Δώρα

Σε πολλούς αρέσει να παίρνουν δώρα. Εγώ προτιμώ να έχω τα χέρια μου ελεύθερα.

Πλάσματα ανόητα, απαραίτητα σε κάποιον

-Οι γυναίκες βγαίνουν από την ΠΟ.ΚΗ κατά τις εφτά. Κουρασμένες φαίνονται καθώς βγαίνουν με το κεφάλι χαμηλωμένο, διανύοντας την απόσταση μέχρι τη στάση τού λεωφορείου η καθεμιά τους χωριστά από τις άλλες. Μερικές είναι ξένες, δεν θέλουν να μιλήσουν μήπως καταφέρουν να το κρατήσουν μυστικό το ότι δεν είναι από δω, απ' την Ελλάδα. Μερικές πάλι είναι νεοφερμένες από το ...χουργιό και μιλάνε ακόμα βλάχικα. Παρ' όλα αυτά το ντύσιμό τους είναι μοντέρνο και δε σ' αφήνει να σκεφτείς ούτε να περάσει από το μυαλό σου ότι είναι εργάτριες και νοικιάζουνε στον Κορυδαλλό μια γκαρσονιέρα ανά δύο. Ναι, τα ρούχα που φοράνε οι κοπέλες τής Αθήνας -ή παρόμοια με αυτά- τα βρίσκουν και στα Κινέζικα. Κι αρώματα ξέρουνε πού θα πάνε ν' αγοράσουν. "Πλάσματα ανόητα!" θα σκεφτείς να πεις και συμφωνώ μαζί σου. Ανόητα πλάσματα με ανόητα όνειρα και φόβους.

-Κι όμως...καθένα από αυτά, για κάποιον είναι ο κόσμος όλος. Κάπως κι αυτά επείστηκαν πως έχουν βρει τον άνθρωπό τους. Κακό ή καλό να είναι, άραγε, που υπάρχει αυτή η μανία τής αγάπης που από τα προβλήματα τα καθημερινά σε απαγάγει; Να, σε λίγο, πιο πέρα περιμένει ένα αυτοκίνητο παρκαρισμένο. Να η εργατριούλα...ανοίγει την πόρτα τού συνοδηγού, λες κι είναι και δικό της το αμάξι. Έγινε Βασίλισσα η εργατριούλα τής ΠΟ.ΚΗς κι ας είναι τρεις μονάχα μήνες που έφτασε απ' το χουργιό.

Κλικ 29

Εργατικά κότερα στο λιμάνι τής φτωχολογιάς, τον Πειραιά.

It's fantasy

Μουσική από παλιά πετυχημένη διαφήμιση τού Campari. It's fantasy (ή ...It's fun to see).

Μια εικόνα, χίλιες λέξεις

Μια εικόνα = χίλιες λέξεις. Ήταν τόσο φλύαρος όμως που για να εκφραστεί χρειαζόταν ολόκληρη πινακοθήκη.

Εεε όχι!

Συμφώνησα πως πρέπει κι εγώ κάποτε να ωριμάσω παρ' όλες τις συνέπειες. Είπαν, επίσης, πως για να ωριμάσω πρέπει πρώτα να "φάω τα μούτρα μου". Εκεί τα χαλάσαμε...

Deep Blue

Ο πελαργός

Το 452 ο Αττίλας επέστρεφε στην Ιταλία τής οποίας είχε ήδη καταλάβει το βόρειο τμήμα. Πολιορκούσε επί τρεις μήνες μια πόλη στα Β.Α. χωρίς αποτέλεσμα κι έκρινε λοιπόν πως καιρός ήταν να τα παρατήσει. Άλλωστε ο λόγος τού ταξιδιού του ήταν η τέλεση τών γάμων του.

Λένε πως ήταν όλα έτοιμα για την αποχώρηση όταν ο προληπτικός, δεισιδαίμων, κοντόχοντρος και μαυριδερός αρχηγός τών Ούννων είδε έναν πελαργό να εγκαταλείπει το τείχος τής πόλης κουβαλώντας το μικρό του. Ανέβαλε αμέσως την αναχώρηση και δικαιώθηκε: Το μέρος τού τείχους απ' όπου πέταξε ο πελαργός γκρεμίστηκε αφήνοντας ελεύθερο πέρασμα στα στρατεύματα τών Ούννων που δεν άφησαν τίποτα όρθιο κι έσβησαν την πόλη από το χάρτη.

Οι επόμενες, στην πορεία του, πόλεις εκκενώθηκαν πριν φτάσει εκεί ο Αττίλας. Λέγεται πως οι ιδρυτές τής Βενετίας δεν ήταν παρά πληθυσμοί που ξέφυγαν από αυτόν, τη "Μάστιγα τού Θεού".
Δεισιδαίμων, λοιπόν, ο Αττίλας ή το πέταγμα τού πελαργού τού έδωσε την έμπνευση;

O Paradiso

  Σσσσσσσσστ!

Χάριν συντομίας;

Διαλέγουμε το σύντομο λόγο όχι για εξοικονόμηση χρόνου αλλά για τη σαφήνειά του.

Αχ, οι σημερινοί νέοι

"Αχ, οι σημερινοί νέοι ...!"

Τι υποκρισία που περιέχει μέσα της αυτή η κατά κανόνα αρνητικά φορτισμένη αναφώνηση...Μάθαμε τώρα: κάθε γενιά "βρίσκει" την επόμενή της εκφυλισμένη. Είναι λέει τεμπέλα η γενιά αυτή. Είναι αδρανής, παθητική, δεν ερωτεύεται, παίζει συνέχεια "ηλεκτρονικά", δεν ξέρει ιστορία, δε σέβεται τους γέρους, δεν έχει περάσει δύσκολες καταστάσεις.

Δεν πέρασε χούντα, κατοχή, εμφύλιο, τουρκοκρατία. Όλα έτοιμα τα βρήκαν, λέει, τα "κωλόπαιδα". Αυτά λένε οι "σκληραγωγημένοι" (σημερινοί) 45-55ρηδες. Και δε σταματάνε εκεί...θυμούνται και τη δική τους "σκληρή" εφηβεία. Πέτρινα, δύσκολα χρόνια: σε ποιο πάρτι να πρωτοπάνε, ποιον κώλο να πρωτοπιάσουν, ποιο κραγιόν να πρωτοβάλουν, ποιο κωλομέρι να πρωτοκουνήσουν.

Η σκέψη τους ...έφυγε νωρίς για να ταξιδέψει στην αδικία τού Ναμ, τού Αφγανιστάν, τού απόμακρου Κλειτοριδιστάν. Έφυγε και δε γύρισε. Μα τι άτυχη γενιά!!! Όλη την Υδρόγειο είχε να σκεφτεί...Κι εδώ το χάος: Μα τι έγινε εδώ όσο εμείς λείπαμε στο Αυνανιστάν και την υπόλοιπη Υδρόγειο; Γέμισε ο τόπος ναρκωτικά, "αυτιστικά κωλόπαιδα" που παίζουν με Νιντέντο (ποιος τους τα έδωσε;), "αληταρία" που αυτοκτονεί "ανεβάζοντας" το θάνατό της στο γιου-τιουμπ αφού έζησε μέσα στο διαδίκτυο (ποιος εξόρισε τα παιδιά εκεί μέσα;).

Γιατί λέω τα ίδια και τα ίδια για τον Αλέξανδρό ΜΑΣ; Γιατί έχω κοτσάρει (όπως ρώτησε κάποιος) αυτόν τον "δυστυχή", εκεί πάνω / δεξιά στη σελίδα αυτή;

Απάντηση: επειδή η όλη ιστορία του μού άνοιξε τα μάτια, κατάλαβα πού ζω. Φάνηκε με κάθε λεπτομέρεια ποια είναι / ήταν η στάση τού μεγαλύτερου μέρους τής γενιάς αυτής (της γενιάς μου) που σιγά σιγά αποχωρεί από το προσκήνιο (επιτέλους!).

Αρκούν

Παράνομοι μετανάστες; Μού είναι αρκετοί ένα εκατομμύριο από αυτούς για να μη νιώθω ξενόφοβος.

Κλικ 28

The Chase

Μισή φωνή

Επιστρέφει πάλι εκείνη η φωνή
που σε γλώσσα φιλική
μου μιλούσε

Τις παλάμες μου ακουμπάω στ' αυτιά
κι ύστερα από λίγο επιστρέφει
όπως πρώτα η ίδια φωνή

Ίδιες κοινότυπες μεγαλοστομίες!
Αυτή τη φορά θα έλεγε κανείς πως είναι
η τελευταία φορά που την ακούω

Με χαιρετάει φεύγοντας
κι υπόσχεται όπως πάντα
πως ποτέ πια δε θ' ακουστεί.

Κλικ 27

Ταξί ...Ταξί!

Ποιος δεν αγάπησε κάποτε τον Taxi Driver (1976) ;  Όλοι κάποτε είδαμε την ταινία. Μερικοί την είδαν δυο φορές, άλλοι τρεις, άλλοι πέντε και θα τη βλέπουμε όσο έχουμε μάτια. Άλλοι θα την πρωτοδούν σε πενήντα χρόνια κ.ο.κ.


Μερικά πράγματα είναι άγνωστα στο κοινό που δεν έψαξε πληροφορίες για το φιλμ. Φημολογείται, λοιπόν, πως για τον κεντρικό ρόλο προοριζόταν ο Ντάστιν Χόφμαν. Τελικά επιλέχτηκε ο Ντε Νίρο που ταυτόχρονα "γύριζε" το 1900, στην Ευρώπη.


Η 12χρονη τότε Τζόντι Φόστερ πέρασε από ψυχολογική εξέταση για να μην ζητηθούν ευθύνες αργότερα από την οικογένειά της για ενδεχόμενο επηρεασμό τού ψυχισμού της εξαιτίας τού σκληρού σενάριο. Στην σκηνή που γδύνει τον ταξιντράιβερ αντικαθίσταται από την ενήλικη αδελφή της.


Από τις αρμόδιες επιτροπές ζητήθηκε τα χρώματα να είναι λιγότερο έντονα κι ο φωτισμός λιγότερο σκληρός γιατί τα πλάνα υπέβαλαν εκνευρισμό. 

Κλικ 26

Βουβός χειμώνας

Θα ήθελα να ξέρω αλλά δεν ξέρω. Δεν μπορώ να μάθω, δεν είναι στο στοιχείο μου όλα αυτά. Δεν στενοχωριέμαι όμως. Έτσι κι αλλιώς εγώ είμαι αυτός που μέχρι τέλους θα υποκρίνεται ότι παραληρεί λέγοντας πως η ελπίδα δεν πεθαίνει ποτέ. Θα εκπαιδευτώ να υποκρίνομαι επιστημονικά, επαγγελματικά.

Να γιατί δεν χρειάζεται -κι ίσως είναι καλύτερα που δεν καταλαβαίνω. Υποψιάζομαι πως αν καταλάβαινα, αν ήξερα, θα ήταν αδύνατο να ερμηνεύσω το ρόλο μου. Δεν αρκεί να είσαι ένας πολύ επιδέξιος ψεύτης για να είσαι καλός ηθοποιός.

Αυτό που θα χρειαστεί να υποστηρίξω δεν είναι ένα απλό ψέμα. Μοιάζει περισσότερο με πρόβλεψη καιρού η οποία τελικά διαψεύδεται πανηγυρικά. Χτύπημα από χαλάζι στην οροφή, ήχος τής βροχής στο δρόμο, βροντές;

Μπα!...Τίποτα δεν ακούγεται μέσα σ' αυτό το βουβό χειμώνα.

Vagabondo

Το ... μη χείρον

Για να σταματήσει να περιαυτολογεί άρχισε να κουτσομπολεύει τους άλλους.

Αλλά ...αυτοαναιρέθηκε

[Ααα, σιγά τώρα... μην μου πεις πως πιστεύεις πραγματικά ότι έχει κάποιο αντίκρυσμα αυτό το κίβδηλο συναίσθημα πως είσαι αγαπητός σε κάποιον ή σε κάποιους. Το νιώθεις, ναι, το ξέρω αλλά είναι μια άμυνα τού Εγώ σου. Η αγάπη τών άλλων είναι σαν τον Θεό. "Υπάρχει" γιατί ...πρέπει να υπάρχει.]

Ο e-φίλος μου με βομβάρδιζε με τέτοια e-mail.

[Ένας κόσμος με τόση αγάπη (όση νομίζουμε πως υπάρχει) δε θα ήταν έτσι, φίλε μου!]

Διέγραφα τα μηνύματά του αφού για καιρό προσπάθησα να τον "γράψω" ή να αντικρούσω τα λεγόμενά του. Μα εκείνος είχε το πάνω χέρι και με έκανε όλο και πιο άσπρο.

[Και τόση πια δίψα για "Ατομική Ελευθερία" τι σού λέει; Εμένα, όλη αυτή η απαίτηση για privacy, για ατομικές ελευθερίες, για "εν οίκω μη εν δήμω", για "το σπίτι μου, το κάστρο μου", για προσωπική ζωή ...δεν ξέρω μα νομίζω πως πολύ λίγη διάθεση έχουμε να είμαστε ενωμένοι.]

Αναγκάστηκα να τον στέλνω στα spam κι εκεί στον πάτο τών σπαμ, χανόταν. Ειρωνικά τού τραγουδούσα "Απόψε κάνεις σπάααμ! Απόψε κάνεις σπάααμ!" Τον κορόιδευα αλλά -κακά τα ψέματα- τα έψαχνα τα μηνύματά του και τα διάβαζα.

Άρχιζα να βλέπω λογικά τα επιχειρήματά του, να τον συμπαθώ, να τον θαυμάζω! Ε, ήρθε κι η στιγμή που άρχισα να πιστεύω πως ο e-φίλος μου νοιάζεται πραγματικά για μένα. Μ' αγαπά αφού με συμβουλεύει...θύμιζα τον Νεμορίνο στο "Ελιξήριον τού έρωτος" (M' ama, si, m' ama...lo veeedo).


Είχε αρχίσει να αυτοαναιρείται τη στιγμή που με είχε πια πείσει πως κανείς δε νοιάζεται για κανέναν.

My fair lady

Μεγκρέ

Με την συναίνεση τού μπαμπά

Υπάρχουν διάφορες πληροφορίες πάνω στην "ομοφυλοφιλία" στην Αρχαία Ελλάδα. Η παιδεραστία, που η μορφή της διέφερε ανά πόλη-κράτος, ήταν μια σπουδαία συνιστώσα τής παιδαγωγικής. Στην Αθήνα τουλάχιστον οι πληροφορίες (από τον Πλάτωνα λ.χ.) μιλούσαν για μια επιλογή τού νέου από τον Δάσκαλο. Έπρεπε δε αυτός να είναι καλός κ' αγαθός (όμορφος και καλός).


Την επιλογή τού μαθητή (τού οποίου η ηλικία ήταν αυστηρά από 12-18) ακολουθούσε, μετά τη συναίνεση τού πατέρα, ένα τελετουργικό κατά το οποίο Εραστής και Ερώμενος "κλέβονταν". Η σαρκική σχέση ανάμεσα στο δάσκαλο και το μαθητή έπρεπε οπωσδήποτε να αποτελεί κοινή απόφαση και κατά κανένα τρόπο καταναγκαστική. Συνήθως επρόκειτο για απλό τρίψιμο τού πέους τού δασκάλου ανάμεσα στους κλειστούς μηρούς τού μαθητή. Μετά τα 18 ο νέος έπρεπε να ξεκόψει από τη σχέση αυτή.


Ο αμφορέας πιο πάνω (τού 5ου αιώνα π.Χ.) εικονίζει ένα τέτοιο τετ-α-τετ. Ο Ζευς κι ο Γανυμήδης, ο Ηρακλής κι ο Ιόλαος είναι διάσημα "ζευγάρια" τής εποχής. 

Οκτάωρο (τέλος)

                                                                                      Brevitas sapientiae anima est



Την μέρα εκείνη ο Φράκκο έκανε για πρώτη φορά κάτι που δεν είχε διανοηθεί ποτέ πως θα έκανε. Συνήθως, μετά την είσοδό του στο κτίριο, έπαιρνε το ασανσέρ κι έφτανε στον τέταρτο όροφο. Από κει και μέχρι να φτάσει στο γραφείο του, περνούσε από καμμιά δεκαριά κλειστές πόρτες που ποτέ δεν είχε αναρωτηθεί ποιος είναι πίσω τους (αν είναι) και τι κάνει.

Εκείνη τη μέρα τι τον είχε πιάσει; Άνοιξε όσες πόρτες βρήκε στο δρόμο του και πίσω τους -εκτός από δυο εξαιρέσεις- δεν υπήρχε τίποτα άλλο παρά γραφεία και καρέκλες ακατάστατα αφημένα, εγκαταλελειμμένα. Σε ανοιχτή ακρόαση ακούγονταν συνομιλίες τις οποίες δεν παρακολουθούσε κανείς. Έμοιαζαν περισσότερο να παρακολουθούν η μια την άλλη. Λες κι ήταν παιδάκια νηπιαγωγείου που τα είχαν αφήσει μόνα τους. Έκαναν μεν το χαβαλέ τους αλλά είχαν αρχίσει κιόλας να αναζητούν τη δασκάλα τους.

Δεν είδε πουθενά τον Κρόκκο ούτε τον Μπράκκο, τους μόνους με τους οποίους αντάλλασσε καμιά κουβέντα. Δεν είχε επικοινωνήσει μαζί τους τελευταία κι ό,τι μάθαινε το μάθαινε από τις ανακοινώσεις και κοινοποιήσεις που έφταναν σ' εκείνον και πολλές φορές αναιρούσαν η μια την άλλη. Έτσι κι αλλιώς ό,τι ήταν να συμβεί θα συνέβαινε. Και να τον απέλυαν, από κάπου θα το μάθαινε. Προς το παρόν, εφ' όσον ακόμα "χτυπούσε κάρτα" ήταν φανερό πως συνεχίζονταν όλα κανονικά γι' αυτόν.

Πάντως άρχισε κάτι να περιστρέφεται μέσα στο μυαλό του. Αν, σκέφτηκε ...Αν έπαυε να εργάζεται εκεί και κανείς δεν έπαιρνε τη θέση του, ποιά θα ήταν η συνέχεια; Είχε πιστέψει στο ρόλο του, στη χρησιμότητα να υπάρχει μια Υπηρεσία όπως αυτή στην οποία υπαγόταν. Δεν επρόκειτο για μια θέση που είχε δημιουργηθεί για εκείνον. Επρόκειτο όμως για μια θέση που θα μπορούσε να χαθεί από εκείνον.

Πριν γίνει αυτό ένιωσε μιαν ανάγκη, την ανάγκη να κάνει κάτι που "άνθισε τόσο αβίαστα" από την τελευταία συνομιλία την οποία παρακολούθησε. Αυτοί οι συνδρομητές, αυτοί οι λουσμένοι με κρύο ιδρώτα άνθρωποι, οι τρεμουλιάρηδες, οι γεμάτοι σκοτούρες και αναίτια καρδιοχτύπια, οι πότες τής μιας βραδιάς...Αυτοί που είχαν πιστέψει πως η μονότονη παραμονή πάνω στην άκρη τού ξυραφιού ήταν το νόημα τής ζωής και δεν πρόκειται να αλλάξει ποτέ... αυτοί είχαν ανάγκη, ο καθένας τους, όλους τους άλλους. Όχι πως αυτό θα τους έσωζε αλλά θα εγκαινιαζόταν ένα καινούργιο παιχνίδι και κατά συνέπεια καινούργιοι επίδοξοι νικητές τού νέου παιχνιδιού.

Ας συνεχιζόταν έτσι, λοιπόν...ένα νέο παιχνίδι. Τι το καλύτερο για μια τάξη από παιδιά που χαίρονται όταν λείπει η δασκάλα τους αλλά που νιώθουν και ανασφάλεια χωρίς αυτήν;



Τέλος

Σκίτσα

Από τους δρόμους που περνά κανείς
τη βόλτα του κάνοντας το βράδυ
μπροστά στις τζαμόπορτες σταματά
παίρνει πόζες, το ύφος του αλλάζει

Πρώτα ένα σαγηνευτικό χαμόγελο φορά
έπειτα ναζιάρικα ανάβει ένα τσιγάρο
αν είναι γυναίκα τινάζει τα μαλλιά
φιλάρεσκα τις περιφέρειες της κοιτάζει

Έτσι οι άνθρωποι νομίζουν θα ξεφύγουν
πιστεύοντας τάχα πως όταν είναι νύχτα
δε θα συναντήσουν κείνον τον πιτσιρικά
που τους φτιάχνει όλο και πιο αστεία σκίτσα

Κλικ 25

Οκτάωρο (Σ/7)

                                                         Ο γιατρός τής γρ. #7

Ας κλείσει το μπουρ...λο, σκέφτηκε ο Φράκκο. Τι σόι Υπηρεσία είναι αυτή που προσπαθεί να κατανοήσει τις ανάγκες τών μοναχικών ανθρώπων παρακολουθώντας τα τηλέφωνά τους;  Για να είναι κανείς μοναχικός παει να πει πως δεν τού αρέσουν πολλά πράγματα από τους ανθρώπους. Επίσης, μένοντας κανείς μακριά από τους άλλους, αποκτά συνήθειες που στους άλλους φαίνονται παράξενες και συνεχίζεται ο φαύλος κύκλος.

Δυο συνάδελφοί του, όπως έμαθε, είχαν κιόλας απολυθεί ή περίμεναν να απολυθούν από μέρα σε μέρα. Ίσως να του ανέθεταν την παρακολούθηση και άλλων 12-15 ανθρώπων. Λίγο απίθανο γιατί ο Φράκκο είχε εκπαιδευτεί στην παρακολούθηση μοναχικών (Μ) ενώ οι υπό απόλυσιν ανήκαν στον τομέα παρακολούθησης χαμηλού εισοδήματος (Χ.Ε.) συνδρομητών, φτωχών δηλαδή. Βέβαια, αν του τους ανέθεταν, εκείνος θα έκανε την πάπια και το πολύ πολύ να συνέτασσε καμιά μαϊμού αναφορά μέχρι να τον πάρουν χαμπάρι. Εξάλλου, πριν τον πάρουν χαμπάρι η Υπηρεσία θα είχε κλείσει ή θα υπαγόταν στο Υπουργείο Τηλεφωνίας.

Μέσα σ' αυτές τις σκέψεις τού φάνηκε να γεννιέται μια πρώιμη νοσταλγία για τα σάντουιτς, τον καφέ κι αυτούς τους 6-7 κακόμοιρους που παρακολουθούσε και που πια ένιωθε πως τους είχε λιγάκι υπό την προστασία του. Όταν αυτοί έκλειναν τα τηλέφωνα κι έλεγαν στους συνομιλητές τους "Άντε, πάω για ύπνο", ο υπάλληλος ένιωθε πιο ήσυχος. Τού είχαν πει στην εκπαίδευσή του πως μοναξιά, κατάθλιψη κι αυτοκτονία είναι ένα ακαταμάχητο τρίο και μαζί με τον αλκοολισμό και την ανεργία έδεσε το γλυκό. Σκεφτόταν τον πενηντάρη που έπινε κι ήταν -πρακτικά- άνεργος...κι είχε και τη στρίγγλα να τον "φορτώνει".

Κάποιος καλούσε εν τω μεταξύ τη γραμμή 7 κι ήταν λαχανιασμένος:

-Γιατρέ...εσείς;

-Λέγετε

-Είμαι ο Ηλίας, ο συνάδελφος...θυμάστε; Που έρχομαι για τα ακροαστικά μου κάθε τόσο; Και για τις ταχυκαρδίες, τα κλωτσήματα...Ο φοιτητής τής Ιατρικής, τέλος πάντων.

-Τι έγινε λοιπόν, "συνάδελφε"; Πώς πάνε οι φαγούρες, οι ίλιγγοι, οι κομμάρες;

-Άστα κ. συνάδελφε. Μετά από την προχτεσινή τρομάρα φούντωσαν όλα: κομμάρες, πλάκωμα στο στήθος, δυσχέρεια στην αναπνοή. Σκάω, σκάω, σκάω! Ααααχ...

-Τι έπαθες προχτές; Ασχολήθηκες πολύ με το διάβασμα και δεν εξασκήθηκες καθόλου,ε; Αφού σου το είπα τόσες φορές πως την Ιατρική που αξίζει δε θα τη βρεις τόσο στα βιβλία αλλά στις εφημερίες. Εκεί θα βρεις επίσης και το νοσηρό στοιχείο τού εαυτού σου. Αυτό που νιώθει άρρωστο και σου βάζει αινίγματα: "Είμαι άρρωστο ή δεν είμαι;"

-Όχι συνάδελφε, χτες από λάθος έμεινα κλεισμένος σε μια ντουλάπα και μου 'λειψε ο αέρας, να 'ταν κι η ναφθαλίνη, η τρομάρα που πήρα βλέποντας πως δε μπορώ να βγω...

-Τρομάζουν οι άντρες αν τύχει και μείνουνε κλεισμένοι σε μια ντουλάπα καμιά ώρα; Λιπόψυχος είσαι κι έτσι δε θα πας μπροστά. Κοιμήσου περισσότερο, γυμνάσου, μάθε μουσική, μάθε την επιστήμη σου πάνω στους ανθρώπους. Άκουσε όμως πρώτα πώς αναπνέεις εσύ ο ίδιος όταν φοβάσαι, πώς χτυπά η δική σου καρδιά όταν τρομάζεις. Ύστερα τρέξε κι άκουσε τους άλλους.

-Δάσκαλέ μου, εσύ! Μόνο που σ' άκουσα νιώθω πιο καλά!

Ο Φράκκο τινάχτηκε στον αέρα. Πρώτη φορά τού τύχαινε, μέσα σε τόσο κόσμο, να πετύχει δυο από τους συνδρομητές του να μιλάνε μεταξύ τους. Τόση έκπληξη ίσως δεν άξιζε το γεγονός αλλά ο διαχωρισμός τού κόσμου που έκανε ο Φράκκο (γραμμές 1, 2, 3  κ.λπ.) τον έκανε να ξεχάσει πως ο κόσμος είναι ένας και αδιαίρετος, μικρός σαν ένα τεράστιο χωριό. Ρομαντικές σκέψεις υπαλλήλων...

Ώρα για την αναφορά:

[γρ. #1 προς γρ #7. (!!!) Ώρα  5.00-5.30. Ύποπτες λέξεις: "κομμάρες" και "σκάω" (τρις), "μάθε μουσική", κι εκείνο το "κοιμήσου περισσότερο" μάλλον ειπώθηκε για μένα, ίσως έγινα αντιληπτός.   Υπάλληλος Φράκκο.]

Non credere

Κλικ 24

Οκτάωρο (Σ/6)

                                                    Ο πενηντάρης, γρ.#3


Δεν έβλεπε σε τι βοηθούσαν όλα αυτά στην κατανόηση τής ζωής τών μοναχικών υπάρξεων. Τα μοναχικά άτομα ήσαν το ίδιο μπερδεμένα με τα κανονικά, σκεφτόταν ο καταϊδρωμένος υπάλληλος. Μπλέκονταν κι αυτά σε καταστάσεις όπως όλοι, με τη διαφορά πως οι άλλοι, οι μη μοναχικοί, είχαν καθένας πέντε-έξι ανθρώπους να τους παρηγορούν. Να τους λένε πως έχουν δίκιο αυτοί και φταίνε όλοι οι άλλοι: παιδιά, σύζυγοι, μανάδες, μπαμπάδες. Όλος ο κόσμος φταίει όταν υποφέρουν οι νορμάλ ενώ οι μοναχικοί "έκαναν την επιλογή τους...όπως έστρωσαν έτσι και θα κοιμηθούν..."

Ο Φράκκο αντιπαθούσε αυτή τη φράση, νευρίαζε και μ' αυτούς που την έλεγαν. Μοναχικός κι ο ίδιος -και ξέροντας πως η μοναξιά δεν είναι ποτέ μια επιλογή ανάμεσα σε καμιά δεκαριά εναλλακτικών λύσεων αλλά είναι για κάποιους το αναπόφευκτο- θα ήθελε να έβλεπε στα δύσκολα όλους αυτούς τους βαβουρατζήδες. Αυτούς τους καλομαθημένους που κάνουν τους δυνατούς με τις πλάτες τών φίλων τους...Κι ο Φράκκο είχε αποκτήσει φίλους αλλά δεν πολυκαθόταν να ανέχεται τις παραξενιές τους για το νταραβέρι που αποκαλούμε τόσο ευλαβικά "φιλία".

Να διακόψει αυτές τις σκέψεις ήρθε μια συνδιάλεξη που είχε αρχίσει πριν 15' περίπου και που ξαφνικά απογειώθηκε στην ένταση τής φωνής τού ενός από τους συνομιλητές στη γραμμή 3. Εκεί ο στενάχωρος περίπου πενηντάρης φαινόταν να έχει περάσει μια δύσκολη μέρα, στη δουλειά, στο δρόμο, στο σπίτι. Παντού δηλαδή. Αισθανόταν την ανάγκη να πείσει το φίλο του στο τηλέφωνο και, αν γινόταν, να του μεταδώσει λίγο από το μίσος που ένιωθε μέσα του:

-Το πρωί ξυπνάω με τους πόνους στον αυχένα και τους θορύβους από έξω. Ύστερα με πιάνει η άλλη και μού λέει πως έβαλε νέο δάνειο, άλλα 1000. Τον καφέ ακόμα τον κρατάω στο χέρι ενώ ακούω ένα σωρό μ@λακίες. Από την τηλεόραση, το ράδιο...

-Ντου από παντού, ε;

-Μετά, στο δρόμο...να ξέρεις πως τότε θα θυμηθούν να σε πάρουν όλοι οι κα..ηδες. Σχεδόν όλοι. Οι υπόλοιποι θα σε πάρουν όταν έχουν φάει, χέσει...Αλλά στο δρόμο είναι που δεν ξέρεις τι να κάνεις. Αν προσέξεις το τηλέφωνο, θα προλάβει κανένας πακιστανός να σκαρφαλώσει στο αμάξι σου και να αρχίσει να τρίβει τα τζάμια. Δε μπα να φωνάζεις εσύ...αυτός εκεί.

-Καλά ακόμα δε σε μάθανε πως δε γουστάρεις τους ξένους; Τόσα χρόνια περνάς από κει!

-Ακόμα...θα ήθελα να το φωνάξω "Έξω ρέεε! Φύγετε από δω πέρα. Δε θέλω να σας βλέπω, ρέεε". Φοβάμαι μη τσακωθώ με κανένα ουμανιστή, νεγρόφιλο, αλβανόφιλο. Προοδευτικοί τού κερατά...Οι ανθρωπισταί! Μόλις τους ληστέψει κανένας αλλοδαπός τότε συνέρχονται. Ουμανισμός...Εμείς είμαστε οι ξενόφοβοι, κατάλαβες;!

-Ηρέμησε...πού να πάνε κι αυτοί. Ένα χωριό άνθρωποι έρχονται εδώ ανά εβδομάδα, για καλύτερη ζωή.

-Και θα κάνουν χειρότερη τη δική μου;


Ο Φράκκο συνέταξε το ραπόρτο του κι έφυγε από το γραφείο, παίρνοντας μαζί του ένα από τα εισερχόμενα έγγραφα για να το διαβάσει προσεκτικά στο σπίτι. Συζητιόταν, εδώ και δυο μέρες, η διάλυση τής υπηρεσίας λόγω μειωμένης αποδοτικότητας.

Οι πρωτοπόροι

Φυλάξου από τους πρωτοπόρους. Στο τέλος ένα "Δοξάστε με" θα πουν ή ένα "Συγγνώμη".

Οκτάωρο (Σ/5)

                                                     Ο διανοούμενος, γρ.#5


Για τον Φράκκο το ζητούμενο ήταν να διατηρεί κάποιο έντονο ενδιαφέρον η δουλειά. Το χρηματικό έμπαινε σε δεύτερη μοίρα. Ήταν τόσο ...φλέξιμπλ που, μια και είχε δικό του σπίτι, το μόνο αναπόφευκτο έξοδο που έμενε ήταν το φαγητό κι αυτός το φαγητό μπορούσε και να το παραλείψει. Ή μπορούσε να αντικαταστήσει ένα ολόκληρο γεύμα με μια μεγάλη σακούλα τσιπς. Σε μια περίσταση είχε καταφέρει να "τη βγάλει" επί δέκα μέρες με ένα κοτόπουλο και δυο πακέτα μπισκότα.

Παρ' όλα αυτά ήταν από εκείνους που πιστεύουν ότι ο άνθρωπος κινείται πραγματικά κατά πως προστάζει το στομάχι. Όταν ακόμα -στα νιάτα του- νοιαζόταν για τη ισότητα και την εξάλειψη τής φτώχειας, έλεγε πως ο μόνος δρόμος προς την ισότητα ήταν η επανάσταση αλλά αυτό που εννοούσε ως "επανάσταση" ήταν η αδιάκριτη καταστροφή κάθε ιδιοκτησίας: από το ψιλικατζίδικο τού κυρ-Παππού έως την αυτοκινητοβιομηχανία τής κυρα-Τσατσάς.

Όσο κι αν όλοι καταδικάζουμε τη βια από όπου κι αν προέρχεται, υπάρχουν κι άτομα που πέραν τής βίας  δεν αναγνωρίζουν τίποτα άλλο σαν κινητήρια δύναμη. Ο υπάλληλος αυτός λ.χ. θαύμαζε όλους τους ανθρώπους που, πιστεύοντας πως ξέρουν ποιό είναι το σωστό, κάτι έκαναν για αυτό. Θαύμαζε αυτούς που κάτι έκαναν αν και τελικά δεν συμφωνούσε με κανέναν από δαύτους. Αυτά ξαναθυμήθηκε ο Φράκκο όταν "έπεσε πάνω" σε μια συνδιάλεξη τού πενηντάρη που, 9.00 μ.μ., κι έχοντας φάει κάτι κριτσίνια είχε γίνει κιόλας γκολ από τις μπύρες. Αυτό που τού έλειπε ήταν το πείραγμα τού φίλου του:

-Ρε Σωτήρη, βλέπεις να γίνεται έτσι επανάσταση; Με αυτούς τους καραγκιόζηδες; "Το αίμα τού λαού και τα πισώπλατα χτυπήματα τών καιροσκόπων"; Χούντα θέλει ο λαός...

-Τι λες, μωρέ; Εγώ είχα θείο στη Μακρόνησο. Πως μπορώ τώρα να ψηφίσω χούντα;

-Μα όταν οι άλλοι είναι καραγκιόζηδες...Λες αυτοί οι μαλάκες με τα λάπτοπ να φέρουν τη Δικαιοσύνη; Ο κόσμος θέλει ταχύτερο επεξεργαστή για δικαιότερη κοινωνία! Δε βλέπεις.. κάναν την Ελλάδα ένα απέραντο "πλαίσιο"; Κομπιούτερ εδώ, στις συνταγές, στο περίπτερο, στο τηλέφωνο, στην καρέκλα.

-Η πείνα, φίλε μου...όταν αδειάσει το ψυγείο θα πιάσουν τους λοστούς. Όταν αδειάσει το στομάχι θα σπάσουν τα αυτοκίνητα και τα κεφάλια.

- Έτσι τσάκωσε κι ο Ντι Πιέτρο τους φοροφυγάδες στην Ιταλία. Με τα κομπιούτερ!

-Αν ξεκινάς από το συμπέρασμα ότι όλοι είναι ύποπτοι και συ "τους κρατάς" με τα κομπιούτερς τότε κάτσε παίξε "κωλ οφ ντιούτυ"!

-Τι; κωλ οφ ντιούτυ; Τι είναι αυτό;

-Παιχνίδι..."Το κάλεσμα τού καθήκοντος". Ακούς;

-Ποιό σκάλισμα;

-Κάλεσμα, όχι σκάλισμα.


Η συζήτηση είχε αρχίσει να γίνεται ακατανόητη (κι άρα χρήζουσα αναλύσεως) για τον Φράκκο. Πριν κλείσει το φως τού γραφείου παρέδωσε:
[Γρ. #5 , ώρα: 9.30-11.30 μ.μ. Ύποπτα: "κάλεσμα καθήκοντος" (παιχνίδι;;;) και "σκάλισμα". Ποιούς κρατάς με τα κομπιούτερς;;; - "...συμπέρασμα πως ΟΛΟΙ ΕΙΝΑΙ ΥΠΟΠΤΟΙ...". Πιθανόν αυτό πιστεύει ένας θείος από τη Μακρόνησο (ίσως αυτός έκανε δώρο το παιχνίδι)              Φράκκο]

Sean Sean

Οκτάωρο (Σ/4)

                                                     Ο φοιτητής, γρ. #1


Μετά από αυτό το γεγονός μια αλλαγή συνέβη μέσα στο μυαλό τού Φράκκο. Αυτοί οι τύποι που εκείνος παρακολουθούσε ήσαν άνθρωποι που συχνά έμεναν σπίτι τους, μη έχοντας διέξοδο να ζήσουν φυσιολογικά, να ξεδώσουν λίγο. Κι όταν τα κατάφερναν να βγουν, ήταν με την ψυχή στο στόμα: να... η γυναίκα που είχε ακούσει στο τηλέφωνο, παρά λίγο να βρισκόταν ψημένη μαζί με το παιδί της προσπαθώντας να αγγίξει λίγη ξεφτιλισμένη προσωπική ζωή, ένα δήθεν ρομάντζο με κάποιον νταβραντισμένο Κώστα.

Κάποιον παντρεμένο Κώστα, ίσως; Χτες ο Κώστας την έσωσε συμπτωματικά για να την ξαποστείλει ίσως αύριο ή μεθαύριο. Πόσο θα κρατούσε; Έχει πολλές ερμηνείες ένα γεγονός. Από τη μεριά του ο Κώστας μπορούσε αναμφίβολα να σκέφτεται πως έσωσε δυο ζωές. Από κει ως το σημείο να πιστέψει πως του χρωστούν ευγνωμοσύνη, η απόσταση είναι πολύ μικρή. Άλλος θα πίστευε πως οι δυο ψυχές τού ανήκαν.

Αυτά γύρω από τον ερωτικό τομέα τής καθημερινότητας που είναι η πηγή τών πιο τραγικών αλλά και τών πιο κωμικών καταστάσεων τής ανθρώπινης ζωής. Προηγουμένως είχαμε μια τραγωδία που αποσοβήθηκε. Στην παρακολούθηση μιας συνδιάλεξης στη γραμμή 1. ο Φράκκο είχε ακούσει τον φοιτητή να διηγείται τα παθήματά του στο πλαίσιο μιας ερωτικής συνάντησης. Κατέγραψε ο υπάλληλος όλο το ενδιαφέρον τμήμα τής συνδιάλεξης:

[[-Φίλε, ήμασταν στο κρεβάτι ώσπου ακούγεται το κλειδί στην πόρτα...

-Ήρθε ξαφνικά ο σύζυγος;

-Ποιός σύζυγος...Έλειπε αυτός, είπαμε. Η κόρη της ήταν, μια δωδεκάχρονη. Από την ταραχή μου κρύφτηκα στη ντουλάπα ενώ η μικρή άρχισε να ουρλιάζει στη μάνα της πως κάτι κρύβει, πως κάποιος είναι στην κρεβατοκάμαρα. Την έβλεπα μέσα από την ντουλάπα, άκουγα τη φωνή της και μ' έπιασε κρίση πανικού, 140 σφύξεις/λεπτό. Τα ρούχα στη ντουλάπα κουνιόντουσαν, ο αέρας τέλειωνε, το οξυγόνο δεν έφτανε κι ο λάρυγγάς μου είχε σφιχτεί. Η αναπνοή μου ακουγόταν σα σφύριγμα και σίγουρα, αργά ή γρήγορα, θα την άκουγε και η μικρή.

-Τέλειωσε νωρίς το βάσανό σου;

-Σ' εμένα φάνηκε μήνας ολόκληρος. Ευτυχώς η μάνα, τελικά, πήρε την κόρη να πάνε να τα πούνε έξω, πίνοντας καφέ σα φιλενάδες, λέει, σα μεγάλες γυναίκες. Αμέσως ντύθηκα κι έφυγα. Τις συνάντησα δυο τετράγωνα πιο κάτω από το σπίτι και η μικρή με κοίταξε επίμονα, λες κι αναγνώρισε το άρωμά μου. Η μεγάλη ούτε που με είδε.

-Τσφ! τσφ!

-Κάτι ακούστηκε! Τι ήταν αυτό; Κάποιος παρακολουθεί το τηλέφωνο, μήπως;

-Όχι, ρε. Δε γίνονται αυτά. Ήταν ο θόρυβος από το Αερολίν που ψέκασα γιατί από χτες έπαθα βρογχόσπασμο από την τρομάρα μου.

-Ηρέμησε τώρα. Προς στιγμή σκέφτηκα πως είναι κάποιος τρίτος στη γραμμή.]]


Ο υπάλληλος σημείωσε:
[Γραμμή #1. Ώρα: 7.40- 8.20 μ.μ. Ύποπτα: αναφέρθηκε "αερολίν", "τρίτος στη γραμμή", "τσφ" (δις), "βρογχόσπασμος". Αποκοτιά: θα μπορούσε να χαθεί ζωή, πανικός. Ερωτικές δραστηριότητες: κατά κανόνα επικίνδυνες.    Υπάλληλος Φράκκο.]


Συνεχίζεται

Οκτάωρο (Σ/3)

                                                       Η χωρισμένη μητέρα,  γρ. #6


Στην αρχή έβλεπε τη δουλειά του σαν μια από τις τόσες δουλειές τού ευρύτερου Δημόσιου τομέα. Μισθός μικρός αλλά δεν μπορούσες και να αποδείξεις πως άξιζες  περισσότερο. Με τον καιρό οι ανιαροί διάλογοι -που τον έκαναν να νιώθει σαν νηπιαγωγός σε τάξη παιδιών με ειδικές ανάγκες- άρχισαν να αποκτούν κάποιο ενδιαφέρον.

Είχε επίσης χαλαρώσει από την ένταση που του προκαλούσε η εντύπωση πως κι εκείνος, με τη σειρά του, παρακολουθείται από κάποιον. Κάποιον που τον παρακολουθεί για να είναι σίγουρος πως η δουλειά γίνεται σωστά. "Ναι, καλά! Δημόσιο...στ' αρχ...α τους!". Απαλλάχτηκε από την έννοια κι έτσι δούλευε με περισσότερη όρεξη. Τσιγάρο, καφές, σάντουιτς, ραδιοφωνάκι είναι ό,τι χρειάζεται ο μέσος δημόσιος υπάλληλος για τα διαλειμματάκια του.

Έπειτα θα ήταν αδικία να δεχτεί πως τον βάλανε να παρακολουθεί 7-8 παράξενους, μοναχικούς ή παλαβούς. Οι συνομιλίες, καμιά φορά, είχαν ενδιαφέρον και άλλες φορές γίνονταν αφάνταστα πληκτικές. Το καλό με τον Φράκκο ήταν πως, όσο πληκτικότερη ήταν μια συνομιλία, τόσο εκείνος σχημάτιζε την εντύπωση πως κάποιος θέλει να τον κάνει να παρατήσει τη δεδομένη γραμμή και να "πιάσει" μιαν άλλη. Άλλες φορές, πάλι, είχε την εντύπωση πως λεγόταν κάτι πολύ ενδιαφέρον μόνο και μόνο για αντιπερισπασμό.

Στη γραμμή #6  λ.χ., 11 η ώρα περίπου, η χωρισμένη μητέρα είχε αρχίσει να διηγείται σε μια φίλη της την περιπέτεια μιας προηγούμενης ημέρας:

"Είχαμε πάει στο σπίτι τής Καίτης, μού είχε δώσει τα κλειδιά τού σπιτιού. Δώσαμε ραντεβού εκεί με τον Κώστα κι αυτός περίμενε να κοιμίσω το μικρό που μου είχε μείνει αμανάτι...Είχα βάλει, βρε Κική, την πετσέτα πάνω στο πορτατίφ γιατί το σκασμένο δεν κοιμόταν ούτε με το φως ούτε στο σκοτάδι. Με πήρε ο ύπνος και μετά δεν ξέρω τι έγινε...θυμάμαι μόνο πως όρμησε στο δωμάτιο ο Κώστας κι ανοίγοντας τα μάτια είδα την πετσέτα και το πορτατίφ να έχουν πάρει φωτιά. Φαίνεται οι αναθυμιάσεις νάρκωσαν κι εμένα και το παιδί. Αν ο Κώστας δεν ήταν τόσο ...φουριόζος, πιθανόν να μην ξυπνούσαμε ποτέ. Ευτυχώς όμως...Δηλαδή, δεν ξέρω. Έκτοτε ο Κώστας πήρε μια φορά μόνο κι ήταν πολύ ψυχραμένος. Φοβήθηκε...ποιός ξέρει!"

Ο Φράκκο, εντυπωσιασμένος, σημείωσε:
[ #6. Ώρα 10.55 μ.μ. - 11.35 μ.μ., περίεργη περιγραφή. Ύποπτα σημεία: "Πετσέτα - Πορτατίφ - Παιδί". Επίσης: "Καίτη - Κώστας - Κική". Επανάληψη γραμμάτων (;). Υποσημείωση: αποκοτιά, παρά λίγο απώλεια ζωής.
Υπάλληλος Φράκκο]


Συνεχίζεται

Perche' ti amo - I Camaleonti

Οκτάωρο (Σ)

                                                                      Ο Φράκκο

Με τον καιρό τα πράγματα στην Υπηρεσία έγιναν πιο αυστηρά για τον υπάλληλο Φράκκο κι έτσι, τηρώντας το οκτάωρο, δεν έφτανε σπίτι του ποτέ πρινΗ δουλειά του ήταν αυτή: Ωράριο οκτάωρο (4μ.μ.-12). Αντικείμενο: η παρακολούθηση τηλεφωνικών γραμμών μοναχικών ανθρώπων με έντονη τηλεφ. δραστηριότητα. Προϊόν τής δουλειάς: η συλλογή πληροφοριών γύρω από τις συνδιαλέξεις τους και η υποβολή αναφοράς στο ανώτερο κλιμάκιο που έτσι συνέλεγε απαραίτητες πληροφορίες γύρω από τα μοναχικά άτομα - τι τους αρέσει, τι τους εκνευρίζει, πώς αντιδρούν.

Λίγο πριν τα μεσάνυχτα συνήθως ήταν ήδη σπίτι. Συνέτασσε την αναφορά του όσον αφορά κάτι αξιόλογο που πιθανόν είχε ειπωθεί σε κάποιο τηλεφώνημα κάποιου μοναχικού π.χ.
[Στη γραμμή 1, συνομιλία ώρα 7.15-7.28 ειπώθηκε τρεις φορές "Χτες δεν φάνηκες ενώ είχες πει πως θα ερχόσουν, έτσι δεν είναι;". Ύποπτη η επανάληψη τρις καθώς και το γέλιο του συνομιλητή].

Υποτίθεται πως η υπηρεσία στην οποία εργαζόταν είχε να φέρει εις πέρας το έργο τής συλλογής απόψεων γύρω από τα τηλεοπτικά προγράμματα και υπό αυτή τη μορφή νομιμοποιούνταν η ύπαρξή της. Στην πραγματικότητα όμως, κάθε εργαζόμενος -σαν τον περί ού ο λόγος- άκουγε συνομιλίες ολόκληρες έχοντας εντολή να συλλέξει πληροφορίες γύρω από τις διαθέσεις και σκέψεις τών μοναχικών ανθρώπων καθ' όσον αυτοί σπανιότατα λένε τις πραγματικές απόψεις τους στις συνηθισμένες δημοσκοπήσεις. Αισθάνονται πως είναι ριψοκίνδυνο να λες την άποψή σου στον καθένα.

Οκτάωρο

Η δουλειά του ήταν αυτή: Ωράριο οκτάωρο (4μ.μ.-12). Αντικείμενο: η παρακολούθηση τηλεφωνικών γραμμών μοναχικών ανθρώπων με έντονη τηλεφ. δραστηριότητα. Προϊόν τής δουλειάς: η συλλογή πληροφοριών γύρω από τις συνδιαλέξεις τους και η υποβολή αναφοράς στο ανώτερο κλιμάκιο που έτσι συνέλεγε απαραίτητες πληροφορίες γύρω από τα μοναχικά άτομα - τι τους αρέσει, τι τους εκνευρίζει, πώς αντιδρούν.

Λίγο πριν τα μεσάνυχτα συνήθως ήταν ήδη σπίτι. Συνέτασσε την αναφορά του όσον αφορά κάτι αξιόλογο που πιθανόν είχε ειπωθεί σε κάποιο τηλεφώνημα κάποιου μοναχικού. Για παράδειγμα:
[Στη γραμμή 1, συνομιλία ώρα 7.15-7.28 ειπώθηκε τρεις φορές "Χτες δεν φάνηκες ενώ είχες πει πως θα ερχόσουν, έτσι δεν είναι;". Ύποπτη η επανάληψη τρις καθώς και το γέλιο του συνομιλητή].

Υποτίθεται πως η υπηρεσία στην οποία εργαζόταν είχε να φέρει εις πέρας το έργο τής συλλογής απόψεων γύρω από τα τηλεοπτικά προγράμματα και υπό αυτή τη μορφή νομιμοποιούνταν η ύπαρξή της. Στην πραγματικότητα όμως, κάθε εργαζόμενος -σαν τον περί ού ο λόγος- άκουγε συνομιλίες ολόκληρες έχοντας εντολή να συλλέξει πληροφορίες γύρω από τις διαθέσεις και σκέψεις τών μοναχικών ανθρώπων καθ' όσον αυτοί σπανιότατα λένε τις πραγματικές απόψεις τους στις συνηθισμένες δημοσκοπήσεις. Αισθάνονται πως είναι ριψοκίνδυνο να λες την άποψή σου στον καθένα.

Συνεχίζεται

Ηθοποιοί Έλληνες

Ηθοποιοί Έλληνες. Τι ατυχία γι' αυτούς! Μερικές φορές αναρωτιέσαι τι θα είχαν καταφέρει -στον τομέα τού "εμπορικού" κιν/φου, τουλάχιστον- ηθοποιοί σαν τον Φωκά ή τη Ναθαναήλ αν είχαν ωριμάσει καλλιτεχνικά στην αλλοδαπή π.χ. στην Ιταλία ή τη Γαλλία. Αν είχαν την τύχη να γνωρίσουν ένα Φελλίνι; Πιστεύω θα είχαν κάνει απίστευτα πράγματα, οι δυο αυτοί ειδικά.

Κλικ 23

Επιστολή προς πληγωμένες καρδιές (όχι ουίσκι για μένα)

Τα Σύννεφα στον Καθρέφτη δε θα μπορούσαν ποτέ να αδιαφορήσουν για το λούκι που περνούν οι άλλοι μπλόγκερς. Όχι... η διαδικτυακή αναλγησία δεν ήταν ποτέ χαρακτηριστικό τού cloudsinthemirror. Έτσι -και τούτη τη φορά- ο Κύκνος συμπαραστέκεται στις μπλογκερίτισσες που έτυχαν κακής μεταχειρίσεως από άτομα τού αντιθέτου (ή και του ιδίου) φύλου κατα την θερινή άδειά τους.

Το λοιπόν:
Ενώνω τις στριγγλιές μου με τις φωνές σας, το μίσος μου με την οδύνη σας, τα μπινελίκια μου με τις ευγενείς ύβρεις σας...Ρουφάω κι εγώ μια τζούρα από το πικρό τσιγάρο σας...Μυρίζω το ποτήρι με το ουίσκι σας -να το πιώ; όχι, δε γίνεται. Μια γουλιά μπύρα θα την πιώ, σαν ελάχιστη συνεισφορά μου στο δίκαιο παράπονό σας.

Με συναισθηματικούς χαιρετισμούς,
cloudsinthemirror 

Morris Albert

Morris Albert ο Βραζιλιάνος.

September morn

Αυτό που κάποτε

Υπάρχει ακόμη ποίηση; Την ποίηση μπορώ να την ορίσω μόνο έτσι: Κάτι που θυμίζει αυτό που κάποτε λέγαμε ποίηση. Την καλή ποίηση, πάλι, θα την όριζα σαν "κάτι που θυμίζει αυτό που κάποτε λέγαμε καλή ποίηση". Την κακή ποίηση δεν μπορώ να την ορίσω. Να πούμε γενικά για καλλιτεχνία; Έστω.

Πάντως μην το φέρουμε βαρέως. Για οτιδήποτε κι αν μιλήσουμε (οικογένεια, σχέσεις, συμπεριφορά) θα αναγκαστούμε να το ορίσουμε ως "κάτι που θυμίζει αυτό που λέγαμε κάποτε οικογένεια", "κάτι που θυμίζει αυτό που κάποτε λέγαμε αγάπη". Κι εδώ βλέπει κανείς την αξία τής προφορικής παράδοσης: μας εφοδιάζει με κάτι που θα πορευτεί στην ιστορία μαζί με τον άνθρωπο, όσο υπάρχει άνθρωπος.

Θυμόμαστε τον Τhomas Albert Sebeok (1920-2001) που ρωτήθηκε για τις δυνατότητες να σηματοδοτηθούν με διάφορα μέσα και να οριστούν οι επικίνδυνες (λόγω πυρηνικών καταλοίπων) περιοχές τής Γης, με τρόπο που να ειδοποιηθεί κι ο μελλοντικός άνθρωπος. Δεδομένου ότι η εκπομπή ραδιενέργειας συνεχίζεται ακόμα και μετά δέκα χιλιάδες χρόνια (χρόνος ημιζωής πολύ μεγάλος) πιθανόν οι γλώσσες που μιλιούνται σήμερα έως τότε να έχουν εξαφανιστεί/αντικατασταθεί από άλλες. Τα σύμβολά μας ίσως να χρειάζονται πολύπλοκους μεταφραστές χωρίς πάλι να μεταφράζονται. Δέστε κάτι απλό όπως ο Δίσκος τής Φαιστού...Ακόμα να ερμηνευθούν οι απεικονίσεις του!

Η λύση λοιπόν που πρότεινε ο φιλόσοφος/σημειολόγος ήταν εν ολίγοις: δημιουργείστε φορείς, ένα είδος σοφών, μια κάστα που θα κατασκευάζει (και θα κρατάει ζωντανές) νέες μυθολογίες, θρύλους, προκαταλήψεις. Αυτός είναι ο πιο σίγουρος τρόπος να στείλουμε μηνύματα που θα φτάσουν στον άνθρωπο(;) που θα ζει στη Γη, δέκα χιλιάδες χρόνια από τώρα. 

Εφτά καμπάνες

Η Λευκή, μου 'λεγε ένας τρελός, κι ας σ' αγαπάει δεν το δείχνει - προσέχει μη και το αντιληφθεί κανείς. Ο κύριός της, έλεγε, είναι αυστηρός πολύ και τιμωρεί τής γυναικός του κάθε επίδοξο εραστή. Μα κι αν ακόμα δεν σου έχει περάσει από το νου δικιά σου να την κάνεις και τρελή ξοπίσω σου να τρέχει, πάλι θα πρέπει να προσέχεις. Δεν λογαριάζει ο άντρας της ποιος αγαπάει ποιον κι ούτε συγχωρεί τη συμβία του, όταν τελειώσει η Ιώβειός της υπομονή. Τιμωρεί, έλεγε ο παλαβός, και ερωμένη και εραστή.

Ο Κύριος αυτός δεν είναι σαν τους άλλους. Από το Θεό με σκοινί έχει πλαστεί ή, όπως καταλαβαίνεις, από το Θεό έχει πλεχτεί. Φτιαγμένος από κόμπους και θηλιές και ντυμένος στο μετάξι, τις ώρες του περνάει καθισμένος στην ταράτσα του, από μακριά κοιτάζοντας με προσοχή ποια από τις καρακάξες του μακριά πρώτη θα πετάξει. Μετρά την ώρα, τα πουλιά, κοιτάζει τις καμπάνες που 'χει κοντά του το καμπαναριό.

Εφτά είναι μέσα εκεί οι καμπάνες: η Μεγάλη, η Τιμωρία, η Αποστολική, η Ανατέλλουσα, η Μητέρα, η Καλοδεχούμενη κι η Αμόλυντη. Όλες χαρά φέρνουν στον Κύριο με το άκουσμά τους - Ντο, Ρε, Σολ, Λα και τι άλλο, ξέρω γω;! Όλες τού φέρνουν γαλήνη κι αναπαμό στην άρρωστη ψυχή. Εξόν από τη δεύτερη, την Τιμωρία, που ο ήχος της σημαίνει πως κάπου συντελέστηκεν η προδοσία. Πρέπει τότε τα ρούχα τα μεταξωτά να βγάλει, να λυθεί και μια θηλιά μονάχα ν' απομείνει: Αυτή που θα πνίξει τον άντρα που αγάπησε η Λευκή. 

Κλικ 22

Moonriver

Ουουου!

Ο ποιητής, δακρυσμένος και με τα μάτια έξω πεταμένα, τέλειωσε την απαγγελία τού νέου του ποιήματος και υποκλίθηκε.

"Μπράβοοο!" ακούστηκε από έναν παρευρισκόμενο κι ο ποιητής χάρηκε. Σύντομα όμως είδε πως τα άλλα μπράβο που περίμενε δεν έρχονταν. Περίμενε λίγο μπας και κάποιος είχε αργήσει να συνειδητοποιήσει αυτά που εκστόμισε. Τίποτα...ένα μόνο μπράβο έμεινε. Δεν άντεξε και είπε στον πλησιέστερο:

-Ρε συ (re shi) εσύ δεν το εγκρίνεις το ποίημα που μόλις διάβασα;

-Όχι, το εγκρίνω...αλλά αφού σε επευφήμησε ο άλλος, τι χρειάζεσαι και το δικό μου "μπράβο"; Γνωστή είναι και η μετριοφροσύνη σου.

-Μμμμ...καλά. Δεν πειράζει, πάντως, να λέμε τη γνώμη μας κι ας είναι ίδια με αυτήν κάποιου άλλου.
                                                    ....................................................

Την επόμενη βραδιά ο ποιητής εκστόμισε ένα άλλο ποίημα, ένα που έγραψε πικαρισμένος από την συμπεριφορά τού κόσμου. Τέλειωσε και υποκλίθηκε, τεντώνοντας τα αυτιά του για να ακούσει τις εκδηλώσεις τού κοινού:

-Ουουου...ακούστηκε από το βάθος τού σαλονιού.

-Ουουου...ακούστηκε από δεξιά.

-Ουουου...από αριστερά. Σε λίγο όλο το τεράστιο σαλόνι αντηχούσε από ένα "ΟΥΟΥΟΥ!"

"Σκάστε πια!!!" είπε ο καλλιτέχνης. "Τι μάζα είστε εσείς;! Ό,τι ηλιθιότητα νομίσει ο ένας, την ασπάζονται κι οι άλλοι..."

Μετάνιωσε ο ποιητής και τράβαγε τη γλώσσα του ως το πάτωμα, να την πατήσει. Να γλιτώσει κι από αυτήν με τις μεγαλοστομίες της κι από την εγωπάθειά του. Για λίγο καιρό έγραψε λιγότερο κι απάγγειλε μόνο το 1/10 όσων είχε γράψει.

Ειρωνεία και συνειρμοί τού Σεπτέμβρη

Ήρθε ο Σεπτέμβρης κι έφερε αυτή την αίσθηση πως τάχα θα φυσήξει νέος αέρας ανάμεσα στα μαλλιά σου. Όλος ο κόσμος περίμενε αυτό το μήνα. Σαν το νερό τών διαφημιστικών σποτ, ένας αφρός που μυρίζει θάλασσα κάνει τους μυώνες και τις ρώγες σου να συστέλλονται. Μοιάζεις με έναν μικρό Δαυίδ που ετοιμάζεται να ξαναχτυπήσει τον Γολιάθ. Και για τον Γολιάθ είναι θέμα παιδείας η ήττα του.

Η δική μου παιδεία είναι εκείνη των πεδίων. Ηλεκτρικό, μαγνητικό, ηλεκτρομαγνητικό. Η παιδεία μου είχε ήδη χάσει κάθε ίχνος ρομαντισμού μαζί με την αίσθηση τού απρόβλεπτου. Το απρόβλεπτο εκφράστηκε σαν αβεβαιότητα. Ως εκεί... Και είπαν πως δεν είναι αλήθεια πως την Τέχνη τη φτιάχνει το όνειρο. Είναι η Τέχνη κατασκεύασμα τού Λόγου, ίσως το όνειρο είναι η πρώτη ύλη. Φαίνεται καθαρά στο σινεμά.

Σινεμά...Ποιος ξέρει αν ο πρωταγωνιστής έχει εξασφαλισμένα λίγα λεπτά -τα τελευταία πλάνα τού φιλμ- με τον αέρα να του φυσάει τα μαλλιά είτε κείτεται νικημένος είτε καλπάζει νικητής; Αλλιώς εγώ δεν κάθομαι - δεν παίζω. Καλύτερα να πάω να βρω μια κωμωδία ή ένα χαρντ κορ πορνό -ακόμα καλύτερα. Εκεί φτάνει να κρεμάσεις ένα αγκίστρι σε κάθε θηλή σου και να κοιτάξεις λάγνα το φακό. Νέος ή γέρος, άσχημος ή ωραίος, λευκός ή νέγρος θα κλέψεις την παράσταση.

Γιατί όλα αυτά; Γιατί θέλει να αρχίσει καθαρά ο Σεπτέμβρης μα πρώτα απαιτεί ένα τέλος. Για μια φορά ας είμαστε σοβαροί. Το τέλος δε φτιάχνεται με βρισιές για τον παγαπόντη εραστή τού καλοκαιριού που τα 'φτιαξε με άλλην. Τι 'χες Γιάννη; Τι 'χα πάντα...Θέλω όμως ακόμα πιο πολλά. Το Σεπτέμβρη οι εραστές δε βρίζονται. Λες και σκοτώνονται, λες και κάτι γίνεται και δε μένει πίσω πια κανένας! 

Ήθελε off road

Κουτσομπολεύοντας από δω κι από κει, φτάνουμε και στον Πουτσίνι (1858-1924), τον μεγαλύτερο οπερίστα όλων τών εποχών. Ίσως τον υπέρτατο καλλιτέχνη γι' αυτούς που αγαπούν την όπερα. Ο μεγάλος αυτός μουσικός δεν έχει να μας δείξει μια άτυχη ζωή ή κάποιο ασκητικό βίο. Ούτε οι φωτογραφίες του τον παρουσιάζουν σκεπτικό, με κείνο το ύφος τού διανοούμενου που είναι έτοιμος να αυτοκτονήσει, κατσούφης και άσχημος.
Ο Πουτσίνι θυμίζει περισσότερο το σύγχρονο ποπ καλλιτέχνη: δανδής, γυναικάς, με ιδιαίτερη αγάπη στα αυτοκίνητα (τής εποχής του) λένε πως συχνά εισέπραττε κλήσεις για ...υπερβολική ταχύτητα. Μετά από δική του επιθυμία, η Λάντσα κατασκεύασε γι' αυτόν το πρώτο οφ ρόουντ αμάξι. Ο καλλιτέχνης είχε εκφράσει την επιθυμία για ένα πιο γερό αυτοκίνητο που να αντέχει και στα πιο άγρια εδάφη, όχι μόνο στους δρόμους.

Κλικ 21

Συμφωνούν

Ήταν "movie star" και το έλεγε ο Harpo...ο Sacha Distel το έκανε "baby star". Πιό όμορφο. Συμφωνούν και οι διάφοροι σχολιαστές τού ιστολογίου:  Ήστγουντ Κλιντ (πιστολάς), Χ. Μπόγκαρτ (γκάνγκστερ), ΙΧΘΥC (θρησκευτικός ηγέτης), Λη Βαν Κλιφ (άσχημος) κ.ά.

Τα εν οίκω...

Τώρα ο πατέρας περνά κάτω από την πόρτα και τον παρατηρώ. Μια ελαφριά τρεμούλα έχει στο χέρι του που πιάνει και γυρνά το πόμολο. Ακόμα σχετικά ακμαίος αν και τα χρόνια έχουν ήδη γίνει ένα βάρος πάνω στους δυνατούς, ιδρωμένους ώμους του. Αστειευόμαστε; Εδώ καταρρέω εγώ! Οπωσδήποτε ένας όχι αξιαγάπητος άνθρωπος ο πατέρας. Εξ αιτίας τού "δύσκολου χαρακτήρα του" θα πουν μετά.

Βασικά ο πατέρας μου είχε μαζέψει πάνω του πολλούς χαρακτηρισμούς που ίσως δεν τού ταίριαζαν. Ίσως και να του ταίριαζαν αλλά τους είχε ...αποκτήσει κάπως αψήφιστα και με βιαστικά συμπεράσματα. Ας πούμε, τον έλεγαν "φασίστα" επειδή, σε παρέες διάφορες, είχε ακουστεί να λέει πως δεν σκέφτονται μονάχα οι Κομουνιστές για το καλό τού κόσμου και τών λαών. Μισογύνης, εγωιστής, συμφεροντολόγος, βολεψιματίας, ανικανοποίητος στα ακριβά του γούστα. Ίσως να μην είμαι σε θέση να θυμηθώ ούτε τα μισά από αυτά που έχουν κατά καιρούς προσάψει στον πατέρα. Ούτε αυτά που του έχω προσάψει εγώ μπορώ να πω πως τα θυμάμαι όλα.

Ο πατέρας πέρασε την πόρτα και -έχοντας τη συνήθεια να την αφήνει πίσω του ανοιχτή- βλέπω την κυρτωμένη, σκουρόχρωμη αλλά ακόμα τσιτωμένη ράχη. Σκουρόχρωμη, ναι...θυμήθηκα τώρα, το παρατσούκλι του ήταν "τσιγγάνος". Γελάω λίγο καθώς σκέφτομαι όλες αυτές τις ανοησίες που σκέφτομαι -λες κι ο πατέρας πέρασε πραγματικά την πόρτα, μετά από τόσα χρόνια. Πατέρα, πατέρα ...όλες αυτές τις ποιότητές σου έπρεπε στο βιογραφικό μου να είχα βάλει, έπρεπε να τις έχω διατυμπανίσει: μπορεί να μην έβρισκα ποτέ δουλειά αλλά μπορεί και το γάμο μου να είχα αποφύγει. Δεν πρέπει πάντα "Τα εν οίκω μη εν δήμω".