Un amore cosi' grande

Ladies pay

Lou Reed, Lurid, ο βρόμικος, ο πρόστυχος. Reed το καλάμι;
Ladies pay.
Στα '70.
Μετά...
οι Duran
Duran,
οι A-ha,
ο Bon Jovi.
Έμαθα πως ο Jovi σήμερα θεωρείται κάτι σαν J. Morrison αλλά στο πιο ζωντανό. Μάλλον επειδή ακόμα δεν πέθανε. 

Σε Εθνική Μετάδοση

Ξέχασα να σημειώσω ανάμεσα στα πράγματα που μου έκαναν εντύπωση κάτι που έμαθα εσχάτως: οι κάτοικοι τής Λατινικής Αμερικής, λέει, όταν δυσανασχετούν με το βιοτικό τους επίπεδο, με τη Δημ. Διοίκησή τους κ.λπ., αναφωνούν "Έχουμε καταντήσει Ελλαδία..."  Όλα αυτά συμβαίνουν μόνο και μόνο επειδή μάθανε πως εμείς είχαμε αυτοανακηρυχτεί, κάποτε, "Μπανανία" και γκρινιάζαμε  που ήμασταν Μπανανία.

Κι όμως:

Ο Έλληνας οπωσδήποτε δημιούργησε τις βάσεις τού Δ. Ευρωπαϊκού πολιτισμού, ως γνωστόν. Κυρίως όμως δημιούργησε, γέννησε τον Αθλητισμό. Δεν ξέρω αν άλλο μέρος τού πλανήτη γέννησε τόσο πολλά αθλήματα, όσα η Ελλάδα. Πάντως είναι σίγουρο ότι καμία χώρα, κανένας άλλος πολιτισμός δεν καλλιέργησε το άθλημα τής Γκρίνιας όσο το καλλιέργησε η Ελλάδα.

Ωλ γουέδερ γκρίνια θα πει "Ελλάδα". Δεν είναι οι ακρογιαλιές αυτό που λένε "Ελλάδα". Δεν είναι η φέτα, δεν είναι το μπουζούκι, δεν είναι ο χαλβάς, δεν είναι ο Ελύτης, δεν είναι ο Αριστοτέλης, δεν είναι ούτε καν ο καταναλωτισμός ούτε και η τεμπελιά. Ελάσσονα χαρακτηριστικά τής φυλής μας είναι τα όλα τα προαναφερθέντα.

Να υπήρχαν τόσες κάμερες ώστε κάθε Έλληνας να μπορεί να γκρινιάζει σε εθνική μετάδοση! Αχ τι ηδονή...Να γκρινιάξει που έχουμε τόσους ξένους, να γκρινιάξει που είμαστε ρατσιστές με τους ξένους, να γκρινιάξει που έχουμε κυβέρνηση, να γκρινιάξει που οι κυβερνήσεις δεν μας φροντίζουν, να γκρινιάξει που η τροχαία δεν βάζει πρόστιμα, να γκρινιάξει όταν η τροχαία τού βάλει πρόστιμο.

Πιο φοβερός, όμως, είναι όταν γκρινιάζει που φέρεται σαν Έλληνας αλλά γκρινιάζει ακόμα πιο πολύ όταν κακολογήσουνε τον "Έλληνα". Ναι, ο Έλληνας δεν μπορεί ποτέ να πει στον εαυτό του συνολικά "Σ' αγαπώ -ή Δεν σ' αγαπώ- γι' αυτό που είσαι!".

Ερήμην

Θα έχουμε απουσιάσει επί πολύν καιρό
όταν, παλιννοστούντες νοσταλγοί,
δούμε πως έγιναν αλλαγές  ένα σωρό
όλες σχεδόν εν τη πλήρη αγνοία μας


Άλλαξαν, θα πούμε, όλα συλλήβδην
Τι ζωή δίχως τάξιν και ηθικήν!  
σε λαϊκή αγορά ακατάστατη
ιδέες πωλούνται, φύρδην μίγδην


Φίλοι παλιοί, συνοδοιπόροι αγώνων
τώρα πώς μοιάζουν όλοι όχλος χύδην
μένει να γυρίσω την πλάτη μου σ' αυτήν 
την απόφαση που πάρθηκε ερήμην μου

Αυτοχ....

Μέρες που είναι... τι χειρότερο, τι πιο θλιβερό από μια αυτοκτονία μπορεί να ακούσει κανείς; Τι το χειρότερο μπορεί να συμβεί από το να μάθεις για κάποιον που έβαλε τέλος στη ζωή του; Ακόμα και να μη λυπηθείς το συνάνθρωπό σου, θα σε φάει η περιέργεια για το "πώς", το "γιατί" έγινε αυτό που έγινε.

Η εμπειρία λέει πως για την αυτοκτονία δεν πρέπει κανείς να μιλάει. Γι' αυτό ίσως είναι καλύτερα η ανάγνωση να σταματήσει εδώ. Mα γιατί, τι είναι; Μικρόβιο είναι και θα κολλήσουμε αυτοκτονίτιδα; Όχι αλλά είναι σίγουρο πως ακόμα κι αν (απλά) προσποιείσαι τον αυτοκαταστροφικό τύπο, ακόμα και τότε έχεις περάσει τη γραμμή, έχεις κάνει ένα βήμα προς την αυτοχειρία.

Δεν χρειάζεται κατ' ανάγκην να ερωτοτροπείς με την αυτοκαταστροφή. Θυμάμαι κάποιον ο οποίος ποτέ δεν είχε κατανοήσει τους (οιουδήποτε είδους) αυτόχειρες. Μάλιστα θεωρούσε δειλούς τους ανθρώπους που προβαίνουν σε τέτοιες πράξεις. Ο άνθρωπος αυτός έφυγε με τον ίδιο τρόπο τον οποίο απαξίωνε.

Ο Γκαίτε, με τον Βερθέρο και τους καημούς του, δημιούργησε ένα κύμα αυτοκτονιών μεταξύ τών αναγνωστών του στην Ευρώπη. Ένα κύμα αυτοκτονιών για ερωτικούς λόγους, μάλιστα. Η ροκ κουλτούρα έφερε στη μόδα την αυτοκτονία με πρώτους διδάξαντες τους αείμνηστους πατριάρχες της. Το "κενό" είπαν οδηγεί στην αυτοκαταστροφή. Η φύση τής ζωής, οι κενές σχέσεις, ο εχθρικός κόσμος, η ανέχεια, είναι όλοι καλοί λόγοι για να "την κάνεις", δε λέω όχι.

Όμως, πάνω απ' όλα, μη μιλάμε γι' αυτήν, μην την περιγράφουμε. Όλες οι περί αυτήν συζητήσεις τρυπώνουν στο μυαλό σου και κατασκηνώνουν εκεί. Σε μια στιγμή έντασης θα ενεργοποιηθούν και ίσως προκαλέσουν μια κίνηση που υπό άλλες συνθήκες δεν θα γινόταν πράξη. Σεβασμός σ' αυτή την πράξη: αν είναι να γίνει θα γίνει. Όμως δεν υπάρχει κανένας λόγος να γίνεται θέμα συζήτησης.

Κανείς πια να μην αναφέρεται ούτε καν στη λέξη "Αυτοχ....".

Ti sento

Το μισό "βραβείο"

"Τα απομεινάρια μιας μέρας". Ενδιαφέρον βιβλίο πρέπει να είναι, σκέφτηκα. Κάζουο Ισίγκουρο, ο συγγραφέας. Τα Γιαπωνέζικα προϊόντα τα αντιπαθώ όλα: αυτοκίνητα, κινηματογραφικά έργα, κλιματιστικά. Εκτός από τα SEIKO. Αλλά να, "Τα απομεινάρια μιας μέρας"...

Μα δεν εννοούσε τα απορρίμματα μιας μέρας, τα σκουπίδια δηλαδή. Δεν έλεγε γι' αυτές τις σακούλες που βγάζουμε στο μπαλκόνι κι όταν βραδιάσει τις πετάμε στον κάδο τών απορριμμάτων. Για βιώματα μιλούσε ο συγγραφέας.

Το βιβλίο μού άρεσε λιγότερο κι από ένα Τογιότα Στάρλετ. Γιαπωνέζικο διήγημα γραμμένο (όχι μεταφρασμένο) στην Αγγλική. Άχρωμο, άοσμο. Αλλά ο τίτλος ...Πόσα αριστουργήματα δεν άντλησαν την αίγλη τους από τον τίτλο τους;

Ο τίτλος είναι ένα φοβερό δόλωμα. Μπορεί να χαντακώσει ένα βιβλίο (π.χ. ο Ηλίθιος), να εξυψώσει ένα άλλο (π.χ. ο Μεγάλος Ύπνος). Μπορεί πολύ μεγάλο ρόλο να παίξει ένας τίτλος. Προσωπικά μου αρέσει ο τίτλος (δυο ή τρεις το πολύ λέξεις) να είναι παρμένος μέσα από το κείμενο. Κι αν το κείμενο δεν διαθέτει δελεαστικές λέξεις, τότε πρέπει να τις σκαρφιστείς.

Και τότε πάλι όμως, τις λέξεις που σκαρφίστηκες για τίτλο, χώσε τις κάπου μέσα στο κείμενο. Το μισό "βραβείο" ο τίτλος το παίρνει!

Tanta voglia di lei

Ο καβάλος

Μέσα στο μικρό ραφτάδικο, λόγω στενότητας τού χώρου, ανέπνεα τη μυρωδιά τών σκούρων υφασμάτων και τών καλοτυλιγμένων κλωστών. Παρ' όλο που η δουλειά μου ήταν ένα καλό καθάρισμα τού μαγαζιού, μέσα-έξω και κυρίως τα τζάμια, μου έμενε χρόνος αρκετός για να παρατηρώ τις ράφτρες. 


Παρατηρούσα την εστιασμένη τους προσοχή, την φροντίδα που επεφύλασσαν για κάθε πόντο, λες και είχαν να κάνουν με πολύτιμο μετάξι που ούτε ένα χιλιοστό του δεν έπρεπε να πάει χαμένο. Τέτοια ακρίβεια και αρμονία στις κινήσεις! 


Ο τρόπος που εισερχόταν η βελόνα στο ύφασμα θύμιζε χάρισμα χειρουργού: έπρεπε η βελόνα να μπει σ' ένα συγκεκριμένο σημείο με την ίδια ακρίβεια που ο γιατρός χώνει τη σύριγγα ανάμεσα σε δυο σπονδύλους ή ανάμεσα σε δυο πλευρά - προσεκτικά μην τραυματίσουμε το ν. μυελό ή κανένα αγγείο.


Το τρίψιμο του τραχήλου τής Μολδαυής για να ξεπιαστεί, οι κινήσεις υπερέκτασης τού κορμού τής Αλβανίδας και τα τσιριχτά της Ελληνίδας που έδινε οδηγίες στα κορίτσια, ήταν οι καθημερινές εικόνες κι ακούσματα του μαγαζιού εκείνου. 


Τα κορίτσια ιδρωμένα μπαινόβγαιναν στο δοκιμαστήριο μέχρι ο καβάλος του κυρίου να είναι τέλειος. Τα πιο πολλά ρούχα εκεί μέσα ήταν παντελόνια κι ο καβάλος είναι το παν σ' ένα αντρικό παντελόνι. Κι όπου κι αν ρωτούσες, θα σου έλεγαν πως το μαγαζί εκείνο έφτιαχνε τον πιο καλό καβάλο.


Θυμάμαι, ήταν φορές που έφευγα από κει μέσα νιώθοντας κόκορας κουνιστός, ντιγκιντάνγκας κατά το κοινώς λεγόμενον. Ενίοτε μάλιστα ένιωθα, χωρίς να ξέρω το γιατί, κόκορας ολότελα μουνουχισμένος.

Δον Χοσέ ο τραγικός

Ο Escamillo (στην Κάρμεν), το "Τραγούδι τού ταυρομάχου".

Το θέμα είναι μήπως η όπερα άξιζε να έχει το όνομα τού Δον Χοσέ κι όχι αυτό τής Κάρμεν; Μα, ξέρεις, η Κάρμεν πεθαίνει, η Κάρμεν είναι η τσιγγάνα με την παράνομη κι άστατη ζωή. Λαθρεμπόριο τσιγάρων και πουθενά δε στεργιώνει. Μια άσχημη μοίρα, όντως.

Αλλά κι ο Δον Χοσέ, σαν πρόσωπο που ζώντας μια ήσυχη/ανιαρή ζωή, ξαφνικά βρίσκεται να ξεφτιλίζεται σαν δεκανέας, να παρατά την μνηστή του, σχεδόν να αδιαφορεί για τη μάνα του και στο τέλος να φτάνει στην έτερο-  αλλά και (ουσιαστικά) στην αυτο- καταστροφή για χάρη τής Κάρμεν;

Δεν είναι λιγότερο τραγική η μοίρα του από εκείνη τής αγαπημένης του που όμως δεν τον αγαπά πιά. Αντιθέτως, εγώ θα έλεγα πως ο Δον Χοσέ είναι το τραγικότερο από τα πρόσωπα στην όπερα αυτή. Γιατί ο "στιγματισμένος" από τη μοίρα είναι κάποιος που ζει ευτυχής και πεθαίνει δυστυχής. Όμως (από την αρχή ως το τέλος) πιο δυστυχής είναι αυτός που συνδέει τη μοίρα του και τη ζωή του με έναν "στιγματισμένο". 

Μια απόλαυση

Επ' ουδενί δεν ήθελα να είμαι ο κριτής τών πάντων. Δοκιμάζοντάς το όμως, με δυο-τρεις ανθρώπους, ανακάλυψα πως πρόκειται για πραγματική απόλαυση!

Ταξιδεύουν μόνοι

Το ήξερα ...πάλι σαχλαμάρες θα περνούσαν από το μυαλό μου. Να, για τα αυτοκίνητα πάλι κάτι σκεφτόμουν. Τα τόσα αυτοκίνητα που διασταυρώνομαι μαζί τους πηγαίνοντας στη δουλειά ή γυρίζοντας στο σπίτι. Η πορεία είναι τόσο αργή που, καθημερινά, μου δίνεται η ευκαιρία να ρίξω το βλέμμα μου πάνω και μέσα σε καμιά εκατοστή αμάξια.

Μετά από ένα γενικό έλεγχο της εξωτερικής διακόσμησης ( επιγραφές "POWER", αυτοκόλλητα σε σχήμα Κρήτης, κουνελάκια που "το κάνουν", προειδοποιήσεις "don' t follow me- I' m lost") περιεργάζομαι το εσωτερικό τού οχήματος. Γυναίκες, άντρες... καμιά διαφορά. Τσιγάρο στο αριστερό, τηλέφωνο στο δεξί. Σε εγγλέζικα αυτοκίνητα πάει ανάποδα.

Με την πείρα που απέκτησα, έμαθα ένα άλλο παιχνίδι. Κοιτάς τον οδηγό και προσπαθείς να μαντέψεις τα μούτρα τού συνοδηγού. Με τον καιρό θα μάθεις να μαντεύεις: Να, σ' αυτόν τον οδηγό ταιριάζει, για συνοδηγός, μια χοντρή που μιλάει συνεχώς κάνοντας τη διαδρομή ατέλειωτη. Στον άλλο ταιριάζει μια ηλικιωμένη, μισοκοιμισμένη - θα μπορούσε να είναι η μάνα του.

Στον άλλον, που συναντώ πιο πέρα, ξέρω πως αν κοιτάξω στο κάθισμα δίπλα του θα δω μια γατούλα που φτιάχνει το μέηκ απ της στον καθρέφτη τού σκιαδίου(!) με μπόλικο νάζι. Άλλος πάλι, παρακάτω, στοιχηματίζεις πως θα 'χει στο πλαϊνό κάθισμα κάνα σχολιαρόπαιδο, άλλος ένα γέρο που το κεφάλι του τρέμει σαν κάτι διακοσμητικά σκυλάκια - παλαιομοδίτικο παιχνιδιάρικο αξεσουάρ αυτοκινήτων.

Παραμένει, αν και πιστεύω όχι για πολύ ακόμη, μια κατηγορία που δεν την έχω ταξινομήσει ακόμη. Είναι κάτι άνθρωποι που, προσπαθώντας να μαντέψω ποιος κάθεται δίπλα τους συνοδηγός, δεν μου έρχεται στο νου καμιά εικόνα. "Άντε", λέω στον εαυτό μου. "Να το πάρει το ποτάμι, κοίτα στο κάθισμα τού συνοδηγού να δεις τη λύση". Κοιτάζω τότε αλλά να, το ...πρόβλημα δεν είχε λύση. Ταξιδεύουν πάντα μόνοι.

Gran Torino

Φυσιογνωμική

Πρώτα ήθελαν να με πείσουν ότι αυτοί μού είναι απαραίτητοι: ΝΑ ΠΑΣ ΝΑ ΨΗΦΙΣΕΙΣ!
Τώρα θέλουν να με πείσουν ότι αυτοί μού είναι ολότελα άχρηστοι: ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΤΩΡΑ ΝΑ ΤΟΥΣ ΨΗΦΙΣΕΙΣ!

Η σειρά μας

Ποιος χρειάζεται χαρά; Ποιος χρειάζεται αγάπη; Ποιος χρειάζεται τέχνη; Ποιος χρειάζεται τέτοιες αηδίες στους σημερινούς καιρούς;

Αυτό που χρειαζόμαστε όλοι είναι μια τρύπα όπου θα χωθούμε, περνώντας τα βράδια μας με ευγενείς ασχολίες, όπως βασανίζοντας ο ένας τον άλλον εκ περιτροπής, επωφελούμενοι τής αδυναμίας τού εκάστοτε ανυπεράσπιστου ώσπου να έρθει η σειρά μας να παίξουμε αυτόν το ρόλο. 

Προς το παρόν έχουν άλλοι σειρά, πριν από μας θα φάνε άλλοι τις σφαλιάρες, άλλοι θα δουν τις σάρκες τους να πέφτουν λες και είναι λεπροί. Λες και οι σάρκες τους πέφτουν από πάνω τους όπως πέφτουν από τους Χανσενικούς η μύτη, τα αυτιά. Εμείς θα τις ξεσκίζουμε με ζήλο.

Ύστερα θα  'ρθει κι η σειρά μας! Εμάς που θα έχουμε μείνει τελευταίοι για να βασανιστούμε, τάχα εμείς θα βρούμε βασανιστές αντάξιούς μας; Ή μήπως ανθρωπάκια ατάλαντα -αυτά τα ίδια που απέτυχαν άλλοτε να μας αγαπήσουν, να μας συμπονέσουν, να μας συντρέξουν- μήπως τα ίδια, λέω, θα βρούμε μπρος μας ως βασανιστές;

Τι απαίσια παρωδία τού "120 μέρες στα Σόδομα" θα ήταν! Βασανιστήριο γελοίο ...αναρωτιέμαι κι αν είναι εφικτό. Δύσκολο πρέπει να 'ναι το να σε σοδομίσουνε άντρες ανίκανοι ή εκείνοι που πάσχουνε από τη νόσο τού Peyronie.

Το παιδί με τα γυαλιά

Σήμερα luna rossa

Εκτός από το γαλάζιο φεγγάρι (blue moon) υπάρχει και το κόκκινο φεγγάρι (luna rossa). Η διαφορετική "τύχη" και πορεία τών υπέρυθρων σε σχέση με τις υπεριώδεις ακτίνες, φέρνει τις πρώτες πάνω στο φεγγάρι ενώ οι δεύτερες σκορπίζουν σε διάφορες κατευθύνσεις. Αποτέλεσμα ένα κόκκινο φεγγάρι. Όλα αυτά στις ολικές εκλείψεις τού φεγγαριού, όπως σήμερα.

Friend Repeller

Το διάστημα 1.42 - 1.60 : το καλύτερο.
............................................................................................................


Είναι Χριστούγεννα και κανείς δεν έχει αρκετά χρήματα ώστε να τα περάσει όπως θέλει. Αν πάλι κάποιος έχει χρήματα για να κάνει μια εντυπωσιακή εκδρομή στο εξωτερικό, ας το κάνει: είναι μοναδική ευκαιρία να "μπει στο μάτι" γνωστών και φίλων που αναγκαστικά θα μείνουν στα σπίτια τους.

Είναι μια ευκαιρία να κάνεις τους φίλους σου να υποφέρουν, που πιθανόν του χρόνου να μην την έχεις. Έτσι, ενώ οι ευτυχέστεροι από την παρέα σου θα διηγούνται πώς πέρασαν τις Άγιες μέρες μέσα στη στοργή και τη θαλπωρή, εν μέσω συγγενών και φίλων, εσύ θα πεις αδιάφορα: "Εγώ πετάχτηκα Αυστρία, Ουγγαρία, Χώρες Βαλτικής...Νταξ!". Έτσι θα καταφέρεις ένα απολαυστικό χτύπημα στο ήδη κλονισμένο ηθικό τών γνωστών σου.

Συν τοις άλλοις, εφ' όσον έλειψες, δικαιολογείσαι 100% να μην κάνεις δώρα σε κανέναν, ίσως και να μην ευχηθείς σε κανέναν - "Από κει που ήμουνα...πώς να πάρω;". Η συμπεριφορά σου αυτή, σε συνδυασμό με την μεθεόρτια έπαρσή σου, θα πρέπει κανονικά να απωθήσει τους φίλους που βαρέθηκες ή να μειώσει τον αριθμό τών φιλικών προσώπων που βαρέθηκαν κι αυτοί να βρίσκονται δίπλα σου σε πέντε, δέκα, δεκαπέντε περιστάσεις - τη μια γιορτάζει ο ένας, την άλλη ο άλλος.

Σενάρια κοσμογονίας

Ο ένας κοντινός μου φίλος παραπονιόταν επειδή κάθε βράδυ αποκοιμόταν με το φόβο ότι κάποια στιγμή θα πεθάνει και κανείς δεν θα το πάρει είδηση. Θα πάει σαν το σκυλί, αβοήθητος, κι ίσως τον βρουν μετά από μέρες, μέσα στο διαμέρισμά του "σε αποσύνθεσηηηη! Μπου-χου-χου...". Θα ξεφτιλιστεί όταν οι γύρω του μάθουν πόσο μόνος ήταν. Ζούσε μόνος και περνούσε πολλές ώρες ξύπνιος γιατί πεθαίνοντας στον ύπνο σου καλό είναι αλλά σε βρίσκει απροετοίμαστο.


Ο άλλος μου κολλητός κλαιγόταν πως έχει τόσα πολλά πρόσωπα γύρω του, όλο του το σόι κι έτσι, όταν πεθάνει, θα στενοχωρηθούν ένα σωρό άνθρωποι κι αυτό πολύ τον απασχολούσε. Τι θα γίνονταν όλοι αυτοί μετά, όταν αυτός θα αποδημούσε εις Κύριον; Ζούσε συνέχεια μαζί τους και τους έδινε συμβουλές, έλυνε προβλήματα. Τίποτα δεν θα προχωρούσε δίχως αυτόν, οι άλλοι δεν ήξεραν να μοιράσουν δυο γαϊδάρων άχυρο. Έγραφε τη μια διαθήκη μετά την άλλη αφού καμιά από όλες δεν τον καθησύχαζε.


Τακτικά συζητούσαμε οι τρεις μας και προσπαθούσα να απαλύνω το βάσανο καθενός τους, χωρίς όμως να τους φανερώνω πως ίσως υπήρχαν και χειρότερα προβλήματα τα οποία ίσως -με τον τρόπο τους και για δικούς τους λόγους- ήθελαν να αγνοήσουν. Μου φάνηκε πως και οι δυο ικανοποιούνταν σκεπτόμενοι το θάνατό τους. Κρυφά κι από τον εαυτό τους φαντασίωναν έναν μικρόκοσμο που με την εξαφάνισή τους θα αποσταθεροποιούνταν και θα κατέρρεε. Για να ζήσεις σαν σπουδαίος πρέπει να γράφεις σενάρια κοσμογονίας για μετά το θάνατό σου.


Cose della vita - Eros & Tina

  

Κάτω από το νερό

Ο Νίκος παίρνει τα χάπια του αλλά ακόμα και σήμερα που γιόρταζε δεν ήταν καλά. Ο Νίκος και σήμερα πλενόταν σχεδόν όλη τη μέρα. Όλη μέρα κάτω από το ντους τριβόταν κι ούτε που κατάλαβε πόσο σαπούνι χάλασε.
Τριάντα εφτά χρόνια τραβάει τώρα αυτή η ιστορία. Στην ακτή τής απόβασης περίμεναν οι Τούρκοι. Πάνοπλοι εκείνοι, ανυποψίαστοι οι δικοί μας και αποδεκατίστηκαν. Ο Νίκος την γλίτωσε αλλά τού διπλανού του τα κρέατα πετάγονταν και κολλούσαν απάνω του, στο πρόσωπό του, στα χέρια του. Μέχρι να μπορέσει να τα βγάλει από πάνω του πίστεψε πως, αν δεν σκοτωνόταν, θα περνούσε μια ζωή μ' αυτές τις σάρκες πάνω στο σώμα του.
Ακόμη και τώρα πρόοδο σημαντική δεν έχει κάνει. Πλένεται, για μια στιγμή νιώθει καθαρός, χωρίς ξένα αίματα απάνω του. Ύστερα πάλι αρχίζει εκείνη η μυρωδιά από κρέας, τού έρχεται αυθόρμητα εκείνη η κίνηση που κάνει το κεφάλι όταν σου έρχεται μια πιτσιλιά στα μούτρα ξαφνικά.
Η γυναίκα του τον έχει αφήσει ήσυχο και τα παιδιά του έχουν τις οικογένειές τους. Τον έπαιρναν τηλέφωνο σήμερα, όλοι μαζί, να του ευχηθούν μα αυτός δεν απαντούσε. Σήμερα περισσότερο από κάθε φορά, τριβότανε ώρες ολόκληρες στο μπάνιο, κάτω από τα νερά.
  

Πάνω - κάτω το ίδιο

Ξαπλώνοντας προς τα πίσω τον κατέλαβε εκείνο το γνώριμο συναίσθημα πως πεθαίνει, πως από στιγμή σε στιγμή η ζωή του τελειώνει. Κουρασμένος πια από αυτά τα επεισόδια, σκέφτηκε να ζητήσει κάτι από το Θεό. Τι στο καλό, αν δε ζητούσε κι αυτός κάτι από τον Παντοδύναμο, τότε ποιός θα ζητούσε;

Κοίταξε στο ταβάνι και είπε την επιθυμία του "Αν δεν ήρθε η ώρα μου, Θεέ μου, άσε να συνεχιστεί το βασανιστήριο αυτό. Αν, όμως, όντως ήρθε η ώρα μου τότε απάλλαξέ με από αυτή την αγωνία. Αρκετό είναι το ότι πεθαίνω. Δεν χρειάζονται τόσα προεόρτια!"

Ο Θεός άκουσε τον πιστό Του και τον απάλλαξε -μια κι είχε έρθει η ώρα του- από την αγωνία του και επίσης ματαίωσε τον προθανάτιο ρόγχο που είχε προγραμματίσει για τον δούλο Του. Επειδή ήταν και καλός οπαδός του, εβουλήθη ο Κύριος να τού χαρίσει στις τελευταίες στιγμές ένα πολύ ευχάριστο, ηδονικό συναίσθημα. Θα ήταν μια ανταμοιβή για τον καλό δούλο του, σκέφτηκε γενναιόδωρα.

Ο πιστός, όντας ξαπλωμένος, ένιωσε τέτοια ευχαρίστηση να τον πλημμυρίζει που εκστασιάστηκε. Παρασύρθηκε και μέσα στην ευχαρίστηση ξέχασε το θάνατο, ξέχασε και τη συμφωνία που είχε κάνει. Αχάριστα λοιπόν, ξεψυχώντας, διαμαρτυρήθηκε στον Κύριο:

Μα, Κύριε, εμένα διάλεξες να βασανίσεις έτσι; Να μου χαρίσεις τόση ομορφιά στις αισθήσεις ενώ μου αφαιρείς τη ζωή; Χίλιες φορές καλύτερα θα ήταν μέσα στην αγωνία να πέθαινα, μέσα στους πόνους.

Από τότε ο Θεός, απογοητευμένος από την ασυνεννοησία, δημιούργησε μια άλλη κατηγορία ανθρώπων. Αυτούς που από τη στιγμή που γνωρίζουν τον κόσμο καταλήγουν στο ότι "το καλύτερο είναι ποτέ να μην γεννιέσαι" γιατί όλοι οι θάνατοι είναι ίδιοι πάνω-κάτω.

Τι όμορφη, τι αξιαγάπητη!

Όσο την κοιτάζει τόσο τη βρίσκει πιο όμορφη, τόσο πιο πολύ του αρέσει. Αλλά ο κακόμοιρος ο Νεμορίνο δεν είναι, λέει, παρά ένας ανόητος που μπορεί μονάχα να θαυμάζει την δύσκολη και ξινή Αντίνα. Αυτή ξέρει να διαβάζει, αυτή σκέφτεται ενώ εκείνος σίγουρα δεν είναι σε θέση να εμπνεύσει έρωτα στο αντικείμενο τού πόθου του. Έτσι καταλήγει στον πλανόδιο γιατρό Ντουλκαμάρα που του λύνει το πρόβλημα με το Ελιξήριο τού έρωτα.

Θαρρείς από μακριά

Ένα λεπτό... κάτι υπάρχει στο μυαλό μου. Ναι, εκεί που κρύβονται οι μνήμες, κάτι υπάρχει. Κάτι που δεν το σβήνει ο χρόνος. Αντιλαμβάνομαι την ύπαρξή του. Κι ας μην έχει μορφή ούτε γεύση, οσμή και σύσταση ας μη δείχνει.

Παρ' όλα αυτά πρέπει να έχει φωνή. Αλήθεια είναι πως οι αναμνήσεις από κάπου (συνήθως θαρρείς από μακριά) μας φωνάζουν. Μα τι να λένε τάχα αυτοί οι ψίθυροι που πάνε και μπερδεύονται με τις μουσικές, με τις φωνές τού σπορτσκάστερ, με τις υπερηχητικές βολές τών βίντεο γκέημς;


Δεν ξέρω. Μόνο εικασίες μπορώ να κάνω. Ένα ρολόι που κάνει το τικ-τακ το συνεχόμενο, ένα κομπρεσσέρ που δουλεύει ασταμάτητα, μια σειρήνα συναγερμού που σφυρίζει μανιασμένα...όλα αυτά αν τα ακούσεις προσεκτικά, με αφοσίωση και σεβασμό στη μηδαμινότητά τους, κάτι θα διακρίνεις πως σού λένε. 


Α, τι ωραία! Όλο το παρελθόν μου έρχεται τώρα ορμητικό σαν κύμα, σαν μια ενιαία μνήμη: τα τραγούδια στο πούλμαν μιάς εκδρομής γύρω από τη μεγάλη λίμνη.

Άπραγες μέρες

Μου έλεγαν για ένα γέρο: έφυγε αφήνοντας πίσω του ένα μισοτελειωμένο βιβλίο που είχε αρχίσει να γράφει.

Μου είχαν πει για ένα ναύτη που στα μισά τού ταξιδιού συνάντησε το πικρό τέλος του πριν γνωρίσει άλλους κόσμους.

Άκουγα για όλους αυτούς που η ζωή τους δεν φτάνει για να προλάβουν όσα σπουδαία έχουν σχεδιάσει.

Είναι τσιγγούνα η ζωή μ' όποιον ζητά λίγο χρόνο ακόμη ενώ ανοιχτόχερα δίνει μέρες σ' όποιον άπραγος μένει.

Δεν κατάλαβα τη ζωή κι απόφαση δεν μπόρεσα να πάρω. Καλά είναι τα μεγάλα τα σχέδια μα προτιμώ, μου φαίνεται, τις στείρες άπραγες μέρες.

Χωρίς μπόνους

Άλλο μεγάλο πρόβλημα! Άστα να πάνε...Στην μεταβατική κυβέρνηση συμμετέχουν και στελέχη τού Λ.Α.Ο.Σ.!

Μείζον πρόβλημα, λέει, τι θα γίνουμε τώρα που έγιναν υπουργοί οι φασίστες; Έφτασαν σε κυβερνητικά πόστα οι ρατσιστές, έχουμε υπουργούς υπερδεξιούς! Σχεδόν μας κυβερνούν οι ακροδεξιοί κι όπου να 'ναι θα καταλύσουν το σύνταγμα. Οι ΕΠΕΝίτες, λέει, αυτοί που δεν έχουν στην ούγια τη σφραγίδα "Προοδευτικός", "Αριστερός", "Γενιά τού Πολυτεχνείου".

Κατά βάθος απορρίπτονται άνθρωποι επειδή δεν είχαν Αριστερό παρελθόν, όπως παλιότερα απορρίπτονταν άλλοι επειδή δεν είχαν Δεξιό κι Εθνικόφρον παρελθόν. Τώρα λοιπόν κινδυνεύουν όλα τα κεκτημένα δικαιώματα από τη Μεταπολίτευση και μετά: Έρχεται η κατάργηση τού πολιτικού γάμου, η κατάργηση τής ισότητας τών δυο φύλων, η κατάργηση τού δικαιώματος να πολιτεύεται κι ο εγγονός ακόμα τού Αγωνιστή τής Εθνικής Αντίστασης, όντας σίγουρος πως θα εκλεγεί ο άνθρωπος!

Θα πρέπει κι αυτός να επιχειρηματολογήσει, να τρέξει, να πείσει κόσμο πως υπερέχει έναντι τού Υπερδεξιού αντίπαλου υποψηφίου; Ε γαμώ το...Μέχρι χτες ακόμα την είχαμε σίγουρη την εκλογή, η υπεροχή ήταν εξασφαλισμένη για τον γόνο τού (κατά δήλωσή του) Αριστερούκλα. Τώρα άντε να ξεκινάμε από την αφετηρία όλοι μαζί, χωρίς μπόνους. Χωρίς μπόνους για τους γόνους. Πρώτα, ξεκίναγε ο αριστερός ταυτόχρονα με τον υπερδεξιό. Ταυτόχρονα αλλά λίγα μέτρα πιο μπροστά...

Σοφιστείες

Σκεφτόμουν...Να το πιάσουμε από την αρχή. Εν αρχή ήν ο Λόγος, η Σκέψη. Ως γνωστόν, μόλις κάποιος αρχίζει να σκέφτεται, να 'σου και η Ομιλία, να ΄σου κι ο Διάλογος. Θέλει να τα πει ο άνθρωπος. Τι είναι όμως ο Διάλογος; Δυο παράλληλοι μονόλογοι; μια συζήτηση; μια κουβέντα που "σηκώνει τσιγάρο";


Όχι, Διάλογος είναι ο αντίλογος κι ο καλός διάλογος πρέπει να έχει νικητή και ηττημένο. Ξεκάθαρο πρέπει να είναι το αποτέλεσμα τού Διαλόγου. Ή μήπως πραγματικός διάλογος είναι η αντιπαράθεση φράσεων που επιτρέπεται να λέγονται με φράσεις που δεν επιτρέπεται να λέγονται;


Αν λέγονται μόνο όσα επιτρέπεται να λέγονται, τότε είναι άδικο. Αν, πάλι, όλα είναι επιτρεπτό να λέγονται, τότε δεν έχει νόημα να λέγονται. Μπερδεύτηκα...


Σκέφτομαι το Χριστιανισμό (άσχετα) - κοίτα πως σμπαραλιάστηκε η θρησκεία τών φτωχών μόλις την ασπάστηκαν κι οι πλούσιοι. Κοίτα τον Τσε, τους Μπητλς, τη Σεξουαλική επανάσταση, το ποδόσφαιρο, το χοτ ντογκ...Ειδικά το τελευταίο είναι κακέκτυπο τού αυθεντικού.

Igor

Made in ...

Αυτό που δε συγχώρησα ποτέ στους γονείς μου είναι ότι μ' έφτιαξαν με τ' αχαμνά τους.  

Ένα Εγώ που παχαίνει

"Τι αχόρταγο ον!", θα αναφωνήσεις γνωρίζοντάς τον. Αχόρταγο όσον αφορά τις φιλοφρονήσεις και τα μπράβο. Ακόμα και τα πιο χοντροκομμένα κοπλιμέντα γίνονται τροφή γι' αυτόν. Κι όπως ο άνθρωπος δε ζει χωρίς τροφή, έτσι το ον αυτό -εκτός από ψωμί- δε ζει χωρίς φιλοφρονήσεις. Τα χειροκροτήματα, τα μπράβο γίνονται σαν το φαγητό κι αυτά. Κάποτε πεινά πιο πολύ, κάποτε λιγότερο, θα έρθει όμως η στιγμή που πρέπει να τραφεί. Αλλιώς το πιάνει κάτι σαν ...υπογλυκαιμία, σαν στερητικό σύνδρομο. Αργά ή γρήγορα θα αισθάνεται για τα "μπράβο" όπως και για το φαγητό: "Φάε το, δεν το πετάνε το φα'ί'..." ή "Πάρε το και φύλαξέ το, δεν πεινάς τώρα. Θα το φας αύριο" ή "Τώρα τρώγεται αυτό, ύστερα χάνει τη γεύση". Αποτέλεσμα: ένα Εγώ που παχαίνει, παχαίνει, γίνεται δυσκίνητο, πλαδαρό κι εξαρτημένο.

Εμ, μετά, το ον αυτό αποκτά σιγά σιγά (στο θέμα των επιβραβεύσεων) όλες τις κακές συνήθειες που έχουν καθιερωθεί για το φαγητό. Ανθυγιεινές ψευτοτροφές, φαγητό μέχρι σκασμού, μοναχοφαγοσύνη και ακρότητες. Υποφέρει όταν βλέπει άλλον να τρώει κάτι που θα μπορούσε να το φάει εκείνο. Αν γινόταν, θα άρπαζε τα "μπράβο" που πάνε σε κάποιον άλλον, για να τα "φάει" αυτό. Από το στόμα να του πάρει τη μπουκιά, δεν θα δίσταζε καθόλου. Δεν είναι σπάνιο να το ακούσεις να κλαίει σαν μωρό όταν το στομαχάκι αδειάζει.

Για υποβοήθηση στις λίγες αυτές αράδες: Tears on my pillow.

Πολύ μπανάλ

Ακούμπησα το κεφάλι μου στο μαξιλάρι, με τη δεξιά πλευρά - απόψε αυτή η πλευρά βαραίνει περισσότερο από την άλλη. Κι αυτό εξ αιτίας μιας σκέψης. Δυο ειδών άνθρωποι υπάρχουν, καθώς έλεγαν: "οι Αλτρουιστές κι οι Εγωιστές. Οι μεν ζουν για τους δε κι οι δε για τους εαυτούς τους". Αυτή η πάλη λογικά θα έληγε υπέρ των εγωιστών αφού οι αλτρουιστές θυσιάζονται για εκείνους. Άρα οι αλτρουιστές θα έπρεπε σιγά-σιγά να έχουν προ πολλού εξαφανιστεί ως είδος, να μη υπάρχει πια ούτε ένας. Αυτή η σειρά τών σκέψεων μαζί με μια αναδρομή στο βίο και την πολιτεία μου, ήταν αρκετές για να πεισθώ ότι κι εγώ δεν είμαι παρά ένας ακόμα εγωιστής. Τι βαρετό! Δεν είναι ούτε καν κάτι σπάνιο. Μπα...μπορεί όλα αυτά να ήταν παραμύθια. Μπορεί οι Αλτρουιστές να έζησαν μόνο στο μυαλό μας.

Μόνο οι Αλβανοί

Έτσι που γίναμε, σκεφτόταν ο φίλος, θα βγαίνουμε Σάββατο για έναν καφέ και τη Δευτέρα θα περιμένουμε πότε θα μας δοθεί η ευκαιρία να το δημοσιοποιήσουμε με ύφος μπλαζέ:
"Το Σάββατο πήγα για καφέ το απόγευμα".

Όχι όπως τώρα που για να "την ακούσουμε" θέλουμε καφέ στο Πασαλιμάνι (τις καθημερινές) ή στο Σούνιο (τις αργίες). Τριήμερο στο σπίτι; Αδιανόητο. "Πού θα πάτε το τριήμερο;". Με την πρώτη ευκαιρία ...έξοδος για το τριήμερο. Μετά, "κατσούφηδες" στην πόλη που είναι έτσι, είναι αλλιώς. Τσιμεντούπολη, σκέτος σκουπιδότοπος, χωρίς "πνεύμονες πρασίνου".

Ε, ο Έλληνας δεν "την ακούει" μόνο με έναν περίπατο στο πάρκο (γι' αυτό και δεν έχει πάρκα), με μια βόλτα το Σαβ/κο στο Λούνα Παρκ με τα παιδιά του. Φτωχομπινεδιάρικα πράγματα (μόνο οι Αλβανοί μένουν στην πόλη).

Μέρη για φαγητό; Ποτέ μέρη κοντά στο σπίτι! Για να μετράει σαν "έξοδος" πρέπει τουλάχιστον τα 2/3 τού χρόνου να καταναλώνονται στο "αυτουκίνητου" και το 1/3 εκεί που θα αράξουμε. Θα πρέπει να μείνει και λίγο φαγητό στο κάθε πιάτο κι ένα πιάτο ανέγγιχτο - Α! Ούτε που το αγγίξαμε αυτό...

Χόμπι; Τι χόμπι; Γραμματόσημα θα μαζεύουμε ή θα κάνουμε (καταντήσουμε) όπως παλιά που αγοράζαμε μια πετονιά και ψαρεύαμε στην κοντινότερη θάλασσα κι ας ήταν 100 μέτρα από το σπίτι; Δε θα πηγαίνουμε τώρα διακοπές είκοσι μέρες, να καθόμαστε με το λάπτοπ 10 ώρες την ημέρα; Στην πόλη μένουν μόνο οι Αλβανοί!

Πακέτο! Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιά, Πάσχα πέφτουνε Κυριακή φέτος. Κι η Καθαρή Δευτέρα πέφτει Κυριακή. Ναι, αλλά άμα "την κάνουμε" Παρασκευή; Συμπληρώνουμε τριήμερο στο Καϊμακτσαλάν. Και πιό νωρίς να φύγουμε. Μη μείνουμε εδώ Παρασκευή. Άδεια θα είναι η πόλη.

Θα είναι δω μόνο οι Αλβανοί...Τού τα έλεγα εγώ του φίλου μου αλλά μου έλεγε πως όλα αυτά είναι το φυσιολογικό στιλ ζωής. Α, ρε κακομοίρη, μυαλό δεν είχες.

Amor ti vieta...Fedora (Giordano). Έρως σου απαγορεύει. Και το αριστερό φρύδι πάντα πιο ψηλά από το δεξί.

Οδύσσεια

Έλειψα επί δυο ημέρες περιπλανώμενος σε σταθμούς τρένων, λιμάνια, αεροδρόμια. Είδα κόσμο πολύ να αναχωρεί από σταθμό για άλλο σταθμό κι από αεροδρόμιο για άλλο αεροδρόμιο κι από κάποιο λιμάνι για κάποιο νησί. Είχαν όλοι τους πολύ φορτωμένα προγράμματα με δρομολόγια τα οποία έπρεπε να καταγράψω. Ήταν απαραίτητο να καταγράψω και το λόγο για τον οποίο γινόταν κάθε ταξίδι. Πειράχτηκε το μυαλό μου τόσο πολύ από τα δρομολόγιά τους που ένιωσα κάτι σαν πανικό, όχι ακριβώς πανικό - ήταν ένα κάπως πιο στρογγυλεμένο συναίσθημα. Όλοι τους αναχωρούσαν για έναν κοινό προορισμό: κάποιο τόπο ανοήτων όπου, συγκρινόμενοι με τους ιθαγενείς, αυτοί θα εξασφάλιζαν την πολυπόθητη αίγλη. Μαζί τους πηγαινοερχόμουνα και εγώ αλλά τόπο επαρκώς ανοήτων δεν κατάφερα να βρω. 

Be Bop Deluxe

Αποβολές

Ήταν ακόμα καταβεβλημένος από τους απανωτούς εμέτους ο Δ., τότε όταν με είχε καλέσει. Είχε απευθυνθεί σε μένα για να μου εκμυστηρευτεί ορισμένα γεγονότα που ναι μεν τον έβαλαν σε υποψίες, αλλά δεν τολμούσε δε να αναφέρει ούτε στο γιατρό φίλο του που τον κούραρε όποτε χρειαζόταν. Θορυβήθηκε, λογικά, από το ότι οι έμετοι επαναλαμβάνονταν ανά δυο ή τρεις μέρες χωρίς να νιώθει κάποιο άλλο σύμπτωμα. Επίσης τον παραξένευε επειδή κάθε φορά έβγαζε από το στόμα μικρά μεταλλικά κομμάτια, πρασινωπά.

Όλα αυτά τα αντιπαρερχόταν ο Δ. Σε τελική ανάλυση η επιστήμη έχει τόσα να ανακαλύψει. Αυτό που τον τρόμαζε ήταν ότι, μετά την κάθε εξαγωγή, παρουσίαζε μια αλλαγή στην προσωπικότητά του. Αυτό τον έκανε να ντρέπεται και να φοβάται μήπως χάσει τους φίλους του. Οι τσακωμοί μαζί τους είχαν ήδη αρχίσει όταν, μετά μια "εξαγωγή", άρχισε ένα λογίδριο στο οποίο υποστήριζε πως η Δημοκρατία δεν είναι το ζητούμενο πολίτευμα και οι εκλογές ήταν μια άδικη, παράλογη διαδικασία. Έπειτα άρχισε να τα βάζει με τους λαθρομετανάστες που του φαίνονταν πολλοί για τη γειτονιά του και την Ελλάδα γενικότερα. Ύστερα έβαλε στο στόχαστρό του τη νοοτροπία τών φίλων του που μονοπωλούσαν την επαναστατικότητα πιστεύοντας πως κατέχουν τη σωστή στρατηγική ενώ οι άλλοι δεν ξέρουν τι τους γίνεται.

-Ούτε επανάσταση δεν θες πια, βρε Δ.;
-Θέλω αλλά όχι από αυτούς τους μαλ/κες που δεν ξέρουν τι θέλουν.

Φασίστα τον είπαν οι φίλοι του. Ρατσιστή τον είπαν. Καταθλιπτικό τον είπαν. Αλλαγμένο, αντιπαθή, μίζερο, ανίδεο...Μέχρι που τον απομόνωσαν καθιερώνοντας σαν επίσημη αφορμή το ότι "οι έμετοί του πιθανόν είναι κάποιο νόσημα που εκδηλώνεται με αλλαγές στην σκέψη". Βρήκαν και κάτι μελέτες για παρόμοια συμβάντα στη Λατινική Αμερική όπου μάλλον οι μύγες είχαν μολύνει πολύ κόσμο, όπως είχε καταγγείλει ο ...Τσάβες. Τον κρέμασαν στο FB και στο twitter, σαν απόδειξη πως υποβαλλόμαστε σε ψεκασμό, πλύση εγκεφάλου, στέγνωμα, σιδέρωμα κ.ο.κ. Μόνο το FB θα μας σώσει από την επίθεση που δεχόμαστε -ή από την Ακροδεξιά ή την Ευρώπη ή το Ισλάμ ή τη Λέσχη Μπίλντερμπεργκ, το φονταμενταλισμό ή κάτι άλλο, ακόμα άγνωστο. Πάντως η γειτονιά δε θα καθόταν με σταυρωμένα τα χέρια και μάλιστα θα "ξύπναγε" και τις άλλες γειτονιές.

Εμένα, λόγω τού ότι "στάθηκα" κοντά στο Δ. με ξαπόστειλαν από την παρέα. Ο Δ., μια που αποτελούσα μέλος εκείνης τής παρέας, έκρινε πως ίσως ήμουν κι εγώ υπεύθυνος για τους εμέτους του και με ξαπόστειλε. Όταν απομακρύνθηκε από αυτούς κι από μένα, σταμάτησαν εντελώς οι "εξαγωγές". Ε, καμιά φορά τυχαίνει κάποια ίωση, καμιά γαστρίτιδα και κάνει που και που έναν εμετάκο. Ψάχνει πάντα καλά αλλά δε βρίσκει μέσα πια πρασινωπά, μεταλλικά κομματάκια. Τσεκάρει και τις πεποιθήσεις του μετά και τις βρίσκει σταθερές - "Θεός φυλάξοι!", λέει.    

Φλου

Φυσικά και είναι πολυπληθής η φάρα μου, είναι φανερό "τι καπνό φουμάρω" (όπως έλεγε ένας παλιός κωμικός μας, "κελ ταμπάκ φυμέ"). Φυσικά και μπορεί καθείς, από τα χαρακτηριστικά μου και μόνο, να αντιληφθεί ποιας ράτσας σκύλος είμαι. Τα συμπλέγματά μου που είναι εξίσου σεβαστά με την παιδεία μου είναι η αιτία τής πορείας μου, αυτού του "ένα βήμα μπρος, δυο βήματα πίσω". Οι κλυδωνισμοί και οι αργοπορίες δεν με ενοχλούν, πάντως. Και το ροκάνισμα τού χρόνου είναι ακόμα μια γνωστή, καλή επιθετική στρατηγική.


Όλα είναι λειτουργικά, δεν είναι απαραίτητο να αντιλαμβανόμαστε όλοι την ίδια πραγματικότητα. Στη Βαβέλ πιστεύω πως δεν ήταν μόνο η γλώσσα που "στράβωσε" - επιτέλους ας με πληροφορήσει κάποιος, τι στο καλό! Όταν κάποιος επαναπροσδιορίζεται και το κάνει μόνος μέσα σε μια ομάδα, τότε οι άλλοι τον βλέπουν σαν υπόθεση Τζέκυλ / Χάυντ και... και τίποτα, απλώς κάθονται και τον βλέπουν. Όταν επαναπροσδιορίζεται ολόκληρη η ομάδα, τότε προκύπτει μια Βαβέλ. Ευνόητο είναι πως η Βαβέλ μοιάζει πιο εύπεπτη από εκείνο το ντουέττο Τζ./Χ.


Επαναπροσδιορίζομαι, δηλ. αλλάζω γνώμη για τον εαυτό μου, αλλάζω τη σχέση μου με τους άλλους, βρίσκω καινούργιες συντεταγμένες πάνω στο χάρτη. Ο ίδιος παραμένω πάντως κι ούτε οι άλλοι αλλάζουν. Ελαφρώς, δειλά, κοιτώντας δεξιά κι αριστερά, αλλάζουν θέση στο χάρτη. Αυτά. Α, ο κωμικός που ανάφερα ήταν ο Ν. Ρίζος.

L' appuntamento

Ζήσε τη ζωή σου!

Μπαίνοντας σ' ένα κτήριο να βρίσκεις, εκτός από την καθιερωμένη έξοδο, ακόμα μια άλλη για να βγεις. Τις πιο πολλές φορές η γνωστή έξοδος είναι απλώς η είσοδος ειδωμένη αντίστροφα. Μετά θυμήσου να βγεις τρέχοντας από το κτήριο, σε περίπτωση σεισμού τα δευτερόλεπτα μετράνε. Γι' αυτό, αν σου έκοψαν το ένα πόδι και σου έβαλαν ξύλινο, πρόσεξε τουλάχιστον να διατηρήσεις σε καλή κατάσταση το άλλο. Αν έχεις δυο ξύλινα πόδια, πρόσεξε μην τα κάψεις. Αν πάλι τα κάψεις, ψάξε τον μαστρο-Τζεπέττο σου. Η ατυχία σου είναι ένα παραμύθι που κάτι θέλει να σε διδάξει. Μάθε γρήγορα το μάθημά σου ώστε να μην τραβήξεις πάρα πολλά βάσανα. Η ζωή έχει ανάγκη από γέλιο κι όταν δεν βρίσκεις τίποτα το αστείο, γέλα το ίδιο - η ζωή έχει ανάγκη από γέλιο αλλά δεν αστειεύεται κιόλας. Και μην ξεχνάς: Ζήσε τη ζωή σου! Φυσικά κι απαγορεύεται να ζήσεις τη ζωή αλλουνού. Θέλει και ρώτημα; Όχι άλλες χαζές ερωτήσεις, απαγορεύονται. Έτσι κι αλλιώς κανείς δεν απαντάει σ' αυτές. Αν πια είναι τόσο μεγάλη ανάγκη να τις κάνεις, πες ότι είναι ρητορικές ερωτήσεις.  Μόλις ακουστεί πως είναι τέτοιες θα δεις, θα απαντήσουν όλοι πρόθυμα.

Τώρα που χρειάζονται

Βαρέθηκα να ακούω συνέχεια πως, με την δεδομένη οικονομική κατάσταση, θα πάθουμε όλοι κατάθλιψη, σχιζοφρένεια, θα "τα παίξουμε". Κυριαρχεί η εντύπωση πως ψυχολογικές μόνο επιπτώσεις θα έχουμε. Αυτό βέβαια δεν είναι σωστό και δεν πρέπει ...να ανησυχούμε: Ολόκληρη -και σφαιρικά- φθείρεται η υγεία μας, όχι μόνο ψυχολογικά. 


Με ανθυγιεινό και χαμηλού επιπέδου πρότερο βίο (χωρίς κανόνες, αξίες, γεμάτο καταναλωτισμό και υλισμό) είμαστε πολύ ευάλωτοι στις δυσκολίες που όλοι ξέρουμε πως έρχονται. Έτσι, εκτός από τις αυτοκτονίες (που σε σχέση με τον περασμένο χρόνο παρουσίασαν αύξηση κατά 40% όπως λένε οι ξένες εφημερίδες), ανάλογη αύξηση θα παρουσιάσουν κλιμακωτά και οι υπόλοιπες αρρώστιες. Τα στομάχια, οι καρδιές, τα αγγεία.


Στα δημόσια νοσοκομεία το προσωπικό έχει ελαττωθεί ενώ ακριβώς στα δημόσια προστρέχουν οι πολλοί τώρα που τα χρήματα δεν φτάνουν για τα ιδιωτικά ιατρεία τών καθηγητών και τών άλλων. Στα ιατρεία "δρόμου" που έβρισκαν περίθαλψη οι άστεγοι και οι μετανάστες συνωστίζονται τώρα οι Έλληνες. 


Όλα αυτά γνωστά είναι βέβαια και τα χτυπήματα όντως ήρθαν κι από έξω. Το παιχνίδι είναι έτσι όμως. Κι όταν παίζεις δεν κερδίζεις πάντα. Σημασία έχει, σε ένα δύσκολο παιχνίδι, ο παίχτης να μπαίνει δυνατός και με ηθικό ψηλό. Χωρίς ηττοπάθεια, με καλά γυμνασμένα ποντίκια και επεξεργασμένα αντανακλαστικά. Με άμυνες που να επιτρέπουν την απομάκρυνση από ορολογίες του τύπου "καταστροφή", "τέλος", "βάραθρο".


Γιατί όλα αυτά; Μοιάζουμε με σκυλιά που έχουν και τα τέσσερα πόδια σπασμένα. Σαν να μας πήραν κάθε δυνατότητα αντίδρασης. Αυτός ο λαός υπήρξε κάποτε λαός που απαντούσε σε δύσκολες προκλήσεις; Γιατί μοιάζει τώρα με έναν χέστη που μόνο το φάντασμα τής ήττας του βλέπει; Γιατί γίνεται, σε στιγμές πολέμου, γυναικούλα κουτσομπόλα που κατηγορεί τις άλλες επειδή άπλωσαν πιο βρώμικα ρούχα από εκείνην; 


Κι αφού ήταν λαός σοφών, καλλιτεχνών, επαναστατών, γιατί -τώρα που τις χρειάζεται- δεν έχει μια Τέχνη και μια Φιλοσοφία για να ακουμπήσει πάνω τους και να νιώσει πως πρέπει και μπορεί να παλέψει; Μήπως γιατί στο ενδιάμεσο δεν ασχολήθηκε με όλη αυτή την γυμναστική που σε καιρό ειρήνης σε κρατάει εύρωστο και σε καιρό πολέμου μάχιμο;

Νομάδες

Ο αέρας μπήκε από το παράθυρο τού υπνοδωματίου, ζεστός, απρόβλεπτα βαρύς κι ανακάτεψε τη μυρωδιά τού ξύλου με εκείνες τών σιδερωμένων σεντονιών. Μύρισε και το βερνίκι που είχε πριν πολύ καιρό περαστεί πάνω στο ξύλινο πάτωμα. Στο σαλόνι η μελαμψή κοπέλα καθόταν σε μια κουνιστή καρέκλα με όλο αυτό το άρωμα τής νοσταλγίας να μαζεύεται μέσα στο στήθος της.

Το λευκό γέρικο αφεντικό, που είχε γίνει κι άντρας της, είχε πάψει πια να αναπνέει. Κάτι την ανάγκασε να σηκωθεί και να πάει μέχρι το μπαλκόνι. Από κει αντίκρισε την μεγάλη έρημο τής Αφρικής, αντί για το μεγάλο πάρκο με τις λευκές κυρίες στους περιπάτους τους που τίναζαν πέρα-δώθε τις βεντάλιες τους. Νομάδες περνούσαν στον ορίζοντα κι εκείνη έβαλε μια φωνή μπας και την ακούσουν.

Amarcord

Μελό, κλισέ, ερωτικό.

Το μελό, λένε, είναι κλισέ σχεδόν πάντα. Το κλισέ, όμως, δεν είναι πάντα μελό. Το μελό είναι πολλές φορές ερωτικό αλλά πάλι ό,τι είναι ερωτικό δεν είναι κατ' ανάγκη μελό (θα μπορούσε π.χ. να είναι αισθησιακό). Το μελό συνήθως σε συγκινεί ενώ το κλισέ, συνήθως, όχι. Μεγάλη δόση από μελό καταντά κλισέ ενώ μεγάλη ποσότητα από κλισέ καταντά ανυπόφορο το μελό.


Έτσι, μια χρήσιμη συμβουλή είναι: Μην αγαπάς πάρα πολύ εκτός κι αν προτίθεσαι να το κάνεις για πάντα. 


ΥΓ
Όσον αφορά την ταινία τής φωτογραφίας: Ο ρόλος τού Ρεττ επρόκειτο να δοθεί στον Κλαρκ Γκέημπλ ή στον Γκάρυ Κούπερ. Ο Κούπερ ήταν τής γνώμης πως το "Gone with the wind" θα ήταν η μεγαλύτερη πατάτα τού κιν/φου και δεν επρόκειτο να συμμετάσχει σ' αυτήν. "Ας φάει τα μούτρα του ο Κλαρκ Γκέημπλ", είπε.