Προσευχούλα

Κάθε βράδυ προσεύχομαι  στο Θεό
Και τον παρακαλώ με ευλάβεια
Να έχει πάντα καλά
Όσους μ' αγαπούν, όσους αγαπώ
Όσους με θυμούνται, όσους θυμάμαι
Έτσι δεν βάζω στον Παντοδυναμο
Ποτέ πάρα πολλή δουλειά.

Buonanotte Fiorellino

Το Τσίρκο

Αν εξαιρέσουμε μια θρησκεία, μια πατρίδα και μια οικογένεια…όλα τα υπόλοιπα τα έχω.
Εχω τα μεσημέρια της Kυριακής, με θερινό ωράριο και φοινικόδεντρα με μαιμούδες, παιδάκια και βρέφη, τέκνα γεννήματα αρρώστιας τέλειων γονέων. Εχω τρία ονόματα. Το ένα είναι Ιησούς, το άλλο Εωσφόρος. Το τρίτο και πραγματικό που με αυτό θα με φωνάζετε, ακόμα δεν το ξέρω.

Εχω την επίγνωση του τι είμαι και τι μπορώ να κάνω. Εχω την εικόνα της ζωής μου, σχεδόν ολόκληρη, από τώρα εως την αιωνιότητα. Μου λείπει μόνο αυτό το κομμάτι ανάμεσα στο τώρα και το τέλος.
Εχω δυνατές γνωριμίες στον άλλο κόσμο που μεσολαβούν για μένα στον δημιο-Δημιουργό για να καθυστερήσουν το τέλος μου μέχρι εγω να το σχεδιάσω όπως θελω.

Εχω γονείς μυστηριώδεις, του ιδιου φύλου, που σε ένα από τα χιλιάδες συμπαντικά παράδοξα καταχώρησαν και τη δική μου σύλληψη και γέννηση ως φυσιολογικές. Έχω μια πολύ σπουδαία εικόνα για τον εαυτό μου που κάθε τόσο τη διαλύω σε κομμάτια για να την ξανασυναρμολογήσω ακριβώς ίδια. Και αυτό είναι που την κάνει τόσο σπουδαία.

Έχω τη συνήθεια, όταν κάνω κάτι τέλειο, να το κάνω μια και έξω. Ένα πυροτέχνημα όταν κάνει την πτήση του δεν την κάνει κομματιαστά, αλλά από την εκτόξευση έως το πλήρες θέαμα. Ξέρω από τώρα την αποτυχία μου και έχω έτοιμη τη δικαιολογία γιατί ποτέ δεν αναβάλλω τίποτα . Έχω επίσης όλα τα ταλέντα του ανθρώπου του ταπεινού μου επιπέδου.

Αρκετά όμως. Θα ήμουν υπερόπτης να αραδιάζω τις διαφορές μου από τους άλλους. Θα νόμιζαν όλοι πως παω να φανώ ανώτερός τους ενώ εγώ, αντίθετα, θέλω να τους μοιάσω. Ή μάλλον αυτοί να μου μοιάσουν. Κακό δεν είναι αλλά εξαγριώνει τον κόσμο που δεν έχω τίποτα να μοιράσω μαζι του αλλα, δυστυχώς, ούτε και να μοιραστώ μαζί του.

Ας τα ξεχάσουμε όλα, φίλοι μου. Ώρα για ανακωχή.
Ελάτε σπίτι μου να δείτε μια όμορφη παράσταση: Σ ένα μικρό κουτί έχω δεκάδες μικροσκοπικούς Gene Kelly που ξεχύνονται και χορεύουν, αυτοσχεδιάζοντας καθένας τους ανεξάρτητα από τον άλλο, το “singin in the rain”, πάνω σ ένα καντράν χαλασμένου ρολογιού τοίχου. Κάθε απόγευμα, τις Κυριακές που οι γονείς βαριούνται τη ζωη τους.
Ολοι, μικροί και μεγάλοι, ευφυείς και ανόητοι, γελάμε το ίδιο πηγαίνοντας στο τσίρκο.

I saw Mary again

Oh Mary, Mary, I saw you again last night
crossing the dirty streets of our town
A hopeless gaze lurked into your eyes
I heard you clearly whispering a moan
It filled the air with pain and sadness
So then my memory could not decline
To take a journey back in old times

Oh Mary, Mary, tell me can you still recall
the man that so much you once had loved
the husband you chose, along to live with
who put your poor soul deep into sleep
The deepest of sleeps in a wretched room
where pale and lifeless, I had found you
On a gray evening in a september doomed

Oh Mary, Mary still I often think lately
whether you really  deserved such a fate
and why was I unable to cope with despair
Thoughts like these for so many years
kept my sored mind searching for answers
also guided my feet in paths of darkness
cursing the Lord, all His silly kindness

Oh Mary, Mary, maybe I didn't see you
It was someone else or just nobody
Eyes can't see as fog fills the mind

Lugano Addio

Le scarpe da tennis bianche e blu
seni pesanti e labbra rosse
e la giacca a vento.
Oh, Marta io ti ricordo così
il tuo sorriso e i tuoi capelli
fermi come il lago.
Lugano addio, cantavi
mentre la mano mi tenevi
canta con me tu mi dicevi ed io cantavo
di un posto che non avevo visto mai.
Tu, tu mi parlavi di frontiere
di finanzieri e contrabbando
mi scaldavo ai tuoi racconti
e,mio padre si, tu mi dicevi
quassù in montagna ha combattuto
poi del mio mi domandavi.
Ed io pensavo a casa
mio padre fermo sulla spiaggia
le reti al sole, i pescherecci in alto mare
conchiglie e stelle
le bestemmie e il suo dolore.
Oh, Marta io ti ricordo così
il tuo sorriso e i tuoi capelli
fermi come il lago.
Lugano addio, cantavi
mentre la mano mi tenevi
addio cantavi
e non per falsa ingenuità 
tu ci credevi
e adesso anch'io che sono qua.
e adesso anch'io che sono qua.

Μα όχι για μένα

Στο Bar108 που είχαμε καθήσει με τον Α., σε μια συνάντηση  που κάτι μου έλεγε πως έμελλε να είναι και η τελευταία μας, ακούγαμε ήρεμα μια σειρά από κομμάτια που  και οι δυο αγαπούσαμε πολύ: Misty, I was doin alright, Stella by starlight και πόσα άλλα παρέλασαν,ως mp3, από τα αυτιά μας...Πραγματικά σας λέω, δύσπιστοι, πως το Fascination έπεσε καπάκι πάνω στο My favorite things και φτάσαμε στο Corcovado μέχρι που στα μισά του But not for me, ο Α. φανερά συγκινημένος μου είπε :

-Αυτό το κομμάτι θα μου κράτησε παρέα, φίλε, καμμιά χιλιάδα βραδιές στο κελί μου. Μέχρι κι ο Παλαιστίνιος, ο δήθεν τρομοκράτης  που είχα για συγκάτοικο, το είχε συνηθίσει και το σιγομουρμούραγε παραλλάζοντάς το κάθε τόσο.Τον ενεθάρρυνα κι εγώ λέγοντάς του πως, όπως και να το πει, το ίδιο θα είναι...απλώς θα είναι το "But not for me του Χασσάν Αλ Άχμαντ".

-Ο Χασσάν τραγουδούσε το But not for me ;

-Παράξενο σου φαίνεται; Όταν με ρωτούσαν οι άλλοι πως το λένε το τραγούδι, απαντούσα "μπατνοτφορμή - μα όχι για μένα". Μέχρι που ένας αρχιφύλακας πήρε το κλαρίνο κάποιου άλλου, που το είχε παραπεταμένο, και το έδωσε στον Χασάν. Και ο κερατάς έμαθε να το παίζει τόσο καλά που του ζητούσα να μη σταματήσει να παίζει έως ότου με πάρει ο ύπνος. Όταν κουραζόταν, με ρωτούσε "o.k. , A.?"  "Ναι, Χασάν, ευχαριστώ", του έλεγα εγώ...Με έπαιρναν λίγο τα δάκρυα κι ύστερα κοιμόμουν. 

-Θυμόσουν κάποια γυναίκα ανάμεσα στ' άλλα, προφανώς...Έτσι δεν είναι;

-Που και που θυμόμουν κάποια γυναίκα συγκεκριμένη. Χα! Πας τη συζήτηση εκεί στο σεξ.
Στον πρώτο χρόνο είχαμε ξεχάσει τις γυναίκες...Οι ανάγκες μας όμως δεν μας ξεχνούσαν αλλά και γι' αυτό υπήρχαν οι λύσεις...

-Λύσεις ή λύση; Όταν δεν υπάρχουν γυναίκες, απ' ό,τι ξέρω μια είναι η λύση.

-Στον έξω κόσμο συμφωνώ αλλά εκεί υπήρχαν οι φίλοι, οι χαζούληδες, τα κομοδίνα, τα καλοριφέεερ...

-Φίλοι gay, εννοείς; Χαζούληδες gay, εννοείς; Και τα καλοριφέρ τι ρόλο παίζαν;...Για τη ζέστη;

-Τα δυο πρώτα τα πέτυχες. Όχι για τη ζέστη, δεν ήταν αυτό το αβαντάζ των κελιών με τα καλοριφέρ...Αν όμως δεν είχες "σεατζίδικο κελί", το αμέσως επόμενο ζητούμενο ήταν το κελί με καλοριφέρ. Τα καλοριφέρ είχαν "φέτες", δεν ήταν "πάνελ" σαν το ...δικό σου! Ξεκόλα λίγο από τις ταινίες που βλέπεις. Ανάμεσα στις "φέτες" λοιπόν έβρισκε την ευχαρίστησή του  ο φυλακόβιος...

-Μα πως; Δεν καιγόταν το πουλί του; Αυτό δεν θες να πεις, ότι έβαζαν τα πουλιά τους ανάμεσα στις ζεστές φέτες κι έκαναν "τη δουλειά" τους;

-Ναι, αλλά όχι απρογραμμάτιστα. Μέχρι να ζεσταθεί εντελώς το θερμαντικό σώμα καθώς και μέχρι να αρχίσει να παγώνει (μετά το σβήσιμο) πολλοί προλάβαιναν να...ευχαριστηθούν.

-Δεν το είχα σκεφτεί, ομολογώ...και οι gay;

-Άσε τους gay, αυτοί μέσα στη ματαιοδοξία τους προσπαθούσαν να συνάψουν σχέσεις σταθερές, να γίνουν ελκυστικότεροι από τους άλλους, τρέχανε από δω κι από κει στους "ειδικούς" που σε κάποια φάση της ζωής τους, στην κοινωνία, είχαν μάθει την τέχνη του "πλίτσινγκ", την περιποίηση των "λινών" και των σφιγκτήρων, τεχνικές προχωρημένες για τον μέσο κρατούμενο. Καθώς και για μένα.

-Φαντάζομαι πως μετά από αυτά μερικοί θα ανακάλυψαν άλλα μονοπάτια. Μερικοί θα παράτησαν και τις γυναίκες, ε;

-Ουου...Μάγος είσαι; Πέρασε πολύς καιρός μέχρι να καταλάβω τι θέλανε να πουν με το χαρακτηρισμό "Τα άλογα τα δίποδα"...
Θα τα γράψεις αυτά που σου είπα, εκεί στο μπλογκ; Άμα τα γράψεις, βάλε κανένα τίτλο στα Αγγλικά, πιασάρικο είναι...μοδάτο. Πολλοί το κάνουν. Βάλε: "JAIL TALE"!

Το mp3 δισκάκι του 108 είχε τελειώσει και το έβαλαν πάλι από την αρχή. Πάλι Misty: Loook at meee...

Stan & Dizzy

 
Μινιμαλιστικό μήνυμα ήτοι απλώς μίνιμα:
Αν μου βάλεις τα γυαλιά, θα σου βγάλω το καπέλο.

Οι Αδέσποτες Πέτρες

Κάποτε, κάποιος ανάμεσα στους ανθρώπους, σκέφτηκε: "Ας πετροβολήσουμε το Διάβολο να γλιτώσουμε απο τα δεινά μας".

Άλλος πρότεινε: "Πρώτα όμως να τον στήσουμε πιό μακριά απο μας τους ανθρώπους. Όσο βρίσκεται ανάμεσά μας, χτυπώντας αυτόν, κινδυνεύουμε να χτυπηθούμε κι εμείς". 

Άλλος έδειξε ένα μακρινό λόφο όπου και έστησαν το Διαβολο για να τον πετροβολήσουν.

Κάποιος άλλος, όταν είδε οτι δεν πετύχαιναν από τόσο μακριά τον Εξαποδώ, ανήσυχος είπε:
"Προσοχή! Θα πετάξει να μας φύγει μακριά".

Ήταν άδικος ο φόβος του. Το πονηρό πνεύμα είχε πιάσει το νόημα: Για να μη σε χτυπήσουν ποτέ τέτοιου είδους  άνθρωποι, το ασφαλέστερο είναι να ζεις ανάμεσά τους. Όλοι τους φοβούνται τις αδέσποτες πέτρες...

Με τη γλώσσα απ' έξω...

Τώρα...με πολλή δυσπιστία ακούω για την "αρετή των μελών ενός συνόλου να τσακώνονται συνέχεια και να αλληλοτρώγονται, πλην όμως όταν εμφανίζεται κάποια απειλή, όλοι ωσάν μιά γροθιά κ.λπ. κ.λπ.".

Τι είδους απειλή εννοούν, όμως; Πέραν του ότι η "συσπείρωση στη θέα ενός ισχυρού εχθρού" είναι διαδεδομένη στο ζωϊκό βασίλειο και δεν αποτελεί ντε και καλά αρετή μόνο ανθρώπινη, μένει να δούμε και πόσο ισχυρός πρέπει να είναι ένας "απειλητικός παράγοντας" για να επιτευχθεί αυτή η συσπείρωση.


Για να μην πολυλογώ: πόσο εύκολα τα μέλη του συνόλου αναγνωρίζουν την απειλή ως "κοινή";
Παράδειγμα: για να καταλάβει ένα μέλος του συνόλου πως τα ναρκωτικά σκοτώνουν όλα τα παιδιά του κόσμου, χρειάζεται να δει το παιδί του γείτονά του έξω από την πόρτα του, με τη γλώσσα απ' έξω;

Μήπως τελικά "πραγματική αρετή" είναι το να αντιλαμβάνεσαι γρήγορα, αντανακλαστικά, κατά πόσο μια απειλή είναι και δική σου υπόθεση; Και υπόθεση όλων...
Νομίζω πως ακόμα και με το χονδροειδές παράδειγμα του παιδιού του γείτονα με τη γλώσσα απ' έξω, δεν τα πάμε καλά...

Κι αναρωτιέμαι: αυτό το σύνολο, πόσο πολύ πρόκειται να δυσκολευτεί να συσπειρωθεί απέναντι σε πιό ύπουλες απειλές όπως η υποκουλτούρα, ο υπερκαταναλωτισμός, η ηθική έκπτωση;

Ή θα είναι για πάντα το υπέρτατο επίτευγμά μας εκείνο  το "Τώρα πλακωνόμαστε αλλά όταν έρθει ο Τούρκος..."

Μεγάλοι ηθοποιοί χωρίς την ηλιθιότητα των Stars: Jeremy Irons

From Wikipedia, the free encyclopedia

Jeremy Irons
Irons, July 2006
Born	Jeremy John Irons 19 September 1948 (1948-09-19) (age 61) Cowes, Isle of Wight, England
Occupation	Actor
Years active	1971–present
Spouse(s)	Julie Hallam (1969) Sinéad Cusack (1978–present)

Jeremy John Irons (born 19 September 1948) is an English actor. After receiving classic training at the Bristol Old Vic Theatre School, Irons began his acting career on stage in 1969, and had since appeared in many London theatre productions including The Winter's Tale, Macbeth, Much Ado About Nothing, The Taming of the Shrew, and Richard II. In 1984, he made his Broadway debut in Tom Stoppard's The Real Thing and received a Tony Award for Best Actor.
Irons' first major film role came in the 1981 romantic drama The French Lieutenant's Woman, for which he received a BAFTA nomination for Best Actor. After starring in such films as Moonlighting (1982), Betrayal (1983), and The Mission (1986), he gained critical acclaim for playing twin physicians in David Cronenberg's psychological thriller Dead Ringers (1988). In 1990, Irons delivered another strong performance as a European aristocrat in Reversal of Fortune, and took home multiple awards including an Academy Award for Best Actor. Other notable films have included The House of the Spirits (1993), The Lion King (1994), Die Hard with a Vengeance (1995), Lolita (1997), The Merchant of Venice (2004), Being Julia (2004), and Appaloosa (2008).
Irons is also an occasional television actor. He earned his first Golden Globe Award for his television debut in BBC's series Brideshead Revisited (1981). In 2006, Irons starred opposite Helen Mirren in HBO's miniseries Elizabeth I, for which he received his second Golden Globe Award and an Emmy Award for Best Supporting Actor.

Επανάσταση; Ποτέ

Η ασφαλέστερη τακτική για να μη γίνει ποτέ πραγματικότητα η Επανάσταση είναι να μιλάμε γι' αυτήν συνεχώς.

Primavera

Άνοιξη

Ξύπνησα με τη χαρά να 'ναι κιόλας γινομένο φρούτο που κρέμεται από το σώμα μου με μακρύ σάρκινο μίσχο.
Πάνω σ' όλες τις νευρικές απολήξεις μου ένιωσα το τσίμπημα της πρώτης μέλισσας αυτής της άνοιξης. Από που ερχόταν ο αέρας που φυσούσε κάτω από το σεντόνι μου; Πρέπει να ακολουθείς το φύσημα αν θες να βρεις το στόμα.
Ο διάδρομος που πέρασα  παραπατώντας με τα μακριά  μπατζάκια μου δήλωνε τη συμμετοχή του στην ευφορία έτσι που δεχόταν από τα παράθυρα το ξινό φως. Οι τοίχοι ήταν από ζεστή λευκή κρέμα που γέμιζε κίτρινες κηλίδες. Έπινα γλυκιές γουλιές από αυτό που με περιέβαλε σαν αμνιακό υγρό.
Στον κήπο τα αγάλματα που κοιμόνταν αγκαλιά ξύπνησαν από το λόξυγγά μου και με κοιτούσαν με την αυστηρότητα του πατέρα, ζηλεύοντας την ενηλικίωσή μου, τη δροσερή μου ασέβεια να περνώ χωρίς να χαιρετώ, την τόλμη μου να κοιτώ τις εκλείψεις με γυμνό μάτι.
Λίγο πριν αποδράσω σκόνταψα σε κομμάτια παιχνιδιού σπασμένου από μιαν άλλη άνοιξη, τότε που ακόμα ένα παιδί έπαιζε στην αυλή μου.

Όταν καίγεται το δάσος ή το πλοίο που ταξιδεύεις, εσύ τι κάνεις; Βοηθάς στο σβήσιμο της φωτιάς ή ψάχνεις να βρεις ποιός έβαλε τη φωτιά;

Storie di tutti i giorni - Riccardo Fogli

Οι ίδιοι...

Οι ίδιοι που πρεσβεύουν ότι δεν πρέπει να κρίνουμε τους άλλους, ξεχνούν το savoir vivre τους μόλις συναντήσουν κάποιον που τους κρίνει. Γίνονται τότε κι εκείνοι κριτές - πολλές φορές γιαλαντζή γιατί έχουν έτοιμη την ατάκα τους: "κάποτε θα κριθούν και οι κριτές" - αποδεικνύοντας πως κατά βάθος αυτό που επιθυμούν είναι η ανοχή των άλλων έστω και προσποιητή.

Και με πόση ηττοπάθεια προσθέτουν "αυτή είναι η γνώμη μου..."! 
Ε, βέβαια η "γνώμη τους". Δεν χρειάζεται η διευκρίνιση πως δεν πρόκειται για τη γνώμη του...Einstein.

Κουραμπιέδες

Από τη φιλία με έναν άνθρωπο διαπιστώνεις πολλές φορές πως σαν αντίπαλος θα ήταν πολύ εύκολος. Τότε σταματά και η φιλία. Καλό θα είναι οι φίλοι σου να μπορούν να είναι και δυνατοί αντίπαλοι.

Τα κορίτσια στο μόλο

Τα κορίτσια εκδίδονται στο μόλο κάθε βράδυ. Από το Ανατολικό μπλοκ, το Δυτικό ή κάποιο άλλο μπλοκ απελπισίας. Για λίγα ευρω -αυτά τα "λίγα" πόσα να' ναι;

Αν είσαι Χριστιανούλης θα πεις πως τα κορίτσια αυτά είναι Χριστοί που κουβαλάνε το σταυρό τους. Αν είσαι ορθολογιστής θα μας πεις για την κατάρρευση των συστημάτων και, αν ζαμαμφουτίστας μας προκύψεις, θα μας πεις "μα όλες εδώ μαζεύτηκαν; ...βρωμίσανε την Ελλάδα!"

Όπως και να 'χει τα κορίτσια πηγαίνουνε στο μόλο κάθε βράδυ, αδιάφορα  γι αυτά που λένε όσοι δεν ξέρουν. Αυτά ξέρουνε μόνο πόση κούραση έχει αυτή η σκοπιά εκεί πέρα κάθε βράδυ. Ξέρουν αυτά που λένε στους αγνώστους -ιστορίες που μοιάζουν όλες ίδιες, αν δεν ξέρεις να διαβάζεις πίσω από τα σπασμένα λόγια. Είναι τα ίδια λόγια που λένε και μεταξύ τους όταν τηλεφωνιούνται ξεφωνίζοντας στους τηλεφωνικούς θαλάμους από τους διάφορους μόλους της μολυσμένης λίμνης μας, της λεκάνης της Μεσογείου.

Λένε πως τα κορίτσια του μόλου κουβαλούν αρρώστιες εκεί μέσα που κρύβουν τα όνειρά τους και τις φωτογραφίες με τα μωρά τους γελαστά δίπλα στα τεράστια Μνημεία της Εργατιάς ή στις πλατείες του χωριού τους που 'ναι γεμάτες πιά μόνο από γεροντάκια κι αλκοολικά τομάρια.

Όπως και να 'χει τα κορίτσια θα κάνουν την παρέλασή τους στο μόλο κι απόψε. Θα τα δεις και θα τα δω και σήμερα, όπως κάθε μέρα, να υπόσχονται φοβισμένα πως θα "τα κάνουν όλα" : " Ε, Κύριος...". Η ίδια ατάκα που επαναλαμβάνεται κάθε βράδυ, σε όλες τις βερσιόν και προσωδίες.

Κάθε βράδυ εκτός από το σαββατόβραδο. Τότε θα μαζευτούν, με τα καλύτερά τους ρούχα κι ένα πακέτο τσιγάρα λίγο πιο ακριβά από τα καθημερινά λαθραία. Θα ξεφαντώσουν μ' ένα baccardi rigo ή δυο φτηνές μπιρίτσες, θ' αγκαλιαστούν αναμεταξύ τους και θα χορέψουν: φιλενάδα με φιλενάδα. Γυναίκα με γυναίκα.

Θα χορέψουνε χορούς που θα θυμίσουν την πατρίδα, τον πεθαμένο πατέρα και τους ακαμάτηδες τους άντρες τους που ετοιμάζουν πυρετωδώς τα κοριτσάκια τους ώστε μια μέρα και αυτά ν' αφήσουν τα ίχνη τους στους ίδιους βρώμικους  μόλους.

Ιωάννης Καποδίστριας

Όσον αφορά στην ελληνική οικονομία, ο Καποδίστριας επέδειξε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την γεωργία, βασική πηγή πλούτου της Ελλάδας. Ίδρυσε την Γεωργική Σχολή της Τίρυνθας και έγινε η πρώτη απόπειρα για την καλλιέργεια πατάτας. Ο τρόπος που ο Καποδίστριας εισήγαγε την καλλιέργεια της πατάτας παραμένει περίφημο ανέκδοτο σήμερα: Παραγγέλλοντας ένα φορτίο πατάτες, πρώτα διέταξε ότι πρέπει να προσφερθούν σε όποιον θα ενδιαφερόταν. Όμως οι πατάτες αντιμετωπίστηκαν με αδιαφορία από τον πληθυσμό και ολόκληρο το σχέδιο φάνηκε να αποτυχαίνει. Όμως ο Καποδίστριας, έχοντας γνώση των ελληνικών συνηθειών, διέταξε ολόκληρη η αποστολή των πατατών να ξεφορτώνεται σε δημόσια επίδειξη στις αποβάθρες του Ναυπλίου, αλλά να φυλάσσονται από φαινομενικά αυστηρές φρουρές. Σύντομα, κυκλοφόρησαν φήμες για τις πατάτες, ότι αφού τόσο καλά φρουρούνταν, έπρεπε να είναι μεγάλης σπουδαιότητας. Και αφού ήταν έτσι, κάποιοι δοκίμαζαν να τις κλέψουν. Οι φρουρές είχαν διαταχθεί εκ των προτέρων να κάνουν με τρόπο τα στραβά μάτια και να επιτρέπουν ουσιαστικά την κλοπή. Έτσι, σύντομα όλες οι πατάτες του φορτίου είχαν κλαπεί και το σχέδιο του Καποδίστρια να τις εισαγάγει στην Ελλάδα είχε πετύχει. Προσπαθώντας να ενισχύσει την ελληνική οικονομία ίδρυσε την "Εθνική Χρηματιστική Τράπεζα", η οποία όμως απέτυχε, καθώς το δημόσιο εκμεταλλευόταν χωρίς όρους τα χρήματα των καταθέσεων.

*Η φωτό είναι από την πλάκα που είναι τοποθετημένη στην κατοικία του Καποδίστρια στη Γενεύη.

ΔΙΑΒΑΣΑ.

ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ ΓΕΡΜΑΝΙΚΟΥ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΥ
Τίτλος: “Πολιτισμικό σοκ της Ελλάδας”
Αρθρογραφος.Κ.Boetig από το Focus on line
* Η μετάφραση από τα γερμανικά του άρθρου, έχει ως εξής:
“Η Ε.Ε. ζητάει από την Ελλάδα όχι μόνο μια σκληρή οικονομική πολιτική αλλά απαιτεί και αλλαγή της νοοτροπίας.
Οι ρίζες όμως της διαφορετικότητας είναι βαθιές και δεν θα αλλάξει τίποτα πέραν μιας αισθητικής εξωτερικής επέμβασης
Μπορούμε να καταλάβουμε τους Έλληνες;
Οι Έλληνες δεν γνωρίζουν προβλήματα προσαρμoγής. Έχουν κατακλείσει τον κόσμο ψήνοντας και τηγανίζοντας γύρω τους, και παίζοντας σε ρόλο κομπάρσου σε κάποια μικρά εργάκια. Σε αυτόν τον συμπαθητικό μικρό λαό που φαίνεται να χορεύει συνεχώς τον Ζορμπά και να γλεντάει, δεν εκπλήσσεται ο γνωστής των πραγμάτων καθόλου με όσα γίνονται.
Πώς και να εκπλήσσεται εξάλλου με έναν λαό που ανακατεύει ρετσίνι με κρασί, τυλίγει ρύζι με χορταρικά σε αμπελόφυλλα , παίρνει το ευρωπαϊκό κύπελλο σχεδόν χωρίς κανένα γκολ, αλλά γνώριζε πριν 2.500 χρόνια ότι η ύλη αποτελείται από άτομα και η γη περιστρέφεται γύρω από τον ήλιο;
Οι Έλληνες ένιωθαν πάντα σαν τους γονείς του πολιτισμού και δεν δίσταζαν όμως να περνούν τα λεφτά των παιδιών τους. Σήμερα αυτό το κράτος μπαίνει στο γηροκομείο και δέχεται κηδεμόνα να το επιβλέπει.
Αλλά φυσικά αυτό δεν απασχολεί καθόλου τον Έλληνα πολίτη. Αυτός πότε δεν περίμενε κάτι από τον υπουργό του, πέρα από την ανταλλαγή της ψήφου του με την άδεια να κτίσει το αυθαίρετο του.
Δεν βαριέσαι σου λέει το ελληνικό κράτος θα επιβιώσει και χωρίς δική του κυβέρνηση. Εξάλλου γιατί να αλλάξει κάποιος όταν είναι τόσο τέλειος όσο ο Έλληνας.;
Γλώσσα και γραφή
Οι Έλληνες είναι μοναδικοί! Μόνο αυτοί γράφουν ελληνικά. Το να ξεφορτωθούν επιτέλους την 2500 χρονών παλαιά γραφή ούτε που το σκέφτηκαν πότε. Εξάλλου το ελληνικό αλφάβητο ήταν υπεύθυνο για την δημιουργία της λατινικής και κυριλλικής γραφής. Στο πέρασμα των χρόνων δεν άλλαξε ιδιαίτερα πάρα μόνο στην έννοια των λέξεων. Φυσικά στα σχολεία είναι κύριο μάθημα και διδάσκεται από την πρώτη Γυμνασίου. Είναι σαν να μαθαίναμε εμείς τα αρχαία γερμανικά η τα γοτθικά.
Έχουν φροντίσει όμως να διευκολύνουν τους ξένους τουρίστες τους με πινακίδες που αναγράφουν τις τοποθεσίες με λατινικά γράμματα, αν και σε μια απόσταση μερικών μέτρων θα δεις την ίδια ονομασία με τρεις διαφορετικούς τρόπους γραμμένη. Agia , Aghia, Αyia.
Οι κανόνες υπάρχουν για να τους παραβιάζουν. Στα μικρά όσο και στα μεγάλα.
Εγωισμός και αίσθηση του “εμείς”. Ο ένας εναντίον του αλλού, αλλά όλοι μαζί εναντίον του εχθρού.
Ο καθένας προσπαθεί στους δρόμους είτε με αυτοκίνητο είναι είτε με μηχανάκι, να κόψει την προτεραιότητα του αλλού.
“Ο ένας εναντίον του αλλού και όλοι μαζί ενάντια στον πεζό φυσικά”, είναι ο σκοπός.
Για να δοθεί μια λύση μπαίνει στη μέση ο τροχονόμος να ρυθμίσει την κίνηση. Και ξάφνου όλοι οι οδηγοί μαζί συμφωνούν και συνεργάζονται σε έναν εκκωφαντικό θόρυβο κορναρίσματος που τελικά οδηγεί τον τροχονόμο στην φυγή.
Με ελεύθερο το πεδίο λοιπόν πάλι οι οδηγοί επιδίδονται στο εγωιστικό τους έργο.
Μεταξύ τους βασικά οι Έλληνες μισιούνται.
Δεν είναι τυχαίο που στον ελληνικό εμφύλιο του 1944-1949 σκοτώθηκαν περισσότεροι Έλληνες απ’ ότι στον δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο.
Τον εισβολέα όμως τον αντιμετωπίζουν όλοι μαζί. Είτε Αριστεροί είναι είτε Δεξιοί.
Η μεγαλύτερη φιλοφρόνηση που μπορείς να αποσπάσεις από Έλληνα είναι το “είσαι δικός μας”.
Με την πλάτη γυρισμένη.
Υπάρχουν άνθρωποι και Έλληνες
Μέχρι και πριν 30 χρόνια οι Έλληνες μετρούσαν έξι ηπείρους.
Τις γνωστές πέντε που ξέρουμε όλοι και την …Ελλάδα.
Για μερικούς μάλιστα υπήρχαν και τεσσάρων ειδών ζωντανά πλάσματα.
Τα φυτά, τα ζώα, οι άνθρωποι και οι Έλληνες.
Την ΕΟΚ την περνούσαν κάποιοι για συνεργασία του διαόλου με τον Πάπα που σκοπό είχαν να καταδυναστεύσουν και να μυήσουν τους χριστιανούς ορθόδοξους σε ρωμαϊκές αιρέσεις.
Έτσι μάλιστα δεν υποδουλώθηκαν ούτε στους Τούρκους. Η “Ισταμπουλ” ονομάζεται ακόμη επισήμως Κωνσταντινούπολη και η κιτρινόμαυρη σημαία της βυζαντινής αυτοκρατορίας κυματίζει ακόμη σε εκκλησίες και μοναστήρια.
Ακριβώς και πάντα δίπλα της έχει την γαλανόλευκη ελληνική, του μόλις κατά το 1829 απελευθερωμένου ελληνικού κράτους.
Ωστόσο οι Έλληνες ως χριστιανοί δίνουν ονόματα αρχαιοελληνικά στα παιδιά τους χωρίς ενδοιασμούς. Έτσι έρχεται σε αντίθεση η μεγαλοπρέπεια της ελληνικής αρχαιότητας με την σημερινή τους εικόνα.
Η παρέα μετράει. Όμως είναι παρέα της μιας στιγμής
Οι περισσότεροι Έλληνες είναι πολύ της παρέας. Δεν τους αρέσει να τρώνε μόνοι τους ή δυο -δυο. Θέλουν μεγάλες παρέες και ο ένας φέρνει και τον άλλο μαζί του.
Οπότε βλέπεις συχνά μεγάλες παρέες στα τραπέζια τους. Η πίστα στον χορό μονοπωλείται και θεωρούν αγένεια να μπεις μαζί τους στο συρτάκι ή στο χασάπικο.
Και το μπουρμπουάρ στην ορχήστρα πάει για την ατομική του ευχαρίστηση σε δική του παραγγελία.
Τρώνε διαφορετικά, και τσακώνονται ψεύτικα για τον λογαριασμό. Οι Έλληνες παραγγέλνουν όλοι μαζί στο τραπέζι και όχι ο καθένας το πιάτο του. Το κρασί ρέει άφθονο στα ποτήρια και πάντα πρέπει να φροντίζουν να υπάρχει ανεφοδιασμός.
Δεν αδειάζει κάνεις το πιάτο του, γιατί αυτό θα σήμαινε πως το φαγητό έπεσε λίγο και ίσως δεν θα χόρτασαν όλοι.
Όταν έρχεται ο λογαριασμός όλοι προθυμοποιούνται δήθεν να πληρώσουν ενώ ξέρουν πολύ καλά ποιανού η σειρά είναι. Όσο για το μπουρμπουάρ, τους είναι πιο βολικό να αφήνουν τα ψιλά στο τραπέζι , αντί να στρογγυλοποιήσουν το ποσό λεκτικά στον σερβιτόρο.
Ο Θεός βοηθός: Καινούργιοι άγιοι για καινούρια προβλήματα
Το 97% των Ελλήνων είναι χριστιανοί ορθόδοξοι. Οι εικόνες των αγίων τους κρέμονται όπου μπορεί κανείς να φανταστεί.
Έχουν ρόλο υπουργού και γενικού γραμματέα του Θεού και κρέμονται εκτός από τις εκκλησίες και στις ταβέρνες στα σπίτια, στα σούπερ μάρκετ δίπλα στο ταμείο.
Όποιος έχει προβλήματα απευθύνεται σε αυτούς και μάλιστα κατευθείαν στους ειδικούς. Στον Άγιο Νικόλαο (οι ναυτικοί) ή στην Άγια Παρασκευή (όσοι έχουν προβλήματα οράσεως). Όταν βέβαια εμφανιστεί καμιά καινούρια ασθένεια, τότε βαφτίζουμε κάποιον καινούριο Άγιο όπως το 1959 τον Αγ.Ραφαηλ για τους καρκινοπαθείς.
Μόνο που για τους πολιτικούς τους δεν βρέθηκε ακόμη κανένας.
Χωρίς χρόνο και χώρο
Οι Έλληνες ζουν μέσα σε ανοιχτό όριο του αιωνίου χρόνου. Ο χρόνος δεν έχει αρχή και δεν έχει τέλος…Το “τώρα” σπάνια το συναντάς και η λέξη “αύριο” είναι πολύ συχνή. Ομως τα λεωφορεία και τα τρένα πρέπει να κρατήσουν ένα ωράριο και αυτό δεν είναι πάντα εύκολο.
Όσο για τους δρόμους που έχουν ονομασίες, αυτές τις γνωρίζει μόνο ο ταχυδρόμος γιατί σχεδόν πότε δεν βλέπεις τις πινακίδες στην θέση τους.
Μια προφορική κοινωνία
Ο Έλληνας πολύ εύκολα θα ρωτήσει να μάθει τον δρόμο παρά θα χρησιμοποιήσει τον χάρτη. Δεν ξέρει ούτε να τον διαβάζει και έτσι γέλασε πολύς κόσμος όταν ένας νταλικέρης ερχόμενος από την Βενετία έκανε τον κύκλο της Ελβετίας για να φτάσει στην Νυρεμβέργη. Είχε σημειώσει στον χάρτη που αγόρασε για πρώτη φορά στην ζωή του την διαδρομή που του φάνταζε πιο ωραία.
Συνάδελφοι του εξήγησαν ότι θα ερχόταν πολύ πιο σύντομα μέσα από τη σήραγγα του Brenner. Πέταξε τον χάρτη του και από δω και στο εξής λέει θα ρωτάει.
Με τα τυπωμένα γράμματα φαίνεται δεν τα πηγαίνουν γενικώς καλά οι Έλληνες. Ετσι και τα ωράρια των μουσείων στις ηλεκτρονικές σελίδες του υπουργείου Πολιτισμού ποτέ δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα.
Πνεύμα δημιουργικό: I have inspiration
Πολλοί Έλληνες είναι πνεύματα δημιουργικά και αυτό όχι μόνο στο να παραποιούν στατιστικά στοιχεία.
Έτσι και ο Κρητικός Γιώργος Πετράκης που έχει το δικό του μουσείο που μας ξεναγεί από την εποχή των πρώτων ανθρώπων έως την εφεύρεση του τροχού έως και την προσγείωση στην σελήνη.
Το ίδιο και ο Κώστας Κοτσανάς από το Κατάκολο που λειτουργεί έκθεση με τίτλο την τεχνολογία από το πρώτο ρομπότ έως και το ξυπνητήρι.
Όσο για την ζωγράφο στα νότια της Κρήτης που διατηρεί και πλυντήριο ρούχων, αυτή έχει την έκθεση της ανάμεσα στα πλυντήρια και συχνά μια ταμπελίτσα στην πόρτα που γράφει: ”I have inspiration. Come back tomorrow”
Οι Έλληνες στις διακοπές τους
Οι Έλληνες προτιμούν να κάνουν διακοπές με παρέες και στην πατρίδα τους. Το καλοκαίρι στην θάλασσα και τον χειμώνα στα βουνά.
Όπως επίσης και στα αρκετά χιονοδρομικά κέντρα που υπάρχουν.
Τα καταλύματα τους κάθε άλλο πάρα ταπεινά χαρακτηρίζονται και έχουν συνήθως τον τζάκι τους και το τζακούζι τους.
Οι παραγγελίες στο φαγητό γίνονται προφορικά και τα γκαρσόνια γνωρίζουν πολύ καλά πως εδώ έχουν να κάνουν με ντόπιους και όχι με τουρίστες.
Βλέπετε οι Ελληνίδες μαμάδες μπορούν να κρίνουν το καλό φαγητό.
Πολλά από αυτά τα καταλύματα φτιάχτηκαν με χορηγήσεις της Ε.Ε. και έχουν πάρει τέτοια μορφή ώστε αργότερα να μπορούν να τροποποιηθούν σε κατοικίες για τα παιδιά τους”.
Αυτό ήταν το άρθρο των Γερμανών. Σχολιάστε, και slapparete αν το επιθυμείτε.
Διαβάστε και δείτε την φωτογραφία απάντηση του Ελεύθερου Τύπου στο Focus

Lucio Battisti

Φυλακές με υπόκρουση Μαμέλι

Αφού ο Α. είδε και ξαναείδε ένα χαζοβιντεάκι των Army of Lovers που βρήκε στο διαδίκτυο συνέχισε να μου λέει:
 -Πλάκα έχουν...μου θυμίσανε αυτούς τους τύπους εκεί μέσα, που όταν θέλανε να σε πείσουνε πως λένε την αλήθεια σου επισημαίναν ότι μιλάνε "παντελονάτα" και "στα παντελόνια που φοράω". Μετά, όταν βγαίνανε "ταξιδιάρηδες" και ψεύτες  πάλι λέγανε "στα παντελόνια που φοράω".

-Χα χα!... και κάθε φορά που βγαίνανε ψεύτες  ορκιζόντουσαν σε διαφορετικά παντελόνια;

-Ακριβώς. Που το κατάλαβες; Τους έλεγα εγώ "στρινγκάτα μου τα λες, μου φαίνεται". Όχι ρε, στα παιδιά μου, σου λέω...

-"Με ταξιδεύεις, AEGEAN με πας", τους έλεγα! Ξέρεις πως το παίρνουν κατάκαρδα όταν τους λες πως λένε ψέματα; Αααα...πληγώνονται, χώμα γίνονται. Δεν τους νοιάζει να το καταλαβαίνεις ότι ψεύδονται αλλά τους πληγώνει να τους το λες. Κατεβάζουν τα μάτια, κοκκινίζουνε. Εμείς οι απ' έξω νοιαζόμαστε μην μας πάρουν χαμπάρι όταν λέμε ψέματα. Εκείνοι νοιάζονται μην τους το πεις...κι ας το ξέρεις!

-Νομίζω ότι και η νομική έννοια του σωφρονισμού δεν είναι το "να βάλεις μυαλό" αλλά το "να φέρεσαι όπως κάποιος που έχει βάλει μυαλό". Αρκεί να φέρεσαι έτσι. Δεν εξετάζεται αν όντως άλλαξες εσωτερικά.

-Βέεεβαια!...Αυτό μου το εξήγησε κάποιος γνώστης του Σωφρονισμού. Μπορείς να συνεχίσεις να είσαι σατανιστής, αρκεί να σε βλέπουν να έχεις εικόνες στο κελί σου ή να προσφερθείς να βάψεις το εκκλησάκι της φυλακής. Η συμπεριφορά μετράει, όχι το τι πιστεύεις.

-Τι βλακείες! Τι νόημα έχει αν γίνεται κάτι προσποιητά, χωρίς πραγματική μεταμέλεια;

-Έλα, μωρέ...Γιατί το λες αυτό; Και στην "κοινωνία" πιστεύεις ότι νοιάζεται κανείς για το τι σκέφτεσαι εσύ, αν εσύ κάνεις ό,τι αυτουνού του αρέσει; Κιχ δε θα ακουγόταν αν όλοι κάναμε αυτό που περιμένουν από μας οι άλλοι. Κι ας σκεφτόμασταν ό,τι θέλουμε από μέσα μας...Έτσι λοιπόν, που λες: Πες ψέματα, ας καταλάβουν ότι λες ψέματα, μόνο μην τυχόν και βρεθείς στη θέση εκείνου που τον καταχωρούν σαν "ταξιδιάρη, ποιητή, θέατρο Β. Ελλάδος κ.λπ.".

-Διότι μετά δε σε πιστεύουν ποτέ, ακόμα κι αν λες την αλήθεια. Λογικό το βρίσκω.

-Εσύ, ρε αγαθιάρη, το βλέπεις από τη μεριά σου και εν μέρει ισχύει αυτό. Αν π.χ. πας να σκηνοθετήσεις "κρέμασμα" και δεν το κάνεις ad hoc, κατά πως πρέπει, και σε πάρουν χαμπάρι ότι επρόκειτο γι' απλή πετσετιά - τρίψιμο δηλαδή με την πετσέτα ώστε να κοκκινίσει ο λαιμός σου - την έχασες την αξιοπιστία σου. Ναι, αλλά μαζι με την αξιοπιστία σου χάνεις και την παντελονοσύνη σου, δε σ' εμπιστεύετα μετά κανεις στα νταλαβέρια. Το λένε νταΛαβέρι χάριν ευφωνίας κι όχι νταΡαβέρι όπως είναι το σωστό. Σωστό είναι το "νταΡαβέρι" -dare e avere- όπως λένε οι Ιταλοί...
Α!...μόλις δούμε 2-3 φορές ακόμα αυτό το βιντεάκι με τους γκαίη, τώρα που είπα "Ιταλοί", βάλε μου να ακούσω τον Ύμνο του Μαμέλι.

-Ο.Κ. Θα στο βάλω.  Αν, ας πούμε δεν χάσεις την αξιοπιστία σου στο νταραβέρι, τι ...ευεργετήματα έχεις;

-Μπορείς να υπόσχεσαι στους πάντες τα πάντα και να τους παίρνεις τα πάντα. Άστα για πιό αργά αυτά. Πάντως, μιλάμε ότι σε κοροϊδεύει όλη η φυλακή...Και ξυραφιές να γεμίσεις όλο σου το στήθος και τα μπράτσα σου, πάλι υποτιμητικά θα σου λένε:"Τι έγινε, ρε; Πάλι σε γρατζουνήσανε οι γάτες;" . "Ποιές γάτες μωρέ..".θα λες εσύ, με τις γάζες τυλιγμένος, πιτσιλώντας τα πάντα με αίμα. Και τα κωλόπαιδα θα σου λένε: "Κάαατι γάτες από το Νέο Κόσμο". Εσύ θα ματώνεις και θα πονάς και θα σκέφτεσαι και τη... χαμένη τιμή της Καταρίνα Μπλουμ.

-Ήτοι;

-Ήτοι ποιός θα σου ξαναδώσει πρέζα καλή; Ποιός θα σου δώσει ολόκληρο καπάκι που να μην είναι απλό ντεπόν;;;

-Τι χαπάκι;

-Καπάκι, ρε...όχι χαπάκι. Μονάδα μέτρησης περιεκτικότητας είναι το καπάκι του bic...γιά ό,τι βρίσκεται σε μορφή σκόνης και προς πούλημα. Για κάνε εχθρούς εκεί μέσα, να πληρώνεις 50000 δρχ για ένα "καπάκι" που έχει πάνω πάνω λίγο "πράμα" και πιό κάτω μόνο ντεπόν θα βρεις.

-Το πας στο ναρκωτικό, Α.; Έτσι δεν είναι; Ρώτησα σαν λιγούρης πεινασμένος για προχωρημένα θέματα.

-Φτάνει, σταμάτα αυτό το τραγούδι με τους γκαίη. Ωραία μουσική, πάντως. Τον Ύμνο του Μαμέλι τον βρήκες; Βαρέθηκα τους ΑΡΜΥ ΟΦ ΛΑΒΕΡΣ

-Ναι.

-Ε, ΆΝΤΕ ΒΑΛΤΟΝ!

Φυλακές - Η Χλωρίνη

Την επομένη τον συνάντησα και σαν από στοργή μου ήρθε αυθόρμητα να τον φιλήσω σταυρωτά. Αφού θυμηθήκαμε όλους τους γνωστούς, ζωντανούς και πεθαμένους, ήρθε η ώρα να παραγγείλουμε καφέ και να αρχίσουμε τη συζήτηση. Τη συζήτηση που εγώ τόσο περίμενα και που εκείνος δέχτηκε πρόθυμα να κάνουμε, θέτοντας ευγενικά έναν όρο: "Μη φάμε κι όλη την ώρα μας με την καβλάντα..."

-Πες τίποτ' άλλο βρε Α... Πως άντεξες εκεί; Τι σε κράτησε όρθιο 5 χρόνια εκεί μέσα;

-Να σου πω...δεν ξέρω αν μπορείς να πεις πως έμεινα όρθιος ούτε αν την έβγαλα καθαρή. Μην το περιορίζεις όμως σε μένα. Ξέρω αρκετούς που κατάφεραν να μείνουν ακέραιοι και να μη λυγίσουν. Γελάω, ξέρεις, μ' αυτούς που λένε πως το "κλαδί που λυγίζει στον αέρα καταφέρνει να μη σπάσει ενώ εκείνο που δε λυγίζει...κρακ!". Εκεί μέσα "λυγίζω" σημαίνει "σκύβω" κι όποιος σκύβει, ξέρεις. Χραπ!

-Κι όταν σκέφτεσαι πως υπάρχει κάπου ένα χαρτί που γράφει πως θα είσαι πάλι ελεύθερος το 2020, τότε πως δε λυγίζεις; Κάτι πρέπει να σε κρατάει. Κάποια ελπίδα, μιά αυταπάτη, μιά υπόσχεση;

-Όποιος μένει όρθιος εκεί, όντως τρέφεται από κάποια ελπίδα. Δεν έρχεται απ' έξω όμως αυτή η ελπίδα αλλά από μέσα τους. Δεν ξεπηδάει από τους τοίχους και τα κάγκελα. Όλα αυτά είναι στενάχωρα. Ξέρεις γιατί κρεμάνε στους τοίχους πόστερ με αχανείς παραλίες, ψηλά βουνά, ατέλειωτα λειβάδια; Γιά να μένει ζωντανή η οπτική ανάμνηση του "μακριά από δω" που πάει μαζί με το "έχω δρόμο να τρέξω" που πάλι σημαίνει πως δεν υπάρχει μόνο το "εδώ και τώρα". Τι; Μη μου πεις πως πιστεύεις στ' αλήθεια αυτές τις μαλακίες που λένε πως οι φυλακόβιοι διακοσμούν τα κελιά τους με γυμνές γυναίκες...

-Έτσι δε βλέπουμε στις ταινίες, στις γελοιογραφίες. Κάτι σαν τους στρατιώτες δεν είναι κι αυτοί;

-Όχι μωρέ. Τι στρατιώτες και βλακείες...Νομίζεις πως κάθονται και κλαίνε τη μοίρα τους σαν τους στρατιώτες ή σαν τους Έλληνες φοιτητές στο εξωτερικό που κλαψουρίζουν επειδή δεν έχουν τη μαμά τους να τους σιδερώσει τα σώβρακα; Οι πιό πολλοί απ' αυτούς θα πιάσουν τη χλωρίνη να καθαρίσουνε τους τοίχους του κελιού τους και θα κοιτάξουν να στριμώξουν κανένα βρωμιάρη που δεν πλένεται και βρωμάει.

-Καλά όλα αυτά αλλά σκέφτομαι πως στην ουσία κοιτάζουν ο καθένας την πάρτη του κι αυτό δεν είναι και τόσο ελπιδοφόρο. Θα μου άρεσε να τους σκέφτομαι ενωμένους γιατί έχουν να περάσουν ένα μέρος της ζωής τους μαζί. Θα μου άρεσε να ελπίζουν σε κάτι πέρα από τη χλωρίνη, να παίρνουν δύναμη όχι μόνο από τα πόστερ στους τοίχους αλλά κι από κάτι άλλο. Την κοινωνική αλλαγή ας πούμε. Ή και την πολιτεία, το ποιός κυβερνάει. Στο κάτω-κάτω η πολιτεία νοιάζεται γι' αυτούς. Ένα μέρος της τουλάχιστον...

-"Η κοινωνίααα, η πολιτείααα...". Ξέρουν πιό καλά από όλους πως κοινωνική συνείδηση δεν υπάρχει κι άρα δεν υπάρχει και κοινωνία. Ένα πλήθος υπάρχει που θα τους κοιτάζει χωρίς να ξέρει να ερμηνεύσει την κάθε τους πράξη ή πάλι θα ερμηνεύει λάθος την κάθε τους πράξη. Κάθε μέρα τους απομακρύνει και πιό πολύ από τους "έξω από τους τοίχους". Ξαναδιάβασε την τελευταία σελίδα του "Ο Ξένος". Προσεγγίζει πολύ πετυχημένα την ψυχολογία των βαρυποινιτών. Γι' αυτούς σου μιλάω. Εκείνους που εκεί μέσα τους αποκαλούν "συνειδητοποιημένους". Πρόκειται γιά αμπελοφιλόσοφους βέβαια αλλά σου δίνουν την εντύπωση πως έχουν δει "το φως".

-Δηλαδή δεν αντλούν καμμιά δύναμη από εμάς που θέλουμε πιό ανθρώπινες συνθήκες γιά εκείνους;

-Δε θα το έλεγα. Ξέρεις, καμμιά φορά έρχονταν πολιτικοί για να ακούσουν τα προβλήματα των κρατουμένων κι αυτοί ρωτούσαν ο ένας τον άλλον: "Ποιοί είναι αυτοί,ρε;". "Ξέρω γω, τίποτα μαλάκες της Ν.Δ. ή του Συνασπισμού θα' ναι", απαντούσαν οι άλλοι.

-Κι όλες αυτές οι πορείες που κάνουν οι αντιεξουσιαστές για χάρη τους, δεν τους "αγγίζουν" καθόλου;

-Μπα! Τότε λένε "Ξέρω γω; τίποτα μαλάκες αναρχοαυτόνομοι θα' ναι μαζεμένοι και κάνουν φασαρίες".

-Αυτό το τελευταίο με αποκαρδιώνει. Πίστευα πως από αυτό το νοιάξιμο θα άλλαζαν τρόπο σκέψης. Θα καθάριζε λίγο η ψυχή τους από τη μαυρίλα και τη μιζέρια του κόσμου τους...

-Με αυτά "θα καθάριζε η ψυχή τους"; Μπα! Υπάρχει καθαριστικό πιό δυνατό από τη χλωρίνη; Αυτή που καθαρίζει το κελί τους εννοώ...Μην το πάρεις μεταφορικά. Πάμε τώρα, γιατί θέλω να "πέσω" νωρίς; Θα τα ξαναπούμε...

Φυλακές - Απρόσμενη εξέλιξη

Λοιπόν, ο τελευταίος που θα φανταζόμουν πως παρακολουθεί αυτό το blog με τους ελάχιστους αναγνώστες ήταν ένας πολύ παλιός φίλος που είχα χρόνια και ζαμάνια να τον δω: ο κ. Α.! Μου το έθεσε υπ' όψιν ο ίδιος στο τηλεφώνημα που δέχτηκα λίγο μετά τα μεσάνυχτα.

"Έλα, καλησπέρα..." είπε με τη χαρακτηριστική του προσωδία. "Καλησπέρα, βρε Α.!" είπα κι εγώ με τη δική μου. Ταυτόχρονα κλείνω και το καπάκι του laptop, λες και θα έβλεπε ο Α. τι έκανα... Πήγε στράφι έτσι ένα σχολιάκι πικρόχολο που ετοιμαζόμουν να στείλω σε κάποια ανάρτηση.
Τέλος πάντων, αφού είπαμε επί τροχάδην τα σπουδαιότερα νέα των τελευταίων ετών, ρώτησα πως και με θυμήθηκε τέτοια ώρα.

-Εσύ γράφεις αυτό το μπλοκ που λέγεται "κλάουνζ ιν...οφ δε μίρρορ", κάπως έτσι. Ε;

-Έλα βρε Α., τώρα...Με τι κάθομαι κι ασχολούμαι, θα μου πεις. Ε, εντάξει, τι σε πειράζει εσένα; Κοίτα, δεν το έχω πει σε κανέναν από τους γνωστούς μου και δε θέλω να το μάθουν. Καλά, εσύ πως το βρήκες;

-Έβαζα στην αναζήτηση διάφορα και βρέθηκα στο μπλοκ, το γκλοπ αυτό, το "κλαους ιν δε γουίντοουζ" και διάβασα την εξάρτηση που έβαλες, την τελευταία, για τις φυλακές- αθέατος κόσμος  κ.λπ.

-Φυλακές-παράλληλος κόσμος...Δε μου λες, Α., σταμάτησες πάλι τα φάρμακά σου ρε, για να γυρίσουμε πάλι στα γνωστά;

-Άσε τα φάρμακα και άκου: κάτι πήγες να πεις για τις φυλακές, σωστά τα είπες αλλά έτσι που τα έγραψες μου θυμίσανε κάτι από περιοδικό του Ονήσιμου, κάτι από ρεπορτάζ του Τσίμα ... Παπαριές, δηλαδή.

-Ε, εντάξει...γι' αυτό με πήρες; Γράψε σχόλιο κάτω από την ... εξάρτηση και πες πως δε σου άρεσαν αυτά που διάβασες. Γράψε ότι είναι καλύτερα να σχολιάζω την επικαιρότητα κ.λπ. Κοίτα μη γράψεις σκέτο "παπαριές". Βάλε και λίγη σάλτσα.

-Κάτσε, ρε μυγιάγγιχτε...Αμέσως αρπάζεσαι. Δεν αλλάζεις εσύ. Γι' άλλο σε πήρα. Πως να στο πω...Ξέρεις, χάθηκα μερικά χρόνια,ε; Ναι, όχι... κανείς γνωστός δεν το ξέρει, ε! όπως δεν ξέρει κανένας γνωστός πως εσύ έχεις αυτό το μπλονκ -ακριβώς το ίδιο- κανένας γνωστός δεν ξέρει πως τα 5 αυτά χρονάκια που χάθηκα ήμουνα μέσα, στηηη...φυλακή.

-Τι μου λες! Και...

-Μην αρχίσεις τώρα τα "τι έκανες;". Να σε βοηθήσω έλεγα.

-Σε τι, ρε Α.; Δε βλέπεις τα χάλια σου; Από το τρελάδικο, στη φυλακή...με παίρνεις πιωμένος και... "θα με βοηθήσεις";

-Γιατί όχι; Για τις φυλακές δε θέλησες να γράψεις; Εγώ θα σου πω ιστορίες...με πολιτικά, με σεξ, με τρέλα...και αγριάδα. Λέγε, θες;

-Θέλω...θέλω.

-Κουφαλίτσα! Το ήξερα...Νύσταξα τώρα. Άλλη φορά. Καληνύχτα.

-Ε πες κάτι!

-Καληνύχτα, είπαμε.

Η συνομιλία τέλειωσε. Έτσι ήταν μια ζωή ο Α. Εκεί που σου μίλαγε, λες κι έπεφτε ο διακόπτης...σου ανανέωνε το ραντεβού μετά από μέρες, εβδομάδες ή και χρόνια.

Lucio Battisti

Φυλακές - παράλληλος κόσμος

Στα μάτια των ανθρώπων που το όλο σύστημα (οι συγκυρίες, οι διαλυμένες οικογένειες, οι αυστηροί νόμοι) έστειλε στη φυλακή, συνάντησα συχνά την κατανόηση, το πραγματικό χαμόγελο, την αξιοπρέπεια σε μεγαλύτερο βαθμό από όσο τη συναντώ στους "απ' έξω". Παράλληλος κόσμος...

Χρειάζεται βέβαια πολύς καιρός για να βγάλεις από το μυαλό σου ότι εκεί μέσα είναι όλα τα λαμόγια και όλη η καφρίλα. Χρειάζεται πολύς καιρός για να καταλαγιάσει ο φόβος που νιώθεις απέναντι στο δολοφόνο, τον πατροκτόνο, τον αδελφοκτόνο, τον κατά συρροή δολοφόνο ακόμα και τον τρομοκράτη.

Χρειάζεται πολύς καιρός για να σταματήσεις να νιώθεις οίκτο για τα "πρεζάκια" που από τα 12 τους χρόνια πιάσανε στα χέρια τους το χασίσι και στα 14 εξαρτήθηκαν κιόλας από την ηρωίνη, πέρασαν στην κόκα, τη φρήμπα, το αλουμινόχαρτο κ.λπ.

Όλα τα παραπάνω, η απαξίωση, ο φόβος, ο οίκτος είναι συναισθήματα που σε εμποδίζουν να δεις μπροστά σου τον Άνθρωπο πίσω από τις σιδερένιες πόρτες, αυτόν που πολλές φορές ακόμα και ο "προοδευτικός" τύπος έχει στολίσει με χαρακτηρισμούς όπως "ο νέος Κάιν", "η σύγχρονη Μήδεια",  "ο δράκος".

Με τον καιρό μαθαίνεις ότι μετά τα επισκεπτήρια, όταν έχουν συναντήσει πίσω από βρώμικα τζάμια μια μάνα, έναν πατέρα, δυό παιδιά γυρνάνε στους θαλάμους τους δακρυσμένοι. Ύστερα μαθαίνεις πως στο κελί των 4, 5 ή 6 ατόμων, όταν γυρίσει ο κλαμένος, θα τη μοιραστούν τη νύχτα. Θα φυλάξουν οι άλλοι καραούλι μην κάνει ο στεναχωρημένος "καμμιά μαλακία". Η έκφραση αυτή ανάμεσα στους φυλακισμένους σημαίνει "απόπειρα αυτοκτονίας".

Ύστερα θα δεις τα απλοϊκά τους ποιηματάκια, στο χαρτί ή σε τατουάζ αυτοσχέδια φτιαγμένα από τα ελατήρια των στυλό, θα ακούσεις τον τσιγγάνο να τραγουδάει, θα ακούσεις τις φανταστικές τους ιστορίες για να δείξουν καθένας στους άλλους πως κάποτε ζούσε κι αυτός αξιοπρεπώς. Και είναι αυτές οι μυθοπλασίες που τις σέβονται όλοι κι ας ξέρουν πως είναι ψέματα.

Υπάρχουν και οι γραφικοί που όταν αρχίσουν τα δικά τους κάνουν τόση βαβούρα που διακόπτουν τις "φιλοσοφικές συζητήσεις" των άλλων ή τις διηγήσεις γι' αυτά που βλέπεις όταν πάρεις "ντάντουρα" ή μεθαμφεταμίνη. Μια παιδική χαρά γίνεται τότε η φυλακή και οι διάδρομοι αντηχούν από τα βραχνά τους χάχανα.

Tanka della Pace

Nemici morti
seppelliti in terra
incontrandosi
festeggiano uniti
una pace eterna

Επικοινωνία

Γιατί άραγε επιμένουμε να "επικοινωνούμε" και μάλιστα στέκοντας σε άκαμπτη στάση  προσοχής - πρωτόκολλο δεξιώσεως - αφού αντιλαμβανόμαστε πως αναμφίβολα ο χρόνος έχει λήξει ;  Τα αντιμέτωπα σώματά μας κινούνται πλέον προς αντίθετες κατευθύνσεις. Οι εντυπώσεις των συζητήσεων παραμένουν πίσω μας ακίνητες να αλληλοκοιτάζονται. Θα περιμένουν εκεί:
Πάλι,την επόμενη μέρα, ανάμεσά τους θα σταθούμε γηραιότεροι.

Κυρα κατίνες & κουτσές Μαρίες

Οι μετά μεγίστης απαξιώσεως αποκαλούμενες κυρα Κατίνες πόσο άραγε απέχουν από την ούτως ή άλλως χαμηλή  μέση τιμή κοινωνικής ευαισθησίας;

Fire, Stone and a Sharp Knife

I guess I was a little nostalgic
and I kept writing for the fall
meanwhile you,caressing flowers
claimed that the spring has come

I guess I was a little angry
the time I wrote about my march
you wrote hymns for loneliness
about good friends,about the past

I guess I was a little nervous
the days I wrote about the Angst
how sweet your writing about lovers
your feelings that for ever last

I guess I'll always be the same
a fly that drowns in your milk
a fire, a stone and a sharp knife
tearing your dress of fine silk

Παρέκκλιση

Όταν ξαφνικά αντιληφθείς ότι έχεις παρεκκλίνει κατά πολύ από την πορεία σου, γιατί αλλάζεις την πυξίδα σου; Άλλαξε πυξίδα αλλά άλλαξε και πλήρωμα μαζί.

Arrivo e Partenza

Il giorno del tuo arrivo
Mi hai trovato gia' qui
Con una testa bambina
Un uomo abbandonato
Seduto s’ una panchina

Riempisti il mio armadio
Di vestiti tuoi,tanti
Cari ed eleganti
Ed eri gia in casa mia

Un di' abbiamo detto
"Noi e loro e poi
Noi o loro..."

Costruimmo un muro
Attorno a noi
Molta terra, poche pietre
Poi hai preso a ridere
Ballare e viaggiare
Ti ho parlato un po'
Con la mia voce triste
Ti ho voluto insegnare
A pensare, atterrarti
Senza vergogna pero'
In vano...

Non avevi bisogno di me
Oppure non l’ho capito ?
Tu con le spalle al muro
Piangendo per amore
Io ti accarezzai la testa
Cio ho potuto far per te
E c’era il muro attorno a noi
Poca terra, tante pietre.

Un giorno mi hai chiamato
"Non lo voglio questo da te"
Piangevi ed io facevo lo stesso
Chiuso nel bagno, seduto
"E' la mia vita, tu lo sai
non voglio farti del male"

Dopo qualche mese eri via
Ed io sempre qui
Con una testa bambina
Abbandonato, s’una panchina
Il muro e' crollato

E c' e' la terra, terra,
tanta tanta terra
Non piu' attorno a noi
Ma fra di noi.

Πληροφορίες - Fuzzy logic.

Fuzzy logic is a form of multi-valued logic derived from fuzzy set theory to deal with reasoning that is approximate rather than precise. In contrast with "crisp logic", where binary sets have binary logic, the fuzzy logic variables may have a membership value of not only 0 or 1 – that is, the degree of truth of a statement can range between 0 and 1 and is not constrained to the two truth values of classic propositional logic.^[1] Furthermore, when linguistic variables are used, these degrees may be managed by specific functions.
Fuzzy logic emerged as a consequence of the 1965 proposal of fuzzy set theory by Lotfi Zadeh.^[2][3] Though fuzzy logic has been applied to many fields, from control theory to artificial intelligence, it still remains controversial among most statisticians, who prefer Bayesian logic, and some control engineers, who prefer traditional two-valued logic.

Ο πιό ψεύτης

Ο μεγαλύτερος ψεύτης είναι εκείνος που αναιρεί μιαν αλήθεια με μιαν άλλη αλήθεια. Τον ένα νόμο με έναν άλλο νόμο.

Ο καρπός

Περίμενα να ωριμάσει ο καρπός ώσπου μου έπεσαν όλα τα δόντια... Τόσο λίγα δόντια γιά τόσο πολύ καιρό!

ΒΟΗΘΕΙΑ!...Οι υποκριτές!

Σας θεωρώ υποκριτές και φανατικούς θιασώτες της γκρίνιας όλους όσους εξεπλάγητε από το πρόσφατο συμβάν με το δακρυγόνο εναντίον τού -ίσως- μοναδικού ζωντανού ήρωα της νεότερης ιστορίας της Ελλάδας.
Αν από πριν σας έλεγε κάποιος ότι επρόκειτο να συμβεί (κι αυτό) δηλαδή, τι θα λέγατε; Πως "δεν γίνονται αυτά τα πράγματα στη σημερινή Ελλάδα" θα ισχυριζόσασταν; Πως δεν περιμένατε να φτάσουν εκεί;
Ή θα λέγατε πως τώρα που το είδατε θα πάρετε τα μέτρα σας για να προστατέψετε το Γλέζο; Ή, κάποιος από σας που έχει ξάδελφο αστυνομικό θα έλεγε "και τι ήθελε κι αυτός γέρος άνθρωπος εκεί;".
Ποιός ξετσίπωτος από σας θα έλεγε "και που να ξέρει ο άλλος ότι έχει μπροστά του το Γλέζο κι όχι ένα ανώνυμο γεροντάκι;"
Πού να ξέρει ...αφού η ιστορία τού Γλέζου ακούγεται το ένα χιλιοστό από τις φορές που ακούγεται η ιστορία της Μενεγάκη, του Ψινάκη, του Λαζόπουλου;
Την ίδια ηλιθιότητα δε δείξατε και με το φόνο τού μαθητή; Λήθη και ηλιθιότητα!
Βγάλτε τώρα στα blog σας την επαναστατικότητά σας για 2-3 μέρες, σαν τις μωρές παρθένες. Και μην ξεχνάτε να βάλετε στις αναρτήσεις σας κανένα πιασάρικο επαναστατικό τίτλο, παρμένο από τις εξεγέρσεις των σοβαρών λαών της Λατινικής Αμερικής ... ΒΕΝΣΕΡΕΜΟΣ και ΒΕΡΕΣΕ-ΜΟΣ. Μετά, προς το Άγιον Πάσχα, ξεκωλωθείτε στο φαγητό και το Γλέζο θα τον έχετε ξεχάσει αν σας πουλήσουν τη βενζίνη στο 1,2 ανά λίτρο και βρείτε και καλό κατσικάκι.

Βασιλιάς στρατάρχης

 Ο Βασιλιάς περίλυπος καθόταν στον παλιό και ξεφτισμένο  θρόνο του  μιλώντας στον εαυτό του. Οι γύρω του εναπομείναντες πιστοί  αυλικοί  τον άκουγαν μελαγχολικοί ενώ εκείνος παραληρούσε. Κανείς δεν τολμούσε να θορυβήσει, από φόβο μήπως και το μονόλογο διακόψει. Κεφάλια σκυμμένα και  καρδιές ραγισμένες… μόνο στοργή και οίκτο  ένιωθαν τώρα  γι’ αυτόν. Οι γυναίκες δάκρυζαν στα λόγια του έως ότου στάθηκε ορθός κι άρχισε να υψώνει τη φωνή παραπατώντας:

«Στρατιώτες μου, εσείς,
οι έμπροσθέν μου  ιστάμενοι
προστάζω σας να μείνετε σιμά μου
τον ανασφαλή να προστατέψετε
εμέ ,το Βασιλιά σας
Τον εχθρό θα πλαγιοκοπήσουμε ευθύς
τη Σύζυγό μου έχοντας σώα και ασφαλή

Εσείς οι υπόλοιποι στρατιώτες σπεύσετε
να υποστηρίξετε των αξιωματικών τα νώτα
γιατί είναι αυτοί που αφήσαν
πρώτοι και γενναιότεροι
τη ζεστασιά των πύργων,
των μετόπισθεν τη σταθερή γραμμή

Γενναίοι ιππότες τώρα ξεχυθείτε
στο κέντρο του πεδίου της μάχης
ο ένας πίσω από τον άλλον
Τους περίτεχνους ελιγμούς σας
αφήστε να θαυμάσω εγώ
καθώς… δια λόγους στρατηγικής
θα κρυφτώ πίσω από τους πύργους
τις απώλειες του πεζικού μας να μετρώ

Όταν το αίμα που εχύθη αποτιμήσω
Από την αιματοχυσία σαν ικανοποιηθώ
τον εχθρό μας όταν  ώριμο δω να παραδώσει
τότε  τη συμβία μου φέρτε με τιμές
Με τη Βασίλισσά σας θα σχεδιάσω
το θανατερό της τον τρελό  χορό

Αυτή αγέρωχη και άτρωτη θα εξέλθει
στο σχεδόν έρημο πια πεδίο της μάχης
σπάζοντας τις έσχατες αντιστάσεις
Ήγγικεν η ώρα κι η στιγμή που αυτή γνωρίζει
Διαγώνιες κινήσεις- Ώρα του τέλους!
κι ο βασιλιάς των αντιπάλων
αποσβολωμένος κι απροστάτευτος
εμπρός της, αιχμάλωτος, θα υποκλιθεί.»

Εξαντλημένος έπειτα κάθισε πάλι ο άρχοντας εκεί που τον έταξε ο Θεός. Οι πλησιέστεροι τον άκουσαν να ψελλίζει  τα τελευταία του λόγια:
« Αχ! Όλα αυτά  θύμησες από τα παλιά είναι, αγαπητοί μου. Στοιχειώνουν τις νύχτες των τελευταίων μου των χρόνων …Νεφελώδεις αναμνήσεις έχω. Να έχει κάποια βαρύτητα μια εξομολόγηση από ένα γέρικο μυαλό που έμαθε στη νίκη ή την  ήττα, στο θρίαμβο ή στο θρήνο; Περίμενα τόσο πολύ να έρθει αυτή η ώρα των de profundis λόγων!
Ακούστε με καλά και κρίνετε πως θα με θυμάστε κι αν θα πρέπει το Βασιλιά σας να τιμάτε γιατί σύντομα θα φύγω από κοντά σας .       
Τώρα που ήλθε το τέλος των μαχών, είναι καθήκον μου να ομολογήσω ότι όλη η περίτεχνη στρατηγική μου ήταν απλή τύχη και ευνοϊκές συγκυρίες.
Τα λαμπερά τρόπαιά μου δεν ήταν παρά λάφυρα που άφησαν -ως άχρηστα-  πρώτος και δεύτερος και τρίτος εισβολέας στις ήδη αλωθείσες και ακατοίκητες πολιτείες όπου εισήλθα… θριαμβευτής. Το πλέον κωμικόν εξ όλων ήτο –παραδεχθείτε – πως όλοι σας κάποια στιγμή θα πέφτατε στη φωτιά για μένα και μερικοί από σας, στο όνομα το δικό μου, εσφαγιάσατε άλλους ανθρώπους ή ήσασταν έτοιμοι να σφαγιασθείτε και οι ίδιοι.
Και τι ειρωνεία: Παρ’ όλα ταύτα, η ικανότης μου ως στρατάρχου ουδέποτε, επ’ ουδενί και υπό ουδενός ετέθη υπό αμφισβήτησιν.»

Dignitoso pareggio

Le mattinate alla scuola
le cene a casa
ripetute silenziose
i miei amici le mie amiche
vite passate da una vita
fotografie in una scatola
di cioccolatini arrugginita
difficile ad aprire
finestre con i vetri rotti
che le socchiude
un vento freddo
stanze impolverate
con i tappeti avvolti
sedie messe attorno un tavolo
con il portacenere zeppo
e i bicchieri mezzo vuoti
odore di biancheria
che si asciuga sui caloriferi
voci di ragazzi ora cresciuti
andati via per il mondo
spiaggie affollate
al sole del mare Egeo
che adesso danno luogo
alle serate organizzate
di fuochi d'artificio
sui lungomare ed i terrazzi
di citta-porti del Mediterraneo
parlate e discussioni
su argomenti pesanti
senza nessuna conclusione
punti interrogativi
alcuni solo ebbero una risposta
gli altri li cancello' una gomma
Adesso in questo inverno
sdraiato mi copro
con quei ricordi
avendo giocato una partita
di scacchi contro il tempo
che mi ha catturato i pezzi
uno per uno
in questo lungo gioco
che adesso sta per finire
sono stanco per poter vincere
triste per perdere di nuovo
ma altrettanto saggio
per chiedere dignitoso...
un pareggio

Hai sprecato gli anni

		Il tempo e' passato chi ti e' vicino s'e' stancato qualcosa non c'e' piu' in qualcosa hai mancato Come denaro hai speso gli anni con poca saggezza tanti inganni Finestra lucida ti fa da specchio e i rumori dalla strada ti chiamano vecchio Aspettando qualcuno triste ti domandi quanto piu' poveri saranno i domani Si e' fatto buio son venute le notti ti faranno compagnia i tuoi sogni rotti

Dominio - haiku

All'Orizzonte

Tacendo Arrogante

Il Sole Cresce

I 'm paranoid
I 'm depressed
I really don't know
Which one comes first

Θα μπορούσε να είναι...

Δεν τσακώθηκα με το γεράκο γιατί "θα μπορούσε να είναι πατέρας μου". Δεν τα 'βαλα με τη γριούλα γιατί "θα μπορούσε να είναι μάνα μου". Δεν καυγάδισα με τον νεαρό γιατί "θα μπορούσε να είναι  παιδί μου".
Απομένει δηλαδή να συναντήσω κάποιον που "θα μπορούσε να είναι ο εαυτός μου".

Από μικρός φαινόμουνα...

Ήταν πριν 35-40  χρόνια περίπου που μερικά παιδιά, μαθητές των τελευταίων τάξεων του γυμνασίου τότε, εκστασιάζονταν με αυτό το τραγούδι. Ήταν ο ύμνος τους...Από την άλλη πλευρά ήμασταν εμείς, τα μαγκάκια της πορδής, που τους θεωρούσαμε ρηχούς και ανόητους, κατάπτυστους γιατί ενώ εμείς εντρυφούσαμε στους Doors, τον Hendrix, τον Clapton, εκείνοι "αποχαυνώνονταν" με τον J. Brown, τη Donna Summer, τις Baccara, τους Boney M.
Αυτό λοιπόν το τραγούδι με το "get uppah!" ήταν κι ο λόγος που τους αποκαλούσαμε υποτιμητικά "γκεράπες, γκηράπηδες, γκεραπάδες κ.α.". Εμείς ήμασταν οι "ροκάδες, ροκάκιες, ροκατζήδες" κι αυτό ήταν πολύ σημαντικό. Και από οικονομικής πλευράς σημαντικό: εμείς οι ροκάδες έπρεπε να ζητάμε από το μπαμπά λεφτά για να αγοράζουμε Levis, Wrangler παντελόνια και κανένα πουκάμισο με κουμπάκια στο γιακά.
Αργότερα το ροκ ντύσιμο περιέλαβε και τα Lacoste, τα Fred Perry ...No problem, ο μπαμπάς πλήρωνε, το ροκ διαφημίστηκε, μερικοί πέσανε στην πρέζα, μερικοί πλουτίσανε με μεταφράσεις των ροκ τραγουδιών και μερικοί/ες  χάρη στο ροκ "βρήκαν και γκόμενα/ο" - πιθανόν χωρίς αυτό να μην έβρισκαν ποτέ. Και τώρα;
Τώρα ... "I' d love to change the world...", ακούω και πάω κάτι να θυμηθώ...αλλά μου βγαίνει η Cosmote και κουνάω το κεφάλι, όπως κάνουν όλοι οι γέροι άλλωστε...πριν πούνε: "Νεανικές τρέλες!".

Η κ. Μ. κι ο κόσμος της

Παράξενη η δεξίωση, φίλοι μου, που με κάλεσαν να πάω εκείνο το βράδυ. Όλος ο κόσμος τη ντάμα μου κοιτούσε με θαυμασμό πολύ ενώ σ' εμένα σουφρώνανε όλοι τα μούτρα περιφρονητικά. Φορούσε εκείνη τη φούστα  τη στενή και αιωρήσεις ξετσίπωτες έκανε με τους γοφούς της σάμπως ζητώντας γελαδάρη στιβαρό, από το βούνευρό του να χτυπηθεί.

Έριχνε το βλέμμα της τριγύρω, κερνώντας φαντασίες κάθε αρσενικό. Τ' άρωμά της ξεπηδούσε από  το πρόστυχο μπούστο της, τρέλαινε τις κιθάρες κι εκείνες ανάβλυζαν τραγούδια  που κι εμένα θα κάναν ποιητή. Μα αντί για σκέψεις ποιητή είχα στο σακάτη το νου μου στραγγαλισμού εργαλείο φτιαγμένο  από χορδές κιθάρας  mi, la, re, sol, si.

Ό,τι είν' όμορφο πες το "κακό" κι ό,τι άσχημο είναι "πρόστυχο" πες το. Τρεις σιτεμένες δίπλα μου είχαν κιόλας από τη ζήλια τους ζαλιστεί και μια παρέα από άντρες σαν  άξεστοι μεθύστακες τη φανταζόντουσαν σχεδόν γυμνή. Ο σερβιτόρος την είχε περίτεχνα ζωγραφίσει  σ' έναν τοίχο με χρώμα άλικο,  σαν παρμένο από αίμα  γουρουνιού. Έπειτα μου 'παν πως ο άμοιρος ξετρελάθηκε απ' το έργο του  κι έτσι έφτασε λίγο πιό ύστερα στο φονικό.

Στο τέλος της νύχτας ούτε μια λέξη δεν είχε βγει από το μαβί στόμα της  όπως συνήθως γίνεται όταν ξέρεις μόνο στίχους και όμορφα λόγια  να λες. Συνέχισα να ψάχνω στο τραπέζι της συνάντησης  πειστήρια όπως κάνουν οι άφρονες που ενθύμια κυνηγούν. Πρέπει να ρουφάμε την όμορφη στιγμή για να γεμίζει ο νους μας από ωραίες εικόνες  όταν η στιγμή θα 'χει πιά χαθεί.

Η κ.Μ. όπως τη φωνάζουν οι φίλοι της, όλοι κύριοι τού καλού τού κόσμου, καθόταν απέναντί μου ως το πρωί, χλωμή και σιωπηλή, πίσω απ' τα μακριά της κατάμαυρα μαλλιά. Αγέρωχη  στην καρέκλα της είχε σφιχτά στερεωθεί  με κιθάρας  χορδές, τεντωμένες και κοφτερές. Από το λαιμό  και τους καρπούς της στο πάτωμα έσταζε κόκκινο υγρό με χρώμα άλικο σαν απ' το αίμα του γουρουνιού.

Έπειτα  τρεις γυαλιστερές μαύρες κιθάρες ήρθαν κοντά μας μεσ' το ακριβό  ρεστοράν και παίζαν πίσω από την κυρία Μ. μια μελωδία παλιά, της νιότης μου, νοσταλγική. Είχαν οι κιθάρες  μόνο από μιά χορδή, τη μι καντίνι,  και λίγα λόγια παθιασμένα συνοδεύαν, λόγια ρομάντζου, γλυκά γαλλικά :

C'est une chanson qui nous ressemble / Toi tu m'aimais, moi je t'aimais
Et nous vivions, tous deux ensemble / Toi qui m'aimais, moi qui t'aimais.

Κάτσε ρε φίλε!

Κάτσε ρε φίλε!

"Τι φταίω εγώ να πληρώνω για την κρίση; Εγώ τα έφαγα τα λεφτά; Να τα πάρουν από τα λαμόγια που κάνανε τις απάτες!", φωνάζεις.

Κάτσε ρε φίλε!
Εσύ δεν έφαγες τίποτα;;; Εσύ δεν ψήφισες τα "λαμόγια" και σε αντάλλαγμα ζήτησες μιά-δυό θέσεις στο Δημόσιο για σένα ή το παιδάκι σου ή τα ανήψια σου;
Το 1 εκατομμύριο άχρηστοι δημόσιοι υπάλληλοι x 14 μισθούς έκαστος , δεν είναι κι αυτά "κλεμμένα λεφτά";

Κάτσε ρε φίλε!
Τόσα μπόρεσες, τόσα έφαγες...Μέχρι εκεί έφτανες.

Κάτσε ρε φίλε!
Πιό πολύ με στενοχωρούν οι "διανοούμενοί" σου, οι "άνθρωποι του πνεύματος" που άλλος λόγω άνοιας, άλλος από άγνοια, άλλος γιά να φανεί καλός (και εννοώ τους Θεοδωράκη,  Γαβρά,  Φασιανό κ.λπ.) τα βάλανε με τους Ευρωπαίους και τους τα είπανε χύμα που δε σέβονται "τα φώτα που τους δώσαμε",
αντί να πούνε στο φακό:
"ΚΆΤΣΕ, ΡΕ  ΦΊΛΕ  ΈΛΛΗΝΑ!!!"

Οι εντιμότατοι μέντορές μου με έπεισαν ότι θα μπορώ να κοιμάμαι μόνο αν έχω  καθαρή τη συνείδησή μου. Δε φαντάζεστε πόσους εύκολους τρόπους επινόησα για να τη νιώθω καθαρή...Που και που πρέπει να κοιμάμαι κι εγώ!

All of me

 

Armstrong was a major financial supporter of Martin Luther King Jr. and other civil rights activists. Armstrong mostly preferred to work quietly behind the scenes, not mixing his politics with his work as an entertainer.