Άπραγες μέρες

Μου έλεγαν για ένα γέρο: έφυγε αφήνοντας πίσω του ένα μισοτελειωμένο βιβλίο που είχε αρχίσει να γράφει.

Μου είχαν πει για ένα ναύτη που στα μισά τού ταξιδιού συνάντησε το πικρό τέλος του πριν γνωρίσει άλλους κόσμους.

Άκουγα για όλους αυτούς που η ζωή τους δεν φτάνει για να προλάβουν όσα σπουδαία έχουν σχεδιάσει.

Είναι τσιγγούνα η ζωή μ' όποιον ζητά λίγο χρόνο ακόμη ενώ ανοιχτόχερα δίνει μέρες σ' όποιον άπραγος μένει.

Δεν κατάλαβα τη ζωή κι απόφαση δεν μπόρεσα να πάρω. Καλά είναι τα μεγάλα τα σχέδια μα προτιμώ, μου φαίνεται, τις στείρες άπραγες μέρες.

Χωρίς μπόνους

Άλλο μεγάλο πρόβλημα! Άστα να πάνε...Στην μεταβατική κυβέρνηση συμμετέχουν και στελέχη τού Λ.Α.Ο.Σ.!

Μείζον πρόβλημα, λέει, τι θα γίνουμε τώρα που έγιναν υπουργοί οι φασίστες; Έφτασαν σε κυβερνητικά πόστα οι ρατσιστές, έχουμε υπουργούς υπερδεξιούς! Σχεδόν μας κυβερνούν οι ακροδεξιοί κι όπου να 'ναι θα καταλύσουν το σύνταγμα. Οι ΕΠΕΝίτες, λέει, αυτοί που δεν έχουν στην ούγια τη σφραγίδα "Προοδευτικός", "Αριστερός", "Γενιά τού Πολυτεχνείου".

Κατά βάθος απορρίπτονται άνθρωποι επειδή δεν είχαν Αριστερό παρελθόν, όπως παλιότερα απορρίπτονταν άλλοι επειδή δεν είχαν Δεξιό κι Εθνικόφρον παρελθόν. Τώρα λοιπόν κινδυνεύουν όλα τα κεκτημένα δικαιώματα από τη Μεταπολίτευση και μετά: Έρχεται η κατάργηση τού πολιτικού γάμου, η κατάργηση τής ισότητας τών δυο φύλων, η κατάργηση τού δικαιώματος να πολιτεύεται κι ο εγγονός ακόμα τού Αγωνιστή τής Εθνικής Αντίστασης, όντας σίγουρος πως θα εκλεγεί ο άνθρωπος!

Θα πρέπει κι αυτός να επιχειρηματολογήσει, να τρέξει, να πείσει κόσμο πως υπερέχει έναντι τού Υπερδεξιού αντίπαλου υποψηφίου; Ε γαμώ το...Μέχρι χτες ακόμα την είχαμε σίγουρη την εκλογή, η υπεροχή ήταν εξασφαλισμένη για τον γόνο τού (κατά δήλωσή του) Αριστερούκλα. Τώρα άντε να ξεκινάμε από την αφετηρία όλοι μαζί, χωρίς μπόνους. Χωρίς μπόνους για τους γόνους. Πρώτα, ξεκίναγε ο αριστερός ταυτόχρονα με τον υπερδεξιό. Ταυτόχρονα αλλά λίγα μέτρα πιο μπροστά...

Σοφιστείες

Σκεφτόμουν...Να το πιάσουμε από την αρχή. Εν αρχή ήν ο Λόγος, η Σκέψη. Ως γνωστόν, μόλις κάποιος αρχίζει να σκέφτεται, να 'σου και η Ομιλία, να ΄σου κι ο Διάλογος. Θέλει να τα πει ο άνθρωπος. Τι είναι όμως ο Διάλογος; Δυο παράλληλοι μονόλογοι; μια συζήτηση; μια κουβέντα που "σηκώνει τσιγάρο";


Όχι, Διάλογος είναι ο αντίλογος κι ο καλός διάλογος πρέπει να έχει νικητή και ηττημένο. Ξεκάθαρο πρέπει να είναι το αποτέλεσμα τού Διαλόγου. Ή μήπως πραγματικός διάλογος είναι η αντιπαράθεση φράσεων που επιτρέπεται να λέγονται με φράσεις που δεν επιτρέπεται να λέγονται;


Αν λέγονται μόνο όσα επιτρέπεται να λέγονται, τότε είναι άδικο. Αν, πάλι, όλα είναι επιτρεπτό να λέγονται, τότε δεν έχει νόημα να λέγονται. Μπερδεύτηκα...


Σκέφτομαι το Χριστιανισμό (άσχετα) - κοίτα πως σμπαραλιάστηκε η θρησκεία τών φτωχών μόλις την ασπάστηκαν κι οι πλούσιοι. Κοίτα τον Τσε, τους Μπητλς, τη Σεξουαλική επανάσταση, το ποδόσφαιρο, το χοτ ντογκ...Ειδικά το τελευταίο είναι κακέκτυπο τού αυθεντικού.

Igor

Made in ...

Αυτό που δε συγχώρησα ποτέ στους γονείς μου είναι ότι μ' έφτιαξαν με τ' αχαμνά τους.  

Ένα Εγώ που παχαίνει

"Τι αχόρταγο ον!", θα αναφωνήσεις γνωρίζοντάς τον. Αχόρταγο όσον αφορά τις φιλοφρονήσεις και τα μπράβο. Ακόμα και τα πιο χοντροκομμένα κοπλιμέντα γίνονται τροφή γι' αυτόν. Κι όπως ο άνθρωπος δε ζει χωρίς τροφή, έτσι το ον αυτό -εκτός από ψωμί- δε ζει χωρίς φιλοφρονήσεις. Τα χειροκροτήματα, τα μπράβο γίνονται σαν το φαγητό κι αυτά. Κάποτε πεινά πιο πολύ, κάποτε λιγότερο, θα έρθει όμως η στιγμή που πρέπει να τραφεί. Αλλιώς το πιάνει κάτι σαν ...υπογλυκαιμία, σαν στερητικό σύνδρομο. Αργά ή γρήγορα θα αισθάνεται για τα "μπράβο" όπως και για το φαγητό: "Φάε το, δεν το πετάνε το φα'ί'..." ή "Πάρε το και φύλαξέ το, δεν πεινάς τώρα. Θα το φας αύριο" ή "Τώρα τρώγεται αυτό, ύστερα χάνει τη γεύση". Αποτέλεσμα: ένα Εγώ που παχαίνει, παχαίνει, γίνεται δυσκίνητο, πλαδαρό κι εξαρτημένο.

Εμ, μετά, το ον αυτό αποκτά σιγά σιγά (στο θέμα των επιβραβεύσεων) όλες τις κακές συνήθειες που έχουν καθιερωθεί για το φαγητό. Ανθυγιεινές ψευτοτροφές, φαγητό μέχρι σκασμού, μοναχοφαγοσύνη και ακρότητες. Υποφέρει όταν βλέπει άλλον να τρώει κάτι που θα μπορούσε να το φάει εκείνο. Αν γινόταν, θα άρπαζε τα "μπράβο" που πάνε σε κάποιον άλλον, για να τα "φάει" αυτό. Από το στόμα να του πάρει τη μπουκιά, δεν θα δίσταζε καθόλου. Δεν είναι σπάνιο να το ακούσεις να κλαίει σαν μωρό όταν το στομαχάκι αδειάζει.

Για υποβοήθηση στις λίγες αυτές αράδες: Tears on my pillow.

Πολύ μπανάλ

Ακούμπησα το κεφάλι μου στο μαξιλάρι, με τη δεξιά πλευρά - απόψε αυτή η πλευρά βαραίνει περισσότερο από την άλλη. Κι αυτό εξ αιτίας μιας σκέψης. Δυο ειδών άνθρωποι υπάρχουν, καθώς έλεγαν: "οι Αλτρουιστές κι οι Εγωιστές. Οι μεν ζουν για τους δε κι οι δε για τους εαυτούς τους". Αυτή η πάλη λογικά θα έληγε υπέρ των εγωιστών αφού οι αλτρουιστές θυσιάζονται για εκείνους. Άρα οι αλτρουιστές θα έπρεπε σιγά-σιγά να έχουν προ πολλού εξαφανιστεί ως είδος, να μη υπάρχει πια ούτε ένας. Αυτή η σειρά τών σκέψεων μαζί με μια αναδρομή στο βίο και την πολιτεία μου, ήταν αρκετές για να πεισθώ ότι κι εγώ δεν είμαι παρά ένας ακόμα εγωιστής. Τι βαρετό! Δεν είναι ούτε καν κάτι σπάνιο. Μπα...μπορεί όλα αυτά να ήταν παραμύθια. Μπορεί οι Αλτρουιστές να έζησαν μόνο στο μυαλό μας.

Μόνο οι Αλβανοί

Έτσι που γίναμε, σκεφτόταν ο φίλος, θα βγαίνουμε Σάββατο για έναν καφέ και τη Δευτέρα θα περιμένουμε πότε θα μας δοθεί η ευκαιρία να το δημοσιοποιήσουμε με ύφος μπλαζέ:
"Το Σάββατο πήγα για καφέ το απόγευμα".

Όχι όπως τώρα που για να "την ακούσουμε" θέλουμε καφέ στο Πασαλιμάνι (τις καθημερινές) ή στο Σούνιο (τις αργίες). Τριήμερο στο σπίτι; Αδιανόητο. "Πού θα πάτε το τριήμερο;". Με την πρώτη ευκαιρία ...έξοδος για το τριήμερο. Μετά, "κατσούφηδες" στην πόλη που είναι έτσι, είναι αλλιώς. Τσιμεντούπολη, σκέτος σκουπιδότοπος, χωρίς "πνεύμονες πρασίνου".

Ε, ο Έλληνας δεν "την ακούει" μόνο με έναν περίπατο στο πάρκο (γι' αυτό και δεν έχει πάρκα), με μια βόλτα το Σαβ/κο στο Λούνα Παρκ με τα παιδιά του. Φτωχομπινεδιάρικα πράγματα (μόνο οι Αλβανοί μένουν στην πόλη).

Μέρη για φαγητό; Ποτέ μέρη κοντά στο σπίτι! Για να μετράει σαν "έξοδος" πρέπει τουλάχιστον τα 2/3 τού χρόνου να καταναλώνονται στο "αυτουκίνητου" και το 1/3 εκεί που θα αράξουμε. Θα πρέπει να μείνει και λίγο φαγητό στο κάθε πιάτο κι ένα πιάτο ανέγγιχτο - Α! Ούτε που το αγγίξαμε αυτό...

Χόμπι; Τι χόμπι; Γραμματόσημα θα μαζεύουμε ή θα κάνουμε (καταντήσουμε) όπως παλιά που αγοράζαμε μια πετονιά και ψαρεύαμε στην κοντινότερη θάλασσα κι ας ήταν 100 μέτρα από το σπίτι; Δε θα πηγαίνουμε τώρα διακοπές είκοσι μέρες, να καθόμαστε με το λάπτοπ 10 ώρες την ημέρα; Στην πόλη μένουν μόνο οι Αλβανοί!

Πακέτο! Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιά, Πάσχα πέφτουνε Κυριακή φέτος. Κι η Καθαρή Δευτέρα πέφτει Κυριακή. Ναι, αλλά άμα "την κάνουμε" Παρασκευή; Συμπληρώνουμε τριήμερο στο Καϊμακτσαλάν. Και πιό νωρίς να φύγουμε. Μη μείνουμε εδώ Παρασκευή. Άδεια θα είναι η πόλη.

Θα είναι δω μόνο οι Αλβανοί...Τού τα έλεγα εγώ του φίλου μου αλλά μου έλεγε πως όλα αυτά είναι το φυσιολογικό στιλ ζωής. Α, ρε κακομοίρη, μυαλό δεν είχες.

Amor ti vieta...Fedora (Giordano). Έρως σου απαγορεύει. Και το αριστερό φρύδι πάντα πιο ψηλά από το δεξί.

Οδύσσεια

Έλειψα επί δυο ημέρες περιπλανώμενος σε σταθμούς τρένων, λιμάνια, αεροδρόμια. Είδα κόσμο πολύ να αναχωρεί από σταθμό για άλλο σταθμό κι από αεροδρόμιο για άλλο αεροδρόμιο κι από κάποιο λιμάνι για κάποιο νησί. Είχαν όλοι τους πολύ φορτωμένα προγράμματα με δρομολόγια τα οποία έπρεπε να καταγράψω. Ήταν απαραίτητο να καταγράψω και το λόγο για τον οποίο γινόταν κάθε ταξίδι. Πειράχτηκε το μυαλό μου τόσο πολύ από τα δρομολόγιά τους που ένιωσα κάτι σαν πανικό, όχι ακριβώς πανικό - ήταν ένα κάπως πιο στρογγυλεμένο συναίσθημα. Όλοι τους αναχωρούσαν για έναν κοινό προορισμό: κάποιο τόπο ανοήτων όπου, συγκρινόμενοι με τους ιθαγενείς, αυτοί θα εξασφάλιζαν την πολυπόθητη αίγλη. Μαζί τους πηγαινοερχόμουνα και εγώ αλλά τόπο επαρκώς ανοήτων δεν κατάφερα να βρω. 

Be Bop Deluxe

Αποβολές

Ήταν ακόμα καταβεβλημένος από τους απανωτούς εμέτους ο Δ., τότε όταν με είχε καλέσει. Είχε απευθυνθεί σε μένα για να μου εκμυστηρευτεί ορισμένα γεγονότα που ναι μεν τον έβαλαν σε υποψίες, αλλά δεν τολμούσε δε να αναφέρει ούτε στο γιατρό φίλο του που τον κούραρε όποτε χρειαζόταν. Θορυβήθηκε, λογικά, από το ότι οι έμετοι επαναλαμβάνονταν ανά δυο ή τρεις μέρες χωρίς να νιώθει κάποιο άλλο σύμπτωμα. Επίσης τον παραξένευε επειδή κάθε φορά έβγαζε από το στόμα μικρά μεταλλικά κομμάτια, πρασινωπά.

Όλα αυτά τα αντιπαρερχόταν ο Δ. Σε τελική ανάλυση η επιστήμη έχει τόσα να ανακαλύψει. Αυτό που τον τρόμαζε ήταν ότι, μετά την κάθε εξαγωγή, παρουσίαζε μια αλλαγή στην προσωπικότητά του. Αυτό τον έκανε να ντρέπεται και να φοβάται μήπως χάσει τους φίλους του. Οι τσακωμοί μαζί τους είχαν ήδη αρχίσει όταν, μετά μια "εξαγωγή", άρχισε ένα λογίδριο στο οποίο υποστήριζε πως η Δημοκρατία δεν είναι το ζητούμενο πολίτευμα και οι εκλογές ήταν μια άδικη, παράλογη διαδικασία. Έπειτα άρχισε να τα βάζει με τους λαθρομετανάστες που του φαίνονταν πολλοί για τη γειτονιά του και την Ελλάδα γενικότερα. Ύστερα έβαλε στο στόχαστρό του τη νοοτροπία τών φίλων του που μονοπωλούσαν την επαναστατικότητα πιστεύοντας πως κατέχουν τη σωστή στρατηγική ενώ οι άλλοι δεν ξέρουν τι τους γίνεται.

-Ούτε επανάσταση δεν θες πια, βρε Δ.;
-Θέλω αλλά όχι από αυτούς τους μαλ/κες που δεν ξέρουν τι θέλουν.

Φασίστα τον είπαν οι φίλοι του. Ρατσιστή τον είπαν. Καταθλιπτικό τον είπαν. Αλλαγμένο, αντιπαθή, μίζερο, ανίδεο...Μέχρι που τον απομόνωσαν καθιερώνοντας σαν επίσημη αφορμή το ότι "οι έμετοί του πιθανόν είναι κάποιο νόσημα που εκδηλώνεται με αλλαγές στην σκέψη". Βρήκαν και κάτι μελέτες για παρόμοια συμβάντα στη Λατινική Αμερική όπου μάλλον οι μύγες είχαν μολύνει πολύ κόσμο, όπως είχε καταγγείλει ο ...Τσάβες. Τον κρέμασαν στο FB και στο twitter, σαν απόδειξη πως υποβαλλόμαστε σε ψεκασμό, πλύση εγκεφάλου, στέγνωμα, σιδέρωμα κ.ο.κ. Μόνο το FB θα μας σώσει από την επίθεση που δεχόμαστε -ή από την Ακροδεξιά ή την Ευρώπη ή το Ισλάμ ή τη Λέσχη Μπίλντερμπεργκ, το φονταμενταλισμό ή κάτι άλλο, ακόμα άγνωστο. Πάντως η γειτονιά δε θα καθόταν με σταυρωμένα τα χέρια και μάλιστα θα "ξύπναγε" και τις άλλες γειτονιές.

Εμένα, λόγω τού ότι "στάθηκα" κοντά στο Δ. με ξαπόστειλαν από την παρέα. Ο Δ., μια που αποτελούσα μέλος εκείνης τής παρέας, έκρινε πως ίσως ήμουν κι εγώ υπεύθυνος για τους εμέτους του και με ξαπόστειλε. Όταν απομακρύνθηκε από αυτούς κι από μένα, σταμάτησαν εντελώς οι "εξαγωγές". Ε, καμιά φορά τυχαίνει κάποια ίωση, καμιά γαστρίτιδα και κάνει που και που έναν εμετάκο. Ψάχνει πάντα καλά αλλά δε βρίσκει μέσα πια πρασινωπά, μεταλλικά κομματάκια. Τσεκάρει και τις πεποιθήσεις του μετά και τις βρίσκει σταθερές - "Θεός φυλάξοι!", λέει.    

Φλου

Φυσικά και είναι πολυπληθής η φάρα μου, είναι φανερό "τι καπνό φουμάρω" (όπως έλεγε ένας παλιός κωμικός μας, "κελ ταμπάκ φυμέ"). Φυσικά και μπορεί καθείς, από τα χαρακτηριστικά μου και μόνο, να αντιληφθεί ποιας ράτσας σκύλος είμαι. Τα συμπλέγματά μου που είναι εξίσου σεβαστά με την παιδεία μου είναι η αιτία τής πορείας μου, αυτού του "ένα βήμα μπρος, δυο βήματα πίσω". Οι κλυδωνισμοί και οι αργοπορίες δεν με ενοχλούν, πάντως. Και το ροκάνισμα τού χρόνου είναι ακόμα μια γνωστή, καλή επιθετική στρατηγική.


Όλα είναι λειτουργικά, δεν είναι απαραίτητο να αντιλαμβανόμαστε όλοι την ίδια πραγματικότητα. Στη Βαβέλ πιστεύω πως δεν ήταν μόνο η γλώσσα που "στράβωσε" - επιτέλους ας με πληροφορήσει κάποιος, τι στο καλό! Όταν κάποιος επαναπροσδιορίζεται και το κάνει μόνος μέσα σε μια ομάδα, τότε οι άλλοι τον βλέπουν σαν υπόθεση Τζέκυλ / Χάυντ και... και τίποτα, απλώς κάθονται και τον βλέπουν. Όταν επαναπροσδιορίζεται ολόκληρη η ομάδα, τότε προκύπτει μια Βαβέλ. Ευνόητο είναι πως η Βαβέλ μοιάζει πιο εύπεπτη από εκείνο το ντουέττο Τζ./Χ.


Επαναπροσδιορίζομαι, δηλ. αλλάζω γνώμη για τον εαυτό μου, αλλάζω τη σχέση μου με τους άλλους, βρίσκω καινούργιες συντεταγμένες πάνω στο χάρτη. Ο ίδιος παραμένω πάντως κι ούτε οι άλλοι αλλάζουν. Ελαφρώς, δειλά, κοιτώντας δεξιά κι αριστερά, αλλάζουν θέση στο χάρτη. Αυτά. Α, ο κωμικός που ανάφερα ήταν ο Ν. Ρίζος.

L' appuntamento

Ζήσε τη ζωή σου!

Μπαίνοντας σ' ένα κτήριο να βρίσκεις, εκτός από την καθιερωμένη έξοδο, ακόμα μια άλλη για να βγεις. Τις πιο πολλές φορές η γνωστή έξοδος είναι απλώς η είσοδος ειδωμένη αντίστροφα. Μετά θυμήσου να βγεις τρέχοντας από το κτήριο, σε περίπτωση σεισμού τα δευτερόλεπτα μετράνε. Γι' αυτό, αν σου έκοψαν το ένα πόδι και σου έβαλαν ξύλινο, πρόσεξε τουλάχιστον να διατηρήσεις σε καλή κατάσταση το άλλο. Αν έχεις δυο ξύλινα πόδια, πρόσεξε μην τα κάψεις. Αν πάλι τα κάψεις, ψάξε τον μαστρο-Τζεπέττο σου. Η ατυχία σου είναι ένα παραμύθι που κάτι θέλει να σε διδάξει. Μάθε γρήγορα το μάθημά σου ώστε να μην τραβήξεις πάρα πολλά βάσανα. Η ζωή έχει ανάγκη από γέλιο κι όταν δεν βρίσκεις τίποτα το αστείο, γέλα το ίδιο - η ζωή έχει ανάγκη από γέλιο αλλά δεν αστειεύεται κιόλας. Και μην ξεχνάς: Ζήσε τη ζωή σου! Φυσικά κι απαγορεύεται να ζήσεις τη ζωή αλλουνού. Θέλει και ρώτημα; Όχι άλλες χαζές ερωτήσεις, απαγορεύονται. Έτσι κι αλλιώς κανείς δεν απαντάει σ' αυτές. Αν πια είναι τόσο μεγάλη ανάγκη να τις κάνεις, πες ότι είναι ρητορικές ερωτήσεις.  Μόλις ακουστεί πως είναι τέτοιες θα δεις, θα απαντήσουν όλοι πρόθυμα.

Τώρα που χρειάζονται

Βαρέθηκα να ακούω συνέχεια πως, με την δεδομένη οικονομική κατάσταση, θα πάθουμε όλοι κατάθλιψη, σχιζοφρένεια, θα "τα παίξουμε". Κυριαρχεί η εντύπωση πως ψυχολογικές μόνο επιπτώσεις θα έχουμε. Αυτό βέβαια δεν είναι σωστό και δεν πρέπει ...να ανησυχούμε: Ολόκληρη -και σφαιρικά- φθείρεται η υγεία μας, όχι μόνο ψυχολογικά. 


Με ανθυγιεινό και χαμηλού επιπέδου πρότερο βίο (χωρίς κανόνες, αξίες, γεμάτο καταναλωτισμό και υλισμό) είμαστε πολύ ευάλωτοι στις δυσκολίες που όλοι ξέρουμε πως έρχονται. Έτσι, εκτός από τις αυτοκτονίες (που σε σχέση με τον περασμένο χρόνο παρουσίασαν αύξηση κατά 40% όπως λένε οι ξένες εφημερίδες), ανάλογη αύξηση θα παρουσιάσουν κλιμακωτά και οι υπόλοιπες αρρώστιες. Τα στομάχια, οι καρδιές, τα αγγεία.


Στα δημόσια νοσοκομεία το προσωπικό έχει ελαττωθεί ενώ ακριβώς στα δημόσια προστρέχουν οι πολλοί τώρα που τα χρήματα δεν φτάνουν για τα ιδιωτικά ιατρεία τών καθηγητών και τών άλλων. Στα ιατρεία "δρόμου" που έβρισκαν περίθαλψη οι άστεγοι και οι μετανάστες συνωστίζονται τώρα οι Έλληνες. 


Όλα αυτά γνωστά είναι βέβαια και τα χτυπήματα όντως ήρθαν κι από έξω. Το παιχνίδι είναι έτσι όμως. Κι όταν παίζεις δεν κερδίζεις πάντα. Σημασία έχει, σε ένα δύσκολο παιχνίδι, ο παίχτης να μπαίνει δυνατός και με ηθικό ψηλό. Χωρίς ηττοπάθεια, με καλά γυμνασμένα ποντίκια και επεξεργασμένα αντανακλαστικά. Με άμυνες που να επιτρέπουν την απομάκρυνση από ορολογίες του τύπου "καταστροφή", "τέλος", "βάραθρο".


Γιατί όλα αυτά; Μοιάζουμε με σκυλιά που έχουν και τα τέσσερα πόδια σπασμένα. Σαν να μας πήραν κάθε δυνατότητα αντίδρασης. Αυτός ο λαός υπήρξε κάποτε λαός που απαντούσε σε δύσκολες προκλήσεις; Γιατί μοιάζει τώρα με έναν χέστη που μόνο το φάντασμα τής ήττας του βλέπει; Γιατί γίνεται, σε στιγμές πολέμου, γυναικούλα κουτσομπόλα που κατηγορεί τις άλλες επειδή άπλωσαν πιο βρώμικα ρούχα από εκείνην; 


Κι αφού ήταν λαός σοφών, καλλιτεχνών, επαναστατών, γιατί -τώρα που τις χρειάζεται- δεν έχει μια Τέχνη και μια Φιλοσοφία για να ακουμπήσει πάνω τους και να νιώσει πως πρέπει και μπορεί να παλέψει; Μήπως γιατί στο ενδιάμεσο δεν ασχολήθηκε με όλη αυτή την γυμναστική που σε καιρό ειρήνης σε κρατάει εύρωστο και σε καιρό πολέμου μάχιμο;

Νομάδες

Ο αέρας μπήκε από το παράθυρο τού υπνοδωματίου, ζεστός, απρόβλεπτα βαρύς κι ανακάτεψε τη μυρωδιά τού ξύλου με εκείνες τών σιδερωμένων σεντονιών. Μύρισε και το βερνίκι που είχε πριν πολύ καιρό περαστεί πάνω στο ξύλινο πάτωμα. Στο σαλόνι η μελαμψή κοπέλα καθόταν σε μια κουνιστή καρέκλα με όλο αυτό το άρωμα τής νοσταλγίας να μαζεύεται μέσα στο στήθος της.

Το λευκό γέρικο αφεντικό, που είχε γίνει κι άντρας της, είχε πάψει πια να αναπνέει. Κάτι την ανάγκασε να σηκωθεί και να πάει μέχρι το μπαλκόνι. Από κει αντίκρισε την μεγάλη έρημο τής Αφρικής, αντί για το μεγάλο πάρκο με τις λευκές κυρίες στους περιπάτους τους που τίναζαν πέρα-δώθε τις βεντάλιες τους. Νομάδες περνούσαν στον ορίζοντα κι εκείνη έβαλε μια φωνή μπας και την ακούσουν.

Amarcord

Μελό, κλισέ, ερωτικό.

Το μελό, λένε, είναι κλισέ σχεδόν πάντα. Το κλισέ, όμως, δεν είναι πάντα μελό. Το μελό είναι πολλές φορές ερωτικό αλλά πάλι ό,τι είναι ερωτικό δεν είναι κατ' ανάγκη μελό (θα μπορούσε π.χ. να είναι αισθησιακό). Το μελό συνήθως σε συγκινεί ενώ το κλισέ, συνήθως, όχι. Μεγάλη δόση από μελό καταντά κλισέ ενώ μεγάλη ποσότητα από κλισέ καταντά ανυπόφορο το μελό.


Έτσι, μια χρήσιμη συμβουλή είναι: Μην αγαπάς πάρα πολύ εκτός κι αν προτίθεσαι να το κάνεις για πάντα. 


ΥΓ
Όσον αφορά την ταινία τής φωτογραφίας: Ο ρόλος τού Ρεττ επρόκειτο να δοθεί στον Κλαρκ Γκέημπλ ή στον Γκάρυ Κούπερ. Ο Κούπερ ήταν τής γνώμης πως το "Gone with the wind" θα ήταν η μεγαλύτερη πατάτα τού κιν/φου και δεν επρόκειτο να συμμετάσχει σ' αυτήν. "Ας φάει τα μούτρα του ο Κλαρκ Γκέημπλ", είπε.

Ματαιοδοξία

Με την ηρωίνη είχε περάσει πάνω από τη μισή ζωή της. Της είχε προσφέρει πολλά η "πρέζα"...την είχε βγάλει από τη μοναξιά της πολλές φορές και άλλες τόσες την είχε βγάλει ασπροπρόσωπη στις συναναστροφές της. Εκεί που δεν κατάφερνε από μόνη της να ανταπεξέλθει, εκεί που χρειαζόταν περισσότερη χαλάρωση και άνεση από αυτήν που διέθετε η ίδια από φυσικού της. Είχε προλάβει τις χρυσές μέρες με το "πράμα" από την Ασία έως τη σημερινή εποχή με το σκάρτο πράμα από τα Σκόπια, την Αλβανία κ.λπ.

Όταν κατάφερε, μετά από ληστείες-πορνεία-φυλακή, να σταματήσει πια τη συνήθεια αυτή, τής είπαν όλοι πως είχε καταφέρει έναν άθλο. Την έδειχναν σαν φαινόμενο ανεπανάληπτο. Κέρδισε μια υποτροφία σε κάποια ιδιωτική σχολή δημοσιογραφίας όπου και διακρίθηκε. Θα μπορούσε να νιώθει όπως μια σταρ: τα μικρά της επιτεύγματα έμοιαζαν θαύματα. Βλέπεις, τα είχε πετύχει αυτά μια πρώην τοξικομανής. Μπράβο, μπράβο, τής έλεγαν όλοι. Κι εκείνη καταλάβαινε πως όλα εκείνα τα "μπράβο" τής τα λέγαν όπως θα τα λέγανε και σε μια κουτσή που κατάφερε να προχωρήσει δέκα μέτρα δίχως να πέσει.

Καταλάβαινε πως είχε γλιτώσει από έναν εφιάλτη, έναν αργό θάνατο αλλά πάλι το άθροισμα δεν ήταν αρκετό. Αυτό που εκείνη ματαίως έψαχνε ως το τέλος δεν ήταν η "αποκατάσταση", να ξαναμπεί δηλαδή σαν το τρενάκι πάνω στις ράγες μετά από μια ανατροπή. Πίστευε πως ήταν δυνατόν να γίνει όπως θα ήταν αν δεν είχε γίνει τίποτα. Δεν τής τα είχαν πει όλα. Να, όλες εκείνες οι ουλές από τα τρυπήματα, δεν επρόκειτο να φύγουν. 

Κλικ 37

Το κεφάλι σας, κύριε!

Άντε και... (vaffanculo)

Αυτογκόλ

Όλη αυτή η αποφυγή τών ετικετών και τών ταμπελών, κάθε άλλο παρά ελευθερία και αυτονομία δείχνει. Δείχνει μόνο φοβισμένα ανθρωπάρια που φοβούνται να υιοθετήσουν έναν αυτοπροσδιορισμό, φοβούνται να αυτοχαρακτηρισθούν, ακόμα κι ένα θρήσκευμα να δηλώσουν. Αισθάνονται αδύναμοι κι απρόθυμοι να πουν "είμαι το Α" ή "είμαι το Β". Φοβισμένοι και σίγουροι είναι πως, όποιο και να είναι το είδος τους, δεν είναι σε θέση να το τιμήσουν. Σ' όποια ομάδα κι αν παίξουνε, κάτι μέσα τους προβλέπει: είναι εκείνοι που θα βάλουν το αυτογκόλ.

Κανάκεμα

Αύριο θα 'ναι ένα όμορφο
φθινοπωριάτικο πρωϊνό
που το κεφάλι καθενός μας
σε κοιλιά αγαπημένη
απάνω θα ξυπνήσει
Ουρανός πιο γαλανός
περίπατος ολοπράσινος
κι από αβγό πιτσιλωτό
πουλάκι ολόλευκο θα βγει
έτοιμο να πετάξει
Βάζω τις λέξεις στη σειρά
λέξεις που δεν πιστεύω
τις νύχτες τη ζωή παινεύω
της μιλάω πιο τρυφερά
για να μ' ανέχεται τη μέρα

Απιστία

Η απιστία τού ερωτικού συντρόφου είναι σαν το κόλλημα τής αφίσας: Η προειδοποίηση πως απαγορεύεται (Ν. 2147) σου βάζει την ιδέα να τοιχοκολλήσεις ό,τι βλακεία τύχει στα χέρια σου.

Πνεύμα ευγενές

Δεν είναι απαραίτητο να ασχολούμαστε συνέχεια με ιστορίες που οδηγούν στη μια ή την άλλη άποψη. Χαρούμενες ή θλιβερές, όλες ίσα δικαιώματα έχουν. Μια από αυτές είναι η αληθινή, όπως πάντα, ιστορία τού Χρήστου.

Ο Χρήστος ήταν (είναι και θα είναι) ένας γλυκός παρανοϊκός άρρωστος. Ευγενικός πολύ γίνεται μόλις διαπιστώσει πως δεν θες το κακό του. Από τα δυο πακέτα τσιγάρα που κουβαλάει πάντα μαζί του, το ένα το προορίζει για να σού το χαρίσει μόλις σε χαιρετίσει. Αφού τελειώσουν οι χειραψίες κι όλα αυτά τα συγκινητικά, ο Χρήστος αρχίζει το μόνιμο παράπονό του, αυτό που κουβαλάει μαζί του τα τελευταία 35 χρόνια.


-Πότε θα 'ρθει αυτή η δικαίωση; Αυτό θέλω εγώ και τίποτε άλλο. Ούτε λεφτά ούτε αύξηση στη σύνταξή μου...


-Βρε Χρήστο, είσαι καλά; Τι θα πει δε θέλεις λεφτά; Δε σε νοιάζει που θα σου τα πάρουν όλα, ρε κακομοίρη;


-Όχι, τη Δικαίωσή μου περιμένω, δε θέλω τίποτα άλλο. Άμα είναι να έρθει εκείνη η μέρα, δε με νοιάζει τίποτα άλλο. Πάρε άλλο ένα τσιγαράκι.
(Μπλιαξ! Μου προσφέρει αυτό που έχει μονίμως στερεωμένο πάνω στο δεξί αυτί του)


-Μπα, το έχω κόψει, ρε Χρήστο.


Η Δικαίωση για το Χρήστο αναμένεται να έρθει από τον ήλιο. Δεν τον νοιάζουν οι συντάξεις και όλα τα λοιπά. Αυτό που "τρώει" τον άνθρωπο αυτό, κάθε μέρα - όλη μέρα, είναι πότε θα έρθει εκείνη η μέρα που ο ήλιος θα λάμψει σύμφωνα με το δικό του όνειρο: 


Την ώρα που ο Χρήστος ανοίγει το παράθυρό του, και είναι ακόμα σκοτάδι, ο ήλιος ανάβει σαν ένα φως στον ουρανό. Έχει ήδη ανατείλει αλλά δεν λάμπει...περιμένει πρώτα το σύνθημα από τον ανθρωπάκο αυτόν που, κατά βάθος, ξέρει ότι τέτοιες τελετές όπως η "Δικαίωση" είναι πιθανότερο να λάβουν χώρα σε μέρη σημαδιακά: Στον Άγνωστο Στρατιώτη, στην Ακρόπολη, απέναντι από τη Βουλή (όπου και τον είδα στο youtube να μουτζώνει το κοινοβούλιο εσχάτως). 


-Αφού δε μου δίνουν αυτή τη δικαίωση που ζητάω!


-Από τη Βουλή θα σου τη δώσουν;


-Ξέρω γω;...Θα μπορούνε αυτοί, όλα τα μπορούνε!


Σ' αυτή τη μέρα που με γκρίνια άρχισε και με μια γεύση ματαιότητας συνεχίστηκε, αυτό που μου έλειπε ήταν το παράπονο του Χρήστου που κάπου μου θυμίζει λίγο τον εαυτό μου. Δυσάρεστο χαρμάνι, τελικά. Με συνέφερε το πιο κάτω βίντεο.


-Πνεύ-μα ευγε-νές τού λο-γισμού μου
-Άντε, καλή Δικαίωση...

Κόαξ - κοάξ

Βάτραχος στο έλος μου, ξεστομίζω μετά από πολλή σκέψη (όταν οι προθέσεις μου είναι σοβαρές) καμιά κουβέντα στη γλώσσα τών ανθρώπων. Όταν απλά θέλω να κάνω την παρουσία μου αισθητή, τότε απλά κοάζω. Μιλάω δηλαδή τη μητρική μου, τη φυσική μου γλώσσα. Έτσι εξηγείται το ότι μερικές φορές αργά, πολύ αργά τη νύχτα, όταν έχει γίνει ησυχία εγώ "το ρίχνω" στο κόαξ-κοάξ.

Η φωνή μου ακούγεται με έναν αντίλαλο που τής προσδίδει -και καλά- παραπάνω κύρος. Όλα παίρνουν ένα πρόσθετο ειδικό βάρος τη νύχτα. Μέσα στο σκοτάδι κάτι απλό ακούγεται σοφό, βροντερό και αναπαράγεται για να γίνει κατανοητό από όλους, ακόμη και τους πιο ανόητους. Η επανάληψη θα φροντίσει τα υπόλοιπα. Κόαξ-κοάξ, κόαξ-κοάξ, κοάξ-κόαξ...

Τάχα μιλάω πάντα για τεμπελιά, εξυπνάδα, ομορφιά, έννοιες σημαντικές. Κι άλλα πολλά, δεν έχει σημασία τι λέω γι' αυτά. Σημασία έχει ότι αναφέρομαι σ' αυτά, πως το κόασμά μου θυμίζει αυτές τις περισπούδαστες λέξεις. Ξεγελιέται κι ο ακροατής και βγάζει ένα συμπέρασμα. Κοιτάζει γύρω του και βλέπει μόνο ένα βάτραχο στα στάσιμα νερά.

Χμμμ! Βλέπω τη μοίρα μου, την καριέρα μου ως βάτραχος: μια ωραία μέρα ίσως γίνω κάτι παραπάνω, ένας πρωταγωνιστής σε κάποιο μύθο σαν αυτούς τού Αισώπου.

The Man I Used To Be

Οι άλλοι, πολύ συχνά, είναι εκείνοι που διαμορφώνουν αυτό το μαραμένο "Είναι" σου, την παρακμή σου. Αυτό που μοιάζει ευνουχισμένο, ανίκανο, γερασμένο. Η ακύρωση που γίνεται από τους άλλους στο πρόσωπό σου, η βαθμιαία υποτίμησή σου ως ον, αυτό το Esc τους στη θέση τού Enter σου, αυτό το τράβηγμα τής φανέλας από πίσω με το επακόλουθο πέσιμο. Αυτό πολλές φορές σε κάνει να τα βάζεις με το "χρόνο που πέρασε". Λάθος σκέψη: ο χρόνος, με το πέρασμά του, μπορεί να σε πάει και προς τα πάνω. Αλλά είναι τα χάλια τών άλλων που γερνάνε εσένα και τα χάλια τα δικά σου που γερνάνε τους άλλους.
Από τούτον εδώ, στο βίντεο, έμεινε κάτι αγνώριστο, άσχετο μ' αυτό που ήταν.

Ο Λόγος

Ο Λόγος, αυτός ο αδιόρθωτος νάρκισσος, στην αρχή τής σταδιοδρομίας του αποτελούνταν μόνο από λόγια που ξεπηδούσαν από τα στόματα τών ανθρώπων. Καθώς έπρεπε όμως να επαναλαμβάνονται πολλάκις οι ίδιες φράσεις σε παρόμοιες περιστάσεις, ο Λόγος είχε γίνει πολύ κουραστική υπόθεση. Τα στόματα είχαν βαρεθεί να λένε πολλές φορές τις ίδιες φράσεις και επομένως η επικοινωνία έτεινε να μηδενισθεί. Ο Λόγος θα εξαφανιζόταν σαν ένα επάγγελμα που μαράζωνε χωρίς ζήτηση. Το μόνο που τού έμενε ήταν να μεταλλαχτεί σε κάτι άλλο, κάτι για την ίδια δουλειά αλλά με διαφορετική μορφή: το Γραπτό λόγο. Ξάπλωσε λοιπόν πάνω σε μια κάτασπρη λεία πέτρα κι εκεί, κάτω από τη ζέστη τού ήλιου, ένιωσε μια πολύ όμορφη διάθεση, τέτοια που υποσχέθηκε πως μόνο όμορφα πράγματα θα λέει για τους άλλους πλέον. Κάθε ήχος έγινε ψηφίο που, πειθαρχημένα και χαρούμενα, πήρε τη θέση του στη λευκή επιφάνεια.

Τότε, ένας δαίμονας που περιφερόταν εδώ κι εκεί, ψάχνοντας για ανθρώπους και πράγματα που ξαφνικά ενθουσιάζονται με την καινούργια τους πραγματικότητα, έκανε την εμφάνισή του. Άρχισε, λοιπόν, να υπενθυμίζει στο Γραπτό λόγο πως, αν και άλλαξε μορφή, απέκτησε άλλα ψεγάδια: δεν φαινόταν πότε αστειεύεται, πότε οργίζεται, πότε συγκινείται. Ο Γραπτός λόγος συνέχισε να λιάζεται, απαντώντας (με χειρονομίες σεμνές και μη) πως τώρα δεν αποτελούνταν πια από δυνατές φωνές, ουρλιαχτά και γιούχα. Τώρα πια σχημάτιζε ψηφία τα οποία έβαζε στην κατάλληλη σειρά κι ο νοών νοήτω. Κι αυτό γινόταν παντού: στην πέτρα, στο χαρτί, στο πανί. Κάτι που γραφόταν άπαξ, ίσχυε για πάνω από χίλιες περιστάσεις, π.χ. "Μην ενοχλείτε", "Μαύρη είν' η νύχτα στα βουνά...", "Το τετράγωνο τής υποτεινούσης ισούται..." κ.ο.κ.

Τα ευεργετικά αποτελέσματα αυτής τής μετάλλαξης τού Λόγου φάνηκαν παντού: Από τις Δέκα Εντολές που, αν δεν ήταν γραπτές, όλο και κάποιος θα τις ξεχνούσε έως το "Μέτρον Άριστον" και το "Γνώθι Σαυτόν". Έτσι, ο Γραπτός Λόγος, αυτός ο εγωπαθής, απέκτησε τόσα έργα που θεωρούνταν δικά του, ώστε δεν έκανε τίποτε άλλο εξόν από τού να θαυμάζει ό,τι είναι "γραπτό"- παιδί δικό του δηλαδή. Αλίμονο, όμως...Μετά από μερικές χιλιάδες χρόνια άρχισαν επίσης, και σε απελπιστικό βαθμό, να επαναλαμβάνονται στερεότυπα αυτά που γράφονταν στις πέτρες, στο χαρτί και στο πανί. Αλλά τα πιο άσχημα μαντάτα για το φίλο μας το Γραπτό ήταν πως τώρα, λέει, βρέθηκε άλλος μπελάς φοβερός: αυτό που λένε "copy & paste". Ατέλειωτες επαναλήψεις!

Una rotonda sul mare

Φως απογεύματος

Μα, η ομορφιά βγαίνει ανεπιφύλακτα στο φως -τη συναντούμε- αλλιώς θα ήταν σαν να κρύβεται, πράγμα που δεν είναι στη φύση της. Μα, πάνω από όλα, υπάρχει; Όχι λένε. Αυτό δεν είναι αλήθεια, δεν είναι τίποτα άλλο παρά η συνήθης πεποίθηση τού κόσμου πως το Όμορφο σπανίζει. Ή, αν δεν σπανίζει, κρύβεται πιο πολύ από τα μάτια εκείνων που το θεοποιούν και που είναι έτοιμοι να πέσουν γονατιστοί μπροστά του. Αισιόδοξοι ή μη, οι άνθρωποι τείνουν όλοι να συμφωνούν σ' αυτό: το Όμορφο, το Καλό, το Γνήσιο...όλα αυτά είναι μια εξαίρεση τού κανόνα. Το φως, όμως, τού απογεύματος στις πόλεις αποδεικνύει το αντίθετο.

Κλικ 36

Δάσκαλοι

Όταν ήμουν νεότερος είχα δυο μικρά ανίψια. Σπουδαία παιδιά ήταν και τα δυο, εξίσου με αγαπούσαν. Η διαφορά η μόνη ήταν πως το ένα ήταν μαθητής άριστος κι ο άλλος μετά βίας "έπιανε τη βάση". Από ό,τι άκουγα ο πρώτος είχε δάσκαλο τεμπέλη που, πέρα από τα διδακτέα, δεν δίδασκε τίποτα άλλο. Αντίθετα, ο δεύτερος, είχε έναν δάσκαλο υπομονετικό που όλο και κάτι πρόσθετε, δικό του, στη διδακτέα ύλη.


Μαζί με τον πατέρα τους προβληματιζόμουν και εγώ. Δάσκαλοι θέλανε να γίνουν και τα δύο τα παιδιά. Έπρεπε, λοιπόν, να μάθουν πράγματα πολλά και να διαμορφώσουν χαρακτήρα που να ταιριάζει σ' εκπαιδευτικούς. Τι πρόβλημα κι αυτό! Πώς θα γινόταν δάσκαλος καλός αυτός ο άχρηστος ο μαθητής που, αργότερα, μέχρι το τέλος τού σχολείου, με το ζόρι πέρναγε τις τάξεις; Τον άλλον, τον καλό το μαθητή, κανείς δεν τον "φοβότανε": Τα "Άριστα" πέφτανε σωρό και τέλειωσε αριστούχος.


Τέλος πάντων, κάποτε, γίνανε δάσκαλοι κι οι δυο. Είχαν τελειώσει οι μέρες τών μαθητικών βραβείων και τών επαίνων. Ήσαν πια επαγγελματίες, λειτουργοί που λένε. Σε όλους φάνηκε παράξενο -και σε μένανε τον ίδιο- πώς θαυμάσιος δάσκαλος έγινε τελικά ο "ανεπίδεκτος μαθήσεως" ενώ ο αριστούχος μαθητής έγινε μια μετριότης. Ανεξήγητο μού φαινόταν. Μέχρι που ένας σοφός μού εξήγησε ορθά-κοφτά πως, τον πρώτο σου το δάσκαλο, στον αιώνα τών αιώνων, μέσα σου τον κουβαλάς και από μέσα σου βαθιά εκείνος θα αναβλύζει.

Ποιος Τανκρέντι;

Την πρώτη σουρεαλιστική μου μέρα, κάτω από της όπερας το μεθύσι, είχα δει την Αμενα'ί'δα και τον Τανκρέντι να κάθονται στης Σικελίας ένα παγκάκι και τα χέρια τους να κινούνται νευρικά περί τα περίνεά των. 

Το έτος 1005 το Βυζάντιο πάλευε να κατακτήσει το νησί ενώ εκείνο αντιστεκόταν σθεναρά, αν και ο αδελφός τον αδελφό αλύπητα χτυπούσε. Όφειλε ο ευγενής Τανκρέντι να πολεμήσει τον πολιορκητή αντί αρειμανίως να κάθεται να ερωτοτροπεί με των εχθρών την κόρη, σκεφτόμουνα εγώ. 

Με το πέρασμα τών διαβατών σηκώθηκε σκόνη τόση πολλή που πάνω στο ζευγάρι κατακάθισε και τα πρόσωπά τους δεν φαίνονταν πια καθαρά. Πέτρινα αγάλματα, σκεπασμένα από τέφρα, μοιάζανε οι ληξιπρόθεσμοι εραστές... και το πολεμόχαρο πλήθος, τότε, ανέβηκε οπλισμένο στο παγκάκι. 

Σύντομα ο πόλεμος εξελίχτηκε σε μάχη "σώμα με σώμα", ακόμα κι απάνω στο μέρος που κάθονταν πετρωμένοι οι εραστές. Ώσπου, στο τέλος, με μια κλωτσιά πάρτους κάτω και τους δυο. Ο όχλος, ο λαός ρωτούσε με απορία καθώς τους καταπατούσε:

-Πώς, τόσους μήνες, πήγαινε χαμένο τέτοιο πεδίο μάχης, το οποίον επιτρέπει παντός είδους μανούβρες και επιθέσεις; Τουτέστιν το πεδίο τού έρωτος...

-Κάποιο ζευγάρι το είχε καταλάβει, παρ' όλα αυτά όλη μέρα ο ένας πασπάτευε τον άλλον. Ο Τανκρέντι ήταν, μου φαίνεται, με τών Βυζαντίνων κάποια κόρη.

-Δεν τους αναγνωρίζω...Μα δεν είσαι καλά, μωρέ. Δεν ήταν ο Τανκρέντι αυτός. Ένας κοινός ερωτευμένος ήταν που αγάπησε κόρη κατακτητών. Αργεί ακόμη να φανεί ο αληθινός Τανκρέντι. Του μουσουργού -και τού λιμπρέτου του- μια ανοησία ήταν!

Διαφορές

Αξιοπρέπεια. Αν κάτι ξεχωρίζει τον άνθρωπο από τα (άλλα) ζώα, αυτό είναι η αξιοπρέπεια, λένε. Βέβαια, το ίδιο λένε και για πολλά άλλα πράγματα που ξεχωρίζουν τον άνθρωπο από τα άλλα ζώα. Αλλά ...και πάλι, έχει τόση σημασία αυτό, δεδομένου ότι δεν έχουν όλοι οι άνθρωποι αξιοπρέπεια; Το αξιοπερίεργο βέβαια είναι για ποιό λόγο ο άνθρωπος μπαίνει κάθε τόσο στη διαδικασία να βρίσκει διαφορές από τα άλλα ζώα.

Κι άλλο

Μετά μια σειρά δυνατές ξυλιές στο πίσω μέρος τού κεφαλιού του, ο αυχένας του ήταν συνέχεια κυρτωμένος. Μακρύς καθώς ήταν, έμοιαζε λίγο με τής καμηλοπάρδαλης το λαιμό. Εξ αιτίας τών ξεριζωμένων νυχιών τού δεξιού ποδιού του, πατούσε μόνο στο αριστερό κάτω άκρο, πέφτοντας κάθε λίγο στα γόνατα. Το αριστερό του χέρι κρεμόταν παράλυτο από τον σπασμένο του ώμο σαν ξεβιδωμένο. Εύγλωττη που την είχε τη "γλώσσα τού σώματος"! Κι όμως, κάποιος ανέλαβε να τον μάθει να στέκει ευθυτενής, με περηφάνια να βαδίζει για να μην ακτινοβολεί τη μιζέρια αυτή που κάνει τον κόσμο να αγριεύει και να τον χτυπάει κι άλλο.