Φούμο

Γοητευτικός ήτανε κύριος
έως ότου η κλιμακτήριος
ήρθε να τον αλλάξει...
Χωρίς καν να αντιληφθεί
πώς γίνεται τέτοια αλλαγή
είδε τον κόσμο γύρω του
να τού μιλάει με το "εσείς"
να τού χαμογελά ανόητα
ξεμακραίνοντας να κοιτά
το χρώμα τών μαλλιών του
Γυναίκες δίπλα του ώριμες
μαζευόταν ένα τσούρμο
το μουστάκι του, τα φρύδια του
α λα Κλαρκ Γκέημπλ
τα σκούρηνε με φούμο
Κατάφερνε έτσι καθημερινά
να παραμένει ο ίδιος,
σ' έναν κόσμο που απλά
δεν ζητούσε από κείνον
τίποτε πια, μονάχα να φορά
τη μαγική μπογιά
το κορακί του φούμο

Ο βρωμύλος Φρανκίνο

Ο Φρανκίνο, το σιχαμένο παιδί τών λουλουδιών που βρωμάει και ζέχνει. Γοητεύει την υστερικιά Silvani και "στέλνει" τον δύστυχο Fantozzi.
Η έμπνευση; Είναι στο 1.21

Καλά μού λέγανε...

Αφού υποτιμήσαμε τη Χ.Α., ήταν επόμενο να (ξανα)δούμε εικόνες όπως αυτές...

Δημοκρατία τής Χαϊδάρης

Η Αριστερά στην Ελλάδα είναι συμπαθής και αστεία...Κατ' αρχή όποιος θέλει αυτοχαρακτηρίζεται Αριστερά. Από το σημείο αυτό οικειοποιείται όλους τους απελευθερωτικούς αγώνες (από τους Γερμανούς, από τους Ιταλούς και Άγγλους, τη χούντα έως και αυτούς εναντίον τών Περσών).

Δεύτερο βήμα: η εξαργύρωση αυτής τής ... μοναδικής αυτοθυσίας. Όλοι πιστεύουν ότι δικαιούνται περισσότερα έναντι τών άλλων (δημαρχιλίκι, βουλευτιλίκι και άλλα αξιώματα).

Επόμενο βήμα: οικειοποίηση προσώπων και συμβόλων παγκοσμίως (Τσε, Μάο). Τώρα η σχέση μεταξύ Τσε και ενός Δημοτικού συμβούλου τής Άρτας λ.χ. είναι συζητήσιμη (όπως "είμαι Ολυμπιακός" και "είμαι ο Ολυμπιακός" και "μού αρέσει το κόκκινο").

Ο Αριστερός απεχθάνεται την αστυνομία αλλά στην ανάγκη καλεί την αστυνομία να τον προστατέψει από τις ίδιες του τις επιλογές (μετανάστες, νεαροί που τα σπάνε, αναρχοαυτόνομοι και υπόλοιποι εξεγερμένοι). Αυτά και άλλα ... που, ίσως, μπορείς να τα αναπτύξεις  κι άλλο.

Μετά έρχονται οι αριστεροί φόβοι. Αυτοί οι παραβατικοί, οι ναζιστές εναντίον τών οποίων πολεμήσαμε (πότε;), βρήκαν τώρα άλλα τερτίπια: πιστεύουν πως καταλύεται η δημοκρατία και παρακινούμενοι από το άρθρο 120 μάς κοπανάνε. Κι εμείς όμως, με βάση το ίδιο άρθρο, πιστεύουμε πως εκείνοι καταλύουν το δημοκρατικό πολίτευμα και θα τους κοπανήσουμε.

Μού λέει, σήμερα, ο φίλος μου ο Δημήτρης (πολύχρονος): "Έτσι έγινε και στη Γερμανία... άρχισαν τέτοιες φασιστικές συμπεριφορές και φτάσαμε στον Χίτλερ!" - Μορφωμένος άνθρωπος...Φτού σου ρε Δημήτρη, ξέρεις τι έπαθα;

Μπήκα σε ένα ντελίριο με τη "δημοκρατία τής Χαϊδάρης", είδα την Ελλάδα να γιγαντώνεται απειλητικά, να εξελίσσεται σε Ευρωπαϊκή υπερδύναμη, υπό την ηγεμονία ενός πανίσχυρου φύρερ και τελικά να προχωρεί σε ένα ματοκύλισμα, και πέντε-έξι ολοκαυτώματα, μισή ντουζίνα γενοκτονίες και ...ύστερα από πενήντα χρόνια μια Ευρώπη στα τέσσερα να παρακαλάει για οικονομική βοήθεια.

Δημητράκη ... μήπως κρύβεις ΕΣΥ μέσα ΣΟΥ έναν επίδοξο φύρερ;


Eικόνα από το ντελίριο στο οποίο "μπήκα". Σαλόν Κίττυ ...και στο Χαϊδάρι!

Συμπληγάδες ωριμότητας

Διαφορετικού είδους ζήταγα αγκαλιά
κι άλλων μπουτιών γύρω από τη μέση σφίξιμο...
Έτσι παράτησα της παιδούλας την αδυναμιά
το σκούρο δέρμα, διάλεξα, και τα σγουρά μαλλιά

Τόση δύναμη έβαλε η νέγρα στα πόδια της
που το πλευρό μου κει δεξιά πως έσπασε ένιωσα
Ήταν εκείνο το πλευρό το γυναικοπαραγωγό
από το οποίο γυναίκες κατά το δοκούν εγέννησα

Τώρα ας παραιτηθώ από αλλαγές αγκαλιών
ντροπή μου να φαίνεται πως λείπει ένα πλευρό μου
Η μαύρη δεν θέλει να με πονά, ευχαριστιέται πιο καλά
όταν τυλίγει τις γάμπες της σφιχτά
γύρω απ' το δυνατό (;) λαιμό μου

Μινουέττο

Τι μούτρα έχουμε κι εμείς
θέλουμε ο κάθε μας κριτής
να μας βρίσκει τέλειους...

Εεε μα τι έμπνευση κι αυτή
πώς τα σκέφτεσαι, ποιητή
είσαι ασύλληπτος!

Μα τι με πιάνει ξαφνικά
δεν νιώθω διόλου βολικά
από τα μπράβο σας

Εεε μα τι έμπνευση κι αυτή
πώς τα σκέφτεσαι, ποιητή
είσαι ασύλληπτος!

Όχι άλλα "άξιος" βρε παιδιά
σαν να μού τραβάτε τα βρακιά
αισθάνομαι

Πες μας τι θέλεις τελικά
μίλα και πιο ευγενικά
χωρίς εμάς δεν είσαι τίποτα

Σύμφωνοι τότε κύριοι
Όμως θερμά παρακαλώ
αφήστε με λίγο μοναχό
και το βρακί στη θέση του

Νιάτα (Δέρμα τού Φιδιού)

Τι ύπαρξη κι αυτή που ζούμε!... παράξενη και λίγο κωμική
σαν να πορευόμαστε μαζί όλοι χέρι με χέρι
θωρώντας με δέος πώς γηράσκει μόνο τών άλλων η μορφή
ενώ, καθείς τον εαυτό του, αγέραστο τον βλέπει

Αστεία καθρεφτών χρησιμοποιούν, αισθητική μοντέρνα,
όπως τα φίδια μερικοί αλλάζουν όλο τους το δέρμα
και το παλιό το παραχώνουν όπου λάχει, με βιάση μεγάλη
μην τυχόν και αντιγράψουν τη μέθοδό τους οι άλλοι

Ως έσχατος σε τούτη την πορεία, μάρτυς είμαι αυτής τής αγωνίας
τής σφοδρής επιθυμίας να μείνουν τα νιάτα μας εδώ, μαζί μας
Ανοησίες...σάμπως θα γίνει αυτή η παρέλαση, χαρούμενο καραβάνι;
Καμπούρηδες βλέπω, σκυθρωποί, ο ένας απ' τον άλλο ξεμακραίνει

Τώρα, ήρθε η νύχτα και πλανιόμαστε μονάχοι αλαφιασμένοι,
για να ζυγίσει τα νιάτα μας  πια, κανείς άλλος δεν μένει
Όποιος από δω επέρασε κανένα δεν άφησε σημάδι τού εαυτού του
Μόνο αλοιφές φτηνής αισθητικής και δέρμα,
δέρμα παντού, εκείνο το παλιό, αποξηραμένο
το ζαρωμένο "δέρμα τού φιδιού"

Κωμικά μιάς κηδείας

Πεθαίνοντας ενώ κάνεις yoga.
Η Ατάκα είναι τού Ποτσέττο:
3.25 "Ούτε μοιρολόγια, ούτε ψαλμωδίες...Πρέπει όμως να σάς προειδοποιήσω ότι μια τέτοια κηδεία καταλήγει να γίνει ένα θλιβερό γεγονός...".
Άλλες:
1.20 "Η Ματριόσκα, μια ρώσικη πατέντα, 8 σε 1, ιδανική για οικογενειακές τραγωδίες..."
1.25 "Φοβάμαι όμως πως έχει ήδη πωληθεί..."
2.22 "Κι εσείς επιστρέψτε μου το ...πτώμα."
5.53 "...Και ως στρογγυλεμένος νεκρός είναι επιρρεπής στο κύλισμα."

Ες Φιλίππους

Ένας τρελός

μα πόσο τρελός μπορεί  κείνος να ήταν και κατάλαβε αμέσως

πως ο νους μου δεν ξεκολλάει απ' τα ταξίδια

Κι εξόν απ' τα ταξίδια υπάρχει τίποτα άλλο;

Δεν είμαι όμως για να πετώ

θέλω να μένω πάνω στον πλανήτη, να με πηγαίνει το κύμα

κατάστρωμα, καμπίνα, ενδιάμεσα λιμάνια

απρόβλεπτες καθυστερήσεις

Έτσι, λοιπόν, μού λέει ο ταξιδομανής

το κρυφό του δρομολόγιο:

Εις Πάτρας μπαρκάροντας, στο Μπάρι αφικνούμαι

και από κει στην Νέα Πόλι

Από τη Νέα Πόλι, αποβραδίς μπαρκάρω,

το πρωί είμαι στην Τυνησία

Προς Νότο παίρνω κάποιο τρένο

Λα Γκουλέτ, Σους, Τοζέρ

Είδε που τον κοιτούσα σα να λέω:

"Μα πώς μπορεί ο άνθρωπος χωρίς άλλους ανθρώπους;"

Φίλε μου, λέει, μην φοβάσαι, δεν τους ξεχνώ αυτούς,

με εκείνους οψόμεθα Ες Φιλίππους

Μπράβο, Ντικ!

Σίγουρα ...η πατρίδα μας έπρεπε να είχε ευπρεπιστεί (ήδη από την εποχή τού σχεδίου Μάρσαλ) και να μην είναι μια μπανανία που επιτρέπει στους (κάποτε) μαθητές τού Ελληνορωμαϊκού πολιτισμού να φτύνουν πάνω μας ή να μας λένε μια καλή κουβέντα, όπως κάνουν στα σκυλάκια "Μπράβο, Ντικ!"

Σίγουρα επίσης, όταν "κλείσει" αυτή η ιδιόμορφη, άτυπη Κομμαντατούρρρ και πάνε στο καλό αυτοί που μάς νοικοκυρεύουν (μάς κάνουν δηλ. ό,τι κάνουν στις νοικοκυρές, βλ. καιαιαι...μπάπ!), τότε εκείνοι που εργάστηκαν στα κατώτερα επίπεδα, στην εφαρμογή τού εφιάλτη πάνω στον αδύναμο -και γνωρίζω μερικούς- θα έχουν τη μοίρα τού κοινού σφογγοκωλάριου.

Μόνο

Όχι και να διώξουμε όλους τους τεμπέληδες τού Δημοσίου! Υπερβάλλων ζήλος... Μόνο τών 15000 από αυτούς ζήτησαν το κεφάλι οι ξένοι.

Alexanderplatz (Milva)

Τι "τίποτ' άλλο"; Όλα τα κάνουν!

Συγγραφείειεις!

Όλοι προοδευτικοί, ελευθεριάζοντες, αχαλίνωτοι ...δεν κάνουν τίιποτ' άλλο από το να υπερασπίζονται οποιαδήποτε μειονότητα μπορεί να φανταστεί ο νους σου...Τα δέντρα, τα ψάρια, τα  κουφά χάμστερ, τους ξένους, τις παλιές ραπτομηχανές τύπου SINGER, τα νεοκλασικά, τα πολυκλαδικά, τα ομοφυλοφιλικά, την αρχαία ορθογραφία (αν και δεν την κατέχουν), τις φτωχές τάξεις τών τοξικομανών, την αρχαία ιστορία, τον Πακιστανό που τους καθαρίζει τα τζάμια τής LEXUS. Όλοι γευσιγνώστες, τρώνε το καταπέτασμα, η γεωγραφία γι' αυτούς είναι στην κουζίνα, τα προσούτα τους και τα  φουα-γκρα τους, τα ταβερνεία, τα αλκοόλ τους και τα χασίσια τους, τα βιάγκρα τους και τα περιστασιακά στριπτιτζάδικά τους, τα ιδρωμένα μάγουλά τους, πουρμπουάρ πεταμένα, πέτα μου κι εμένα ένα ("κ' εμένα που σε ξέρω τόσο λίγο"), αγκαλιάζουν τα νέα κινήματα, αγκαλιάζουν τα παιδάκια, πηδάνε δω πηδάνε κει, χωρίς καμία ηδονή, το παίζουν και μοναχικοί, τσακώνονται για το δικαίωμα που έχει να χέεεζει στο πεζοδρόμιο το σκυλί, θα σου το ξεριζώσω το μαλλί, αν κι είμαι αντιεξουσιαστής, τράβα φώναξε την ΕΛΑΣ αμέσως για να ρθεί.

Ο ποντικός τού άλλου

Ξυπνάει ο άλλος μου εαυτός... Αν έχω κι άλλον εαυτό; Εννοείται! Και συνυπάρχουμε βέβαια, είμαστε σιαμαίοι. Σιαμαίοι αλλά όχι δίδυμοι. Αααα διαφέρουμε πολύ. Καμία σχέση: ο ένας από μας είναι άνθρωπος κι ο άλλος ποντίκι. Κι όμως...ζούμε μαζί, ένα ποντίκι κολλημένο (από την ράχη του) στη μασχάλη ενός άντρα.

Τα λέω όλα τούτα γιατί κυκλοφορεί λίγο σαν παροιμιώδης έκφραση, σαν μεταφορά η ρήση "άνθρωποι και ποντίκια". Δεν γνώρισαν όλοι εκείνη τη σκοτεινή εποχή όπου άνθρωποι και ποντίκια αναγκάστηκαν, για διακόσια περίπου χρόνια, να συμβιώσουν...Μιλάμε για μια πολύ στενή συμβίωση, σε μια έκταση 2 τετραγ. χιλιομέτρων, σαν το Μονακό ή το Ελληνικό, ας πούμε.

Ήταν τόσο στενή η συγκατοίκηση... και εννοείται ότι προς το τέλος της έγινε ανυπόφορη. Ακόμη κι αν συνήθιζες το περπάτημα τού ποντικού πάνω στα πόδια σου ή το δικό σου περπάτημα ξυπόλυτος πάνω σε στοίβα από ζωντανούς αρουραίους, οι υγειονομικές συνθήκες που είχαν διαμορφωθεί από τα δαγκώματα ένθεν κι ένθεν, γέννησαν τους μικροοργανισμούς με το γενετικό υλικό που έκανε εφικτή την δημιουργία ανθρώπων με ένα ή και παραπάνω ποντίκια συνδεδεμένα πάνω τους.

Απ' ευθείας απόγονος ων κι εγώ αυτού τού είδους συνέχισα τη δυναστεία αυτή που δέχεται απάνω της τον ποντικό, σε μια κοινή μοίρα, σε ένα σώμα και δυο ξέχωρες ψυχές που κάνουν πιο σοφές η μια την άλλη. Μα και οι άνθρωποι τού είδους μου γίνανε πιο ειρηνικοί αλλά και λίγο απόμακροι μεταξύ τους, πιο συγκαταβατικοί, αποφασισμένοι σε μια πορεία προς το Γολγοθά, φορτωμένοι καθένας τον ... ποντικό του. Υπάρχει σεβασμός! Ποιος θα χάιδευε ποτέ ή ποιος θα ποδοπάταγε τον ποντικό τού άλλου; Για την αξιοπρέπεια... αυτή δεν βοηθούσε: μού την είχαν χιλιοποδοπατήσει.

Τώρα έχω φύλακα...Σαν κινδυνεύω, "ξυπνάει ο άλλος μου εαυτός".

Έλεγε το μπρελόκ

Μαϊμού (Μαϊμουτσέλλο):
Θυμούνται τώωωρα το μπλόκο κάτω στην Κοκκινιά
και λένε ομοθυμαδόν οι Νικαιώτες:
"Πού καταντήσαμε ρε παιδιάαα...
Σιγά μην γίνουμε -εμείς!- τών Γερμανών κοκότες!"

Κλαίουσα Ιτιά από την Κοκκινιά:
Τόσο καιρό θα είναι αλήθεια δύσκολο υπομονή να κάνουν κι αβάσταχτο να στερηθούν τον Γερμανό που έφερνε τη BMW στο πιάτο. Όμως, από τα μέρη τους η μαγκιά ποτέ δε λείπει
Βλέπεις κρατούν ακόμα το μπρελόκ που γράφει :"Είμαι BMW gamato" και το κλειδί του λειπει.

Μάντης:
Θα έρθουν πάλι οι Γερμανοί στη Νίκαια με τ' αυτοκίνητά τους. Νέα μοντέλα ...Πόρσε Λουτβάφε 3.15, Μερτσέντες Νταχάου Κομπρεσσέρ, Φολκσεβάγκεν Τούβλο Τούρμπο 1800. Κάποιο θα πάρεις και εσύ, γιατί όχι;... Ευρωπαίος είσαι, που να πάρει!

Βαρύτονος: Να πάρειειεΙ ...Να πάρει μια Φερράριιι!
Τενόρος: Θα πάρω ό,τι θέλω γω... Πιο γερό το Γερμανικό. Πιο γερό, πιο γερό!
Σοπράνο: Μην ξεχνάς την Έξοδο τού λαού σου, τον Ιορ δάνειο ποταμόοο...

Τενόρος: Έτοιμος κι ώριμος είμαι πιά, ξέρω πού θα βάλω τα κλειδιά!

Βαρύτονος: Πούου...πούου, πού;

Τενόρος: Χα χα, πορνόγερε! Όχι εκεί που εννοείς, όχι εκεί που ξέρεις
ούτε σε κάποιο τής Μερτσέντες μπρελόοοκ/
Έχω κιόλας έτοιμη μια αρμαθιά όπου θα βάζω τα κλειδιά/
Γράφει απάνω: Σ' αγαπάω/Δε σε ξεχνάω, Κοκκινιάαα!

Ψυγείο Αμερικάνικο

Στο 9,5 εβδομάδες ένα λιοντάρι τής Γουώλ Στρητ, με αθλητικό κορρρμί, μπλέκει με ελευθεριάζουσα ξανθιά και τής αλλάζει τα φώτα, αλώνοντας το ψυγείο και καταναλώνοντας ό,τι λαχανικό κι ό,τι παγάκι υπήρχε εκεί μέσα.

Οι ομοιότητες τών δυο λιονταριών εκτίθενται κάτωθι:
 

Η ξανθιά:

Τα υπόλοιπα και ...ανιαρά που διημοίφθησαν είναι γνωστά και -σήμερα πια- ξεπερασμένα.


Εγώ παρακολουθώ όλα αυτά σκεφτικός αλλά όχι κι απαισιόδοξος!

CTHN MEΘΟΡΙΟ

Εικοσιτετράωρα κοινής ησυχίας

Μετά την τόση αλληλογραφία μας, ύστερα από τα τόοοσα σου γράμματα (με τα τόοοσα σου ορθογραφικά λάθη), είπα πως εσύ ήσουν ο άνθρωπος που θέλω να κατακτήσω. Τον τελευταίο μήνα σε βομβάρδισα με αγωνιώδεις επιστολές που κατέληγαν στην ίδια ερωτικο/ϋπαρξιακο/αρλεκινική ερώτηση:

"Αδελφή ψυχή μου ...πώς θα σε γνωρίσω ανάμεσα σε τόσο κόσμο;
Είναι μια τόσο ανήσυχη μάζα το πλήθος τών ανθρώπων
που όλοι μοιάζουμε μεταξύ μας, ο ένας με τον άλλον
η μια με την άλλην
και σαν τη λάβα κατεβαίνουμε,
σαν υποτονική εκσπερμάτωση
έτσι κυλάμε...κυλάμε
χωρίς εκτίναξη πορευόμαστε
μέσα σε εικοσιτετράωρα ολόκληρα κοινής ησυχίας

Πες μου ...πώς θα σε γνωρίσω;"

Εσύ, φαντασμένη, μού απάντησες πως είναι αδύνατον να αστοχήσω. Κάτι, μού είπες, έχεις που ξεχωριστή σε κάνει μέσα σ' αυτό το πλήθος. Δεν θυμάμαι τώρα τι ήταν αυτό ... ένα κόκκινο φουστάνι, ένα μωβ κασκόλ. Εγώ δεν "τσίμπησα" και φαντάστηκα πως θα έχεις κανένα υφάκι συγγραφέως, κάτι ανάμεσα σε Jane Austen κι Emily Bronte'...

Η ίδια ιστορία επαναλήφθηκε καμιά εικοσαριά φορές. Μέσα στο πλήθος πάντα έβρισκα καμιά Bronte', καμιά Austen που όταν ερχόταν η στιγμή ομολογούσε πως είχα κάνει λάθος ...δεν ήταν καμία από αυτές εκείνη που μαζί μου αλληλογραφούσε. Εγώ λέει επέμενα (άκουσον, άκουσον) πως αναγνώριζα σ' εκείνες την αδελφή ψυχή κι εκείνες ...γιατί να με απογοητεύσουν;!

Εγώ πάντως δεν το βάζω κάτω. Ξέρω πως θα σε βρώ. Όμως τώρα δεν πάω καρφωτός στα μπαρ τών διανοούμενων, στα βιβλιοπωλεία ούτε και στα ΙΚΕΑ. Σ' ένα καφάσι τής λαϊκής, κάθομαι και χαζεύω τις νοικοκυρές που διαλέγουνε καρότα.

Τελευταίο γέλιο

Ελ Πάζο: οπτικοποιεί το "Θρύλοι τού Καντέρμπουρι". Ο Νινέττο Ντάβολι στο τελευταίο γέλιο τού χαρακτήρα τού Τσώσερ.

Ο Έρωτας στα Χρόνια τής Ένδειας

Καρέκλες κομματικές χωρίς αντοχή στα δύσκολα


- Οι ελπίδες μας τέλειωσαν, τετέλεσται. Ψου...ψου...

- Μα ποιός διάολος ψιθυρίζει, ποιος σπέρνει αυτές τις φήμες; Οι ελπίδες μας, λέγανε, ήταν δυνατές..."πεθαίνουν τελευταίες", βασιστείτε πάνω τους. Τι διάολο ...δεν είχαμε προσέξει πως βαρύναμε, παχύναμε και γίναμε μπουχέσες. Πήγαμε οι αναίσθητοι, με άτι την ελπίδα και ...πάει το άτι. Το καβαλήσαμε και ψόφησε. Οι πράξεις αυταπάρνησης όλο και λιγοστεύουν. Η προστασία που μας έμεινε είναι ο κ. Δένδιας.

- Έχουμε τα όνειρα... "Τα όνειρά μου είναι δικά μου". Τι ονειρεύεσαι συνήθως;

- Δεν κοιμάμαι!

- Χα χα! Την πάτησες, Ρεν!

- Χάνω τη βασίλισσά μου;;; Εγώ ο Ξεκόλλης;!

- Ξεκόλλη, Ρεν!

- Πόσους πόντους "πάει" η Βασίλισσα; Εφτά;

- Οχτώ, Στουρνάριιι!

- Θα τη θυσιάσω, το λοιπόν!

- Θυσία τής Βασίλισσας! Χμμμ...Βλέπω και μια άλλη πράξη αυταπάρνησης: Ο κ. Βενιζέλος προσφέρθηκε, αν πρόκειται να βοηθήσει έτσι (επικοινωνιακά και ψυχολογικά) τον πρωθυπουργό, να παραστεί κι αυτός στο δείπνο με την Καγκελάριο. Να λοιπόν που θα ρίξει το βάρος του στην κοινή προσπάθεια κι όχι στη κομματική καρέκλα.

- Χαρά η καρέκλα ...χι χι ...

- Πρόσεχε το παιγνίδι... Σαχ και Ματ.

- Τι κακομοιριά, ρε πούcτη!!!  (9/10/12)

Μαλώνοντας τη Μαργαρίτα

Όχι, Μαργαρίτα ...θυμάμαι καλά. Δεν είχες παίξει σωστά το ρόλο τής ζητιάνας, δεν παίζεται έτσι. Πρέπει στα μάτια σου να έχεις περισσότερο οργή και δίψα για εκδίκηση παρά αδυναμία και κακομοιριά, όταν διαλέξεις αυτό το ρόλο. Ούτε τα χέρια να έχεις το ένα μέσα στ' άλλο. Όταν τάχα με ζητιάνευες έπρεπε να με αρπάξεις από το μανίκι, να μού γρατζουνίσεις το χέρι ίσως. Ή πάλι να βρίσεις όλους αυτούς που είναι σαν εμένα ... όλοι ίδιοι!

Όχι, Μαργαρίτα. Τα κοπλιμέντα γίνονται στην αρχή. Στην αρχή λένε τα "πόσο όμορφος είσαι!" και τα "πόσο ζεστός μού φαίνεσαι!". Στην αρχή, τότε τουλάχιστον πιάνουν τόπο. Εσύ διάλεξες να αρχίσεις να τα λες όταν, σιγά σιγά, μέρα τη μέρα, είχες πια χάσει (και διαρκώς έχανες ακόμη) ένα μεγάλο μέρος από τον εαυτό σου. Υποθέτω, δηλαδή. Ε, ξέρω γω; Πάντως δεν μίλαγες ...δεν με έβλεπες...

Μαργαρίτα, άκουσέ με. Έπρεπε στα πιο όμορφα λόγια που σού έλεγα να δείχνεις πως δεν σ' ενδιαφέρει αυτό το σκάκι τού ερωτικού διαλόγου. "Κι εγώ σε αγαπώ", λέει... Τι σαχλή απάντηση στα ερωτόλογά μου!... Τι πιο ρομαντικό από το να μού πάρεις από τα χέρια το τσιγάρο κι ύστερα από δυο ρουφιξιές "σού κάνει κακό, φίλα εμένα τώρα!...". Τώρα, κουβέντα να γίνεται... έτσι κι αλλιώς το έκοψα το τσιγάρο... εντελώς.

Πόσα λάθη έκανες... Από καλοσύνη, σχεδόν πάντα... δε λέω. Είχες καλές προθέσεις πάντοτε αλλά βλέπεις πρέπει να μετράς το ότι τα πράγματα μπορεί να έρθουν κι αλλιώς από ό,τι τα υπολογίζεις. Πόσα έδωσες εδώ, πόσα έδωσες εκεί. Ξέμενες πάντα από δυνάμεις, σαν το σκυλί που αναπνέει με τη γλώσσα έξω από το στόμα. Φεύγουν όλα μετά ...το τόπι κυλάει στην κατηφόρα, η γάτα σκαρφαλώνει στο δέντρο. Ο άντρας σου κάνει μια κοιλιά... να, τόσο μεγάλη.

Μέσα σ' αυτά Μαργαρίτα, σε όλα αυτά τα λάθη, θέλω να πω πως το χειρότερο είναι που ήρθες να ζητιανέψεις από μένα αυτά που η ζωή δεν δίνει το ίδιο απλόχερα σε όλες τις ηλικίες. Έχω περάσει από όλες τις ηλικίες δυο-τρεις φορές και περισσότερο με διασκέδαζε να λέω "δεν πρέπει εκείνο, δεν πρέπει το άλλο, κάνε αυτό". Ίσως σού αρέσει κι εσένα, μα μη ... μη. Μην το κάνεις κι εσύ ... τα πράγματα αλλάζουν.

Ζητιάνους δεν έχει πλέον πραγματικούς. Μερικοί που απομείναν δεν είναι παρά μόνο μέτριοι ηθοποιοί.

Τόοοσο δυνατή!

Μα ποιος την καταλύει αυτή τη δημοκρατία;

Όχι, δεν είναι ερώτηση τού τύπου "και ποιος την ...καταλύει αυτήν, μωρέ;;;"

Κατ' αρχήν μάς είχαν πει πως είναι τόοοσο δυνατή ώστε να μην κινδυνεύει από κανέναν!
(Ήταν τότε που κάτι ...παιδαρέλια τα είχαν κάνει λαμπόγυαλο - λέξεις κλειδιά: αλέξης, κούγιας, ασπροκόπης παυλόπουλος).

Μετά, λίγο οι σφαλιάρες από δύση & ανατολή (πόσο πάει το φιλί?), λίγο η πείνα που έπεσε... Σιδηροπενία > Αναιμία > Ατονία > Ζαλάδες...

-Παιδιά, με το μαλακό ...η Δημοκρατία ζαλίζεται. Κάντε λίγο ησυχία γιατί δε νιώθει καλά!

-Να γίνουμε Αργεντινή, τότε, ωρέ...Ίσα ωρέ, κατεβάζω τους διακόπτες παντού. Σκοτάδι-νύχτα θα πέσει!

-Kale... tender is the night!

-Ρε Φωτό, άσε το ρεύμα ήσυχο. Μπορεί να χρειαστεί Εντατική η Δημοκρατία, αν φάει καμιά σφαλιάρα από τη Χρυσή...

-Ναζιστές δε μας φοβίζουν... Να βγουν στην παρανομία! Δεν δικαιούνται να ...

-Άσε ρε φίλε, άμα το σκεφτείς μπορούν κι αυτοί να επικαλεστούν το 114. Το 114 είναι και για δεξιά και για αριστερά. Τι το πέρασες; ζευγάρι παπούτσια με δυο όμοια αριστερά; Πώς είναι αυτά τα νούμερα...184, 154 ...

-Παιδιά ησυχία... η Δημοκρατία δεν είναι στα πολύ καλά της. Ησυχίααα!

-Οι καλύτεροι είμαστε!!!!!!!!!!!!!

Ολιγαρχία

Θα μπορούσε λοιπόν να είναι Ολιγαρχία, εκείνο το πολίτευμα στο οποίο κάνουν κουμάντο οι ολίγοι, οι λίγοι που λέμε (λέμε: αυτός είναι ανεπαρκής, είναι λίγος).

Οι "λίγοι", οι ανεπαρκείς δηλαδή θα έκαναν κουμάντο. Αυτοί που διαθέτουν μόλις λίγα προσόντα παραπάνω από τον άχρηστο, εκείνον που και να μην υπήρχε δεν θα το παρατηρούσε κανείς. 

Οι "λίγοι" άρχοντες -φυσικό είναι- δεν είναι σε θέση να διεκπεραιώσουν τις συλλογικές/θεσμικές  υποχρεώσεις τους κι έτσι αφήνουν ένα κενό σχεδόν σε όλα τα ζητήματα.

Δεν είναι δικαιολογία αν πούμε πως ο κόσμος, όταν νιώθει πως η μοίρα του είναι σε χέρια "λίγων", καταλαμβάνεται από άγχος και στενοχώρια. Αίσθημα ανημπόριας και καθήλωσης, πανικός σκορπίζεται μέσα σε αυτό το καθεστώς ολίγων (ανικάνων).

Εκείνοι που δεν μπορούν να αναπνεύσουν τον ζαλιστικό αέρα τής μεγαλομανίας (και δεν μπορούν να βρουν μια έτοιμη και συνήθως παραληρητική απάντηση από τις τόοοσες που διοχετεύουν τα παρακλάδια τού ίδιου τού συστήματος), φέρονται πρώτα δυσφορικά, αρνητικά και στο τέλος υποκύπτουν.

Τότε αρχίζει ο πραγματικός πόλεμος. Πόλεμος χωρίς συναίσθηση τού γιατί πολεμάω αλλά σαν επιλογή έσχατη. Τι άλλο μπορεί να κάνει κάποιος με δυο άδεια χέρια; Ακόμα και για να αυτοκαταστραφεί χρειάζεται ένα σκοινί, τέχνη στον κόμπο, σαπούνι, σκαμνί κ.λπ.

Γάμος με ισχύ 999 χρόνια

E' un facile vangelooo...

Βαρετόν δείπνον Αρχαγγέλων

Θυμάμαι τη θεία μου που τραγουδούσε συχνά πυκνά:

Σ' αγαπώ, πολύ μού αρέσεις
γιατί είσαι από άλλο αστέρι
είσαι από κει που ο Ήλιος κι η Σελήνη
δεν είναι ρουτίνα καθημερινή
μήτε γεωμετρία τού κόσμου
μα τών ανθρώπων είναι η καλοσύνη
κι η καλοσύνη είσαι συ, εμπρός μου!

Η θεία μου, ας την πούμε θεία Χ, μεταξύ τών άλλων μεγαλομανιών της, ηρέσκετο να λέει πως όλοι τη θεωρούσαν μεγάλη και σπουδαία μαγείρισσα με εντυπωσιακάς επιδόσεις ακόμα και εις την μαγειρίτσαν.  Τόνιζε βέβαια πως δεν ήταν έτσι τα πράγματα και πως όλες αυτές οι κολακείες την άφηναν αδιάφορον, τελείως αδιάφορον.

Κατάφερνε να δείξει όντως αδιάφορος εκτός από τις φορές που τρία, τέσσερα άτομα άρχιζαν να την πιέζουν με τα "μπράβο" τους οπότε εκείνη παρεδίδετο στας συνήθεις οπτικοακουστικάς, οσφρητικάς,  ψευδαισθήσεις της, μυστικιστικού χαρακτήρος διανθισμένας με στοιχεία κοσμογονίας: Οι άγγελοι, ας αφήσουμε τας μετριοφροσύνας ... οι Αρχάγγελοι Μιχαήλ και Γαβριήλ κατέβαιναν ενδεδυμένοι με σμόκιν δεξιώσεων καθώς και μωρουδιακάς σαλιάρας (ουρανίου ραφής και προελεύσεως) ίνα συμφάγουν από το φαγητόν της. Οι κάλυκες στο μακρύ της τραπέζι ήσαν πανέτοιμοι να γεμίσουν οίνον εκλεκτόν.

Ματαίως προσπαθούσε η θεία Χ να αλλοιώσει τας φαντασιώσεις της...συγκεκριμένως να φαντασθεί, αντί τού Μιχαήλ ή τού Γαβριήλ, εκείνον δια τον οποίον τραγουδούσε το ανωτέρω ταπεινόν ασματίδιον το οποίον επαναλάμβανεν εις το ρεφρέν του περί τας είκοσι φοράς εκείνο το "η καλοσύνη είσαι συ, εμπρός μου!" (x20).

Λέγουν πως υπάρχει όνειρον μέσα στο όνειρον, ποίημα μέσα στο ποίημα, φιλμ μέσα στο φιλμ... ακόμα και αιδοίον εντός αιδοίου (πώς γίνεται τώρα το τελευταίον, τρέχα γύρευε ...). Γεγονός ήτο πως η θεία διαπίστωσε λίαν συντόμως πως "ψευδαίσθησις εντός τής ψευδαισθήσεως" δεν υπάρχει. Αυτή ήταν η ...βαρετή παρέα της: ο Μιχαήλ, ο Γαβριήλ και άλλα, μικρά αγγελούδια τής προσκολλήσως, ούτως ειπείν "μαρίδα ούράνιος".

Τούς αναθεμάτιζε όλους τότε η θεία, μονολογώντας, συνήθως, τηλεφωνικώς, νευρίαζε και τελικώς -από την σωματοποίησιν τού άγχους της- εξέρναγεν ολούθε εις την κουζίνα, κυρίως εις την χύτραν, γεγονός που επέσυρεν την μήνιν τών καλεσμένων της και τας αποδοκιμασίας τού τύπου:

- Αχ μωρέ, χρυσοχέρα είσαι ... μα τούτην την φορά δεν το επέτυχες το γεύμα. Σάμπως πολύ αλατισμένον μού εφάνη, με το συμπάθιο!