Jose Luis Rodriguez - El Puma

3.40!

Έπεσες κι έσκασες

Κάνε κλικ εδώ για να βγεις...Για να βγεις από τη δύσκολη θέση, για να βγεις από τα ρούχα σου. Για να βγεις από την αδράνεια και να πάρεις πρωτοβουλίες: Ναι, πρέπει και να ξυριστείς. Μαζί με τα γένια, ξύρισε από το πρόσωπό σου κι αυτό το παθητικό :( τού καλού παιδιού που έχει προβλήματα. Ξέρουμε πως είσαι έξω καρδιά, αισιόδοξος και ομιλητικός. Θετική ενέργεια εκπέμπεις πάντα, δροσοσταλίδες πετάγονται από το κορμί σου σαν τις φυσαλίδες τής κοκακόλας και είσαι παντού περιζήτητος.

Πώς να το κάνουμε; Παρέα χωρίς εσένα δε γίνεται. Οι βραδιές δεν έχουν νόημα χωρίς εσένα. Ήσουν το κέντρο βάρους τής ομήγυρης ... μα τι λέω... η Λυδία λίθος ήσουν, η υποτείνουσα στο Πυθαγόρειο θεώρημα, τα μαλλιά τού Σαμψών. Πάντα φρεσκολουσμένος, ποτέ δεν έκανες κοιλιά, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Αποφασιστικός κι ορμητικός, κάθετος, δυναμικός, όλοι θέλαμε να σου μοιάσουμε. Να τώρα που βούλιαξες κι εσύ μέσα στην πολυθρόνα και βουλιάζεις όλο και πιο πολύ.

Κάνε κλικ, πάτα esc. Εξαφανίσου, στην τελική. Έπεσες, έσκασες σαν καρπούζι και διαπιστώσαμε πως δεν σε είχαμε και τόση ανάγκη τελικά.

Αλόγα η αλογόμυγα

Τι δουλειά είχε ο Αντώνιος να ανέβει στο πλοίο τής Κλεοπάτρας; Έπρεπε εκείνη να κατέβει να τον υποδεχτεί...

Νάτη η αλόγα, η αλογόμυγα
ματιές ρίχνει ολόγυρα, κοιτάνε τα λιγούρια
Δυο μπούτια έχει η Μπουμπού
και τα ανοιγοκλείνει
Ο ένας πάνω στον άλλο στριμωγμένοι
επωφελούνται οι στερημένοι
κάθιδροι
να πάρουν λίγο μάτι
Επόπτευση, ιχνηλασία, επίθεση, κατάληψη
Κανονική σού λέω μάχη!
Ευφυής αντιπερισπασμός:
Η Μπουμπού διαθέτει και μυαλό
εξυπνάδα, τσαγανό
και τακτική
Όπως έγινε άλλοτε, ιδού κι εσύ
ρίχνεις τώρα τα μούτρα σου
και ανεβαίνεις στο καράβι

Άβατον

Άβατον

Όταν βλέπω κουβέρτες
κατάχαμα στρωμένες από εραστές
που ζουν χωρίς τον κόσμο
πόσο ανήμπορος νιώθω!

Φοβάμαι που' ναι έτσι απόμακροι
και για τον έναν από αυτούς
υπάρχει μόνο ο άλλος

Για πολύ καιρό εδίσταζα να περάσω
απ' την ξώπορτα τών εραστών
που ζουν χωρίς τον κόσμο
Τρέμαν τα πόδια μου
όταν ανέβαινα δειλά δειλά τη σκάλα
που με πήγαινε στο έρημό τους σπίτι

Έπειτα φεύγοντας σαν αποδιωγμένος
τη βαριά τους πόρτα πίσω μου άφηνα
Ένα Αντίο εναπόθετα
και ένα δάκρυ
μπροστά στο γυάλινο άβατόν τους

Μέσα σε μια νύχτα

Το συγκεκριμένο όνειρό του είχε αρχίσει πολύ πιο νωρίς από ό,τι αρχίζουν τα όνειρα. Υπολόγιζε πως δεν είχαν περάσει ούτε 10' από τη στιγμή που τον πήρε ο ύπνος, όταν άρχισε να βλέπει -σαν σε αποσπάσματα ταινίας- τον εαυτό του να κοιτάζεται στον καθρέφτη, έκπληκτος και αμήχανος, πολύ προβληματισμένος.

Κοιτούσε τα μαλλιά του που, μπροστά στον καθρέφτη, άσπριζαν ολοκληρωτικά μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα ονείρου. Από κατάμαυρα γίνονταν λευκά. Αμέσως μετά, κατά το όνειρο πάντα, περιφερόταν στα διάφορα δωμάτια τού σπιτιού και τον κυνηγούσε μια σκέψη, μια ανόητη σκέψη:

Θεέ μου, τι θα πω αύριο στο γραφείο ...Όλοι με ξέρουν σαν μαυρομάλλη... Όταν φτάσω εκεί με αυτά τα άσπρα μαλλιά, θα σκεφτούν πως τόσο καιρό τα έβαφα και ξαφνικά ξέμεινα από βαφή...Είναι άδικο!...Τι να τους πω; Ασπρίζουν σε μια νύχτα τα μαλλιά;!

Ξανά μπροστά στον καθρέφτη με την ελπίδα πως "όνειρο είναι..." . Πόση διάρκεια μπορεί να έχει;...πόση συνέχεια;...Κάποια στιγμή η πλοκή θα αλλάξει εντελώς. Το σκηνικό τής τουαλέττας με τον καθρέφτη, θα το σαρώσει ένα άλλο σκηνικό, κάποιας άλλης πλοκής. Ίσως αργότερα να έβλεπε τον εαυτό του σε κάποιο αεροδρόμιο κοντά στις βαλίτσες του, ίσως στο σούπερ μάρκετ. Ας ήταν όπου ήθελε, αρκεί να  είχε απαλλαγεί από αυτό το βάσανο τού "τι θα τους πω για τα κάτασπρα μαλλιά μου ;;;".  Μια άλλη ανόητη σκέψη φύτρωσε μέσα στο όνειρο:

Έστω πως περνάει η πρώτη μέρα. Ύστερα τι; Κι αν τα μαλλιά μου μαυρίσουν πάλι; Θα με κοροϊδεύουν όλοι δικαίως. Μα πώς γίνεται να αλλάζω έτσι μέσα σε μια νύχτα;

Ύστερα άλλη μια σκέψη κι ακόμη μια κι άλλη ...ύστερα μια ολόκληρη ακολουθία από ανόητα ερωτήματα:

Το κοινό, Θεέ μου ...όλοι θα ρωτάνε, το πώς, το πότε, το γιατί τού συνέβη αυτό ...αν θα μπορούσε να συμβεί και σε αυτούς, θα "χτυπάνε ξύλο", θα φτύνουν τον κόρφο τους, θα τον δείχνουν με συμπόνια. Μήπως  έτρωγε ανθυγιεινά; Θα ζητούν όλοι να μάθουν τι έτρωγε για να το αποφύγουν μήπως και πάθουν τα ίδια. Ίσως είναι μεταδοτικό. Η κοπέλα του, πώς θα το αντιμετώπιζε ;;; Τής άρεσαν τόσο πολύ τα μαλλιά του!

Την επόμενη μέρα, ξυπνώντας, δεν έτρεξε στον καθρέφτη να δει τα μαλλιά του για να βεβαιωθεί πως ήταν ένα απλό όνειρο. Δεν ανησύχησε ούτε στον ελάχιστο βαθμό για όλα αυτά που τον τρόμαξαν στο εξωπραγματικό διάλειμμα τού ύπνου. Τα μαλλιά του ήταν πράγματι, από καιρό, λευκά κι όσο για το γραφείο ήταν ήδη πέντε χρόνια συνταξιούχος. Είτε έδειχνε ακόμη νέος είτε έδειχνε παππούς, πολύ μικρή σημασία είχε. Δεν υπήρχε "κοινό" ούτε "γραφείο" πια, εδώ και χρόνια. Και δεν τον στενοχωρούσε αυτό καθόλου μα καθόλου. Να ...είναι που τα όνειρα είναι φτιαγμένα για να γεννούν συγκίνηση με το στανιό. Ακόμα και λύπη που στην πραγματική ζωή δεν υπάρχει.

Παραχωρήσεις

Πηγαίνετε ... Πηγαίνετε ελεύθερα στον ψυχολόγο σας, τον ψυχίατρό σας, τον ψυχοθεραπευτή σας. Αναλογιστείτε, όμως, πως τού παραχωρείτε ένα σημαντικό μέρος τής ψυχικής σας ανεξαρτησίας.

Εξοστρακισμένος

Μια παράγκα σ' ένα καμένο δάσος
Εκεί τού αξίζει να μένει!

Αποφάσισαν για κείνον οι δημοκρατικοί πολίτες
πλούσιοι και φτωχοί μετρώντας τα όστρακά τους

Εκεί θα ζήσει με την ενοχή του

Με μαυρίλα και μυρωδιά από κάρβουνο
όμοια θα δει πως είναι η ψυχή του

Και ποιος θα πάει να τον επισκεφτεί εκεί;
Κάποιος περίεργος που θέλει από κοντά να δει
αυτόν, το τέρας, το παράδειγμα προς αποφυγήν

Κι αυτοί που βόσκουν την κοινή γνώμη
Α! Τούτοι θα τον βγάλουνε φωτογραφίες
όπου να φαίνεται πως χάνει τα λογικά του
και απαγγέλλει βαρύγδουπες ανοησίες

Τιμωρείται τώρα ο άμοιρος
αλλά με χαρά πολύ μεγάλη
κάθε μέρα κι από λίγο αλλάζει

Προσεχώς πλέον σε τίποτε δε θα μοιάζει
μ' αυτό το πλήθος που τον  κατηγορούσε

Τουλάχιστον έναν πρόεδρο

Οι δυο φίλοι άρχισαν εντελώς απρόσμενα μια συζήτηση με έντονο το στοιχείο τής λεγόμενης Υπέρβασης τού Εγώ που κλιμακώθηκε έως και σε επίπεδα κατάπτυστης αυταρέσκειας...


Μετά από μια πενταετία φιλίας, μια εγκάρδια συζήτηση, ένα τυχαίο βράδυ με πάμπολλες εκμυστηρεύσεις, έφερε ακόμα πιο κοντά δυο πενηντάχρονους φίλους . Ένα τυχαίο βράδυ όπου ανάμεσα σε τόσους καλεσμένους λες και οι δυο τους ξαναδιαπίστωναν πόσα κοινά σημεία είχαν. Η συγκίνηση τής συζήτησης έκανε τον ένα να πει στον άλλο:

- Φίλε μου, ξέρεις πως είμαι τυχερός άνθρωπος. Κατ' αρχήν οικονομικά στέκω τόσο καλά που εργάζομαι μόνο και μόνο επειδή δεν μπορώ να μένω στο σπίτι άπραγος και μόνος. Θα μπορούσα να μένω σπίτι διαβάζοντας, πηδώντας και διαλογιζόμενος. Τι πλήξη!
Αυτό που θέλω να σου πω, ίσως μες την ευφορία τού κρασιού, είναι πως ό,τι και να χρειαστείς που έχει να κάνει με υγεία, με κάποιον έρωτα ... οτιδήποτε σοβαρό δηλαδή, μπορείς -και θα ήθελα- να απευθυνθείς σε εμένα. Θα το θεωρούσα τιμή μου να σε βοηθήσω.

- Ευχαριστώ, καλέ μου φίλε μα ούτε κι εγώ έχω την ανάγκη να εργάζομαι. Αυτά που έχω αρκούν για να ζήσω. Θα ήθελα πάντως να έχω την ικανοποίηση να φανώ χρήσιμος σε κάποιον που έχει ανάγκη από χρήματα και που η βοήθειά μου θα τον έβγαζε από τα δύσκολα.

- Ώστε δεν έχει μείνει τίποτε που να μας συγκινεί...Αλίμονο δυο σαν κι εμάς δεν έχουν πιά λόγο να υπάρχουμε παρά μόνον για το καλό τών άλλων;!

- Δεν είναι λίγο αλλά δεν είναι και αρκετό. Έστω ότι εγώ ή εσύ, δεν το προσωποποιώ, σώζουμε κάθε μέρα κι από έναν ανθρωπάκο. Δικαιώνεται η ύπαρξή μας έτσι;

- Ποια η προσφορά κάποιου που σώζει έναν ανθρωπάκο... Ας είμαστε ρεαλιστές. Θα ήθελα να ζω στη Φλωρεντία και να σώσω ένα μέλος τής οικογενείας τών Μεδίκων, για παράδειγμα.

- Ω, ναι... ή συνταξιδιώτης τού ζεύγους Κέννεντυ! Με φαντάζομαι μερικές φορές στο ίδιο αυτοκίνητο με τον πρόεδρο. Να...τού δίνω μια φιλική φάπα, εκείνος σκύβει προς τα εμπρός και γλιτώνει τη σφαίρα!

- Πςςς! Εγώ θα συγκρατούσα τη σύζυγό του τη στιγμή που εκείνη πετάγεται προς το πίσω μέρος τού προεδρικού οχήματος λες και ήθελε να δει τα μυαλά τού Προέδρου, να τα πιάσει, ίσως να τα βάλει πάνω στο στήθος της!!!

- Το άλλο στο είπα; Τη στιγμή που η σφαίρα κατευθύνεται προς τον Μάρτιν Λούθερ, θα πεταγόμουν εγώ και θα "έτρωγα" τη σφαίρα αντί γι' αυτόν.

- Εεε τώρα να είμαστε και πραγματιστές. Τρως και σφαίρες;

- Όχι να τη φάω, να τη δεχτώ εγώ αντί για εκείνον. Πώς έκανε ο Μπόντυγκαρντ...

- Πωωω πω! Τι μού κάνεις τώρα! And I will always ooooohoooo

Έκρηξη

Έπρεπε να σωθώ οπωσδήποτε
πού χρόνος να σκεφτώ εσένα!
Οι ώρες φάνηκαν λίγα λεπτά
Η όραση, η ακοή, η κίνηση
δούλευαν δαιμονισμένα

Ίδια με άρρωστο εσκέφτηκα:
όλου τού κόσμου την πανάκεια
την ήθελα μόνο για μένα

Την ύπαρξή σου θυμήθηκα πολύ μετά
τότε που είδα μακριά μου
τις πολύχρωμες παντόφλες σου
το καμένο εμπριμέ σου φουστάνι

T. Renis

Χωρίς εσένα

Σήκω από τον καναπέ. Πάρε την τύχη σου στα χέρια σου. Μην αδρανείς. Ε, τώρα ...αν είναι να αρχίσεις να σκοτώνεις κόσμο, καλύτερα κάτσε εκεί που κάθεσαι. Η Ιστορία θα προχωρήσει και χωρίς εσένα.

Στρίμωγμα

Ευτυχώς το μπαλκόνι μας είναι γωνιακό
Κρύβομαι εγώ στη μια πλευρά
εσύ πληγώνεσαι στην άλλη
Βλέπω εγώ τον ένα δρόμο
εσύ βλέπεις τον άλλο
Ο κόσμος σου, ο κόσμος μου
Κρεμασμένο στην κάθε πλευρά
από ένα κλουβί που έχει μέσα
δυο στριμωγμένα καναρίνια

Το κλάμα

Κλείσε το παράθυρο, παιδί μου
Ξάπλωσε
Σκέπασε το κεφάλι σου με τις κουβέρτες
Άκουσε
Πώς φυσάει έξω ο αέρας!
Μια στιγμή
Πάω να βάλω μέσα τη γλάστρα τής μητέρας
Μη φοβάσαι
Είναι από αλλού το κλάμα που ακούς
Καρφώθηκε φαίνεται κάποιο αγκίστρι
στα φτερά μιας πεταλούδας

Χριστούγεννα από καρδίας

Τα περασμένα χρόνια, μες την ευμάρειά μας
Θυμάμαι πλησιάζαμε πολύ ο ένας τον άλλον!
Δώρα πηγαινοέρχονταν κάτω από το δένδρο
Μα τι έρωτες ψεύτικοι καθρεφτίστηκαν στις μπάλες...
Τι πλούτος, δαχτυλίδια, ενώτια 18Κ
Σέξυ καλσόν, παπούτσια Φλωρεντίας
Μποξεράκια όπως τού Δαβίδ Μπέκαμ
Σουτιέν από την σύζυγό του Βικτωρία
Κοιλιακοί, αποτριχώσεις, τι θεϊκά κορμιά
Με εκκεντρικά εσώρουχα από κάτω
Ασυδοσία, χλιδή τύπου Αρχαίας Ρώμης
Οι συνευρισκόμενοι καθώς κυλιόντουσαν γυμνοί
Πέφταν απά στο Δέντρο
Κουβάρια γινόντουσαν μέσα στις γιρλάντες
Πασαλείβονταν μέσα στη Μοτσαρτέλλα
Ενώ από τα Αχ και Μπαχ σείονταν τα κρεβάτια
Μαθητές μετεξεταστέοι στο οδόστρωμα, νεκροί
Διασαλευότανε η τάξις
Fire boy, Fire...

Τώρα
Μείναν τα απολύτως απαραίτητα
Αισθήματα αγνά, οικογενειακοί δεσμοί
Μελομακάρονα, κουραμπιέδες, γκυ
Δώρα φτηνά, συμβολικά, νοσταλγία για τη δραχμή
Αραιά και πού η τηλεόρασις θα δείξει
Εθνική μετάδοση
Σε γκρο πλαν έναν κώλο με χρυσό βρακί

Mia Martini - Minuetto

Μα αλλάζει ο εγκέφαλος;

Κάποια μέρα, όλα όσα συμβαίνουν τώρα, μου φαίνεται πως θα τα δούμε σαν έργο που κάποιος θα ανεβάσει στο θέατρο. Κάποιος θα τα γυρίσει ταινία, άλλος θα γράψει βιβλίο με θέμα το πώς περνούσαμε τις μέρες μας, πώς διαχειριστήκαμε το ρίσκο τών γενεών. Κι οπωσδήποτε θα υπάρξουν πολλές συζητήσεις...

- Μα είχε εκλείψει την εποχή εκείνη εξ ολοκλήρου η κοινή λογική;
- Καθόλου ρομαντική εποχή, δύσκολοι καιροί για πρίγκιπες ήταν εκείνοι τελικά!
- Η Νέμεσις ... η Νέμεσις ...
- Η Εποχή τού Υδροχόου!
- Από τις τόσες ενοχές τους φαντασίωναν το τέλος τού πλανήτη... χι χι.

Παρόλα αυτά, όπως όλοι ξέρουμε, ο εγκέφαλος αλλάζει. Με το πέρασμα τών αιώνων, άλλα κομμάτια του αδρανοποιούνται, άλλα αθόρυβα δραστηριοποιούνται. Στα μεν η μοίρα επιφυλάσσει κάποιο εντυπωσιακό όνομα, κάποια συσχέτιση με το οικουμενικό/συλλογικό ασυνείδητο, κάποια συγγένεια με το ένστικτο τού φιδιού ή με την όσφρηση τού σκύλου. Στα δε η μοίρα επιφυλάσσει εκείνη τη σαστιμάρα, εκείνη την αίσθηση τού αλλότριου και ξένου που νιώθει κανείς παρόλο που έχει μπροστά του -αν και in vitro- συγκεκριμένο χρονικό κομμάτι τής διαδρομής του. Τής δικής του διαδρομής.

Είναι αυτή η σαστιμάρα, το να μην αναγνωρίζεις τον ίδιο σου τον εαυτό τού παρελθόντος, που δημιουργεί την απορία που γίνεται Τέχνη.

Κενά στη μνήμη

Τα παιδιά κατέστρεψαν το μαγαζάκι μου, το 2008. Ευτυχώς οι κυβερνήσεις μετά βοήθησαν να ορθοποδήσει η επιχείρησή μου...



Κενά στη μνήμη

Καθένας από εμάς κάθεται τρεμουλιάρης
στην άκρη τού μονού κρεβατιού του
Σαν τα γερόντια στους οίκους ευγηρίας
καταλαμβάνουμε την τελευταία θέση μας επί γης
Υπάρχει κάποιος που δε βλέπει, άλλος  που δεν ακούει
άλλος που πάνω του κατουρεί
Ο διπλανός μου δεν καταλαβαίνει τίποτε πια
όλα τού φαίνονται ανεξήγητα καινούργια
λες και τα βλέπει για πρώτη φορά
Άδεια η μνήμη, ανημπόρια και μελαγχολία
Γερόντια που προσπαθούν να ξαναμάθουν
στράτα- στρατούλα να περπατούνε
Δρόμο ανηφορικό που έχουν μπροστά τους
όσοι προσπαθούν να θυμηθούν!
Πέφτουν στα γόνατα, χτυπάνε
γίνεται όλο και πιο δύσκολο να σηκωθούν

Η κραύρωση

                                                
Λες να ήταν Εκείνη, η γυναίκα που είδα χτες; Εννοώ εκείνη τη γυναίκα που χαχάνιζε επί ώρες με την παρέα της στο καφέ... Για δες που μετά τριάντα χρόνια θυμόμουν ακόμη πως ήταν αριστερόχειρας. Αυτή που είδα χτες πάντως, τα κατάφερνε και με τα δυο χέρια.

Μμμ, δεν κατέληξα σε ασφαλές συμπέρασμα παρόλο που παρατηρούσα από απόσταση τους καρπούς της... Στον αριστερό καρπό δεν φορούσε ρολόι, όπως και τότε. Ο χρόνος δεν ήταν πιεστικός ποτέ γι' αυτήν, τίποτα δεν ήταν "θέμα χρόνου". Είδα όμως καθαρά και αμέσως πως τα χρόνια που πέρασαν την είχαν "περιποιηθεί" για τα καλά στο πρόσωπο.

Σαν σκελετός αμετάβλητος είχε παραμείνει το γέλιο της και η ομιλία της... ίδια η εκκωφαντική μουσική τών συγκεντρώσεων, ο ρυθμός τής ντουντούκας. Καμιά αλλαγή. Ίσως και τα μαλλιά της, παρά το τεχνητό τους χρώμα, διατηρούσαν τον χοροπηδηχτό τους χαρακτήρα, εκείνο το τυπικό κούνημα τών κομμώσεων που προτιμούν οι "εύκολες". Έδωσα στο νου μου ένα σκούντημα, θέτοντας σοβαρά υπόψη μου (επί τούτου) την πλέον πολύ πιθανή κλιμακτήριό της.
Για να αμβλύνω τη διάθεσή μου για πισωγύρισμα, εφηύρα μια προχωρημένη κραύρωση στο παθητικό της.
Ώ του θαύματος...Ουφ! Επιτέλους, κατάφερα να αηδιάσω με αυτήν.

"Κάποτε θα με απαξιώσεις, θα με απομυθοποιήσεις κακήν κακώς..." μού είχε πει. Κι εγώ είχα πιστέψει τότε πως ήθελε να πει ότι θα την ξεχάσω ή θα μαλώσουμε με παλιόλογα και προσβολές. Ποτέ δεν πίστευα πως, εκτός από το να κρατήσω ταριχευμένο το υπέροχο χαμόγελό της, θα ξεκολλούσα -σε μικρές μερίδες- τις νεανικές ακόμα (φευ!) σάρκες από το σώμα της.

Έλλις Άϊλαντ

Θα κάνω την ίδια διαδρομή
(όπως τότε)
με μία μονάχα διαφορά:

Τώρα είμαι πλούσιος
τόσο πλούσιος που μπορώ
να λαχταρώ
να ξαναζήσω
τής νοσταλγίας τον πόνο

Φαίνεται αλλόκοτο που εγώ
(ο λεφτάς)
μετά από τόσα χρόνια στης πατρίδας μου την αγκαλιά
πεθύμησα ξανά να αντικρύσω
από μακριά
όπως τότε, την πρώτη φορά
τών Δακρύων την Νήσο

4 τροχοί

Καρχηδόνα

Carthago delenda est!

"Η εμμονή τού Κάτωνα", είπε ο Δάσκαλος.

Η Καρχηδόνα πρέπει να καταστραφεί ...Η Καρχηδόνα πρέπει να καταστραφεί ....Η Καρχηδόνα πρέπει να καταστραφεί ...

Στο τέλος κάθε αγορεύσεως η ίδια επωδός... Μα ποια Καρχηδόνα; Αυτούς τους δέσαμε χειροπόδαρα, τόσο σφιχτά που δεν τολμάνε να κάνουν πόλεμο ούτε υπό την απειλή τής Νουμιδίας. Δεν έχουν ούτε την ελευθερία να επιλέξουν τον πόλεμο. Αν το επιτρέψει η Ρώμη, τότε καλώς να αμυνθούνε. Αλλιώς, θα τους υποτάξουμε.

Βεβαιότητα...Έτσι κι αλλιώς, χαμένοι είναι. Άσε τους...

Κι όμως, αθώα Ερηνούλα ...Η Καρχηδόνα - πρέπει - να - καταστραφεί!

Έτσι κι εγώ έχω τις εμμονές μου. Κι όπως οι μέρες πλησιάζουν, θα κολλήσω πάλι αξιολύπητα στη σκέψη πως η δική μου Καρχηδόνα πρέπει να καταστραφεί.

Στο τέλος κάθε αγόρευσης. Όσο μιλούσες σκεφτόσουν στο τέλος να πεις ότι... 

Θωμάς Κορώνης

Υπάρχει, λένε, ένα φασιστικό κόμμα στη Βουλή. Πώς μου φάνηκε ότι είναι περισσότερα; Ας δούμε τι κάνει γι' αυτό ο Θωμάς από την Κορώνη.

Μια γραία

Κάθε βράδυ μια γραία βγαίνει στο μπαλκόνι
Με μια γόπα ανάμεσα στα ζαρωμένα χείλη
Φυσάει ο αέρας και την κάφτρα ζωπυρώνει
Επιστρέφουν τα νιάτα, ο γιός κι ο άντρας
Ύστερα ο αέρας σταματά και την αφήνει μόνη

Ο ένας τον άλλον

Έστεκαν όλοι ώρες ακίνητοι
Αμήχανα κρατώντας καθείς μια μάσκα μες τα χέρια
Τη μάσκα άλλος έκρυβε κάτω απ' τα ρούχα του
Ενώ ο δίπλα του φυλαγόταν μην τυχόν την αντικρύσει
Άλλος ίδρωνε το προσωπείο να θρυμματίσει
Και μόνον ένας θαρρετά τη μάσκα εξετάζει
Κοιτάξτε τον
Ιδρώνει
Έπειτα χλωμιάζει
Τα μάτια του γουρλώνει
Όμως απόφαση παίρνει
Στο τέλος λέει στους άλλους:
Κουράγιο
Ακόμα μια φορά, φορέστε νέα μάσκα
Κατά βάθος πάλι είχαμε όλοι βαρεθεί
Να βλέπουμε το πρόσωπο ο ένας τού άλλου

Αχ αυτή η δουλειά

                                   

"Ε άει στο διάολο!" ήταν η ενστικτώδης απάντηση που έφυγε από τα χείλη μου, όταν ο σαραντάχρονος απέναντί μου ανακοίνωσε πως ο λόγος που ήρθε (και αυτός, ο νιοστός) σε μένα ήταν για να τον βοηθήσω να απαλλαγεί από την πεποίθηση πως ο Εξωαποδίτης είχε καταλάβει το μιαρό του σαρκίο.

Ο λεγόμενος Σατανάς ή Κατσικοπόδαρος ή Εξωαποδώ ή Διάτανος, Κόρακας, Γέρος, Παπάς, Σκατόψυχος κ.ο.κ. είχε καταλάβει, όπως ισχυριζόταν, το κορμί του με τα γνωστά αποτελέσματα: βρώμαγαν οι μασχάλες του θειάφι, ρευόταν κι έβγαινε φωτιά και τα παπούτσια του έφευγαν από τα κατσικίσια πόδια του.

Σκέφτομαι πως έτσι είναι η δουλειά μου, αυτό είμαι ταγμένος να κάνω. Κατά βάθος και τρόπον τινά πρέπει να δείχνω πως πιστεύω σε τέτοιες "θεολογικές ανησυχίες" αλλά -θερμή παράκληση- μην δυσκολεύετε τη δουλειά μου. Φτάνει πια με το τέλος τού κόσμου, ήμαρτον με τα αεροπλάνα που μας ψεκάζουν, αλτ! με το Ελληνικό Ράιχ που θα βηματίσει στα δρομάκια της Αθήνας μέσα στα μαύρα μεσάνυχτα.

Προσοχή στα μίγματα: Εξαποδίτες ιπτάμενοι μας ψεκάζουν και έχουν στα φτερά τους διακριτικά τής Λουτβάφε...προσγειώνονται στα σκουπίδια. Αυτά ακόμα δεν μάθαμε να τα αντιμετωπίζουμε και θα είναι πολύ δύσκολο. Εγώ παραιτούμαι. Εσείς κρατήστε το διάολο, με τον καιρό θα τον συνηθίσετε. Μάθετε να ζείτε μαζί του, τόσα περνάτε κάθε μέρα... 

Ενεργειακά

Αρκετή ενέργεια δεν θα υπάρξει, φέτος. Τουλάχιστον για το χειμώνα καιαιαι ...βλέπουμε. Η λύση λέγεται Μόνωση, Απομόνωση, Εσωστρέφεια.

Αφήστε τις διαχύσεις και την παραδοσιακή προσκόλληση στο "δόσιμο" π.χ. χειραψίες, αγκαλιές, φιλιά κι ότιδήποτε θα επέτρεπε απώλεια ενέργειας δεν συνιστάται. Θα χρειαστούμε κάθε είδους ενέργεια, ακόμη και την πιο μπανάλ ενέργεια, όπως η θερμότητα, είναι απαραίτητη.

Βάλτε φραγμό στην αγγειοδιαστολή σας...Τι είναι αυτή η γελοία σπατάλη στην οποία σας οδήγησε το κρασάκι και οι καρποί που σαν βελανίδια καταναλώνετε; Εκμεταλλευτείτε το λίπος σας, το δικό σας και τού πλησίον σας. Πασαλειφτείτε με αυτό, αγριογούρουνά μου...Σχισμές σε παράθυρα, χαραμάδες; Μονώστε το διαμέρισμά σας με ξύγκι ώστε να μην εκμεταλλεύεται ο γείτονας την κατανάλωσή σας σε θέρμανση. Επιβραδύνετε το μεταβολισμό σας!

Πώς; Δεν ξέρω ...καταστρέψτε τον θυρεοειδή σας. Τον χρειάζεστε; Καλώς ...κρεματόριο για τα κατοικίδια, εκμεταλλευτείτε το σκύλο σας - ο καλύτερος φίλος σας είναι στο κάτω κάτω. Τώρα θα φανεί ο πραγματικός φίλος: αυτός που θα σας τρίψει με δύναμη για να ζεσταθείτε, αυτός που θα κάψει λίγο από το λίπος του για να μην κρυώνετε. Αυτός που θα σας δώσει τελικά (δανεικά, εννοείται) ένα χέρι που, ενώ σας χαϊδεύει, εσείς το χώνετε στο φούρνο για ένα γρήγορο ψήσιμο.

Μωϋσής

Ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ τόνισε πως μόνο μια κυβέρνηση με νωπή* λαϊκή εντολή μπορεί να διαπραγματευθεί μια λύση στο πρόβλημα. 

Ο κ. Τσίπρας κατέληξε λέγοντας: «Θα αναλάβουμε την ιστορική ευθύνη για μία βιώσιμη λύση και τη σωτηρία** του λαού».

*Νωπή από σάλιο, προφανώς
**Νάτα μας και τα λαοσωτηριακά (Μωϋσής)

Μαρκίζα

Τα  μυστικά δεν μένουνε για πάντα εκεί όπου ειπώθηκαν ψιθυριστά, επιφυλακτικά, από πρόσωπα φοβισμένα με βλέμματα καχύποπτα να κοιτάζουν προς το παράθυρο. Μόλις οι συνωμότες κλείσουν πίσω τους την πόρτα, τα μυστικά αρχίζουν τις παρέες με τα όνειρα. Παλεύουν σαν τα νήπια και κάνουν φασαρία.

Έξω από το δωμάτιο και πάνω από το παράθυρο δυο πουλιά έχτισαν φωλιά...Φασαρία γίνεται εκεί έξω όπως και μέσα φασαρία γίνεται πολλή, ώσπου έρχεται η νοικοκυρά κι ανοίγει το παράθυρο να πάρει το δωμάτιο αέρα. Στην ράχη τους τα πουλιά παίρνουν όνειρα και μυστικά. Τα σκορπάνε ολόγυρα φτερουγίζοντας μακριά....

Ζήτω για τα όνειρα, κρίμα τα μυστικά!

Η στιγμή τής αναπάντητης

Πήγαινε να ξεκουραστείς τώρα... Άντε, "κάνε αναπάντητη" στο σωφέρ να περάσει να σε πάρει από την είσοδό μου. Άκου, μην τρέχεις πάλι όλη νύχτα από κρεβάτι σε κρεβάτι ως τις τέσσερις.

Καληνύχτα, Μαργαρίτα, μη φοβάσαι...Μη φοβάσαι, πελάτης δε σε ξέχασε κανείς. Λες έτσι απλά εκείνο το "...κι εγώ άνθρωπος είμαι!". Λίγο ακόμα και θα πίστευε ο καθένας πως είσαι η πιο καλή του φίλη.

Και για μένα είσαι...αν όχι η πιο καλή μου φίλη, τουλάχιστον μια αδελφή ψυχή. Εκτός από αυτά που σου έδωσα "προτού", πάρε και κάτι κέρματα που έχω στο χωλ, στο τραπεζάκι, δίπλα στο τηλέφωνο.

Άντε πάλι ... το αγαπημένο σου αστείο. Θα κοιμηθώ, θα πορευτείς. Φεύγεις με το ανέμελο ύφος ενώ πίσω σου -ίσως σκόπιμα- αφήνεις τη λιπαντική σου αλοιφή.

Καληνύχτα. 

Ο Τρίτος Εραστής

Στα δεκαπέντε πετάει σαν πουλί
γράφει στιχάκια που υποφέρουν
Ύστερα σου τα χώνει κλαίγοντας
κι όλη τη νύχτα τσακωμοί
τσιγάρο, αλκοόλ για ένα φιλί
που σού ξέφυγε και πήγε αλλού
Μα τότε αυτό δεν ήταν έρωτας!

Στα είκοσί της πάλι απ' την αρχή
μετά από χρόνια πάλι έχει βρει
κάποιον που είναι ειλικρινής
καθάριος σαν πρωινό εκδρομής
Το βράδυ μέσα σε μιαν αγκαλιά
μιλούν "για πάντα", "για μαζί"
Εκείνη σκέφτεται παιδιά
Μα αυτός φευγιό για τα νησιά

Τριάντα πέντε χρόνων, μόνη και φοβάται
πως τις ρυτίδες της κοιτάνε
Τα όνειρά της για παιδιά φαίνονται τώρα μακρινά
Υπάρχουν κι οι περιορισμοί
Πολλά κρεβάτια, λίγοι διαθέσιμοι
Μέσα σ' αυτήν την ανομβρία
να η δική σου η παρουσία
καρμπόν τής πρώτης της ελπίδας

Είσαι ο τρίτος έρωτας εσύ ...κι αν χαθείς;
Τι καταστροφή! Μένει μονάχα ένα παιχνίδι
Ένας πειραγμένος μετρητής
που δείχνει πάντα Έρωτες : τρεις
Ανάμεσά τους τόσοι άλλοι ασήμαντοι
Κανείς δεν είχε τη χάρη που έχεις εσύ,
ο τρίτος της ο εραστής

Μοναδικός κληρονόμος

Πάει ο θείος ο Λάζαρος...
Πω πω... Αλλά...
Ζήτω, μοναδικοί κληρονόμοι είμαστε εμείς!
Κάψε και το κωλόσπιτο...ποιος το χρειάζεται πιά;

Η συνέχεια ενώπιον τού ...Συμβολαιογράφου.
ΛΑΖΑΡΕ, ΔΕΥΡΟ ΕΞΩ!

"Ξέρετε, εγώ έχω κάνει ανοίγματα με την κληρονομιά..."

Σύνδρομο Da Costa

Μην περιμένετε πια νέα από μένα
βρήκα μια τρύπα να κρυφτώ
να ανασυνθέσω τον εαυτό μου
με μέλη, νου, καρδιά περασμένων ηλικιών
Φαίνεται πως πέρασε πολύς καιρός
χωρίς ανάπαυση τής σκέψης
και ένα αδιάκοπο σημειωτόν
ανώφελα, φρούδα καρδιοχτύπια
σαν της επιφυλακής τών στρατιωτών

Ο Γέρων

Πόσο πιο σύντομα θα 'πρεπε να διαρκούν τα νιάτα
ώστε να μην εθίζεται κανείς στο ωραίο
να μην προφταίνει να ονειρευτεί πολλές φορές
να μην μεθάει από της εφηβείας την παντοδυναμία
ούτε από εκείνου που ξεπερνά εαυτόν την ευφυία

Αν αναπόφευκτο ήταν κάποτε να γεννηθείς
τι βολικό θα ήταν μόλις έβγαινες από την κούνια
εν τάχει να δοκίμαζες τον έρωτα, το ευφυές, το ωραίο
κι έπειτα ευθύς, προτού αναμνήσεων αρχίσεις τη συλλογή
να γίνεις ένας σοφός και επιλήσμων γέρος

Captain

Απαραίτητη ενημέρωση

Έχει γούστο...Την περιμένω τέτοια γαϊδουριά, βέβαια, αλλά ξέρουν αυτοί να με εκπλήσσουν κάθε φορά. Κάθε φορά έχουν σκεφτεί ένα βήμα παραπέρα από εκεί που φτάνει ο νους μου. Αν είσαι, ας υποθέσουμε, στον κινηματογράφο και ξαφνικά σταματήσει η προβολή, σκέφτεσαι μήπως κάνουν διάλειμμα, μήπως η κόπια ήταν ελαττωματική, μήπως κόπηκε το ρεύμα, μήπως οι πακιστανοί κλέψανε τη μηχανή προβολής, μήπως οι Ναζήδες σταμάτησαν την ταινία, μήπως έπαθε εγκεφαλικό ο χειριστής. Πολλά σκέφτεσαι αλλά όσο άσχημα και να είναι λες "όπου να' ναι θα μου πούνε τι συμβαίνει, θα μάθουμε όλοι τι δεν πάει καλά"

Και περνάνε τα λεπτά...περνάει μισή ώρα, οπότε αρχίζεις να ρωτάς, ανάλογα την περίπτωση:

"Τι πάθαμε και το αεροπλάνο πετάει μια ώρα πάνω από το αεροδρόμιο;"

"Έχετε ιδέα πότε φτάνει το καραβάκι στα Παλούκια, κύριε; Αργήσαμε..."

"Γιατί δεν έχουμε ρεύμα; Είναι μόνο το σπίτι μας ή γενικό το κακό;"

"Προς τα που πηγαίνουμε, δηλαδή γενικώς να ξέρουμε στο περίπου...Αυτό το σκοτεινό κουτί τρέχει μέσα στο απόλυτο σκοτάδι. Συμβαίνει κάτι;"

Σε μια τέτοια κατάσταση βρίσκομαι, έχω την εντύπωση πως "ο κύβος ερρίφθη". Υπάρχουν, σκέφτομαι, πολύ υψηλά κλιμάκια όπου κάτι άνθρωποι παράξενοι, ντυμένοι σαν σωσίες τού Πάπα, γύρω από ένα στρογγυλό τραπέζι, έχουν πάρει τις αποφάσεις - "το εγχείρημα δεν πέτυχε, παίξαμε και χάσαμε"

Φαντάζομαι πως μαραζώνουν, συσκέπτονται, σε σκέφτονται, έχουν τις ενοχές τους αλλά προέχει τώρα μια άλλη δύσκολη επιλογή:
Ποιον θα επιλέξουν, ποιόν θα θυσιάσουν εν ολίγοις, ποιον θα πετάξουν με το ζόρι εκεί έξω να μας πει κατάμουτρα χωρίς όμως να δημιουργηθεί πανικός, πως, ανάλογα με την περίπτωση:

"Κοιτάμε το αεροσκάφος μας μην πέσει σε καμιά παιδική χαρά, εμείς πάμε χαμένοι..."
"Ρεύμα δεν υπάρχει πουθενά, προσέχτε που πατάτε..."
"Προς τα που;... θα σας γελάσω και δε θέλω να υποτιμήσω τη νοημοσύνη τού λαού..."
"Και τα Παλούκια ποτέ δεν θα τα δούουμεε..."

Σφίξε τα δόντια Άνθρωπε, κορωνίδα τής δημιουργίας...Το κερασάκι πέφτει από την τούρτα.

Μισή δουλειά

Το παιδί τού παιδιού μου δεν έχει καθόλου καλούς τρόπους. Πρέπει να φταίει η αγωγή που του έδωσε ο πατέρας του, το παιδί μου δηλαδή. Το παιδί μου όμως έχει καλούς τρόπους κι αυτό μάλλον το οφείλει σε μένα, τον πατέρα του. Φοβάμαι πως μεγάλωσα ένα παιδί με καλούς τρόπους αλλά όχι τόσο καλούς ώστε να νοιαστεί να τους μεταδώσει στο δικό του το παιδί. Μισή δουλειά έκανα.