ΠΑΛΙΕ ΜΟΥ ΦΙΛΕ

ΠΟΛΙΤΙΚΟΛΟΓΙΑ

Από τού χρόνου, είπαμε, τα λέμε πάλι
εγώ και σύ ίδιοι θα είμαστε
ίσως είναι στη θέση μας μαζί και άλλοι

Η κουβέντα μας θα γίνεται σε κάποια ουρά
έξω από κάποιον κινηματογράφο
- Κυβέρνηση άχρηστη, τής συμφοράς
- Αυτό ναι. Προσυπογράφω

Κουβέντα για το έργο...Λέξη για τους ηθοποιούς!

Είδες τι λένε στην τιβη βράδυ-απόγευμα-πρωί
δεν είναι οι ξένοι οι κακοί
που έχουν και αρχαιοελληνική παιδεία
Μα και οι δικοί μας νοιάζονται
ό,τι μπορούνε κάμνουν, τους λείπει όμως η εμπειρία

Κουβέντα για το σκηνοθέτη...Λέξη για την πλοκή!

Χρόνο χρειαζόμαστε όλοι και υπομονή
όπως τώρα ήσυχοι είμαστε στην ουρά στημένοι
και ας μιλήσουμε λίγο και για το σινεμά
αλλιώς είναι ξεκάθαρο στην αίθουσα τη σκοτεινή
πρώτα ο Γουάινστάιν κι ύστερα ο Χώφμανν σε περιμένει

ΕΣΟΔΑ

- Στα διάλα...έχετε το μηνιάτικό σας εσείς, μήνας μπαίνει - μήνας βγαίνει. Εμείς οι ελεύθεροι επαγγελματίες...εεε...να και ο επαίτης...άλλο τούτο!

- Μήπως υπάρχει 1 ευρώ, παρακαλώ για μία τυρόπιττα;

- Όχι, δεν έχω τώρα. Ακούς ρε; μηνιάτικο...δουλέψεις δε δουλέψεις. Εγώ άμα δουλέψω δίνω λόγο. Τριάντα πήρα; Τριάντα δείχνει το POS!
-Ναι αλλά το μηνιάτικο που παίρνω είναι τής πλάκας! Δημόσιο είναι αυτό...

- Συγγνώμη κ. δημόσιε υπάλληλε...εσείς έχετε 1 ευρώ για μια τυρόπιττα; Σας παρακαλώ!

- Δεν έχω ρε φίλε. Εγώ είμαι δημόσιος και παίρνω τα ίδια ...ημερομίσθιος. Δεν έχουμε κρυφά κέρδη εμείς. Εσύ μπορεί τη μια μέρα να βγάλεις απο την επαιτεία μισό ευρώ και την άλλη 15 ευρώ, ξέρω γώ.

- Ποιος, εγώ ο επαίτης; Χα...τον ακούσατε τον δημόσιο υπάλληλο κύριε, εσείς ο καλός υγιής ελευθεροεπαγγελματίας;

- Ναι...κάποιο δίκιο το έχει...συ μπορεί να βγάζεις τη μια μέρα 1 ευρώ και την άλλη 30. Τώρα τις γιορτές μπορεί και εκατό ευρώ! Πώς ξέρω γώ; Πώς;

- Πώς; Με  POS!
- Ε βέβαια...POS, POS  ... Και στον επαίτη  POS!

ΚΑΡΏ ΦΕΥΓΙΌ

Η Μητέρα γιορτάζει σήμερα
Κάθε Μάη η Μητέρα γιορτάζει
Τυχαίνει να' ναι πάντα Κυριακή
Θυμάμαι γώ τη δική μου μάνα
Εκείνη, κάθε που εγιόρταζε
Μάζευε όλα της τα ρούχα
Σε μια μικρή καρώ βαλίτσα
Που από δεσποινίς που ήταν
Φύλαγε κάτω απ' το κρεββάτι

Vediamoci

Μού λείπεις

Πού είναι τώρα που χρειαζόταν επειγόντως
ένας που να ψεύδεται συνέχεια ασυστόλως
κάποιος που να καπνίζει σαν το φουγάρο
να μού λέει ποιάν κατεύθυνση να πάρω

Πού είναι τώρα μια σοφή πολιτική ανάλυση
Την χρειαζόμαστε, έχουμε μείνει σαστισμένοι
πού είναι ο σοφός να υποδείξει μιαν επένδυση
τώρα που είναι λιγοστό το χρήμα που μας μένει

Πού είναι τώρα ο πλακατζής με τα ανέκδοτά του
ο κατρουλοποιητής που κάθε νύχτα έβλεπε
τον Τσαρλς Μπουτσόφσκι μέσ' στα όνειρά του
και που αγρίως εσοδομίσθη εις το "Έντεμπε"

Είναι κάτι στιγμές που μου λείπει μια ψείρα
ένας φίλος παλιός που από χρόνια δεν είδα
ένας οποιοσδήποτε από αυτούς που μισούσα
που γελώντας  μαζί τους την ώρα περνούσα

Κέλτες

Στο σκονισμένο περπάτημα με την άμμο στα μάτια
με τις λέξεις να γεννιούνται χωρίς να λένε κάτι
ψάξαμε τις εισόδους τών στοών όπου οι Κέλτες
αφήσαν τις σορούς τους ψάχνοντας για αλάτι

Περιμένοντας να βρω νεκρό εσένα, αδελφέ μου
μέσα στα πλουμιστά ρούχα, τα χρυσά περιλαίμια
ανάμεσα στα γυαλιστερά και χρυσαφένια ξίφη
αντί για σκελετό, σε βρήκα έτοιμο να πολεμήσεις

Ήμασταν γενναία ράτσα και σκορπίσαμε τρόμο
στους εισβολείς που εκστράτευσαν στα μέρη μας
με σώματα ψηλά, βαμμένοι χρώματα πολέμου
μεθυσμένοι ουρλιάζοντας, σπέρνοντας τον φόβο

Έτσι, με την βοήθεια τού σεισμού και τών θεών
τού Πανός την σύριγγα που έψαλλε τον Πανικόν
οι βάρβαροι δεν ξαναπάτησαν ποτέ στην Ρώμη
και έφυγαν έντρομοι από τα μέρη τών Δελφών

Οριακά

Απέθανε μόλις χθές ο κακομοίρης...Ακριβώς απάνω στην ώρα που είχε μάθει να ζεί δυστυχισμένος.

Insieme a te

                                                   Si muore un po' per poter vivere

Παρασκευή

Γιατί να μην μπορεί κανείς
από νωρίς, με μιά γουλιά πρωινή
να πιεί όλη την αχλή τούτης τής Παρασκευής
που παρελαύνει κουρασμένη
ανάμεσα σε επαναλαμβανόμενους θορύβους ;

Γιατί όλην αυτήν την επανάληψη
που τόσο την ημέρα σού στοιχειώνει
να μην μπορείς από ένα φλιτζάνι τού καφέ
από νωρίς, πρωί-πρωί
να τηνε πιείς και να τελειώνει ;

Λευκές Νύχτες

Περπάτα στο δρόμο που περπατάς
δρόμο που γεμίζει από το φως τού άστρου σου
Πόσο δρόμο έχεις να διαβείς και πού θα φτάσεις
Βαδίζοντας στο πλάι του;

Λένε...λένε οι άντρες στο καφέ...

Εγώ από το παράθυρό μου
μόλις που πρόλαβα να σε δώ να ξεμακραίνεις
και θα μπορώ να λέω
πως κάποτε σε γνώριζα

Λένε...λένε οι άντρες στο καφέ...
"Κάποιος αυτήν την γνώρισε μόλις πριν τηνε δει να φεύγει"

Άμοιρο με είπαν και άτυχο
Αδέξιο, που δεν σε "κατάφερα"
παρά μονάχα μαζί σου σπατάλησα
εκείνες τις λίγες Λευκές Νύχτες

Ένα από τα δύο

Αν κάποιος σού αφαιρέσει ένα μάτι, τότε πες του πως το άλλο που σού απέμεινε είναι το πιό δυνατό, το πιο όμορφο, εκείνο που χρησιμοποιείς για να σκοπεύσεις.

Ραμόνα

Προσφορά

Μού πρόσφεραν μιαν ακόμη ζωή, την οποία θα ζούσα εντελώς διαφορετικά από αυτήν. Εγώ απάντησα πως χρειάζομαι δύο ακόμα ζωές: μία για να αναλύσω την τρέχουσα (ως το τέλος της) και μία για να αποφασίσω πώς θέλω να είναι η επόμενη. Έπειτα θα δεχόμουν την προσφορά τους.

Αρχηγός

Τίποτα δεν έμεινε, τίποτα και φταίμε όλοι το ίδιο. Ένοχο βλέπεις όπου γυρίσεις το βλέμμα...Ένοχος εσύ, ένοχος και αυτός, ο δίπλα σου. Πέσαμε στην θάλασσα επειδή μας πήρε ο ύπνος.

- Όταν ξύπνησα βγήκα από το καταφύγιο...μετά έλα και εσύ... θα βρούμε την πόλη αυτή κατεδαφισμένη και όμως θα πούμε και οι δυο πως δεν χάθηκαν όλες οι ελπίδες. Το πιο σπουδαίο είναι ο Αρχηγός και εμείς έχουμε ακόμα τον αρχηγό μας ζωντανό. Θα σκεφτεί κάτι-μάς έφερε ως εδώ!
- Ο Αρχηγός δεν μας μίλησε για μεγάλες αξίες, δεν βλέπεις ούτε ελευθερία μάς υποσχέθηκε ούτε δόξα, ούτε τιμές...

- Δεν Τον άκουσα να υπόσχεται λεφτά ούτε δουλειά για όλους
- Μίλησε ώρες ολόκληρες και δεν μας είπε ότι ήρθε να μάς σώσει
- Ούτε πως θα μάς κάνει δυνατούς είπε...ξέρεις εκείνες τις ανοησίες "δεν θα σού δώσω ψάρι αλλά θα σε μάθω να ψαρεύεις"
- Ναι καλά...εγώ αργώ να μάθω και μέχρι να πιάσω ψάρι θα έχω πεθάνει!
- Κανείς δεν μίλησε σαν Αυτόν...κανείς δεν τόλμησε να σταθεί τόσο πιο ψηλά από μας χωρίς να αρχίσει να λέει λόγια παχιά.
- Ούτε εγώ δεν χώνεψα ποτέ τις μεγαλοστομίες, αυτές τις ευκολούρες...δήθεν θυμήθηκα ένα στίχο ενός ποιητή
- Ή τάχαμου βρήκα μια παλιά χωριάτικη παροιμία. Ο Αρχηγός ήταν άνθρωπος σοβαρός.
- ΕΙΝΑΙ, θες να πείς!
- Ναι, είναι. Αλίμονο αν έπαυε να υπάρχει.
- Αν δεν υπήρχε Αυτός δεν θα ήθελα να υπάρχω ούτε εγώ ούτε εσύ ούτε αυτά τα ψηλά τείχη.
- Καταλαβαίνω τώρα γιατί θα μείνουμε όλοι εδώ, αφοσιωμένοι... γι' αυτό το συναίσθημα που δίνει: ότι είμαστε όλοι μαζί ένα πράγμα. Πραγματικό δέος θα νιώσεις όταν κάποιος κακομοίρης θα σε αποκαλέσει περιφρονητικά "Όχλο".

Βαρβαρότητα

Η επανάσταση τών πεινασμένων, ο ξεσηκωμός τών καταπιεσμένων, η επανόρθωση τών αδικιών, η εκδίκηση...Η ιστορία ξαναγράφεται. Πόση βαρβαρότητα να περιμένει κανείς;

Fresca

Θα έδινες βήμα

Κάθε μέρα σε ακούω και ξέρω πως κι εσύ με ακούς, μα την Παρασκευή... την Παρασκευή ήθελα να 'ξερα τι τα θέλεις, πες μου τι είναι αυτοί οι νεωτερισμοί. Την Παρασκευή λέει θα δίνεις το λόγο, "θα δίνεις βήμα" σε όλους όσους θέλουν να ακουστούν. Άκου λέει!

Και εγώ; Τι στο καλό...εγώ περίμενα πως την Παρασκευή θα έδινες τον λόγο σε εμένα, μόνο σε μένα. Περίμενα πως την Παρασκευή θα "έδινες βήμα" μια ώρα ολόκληρη σε μένα, θα μιλούσα μόνο εγώ, κανένας άλλος, ούτε καν εσύ. Μάλιστα εσύ, φαντάστηκα θα είχες την ευαισθησία και θα παλουκωνόσουν στο σπίτι σου, μπροστά στην τηλεόρασή σου και θα άκουγες ΕΜΕΝΑ με όλη σου την προσοχή.

Έχεις πολλά να μάθεις, βλέπεις...και πρώτα από όλα έχεις να μάθεις πώς είναι  να περιμένεις, τόσες Παρασκευές τής ζωής σου, να σού δώσουν βήμα...σε εσένα και καμιά δεκαριά άλλους άσπρους, γκρί και μαύρους μπαμπουίνους.

Ακροατήρια

Είναι κανόνας...όσο μεγαλύτερο το ακροατήριο, τόσο μεγαλύτερη η δίψα για ψέμα. Στο ακροατήριο τού θεάτρου, περισσότερη και ανώτερη υποκριτική αρμόζει...στο πολιτικό ακροατήριο, τα σπουδαία ψεύτικα λόγια.

Λένε τα δικά τους

Τα λένε όλα μεταξύ τους
και σένα κοιτάζουν ύστερα
Και πιο πριν πάλι σε κοιτάζαν
Μια εσένα και μια την κατοικία σου
 Από τι είναι φτιαγμένα τα παράθυρα
πόσα μπαλκόνια έχει το σπίτι
Ύστερα πάλι πλάγια σε κοιτάζουν
Κοιτάζουν αν είναι ανοιχτά τα μαγαζιά σου
αν είναι βρώμικος ο γιακάς σου
αν πάχυνες, αν μια στιγμή κατσούφιασες
και ύστερα λένε τα δικά τους
Κοιτάζουν στο δρόμο πώς βαδίζεις
κουτσαίνεις λιγάκι ή πάς στραβά
Πάς απρόσεκτος και σκοντάφτεις
Εκείνοι φωνάζουν "κάποιος ας τονε σηκώσει"
Και ύστερα λένε πάλι τα δικά τους

Venga a prendere il caffe'

Αντί στεφάνου

Στον Ugo Tognazzi


Είχα δεόντως ετοιμαστεί να μεταβώ για να αφήσω τον στερνό χαιρετισμό στον φίλο μου, έναν από τους τελευταίους σπουδαίους ηθοποιούς τής γενιάς μου. Οι ηθοποιοί...πόσο με έχουν απογοητεύσει με την συμπεριφορά τους όταν πεθαίνουν.
Πριν καλά καλά φτάσουν κάτω από το έδαφος έχουν ήδη οργανώσει ένα ακόμη (τελευταίο) σκηνικό:
Τί απαξίωση τού κόσμου, τού άλλοτε πιστού κοινού των.
Τί κακούς τρόπους που έχουν όλοι οι εξέχοντες θανόντες, μαζί με αυτούς και οι ηθοποιοί! Εσύ πας να τους αποχαιρετήσεις και αυτοί σού βγάζουν μια γλώσσα δύο μέτρα...σηκώνονται από την οριζόντια θέση τους, γουρλώνουν τα μάτια  και σε αποπαίρνουν άγρια:
"ΑΝΤΙ ΣΤΕΦΑΝΟΥ..."
Αποσβολωμένος εσύ, δειλά και με την πλάτη κυρτωμένη, τολμάς:
Έλεγα, ξέρεις να εκφράσω τον θαυμασμοσεβασμό μου με κάτι πιο προσωπικό, ας πούμε με ένα στεφάνι...
"ΑΝΤΙ ΣΤΕΦΑΝΟΥ ...ΕΙΠΑΜΕ..."


Μιά νέα γυναίκα που με κόπο κουβαλάει ένα στεφάνι στην σορό τής ντίβας, ένας μεσόκοπος άντρας που με ένα γαρύφαλλο κουτσαίνοντας τραβά προς το μνήμα τού πρώην βουλευτή τής τιμημένης οπισθοκεντρικής αριστεράς, μύθου ολοκλήρων δεκαετιών αγώνων...Κατεβασμένα τα κεφάλια όλοι αισθάνονται μικροί, λίγοι, ελάχιστοι ακόμα και για να αποθεώσουν τις μεγαλειότητές τους. Αποθέτει κάποιος κάπου ταπεινά ένα άνθος.
Το πτώμα γουρλώνει τα μάτια, ανασηκώνεται, πιάνει το άνθος και το πετάει παραπέρα "ΑΝΤΙ ΣΤΕΦΑΝΟΥ... ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΣΕΒΕΣΑΙ;"

Απομακρύνθηκα κλωτσώντας όλα τα στεφάνια που συνάντησα μπροστά μου. Άρχισα να φωνάζω: Μα τι στεφάνια και "αντί στεφάνου". Θα σας δείξω εγώ, σε όλους τους ξιπασμένους. Στα αποτεφρωτήρια θα σας στείλω όλους!

Μακάρια επικοινωνία

Εσείς βρήκατε τον τρόπο να δέσετε τις καρδιές σας και να τις αφήσετε να τραγουδούν την φιλία σας. Μακάρια επικοινωνία ...έτσι ακούγεται.

Ευτυχώς, διότι είστε εγκαταλελειμμένοι, αφημένοι στην μοναξιά που φυσιολογικά μάς αφήνει ο χρόνος...ξέρετε καλά, σάς είναι γνώριμη η εικόνα τής συζύγου που γίνεται μητέρα και παραμένει ύστερα καθιστή στην άκρη τού κρεββατιού, λίγο πρησμένη στην κοιλιά, δυσκίνητη. Ο σύζυγος γυρίζει εδώ και εκεί. Νιώθει ακόμα πως εκείνος είναι ένα μέρος τής ζωής, πως τρέχει δίπλα της.

- Άρα μόνο τις γυναίκες χτυπά η μοναξιά; Μα τι λες...

Το χτύπημα για εκείνον, τον σύζυγον, τον άνδρα, η ανατροπή έρχεται από τον Υιό. Θες με ένα σιχτίρ, θες με ένα "δεν σε έχω ανάγκη πλέον", θες με ένα Τετέλεσται (ό,τι και αν ήθελε να πει στην κυριολεξία, το νόημα ήταν πως δεν Τον είχε πλέον ανάγκη).

Συνεχίσετε λοιπόν να τραγουδάτε και να υμνείτε την φιλία σας. Όχι όμως σαν αυτόφωτο νόημα αλλά σαν το καλύτερο υποκατάστατο αυτού που χάσατε περνώντας ο χρόνος.

Υπέρ τού δέοντος

Όπως μερικά μυθιστορήματα που τονίζουν ευθύς εξαρχής ότι "βασίζονται σε πραγματικά συμβάντα", υπάρχουν και άλλα που ξεκαθαρίζουν πως, απεναντίας, "ό,τι περιγράφεται στο έργο, πρόκειται περί φανταστικού γεγονότος ολωσδιόλου". Ειλικρινή υπέρ τού δέοντος...αμφότερα.

Λιγότερο αγάπησε εκείνους που τον δίδαξαν με επιμονή σαφείς, συγκεκριμένες συναφείς γνώσεις. Η εκτίμησή του ήταν μεγαλύτερη για εκείνους που τον έμαθαν να καταλήγει σε συμπεράσματα χρησιμοποιώντας τις γνώσεις. Λάτρεψε όμως κυριολεκτικά εκείνους που τον δίδαξαν τα Αξιώματα και τα Δόγματα.

Πόσο αστεία να φαίνονται τα σπίτια μας από έξω; Να η έξω πλευρά τού παραθύρου μου, η πόρτα τής κουζίνας, η γωνία τού μπαλκονιού... Μοιάζει το σπίτι ενός τσαπατσούλη το δικό μου. Μαζεύονται τα νερά και στάζουν στον δρόμο. Βρέχονται οι περαστικοί από κάτω...ως συνήθως τραγικά υπερβολικοί:

Εεεέ...εσύ εκεί πάνω! Θα μάς σκοτώσεις ρε μαλάκα;!

Mimmo C.

Roba dell' altro mondo

Ένα επιφώνημα, μια έκφραση ιταλική
τού ήταν αγαπητή ιδιαίτερα
την έλεγε εδώ και εκεί
την έγραφε
ακόμη και αν δεν κόλλαγε πουθενά

Roba dell' altro mondo!
Ούτως ειπείν:
Πράγματα από άλλον κόσμον!
Ανύπαρκτου κόσμου συμβάντα!
Αυτά είναι από άλλο σύμπαν!

Από μια μέρα τής ζωής του και έπειτα
όλα όσα γύρω του συνέβαιναν
αφύσικα, πρωτόγνωρα και ανεξήγητα
ξένα τού φαίνονταν

Γεγονός ανεξήγητο αυτή η αλλαγή
έλεγε με παράπονο
Δεν ερμηνεύεται τίποτε πια με την λογική
Roba dell' altro mondo!

Μεγαααλοστομίες

Βασίλης Κικίλιας για την 20ή Ιουλίου 1974: «Κανείς δεν ξεχνά, τίποτα δεν ξεχνιέται»

Σαράντα τρία χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από την εισβολή των τουρκικών κατοχικών στρατευμάτων στη Μεγαλόνησο...

Γέννηση: 15- 5- 1974  taurus

Ήτο βρέφος 2 μηνών...κι όμως θυμάται!!! - δεν αποκλείεται και να επολέμησεν!

Τί συμβαίνει

Στις συζητήσεις σου φρόντισε να αναφέρεσαι τακτικά σε προκαταλήψεις, κακούς οιωνούς, δεισιδαιμονίες. Με παραδείγματα, φυσικά Θα επιβληθείς στον συνομιλητή σου σχεδόν σίγουρα. 

M. Dietrich

Φουσκωμένο Εγώ

Έψαχνε βασικά να βρεί μια ταλαιπωρία πάνω στην οποία να τρίψει την αίσθηση παντοδυναμίας του. Να την λειάνει, να την στρογγυλέψει ή -γιατί όχι;- να την δοκιμάσει στην πράξη. Πώς είχε φτάσει όμως σε αυτήν την παντοδυναμία; Εύκολη η απάντηση...

Η απάντηση ήταν πως η πίστη τον είχε οδηγήσει σε μια αισιοδοξία πρώτα, ύστερα σε μια "υπέρβαση τού εγώ του" συνολικά, (μια exaltation, που λέγαν οι γραφικοί ψυχολόγοι κάποιων καιρών). Και από εκεί και πέρα εκείνη η ιλιγγιώδης αίσθηση τής παντοδυναμίας ήταν πολύ κοντά στην καρδιά, στον νού, στους μυώνες του.
Τώρα καταλήγουμε να τα ρίξουμε στην πίστη όλα; Και ποιά πίστη; Αυτήν που αφορά την θρησκεία;
Μα η θρησκεία σε πάει πιο πολύ προς την ταπεινότητα, λένε. "Η πίστις κινεί όρη". Η θρησκεία; Όχι.

Η πίστη τής θρησκείας ήταν αυτό που χρειαζόταν ο άνθρωπός μας για να λειάνει την αίσθηση παντοδυναμίας που τον  βασάνιζε και  που ούτε αποδεικνυόταν αληθινή ούτε ξεφτιλιζόταν σαν μια ψευδαίσθηση.

Φυλές

-Δεν είναι όλες οι φυλές ίδιες
-Άρα είσαι φυλετιστής!
-Ε και; Ούτε όλοι οι φυλετιστές είναι ίδιοι

Κάποιος καλεί τον άλλον

Είδες που έλεγες πως μπορείς να αποκλείσεις
το ενδεχόμενο να ξανασυναντήσεις
ανθρώπους που έχεις αγαπήσει
σχεδόν μια ζωή...
Φτάνει να το αποφασίσεις εσύ

Κάποιον από αυτούς θα βρεις μπροστά σου
στο σούπερ μάρκετ ή στον μανάβη
στο σινεμά κάποιο ζεστό βράδυ
όπου νευρικά θα πασαλείβεσαι
με το υγρό Αουτάν
Ευγενείς πόθοι και συμπτώσεις
"Κάποιος βουβά καλεί τον άλλον"
απαντούσα εγώ

Έχω και εγώ απαντήσεις μάλλον
όπως βλέπεις αρκετά κλισέ
Πεζές ατάκες παρωχημένες
στα τραπεζάκια τών μπαρ αφημένες
σαν παιγνιόχαρτα σκόρπια πεταμένα

Όταν κάποιος προαισθάνεται
τον μισεμό τού άλλου
επαίρεται και μεγαλοστομεί
Κάνει σενάρια
Αφορίζει

Alexanderplatz

Ποιός εκπαιδεύει ποιόν;

Οι νέοι...αυτοί που προχωρούν τα πράγματα προς το μέλλον, διαιωνίζουν το είδος. Υποτίθεται μορφώνονται από την Εκπαίδευση ή απολαμβάνουν τις υπηρεσίες τού Συστήματος. Αυτοί που καταπιέζονται από τις δομές καταστολής.

Φαίνεται να επηρεάζονται ή και να καταπιέζονται από τα παλιά μυαλά.

Με τις συναναστροφές τους όμως (οπωσδήποτε ελευθεριάζουσες αλλά ακόμη και ανεξέλεγκτες γιατί ..."έτσι είναι φυσικό"...πρέπει να είναι επαναστάτες!!!) έρχονται σε επαφή με αντικοινωνικά στοιχεία καθώς και έναν ολόκληρο κόσμο που δήθεν (δηθεν!) δικαιούται και εκείνος να υπάρχει. Και ό,τι υπάρχει διαιωνίζεται.

Μέσω τών νέων μας, κυρίως μέσω τής αργκό τους μολύνεται και η γενιά τών μεσηλίκων που ανίσχυρη, μπορεί και αδιάφορη, πιθηκίζει υιοθετώντας τους καρπούς τής επαφής νέων-υποκόσμου.

Αξιοπρεπείς και υπερασπιστές τής συντήρησης εκπαιδευτικοί (κυρίως) αλλά και απλοί 50ρηδες ή 40 ρηδες υιοθετούν χαμηλής υποστάθμης συμπεριφορές και φράσεις που θα έπρεπε να αφανίζονται εν τώ γεννάσθαι.

Έτσι οι νέοι εξασφαλίζουν την εκφύλιση τού σχεδόν ακόμη ανεκτού κόσμου μας.

Ψάλτης

Απορία ψάλτου βήξ...όταν δεν έχεις τί να πείς... ή αυτό που έχεις να πεις είναι πιο φρόνιμο να μην ειπωθεί. Την δεδομένη στιγμή.

Και ο Γλέζος θέλει τον Γερμανό του

Εσύ που μου δίδαξες τόσα πράγματα, λες τώρα πως ήδη ξέρω πολλά, τόσα που στο μυαλό μου δεν χωρούν άλλα. Ύστερα συμπληρώνεις πως αυτά που κατέχω δεν είναι όλα χρήσιμα, μερικά από αυτά θα μού κάνουν περισσότερο κακό παρά καλό.

Αργότερα, όταν έγινα δυνατός, ένας άντρας βαρβάτος και βρήκα μια γόνιμη γυναίκα, στην οποία φύτευα κάθε τόσο ένα τέκνο ή μια θυγατέρα, μού είπες "άστα...τι τα θές, παράτα τα μούλικα, έχουμε πήξει μωρέ...γίνε ένα ανδρόγυνο κι εσύ". Έχεις γεράσει!

Οι γέροι είναι συμβιβασμένοι, στους κώλους τους ζούν οι ξυλιές που έφαγαν μικροί. Ξεκινούν ως Μεταξικοί, ασπάζονται μετά τον Χότζα και ύστερα γίνονται οι αγαπημένοι μπουραττίνοι τής τηλεόρασης. Για να ξεχάσουν τα εγκλήματά τους αναζητούν τον Χριστό, ζητούν τον Γερμανό, την Θεία Κοινωνία. Μην κρατάς κακία αλλά μην αγκαλιάζεις κιόλας αυτόν που πολέμισες...
Θα αγκάλιαζες τον Χουντικό; Όχι...
Τον Γερμανό; Ε, ναι.

1 - 4

Ο idiot savant

Μη έχοντας μάθει όλα τα πράγματα στην ώρα τους, μη έχοντας μάθει μερικά απαραίτητα πράγματα ποτέ, μού έμεινε μια μεγάλη ανακούφιση: πως έχω μπρος μου ένα υπόλοιπο ζωής γεμάτο ανακαλύψεις.

Value for money

Σκυθρωπός ο Θεός επέπληξε έναν ειλικρινά θρησκευόμενο που εξήρχετο τού ναού. "Έλα εδώ εσύ! Κάθισε...Έχεις κάποιο παράπονο από Εμένα;".
-Διατί Θεέ μου; Στον ναό Σου με βλέπεις πολύ τακτικά, τηρώ τις εντολές Σου, η ζωή μου διέπεται από τις προσταγές Σου...εεε τώρα αν...καμμιά φορά...
-Καμμιά φορά;;;
-Καμμιά φορά...κοίτα, ξέρεις πως σήμερα πολλοί από εμάς έχουμε λίγο απομακρυνθεί από Εσένα, αλλά κάνε λίγο τα στραβά μάτια...ξέρεις πως όλοι μας κάνουμε διαρκώς κάποια έρευνα αγοράς. Τι συμφέρει; πού θα πουλήσω πιο ακριβά το τομάρι μου; πού θα αγοράσω πιο φτηνά ό,τι απέμεινε από τον άλλον...
-Ε και λοιπόν; Είναι λόγος αυτός να γλυκοκοιτάζεις άλλους θεούς; Τι δεν σού προσφέρω εγώ;
-Σου είπα Θεέ μου, κάνε λίγο τα στραβά μάτια...αδύναμοι άνθρωποι είμεθα, καμμιά φορά ακούμε χωρίς να το θέλουμε για κάτι θεούς που, παραδέξου, κάνουν καλές προσφορές στους πιστούς τους...
-Δηλαδή!
-Ε δεν ακούς...σαχλαμάρες. Λένε, λένε, να κάτι βλακείες ...τάχαμου αν τους αφιερώσεις την ζωή σου, τότε, κάτι λένε για 40 παρθένες...βλακείες, ε;
-Αμφιβάλλεις;
-Όχι, αλλά πες μου...βλακείες, ε;

Αντίξοες συνθήκες

Περπατούσε βαριεστημένος πάνω στο πεζοδρόμιο και δίπλα του προχωρούσε αργά, καβάλα στο μηχανάκι του, ένας φορτωμένος διανομέας-ντελιβεράς. Συμπαθής τού φάνηκε καθώς τού χαμογέλασε πίσω από το κράνος. Τον χαιρέτησε κι αυτός, με ένα νεύμα που ήθελε να πει πως συμπάσχει μαζί του. Ο κόσμος συμπαθεί γενικά τους ντελιβεράδες...φαντάζεται πως όλοι τους
είναι πτυχιούχοι με μεταπτυχιακά κ.τ.λ. Ο διανομέας, ο πιτσαδόρος, σταμάτησε μπροστά στο περίπτερο και διάβαζε τις εφημερίδες χωρίς να κατέβει από την μηχανή:
"Ψήφισαν οι 153...Πιέζουν οι 53...Μάστορα, τι λες; Παίζεται κάνα παιχνίδι με το 100;  153-53=100" είπε στον περιπτερά.
Ο διανομέας, κουβεντιάζοντας, ακουμπούσε απρόσεκτα το αριστερό του άρβυλο στο περιοδικό "Κυνοφιλία", το αγαπημένο ανάγνωσμα τού βαριεστημένου περιπατητή, που έτυχε να είναι αναρτημένο πολύ χαμηλά, σχεδόν ακουμπούσε στο έδαφος.

Κυνοφιλία...
εκείνος κοιτούσε την βροχή από το παράθυρο τού δωματίου της, εκεί που ξάπλωνε ο σκύλος της, ένα συμπαθητικό κόκερ, που περπατούσε με ένα ύφος κοιμισμένο ή ξάπλωνε με ένα θλιμμένο βλέμμα. Ίσως εκείνη η παρουσία έκανε την βροχή να μοιάζει πιο ...απαστράπτουσα, πιο κατακλυσμιαία από ό,τι πράγματι ήταν. Όλα αυτά αρκετούς μήνες πριν. Μήνες πριν, εκείνη είχε αρχίσει να κοιμάται σιγά, αθόρυβα. Ξυπνούσε μόνο για να βγαίνει από το σπίτι και να πηγαίνει να κάνει βελτιώσεις στην εμφάνισή της. Και ήθελε να προλάβει όσο περισσότερες μπορούσε, εί δυνατόν όλες. Μαλλιά έτσι ,σαν την...μα όχι πρώτα να προλάβω την κόμμωση σαν την, αυτήν που μοιάζει με την Ζενεβιέβ Μπυζόλντ. Πόσα χρόνια ζωής χρειάζονται σε μια γυναίκα για να δοκιμάσει όολες τις κομμώσεις που υπάρχουν, τις ανταύγειες...Ένα εκατοστό παραπάνω σε μήκος ή δυο παρακάτω. Εκείνη αμφέβαλε αν θα προλάβει! Κάθε απόγευμα γύριζε στο σπίτι αλλαγμένη σε κάτι. Ύστερα καθόταν να γράψει ένα ποίημα, να αλλάξει ένα στίχο. Μια ποιητική συλλογή...αμφέβαλλε εάν θα αρκούσε η ζωή πού τής απέμενε. Είχα προσπαθήσει να την πείσω να εκμεταλλευτεί τον χρόνο της αλλάζοντας ανταύγειες παρά παραλλάσσοντας στίχους.

Ποιητική συλλογή
Γνώρισα μερικούς που έλεγαν ότι -για να αποκτήσει η ζωή τους νόημα- έπρεπε να γράψουν, λέει μια ποιητική συλλογή τουλάχιστον. Ο ανόητος νάρκισσος Ηλίας, ο απλοϊκός Γιάννης, ο άσχετος Νίκος, τίποτα δεν κατάφεραν. Ήταν πολύ αργά και ήσαν αγοραίοι. Εμμονές γύρω από τον Χένρυ Τσινάσκι δεν σε κάνουν απαραίτητα Μπουκόφσκι. Η ...ευθανασία δεν σημαίνει Καρυωτάκη. Έστω και λίγος Καφκισμός μέσα στα πλοία τού εμπορικού ναυτικού...δεν έχει καμμία θέση. Θα πάει στα βράχια το καράβι. Σε κάνει δυστυχή συγγραφέα.
Εγώ θυμάμαι εκείνην να κατεβαίνει την κυλιόμενη σκάλα ενός σούπερ μάρκετ, πανευτυχή και αγέρωχη με την καινούργια της κόμμωση. Όλο τριγύριζε στα σταντ με τροφές κατοικιδίων. Το λέγανε Ζουζού. Την λέγανε Ζουζού και αυτήν.

Ο ντελιβεράς σχεδόν πατούσε πλέον το περιοδικό "κυνοφιλία" συνεχίζοντας το καλαμπούρι του: "153-53=100...κάτι παίζει με το 100"

Ricordati di me

Ηλικίες

Τα λογότυπα τής υγείας θυμίζουν θάνατο, όπως και ο σταυρός φέρνει στο νου δυο έννοιες:
και τέλος και πίστη (άρα και ελπίδα). Δυο όψεις. Το ανθρώπινο σώμα, ως διδακτέα ύλη αλλά και σαν πεδίο έρευνας, αναπαριστάται από σκελετούς, υποκαθίσταται από πτώματα.

Από τότε που έφυγε ο πατέρας λες και πήρε μαζί του όλα εκείνα τα ελαττώματα, όλα τα ελλείμματα τού χαρακτήρα μου, από τον φόβο μιάς κλήσης στο τζάμι τού αυτοκινήτου για παράνομη στάθμευση έως το κυνηγητό ενός απατημένου συζύγου. Τηρουμένων τών αναλογιών.

Βρήκα μια φωτογραφία, ένα πορτραίτο μου, που λέει την αλήθεια, μαρτυρά με ακρίβεια την ηλικία μου και με αναπαριστά όπως θα έπρεπε να είμαι στην ηλικία μου. Σε μια στιγμή ένιωσα πως βρισκόμουν μπροστά σε μια ανακάλυψη, έπειτα είχα την αίσθηση τού τετριμμένου. Τέλος ταυτίστηκα ηλικιακά με τον πάππο μου.

Η έφηβη ενθουσιάζονταν με το σκυλάκι τού περαστικού που σκαρφάλωνε απάνω της με ορμή.
Ο ενθουσιασμός της τριπλασιάζεται όταν μαθαίνει πως το σκυλάκι λέγεται Ζουζού!. Ύστερα κατευθύνεται στο σούπερ μάρκετ. Περιπλανιέται ανάμεσα στα στάντς, φτάνει στις τροφές για
κατοικίδια.

Αν κάποιος έπρεπε να καθορίσει την πλέον ανόητη από όλες τις ηλικίες τών ανθρώπων, ώστε να περιμένει τα ελάχιστα καλά και τα περισσότερα λάθη, πιστεύω θα επέλεγε την ηλικία τών 40+...Όλη εκείνη η αίσθηση τής σωρευμένης δύναμης και εμπειρίας σού αφαιρεί κάθε επίγνωση γύρω από τα όρια τών δυνατοτήτων σου. Έχεις δε, τάχαμου, όλο τον χρόνο να διορθώσεις τα λάθη σου. Όλα.

Μιά τσούλα

Η γυναίκα τού Καίσαρος πρέπει να είναι τιμία. Η γυναίκα τού Καίσαρος πρέπει και να φαίνεται τιμία, επίσης. Πώς θα φαίνεται όμως τιμία;

-Δεν θα έχει τρόπο να κερδίζει δικά της λεφτά αλλά δεν θα ζητάει κιόλας όλη την ώρα χρήματα για αγορές από τον βασιλιά...Να έχει χρήμα αλλά να μην δουλεύει.
-Θα είναι και λιγάκι πρόστυχη, όμως αλλά μόνο με τον Καίσαρα. Αυτές οι τίμιες, στον ερωτικό τομέα...τυπική όψις γυαλιά-και-κρεατοελιά!
-Ναι...τσιμπι-τσιμπι-τσιμπιχόφτεν. Μην γίνει βαρετή, ούτε απαιτητική (στάσεις, κόλπα κ.λπ.)
-Κι όταν γίνει βαρετή; Δεν μπορεί ο Καίσαρ να μείνει πολύ καιρό μέσα στη ρουτίνα...ίσως κάποια φιλενάδα τής γυναίκας τού βασιλιά...

-Άρα, μέχρι τώρα καταλήξαμε ότι η σύζυγος...
-Η σύζυγος τού Καίσαρος θα ήταν φτυστή η Ντάρυλ Χάννα, αν η υπόθεση που κάνουμε ήταν φίλμ
-Μπααα...η Γκ. Πάλτροου ή μια Γκρέτα Σκάκι με πολλές φίλες.

-Εν ολίγοις:Τίμια εν οίκω, τίμια για τα μάτια τού κόσμου, ολίγον πρόστυχη, χωρίς να εργάζεται αλλά χωρίς και να στερείται τίποτε. Μόνο ένα απαλό σαπούνι, όχι αρώματα αλλά το σαπούνι είναι το σπανιότερο που υπάρχει. Το ακριβότερο!

-Οι γάμπες της να είναι τέλειες αλλά και να φαίνονται ότι είναι τέλειες. Να καπνίζει ή όχι;
-Ένα λεπτό...θα φαίνεται τίμια και θα έχει φόρα παρτίδα τα μπούτια της; Δεν συνάδει, δεν συνάδει!

-Ε καλά...δεν θα πρέπει να είμαστε και τόσον άκαμπτοι. Επιτυγχάνουμε συνήθως τα αντίθετα με αυτές τις σεμνοτυφίες. Χαμηλοβλεπούσες, όμορφες δήθενμε καλυμμένα κάλλη, σεξουαλικά κόλπα που μένουν φαντασιώσεις, σαπούνια που στάζουν πάνω στο βρεμμένο κορμί, μια σκλάβα τού βασιλιά...φίλες πρόθυμες να την υποκαταστήσουν. Πωπωπω!
-Ε ναι, καταλήξαμε στο ότι η σύζυγος τού Καίσαρος πρέπει και να είναι και να φαίνεται μιά τσούλα...

Τοίς εκατό

Εκείνο το "όλοι σε αγαπούμε" και το "νοιαζόμαστε για σένα", "να προσέχεις", με νανούριζαν γαλήνια και ένιωθα σαν στην κούνια μου καθώς έφτανα πολύ κοντά στο να τα πιστέψω και να παραδοθώ σε αυτά. Έμοιαζε με αυτές τις δημοσκοπήσεις που προέβλεπαν αόριστα αλλά σίγουρα πως:
1."θα νικήσουμε": πολύ-τοίς-εκατό,
2."θα τούς τσακίσουμε": πάρα-πολύ-τοίς- εκατό
3."θα τούς υποστούμε κι άλλο λίγο": ε και;-τοίς-εκατό
4."Δ.Ξ./Δ.Α.": ξέρω-μα-δε-λέω-τοίς-εκατό

Το "ε καί;" είναι η απάθεια...η απάθεια η Σωκρατική. Σχηματίζω φράσεις συνδέοντας
δημοφιλείς λέξεις και βάζοντας εδώ και εκεί ένα βαθυστόχαστο "ααα...", σαν γκάρισμα
γερασμένου γαϊδάρου που πλάγιασε στον στάβλο, και περιμένει. Έρχονται οι νέοι με
απορίες και ερωτηματικά:
Ποιός ήταν ο Μπαλογιάννης; Λέγε, ρε...τι ξέρεις και από πού το ξέρεις; Και ο Μιζέριας
ποιός ήταν; Τι ξέρεις και από πού το ξέρεις; Τι σού μάθανε γερογάιδαρε; Ποιός ήταν ο δάσκαλός
σου;
Η μορφή τού γάιδαρου προκαλεί οίκτο. Γλιτώνει πολύ ξύλο.

F. Battiato

Το κενό

Κάποιος που εξαφανίζεται, λένε, κάνει χώρο σε πολλούς. Όμως κανείς πιά δεν πατάει εκεί που κάποιος άφησε κενό. Έτσι έλεγα και τότε -είχε εξαφανιστεί ένας αδερφός από τούς εννέα που ζούσανε μαζί, εννιά μαστόρια- και είχα δίκιο.

Χρόνια μετά την εξαφάνιση τού λεβέντη, κάποιος πήρε τηλέφωνο στο μαγαζί και τον ζήτηξε. Φυσικά τούπανε πως ο μάγκας είχε από καιρό ρίξει μαύρη πέτρα πίσω του...κι άμα αυτός που πήρε τηλέφωνο ζήτηξε κάποιον Γιώργη (ένας από τ' άλλα αδέλφια), τούπανε πως αυτό το παιδί πια δε μιλιέται.

-Κανέναν από τους υπόλοιπους θέτε;

-Ήθελα αυτόν, αυτόν που ζήτηξα, τον καλό.

Με το πέρασμα δυό-τριών χρόνων όλοι ξέρανε πως ο λεβέντης δεν έβγαινε ποτέ στο τηλέφωνο. Κι όχι μόνο στο τηλέφωνο. Γενικώς δεν έβγαινε κι ούτε τον έβρισκες για καμμιά δουλειά, καθώς τα αδέλφια ήσανε μαστόροι. Απώλεια; ΔΥΟ μαστόροι. Απώλεια, καθώς έριξε μαύρη πέτρα και ο δεύτερος αδελφός. Είπώθηκε πως βρήκανε άλλες δουλειές, ειπώθηκε πως έφυγαν για αλλού.

Μέσα σε δέκα χρόνια, από τα αδέρφια είχε μείνει μόνο ένας....ένας μάστορας από τους εννιά και κανένας δε θυμότανε ποιος από όλους ήτανε.

-Πώς τονε λέγανε αυτόν;

-Ποιος τα θυμάται αυτά; Ο τρίτος στη σειρά δεν είναι;

-Δεν είναι εκείνος που μια φορά κι έναν καιρό είχε εξαφανιστεί από προσώπου γής;

-Μα εκείνος δε γύρισε ποτέ...ή γύρισε; Γύρισε κι έφυγε πάλι;

-Εγώ εκείνον δεν τον θυμάμαι να ξαναγύρισε. Μπορεί βέβαια να γύρισε για πέντε-έξι μήνες, τότε που το μαγαζί το κράτησε ένας από τους εννέα μονάχος του.

Γι' αυτό πάντα λέω, όπως έλεγα και τότε: το κενό τις πιο πολλές φορές, αντί να κλείσει με νέους ανθρώπους, τις πιο πολλές φορές ανοίγει παραπάνω. Ερημώνει ολότελα για πολύ καιρό. Δεκάδες χρόνια...

Αργότερα έρχεται ολότελα νέος κόσμος και παίρνει τη θέση τού κενού, που ξεκίνησε από την απουσία τού ενός.

Ο Κλέφτης

Όταν άρχισα να κλέβω (άν μπορώ να το ονομάσω έτσι) ήξερα καλά τι κάνω και γιατί το κάνω. Συνήθως αυτό που αφαιρούσα εγώ, κατά κάποιο παράξενο τρόπο, δεν φαινόταν να λείπει από αυτούς που το έχαναν οριστικά..."Το ξέχασα" έλεγαν, "κάπου το έβαλα, εδώ μέσα στο σπίτι θα είναι...πάντως έξω δεν το πήρα μαζί μου ποτέ, να δεις πως εκεί που δεν θα το περιμένω θα το βρώ".

Ασφαλώς και τίποτα δεν είχε κλαπεί από κανέναν. Όλα "χάνονταν"...
Έχασα το στιλό μου
Έχασα το κασκόλ μου
Έχασα τα κλειδιά μου και μερικά κέρματα
Κάπου τα έχω ξεχάσει

Όταν άρχισα να καταλαβαίνω πως έτσι κι αλλιώς η κλεψιά ήταν ένα χάρισμα που είχα χωρίς να το έχω αντιληφθεί, προχώρησα σε πράξεις πιο γενναίες, πράξεις που σού φέρνουν χτυποκάρδι, ίλιγγο, φόβο για το "μετά".

-Πού στο διάβολο είναι το σακάκι μου; Εδώ το είχα αφήσει!
-Α...φτάνει, κύριε. Το σακάκι σας με όλα τα έγγραφά σας ΚΛΑΠΗΚΕ! ΚΛΑΠΗΚΕ!!!
-Αποκλείεται...αποκλείεται...Κάπου το έχω ξεχάσει.

΄Όταν απέκτησα την ευχέρεια να κλέβω, βλέποντας τους άλλους, τα θύματα, να μην παραδέχονται ότι τους σούφρωσαν κάτι, μού ήρθε η επιθυμία να κλέψω κάτι που να ταρακουνήσει κάποιον. Μα πώς θα τα κατάφερνα;

Με τρόπους ραφιναρισμένους κατάφερα να κλέψω ακόμα πιο σπάνια πράγματα: ειδικεύτηκα μάλιστα στην κλοπή ψυχών. Ραφιναρισμένες τεχνολογίες έκαναν το έργο μου εύκολο...
Παρ' όλα αυτά κανέναν δεν ταρακούνησα. Όλοι το ίδιο έλεγαν στο τέλος...όλοι τάχα κάπου κάτι είχαν χάσει.
- Κύριε, σάς έκλεψαν. Να τώρα έκλεψαν και την ψυχή σας
- Μπα...Αποκλείεται, αποκλείεται. Είμαι βέβαιος πως κάπου την έχω ξεχάσει. Θα την βρώ κάποια στιγμή, εκεί που δεν θα το περιμένω.

Χούς εί...

Περνούσα τακτικά από εκεί και κάθε φορά σκεφτόμουν (ή μού έστελνες την σκέψη σου;) πως κι εσύ από χώμα δημιουργήθηκες και σε χώμα θα καταλήξεις.

Ήθελες να μού πείς με λίγα λόγια, πως χωρίς να το περιμένω, κάποια μέρα δεν θα σε βρώ στην θέση σου ή θα σε βρώ τόσο πολύ αλλαγμένη...Τόσο πολύ...Μα δεν υπήρχε πρόβλημα: έως τότε, κάθε μέρα θα σε βρίσκω διαφορετική, με άλλη διάθεση, άλλο χαμόγελο, σε άλλη στάση.

Μά από χώμα είχες φτιαχτεί...μήπως από χώμα τρεφόσουν κιόλας. Μα από χώμα είχες φτιαχτεί και έτσι όπως φυσούσε πάνω σου ο αέρας, άλλαζες έκφραση και σιλουέττα. Μήπως για να κάνεις τα δικά μου κέφια;

Έκανες τόσο τα κέφια μου, ήσουν κάθε φορά διαφορετική! Νόμισα πως επρόκειτο για κάποια συμπεριφορά με σκοπό κάποιο συμφέρον. Αλλά...ποιος ηθοποιός συνειδητοποιεί πως ο τωρινός του ρόλος θα παραμείνει αξεπέραστος, ποιος χειρουργός αντιλαμβάνεται  πότε τέμνει πιό περίτεχνα παρά ποτέ στη ζωή του ένα ναρκωμένο σώμα, ποιος γνωρίζει το ύψος τού ζενίθ του;

Μια μέρα σε βρήκα εκεί όπου σε συναντούσα πάντα και σε βρήκα κοιμισμένη. Δεν ξύπνησες ούτε στις πιο δυνατές φωνές μου ίσως από την κούραση, ούτε με τα σκουντήματά μου. Εκείνες οι λίγες στιγμές ήταν που ξερίζωσαν βαθιά μέσα από το μυαλό μου εκείνο το "χούς εί και εις χούν απελεύσει".

Η μοίρα μου

Αίγυπτος...Ζέστη...Έρημος
Κάιρο, στη σκιά βαθμοί 38
το χώμα που πατείς, καυτό
Πού θα σταθείς εσύ;- Εκεί θα σταθώ και εγώ!
Φύλακας ο ένας τού άλλου

Και σάλπιγγες φωνακλούδες, σάλπιγγες στείρες την Αίντα  δοξολογούν
-Ποιός δεν έχει δει μιαν από τις πιο γνωστές όπερες, την Αίντα; Αυτό μού εθύμισε το όνειρο εκείνο
-Ε; ίντα; ποιαν Αίντα; Ψέλλισε ο Κρητικός
-Άινταααα!



Βρισκόμουν μπροστά στον Φαραώ, στον Φύρερ
απέναντι στον Καίσαρα, στον Κάιζερ

"Βασιλεύεις τάχα αλλά δεν άρχεις
πάει καιρός που είσα απλά ένας όρχις"
είπα σε μια έκλαμψη θάρρους
δεν θέλω να ξέρω πιά για τους τυράννους

Το είδωλο είπε αυστηρά "Μην αρχινάς τα χιλιοειπωμένα!"
- Ποιά;
- Να, τις ανόητες αυτοπαρηγοριές...πως ο βασιλιάς είναι γυμνός τάχα
- Κακοντυμένος, θα έλεγα και χοντράνθρωπος, άξεστος και αγράμματος,
ομολογουμένως ακατάλληλος να παίρνει αποφάσεις ούτε για τα βόιδια του...όχι για εμάς!

- Τότε πορέψου, εσύ και οι όμοιοί σου...Ελεύθεροι, ελεύθεροι, ελεύθεροι και κακόμοιροι!
 Ας παίρνει μόνος του καθένας την κάθε απόφασή του
 Ας άρχει όποιος πιο μακριά πετά την πέτρα, όποιος πετυχαίνει πετούμενα στον αέρα
 Όποιος χρήμα τόσο διαθέτει για να έχει κάθε μέρα μια ερωμένη και παρ' όλη την φωλιά του την λερωμένη, αυτός ας άρχει...Αυτός ας βασιλεύει, αρκεί να τον διαλέγετε εσείς!

Στο ξύπνημα, ανοίγοντας τα μάτια, θυμήθηκα αυτά που είχα δει την νύχτα. Και είχα μια διάθεση να μην κανονίζει την μοίρα μου κανείς, ούτε εγώ ο ίδιος.

Καρέκλα

Κάθισε στην καρέκλα που βρισκόταν στα δεξιά του και έβαλε τις παλάμες στα γόνατά του. Δάκρυσε χαρούμενος:
Και τι να έκανα; Να μην χαιρόμουν που ένας συγκρατούμενός μου φεύγει; Να μην χαιρόμουν που κάποιος πέταξε από την φωλιά τού κούκου;
(Κάπως έτσι σκέφτηκε και δικαιολόγησε την αμφιθυμία του).

Η ιστορία τού Φίλιππου, τού Δημητράκη ήσαν δραματικές και όμως είχαν ξεπεραστεί, σχεδόν ολότελα. Και όμως είχαν κάνει πάταγο εκείνα τα συμβάντα. Κάτι μένει και σαν να περιμένει.
(Κατάλαβε αόριστα πώς νιώθει η κυρία στην προβλήτα κάθε απόγευμα, που κάθε μέρα ταξιδεύει σε ένα άλλο μέρος τού κόσμου ή που περιμένει σαν την Μπάτερφλάι ή την Πηνελόπη).

Αδελφός είναι εκείνος που μένει στην γη που σάς εγέννησε. Φίλος είναι εκείνος που περνάει λίγο καιρό στις ίδιες ιδέες και συνήθειες. Κόρες και γιοί είναι πουλιά που δεν σταματούν ποτέ να πετάνε.
Είναι απόλυτα επιτρεπτό να κάθεσαι σε μια καρέκλα μονάχος με τις ώρες...Στα λιμάνια.

Χριστός

Απάνω στον Σταυρό όταν κρεμαστώ
δεν θα ζητήσω τίποτε να μάθω
Τίποτε. Ούτε: Γιατί αυτή η ετυμηγορία;
Άραγε ποιο το σκεπτικό τους;
Άραγε ποιο το φταίξιμό μου;
Τίποτε, στοιχηματίζω, από όλα αυτά
δεν θα με απασχολήσει
όπως τώρα θα με ενδιέφερε
ποιος μού πήρε την γυναίκα
ποιος καταπάτησε την γην μου
Θα αδιαφορούσα ποιος θα τσαλαπατά
ή ποιος αμέριμνα θα κατουρά
πάνω στο χώμα που θα με σκεπάσει
Τίποτε...Τίποτε άλλο δεν θα θέλω
παρά να με κατακλύσουν αυταπάτες
πλημμύρα πιστευτές ψεύτικες αισθήσεις
Πως σας αγάπησα, μα την αλήθεια
κι εσείς τόσον αχάριστα φερθήκατε

Un monde avec toi

Ποιός ήταν αυτός ο Γιούρυ;

Ο γεράκος έπεσε και έσπασε το κεφάλι του. Σε δυο λεπτά έφτασε μια μαύρη ambulance και τον συνόδεψε στο γειτονικό hospital. Για νεκρό τον είχανε και καθώς τον γδύνανε εκείνος χασμουρήθηκε, ανατρίχιασαν τότε οι άλλοι.Έπειτα φώναξε "βοήθειααα!". Ο κόσμος τον εκοίταζε πλην ενός που σκεφτότανε "άκου λέξη...βο-ή-θει-α... μέχρι να την προφέρεις, αλίμονο, χάθηκες αν είναι επείγουσα η ανάγκη"...

Βρήκαν γέρο άνθρωπο, είπε κάποιος μελαγχολικά, στο Αρχαιολογικό Μουσείο Πειραιώς, ανάμεσα στα εκθέματα τού Πειραιώς τής Ρωμαϊκής εποχής (1ος-2ος αι.), πεσμένο, σχεδόν νεκρό, αφυδατωμένο, με το εισιτήριο τών 2Ε στο χέρι. Κάποιος, αντικρύζοντάς τον από μακριά, τον πέρασε για έκθεμα τού μουσείου, ώσπου είδε από κοντά τα ρούχα του. Απευθύνθηκε στην διεύθυνση, η οποία επιλήφθηκε τού συμβάντος.

Ο 68άρης με την γεροντική εμφάνιση, που ανέπνεε θορυβωδώς, με το κάτω χείλος να προεξέχει κρεμάμενο από το πρόσωπό του, φορούσε ένα ημίπαλτο και έκανε βόλτες γύρω από ένα περίπτερο
διαβάζοντας τις επικεφαλίδες τών εφημερίδων αλλά και τα πιό ψιλά γράμματα - διαφημίσεις κινητών, αποτελέσματα ασήμαντων αγώνων,
"Πέθανε ο Ρόρυ Γκάλαγκερ" Πόση μουσική είχε ακούσει νεαρός! Περπάτησε αρκετά στους δρόμους τού Πειραιά προσπαθώντας να θυμηθεί ποιός ήταν αυτός ο Γκάλαγκερ. Καμμία απάντηση. Πήρε την Τρικούπη και έφτασε μπροστά στο Αρχαιολογικό Μουσείο. Ρώτησε "πόσο έχει;"
Δύο ευρώ
Έψαξε στις τσέπες του, βρήκε 2 κέρματα και έσφιξε το εισιτήριο που τού έδωσαν. Ζαλιζόταν και αυτή η ζάλη τον έκανε να πάψει να σκέφτεται τον Γιούρυ Γκάλαγκερ. Προχώρησε μέσα στις αίθουσες.

Ντίνγκ - ντίνγκα - λίνγκα

- Μα είσαι χαζός ή κάνεις το χαζό που δεν καταλαβαίνει;

- Χαζός εγώ; Αντιθέτως...είμαι ενημερωμένος κοινωνικά εγώ, δεν είμαι κανένας αμόρφωτος εγώ.     Συναναστρέφομαι πολύ κόσμο, στην πιάτσα ζω, κάνω παρέα με πολύ κόσμο. Πλειοψηφίες, μειονότητες... Ωμοφοβικούς, ξενιοφοβικούς...

- ΞεΝΟφοβικούς, όχι ξενιοφοβικούς, λάθος το λες.

- ΞενΙΟφοβικούς...εσύ κάνεις λάθος. Ξενιοφοβικοί ήσαν στην αρχαιότητα μια φυλή που φοβόταν τον Ξένιο Δία. Ωμοφοβικός είναι αυτός που σκιάζεται μήπως τού βγεί ο ώμος. Ξέρεις, σε μερικούς "βγαίνει" ο ώμος και πονάει, θέλει ανάταξη...ουουου!

- Ασταναπανστοδιάολο - το έχω πάθει! Αυτοί είναι ο κοινωνικός κύκλος σου;

- Δεν κάνω διακρίσεις. Έχω και φίλους στην τηλεόραση: τους αντιφασίστες, τους αντιναζίστες, αντικομουνιστές. Αντιφασίστες είναι κάτι φίλοι που παθαίνουν ανωμαλίες τού εγκεφάλου και νομίζουν πως έχουμε πόλεμο ακόμα με τους Ιταλούς τού Μουσολίνι, βλέπουν ένα μαίανδρο και νομίζουν πως  ύπουλα έρχεται το 3ο ράιχ

- Μου κάνει εντύπωση πώς καταφέρνεις και συγχρωτίζεσαι με όλους αυτούς,,,

- Από ανάγκη! Όχι δική μου, δική τους. Με έχουν ανάγκη να τους εξηγώ τις ιδεολογίες τους. Ένα μείγμα τις κάνω όλες και τους δείχνω την ουσία τής κάθε πίστης τους.

Προσκόλληση

"Μαμά" είπε...και ύστερα
"Μαμά μου, μητέρα μου...μάνα μου"
Κι ολοένα μια ίνα
-μια κλωστή από σάλιο ανάμεσα στα δυό της χείλη-
σαν χορδή τεντώνονταν
ριψοκινδύνευε να σπάσει

Έπειτα έτρεξε γρήγορα
να γίνει αόρατη, να κρυφτεί
και βρήκε καταφύγιο πίσω από μιά καρέκλα

Zingarella

 H έμφαση στο συναίσθημα εκφράζεται...άμεσα συνδεδεμένη με την βωμολοχία σεξουαλικού περιεχομένου.

Ωωωω! Ιδέτε...εξαίρετον, κύριοι!

Πόσοι ακόμη ασήμαντοι

Πόσοι ακόμη ασήμαντοι χρειάζεται να πεθάνουν για να τους θυμηθούμε ή να διαπιστώσουμε
ότι ήσαν ακόμη ζωντανοί και εμείς πιστεύαμε πως είχαν πεθάνει;

- Τα έμαθες, ε; Πέθανε ο Μπερενέγιας...
- Μα αυτός δεν είχε πεθάνει πριν 10-12 χρόνια; Πριν ένα μήνα περίπου έβλεπα στην τηλεόραση
ένα αφιέρωμα στην ζωή του. Γενικά στην δράση του κατά τον Β' Π.Π., στην καλλιτεχνική του διαδρομή κ.λπ.
- Μάλλον μπερδεύτηκες. Πιθανόν άκουσες την είδηση τού θανάτου του και νόμισες ότι άκουσες
κάτι επετειακό.
- Ε όχι. Φαίνονταν στην τηλεόραση όλοι οι παλιοί γνωστοί...ο Γουβανέλης, ο Σβουράς, ο Ραντάλας...Αυτοί μεσουρανούσαν τότε. Μεσουρανούσαν, μεσοκηδειούσαν, μεσοβαφτίζανε, μεσογαμούσαν. Τώρα που το λες πάντως, φορούσαν χειμερινά ρούχα στην κηδεία, οπότε ίσως ο άνθρωπος"έφυγε" αυτές τις μέρες. Εγώ θυμόμουν ότι ήταν καλοκαίρι. Ήμασταν στη θάλασσα, στην Ύδρα λέει...
- Τσ! Όχι...Αυτό που θυμάσαι ήταν τότε που έγινε η επιστράτευση. Όχι ...ίσως η κρίση στα Ίμια.
- Κι εσύ; Ε; Κι εσύ;
- Κι εγώ τι;
- Νιώθεις πως το κεφάλι σου δεν χωράει άλλα...πως όλα όσα έγιναν έχουν γίνει πολλές φορές...πως μερικά από αυτά που θυμάσαι ήταν απλά επιθυμίες και δεν μπορείς να ξεχωρίσεις...
- Ούτε καν τα ταξίδια μου
- Τα τόσο αγαπημένα σου ταξίδια!

Μάραθος

Επηρεασμένος από την ανάγνωση
μιάς εκδοχής τών Αδελφών Καραμαζώφ
Σε στάση προσοχής, σαν από φόβο,
μνημόσυνο σε εκκλησάκι τού Μαλεβιζίου
Πόσες φορές σκέφτηκα με λύπη:
ποτέ δε θα μπορέσω να σε πιστέψω, Ορθοδοξία
Όμως θα κλίνω πάντοτε την κεφαλήν μου
στις φωνές και τα γένια τών ιερωμένων σου

Ενώ όλα πάνε πρίμα

Ένα μόνο πρέπει να μάς προβληματίσει, όσον αφορά την πορεία μας: Μήπως και ανέλθει "εκείνο το ακροδεξιό μόρφωμα" στην Ολλανδία.

La maison sous les arbres

Δύο-τρία πράγματα

Δυο-τρία πράγματα μόνο ξέρω για αυτήν...Κατά τα άλλα η πλήρης εικόνα είναι έργο που θα πετύχεις μόνο εάν έχεις διαίσθηση, εμπειρίες τέτοιου είδους και εάν μπορείς να παρακολουθείς τις κινήσεις της χωρίς να αποσύρεις από πάνω της την προσοχή σου ούτε λεπτό.
Ποιά η ιδεολογία της (η πραγματική, όχι αυτή που καμώνεται πως υπηρετεί); Πόσες φορές την παραβιάζει; Γιατί τόση απόρριψη για τις τηλεκοκότες και παρόλα αυτά τόση περιέργεια για τις ζωές τους, γιατί θα αγόραζε ένα φόρεμα από αυτά που φορούν αυτές;
Ω Καλκούτα! Quel cul tu as!
Αν θυμάμαι καλά...πάει καιρός.
Γιατί θαυμάζει τον Τζ. Άιρονς αλλά βλέπει με πάθος τον τριχωτό Τζαίησον Στέηθαμ; Και η Βενετία; την λατρεύει αλλά ανάμεσα στον καύσωνα και την βροχή, προτιμά την λιακάδα.
Και γιατί, αντί για την τρυφερότητα και αφοσίωση που ο κύριός της τής χαρίζει, σταυρώνει τα πόδια της άτσαλα μπρος στον γείτονα που κάθεται στο απέναντι μπαλκόνι;

Κάθε ανεπιθύμητος

Έμαθα πως χιλιάδες χιλιάδων άνθρωποι είναι ανεπιθύμητοι, στον τόπο τους, λέει, τους κυνηγάνε. Ελάτε εδώ, στο σπίτι μου, να βρείτε καταφύγιο. Εκατομμύρια μετανάστες, πρόσφυγες, κυνηγημένοι. Ελάτε εδώ στο σπίτι μου να βρείτε καταφύγιο, άσυλο για 4, για 5, 6 χρόνια.
Οκτώ, δέκα πιλότοι ξένης χώρας, όταν επιστρέψουν στη χώρα τους θα τους βασανίσουν, θα μπουν ισόβια φυλακή - το εξπρές τού μεσονυχτίου. Ελάτε εδώ, μείνετε στο σπίτι μου, καταφύγιο θα βρείτε, να νιώσετε ασφαλείς.
Στα θέατρα τής λυρικής όλου τού κόσμου κυνηγούν να λιντσάρουν τον βαρύτονο που "έπαιξε" χάλια τον Ριγολέττο. Έναν άνθρωπο τής Τέχνης! Στιγμή μην το σκεφτείτε: στο σπίτι μου ελάτε, να βρείτε ησυχία, απάνεμο λιμάνι.
Στην Β. Αμερική είναι έτοιμοι -ακόμα δεν εκλέχτηκε. που λέει ο λόγος- τον πρόεδρο με τη γυναίκα του να λιντσάρουν. Εδώ ελάτε σπίτι μου, καταφύγιο θα βρείτε. Μη μένετε ούτε στιγμή εκεί που δεν σας θέλουν!