ξαναδουλέψω μια ιδέα που είχα παρατήσει ανεκμετάλλευτη πριν σχεδόν 20 (!) χρόνια. Κλασική ιστορία από αυτές που το θέμα τους με προκαλεί να το δουλέψω. Θέμα που σε ...απειλεί, βάζει στοίχημα μαζί σου πως θα σε καταφέρει να ξεχαστείς και να "πέσεις" σε κοινοτυπίες ενώ εσύ νιώθεις ασφαλής.

Εδώ το ασυνήθιστο είναι ο λόγος για τον οποίο η ιδέα έμεινε τελικά τότε αδούλευτη. Θυμάμαι πως ο λόγος ήταν πολύ απλός: κάποιος, απάνω που ήμουν έτοιμος να προχωρήσω την υπόθεση, με έπαιρνε τηλέφωνο κι άρχιζε μια πολυλογία, λογόρροια κανονική. Η αλήθεια είναι πως καθόμουν και τον άκουγα με ενδιαφέρον γιατί υπήρχε μια καταστροφολογική ατμόσφαιρα στα λεγόμενά του.

Είμαι καλλιτέχνης, κύριοι, κι αντλώ -ακόμα κι από την πιο άσχετη μπουρδολογία- μια έμπνευση, μια ψηφίδα, ένα κομμάτι τού παζλ και το προσθέτω στην πλοκή τών διηγημάτων μου. Η ιδέα που είχα αρχίσει να ...μορφοποιώ τότε ήταν η εφιαλτική πραγματικότητα που ζούσε ένας άνθρωπος σαν εμάς που είχε ενοικιάσει το μισό από ένα διαμέρισμα το οποίο σαν σύνολο 220 τ.μ., τού ήταν άχρηστο και άρα ασύμφορο. Ευτυχώς μια κλειδωμένη πόρτα στη μέση χώριζε τα δυο μισά τού διαμερίσματος.

Να όμως που μόλις άρχιζα να γράφω ...ΝΤΡΙΙΙΝ! και να σου ο καταστροφολόγος: τη μια με τα οικονομικά, την άλλη με την ακρίβεια, μετά με την παγκοσμιοποίηση κ.ο.κ.
Πφφφ, καταστροφολογία αλλά όχι αυτή που με βοηθάει εμένα να προσθέσω λίγο μακάβριο στην ιστορία μου. Ζητώ στοιχεία που θα με εφοδιάσουν με το μακάβριο το σύντομο αλλιώς ο αναγνώστης θα κοιμηθεί.

Είδα κι έπαθα να τον πείσω πως δεν με αγγίζουν οι φόβοι του (εγώ -ο ιδιοκτήτης δηλαδή- νοίκιασα το μισό διαμέρισμα επειδή ολόκληρο μου ήταν άχρηστο, όχι πως δεν είχα λεφτά ή φοβόμουν πως θα χρεοκοπήσουμε). Μετά από 120 τηλεφωνήματα μαζί του κατάλαβα πως ο άνθρωπος αυτός δεν επρόκειτο να με τροφοδοτήσει με χρήσιμη καταστροφολογία.

"Έκλεισα" τότε, θυμάμαι, εκείνο το μυθιστόρημα με μια ευκολάντζα...Να, υποτίθεται πως η ενασχόληση τού ενοίκου με τα τεκταινόμενα στο άλλο μισό σπίτι, τού είχε προκαλέσει την ραγδαία και ολοκληρωτική αλωπεκία, είχε καραφλιάσει δηλαδή! Το είπα τότε και στον συνομιλητή μου "μα μου λες όλο σενάρια με τράπεζες, με γκρέμισμα τού καπιταλισμού...μα πού χωράνε αυτά σε ιστορίες αλλόκοτες; Έβαλα τον πρωταγωνιστή να ...καραφλιάζει. Τέτοια έλλειψη ιδεών έχω."

"Αδιανόητο...τι σχέση έχει;! Άκου να καραφλιάσει! Δεν καραφλιάζει έτσι κανείς...ενώ το κραχ τού 1929 συμβαίνει έτσι εύκολα - σναπ!" μου είπε ο συνομιλητής μου αλαζονικά και μού έκλεισε το ακουστικό, για τελευταία φορά.

Να αλλάξουμε κλίμα

Πριν την οικονομική εξαθλίωση έχει προηγηθεί -σαν γενική αναισθησία πριν από χειρουργείο- ένα μούδιασμα τών αντανακλαστικών (ακόμα και αυτού τής απο-φυγής) κι ένας εθισμός τών αισθητηρίων μας απέναντι στα δυσάρεστα ερεθίσματα. Ακόμα πιο πολύ εξορκίζονται τα δυσοίωνα ερεθίσματα. "Όλα τα έχουμε δει! Τι μένει ακόμα;"

Εξάλλου καλλιεργείται επί τούτου η νοοτροπία ότι "δεν είναι δυνατόν να ασχολούμαστε διαρκώς με τα προβλήματα", ότι "μια ζωή την έχουμε", ότι "δεν είναι καιρός για τέτοιες λύσεις". Η υπερπληροφόρηση σχετικά με τις βλαβερές συνέπειες τού καπνίσματος λ.χ. όπως και η απασχόληση τού μυαλού με δίαιτες, νέα παιχνίδια, παίζει ένα τέτοιο ρόλο.

Η αίσθηση που έχουμε, πως μπορούμε να ασχοληθούμε με όλες αυτές τις ανοησίες χωρίς να πωρωθούμε, είναι εντελώς ψεύτικη. Η εντύπωση πως κατέχουμε τον έλεγχο τού εαυτού μας μοιάζει με τον αυτοέλεγχο που έχει ένας αλκοολικός όταν ζητάει "ακόμα ένα!". Έχουμε αυτήν την αίσθηση εμείς. Ξέρουμε τι γίνεται στο σπίτι μας... "θα 'ναι από το έργο οι πυροβολισμοί..."
..............................................................................................................................................................

Άσχετο: αν είχε καρύδια ο κ. Ξηρός θα έπρεπε να αρνηθεί τις ιατρικές υπηρεσίες. Το κράτος δεν προσφέρει στους ...μέσους πολίτες του ούτε τα μισά χρήματα. Ο κ. αυτός πόσο έχει κοστίσει 10 χρόνια τώρα;

Σαν μικρό παιδί

Όμορφη που ήταν αυτή η ζωή...
Όχι μόνο νόημα είχε μα και σκοπό
Ξεκίνησα βαρυγγομώντας ένα πρωί
μα στα μισά τού δρόμου 
άνοιξα το βήμα μου - ευτυχώς!
Πρόλαβα, όταν σκοτείνιασε, να δω
άπειρες πολύχρωμες περιδινήσεις 
μακρινών βεγγαλικών στον ουρανό

Αμνησία

Θυμάμαι πολύ λίγα, θυμάμαι... 
πιο πολύ θυμάμαι πως όλοι 
εδώ και πέντε μέρες 
ή πριν τριάντα χρόνια 
μού λένε πως πια τίποτα δε θυμάμαι.


Κι όμως θυμάμαι κάτι που 'γινε πριν λίγες μέρες 
-δεν πρέπει να 'ναι πάρα πάνω, ε;- 
ήμουν μια κοπέλα δεκαπέντε χρόνων  
όταν γνώρισα τον μπαμπά μας, 
ένα όμορφο μελαχρινό αγοράκι 
που με κουνούσε ενώ καθόμουν ντροπαλή 
πάνω στην μικρή κούνια τού κήπου. 


Τον γκρέμισαν μετά τον κήπο. 
Όλο εκείνο το μέρος έπεσε,
άνοιξαν μια τρύπα κάτι μικρά ανθρωπάκια...
παιδάκια, κάνουνε ζημιές και τώρα. 


Κάνει μαζί τους κι ο μπαμπάς ζημιές, χι χι


Για τον κήπο δεν μπορώ πολλά να θυμηθώ
είμαι χαρούμενη όμως γιατί γύρισαν αυτοί που είχαν φύγει
για Γερμανία, Αυστραλία, Αμερική


Στην ταράτσα στον Προφήτη Ηλία  μαζευόμαστε
πιά δεν θυμόμαστε  
καμία έννοια ή δυστυχία
Κάθε βράδυ έρχεται κάποιος από τα παλιά 
και δίνει το παρόν
Απόψε λέει θα 'ρθει κι ο μπαμπάς μας
εκείνο τ' όμορφο αγόρι το μελαχρινό 

Μονόλογος

Ο ...Μίμης ο σιδεράς (ή θερμός Πάολο ή...ή....) αφηγείται, υπό μορφήν θεατρικού μονόλογου, ένα σύντομο διήγημα τού Άρθουρ Κόναν Ντόυλ. Πολύ τσιγάρο...κάπνα...<3
Πέρασαν τα χρόνια. 

Θα σού αρέσει, αγόρι μου!

Άλλο μέηλ που έλαβα σήμερα και το παραθέτω αυτούσιο:

Αγαπητέ Κλιντ,
απευθύνομαι σε σένα επειδή γνωρίζω την ευαισθησία και το αίσθημα ανθρωπιάς που σε διακρίνει. Θέλω να μου πεις, στα ίσα, αν έπραξα καλώς ή μήπως ήδη περιπλανιέμαι μακριά από τον δρόμο τού Κυρίου. Το περιστατικό αφορά τη μητέρα μου, την οποίαν και οδήγησα προ 5(πέντε) ημερών σε οίκον ευγηρίας. 


Το μέρος είναι καθαρό και το περιβάλλον ιλαρόν και ήσυχο. Η τροφή τους νοστιμότατη και θρεπτική, η δίαιτά τους σχεδόν άναλος (να σε πληροφορήσω αξιότιμε Κλιντ πως "άναλος" είναι η δίαιτα χωρίς αλάτι - η λέξη δεν έχει ουδεμία σχέση με το ξενικόν "άναλ"). Αλλ' ας έρθω του δη πόιντ...


Αυτό που με ξένισε και με ενέβαλε σε υποψίες πως ίσως δεν είχα ποτέ μια καλή σχέση με τη μητέρα μου, ήταν ο τρόπος που την οδήγησα στο γηροκομείο. Μιας και είναι κοντά στο σπίτι μου αλλά δεν ήθελε να περπατήσει, την έδεσα σε ένα καροτσάκι αναπηρικό - όπως έκανε κι εκείνη όταν ήμουν μικρός.


Η διαδρομή ήταν επίπονη λόγω τής συγκινήσεώς μου αλλά και λόγω τών ουρλιαχτών τής γραίας. Αποτέλεσμα, αγαπητέ Κλειτ, ήταν να εκνευριστώ και να τρέχω με το αμαξίδιο που είχε κρεμασμένες τις σακούλες τής λαϊκής, όπου και έκανα λίγες στάσεις. Έπειτα όμως συνέχισα κανονικά, προσπαθώντας να την παρηγορήσω έως ότου φτάσουμε στον προορισμό μας.


Έλα, τής έλεγα...Θυμάσαι την πρώτη μέρα που με έστειλες παιδικό σταθμό και μού έλεγες "σκάσεεε...πρώτη μέρα είναι και σκούζεις, μετά θα σού αρέσει αγόρι μου!" Μετά, στο Δημοτικό, τα ίδια, στην Κατασκήνωση τα ίδια, στο Γυμνάσιο τα ίδια, στο κλασικό μπαλλέττο τα ίδια, στο στρατό τα ίδια, στο γάμο μου τα ίδια...


Ενώ τα ζούσα, τα αναβίωνα (deja vecu), όλα αυτά Κλειντ..."ανέβαινα" διαρκώς, όλο και περισσότερο ώσπου, δίνοντας μια ελαφριά ώθηση στο αμαξίδιο, όταν μπήκα στο κτίριο, μετά από δυο σπόντες η μαμά βρέθηκε στη reception. "Ανέβαινα" ακόμα εγώ, φίλε μου...ώσπου βγαίνοντας από τον οίκο, πηδώντας ψηλά, είχα...έφτασα σε ...ντρέπομαι, έφτασα σε κλάιμαξ! "Ήρθα!" πώς να στο πω;?


Εδώ έρχεται το ερώτημα: Μήπως δεν έλυσα σωστά το Οιδιπόδειο σύμπλεγμά μου; Ε;

Όχι άλλο "βάθεμα" τής κρίσης

«Όχι στην πλήρη μετάβαση στην ψηφιακή τηλεόραση»

Πρώτη καταχώρηση: Τρίτη, 17 Ιουλίου 2012, 12:32

Παράταση της εκπομπής αναλογικού τηλεοπτικού σήματος, προκειμένου οι πολίτες να μην εξαναγκαστούν να αγοράσουν τηλεοράσεις νέας τεχνολογίας ή αποκωδικοποιητές, ζητεί ο εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ Πάνος Σκουρλέτης ενόψει της πλήρους μετάβασης στην ψηφιακή τηλεόραση από 20 Ιουλίου.

Όπως αναφέρει, «στις σημερινές συνθήκες της βαθιάς οικονομικής κρίσης κάτι τέτοιο είναι δυσβάσταχτο για ένα μεγάλο μέρος συμπολιτών μας. Επειδή στις μέρες μας η τηλεόραση για αρκετούς αποτελεί μια από τις λίγες "δωρεάν ψυχαγωγίες" θεωρούμε άδικη την εξαναγκαστική κατ' ουσία ώθηση στην αγορά νέων τηλεοπτικών συσκευών ή την προμήθεια αποκωδικοποιητών που για πάρα πολλούς είναι απαγορευτική. Κατά συνέπεια κρίνουμε απαραίτητο την παράταση της εκπομπής σήματος παλαιάς τεχνολογίας παράλληλα με τη νέα ψηφιακή, γεγονός που δεν θα οδηγούσε στην αναγκαστική προμήθεια συσκευών νέας τεχνολογίας» και ζητά από τους τηλεοπτικούς σταθμούς να δείξουν την απαιτούμενη ευαισθησία».

Επιμέλεια: Φίλιππος Καραμέτος

Από zougla.gr

Αυτές είναι προτάσεις σοβαρές...επιτέλους μιλάμε για την ταμπακέρα!

Τελευταία ενημέρωση: Τρίτη, 17 Ιουλίου 2012, 12:34

Πρόβλημα παντού!

Τι ακαταστασία! Ούτε γιορτή τής Δημοκρατίας φέτο! Είχαμε κι εμείς μια μέρα Ανάτασης...πάει κι αυτή. Τα συνδικάτα κλείνουν την Ακρόπολη λόγω ζέστης... έρχεται ο άλλος από μακριά και βρίσκει κλειστά τα πάντα! Χλωμοί υπουργοί, αφράτοι υπερ-υπουργοί ή υπο-υπερ-υπουργοί τρέχουν πανικόβλητοι και διαγιγνώσκουν προβλήματα παντού. Γνωστά προβλήματα αλλά τώρα ..."ανακαλύπτονται".


"Πο-πο τι γίνεται στην Κυψέλη...δεν μπορείς να περπατήσεις εκεί! Η κατάσταση είναι χειρότερη από ό,τι φανταζόμουν έως σήμερα!", είπε ένας από τους σημερινούς υπουργούς.


Είναι φανερό ότι ο άνθρωπος (υπουργός!) κυβερνά με τη φαντασία και τη διαίσθηση.


Μουσάτοι συνδικάλες, φαντασιοτροφοδοτούμενοι υπουργοί...και μέσα σ' όλα αυτά: ασόβαροι πολίτες που ασχολούνται μπας και κάποιος είναι δεξιός ή, μάλλον, μήπως και κάποιος δεν είναι τού κοπαδιού...


ΦΩΤΌ: Τρύπα η κατάσταση. 

Ηλίθιες ερωτήσεις

Μού έστειλε ακόμη ένα e-mail -θα είναι το 10ο ή το 11ο- η γνωστή αναγνώστρια του μπλογκ, όπου ρωτούσε σαν εντελώς ηλιθία:

> Τι είναι πάλι αυτή η λεζάντα που έβαλες στη φωτό τού μακαρίτη Γρηγορόπουλου; Και τι θα πει "Ένα Ελληνικό Έγκλημα";

Μετά από αυτό επικοινώνησα μαζί της. Τηλεφωνικά, με skype, με msn για μια ...ανθρώπινη επικοινωνία.

> Μα είναι ο τίτλος ενός ντοκυμαντέρ για τη δολοφονία τού Παζολίνι που έχει τίτλο "un delitto italiano". Συγνώμη...μα τον γνωρίζεις τον Παζολίνι, ελπίζω.

> Ένας που ήταν αδελφή-σκηνοθέτης; Και τι σχέση έχει ο Παζλολύνει με τον Αλέξη;

> Αλέξανδρο, όχι Αλέξη...Αλέξης είναι ο πινόκιο, ο ακατονόμαστος που έβγαλε στη γύρα το μαστρο-Τζεπέττο.
Άλλο λέω εγώ: οι δυο φόνοι είχαν δυο-τρία κοινά σημεία. Δίχασαν την κοινή γνώμη και οι δύο. Πολλοί είπαν για τον Πάζο "Μα αξίζει τον κόπο να παιδευόμαστε τόσο (ανακριτικά-δικαστικά)...πόσοι πούσστηδες τελειώνουν έτσι, αφού τα θέλει ο κώλος τους!"

Από την άλλη, στην Ελλάδα το άκουσα με τα ίδια μου τα αυτιά πολλές φορές: "Ας πρόσεχε το κωλόπαιδο...τι γύρευε εκεί εκείνη την ώρα;" Πιο πολύ κατηγορήθηκε ο Αλέξανδρος παρά ο δολοφόνος του. Κι από τον σιχαμερό μικροαστό κι από τον εξίσου σιχαμερό αριστερό. "Τώρα ό,τι έγινε έγινε...στο κάτω κάτω πλουσιόπαιδο ήταν, δεν ήταν γραμμένο στη κνε ή στο σύριζα..."

Το άλλο ήταν η κωλυσιεργία με βασικό πρωταγωνιστή τον γνωστό δικηγόρο κ.λπ. Αυτός τη δουλειά του έκανε. Ο λαουτζίκος είναι που απογοητεύει...ο Λαουτζίκος, τι εύηχο όνομα για τον πολτό αυτόν!
Τι εύηχα που έβηχαν! Άκου Λαουτζίκο!

Ρε πάπια, κλιντ -πώς σκατά σε λένε- τι τα θες τώρα πάλι και τα ψάχνεις; Δεν είχες κάτι άλλο να γράψεις;;; Ρωτάω εγώ ο ίδιος...

Έχω, έχω...αλλά ρε Λαουτζίκοι, μάθετε να βλέπετε τα πράγματα σε μια ακολουθία, σε μια συνέχεια: Λέμε σήμερα για "το αυγό τού φιδιού", τη χρυσή αυγή: καλέ πού βρέθηκαν τόσοι;!
Και είναι άσχετα μεταξύ τους αυτά, εεε; Και η κρίση και οι Κροίσοι  είναι άσχετοι , εεε;;; Οικονομικά είναι αυτά, εεε; Λόντον σκουλ οβ εκονόμικς... Κρίση αξιών...Έπεσε η αξία τής ζωής. Στην περίπτωση εκείνη πτώχευσε ο Έλληνας από κριτική ικανότητα, από ανθρωπιά, από λύπηση έστω...κι από σεβασμό προς τη ζωή (και 3 να σκοτώνονταν, σιγά τα ωά - θα ήταν αρκετό να τριπλασιάσουμε τα ίδια "επιχειρήματα", κρατώντας τον ίδιο συνήγορο υπεράσπισης).

Τέλος πάντων...βαρέθηκα να λέω ποια είναι η Σημειολογία τού περιστατικού. Όποιος θέλει το αντιλαμβάνεται σαν την αρχή μιας προδιαγεγραμμένης κατρακύλας...όποιος θέλει ας το εξηγήσει με τον ανάδρομο Ερμή.

Αρκεί να μην λαμβάνω πια e-mails με ηλίθιες ερωτήσεις.

Non dimenticar

Άνθρωποι είμαστε

Εεε ναι
δεν θα υπάρχει ώρα που εμείς
να μην μπορούμε να τηλεφωνηθούμε
ούτε ώρα ακατάλληλη
για να χτυπήσει ο ένας την πόρτα τού άλλου

Αλίμονο ...μια ώρα ανάγκης
άνθρωποι είμαστε
Μπορεί κάτι να τύχει!

Το ήξερα, δεν είναι αυτό που κάποτε θα λείψει
Όμως θα λείψει εκείνη η υποψία
πως γεμάτο βάλιουμ είναι το ποτό μου
τα κρυφά μου τα τηλεφωνήματα
από την τουαλέτα θα μου λείψουν
Η ανία τών θερινών μας διακοπών
και η βαρεμάρα τού "πάλι οι δυό μας!"

Τις τόσες ανεξήγητες εγκυμοσύνες σου
που δεν ταίριαζαν ποτέ με τις ημέρες τού έρωτά μας
πόσο θα νοσταλγήσω...
κι όλα εκείνα που γίνονταν
από τότε που ο έρωτας έγινε "σεξ"
κι εγώ ένα μάτσο γρανάζια, τροχαλίες
όχημα που οι ρόδες του κολλήσανε στη λάσπη

Βαλεντίνο

Ο Ιταλός συνδικαλιστής τού οίκου μόδας Valentino, κ. Fotopuli, κατακεραυνώνει (με στοιχεία πάντα) τον αρχιμόδιστρο, μετά την πώληση τού οίκου στους Άραβες: "Μέσα στο καταχείμωνο, θα σκίσουμε όλα τα ρούχα, να μείνουν οι Ιταλοί ξεβράκωτοι!"

Στο διάολο τα ξένα!

> Στα ξένα...στα ξένα! Στο διάολο...

> Φεύγεις κι εσύ για τα ξένα;

> Στα ξένα...όλοι μιλάνε στα ξένα: οι γιατροί μιλάνε στα ξένα, "PTCA, STENT, PUTS"...οι  μπλόγκερς μιλάνε στα ξένα "10 minutes in my throat"... ο Σαμαράς μιλάει και στα ξένα στην TV, αφού κάνει δηλώσεις στα Ελληνικά...

> Κάποτε πρέπει να μου πεις γιατί βασανίζεσαι με την TV, το PC...

> Όχι, όχι κι εσύ στα ξένα...μη μου μιλάς στα ξένα κι εσύ Άλεξ...Ωχ! ...κοίτα τι έπαθα, σε είπα Άλεξ!

> Δε χάθηκε δα κι ο κόσμος...κι άλλοι με φωνάζουν έτσι αλλά δεν με πειράζει!

> Πειράζει εμένα, ok? ΓΜΤ! Την τηλεόραση δεν την κόβω...κι ας ακούω συνέχεια για πέη λέιτερ, ντοντ πέη, χου πέοις δε φαίρυ μαν. Ξέρεις όμως γιατί δεν την αφήνω; Βλέπω ειδήσεις...τόσος κόσμος μαζεμένος μέσα σε μια οθόνη 42'! Κανονικά τόσο σπουδαίο κόσμο για να τον δείς μαζεμένο θες ένα ολόκληρο γήπεδο ή, ξέρω γω, ένα στρατόπεδο συγκεντρώσεως με τεράστιας ισχύος μεγάφωνα και προβολείς...

> Ένα Νταχάου με προσωπικότητες, ε;

> Βλέπεις ότι είσαι κρύος; Νταχάου! Στο Ελληνικό...φανταστικό, μια έκταση τεράστια, δυο φορές το Πριγκηπάτο τού Μονακό! Παραμυθέεενιοο, Άλεκς! Πού έχουμε μείνει ως χώρα;;; λίγο πιο πέρα από τα πράσινα και τα μπλε φαρμακεία!...

> Καφενεία θες να πεις...όχι "φαρμακεία". Ε; Ε;

> Ε; ναι...όχι...φαρμακεία...όχι, τι είπες πιο πάνω, εσύ; Α, ναι, είπες "Νταχάου με προσωπικότητες" ...έτσι δεν το είπες;

> Ναι, μα τι έχεις στο μυαλό σου;

> Δεν ξέρω...εδώ και τρεις-τέσσερις μήνες βλέπω στις ειδήσεις την ίδια περίεργη σκηνή: Ένας ευθυτενής μακρυμάλλης, ασπρομάλλης, ηλικιωμένος...

> Ο Γλέζος, λες;

> Όχι, ένας με μια όμορφη γυναίκα - ο Γλέζος δεν έχει τέτοια γυναίκα, τουλάχιστον επίσημα...Αυτός που λέω εγώ είναι πιο όμορφος, ένας με ναρκισσιστικό χαρακτήρα και σοσιαλιστικά στοιχεία προσωπικότητος. Τον λέγαν Μπρου-...Μπρου-...

> Μπρου Μουν;

> Μα τι αγράμματος είσαι! Εκείνο είναι "Μπλου Μουν" και είναι τραγούδι. Α! Αυτός που λέω λέγεται Μπλούμελ ο Ωραίος...ή όχι; Μήπως Charles Le Beau? Στο διάολο πάλι τα ξένα! Τέλος πάντων, δεν μπορώ να βλέπω, στο ίδιο βίντεο αρχείου, τον ευθυτενή να τραβολογιέται από ένα πρώην σκύλο του προς φυλακή μεριά. Έναν σκύλο που πριν χρόνια, όταν άκουγε το όνομα τού Ωραίου, πεταγόταν κι έγλειφε το χώμα που θα πατούσε ο όμορφος πριν καν το πατήσει!!! Να τον τραβάει ο σκύλος, με εκείνο το ύφος τού βυζιλάντι;

> Είσαι αγράμματος! vigilante όχι βυζιλάντι...Δηλαδή, εν κατακλείδι, το θέμα ποιο είναι; Αντί να τον τραβάει ο βιτζιλάντε στη φυλάκα ντυμένο πρόχειρα με τις παντούφλες, να τον συνοδεύουν 2-3 βιτζιλαντούδες σ' ένα στρατόπεδο... ντυμένο, με γραβάτα;

> Ε ναι... υπάρχει μια αίγλη να σε συνοδεύουν στη φυλακή 3-4 εντυπωσιακές γυναίκες αντί ένα απλό κομματικό στέλεχος. Ας πούμε η Μακρυπούλια, η Καγιά, η Τουτουνζή...

> Η Εύη Αδάμ, ε; Οι Spice Girls...

> Ώχουουου...Φτάνει με τα ξένα, στο διάολο τα ξένα!!!

Το πρώτο ΓΜΣ

Το πρώτο ΓΜΣ* το χρειάζεται ο λαός...ύστερα, καθένας με τη σειρά του, οι υπόλοιποι. Αυτό το τέρας υποκρισίας που κατακρίνει τα ρουσφέτια (ξεχνώντας τη δική του ρουσφετολογική τακτοποίηση) υπερβαίνει και τον εγωισμό του όταν ομολογεί πως "εμείς φταίμε που τους ψηφίσαμε". Τι μεγαλειώδης παραδοχή!

Τόσο απλή παραδοχή όπως μια παραδοχή τού τύπου "εγώ φταίω, μωρή, που σε παντρεύτηκα και σε έκανα κυρία!" ή τού τύπου "μού έταξες πλούτη και καλοπέραση και τώρα με βγάζεις στο κουρμπέτι...". Οι Χρυσαυγίτες, λέει, κλέβουν την ψήφο εκμεταλλευόμενοι τα φοβικά κομμάτια τής κοινωνίας. Από αυτή την άποψη είναι πιο ηθικός ο Χρυσαυγίτης αφού "χτυπά" (και χτυπά) ένα πρόβλημα πολλών ΟΜΑΔΩΝ πολιτών κι όχι μεμονωμένα προβλήματα (μια μετάθεση, ένας διορισμός, ίσως αργότερα μια συμμετοχή σε τάλεντ-σόου).

Επίσης, τραγική και ανήθικη είναι κάθε προσπάθεια να καταχωρηθεί οποιαδήποτε αυτοκτονία σαν πράξη απελπισίας! Ποιος δρόμος φτάνει στην απελπισία και την παραίτηση, χωρίς να περάσει πρώτα από την οργή; Θυμάμαι την Τιεν Αν Μεν. Από πότε ο πεινασμένος, αντί να περάσει στην αντίδραση, περνάει στην αυτοκτονία;;; Αυτό πιθανόν δείχνει μια κοινωνία που έχει χάσει τη μαχητικότητά της. Αν, υποθετικά, στενάζαμε κάτω από την Τούρκικη κατοχή, τότε τι θα κάναμε; Θα αυτοκτονούσαμε δεκάκις έκαστος, υποθέτω.

Δυστυχώς, αυτό που φαίνεται είναι πως ο λαός παλιμπαιδίζει, φέρεται σαν ανήλικος. Η κοινωνία (αν υπάρχει κοινωνία κι όχι απλώς κοινωνική δικτύωση**) είναι σε σύγχυση, πολύ σύντομα ίσως σε λήθαργο και μετά σε κώμα. Υπνωτίζεται και χάνεται σε όλο και πιο βαθιά νάρκωση ψελλίζοντας λόγια και φράσεις που σε κάνουν να χαλαρώσεις όλο και πιο πολύ... "Αυτοί οι κερατάδες φταίνε..." - "Εμείς οι μαλκάκες φταίμε..." - "Αυτοί οι κερατάδες..." - "Εμείς οι μακλκαάκες..."



*ΓΜΣ: ειδική θεραπεία που αφυπνίζει το Νευρικό σύστημα, αρχίζοντας από τα κατώτερα μέρη τού Νωτιαίου Μυελού.
**Κοινωνικός ιστός...έτσι τον έλεγαν. Αντικαταστάθηκε από την Κοινωνική δικτύωση η οποία θα αντικατασταθεί κι αυτή έως ότου παραδεχτούν όλοι πως δεν υπάρχει "κοινωνία".

> 68

Οξύμωρο: Το ζενίθ τής σεξουαλικής απελευθέρωσης ήταν οι χειροπέδες στο κρεβάτι και η βιντεοκάμερα  που σε βιντεοσκοπεί στην κρεβατοκάμαρα.

Το μέλλον εξιτάρει

Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις, το βιοτικό μας επίπεδο το 2013 θα μοιάζει αρκετά με εκείνο τού 1960. Λυπηρό! Τουλάχιστον όμως θα μπορούσαν τότε, το 1960, να μας πουν πως ζούσαμε όπως θα ζούμε το 2013.

We' re gonna change that!

"...this is the psychology... And we' re gonna change that!"
said Mr. Sama-Rat


"...Δωωρεααάν περίιθαλψηη σε όοολους, δωρεάαν ποιοτιικήη παιδείααα σε όλους..."
said Mr. Cheap-Rat


Συνεπής στο "διαφωνώ με ό,τι λες αλλά θα υπερασπιστώ το δικαίωμά σου να το λες" ο Mr Cheap Rat θα αποχωρήσει από την ομιλία τού Fat Rat.


Later on, argotera, άλλα νέα:
Οι Du Rat-Du Rat, δήλωσαν πως συμπαραστέκονται στη δοκιμασία που περνάει ο λαός μας.

Παλιό θεατρικό

Καθώς στρίβω, γυρνώντας σας την πλάτη
έχω έντονη την καχύποπτη αίσθηση
πως θέλει ο καθένας σας
να μού αρπάξει, να μού κλέψει κάτι

Κάντε δουλειά σας, κλέψτε φίλοι μου,
μερικές αρετές που έχω, λεηλατείστε
Αν όμως επιτρέπετε, παράκλησις θερμή
ένα ελάττωμά μου αγαπητό, που' χω εκ γενετής...
Αυτό μην το αγγίξτε

Από αυτό όλοι με αναγνωρίζουν
σαν τους απατεώνες με τούτο με φωνάζουν:
ο στραβοκάννης, ο καμπούρης, ο σαπιοκοιλιάς,
ο λιγομίλητος, ο τάδε, ο κανένας

Αρπάξτε λοιπόν μιαν αρετή, εύκολα θα τη βρείτε
Σαν τα παράσημα κι εγώ, στο πέτο μου τις έχω,
στερεωμένες με καρφιά, μού σκίζουνε το κρέας

Εμπρός, λοιπόν, τραβήξτε τες, κάντε μου τη χάρη
και γιατροσόφια βάλτε πολλά μη μείνει ουλή μεγάλη

Βαμμένα Κόκκινα Μαλλιά

Τα Μύρτα

Συστρεφόταν μες τον κολπίσκο η γλώσσα μου
"Έτσι πρέπει" είχες πει
"Μόνον αυτό...μέχρι να έρθει η ώρα
που η θάλασσά μου θα φουσκώσει
κι έτοιμη θα 'ναι να δεχτεί το ορμητικό σου κύμα"

Στις συστροφές της πάνω, η γλώσσα μου
έγραφε λέξεις, φράσεις κι έργα τού θεάτρου,
Ασκητικής πονήματα, προσμονής και πόθου
Εγκράτειας πραγματείες

Μα να που ήρθε η μέρα: Διακόρευση-Πρεμιέρα
με πρωταγωνιστή άλλον κι όχι εμένα
Αυτός με βία διαπέρασε, εξέσκισε τις λέξεις
Από αυτές, λίγες συλλαβές μείναν πάνω στα μύρτα
που έκτοτε κρέμονται πια, σαν την κλειστή αυλαία

Κανένα ξεκίνημα

Η αγάπη ήταν δυνατή για μια ολόκληρη ζωή
μα πιο δυνατός ήταν ο φόβος να χαθεί η αγάπη
για κείνον που αρνιόταν να αποκτήσει ένα φίλο
επειδή κάποτε κι' αυτόν θα τον αποχωριζόταν

Ένας πιστός σκύλος κάποτε στα πόδια σου πεθαίνει
η αγαπημένη ομορφιά μια μέρα σού γυρνά την πλάτη
το μακρύ ταξίδι που σχεδιάζεις κάποτε τελειώνει

Το τέλος αυτού τού ταξιδιού σαν σκέφτομαι
νιώθω σε μικρά κομμάτια μια λεπίδα να με κόβει,
τόσο μικρά που σε μια βαλίτσα όλα να χωράνε

Βαλίτσα αφημένη στο λιμάνι, εκεί να ξεμείνει
για κάποιον επιπλέον έλεγχο ή ...ξέρω γω άλλο τι
Κάποιος λόγος ας βρεθεί, να μην αρχίσει το ταξίδι!

Χέλλε

Σε μια διαδρομή 400 χλμ με το αυτοκίνητο, στην οποία σκεφτόμουν πολλά πράγματα και κυρίως την Χέλλε Τόρνινγκ Σμιτ, διεπίστωσα πως το να ταξιδεύεις σού δίνει εκείνη την υπέροχη αίσθηση του να σε προσπερνούν και του να προσπερνάς.

Μπορεί να πει κανείς πως και τα δυο δίνουν μια ξεχωριστή ευεργετική αίσθηση. Το να προσπερνάς σε γεμίζει ντοπαμίνη, σε κάνει να θες να επαναληφθεί αυτό, ξανά και ξανά. Το να σε προσπερνούν σού τροφοδοτεί όλα τα αρχέτυπα συναισθήματα αδικίας. Ακόμα και η δικαιότερη ήττα σε κάνει να σκεφτείς: "Κι άλλα πράγματα είναι δίκαιο να συμβούν αλλά δεν συμβαίνουν... Έπρεπε να ηττηθώ εγώ για θριαμβεύσει το Δίκαιο;;;". Και τότε, πάλι δυναμώνεις.

Πιο μετά -πάντα με την αίσθηση πως η Χέλλε με παρακολουθεί και μοιράζεται τις σκέψεις μου- συμπέρανα (χωρίς να μπορώ να το αποδείξω) πως, αν η διαδρομή είναι κούρσα, τότε πρέπει να διαλέξεις ένα άλογο όπου θα ποντάρεις όλα σου τα λεφτά. Κι επειδή εδώ μιλάμε για ΟΛΑ σου τα λεφτά, καλύτερα να καβαλήσεις εσύ ο ίδιος το άλογό σου. Να απορρίψεις την επιλογή τής συμμετοχής σου αλλάζοντας πολλά γαϊδουράκια, το ένα μετά το άλλο. Δεν το αναφέρουν πουθενά αλλά...ξέρω γω... είναι φανερό πως "εννοείται".

Στις 8.00 μμ, μέσα στην τηλε-ενημέρωση, ο πλούσιος Βορράς θα νιώσει ζεστή την ανάσα τού φτωχού πεινασμένου Νότου, μέσα σε μια ατμόσφαιρα Μονεταριστικού Ρομάντσου κι όλα θα θυμίσουν εφηβεία, όνειρα και τσεκούρια. Όνειρα κοινά για όλους: για μένα που ζεσταίνομαι κάτω από τον ήλιο τής Μεσογείου και για κείνην που φευγαλέα διαβάζει μια εφημερίδα, μέσα στο ψυχρό κλίμα τής Δανίας.