Η θεά Αφροδίτη

Πιό χαμηλά από τις πεταχτές της κλείδες
Είχε ένα μετρονόμο
Φτιαγμένο από μαόνι και ασήμι
Ελεγε πως δίνει μ' ακρίβεια το ρυθμό
Και το έλεγε καρδιά…

Πίσω από το στιλπνό της στέρνο
Είχε έναν μικρό ήλιο
Από λάβα και γυαλί
Ελεγε πως δύει κι ανατέλλει καθημερινά
Και το έλεγε καρδιά…

Πιό ψηλά απ' το όρος της
Είχε ένα νυχτολούλουδο
Βέβαιη ήταν πως δε θα μαραθεί
Ελεγε πως ανθίζει αδιάκοπα κάθε στιγμή
Και το έλεγε καρδιά…

Εγώ,καθόσον άκουγα όλ' αυτά
Χαζογελούσα ή δάκρυζα
Λίγο προσποιητά
Λίγο κατά παραγγελία
Κοιτώντας μέσα στην κλεψύδρα
Την άμμο
Που λιγόστευε σιγά-σιγά
Μετά πιό γρήγορα
Μέχρι που τέλειωσε με μιάς

Πήγε να πιάσει πάλι την κλεψύδρα
Ετοιμάστηκε να την αναποδογυρίσει
Να πάρει κι άλλο χρόνο
Μεταφορές κι αλληγορίες
Γιά ν' αρχίσει πάλι
Την ανατομία της απ'την αρχή
Όταν της έπιασα το χέρι δυνατά
Και κακότροπα της είπα:
Α!Είχα κι εγώ κάποτε,μα όχι πιά
Αυτό που εσύ αποκαλείς καρδιά.

ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΣ

Ο ΣΑΜΑΡΑΣ ΣΤΗΝ ΑΡΧΗΓΙΑ:Η ΡΩΣΙΚΗ ΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ

Η εκλογή των αρχηγών της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ δεν είναι πλέον εσωτερική υπόθεση αυτών των κομμάτων, αλλά υπόθεση όλων των κομμάτων και όλων των πολιτών. Γιατί αυτούς τους αρχηγούς δεν τους εκλέγουν τα ενεργά μέλη αυτών των κομμάτων, αλλά η ρευστή, παθητική και η ελάχιστα ενημερωμένη για την εσωτερική κομματική ζωή μάζα των οπαδών. Αυτή η μάζα σχηματίζει κομματική άποψη κυρίως από τον τύπο, την τηλεόραση και το ραδιόφωνο. Αλλά στη χώρα μας τα ΜΜΕ, ιδιαίτερα τα ραδιοτηλεοπτικά, ελέγχονται άμεσα από την πολιτική εξουσία μέσα από την κατανομή των κρατικών διαφημίσεων, τις άδειες λειτουργίας και το Ραδιοτηλεοπτικό Συμβούλιο. Την ώρα λοιπόν που τα κόμματα ισχυρίζονται υποκριτικά ότι δεν επεμβαίνουν στα εσωτερικά της ΝΔ δουλεύουν δραστήρια μέσω των ΜΜΕ και των σχολιαστών τους για κάποιον υποψήφιο αρχηγό.

Στη συγκεκριμένη εκλογή οι συντριπτικά περισσότεροι σχολιαστές, ιδιαίτερα αυτοί του ΠΑΣΟΚ, του ΛΑΟΣ, του ψευτοΚΚΕ και του ΣΥΝ δουλεύουν υπέρ της εκλογής του Σαμαρά, όπως βέβαια δουλεύουν υπέρ του και τα μέλη αυτών των κομμάτων στους οπαδούς της Ν.Δ.

Αυτά τα κόμματα θέλουν το Σαμαρά γιατί έχει την ίδια πολιτική γραμμή με τη δικιά τους. Αυτή είναι η φιλορώσικη γραμμή που ολόκληρες δεκαετίες προπαγανδιστικής κυριαρχίας την έχουν μετατρέψει σε «εθνική γραμμή». Εμφανίζεται σαν «εθνική γραμμή» επειδή είναι αντιαμερικάνικη, αντίθετη στη σταδιακή ενοποίηση των ευρωπαϊκών κρατών και εχθρική προς το «μεγάλο κεφάλαιο». Όμως αυτός ο πανεθνικός αντιαμερικανισμός δεν είναι πια αντι-ιμπεριαλιστικός αλλά φιλορώσικος και γι αυτό ενώνει την ψευτοαριστερά με τους φασίστες που ήταν αμερικανόφιλοι όταν οι ΗΠΑ ήταν το παγκόσμιο αφεντικό, ενώ τώρα είναι φανατικοί ρωσόφιλοι. Επίσης και ο συγκεκριμένος αντιευρωπαϊσμός είναι εθνικιστικός και υπέρ της διάσπασης της Ευρώπης όπως ακριβώς θέλει η Ρωσία. Όσο για το συγκεκριμένο «αντικαπιταλισμό» αυτός τσακίζει επιλεκτικά τις παραγωγικές δυνάμεις που είναι στα χέρια των δυτικόφιλων αστών και δίνει όλο τον πλούτο της χώρας στη νέα ανατολική ολιγαρχία Μπόμπολα, Κόκκαλη, Βγενόπουλου, Μυτιληναίου κλπ.

Στην πραγματικότητα αυτή η «εθνική γραμμή» είναι αντεθνική.

Ο υποψήφιος των ρωσόφιλων για την ηγεσία της ΝΔ είναι ο Σαμαράς, όπως πριν ήταν ο Καραμανλής. Η διεθνής γραμμή του Σαμαρά συνοψίζεται σε λόγο του στα 2008 (στο ίδρυμα Καραμανλή) όπου αυτός πρότεινε σαν κλειδί της παγκόσμιας ειρήνης και της ευημερίας των λαών τη σύμπλευση της ΕΕ και των ΗΠΑ με τη φασιστική πουτινική Ρωσία. Ο Σαμαράς είναι ο πρώτος πολιτικός στην Ελλάδα που κιόλας από τα 1992 πρότεινε τη στρατηγική του «ορθόδοξου τόξου», δηλαδή τη συμμαχία της Ελλάδας με τη Ρωσία και τη Σερβία. Γι αυτό η οικουμενική κυβέρνηση Ζολώτα τον είχε διορίσει ομόφωνα υπουργό εξωτερικών, δηλαδή τον ενέκριναν και οι ρωσόδουλοι Α. Παπανδρέου, Φλωράκης και Κύρκος. Ο Σαμαράς απέδειξε τη χρησιμότητά του όταν ξεσπάθωσε υπέρ της προβοκατόρικης απαίτησης του Α. Παπανδρέου να μην υπάρχει καθόλου το συνθετικό Μακεδονία στο όνομα της γειτονικής χώρας το 1992. Αυτό το ήθελε η ρώσικη διπλωματία για να αποτραπεί η αναγνώριση αυτής της θρησκευτικά ορθόδοξης χώρας από την ΕΕ και τη Δύση ώστε να απορροφηθεί σε βάθος χρόνου από τη Ρωσία. Απόδειξη ότι ο Σαμαράς έδρασε συνειδητά υπέρ της Ρωσίας είναι ότι σιώπησε και σιωπά που αυτή αναγνώρισε λίγους μήνες μετά την ίδια χώρα με σκέτο το όνομα Μακεδονία. Επίσης σιώπησε όταν η Δημοκρατία της Μακεδονίας μπήκε στα διεθνή σώματα στα οποία είναι μέλος η Ρωσία, δηλαδή στον ΟΗΕ και στον ΟΑΣΕ με το όνομα FYROM (ΠΓΜΔ), που περιέχει το όνομα Μακεδονία, ενώ συνεχίζει να φωνάζει να μην μπει στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ σαν FYROM. Τα ίδια κάνει και το πιο ανοιχτά φιλορώσικο από όλα τα κόμματα, το ΛΑΟΣ.

Η μεγαλύτερη ωστόσο υπηρεσία του Σαμαρά στο ΠΑΣΟΚ, στο ψευτοΚΚΕ και στον ΣΥΝ, ήταν το ρίξιμο της κυβέρνησης της ΝΔ το 1993 επειδή αυτή είχε επικεφαλής της τον δυτικόφιλο Μητσοτάκη. Να γιατί τώρα όλοι αυτοί μαζί με τους Καραμανλή, Σιούφα (που παρασημοφορήθηκε από τον Πούτιν), πασχίζουν για να πετύχουν το πρωτοφανές στα χρονικά, δηλαδή να εκλεγεί αρχηγός κόμματος ένα ηγετικό στέλεχος αυτού του κόμματος που το έριξε από την εξουσία και το διέσπασε. Να πως όλοι αυτοί ενωμένοι πέτυχαν χάρη κυρίως στα ΜΜΕ να ανατρέψουν υπέρ του εκλεκτού τους τον καταστατικά προσδιορισμένο από τα πριν τρόπο εκλογής του αρχηγού από το Συνέδριο για να πραγματοποιήσουν πραξικοπηματικά τις τάχα δημοκρατικές εκλογές «από τη βάση». Μια τέτοια «δημοκρατική» εκλογή τη θέλει κάθε φασίστας αρχηγός γιατί χάρη σε αυτή δεν θα απολογείται σε κανένα εκλεγμένο κομματικό σώμα αλλά μόνο στο απέραντο αλλά στιγμιαίο και ασύλληπτο σώμα των τηλεθεατών που τον εξέλεξε. Έτσι σαν εκλεκτός του «λαού του κόμματος» θα μπορεί να είναι ένας απόλυτος δικτάτορας σε αυτό. Ήδη το ΠΑΣΟΚ έχει έναν τέτοιο δικτάτορα αρχηγό που μόλις χθες διόρισε κυρίως την καμαρίλα του για να διοικεί τη χώρα ποδοπατώντας ολόκληρες πολιτικές τάσεις και ηγετικά στελέχη μέσα σε αυτό.

Η ΟΑΚΚΕ επειδή δεν υποκρίνεται παίρνει θέση ανοιχτά για τις εκλογές της Κυριακής που είναι πολύ πιο κρίσιμες από τις εθνικές εκλογές. Τώρα κρίνεται αν το βασικό κόμμα της αστικής τάξης, η ΝΔ, θα έρθει στα χέρια του φασισμού. Γιατί ο Σαμαράς σαν δικτάτορας αρχηγός δεν θα είναι απλά ένας Καραμανλής, δηλαδή ένας κρυφός ρωσόδουλος μέσα σε μια φιλοευρωπαϊκή ΝΔ, αλλά ο ανοιχτός οργανωτής της ρώσικης φασιστικής πολιτικής μέσα στη ΝΔ, ιδιαίτερα της πολιτικής του ΛΑΟΣ και σε συμμαχία με αυτό. Ο Σαμαράς στην ηγεσία της ΝΔ σημαίνει το ΛΑΟΣ και οι φίλοι του οι χρυσαυγίτες στην εξουσία. Ήδη ο Παναγιωτόπουλος, στήριγμα του Σαμαρά, δήλωσε ότι το ΛΑΟΣ δεν είναι «ακραίο κόμμα». Σε ότι αφορά το σοβινοφασίστα Ψωμιάδη, αυτός είναι ο αβανταδόρος του Σαμαρά.

Η Μπακογιάννη δεν είναι κανένας ουσιαστικός αντίπαλος της ρώσικης «εθνικής γραμμής» ούτε κανένας συνεπής δημοκρατικός παράγοντας. Το μόνο που δεν της συγχωρεί η Ρωσία είναι που δεν υπεράσπισε σαν πρόεδρος της ΟΑΣΕ τη ρώσικη προσάρτηση τμήματος της Γεωργίας. Όμως κατά τα άλλα έχει παίξει ένα μοιραίο ρόλο μέσα στη χώρα και στην ΕΕ προωθώντας από εθνικισμό και από καιροσκοπισμό το συμφέρον της Ρωσίας στο μακεδονικό, στο βοσνιακό και στα ελληνοτουρκικά. Επίσης με τον ίδιο καιροσκοπισμό και στηρίζοντας τον Καραμανλή έχει διευκολύνει τους ρωσόδουλους να εξοντώσουν σταδιακά τα πιο φιλοευρωπαϊκά στελέχη της ΝΔ και να πραγματοποιήσουν ανενόχλητα το οικονομικό αντιπαραγωγικό και εκπαιδευτικό τους σαμποτάζ.

Για αυτό το λόγο πιστεύουμε ότι όποιος θέλει να ενισχύσει μια πραγματικά δημοκρατική εξέλιξη για τη χώρα δεν πρέπει να συμμετάσχει στην εκλογή αρχηγού της ΝΔ. Αν όμως κάποιος δημοκράτης είναι αποφασισμένος να επιδιώξει την πολιτική του εκπροσώπηση μέσα από τη ΝΔ πρέπει οπωσδήποτε να καταψηφίσει τον βασικό φορέα του φασισμού και της υποτέλειας μέσα της, που είναι ο Σαμαράς.

Αθήνα, 23/11/2009

Ανάμεσα Σάββατο και Κυριακή

Περίπατο με πήγες σε δρόμο που ήταν ίδιος με Σαββατοκύριακου διχοτόμο, ενώ εξαϋλωνόμασταν με έναν αργό ρυθμό. Γύρω μας τόσος κόσμος άγριος,άσχημος και ξένος.

Σε νουθετώ να πάρεις σοβαρα αυτούς που συναντάμε: "Μην τούς αγγίζεις, μην τούς χαμογελάς. Κρατήσου μακριά. Δε βλέπεις ότι είναι ..." Με διακόπτεις: "Βλέπεις, δεν είναι κομψό να μην ανταποδώσεις ένα χαιρετισμό, ένα νεύμα, ένα πείραγμα απλό".
Στο τέλος με πείθεις πως είναι όλα τού μυαλού μου.

"Ώστε έτσι...καθώς φαίνεται συνηθισμένη είναι η νύχτα και αθώο αυτό το τοπίο. Εγώ απλά ένας καχύποπτος φοβιτσιάρης πρέπει να 'μαι αφού πολύ δειλά διαβαίνω τις πόρτες που, μια-μια, εσύ διάπλατα μού ανοίγεις ".

Η ανάλαφρη ξενοιασιά σου μάς πάει να εξερευνήσουμε μέρη στα οποία αμφίβολο φαίνεται αν επισκέπτες είμαστε ή ίσα κι όμοια  με τούς άλλους ...Τούς άλλους που εκεί περιπλανιούνται να βρουν τα ονόματά τους. Η ομοιότητά τους με εμάς μού φέρνει πάλι  φόβο. Αυτοί ψάχνουν να ανοίξουν βαριές μεγάλες πόρτες, σπρώχνονται σε μικρά κάτασπρα δωμάτια, στα κάγκελα αγωνιούν να μείνουν γαντζωμένοι. Με βλέμματα απόκοσμα παλεύουν με τα αγρίμια.

"Μοιάζουν καθρέφτισμά μου ", φωνάζω ταραγμένος. " Τις νύχτες τα ίδια βλέπω, αγρίμια στούς έρημους δρόμους να κυνηγούν ανθρώπους και τους πιο άμοιρους από αυτούς, τους βλέπω να ματώνουν, χτυπώντας πόρτες σιδερένιες. Τις είδα, δεν ανοίγουνε ποτέ!  Τ' άσπρα δωμάτια τ' άκουσα να έχουν ομιλίες".

Ιδρώνω και το χέρι σου ψάχνω, να δω αν είσαι εκεί. Να δω αν είσαι εσύ μα να πού πιά εσύ δεν είσαι. Το χέρι μου το πιάνει - δίδυμος τού εαυτού μου - ο φόβος  ενώ φωνάζω "Πάμε". Δεν προλαβαίνω να τελειώσω και δυνατή, σ' απόγνωση, ακούγεται φωνή:

"Εδώ δεν έχει πού να πάμε. Είμαστε πολλοί μα εδώ υπάρχουμε σαν ένας. Αλλόκοτο συγκύτιο είμαστε. Σαν μήτρα με κυήματα που μισούν το ένα τ' άλλο. Κι από τον τοκετό μετά, η ίδια μοίρα μας περιμένει.
Εχουμε όλοι αποδράσει μέσα στούς εαυτούς μας μα κι έξω από αυτούς. Τόσες πολλές, αμέτρητες φορές!
Κουράζεται κανείς εδώ πιο πολύ στη μάταιη απόδραση παρά στη μαύρη κόλαση που ζει.  Δεν έχει μέρος που να πας, κάπου για να διαφύγεις...
Κι υπάρχει πάντα κάποιος δρόμος, ανάμεσα Σάββατο και Κυριακή, εδώ για να σε φέρνει".

Τρόπος του λέγειν

Στις μέρες μας μιλάμε πολύ συχνά για αξίες, αρετές, ιδέες. Χρησιμοποιούμε στην καθημερινότητά μας λέξεις όπως: οικογένεια, φιλία, δημοκρατία, ισότητα, αξιοπρέπεια, κοινωνία, ψυχαγωγία...Θα μπορούσα να αναφέρω μια εκατοστή τέτοιες λέξεις που χρησιμοποιούμε καθημερινά και να ζητήσω από δέκα ανθρώπους να μου δώσουν, καθένας χωριστά, τον ορισμό τους. Θα έπαιρνα πιστεύω δέκα διαφορετικούς ορισμούς για την κάθε λέξη.


Λένε πως η γλώσσα αλλάζει, αλλάζουν οι λέξεις. Σύμφωνοι. Το ίδιο -παράλληλα- αλλάζει και το περιεχόμενο των λέξεων. Συνεχίζουμε παρ' όλα αυτά να εξηγούμε πώς αλλάζει με το πέρασμα του χρόνου η ορθογραφία των λέξεων χωρίς να αναφερόμαστε στην αλλαγή που συντελείται σ' αυτό που περιγράφουν αυτές οι λέξεις, στο περιεχόμενό τους δηλαδή.

Σαν παράδειγμα αναφέρω την πρόταση:

"Ζούμε αξιοπρεπώς". Κάποτε παρέπεμπε σε ένα τρόπο ζωής χωρίς ντροπή, χωρίς ηθική έκπτωση. Σήμερα, ακούγοντας τη φράση αυτή, ο νους μας πηγαίνει στην οικονομικά άνετη ζωή.

Μεταφορικά, θα πει κάποιος, μιλάμε...Αυτό είναι και το υπό εξέταση φαινόμενο: Γιατί όσο περνά ο καιρός, όλο και πιο μεταφορικά μιλάμε; Γιατί θα έπρεπε σε κάθε φράση μας να κολλάμε και ένα συμπληρωματικό "τρόπος του λέγειν";

Πότε κάθε μαρτύριο

Έριξαν αυτόν στο χείριστο των καταγωγίων
όπου πλήρης απουσία ζώντων κυριαρχεί
μόνο σκιές γεννά των αναμνήσεων η ομίχλη
που μακάβρια τη νύχτα το νου σου νανουρίζει

Τα λίγα απομεινάρια του για ν' ανασύρουν
όταν μετά καιρόν ενός έτους επιστρέψαν
για τον πλήρη αφανισμό του να βεβαιωθούν
προ αποτροπαίου εκπλήξεως ευρεθήκαν

Αλοίμονο! οι άνθρωποι λησμονούν πολλά
τις ευγενείς και ευσεβείς, τις θεόσταλτες
καθώς και τις ανόσιες αυτών προθέσεις
ξεχνούν πότε κάθε μαρτύριο φτάνει σ' ένα τέλος

Έτσι όταν αμέριμνοι στον ίδιο τόπο επήγαν
για να παραχώσουν εκεί και κάποιον άλλον
-κατά την ίδιαν τους την προσφιλή συνήθεια-
φρικτό ήταν το θέαμα βασάνου που αντικρύσαν

Βρήκαν αυτόν να περιδιαβαίνει ακέραιος
το σκοτεινό τού μαρτυρίου του λίκνο
που με περίτεχνους κύκλους και γραμμές
και αφοσίωση περισσή είχε διακοσμήσει.


Ταπεινά για τον Ε. Α. Πόου

Brother...

They used to tell me I was building a dream
And so I followed the mob
When there was earth to plow or guns to bear
I was always there right on the job

They used to tell me I was building a dream
With peace and glory ahead
Why should I be standing in line
Just waiting for bread?

Once I built a railroad, I made it run
Made it race against time
Once I built a railroad, now it's done
Brother, can you spare a dime?

Once I built a tower up to the sun
Brick and rivet and lime
Once I built a tower, now it's done
Brother, can you spare a dime?

Once in khaki suits, gee we looked swell
Full of that Yankee-Doodly-dum
Half a million boots went sloggin' through Hell
And I was the kid with the drum

Say, don't you remember, they called me "Al"
It was "Al" all the time
Why don't you remember, I'm your pal
Say buddy, can you spare a dime?

Once in khaki suits, ah gee we looked swell
Full of that Yankee-Doodly-dum
Half a million boots went sloggin' through Hell
And I was the kid with the drum

Oh, say, don't you remember, they called me "Al"
It was "Al" all the time
Say, don't you remember, I'm your pal
Buddy, can you spare a dime?


They used to tell me I was building a dream
And so I followed the mob
When there was earth to plow or guns to bear
I was always there right on the job

They used to tell me I was building a dream
With peace and glory ahead
Why should I be standing in line
Just waiting for bread?

Once I built a railroad, I made it run
Made it race against time
Once I built a railroad, now it's done
Brother, can you spare a dime?

Once I built a tower up to the sun
Brick and rivet and lime
Once I built a tower, now it's done
Brother, can you spare a dime?

Once in khaki suits, gee we looked swell
Full of that Yankee-Doodly-dum
Half a million boots went sloggin' through Hell
And I was the kid with the drum

Say, don't you remember, they called me "Al"
It was "Al" all the time
Why don't you remember, I'm your pal
Say buddy, can you spare a dime?

Once in khaki suits, ah gee we looked swell
Full of that Yankee-Doodly-dum
Half a million boots went sloggin' through Hell
And I was the kid with the drum

Oh, say, don't you remember, they called me "Al"
It was "Al" all the time
Say, don't you remember, I'm your pal
Buddy, can you spare a dime?


They used to tell me I was building a dream
And so I followed the mob
When there was earth to plow or guns to bear
I was always there right on the job

They used to tell me I was building a dream
With peace and glory ahead
Why should I be standing in line
Just waiting for bread?

Once I built a railroad, I made it run
Made it race against time
Once I built a railroad, now it's done
Brother, can you spare a dime?

Once I built a tower up to the sun
Brick and rivet and lime
Once I built a tower, now it's done
Brother, can you spare a dime?

Once in khaki suits, gee we looked swell
Full of that Yankee-Doodly-dum
Half a million boots went sloggin' through Hell
And I was the kid with the drum

Say, don't you remember, they called me "Al"
It was "Al" all the time
Why don't you remember, I'm your pal
Say buddy, can you spare a dime?

Once in khaki suits, ah gee we looked swell
Full of that Yankee-Doodly-dum
Half a million boots went sloggin' through Hell
And I was the kid with the drum

Oh, say, don't you remember, they called me "Al"
It was "Al" all the time
Say, don't you remember, I'm your pal
Buddy, can you spare a dime?

Η Νέα Ελευθερία

Ποιός θα ήταν τόσο θαρραλέος ώστε να δηλώσει ότι στην πραγματικότητα, μερικές στιγμές στην ιστορία του ανθρώπινου είδους, το ζητούμενο δεν είναι η "περισσότερη ελευθερία" αλλά η "λιγότερη ελευθερία";
Ποιός θα ήταν τόσο νουνεχής και ρηξικέλευθος ώστε να ορίσει - επιτέλους! - τα όρια της ελευθερίας με άλλο τρόπο, διαφορετικό από το βλακώδη και τετριμμένο που ισχυρίζεται πως "η ελευθερία μου τελειώνει εκεί όπου αρχίζει η ελευθερία του άλλου";
Ποιός θα αντιληφθεί πως η ελευθερία είναι κάτι που όχι μόνο προσφέρει αλλά απαιτεί κιόλας; Η ελευθερία εξυψώνει αυτόν που ήδη ίσταται (που...κάθεται όρθιος). Αυτόν που δεν ίσταται η ελευθερία αδυνατεί να τον εξυψώσει. Έναν ξαπλωμένο τεμπέλη θα τον ανυψώσει όπως ο γερανός θα ανυψώσει ένα πολύ βαρύ σκουπίδι ή ένα παράνομα σταθμευμένο αυτοκίνητο. Δεν θα τον εξυψώσει. Θα τον ανυψώσει. Όρθιο όμως δεν θα τον στήσει.
Το να μιλάμε για ελευθερία μας κάνει, αβασάνιστα, συμπαθείς. Μήπως όμως σαν έννοια η ελευθερία αξίζει περισσότερο σεβασμό;

Ο Μέσος Όρος

Το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο του φασίστα είναι "ο μέσος άνθρωπος". Μπορεί να λέει ό,τι θέλει και να θέλει αυτά που δεν τολμά να κατονομάσει, φοβούμενος τους άλλους "μέσους ανθρώπους". Κάτι δύσκολο να καταλάβεις, να ανεχτείς ή να λυπηθείς. Είναι παντού αυτός ο άνθρωπος κι έτσι αυτοαποκαλείται "η καθημερινότητα". Προσπαθεί να προβληθεί και ως "η πραγματικότητα". Αποτελεί ένα μάθημα από απαίδευτο δάσκαλο σε ανέτοιμους μαθητές, από αυτούς που κοιτάνε πως θα τα "μπαλώσουνε" για να περάσουνε την τάξη...Σύντομα το πανί αυτού του θεάτρου σκιών το παίρνει ο αέρας. Τελειώνει η παράσταση και χρειάζεσαι μιαν άλλη εικόνα, μιαν άλλη έκφανση του Καραγκιόζη. Δεν την έχεις κι έτσι ζητάς την πραγματικότητα. Σαν υποκατάστατο αυτού του πλασματικού κόσμου -και μόνο γι αυτό- ψάχνεις μιαν αλήθεια.
Ε! Αφού έπιασες να διαβάσεις αυτές τις γραμμές, άκου λίγο: 
Αν θέλεις να έχεις μια πραγματική εικόνα της ζωής, θα σου πω τι να κάνεις...αν εισαι "έτοιμος μαθητής". Πάρε τους δρόμους, 3 η ώρα τη νύχτα, μικρούς η μεγάλους δεν έχει σημασία, χωρίς κανένα προορισμό. Χρειάζεσαι μόνο μια πόλη με τον ελάχιστο φωτισμό, τον ελάχιστο θόρυβο και τα βρεγμένα πεζοδρόμια. Εκεί όπου ο θόρυβος των βημάτων σου θα ακούγεται ευκρινής και ρυθμικός ή πάλι δεν θα ακούγεται, όταν σταματάς, για να είσαι βέβαιος πως εσύ είσαι αυτός που βηματίζει. Κάνε μεγαλόφωνα μια ερώτηση απλή και αν δεν πάρεις απάντηση τότε να είσαι σίγουρος πως άλλος δεν υπάρχει κοντά σου. Κανείς δεν υπάρχει πια και τίποτα δεν κινείται. Τίποτα δε δουλεύει τη νύχτα. Απ' ότι λένε κινούνται οι πλανήτες, οι γαλαξίες...Είναι τεκμηριωμένα όλα αυτά. Πιθανόν πλημμελώς γιατί δεν πείθομαι. Τα μόνα που αναμφισβήτητα κινούνται είστε εσύ και οι δείκτες του ρολογιού σου, που μετράει τη διάρκεια αυτού του μαθήματος νυχτερινού σχολείου που αναγκάζονται να παρακολουθούν νυσταγμένα τα παιδιά φτωχών οικογενειών που εργάζονται την ημέρα.

Χμμμ...

Ο αυθάδης εικοσάχρονος Πινγκ, απευθυνόμενος στο γηραιό δάσκαλό του Πονγκ, είπε:
Δάσκαλε, εσύ, ένας άνθρωπος με τόσες αδυναμίες και ελαττώματα, πως μπορείς να είσαι δάσκαλός μου;
Ο εβδομηντάχρονος Πονγκ, αντιπαρερχόμενος την αυθάδεια του μαθητή του, απάντησε:
Ακριβώς αυτό μπορώ να σε διδάξω...Πως φτάνει κανείς στην ηλικία μου έχοντας μάθει να ζει δεκαετίες ολόκληρες μαζί με τις αδυναμίες και τα ελαττώματά του.

"Προλήψεις" σου λένε μετά...

ΦΙΛΙ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ

Αν ποτέ με φιλήσεις πάνω στα μάτια, μού είχε πει μια γυναίκα, από κείνη τη μέρα δε θα με ξαναδείς.
Γέλασα με την καρδιά μου μα υπόσχεση έδωσα αυτό το κακό μεταξύ μας ποτέ να  μη συμβεί. Εφτά βδομάδες από τότε περάσαν και τρελό πάθος δεμένους μας κρατούσε, επαίτες τού έρωτα και τούς δυό. Τυφλός από πιώμα ένα βράδυ καθώς ήμουν, ανέμελα τη φιλούσα εδώ κι εκεί, μέχρι που τα ανυπάκουά μου τα χείλη στο βασίλειο μπήκαν, εκεί όπου φωτίζαν οι δυο της οφθαλμοί.
Οι εφτά βδομάδες πήγανε στράφι, μακριά έφυγε η αγάπη την επόμενη μέρα, την πεντηκοστή.
...................................................................................................................................................................
ΤΟ ΣΦΥΡΙΓΜΑ

Αν ένα βράδυ σφυρίξεις, μού είχε πει ένας γέρος, τότε τη νύχτα θυμήσου ούτε μιά ώρα να μην κοιμηθείς. Θα 'ρχεται Κείνος να σε γητεύει, μέχρι μαζί του να σε πάρει να πας. Δώρο δικό του στο δικό σου κρεβάτι θα βρουν οι άλλοι σαν γίνει πρωί: Πνεύμα δικό του στο δικό σου το σώμα, μια ψυχή ζώσα που  δεν έχει καρδιά.
Τραγούδι έτυχε ένα απόγευμα ν' ακούσω και τα λόγια του ποτίστηκαν μες το κρασί. Άργησα μέχρι μονοπάτι να βρώ να γυρίσω κι έτσι περπάτησα μες τη σκοτεινιά. Φόβο πολύ είχα στο δρόμο και για να ξεθαρρέψω, πήρα και σφύριζα το σκοπό δυνατά.
Τη νύχτα στο σπιτι...κατάρα!- ο ύπνος με πήρε κι από τότε τις αυγές ξυπνώ ψυχή ζώσα δίχως καρδιά.
...................................................................................................................................................................
ΓΟΥΡΙ

Αν το χάρισμα που έχεις, μού είχε πει μία γραία, που όλα δικά σου τα κάνει, αν ποτέ "γούρι" αυτό το πεις, κοίτα μπροστά σου μην κάθονται ζηλόφθονοι ανθρώποι-μυστικό πρέπει να το χεις κι από τον εαυτό σου, ιερό.
Μα γώ ένα βράδυ μέθυσα, χαρτόπαιξα το βιός μου, κέρδισα κι η ξιπασιά εθέριεψε εντός μου. Τρανή η χαρά που γεύτηκα  κι έγινε ο κόσμος όλος δικός μου. Κορίτσι βάλαν τότε λυγερό κοντά μου τη δύναμή μου να ψάξει να βρει. Κρασί και φιλιά για να μολογήσω το μυστικό μου κι έτσι την λέξη "γούρι"  το στόμα μου δεν άργησε περήφανα να ειπεί.
Χωρίς ελπίδα τώρα  τριγυρνώ, γιατί γούρι μου ήταν μονάχα η ελπίδα. Μα πιο μεγάλη τιμωρία απ όλες ήταν η ντροπή, εκείνη τη γραία όταν ξαναείδα.

Κρυάδες - Οι αντίπαλοι

Σε γυαλιστερή, ατσάλινη πανοπλία με επένδυση αναπαυτικής μεγαλομανίας, βλέπω το είδωλό μου. Το είδωλο εκείνου που έμαθε στον ποταπό, άτιμο και δόλιο πόλεμο να διακρίνεται.

Αντιθέτως, εκείνος, αξιολύπητα βαυκαλιζόμενος, προβάλλει σαν μόνες του αρετές τη συγχώρεση, τη λήθη και την ανοχή, πατώντας σε αδύναμα πόδια με τρύπιες κάλτσες.

Amicizia - album di Ilapestifera

Amicizie L' amico  del mio amico non e' certo che sia pure amico mio. L'amico del mio nemico e' di certo un mio nemico.

                        Του φίλου μου ο φίλος
                        δεν είναι οπωσδήποτε και δικός μου φίλος
                        Ο φίλος του εχθρού μου
                        είναι σίγουρα κι αυτός εχθρός μου.

Αγάλματα

Απόγευμα, πολυκοσμία, σαν από ζώα κακοσμία στούς δρόμους της κωμόπολης. Νέες ιδέες, χάμω πεταμένες μέσα σε φύλλα εφημερίδων πλάι στα πόδια αγαλμάτων των μικρών πλατειών της επαρχίας. Προτομές ηρώων που πάνω τους στάζουν, χρωματιστά ρυάκια  από τα σπρέυ των αγοριών, στέκονται θαρραλέες κι όμηρες τής μανίας της ανίας του δήμου και βάφονται κοκκινοκίτρινα. Των πτηνών τα περιττώματα στις τιμημένες τους στολές πέφτουν όλη μέρα.

Λένε πως τα αγάλματα, όταν ο κόσμος τη νύχτα κοιμάται, κάθονται όλα μαζι απόμερα και κλαίνε. Χωρίς το θάρρος τών μαχών τους  αποσύρονται, λιποψυχούν, έτοιμα είναι ν' ατιμαστούν - λιποτάκτες και στο φως της μέρας να μην παλέψουνε ξανά. Την παράξενη σκοπιά να μη φυλάξουν ποτέ πιά άλλη μέρα.

Τόσα λένε για τ' αγάλματα... Πως δεν είναι μόνο μάρμαρα, πως έχουν και ψυχή. Πως κάπου-κάπου σκέφτονται  ότι καλύτερη από τούτη τους άξιζε αιώνια μοίρα.

Όμως, σαν έρθει η μέρα κι ο ήλιος βγει ξανά, ευθύς ως οι καρέκλες τών καφενείων πάρουν τις θέσεις τους πλάι στα καθαρά μεταλλικά τραπέζια κι απάνω τους στηθούν οι πρώτες μάχες, με τών ζαριών τα πρώτα χοροπηδήματα πάνω στο τάβλι, τα αγάλματα θα βρούνε  βιαστικά τις θέσεις τους,  με τα κεφάλια τους πάλι ψηλά θα περιμένουν τον υπάλληλο τού Δήμου να τ' απαλλάξει από τις πιό μεγάλες στεναχώριες:
Εκείνες οι ιδέες οι καινούργιες που είναι χάμω, μέσα στα χιλιοπατημένα κομμάτια απ' τις φυλλάδες, εκείνες είναι που δε θέλουνε καθόλου, εκείνες τα στενοχωρούνε πιό πολύ.

Twelve men blues

Blue Rose - album di IrishPics



Twelve men blues

Eleven men were marching in the graveyard
playing a music that made shake my feet
they were all dressed in coal black clothes
and I thought they had someone to meet

The field was all covered with wet leaves
the men kept walking under the sky's tears
rain,moan,music and fear were all around them
but they knew well that their man was near

All of a sudden they heard a voice calling
and-Oh,my Lord believe me- I heard it too
that person was standing severe in their way
asking them to do fast what they came to do

They took him with them out of the graveyard
he walked in front and the others followed him
the music they played turned into glorious
and all the twelve voices joined into a hymn

So when you hear about some strange stories
if you would like to narrate a tale you too
remember the words I have just told you
about eleven men that went to save their dude.

Blue Moon

Εδώ ... αιδώς!

Εδώ που τα φοινικόδεντρα

έζησαν ήσυχα τα γηρατειά τους
όπως στη Σικελία, την Κύπρο
και τη Μάλτα...

Εδώ που η Μαύρη Πανώλη
σφόδρα δεν επέδραμε ποτέ
όπως στις πολιτείες της Αναγέννησης
για ν’ αφανίσει Φλωρεντίες...

Εδώ που ο άνθρωπος εζήτησε
τροχαλίες κι έδαφος σταθερό
την γην για να κινήσει
και τους κύκλους
μη του ταράξουν πρόσταξε...

Εδώ τάχα γιατί ο ήλιος πείσμωσε
σταμάτησε να δύει και ν' ανατέλλει
ανέβαλλε διά παντός τις μάταιες φωταψίες;
Δείλι και χάραμα εδώ δεν θά 'χει πια!

Τάχα γιατί εδώ εμείναμε
μαθητές οκνηροί,
Εσαεί μετεξεταστέοι;

Αν στο δρόμο σου συναντήσεις κάποιον που ισχυρίζεται επίμονα πως είναι Άγιος, ζήτησέ του να σου το αποδείξει κάνοντας ένα θαύμα. Αν το κάνει το θαύμα τότε πλάκωσέ τον στο ξύλο διότι σε κοροιδεύει: Κανένας πραγματικός Άγιος δεν θα ξέπεφτε τόσο χαμηλά.

Η Ηθική της Αναγέννησης

Η ελευθερία κι η πρόοδος φτάνουν στην πόρτα σου διαστρεβλωμένες από δολοφόνους με πολυτελείς λιμουζίνες και τηλεοπτικά συνεργεία. Ο πολιτισμός της ευγένειας και της κατανόησης βάζει αγκαλιά Χίτλερ και Γκεβάρα. Αν είσαι δολοφόνος σε μεγάλη κλίμακα πάντα βρίσκεις μια θέση στην ιστορία ή στα πακέτα με τα πούρα από την Κούβα και τις κωμωδίες με παρανοικούς δικτάτορες. Σαν τα μικρόβια διατρέχεις την υδρόγειο,yersinia pestis στο δρόμο του μεταξιού, αφήνοντας πίσω σου την καταστροφή και το λοιμό.

Η Αναγέννηση, από μπροστά, φαίνεται χαριτωμένη δεσποσύνη σκεπασμένη με πέπλα ενώ απ'τον καθρέφτη πίσω της αποκαλύπτεται η άλλη της όψη: φορά φτηνές ζαρτιέρες βρώμικης πόρνης, ευκαιριακής. Περνώντας θα ετοιμάσει το δρόμο για το νέο Μεσαίωνα όπου καθένας θα είναι ελεύθερος να πει τη γνώμη του χωρίς επιλογή όμως για τον προσωπικό του Γολγοθά. Θα πορευτούμε όλοι υποχρεωτικά στα ίδια χνάρια, του ίδιου Ιησού ο οποίος σκύβει στοργικά πάνω στα σώματα των αυτοχείρων που βρίσκονται νεκροί σε μικρά διαμερίσματα απόγνωσης με θηλειές και σύριγγες ινσουλίνης στο πάτωμα πλάι τους.

Αφού έτσι είναι η ροή των πραγμάτων δε φοβάμαι κι ούτε εξοργίζομαι με την έλλειψη μόρφωσης και παιδείας. Αντίθετα χαροποιούμαι στη θέα της επέλασης των στρατιών των εφήβων με το θόρυβο που κάνουν οι ρόδες των skates τους ενώ εκείνοι σιωπούν αδυνατώντας να απαντήσουν στις πιό στοιχειώδεις ερωτήσεις της ιστορίας : Ποιός, τι, που , πότε και γιατί;
Όντας πιά κι ο ίδιος ήδη πολύ ξεπερασμένος, αρκούμαι να κοιτάζω από μακριά αυτή την άρνηση της ιστορίας, να οσφραίνομαι με αγαλλίαση τη μυρωδιά που βγαίνει απ' το χώμα όταν κάποιο παλιό κτίριο κατεδαφίζεται.

Είναι τόσο όμορφο, μερικές φορές, να βουλιάζεις σε ένα τέτοιο ωκεανό αγνωστικισμού και άρνησης των πάντων!

BAILA MORENA

Πρωινά νερά

Τα βουνά εδώ γύρω χοροπηδούν όταν τα πρωινά μουσκεύουν. Αφού αλληλοσυστηθούν, μες τη χαρά των νέων γνωριμιών, δέχονται την πρόσκληση για ένα χορό. Μπορούν να φτάσουν κοντά στα σύννεφα και τότε τα μαλλιά της βροχής μπερδεύονται με τα κλαδιά των  δέντρων.
Στο θόλο το ουράνιο τόξο στροβιλίζεται έως ότου πέσει κατακόρυφα, στη λίμνη που περιτριγυρίζεται από όλα αυτά. Bυθίζεται εκεί μέσα και η άκρη του είναι ένας πρώτης τάξεως φάρος για μικρά ψάρια με φιλοδοξίες πλεύσεων προς τον ορίζοντα, όπως τον βλέπουν εκείνα κάτω απ' το νερό.
Κοιτάζοντας δυτικά βλέπω  ένα σταθερό λόφο από πέτρα με  τρία παιδιά στην κορυφή. Είναι ντυμένα με πολύχρωμες λωρίδες ύφασμα και ραντίζουν αυτό το κατά τ' άλλα στατικό σύνολο με τους χαρούμενους ήχους μιας τρομπέτας και δυο φωνών, στη συμφωνία της ανησυχίας και της γαλήνης, της μπόρας και της βροχούλας, γιορτάζοντας τον ερχομό του νερού.

Ο Τυμβωρύχος

Τυμβωρύχος του παρελθόντος, εσύλησα τα περασμένα χρόνια της γενιάς μου και έκρυψα στο βαρύ μου σάκο τα όποια αντικείμενα αξίας βρήκαν τα βρώμικά μου δάχτυλα ανάμεσα στις λάσπες και τα σαρκοντυμένα κόκαλα. Ποιός θα περίμενε ποτέ να έχουν λιώσει οι αφορισμένοι!

Μετά τις ανόσιες πράξεις μου έδειξα την αριστοκρατική μου καταγωγή αφήνοντας τούς τάφους όπως τους βρήκα -άθικτους γιά το άπειρο μάτι.  Εξασφάλισα έτσι έναν ήσυχο ύπνο στα θύματα των κλοπών μου. Ό,τι απομένει για την αιωνιότητα πρέπει να μπορεί να κοιμάται ήσυχο.

Ήσυχο ύπνο χάρισα;  Ύπνο του δικαίου;  Ύπνο με σκώληκες συνδαιτυμόνες; Ωχ! Πάλι!  Μακριά από μένα αυτές οι τύψεις.  Η επιλογή ήταν δική τους κατά βάθος. Θέλω να πιστεύω ότι είχαν την προνοητικότητα να φροντίσουν αυτά τα ζητήματα όσο είχαν το χρόνο να το κάνουν. Σίγουρα δεν θα σκέφτονταν ποτέ πως θα ασχολιόμουν εγώ με τις οριστικές διευθετήσεις!

Η σκέψη αυτή και μόνο με τρόμαξε...Δεν θα ήθελα τέτοιες υποχρεώσεις. Κοντοστάθηκα και γύρισα πίσω. Ο σάκος μου άρχισε να φαίνεται ασήκωτος για τους μυώνες μου. Τακτοποίησα πάλι στη θέση τους τα λάφυρά μου.
Ήταν πιό φρόνιμο να μην υπάρξουν ποτέ ούτε καν υποψίες υποσχέσεων κι ο μόνος τρόπος γι αυτό ήταν να μείνει η εντύπωση πως δεν υπήρξα ποτέ από εκεί περαστικός.

Marlene Dietrich

WHERE HAVE ALL THE FLOWERS GONE 
words and music by Pete Seeger


Where have all the flowers gone?
Long time passing
Where have all the flowers gone?
Long time ago
Where have all the flowers gone?
Girls have picked them every one
When will they ever learn?
When will they ever learn?

Where have all the young girls gone?
Long time passing
Where have all the young girls gone?
Long time ago
Where have all the young girls gone?
Taken husbands every one
When will they ever learn?
When will they ever learn?

Where have all the young men gone?
Long time passing
Where have all the young men gone?
Long time ago
Where have all the young men gone?
Gone for soldiers every one
When will they ever learn?
When will they ever learn?

Where have all the soldiers gone?
Long time passing
Where have all the soldiers gone?
Long time ago
Where have all the soldiers gone?
Gone to graveyards every one
When will they ever learn?
When will they ever learn?

Where have all the graveyards gone?
Long time passing
Where have all the graveyards gone?
Long time ago
Where have all the graveyards gone?
Covered with flowers every one
When will we ever learn?
When will we ever learn?

Bandiere Rosse o Nere

Immagine: Bandiere di preghiera - book fotografico di raffaelebrustia

Voglio seguire bandiere rosse Voglio seguire bandiere nere oggi che nessuno segue niente e tutti stanno fermi li’ immobili a guardare Voglio seguire forze decise Distruggere senza costruire Distruggere senza pensare Il giorno dopo che faro’ Mi basterebbe devastare Tutte le faccie dai sorrisi Darebbe gioia a me bruciare Solo per vedere grandi fuochi Che vi fan scappare come topi Sterminati mentre escono Dalle loro comode tane Luoghi d’inerzia mentale Odore di muffa e di morte Televisori e cucine Frigoriferi per i cadaveri vostri Per mantenervi come mummie In un museo universale Dove nel futuro vi guarderanno Con schifo e curiosita’ Considerandovi una specie Transitoria dal pianeta Strani insetti che si son nutriti Dalle vite dei piu deboli di loro Piu’ deboli e piu’ idioti I piu’ refrattarii della storia Vorrei fare una bella compagnia Di me e di voi tutti insieme Chiusi ermeticamente In una piramide fatta di guano Lanciata verso le galassie Con  una lapide Di plastica con scritto sopra Eravamo noi I figli degli dei, i Prediletti.

Ο Ηθοποιός

 Ποιανού ήταν η σκηνοθεσία του όλου έργου;

Έχει συνειδητά επιλέξει εκείνο το ατέλειωτο καθισιό με το τσιγάρο στο στόμα, σίγουρος πως δε θα πεθάνει από αυτό κι ας το υπόσχεται πειστικά το πακέτο απ' τα τσιγάρα του.
Άλλωστε είναι βέβαιος πως δεν είναι του χαρακτήρα του η επίσπευση του θανάτου. Δεν μπορεί καν να καταλάβει αυτούς που βραχύνουν το χρόνο της ζωής τους για σημαντικούς ή όχι λόγους. Όταν θα έρθει η ώρα του όλα θα γίνουν ήρεμα, με το συνηθισμένο τρόπο. Μέχρι τότε υπάρχει χρονος να βλέπει μπροστά, αυστηρά μπροστά, εκεί που στοχεύει η μύτη του. Αν η παιδεία του επεφύλασσε κάτι καλό, αυτό ήταν οι παρωπίδες του.
Την μεγαλύτερη βεβαιότητα θα τη βρίσκει στα παντοτινά αισθήματα που προσφέρει η ζωή, για τα οποία κάτι πλανάται πάντα στην ατμόσφαιρα προβλέποντας πως δε θα υπάρχουν την επαύριο- έρωτες, όνειρα, χρήμα και δόξα.
Θα βαδίζει στους ίδιους πάντα δρόμους όντας το κριτήριο για την ηλικία τους καθώς ο ίδιος θα παραμένει πάντα ο ίδιος, στην ίδια ηλικία, αυτήν της γοητείας του ζεν πρεμιέ.
Σχεδιάζει να βρει κατάλυμα σ' ένα δωμάτιο για μποέμ εργένηδες, σε μια κουφάλα δέντρου ή καλύτερα σε μεγαλοπρεπή έπαυλη με υπηρετικό προσωπικό κάπου στη Β. Ιταλία...Το σημαντικό γι αυτόν είναι να μπορεί να ζεσταίνεται ή να καίγεται στη φωτιά της ματαιοδοξίας του, φωτιά που κρατά ζωντανή τρέφοντάς την με χαρτιά γεμάτα σημειώσεις για την τέχνη του.
Τέλος, υπόσχεση έδωσε στον εαυτό του να εφευρίσκει σενάρια της ζωής του, με τραγικά περιστατικά, δοσμένα σε θεαματικές χορογραφίες, σκηνικά ζοφερά και κοστούμια πολύχρωμα.
Τακτικά ονειρεύεται τον εαυτό του: ηθοποιό ντυμένο στα κίτρινα σαν το Μολιέρο στην τελευταία του παράσταση.

Asturias

Ρούχα μιάς ζωής

Η ΓΕΝΝΗΣΗ (Περιμενουμε το αγγελούδι μας)

"Ναι,το περιμένουμε το αγοράκι μας.Τρεις βδομάδες ακόμα...ξέρεις έχουμε ψοφήσει στις δουλειές.Ετοιμο και το κρεβατάκι του και το δωματιάκι του.Ολα μεσ'το γαλάζιο.Α,μια κι είπα γαλάζιο:πού να δεις τι του έχουμε ετοιμάσει απο ρουχαλάκια!Κάτι υπέροχες φορμίτσες και ζιμπουνάκια ΣΑΝ αυτά που πήρε και η Ελλη για το δικό της το μωρό,σε γαλάζιο όμως.Πολύ τρέλα!"



Η ΠΑΙΔΙΚΗ ΗΛΙΚΙΑ (Ωχ! το παιδί έπεσε)

"Το παλιόπαιδο σήμερα μου'σπασε τα νεύρα! Εκεί που είμασταν έτοιμοι να πάμε στους ανθρώπους πέφτει κάτω και κάνει το καινούριο του,το καλό το παντελονάκι χάλια μαύρα.Αφού αναγκαστήκαμε να γυρίσουμε πίσω για να τον αλλάξω. Τελικά του'βαλα τα παλιά του πάλι.Πήγε κει ΣΑΝ το γυφτάκι, ΣΑΝ φτωχόπαιδο.Άστα..."


Η ΕΦΗΒΕΙΑ (Ολα τα ξέρει...)

"Ελα καλέ τώρα...Μπαίνουμε στην εφηβεία τώρα και όλα-μα όλα-τα ξέρουμε.Αντιρρήσεις,μαγκιές και εξυπνάδες.Βγάζουμε γλώσσα επειδή βγάλαμε κάτι τρίχες στα πόδια.Αφηρημένος και που μυαλό για το σχολείο!Μου ζητάει όλο κάτι τζην πανάκριβα και κάτι αθλητικά ΣΑΝ αυτά που φοράνε όλα τους τώρα.Ε,του τα πήρα...Τι να κάνω;Να ντύνεται διαφορετικά και να'χει πρόβλημα;"



Ο ΓΑΜΟΣ (-Δέχεσαι; -Δέχομαι!)

"Αύριο θα βγούμε να τελειώνουμε με τις ετοιμασίες.Ολα κανονισμένα τα'χουμε:η εκκλησία είναι κλεισμένη,παρανυφάκια και προσκλήσεις.Αυτές τις μέρες θα κατέβουν κι οι συμπεθέροι.Το άλλο, το σπουδαιότερο, το'χουμε παρατήσει.Αυριο τέρμα!Ε,ήρθε η ώρα.Πάμε να διαλέξω νυφικό.Το πιο ακριβό θα πάρω,να το φχαριστηθώ.Είδα ένα ΣΑΝ εκείνο της Νόρας, πρόπερσι,θυμάσαι;"



Η ΚΗΔΕΙΑ (Τα αδέλφια,τα παιδιά,οι λοιποί συγγενείς)

"Κρίμας τον άνθρωπο!Δύο μέτρα,κύριος με τους καλούς του τρόπους...Και πολύ κοινωνικός.
Γαλαντόμος,τζέντλεμαν.Πάντα καλοντυμένος,στην τρίχα!Αφού και σήμερα ακόμα,μέσα στην κασα,τον είδες;Με το κουστούμι του,κούκλος ο μακαρίτης! Εμ,θα μου πεις:στην τελευταία του κατοικία πάει.Πώς θα πήγαινε; ΣΑΝ γύφτος θα πήγαινε;"


Η ΕΚΤΕΛΕΣΗ-ΚΑΠΟΥ ΑΛΛΟΥ-ΜΑΚΡΙΑ ΑΠΟ ΜΑΣ (Με την ανατολή του ήλιου)

"Κύριοι,αύριο είναι η μέρα της τιμωρίας σας γιά την πλήρη έλλειψη πρωτοτυπίας που σας διέκρινε καθ' όλη τη ζωή σας.Θα τιμωρηθείτε όλοι με την εσχάτη των ποινών, όπως ξέρετε.Στο χαρτί που έχετε μπροστά σας πρέπει να συμπληρώσετε τα στοιχεία σας καθώς και τον τρόπο με τον οποίο προτιμά ο καθένας σας να θανατωθεί.Διαλέξτε ελεύθερα τον τόπο και τον τρόπο. Διαλέξτε ακόμα και την αμφίεσή σας.Θα εκπληρώσουμε κι αυτή την επιθυμία σας.Μόνο, θερμή παράκληση: ΜΗΝ ΑΝΤΙΓΡΑΦΕΤΕ, ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΤΩΡΑ, Ο ΕΝΑΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΛΛΟΝ"

Ευφραδής

Ευφραδής και ξεδιάντροπος
καθώς υπήρξα πάντα
φανατικός κι επίσης αλαζόνας
-πρέπει να ομολογήσω-
επίστεψα θα'μουν ικανός
το βίο μου να εξιστορήσω
χωρίς κουβέντες του συρμού
χωρίς τα λόγια του όχλου

Τίποτε δεν κατέστησα σαφές:
ποιήματα, ρήσεις, σοφιστείες
βάρος τα λόγια μου δεν είχαν
τα βήματά μου δεν αφήσαν ίχνη
Έμειναν οι ψίθυροι των άλλων
κι έκλεισα τα ίδια μου τ'αυτιά

Ψέματα όλα που 'ρχονται από έξω!
Μέσα στης ύπαρξής μου το πιθάρι
ακούω τώρα κάποιον να ψελλίζει:
"Υπήρξε άνθρωπος ποτέ μέσα εδώ;"

SWAY ME - DEAN MARTIN

">

Τα ποιήματα των εραστών

Κι αυτό το ποίημα σαν όλα τ' άλλα

όπως άρχισε θε να τελειώσει

γιατί ένα ποίημα αγάπης

υπάρχουν λίγοι τρόποι να γραφτεί



Το τέλος θα 'ναι συγκινητικό

στην κορυφή θα 'χει για τίτλο

όνομα παράξενο, σιβυλλικό

ενώ grande finale πολύ τού αρμόζει

αιματηρό τέλος, τραγικό



Ήρωας όμορφος, χλωμός

που λάθος είδε τη ζωή

ένιωσε μόνος και αγάπησε

τα έπαιξε όλα κι έχασε

αγαπημένο χέρι φίλησε

μα αυτή, σκληρή τον άφησε



Πίνει αλκοόλ τα βράδια μοναχός

ψελλίζει "τέλειωσε η ζωή μου"

για μια νύχτα ολόκληρη

από το βράδυ ως το πρώτο φως



Έπειτα ανοίγουν πάλι οι κουρτίνες

κι απάνω στη νεκρή του αγάπη

ποίημα γράφει ο τυμβωρύχος

Εργο τόσο απ' τ' άλλα διαφορετικό

που διαβάζοντάς το ο γραφιάς ψελλίζει

Δεν...δεν είχα κάτι νέο να πω



Ελαχίστη η τέχνη, βραχεία η ζωή

μα τόσο μεγάλη η χαρά κι η λύπη

που να τις χωρέσει αδυνατεί


Ακουμπά το μολύβι, σκίζει το χαρτί

ανόητος και αδύναμος που νιώθει!



Από άλλο ποίημα παίρνει την αρχή

για τέλος βάζει κάτι που έχει ήδη ειπωθεί

αυτό που οι άλλοι λένε "fools rush in"

Όμοια όλα της αγάπης τα ποιήματα

με ολόιδιο τέλος, απαράλλαχτη αρχή.

Η Σφιγξ και τα χρώματα

Νωρίς-νωρίς άρχισα σήμερα να κοιτάζω βαριεστημένος τον ουρανό. Πειραιάς, εννιά η ώρα το πρωί...πάλι καλά που σταμάτησε να βρέχει. Άσπρο- μαύρο. Δυό χρώματα έχω και 24 ώρες για να ζωγραφίσω μία μέρα. "Κάν'την πολύχρωμη τη μέρα σου γιατί έχουμε μόνο μιά ζωή",μου λέει μιά φωνή πίσω μου. "Μία και μικρή!".

 Και πολλές ζωές να είχαμε -και μεγάλες- πάλι μιά  μέρα ολόκληρη είναι κάτι που δεν το πετάς. Σαν πολύχρωμο πυροτέχνημα θέλεις να τη δεις να κάνει ακροβασίες στον ουρανό κι όταν σε πάρει ο ύπνος θέλεις να σου στείλει χίλια χάδια χρώματα στο μαξιλάρι.

Η Σφιγξ ,δίπλα μου, όμως είχε πάρει στα σοβαρά το ρόλο της κι επέμενε στο γρίφο της:"Άσπρο-μαύρο και 24 ώρες. Πως φτιάχνεις μιά πολύχρωμη μέρα;"
Με διάφορες ανόητες φιλοσοφίες πήγα να ξεκλέψω λίγο χρόνο κι ύστερα απάντησα "Άσπρο χαρτί-μαύρο μελάνι" και κάποιος θα γράψει κάτι πολύχρωμο...".Σώθηκα! Δάγκωσα τα χείλη μου. Πειραιάς, πέντε τ'απόγευμα. Καιρός νεφελώδης έως αυστηρός. Άλλη μιά αναβολή: Να ξανακούσω την ερώτηση, Σφιγξ;

Πέτυχα τη Σφίγγα σε καλή διάθεση."Αλλη διατύπωση: Τρία ασπρόμαυρα κι όμως πολύχρωμα. Ενα για να περνάς την ώρα σου, ένα γιά το μυαλό κι ένα γιά την ψυχή. Εν τω μεταξύ ετοιμάσου να σε καταβροχθίσω, αν δεν απαντήσεις."

"Το σταυρόλεξο!" είπα."Αυτό είναι το ασπρόμαυρο για να περνάς την ώρα σου!". Η φίλη μου η Σφιγξ χαμογέλασε με καλοσύνη κι εγώ αναρωτιόμουν που στο καλό τη βρήκε τέτοια σπαζοκεφαλιά.
"Και τα άλλα δύο. Θέλω και τα άλλα δύο!" έσκουξε. Σκέφτηκα στ'αλήθεια πολλή ώρα μέχρι που της έδειξα τη σκακιέρα μου.Είπα:"Να, η σκακιέρα είναι το ασπρόμαυρο που κάνει το  μυαλό να αστράφτει.Αυτή δεν είναι η απάντηση;". Πάλι η απρόσκλητη φίλη μου χαμογέλασε,κάπως πιο συγκρατημένα.

"Μα της ψυχής το ασπρόμαυρο που όλα τα φωτίζει δεν θα το βρεις ποτέ" ούρλιαξε ξαφνικά η στρίγγλα.

"Χμ! Νομίζω πως το ξέρω", είπα συνεσταλμένος, αρκετά λεπτά αργότερα, και της έδειξα το κλαβιέ του πιάνου.

"Σαν πολύ εξασκημένος να βλέπεις χρώματα μέσα σε πράγματα ασπρόμαυρα μου φαίνεσαι",είπε η σαδίστρια." Ο γρίφος μου ακριβώς αυτό ήθελε ν'αποδείξει: ότι είσαι άνθρωπος μαθημένος να βρίσκει τα χρώματα, τη χαρά της ζωής δηλαδή, μέσα σε πράγματα άσπρα και μαύρα που θέλουν σκέψη και μελέτη. Το γρίφο τον έλυσες αλλά πολύ αμφιβάλλω τώρα αν ξέρεις τι σημαίνει πραγματική χαρά. Οπότε,φίλε μου, δε χρειάζεται από μενα άλλη τιμωρία. Είσαι ήδη ,από τη φύση σου, βαριά τιμωρημένος!"

Αυτά είπε κι ύστερα εξαφανίστηκε αφήνοντάς με να κοιτώ πάλι τον ουρανό όλη τη νύχτα...μέχρι που άρχισε να χαράζει οπότε κι έμεινα με ανοιχτό το στόμα να θαυμάζω πόσο όμορφα είναι-και πολλά- τα χρώματα του ουρανού. Τα χρώματα εκείνα που τώρα έβλεπαν τα μάτια μου. Όλα τ'άλλα ωχριούσαν μπροστά τους κι όλες οι άλλες μου οι αισθήσεις ζήλεψαν. Πειραιας, εξι και μισή η ώρα το πρωί...Μάλλον θα βρέξει πάλι.

Φταίει ο δάσκαλος

 

Ποιός σας δίδαξε αυτόν τον αργό, σαν της κατσαρίδας, θάνατο, αυτήν την τέχνη της γκρίνιας ; Εύκολο έργο είχε. Ποταπό έντομο ήταν προφανώς ο δάσκαλός σας.

Είμαστε όλοι ποιητές

Όμορφη δραστηριότητα η ενασχόληση με την καλλιτεχνία, ιδιαίτερα για ιδιοσυγκρασίες που αισθάνονται ότι έχουν να προσφέρουν στον τομέα αυτόν αλλά το επάγγελμά τους, οι υποχρεώσεις τους, η ζωή γενικά δεν τους το επέτρεψαν ακόμα. Ίσως νιώθουν ότι δεν θα έχουν ποτέ την δυνατότητα να το κάνουν.
Άλλοι πάλι, με το πέρασμα του χρόνου, έχουν συγκεντρώσει υλικό το οποίο είτε θέλουν απλώς να εκθέσουν σε άλλους είτε αποσκοπούν σε κάποια μελλοντική έκδοση ενός βιβλίου. Εμφανίζονται τότε τα διάφορα ιστολόγια τα οποία είναι μια πολύ καλή ευκαιρία να εκθέσει κάποιος τη δουλειά του σε άλλους, να ακούσει γνώμες τρίτων, επαίνους ή χλεύη, για να μιλήσουμε για τις ακραίες καταστάσεις.
Εδώ κάπου αρχίζει όμως κάτι επικίνδυνο κατά τη γνώμη μου. Οι ελέγχοντες αυτούς τους ιστοχώρους προκειμένου να κρατήσουν τα μέλη τους , τα ντοπάρουν δημιουργώντας τους την ψευδαίσθηση πως είναι τάχα ...γεννημένοι ποιητές ή -αν δεν είναι γεννημένοι- θα γίνουν μεγάλοι ποιητές.
"Πολύ όμορφο..." , "Με άγγιξε..." , "Όμορφες εικόνες..." ,"Υποκλίνομαι στην τέχνη σου..." , "Γίνεσαι όλο και καλύτερος..." είναι μερικές κλισέ εκφράσεις που χρησιμοποιούν για να γλείψουν τα αυτιά των επίδοξων ποιητών, μερικοί των οποίων είναι έφηβοι ακόμα και τα μυαλά τους παίρνουν εύκολα αέρα. Χρειάζεται να το πούμε πως ένα από τα πλέον εθιστικά ναρκωτικά είναι ο συνεχής έπαινος ;  Όταν σε απορρίπτουν όλοι, πού θα πας να "πάρεις τη δόση σου" της αυτοεκτίμησης ;
Μα βέβαια... εκεί που αφθονεί η πρέζα του "δαφνοστεφανωμένου ποιητού" ,του "επίτιμου συγγραφέα", του επίδοξου γραφιά που θα καθιερωθεί από τους εκδοτικούς οίκους που τάχα ψαρεύουν σ' αυτούς τους ιστότοπους για να βρουν τα νέα ταλέντα της Ελλάδας.
Και τι κακό υπάρχει σ' αυτό;
Ένα και πολύ σοβαρό: η ώρα της αλήθειας , η ώρα που ο ανήλικος κυρίως, θα ανακαλύψει πως δεν ήταν ο ποιητής που όλοι θα έπεφταν στα πόδια του,  η ώρα που το μέλος θα συνειδητοποιήσει ότι έπαιρνε τα "μπράβο" γράφοντας πολύ "ωραία ποιήματα" χωρίς κανείς να του πει "Φίλε μου, είσαι ανορθόγραφος, σκοτώνεις τη γλώσσα, μας έβγαλες το μάτι! ".
Θα καταρρεύσει γι' αυτον το σύμπαν , ίσως. Μετά... μια μεγάλη απογοήτευση, πιθανόν μια κατάθλιψη έρχεται πάνω του ολοταχώς.
Ε και τι έγινε, μωρέ; Οι ιστοχώροι να είναι καλά και αυτοί οι απίστευτοι τύποι που τουςδιαχειρίζονται.
Ρίχνουν κάτι γέλια όταν διαβάζουν τα έργα των ...ταλαντούχων μελών τους !

Διάβασα - Δανείστηκα : ΞΕΝΟΦΟΒΙΑ / ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ

ΓΟΝΕΙΣ: ΒΑΣΙΚΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ

• Η πλειοψηφία των γονέων μαθητών πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης εμφανίζουν σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό στοιχεία ξενοφοβικής συμπεριφοράς και απόψεις που απέχουν πολύ των εννοιών της ισότητας και του σεβασμού της διαφορετικότητας στην ελληνική κοινωνία.
• Το 51,7% δηλώνει ότι η παρουσία των μεταναστών στην ελληνική κοινωνία τους προκαλεί ανησυχία και το 16,2% των γονιών δηλώνει ότι η παρουσία των ξένων τους ενοχλεί. Αδιάφορο εμφανίζεται το 17,1% ενώ μόνο ο ένας περίπου στους 10 γονείς (11,6%) δηλώνει ότι η νέα αυτή πολυπολιτισμική πραγματικότητα του φαίνεται ενδιαφέρουσα
• Μόνο ο ένας στους έξι γονείς θεωρεί ότι οι αλλοδαποί μετανάστες που ζουν μόνιμα στην χώρα μας πρέπει να μπορούν να παραμείνουν και να έχουν τα ίδια δικαιώματα με τους Έλληνες. Για το 7,1% οι αλλοδαποί που μένουν στην χώρα δεν θα πρέπει να έχουν τα ίδια δικαιώματα με τους Έλληνες. Το 62,3% πιστεύει ότι θα πρέπει να φύγουν όσοι δεν είναι αναγκαίοι ή νόμιμοι, ενώ το 11% τάσσεται υπέρ της άμεσης απέλασης δηλώνοντας ότι πρέπει να πάνε όλοι πίσω στην χώρα τους.
• Οι ξενοφοβικές αντιλήψεις σχετικά με την παρουσία των μεταναστών που ζουν μόνιμα στην Ελλάδα, μεταφέρονται και στον τρόπο που οι γονείς αντιμετωπίζουν την φοίτηση αλλοδαπών μαθητών στα ελληνικά σχολεία. Η προβολή των στερεοτυπικών χαρακτηριστικών του "αλλοδαπού μετανάστη" - όπως αυτή κυριάρχησε στην χώρα μας την τελευταία δεκαετία στους μικρούς μαθητές από άλλες χώρες είναι προφανής. Η σχολική κοινότητα γίνεται αυτόματα αντιληπτή ως μια μικρή κοινωνία στην οποία μεταφέρονται αυτούσια τα χαρακτηριστικά της μεγάλης, συμπεριλαμβανόμενης και της απειλής από κάθε τι διαφορετικό.
• Ως φυσιολογικό γεγονός σχολιάζουν την παρουσία των παιδιών των μεταναστών στα σχολεία της χώρας μας το 42,6% των γονέων, ενώ ως θετικό γεγονός κρίνεται από το 11%
  Αντίθετη άποψη εκφράζει το 42% των γονέων. Για το 34% η παρουσία των ξένων θεωρείται μάλλον αρνητικό γεγονός ενώ το 8% πιστεύει ότι η συνύπαρξη αυτή συνιστά απειλή.
• Μόνο οι 4 στους 10 γονείς πιστεύουν ότι τα παιδιά των αλλοδαπών στην Ελλάδα θα πρέπει να μπορούν να γράφονται σε οποιοδήποτε ελληνικό σχολείο.
  Η πλειοψηφία των γονέων πιστεύει ότι θα πρέπει να γράφονται μόνο σε ειδικές τάξεις / τμήματα για αλλοδαπούς (29,2%) ή σε άλλα σχολεία που θα είναι ειδικά και μόνο για παιδιά αλλοδαπών.
• Ο ένας στους δυο γονείς (50,5%) δηλώνει ότι θα τον ενοχλούσε εάν στο σχολείο που πηγαίνει το παιδί του φοιτούσε σημαντικός αριθμός αλλοδαπών μαθητών. Μάλλον δεν θα τους ενοχλούσε δηλώνει το 14,1%, ενώ σίγουρα δεν θα τον ενοχλούσε δηλώνει ο ένας στους τρεις (34,3%).
• Το ποσοστό της ενόχλησης αυξάνεται όταν η ερώτηση αφορά στη φοίτηση αλλοδαπών μαθητών στην ίδια τάξη με το παιδί τους, και στην περίπτωση αυτή κυμαίνεται στο 54%.
• Οι οχτώ στους δέκα γονείς που συμμετέχουν στην έρευνα (78,9%) δήλωσαν ότι ήδη στο σχολείο του παιδιού τους φοιτούν και παιδιά αλλοδαπών.
• Παρά τη διάχυτη ανησυχία, στην ερώτηση "αν η παρουσία των παιδιών αυτών έχει δημιουργήσει κάποια προβλήματα στην σχολική κοινότητα" οι οχτώ στους δέκα γονείς απάντησαν αρνητικά (79,4%). Το 3,1% δήλωσε ότι δεν γνωρίζει και το 17,5% απάντησε καταφατικά.
• Τα προβλήματα που σύμφωνα με τους συγκεκριμένους γονείς δημιουργούν στη σχολική κοινότητα οι αλλοδαποί μαθητές είναι -με σειρά συχνότητας αναφορών -τα εξής : φασαρίες, βία, επιθετικότητα (41%), καθυστερούν την πρόοδο των μαθημάτων, μαθησιακά προβλήματα (40,2%), κλοπές (10,3%), άλλη νοοτροπία, προβλήματα ένταξης (10,3%), υγιεινή, αρρώστιες (2,8%).
• Οι ενέργειες που πρέπει να γίνουν για την καλύτερη ένταξη των αλλοδαπών μαθητών στην σχολική κοινότητα είναι, σύμφωνα με τους γονείς, κατά προτεραιότητα, η καλύτερη κατάρτιση των εκπαιδευτικών στο ζήτημα της εκπαίδευσης των αλλοδαπών μαθητών (31,4%) και η συχνότερη επαφή / συνεργασία δασκάλων με τους αλλοδαπούς γονείς (28,8%). Ακολουθούν οι ενέργειες ευαισθητοποίησης των γονέων (16,3%) και των παιδιών (13,9%).
• Οι ενέργειες αυτές αποκτούν, για τους γονείς, ιδιαίτερη σημασία αφού το 83% πιστεύει ότι την επόμενη πενταετία ο αριθμός των αλλοδαπών μαθητών στα σχολεία της χώρας θα αυξηθεί.
• Μόνο ο ένας στους τρεις γονείς (32,4%) θα συμφωνούσε εάν ένας αλλοδαπός μαθητής αριστεύσει στο σχολείο του να σηκώσει την Ελληνική σημαία στις εθνικές εορτές. Το 57% δηλώνει αντίθετο με μια τέτοια πράξη, το 5,5% αδιάφορο και 5,1% δεν παίρνει σαφή θέση.
• Μικρότερες καταγράφονται οι αντιδράσεις των γονέων μπροστά στο ενδεχόμενο σύναψης στενών φιλικών σχέσεων των παιδιών τους με παιδιά άλλης εθνικότητας ή θρησκεύματος χωρίς ωστόσο να εμφανίζεται συνολική αποδοχή.
  Ένας στους πέντε γονείς (21,1%) επιθυμεί σύναψη φιλικών σχέσεων του παιδιού του με παιδί άλλου θρησκεύματος, το 12,3% δεν επιθυμεί σχέσεις με παιδί άλλης εθνικότητας και το 7,7 δεν επιθυμεί φιλικές σχέσεις του παιδιού του με παιδί άλλου χρώματος.
• Οι απόψεις και στάσεις των γονέων όσον αφορά στην παρουσία αλλοδαπών μαθητών στα ελληνικά σχολεία εμφανίζουν διαφοροποιήσεις που σχετίζονται κυρίως με το εκπαιδευτικό / μορφωτικό τους επίπεδο, την βαθμίδα εκπαίδευσης των παιδιών τους και το εάν τα παιδιά τους φοιτούν σε δημόσιο ή ιδιωτικό σχολείο.
• Η ξενοφοβία -σύμφωνα με συγκριτική ανάλυση των στοιχείων της έρευνας- εμφανίζεται να είναι αντιστρόφως ανάλογη με το επίπεδο μόρφωσης των γονέων. Όσο αυξάνεται το εκπαιδευτικό επίπεδο των γονέων, τόσο μειώνονται και οι ξενοφοβικές αντιλήψεις.
• Χαρακτηριστικό είναι ότι οι γονείς με στοιχειώδη μόρφωση ενοχλούνται από την ύπαρξη των μεταναστών στην Ελλάδα και θεωρούν απειλή την παρουσία των παιδιών τους στα ελληνικά σχολεία σε διπλάσιο ποσοστό απ� ότι οι γονείς με ανώτερη μόρφωση (23,1% έναντι 6,3%).
• Οι γονείς μαθητών δημοτικού εμφανίζονται να ανησυχούν και να ενοχλούνται περισσότερο από την παρουσία των αλλοδαπών μαθητών στα ελληνικά σχολεία απ� ότι οι γονείς μαθητών λυκείου και γυμνασίου και να επιθυμούν λιγότερο το δικαίωμα των αλλοδαπών μαθητών να γράφονται σε οποιοδήποτε ελληνικό σχολείο.
• Τέλος, σημαντικές διαφορές παρουσιάζονται μεταξύ των απόψεων γονέων μαθητών δημόσιων και ιδιωτικών σχολείων, όπου οι γονείς των μαθητών που φοιτούν σε ιδιωτικά σχολεία εμφανίζονται πιο ανήσυχοι και πιο αρνητικοί μπροστά στην νέα αυτή πολυπολιτισμική πραγματικότητα.

Vesti la giubba

Mer de jours (Μια θάλασσα μέρες)

Chaque journée de ma vie
est un poème différent
-comme la mer-
parfois chaude
parfois froide
hier calme
aujourd'hui agitée
une fois bleue
et une autre verte
mais toujours
-comme la mer-
aussi salée
et pleine de roches
De temps en temps
il y tombe une pierre
qui efface le passé
avec l` harmonie
de la géométrie joyeuse
des cercles


Ελληνική απόδοση :

Κάθε μια μέρα της ζωής μου
μοιάζει τραγούδι διαφορετικό
σαν τη θάλασσα
άλλοτε ζεστή αγκαλιά
άλλοτε κρύο κρεβάτι
τη μια γαλάζια αγάπη
την άλλη πράσινη απαντοχή

Αλλά,ταυτόχρονα,
κάθε μια μέρα της ζωής μου
σαν τη θάλασσα
είναι πάντα αλμυρή
γεμάτη κοφτερά βράχια
λίγο πολύ ταραγμένη
πολύ λίγο γαλήνια

Απο καιρό σε καιρό
πέφτει πάνω της μια πέτρα
που σβήνει τα περασμένα
με τη στιγμιαία αρμονία
της χαρούμενης γεωμετρίας
των ομόκεντρων κύκλων
που ευγενικά με φυγαδεύουν

Απειλή

Ενα κωμικό όνειρο λίγο πριν το πρωί. Ενας γελωτοποιός με άτσαλες κινήσεις,γδούποι και ποδοβολητό μέσα στ' αραιό σκοτάδι. Οι θόρυβοι μέσα στην ήσυχη νύχτα ξεπετιούνται σα σπίθες. Εξω απο το παράθυρό σου στέκει ενα πρόσωπο που δεν έχει φύλο ούτε ηλικία και περίεργο κοιταζει μέσα. Εχει μισόκλειστα τα μάτια αλλά και πάλι είναι σε θέση να δει τις επιδείξεις του γελωτοποιού. Κοιτάζεις τη μιά το πρόσωπο, την άλλη το διασκεδαστή του. Φαντάζεις όμως εσύ σαν ο πιό αστείος στα μάτια και των δύο.
Η αναστάτωση είναι μεγάλη και το δωμάτιό σου αρχίζει να δονείται. Μετά από λίγο σαλπάρεις. Το ταξίδι είναι ευχάριστο,αν κι εύκολα καταλαβαίνεις ότι δεν υπάρχει πλήρωμα και πάνω στην υδρόγειο η ρότα σου είναι σχεδιασμένη απο μια πυξίδα χωρις το "S". Νότος πιά δεν υπάρχει.
Οι γδούποι στροβιλίζονται όλο και πιό γρήγορα και σύντομα το δωμάτιό σου σπάει σαν αυγό. Εσύ,το πρόσωπο κι ο γελωτοποιός γίνεστε βορά ενός τεράστιου,εκτυφλωτικά λευκού κήτους που ακολουθεί εδώ και καιρό,σιωπηλά και ύπουλα,ένα φωταγωγημένο υπερωκεάνιο του οποίου τέλειωσαν οι ώρες της νυχτερινής πλεύσης.